Στις 9 Μάη αναβλήθηκε η εκδήλωση για τα “6 χρόνια κατοχής στο Ιράκ” λόγω της συγκέντρωσης των φασιστών και φασιστοειδών και των αντισυγκεντρώσεων αριστερών και αναρχικών στην Ομόνοια και όλων όσα συνέβησαν στο Εφετείο. Οι μετανάστες στο στόχαστρο κράτους, παρακράτους και επιθετικού μικροαστισμού. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για σύμπτωση. Χτες, όμως, στην αίθουσα της κατάληψης όπου λίγο μετά θα γινόταν η εκδήλωση, περιθάλψαμε δύο άσχημα χτυπημένους μετανάστες προτού τους μεταφέρουμε στο νοσοκομείο. Συμμετείχαν στα επεισόδια “για το κοράνι”. Δεν υπάρχει καμία σύμπτωση. Στην ταινία που προβλήθηκε λίγες ώρες μετά είδαμε ξεκάθαρες αντιστοιχίες σε μαρτυρίες μουσουλμάνων αντιστεκόμενων στην ιρακινή κατοχή και στα βλέμματα των μεταναστών χτες στο κέντρο της Αθήνας. Στη συζήτηση δε, το βίωμα της χτεσινής μέρας βοήθησε πολύ, τόσο στο να κατανοήσουμε τις δυναμικές, τα αίτια και τις αφορμές των συμεριφορών των μεταναστών όσο και στο να αναστοχαστούμε με μεγαλύτερη δυναμική την ίδια την υπόθεση της αλληλεγγύης. Η προσβολή από τους μπάτσους που ποδοπάτησαν το κοράνι είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που μετατρέπεται σε ηφαίστειο για να αναδείξει την υπόθεση των μεταναστών κομβική μέσα στο καθεστώς του ιδιότυπου εμφυλίου που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία από τον Δεκέμβρη και μετά. Οι μετανάστες από θύματα μιας πολιτικής μετατρέπονται σε ενεργά υποκείμενα, δημιουργούν γεγονότα, βγαίνουν στο προσκήνιο, γίνονται ρυθμιστές της κοινωνικής έντασης και του ιδεολογικού πολέμου. Η υπόθεση της αλληλεγγύης από τη μεριά των ριζοσπαστικών πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων αναδεικνύεται ως μείζον θέμα.
ΟΙ μετανάστες δεν μας χτυπάνε απλά την πόρτα αλλά αφήνουν και το αίμα τους στο σαλόνι μας…
Οργισμένοι όσο ποτέ απέναντι στους δικούς μας εχθρούς…