Αρχείο κατηγορίας Δεκέμβρης

Αντιφασιστικό κείμενο που μοιράζεται στα σχολεία του κέντρου

 

ας αρχίσουμε το διάλογο…

"Θα παρακαλέσω, όπως σε κάθε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής -γιατί θυμίζουμε περισσότερο, πράγματι, στρατιωτική μονάδα- σε στάση προσοχής, μετά το παράγγελμα, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τον εθνικό μας ύμνο"

Δηλώσεις του φασίστα-τηλεοπτικού μαϊντανού Elias Κασιδιάρης, 30-9-2012.

 

Δεν το λέμε εμείς, το μαρτυράνε από μόνοι τους. Το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής  Αυγής  είναι  το κόμματων μπάτσων και του στρατού, το κόμμα των μπράβων, των νταβατζήδων. Είναι το κόμμα των νοσταλγών του Χίτλερ, του ολοκαυτώματος, των ταγμάτων ασφαλείας (συνεργάτες των ναζί), της χούντας του Παπαδόπουλου. Είναι αυτοί που πλασάρονται ως «αντισυστημικοί», που βαφτίζουν το άσπρο μαύρο, θεωρώντας ότι όλη η κοινωνία είναι τόσο ηλίθια και δουλική όσο και οι ψηφοφόροι τους.

Είναι τόσο «αντισυστημικοί» λοιπόν, που τσεπώνουν τα εκατομμύρια ευρώ της κρατικής επιχορήγησης, για να εξυπηρετήσουν τα κομματικά τους οφέλη. Μαζί με τις βουλευτικές αποζημιώσεις και τα βολέματα στελεχών και συγγενών τους στα βουλευτικά τους γραφεία. Όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας οδηγείται στη φτώχια και την εξαθλίωση, ζητάνε από τα βουλευτικά τους έδρανα τη φοροαπαλλαγή των κακομοίρηδων εφοπλιστών. Για να υπάρξει ανάπτυξη λένε, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Σαν κι αυτές που προσφέρουν για το δικό τους «έλληνα» εργάτη με μεροκάματο πείνας 18 ευρώ, μέσω του δουλεμπορικού γραφείου ευρέσεως εργασίας που έχουν φτιάξει.

Από το βήμα της βουλής οι χρυσαυγίτες ωρύονταν για τις περικοπές στα σώματα ασφαλείας, ενώ ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο. Χαϊδεύοντας τους κατεξοχήν «αντισυστημικούς» ψηφοφόρους τους, τους μπάτσους. Τους χρυσαυγίτες εκείνους, που σε κάθε απεργία και κοινωνικό αγώνα είναι εκεί και φοράνε χακί στολή, κρατάνε ασπίδες, κλομπ και δακρυγόνα, δέρνουν και συλλαμβάνουν. Τους μπάτσους που μπουκάρουν σε μαθητικές καταλήψεις, συλλαμβάνοντας μαθητές. Τους μπάτσους που δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, πυροδοτώντας την εξέγερση του Δεκέμβρη, όπου χιλιάδες μαθητές συγκρούονταν για μέρες με τους ένστολους δολοφόνους.

Γιατί κάπως αλλιώς φαντάζονται τους μαθητές: μαζί με τα αφεντικά και τους στρατιωτικούς σας θέλουν «σούζα»… «Βούλωσέ το και διάβαζε» σήμερα, «βούλωσέ το και δούλευε» αύριο, «βούλωσέ το και θυσιάσου» μεθαύριο. Γι’ αυτό ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν όταν ζητάνε υποχρεωτική στράτευση αγοριών και κοριτσιών στα 18.

Τα γραφεία τους τα νοικιάζουν δίπλα σε αστυνομικά τμήματα και σε πολλές περιοχές,  για να μπορέσουν να τα ανοίξουν, φρουρούνται από αστυνομικές δυνάμεις. Κλαψουρίζουν ότι δεν τους παίζουν τα συστημικά κανάλια και πουλάνε και την ψυχή τους στο διάολο για να βρεθούν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, να κερδίσουν έστω και λίγα λεπτά δημοσιότητας. Οι χρυσαυγίτες είναι οι «αντισυστημικοί» του συστήματος, όσο ακριβώς το ΠΑΣΟΚ ήταν οι «αντιεξουσιαστές» της εξουσίας, όπως γελοία δήλωσε ο Γ.Παπανδρέου το 2009.

Τα πράγματα όμως ούτε γελοία ούτε αστεία είναι. Εκατοντάδες μετανάστες/στριες και πρόσφυγες δέχονται επιθέσεις από τους φασίστες στους δρόμους, στα σπίτια  τους, στους χώρους που δουλεύουν. Τα ρατσιστικά πογκρόμ στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και η φυλάκιση εκατοντάδων μεταναστριών/των σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τη μέρα η αστυνομία συλλαμβάνει και τη νύχτα οι φασίστες μαχαιρώνουν. Ή μήπως τη μέρα οι φασίστες συλλαμβάνουν και τη νύχτα οι μπάτσοι μαχαιρώνουν;

Οι χρυσαυγίτες  δεν θα έμεναν προφανώς μόνο στους μετανάστες. Στο στόχαστρό τους έχουν μπει οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, ακόμη και τα παιδιά των μεταναστριών στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Και θα ακολουθήσει οποιοσδήποτε έχει διαφορετική άποψη και στάση ζωής από τα πρότυπα του δόγματός τους. Θα προσπαθήσουν να διαχύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και το φασιστικό τους μίσος σε κάθε κοινωνικό χώρο. Όπως πρόσφατα που απειλούσαν ότι θα «επισκεφτούν» σχολεία στις 17 Νοέμβρη για να πατάξουν τους παραβατικούς μαθητές και καθηγητές.  

Γι’ αυτό όποιος στέκεται στο ίδιο πλευρό με τους ξυρισμένους μαχαιροβγάλτες της χρυσής αυγής έχει ήδη πάρει θέση στο ερώτημα, ή ναζί ή άνθρωπος. Όποιος  επιτίθεται σε μετανάστες και μετανάστριες – πάντα με τις πλάτες των μπάτσων – για να αισθανθεί ισχυρός και νομίζει ότι έτσι κάνει την επανάστασή του, να ξέρει ότι οι επιλογές του έχουν και συνέπειες. Το ομοιόμορφο στρατιωτικό look και οι δήθεν άτρωτες ομάδες κρούσεις, που κάποιοι τις θαυμάζουν και νομίζουν ότι προκαλούν φόβο, μόνο οργή προκαλούν.

 Ο φασισμός δεν είναι «φάση» ή «μόδα που θα περάσει», όταν «μεγαλώσουμε». Είναι συγκεκριμένη πολιτική επιλογή ζωής που θα την πληρώσουμε όλοι μας πολύ ακριβά. Στο σήμερα και στο αύριο. Ο φασισμός στην αρχή έρχεται για τους «άλλους», μετά για όλους. Και τίποτα από όλα αυτά δεν είναι χαβαλές. Είναι κατάντια να «σπας πλάκα» με τους μετανάστες, να γελάς με ρατσιστικά βιντεάκια και ανέκδοτα, να θεωρείς ότι κοινωνικοποιείσαι  κάνοντας like στο facebook σε σχόλια ρατσιστικού οχετού. Ή είσαι με αυτούς ή τους πολεμάς, δεν χωράνε πλέον συμψηφισμοί και ίσες αποστάσεις. η καθεμία και ο καθένας έχει υποχρέωση να πάρει θέση στον πόλεμο που διεξάγεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία.

Να σταθούμε εμπόδιο σε όσους θέλουν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε όσους επιδιώκουν, οι ανθρώπινες σχέσεις να βασίζονται στην επιβολή, την εξουσία και την επίδειξη ισχύος. Ούτε σωτήρες ούτε προστάτες και νταβατζήδες χρειαζόμαστε. Να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας  με σεβασμό στις διαφορετικές δυνατότητες και ανάγκες που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Αυτοοργανωμένα, ως ίσος προς ίση. Μακριά από διαχωρισμούς με βάση το φύλο, το χρώμα, τη γλώσσα. Να μιλήσουμε τη γλώσσα των κοινών προβλημάτων που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Γιατί ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό είναι ο πόλεμος της ζωής ενάντια στο θάνατο…

… τσακίζοντας τους φασίστες

 

* Nationalsozialismus:  εθνικοσοσιαλισμός στα γερμανικά (ιδεολογία του κόμματος του Χίτλερ ΝSDAP).

Από τη γερμανική λέξη προέρχεται η αγγλική Nazism και η ελληνική Ναζισμός και Ναζί.

Όταν λοιπόν οι χρυσαυγίτες λένε ότι δεν είμαστε ναζί αλλά εθνικοσοσιαλιστές ή εθνικιστές, κρύβουν την αλήθεια τους. Γιατί είναι και τα δύο, αφού είναι το ίδιο πράγμα.

 

…έγιναν τα ψέματα συνήθειά τους κι αυτή η «αλήθεια» μας σκοτώνει

9 Δεκέμβρη του 2008 : Ο Αλ. Κούγιας, δικηγόρος των εκτελεστών του Γρηγορόπουλου δηλώνει αναφορικά με το γεγονός της δολοφονίας το αξέχαστο… «όλα είναι δυστυχώς μια παρεξήγηση».

9 Δεκέμβρη του 2011 :  Ο Χρ. Παναγιωτόπουλος, διευθυντής ειδήσεων του MEGA με αφορμή την 6η Δεκέμβρη αλλά και τις πρόσφατα «λάθη του μοντάζ» (ρεπορτάζ για πορεία 17 Νοέμβρη) αρθρογραφεί στο διαδίκτυο αναφορικά και με την παραποίηση του βίντεο της δολοφονίας του Αλέξη.  Στο μοναδικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο θυμίζουμε ότι είχαν προστεθεί ήχοι από συγκρούσεις και σπασίματα προς χάριν εντυπώσεων. Ο Πάναγιοτώπουλος λοιπόν, δικαιολογείται δηλωνοντας μέσα σε όλα τα άλλα ότι τότε «Δυστυχώς, όλα πήγαν λάθος».

«Μοντέρ σε σύγχυση» που στολίζουν οπτικοακουστικά τα ρεπορταζ, «γραμμές παραγωγής»-«αλυσίδες με σπασμένους κρίκους», «ειδικοί ρόλοι», «ατομικές ευθύνες» και «ανθρωπινά λάθη» έρχονται να απαντήσουν στους «καχύποπτους», σε όσους αγνοούν πως δουλεύει το εργοστάσιο της ενημέρωσης, στους «συκοφάντες και τους ακραίους συνομωσιολόγους». Πιο πολύ όμως, ο μεγαλοδημοσιογράφος σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση θέλησε  να πει στο αδαές κοινό «τι έχει συμβεί;» γιατί όπως πιστεύει «τίποτα δεν είναι πάνω από την αλήθεια».

***

Η αλήθεια είναι…πως αυτά που προφασίζεται θα μπορούσαν να είναι αλήθεια.

Η παραποίηση γεγονότων, η επιλεκτική ενημέρωση και η παραπληροφόρηση, η διασπορά του φόβου και η αναπαραγωγή του συστημικού λόγου έχουν γίνει ρουτίνα, μηχανιστική διαδικασία και από ένα σημείο και μετά ίσως και ασυνείδητη για μια σειρά ανθρώπων που συντελούν στην παραγωγή του ειδησεογραφικού προϊόντος. Κι αν υπάρχουν εξαιρέσεις αξιοπρεπούς στάσης είναι τόσες που δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Φαίνεται εξωφρενικό το πόσο αυτονόητη είναι η δραματοποίηση, τα κλισέ και ο περιορισμένος ξύλινος  δημοσιογραφικός λόγος, οι εντυπωσιακές και γελοίες αναπαραστάσεις των ρεπόρτερ με τα υποβλητικά ηχητικά τρόμου, τα γραφικά και όσα άλλα συντελούν κατά την κατασκευή της είδησης που δεν περίμενε κανείς τις «αποκαλύψεις» του Παναγιωτόπουλου για να καταλάβει τι είχε συμβεί τότε. Γιατί συνέβη ό,τι συμβαίνει καθημερινά. Γιατί ο μοντέρ έκανε όσα του έχουν μάθει ό,τι πρέπει να κάνει για να «πουλάει» το προϊόν.

Όσο η πληροφόρηση παραμένει εμπόρευμα, όσο αφήνεται στα χέρια είτε της θεσμικής εξουσίας, είτε των επαγγελματιών μιας υποτιθέμενης αντικειμενικότητας, τόσο οι συνειδήσεις θα διαμορφώνονται στους καναπέδες και τόσο η «αλήθεια» των καθεστωτικών Μέσων, των «μεγάλων καναλιών» και κάθε νέας ΥΕΝΕΔ θα πυροβολεί τη σκέψη και θα σκοτώνει στο μέτρο που της αναλογεί την δυνατότητα της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης.

 

* ο τίτλος του σχολίου αποτελεί παράφραση στίχου των Διάφανων Κρίνων

Πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή

Σάββατο 10/12 στις 12.οο

Πλατεία Τσορμπατζόγλου (απέναντι από το παλιό Ατλάντικ)

Τρόποι πρόσβασης με συγκοινωνίες απο Αθήνα : Γ18, Β18 στάση πλατεία
απο πειραιά : 843 στάση πλατεία

Για μια “συγκεκαλυμμένη δράση”

Tο βράδυ της Κυριακής 4/12, ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης που ακολούθησε, ένας σύντροφος και μια συντρόφισσα από το Πέραμα, οι οποίοι συμμετέχουν στη συνέλευση Περάματος για την αλληλεγγύη και τη δράση (DeStato), ξεκινούν για να πετάξουν φλάιερ στα σχολεία της περιοχής με περιεχόμενο: «remember the 6th of December, FIGHT NOW” και “κατάληψη παντού εξέγερση για πάντα, να μην ζήσουμε σαν δούλοι». Κατά την διάρκεια που μοιράσματος και ενώ οι σύντροφοι βρίσκονται στο ΕΠΑΛ Περάματος, δύο μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ τους προσεγγίζουν και τους ζητάνε τις ταυτότητες, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζουν και διαβάζουν το περιεχόμενο των φλάιερ. Από εκείνη την στιγμή και μετά οι μπάτσοι γίνονται αρκετά επιθετικοί και εριστικοί απέναντι στους συντρόφους και τους ζητάνε να ελέγξουν τις τσάντες τους. Οι σύντροφοι δεν το αρνούνται και ο έλεγχος γίνεται. Οι μπάτσοι τους ανακοινώνουν με τσαμπουκά ότι θα τους προσάγουν στο ΑΤ Περάματος. Ο σύντροφος τους πλησιάζει και τους ρωτάει για πιο λόγο θα συμβεί αυτό από την στιγμή που  είχανε και οι δύο ταυτότητες. Ο μπάτσος τον  πιάνει και του γυρνάει το χέρι πίσω από τη πλάτη, ενώ ο άλλος μπάτσος του δίνει μπουνιά στην κοιλιά και ο σύντροφος πέφτει με το κεφάλι. Οι τρείς απ’ τους τέσσερις μπάτσους ξυλοκοπούν το σύντροφο με γονατιές και κλωτσιές, έχοντάς του πατημένο το κεφάλι στο πεζοδρόμιο και απειλώντας τον με σιδερογροθιές ότι «θα σε γαμήσουμε», ενώ ο τέταρτος και πιο “ψύχραιμος” προσπαθεί να ηρεμήσει τη συντρόφισσα. Θεωρώντας ότι τον συνέτισαν αρκετά, του φοράνε χειροπέδες, συνεχίζοντας να τον ξυλοκοπούν, και σηκώνοντάς τον απ’ αυτές, τον πιάνουν απ’ το λαιμό και τον βάζουν στη στάση.

Αμέσως μετά από ένα-δύο λεπτά στο σημείο φτάνουν άλλες δύο μηχανές ΔΙΑΣ και μετά από λίγο και ένα περιπολικό της άμεσης δράσης. Εκεί η ομάδα που χτύπησε τον σύντροφο ανακοινώνει στην δεύτερη ομάδα που έφτασε στο σημείο ότι «αυτός πάει για σύλληψη αντίσταση και απείθεια και αυτή για προσαγωγή», και με τη σειρά τους λένε στους μπάτσους της άμεσης δράσης να τους μεταφέρουν στο ΑΤ Περάματος. Ο σύντροφος ζητάει με το που φτάνουν να ειδοποιήσει δικηγόρο και αρνείται να απαντήσει και να συνδιαλέγει με τους μπάτσους σε οτιδήποτε χωρίς αυτόν. Στα επόμενα λεπτά του επιτρέπεται να κάνει το τηλεφώνημα και αμέσως έξω από το τμήμα αρχίζουν και συγκεντρώνονται αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι που μέσα σε μισή ώρα φτάνουν τους 30. Οι μπάτσοι του ΑΤ Περάματος έχουν αρχίσει να πανικοβάλλονται και κάνουν τηλεφωνήματα για να ενημερώσουν σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί. Όσο οι συγκεντρωμένοι αυξάνονται, τόσο καταφθάνουν αστυνομικές δυνάμεις έξω απ’ το ΑΤ, ώσπου στο τέλος ο δρόμος κλείνει από μια ομάδα ΟΠΚΕ.

Μετά από περίπου δύο ώρες εμφανίζεται στο τμήμα ο αρχηγός-επικεφαλής της ομάδας ΔΙΑΣ και ζητάει να δει τους δύο συντρόφους. Με πολύ «φιλικό» ύφος συστήνεται και ρωτάει τον σύντροφο για το τι συνέβη. Ο σύντροφος επαναλαμβάνει ότι δεν πρόκειται να κάνει οποιοδήποτε διάλογο αν δεν είναι παρών δικηγόρος και απάντηση που παίρνει είναι «έλα μωρέ τώρα τι να τον κάνεις τον δικηγόρο, αφού βλέπεις ότι δεν γράφω τίποτα πουθενά και έχω έρθει φιλικά για να λήξει το περιστατικό με τους καλύτερους όρους για όλους μας» προφανώς αναφερόμενος στον ξυλοδαρμό. Ο σύντροφος συνεχίζει αρνείται και ο αρχιμπάτσος φανερά ενοχλημένος συνεχίζει να θέτει το ίδιο δίπολο άλλοτε με “φιλικό” και άλλοτε με απειλητικό ύφος. Εκείνη την στιγμή έφτασε στον χώρο η δικηγόρος του συντρόφου και ο αρχιμπάτσος της είπε: «ξέρω ότι οι δικοί μου κάνανε μαλακία. Εμείς από την μεριά μας δεν θα το τραβήξουμε αλλά και εσείς μην κάνετε μηνύσεις κλπ. Σε λίγο θα τους αφήσουμε και τους δύο».

Με δεδομένο ότι θα αφήνονταν ελεύθεροι, οι σύντροφοι δεν οδηγούνται στο κρατητήριο, παραμένοντας στο χώρο υποδοχής, όπου μπαίνουν λίγο μετά οι δύο ομάδες ΔΙΑΣ (αυτή που χτύπησε το σύντροφο και εκείνη που έφτασε αργότερα στο σημείο του ξυλοδαρμού). Οι μπάτσοι αρχίζουν να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο, λέγοντας: “συγκεκαλυμμένη δράση, συνάδελφοι”, εμφανώς περήφανοι για την περιώνυμη συγκάλυψη. Στη συνέχεια, οι ΔΙΑΣ που χτύπησαν το σύντροφο αποχωρούν απ’ το ΑΤ, και έρχεται ενημέρωση πως ο σύντροφος συλλαμβάνεται για απείθεια, ενώ η συντρόφισσα κρατείται γιατί εκκρεμούσε απόφαση στο όνομά της για προσωπικό θέμα.

Ένας από τους μπάτσους που έφτασε αργότερα στο σημείο του ξυλοδαρμού, ο Ταταρκιώτης Κωνσταντίνος, λέει στην υπεύθυνη βάρδιας πως θα υπογράψει τη δικογραφία ως εκείνος που με την ομάδα του (Γκανάς Δημήτρης, Κοτσορώνης Παναγιώτης, Σταυρόπουλος) συνέλαβε το σύντροφο. Στην ερώτησή της αν πάει για απείθεια, απαντά πως οι κατηγορίες είναι απείθεια, αντίσταση και οπλοκατοχή (η οπλοκατοχή αναφέρεται σε ένα πολυεργαλείο 5cm που εκτός από κατσαβίδι ανοιχτήρι μπύρας, ανοιχτήρι για φελλούς, ψαλιδάκι, λίμα είχε και μια «λάμα» σαν αυτή που έχουν κάποιοι νυχοκόπτες.) Η υπεύθυνη του λέει πως είναι ενήμερη μόνο για απείθεια και πως το επιβεβαιώνει και ο ανώτερος και ο Ταταρκιώτης απαντά χαρακτηριστικά: “άσε τι σου είπε ο ανώτερος, άκου τι σου λέω εγώ”. Η αναφορά του μπάτσου είναι πως περνώντας από τη λεωφόρο Δημοκρατίας και βλέποντας τους δύο συντρόφους, έκρινε ότι είναι ύποπτοι για τέλεση παράνομων ενεργειών, και πως όταν ο σύντροφος αρνήθηκε να γίνει έλεγχος στην τσάντα του και του ανακοινώθηκε πως συλλαμβάνεται για απείθεια, εκείνος αντιστάθηκε. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην αναφορά δε γίνεται λόγος ούτε για τα φλάιερ που πετούσαν οι σύντροφοι, ούτε προφανώς για τον ξυλοδαρμό.

Εν τέλει ο σύντροφος, μετά από επίμονη απαίτησή του, μεταφέρθηκε στο Θριάσιο νοσοκομείο, απ’ όπου και πήρε ιατρική γνωμάτευση για κάκωση καρπού. Το πρωί της επόμενης ο σύντροφος πέρασε από εισαγγελέα και αργότερα το μεσημέρι από αυτόφωρο με τις κατηγορίες αντίσταση κατά της αρχής από άτομο που οπλοφορεί, απείθεια και οπλοκατοχή και επειδή ο μάρτυρας κατηγορίας Ταταρκιώτης δεν εμφανίστηκε, δόθηκε αναβολή για τις 15/12, ενώ άρθηκε η κράτηση του.

Προφανώς δεν μπορούμε να δούμε τη συγκεκριμένη δίωξη αποκομμένη απ’ τα πολιτικά της χαρακτηριστικά, τα οποία ούτως ή άλλως προσδόθηκαν και από το ίδιο το κράτος με τον τρόπο που τη χειρίστηκε. Κατ’ αρχάς, δε θεωρούμε τυχαίο τον ξυλοδαρμό καθώς το περιεχόμενο των φλάιερ ήταν σχετικό με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένστολους φρουρούς της δημοκρατίας. Η κοινωνική έκρηξη που ακολούθησε και που απέτυχε να διαχειριστεί από την πολιτική και αστυνομική ηγεσία έχει αφήσει παρακαταθήκη τόσο στους κόλπους του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου όσο και στα σώματα της αστυνομίας.

Η τροπή που πήρε η υπόθεση και οι κατηγορίες που τελικά αποδόθηκαν στο σύντροφο, είναι άμεσα συνδεδεμένες με προηγούμενη σύλληψή του κατά την εισβολή στον αυτοοργανωμένο χώρο Ρεσάλτο στις 5/12/09. Το κράτος, κατά την πάγια τακτική του, στήνει κατηγορητήρια με βάση τα πολιτικά χαρακτηριστικά όσων πέφτουν στα χέρια του, μετατρέποντας τις συλλήψεις σε διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα.

Με αφετηρία την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, σε ολόκληρη τη χώρα και φυσικά στις γειτονιές μας, αναπτύσσονται ποικίλες δράσεις με τοπικές συνελεύσεις, στέκια, καταλήψεις και ευρύτερα σχήματα να έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Μαζί με κοινωνικούς χώρους που δραστηριοποιούνται χρόνια στις περιοχές μας, υφαίνουν ένα πολύμορφο μωσαϊκό διάχυσης ανατρεπτικού λόγου με σημαντική κοινωνική απεύθυνση. Τους τελευταίους μήνες έχουν προστεθεί λαϊκές συνελεύσεις κατοίκων/συνελεύσεις γειτονιών που ενισχύουν τις κινηματικές διεργασίες στις περιοχές μας. Ο τρόπος που παρεμβαίνουν όλα τα παραπάνω σχήματα στην καθημερινότητα, οι συνεχείς προσεγγίσεις τους σε ζητήματα που απασχολούν το κοινωνικό σύνολο και ο αντιιεραρχικός, αντικαπιταλιστικός και στις περισσότερες των περιπτώσεων αντικρατικός χαρακτήρας των δράσεων τους, έχει θορυβήσει όχι μόνο τις αστυνομικές αρχές των περιοχών αλλά και την κεντρική πολιτική εξουσία. Αυτό που φοβούνται και θέλουν να εμποδίσουν είναι να συνευρεθούν στις γειτονιές μας -που μαστίζονται από συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια λόγω των επιλογών της κυρίαρχης τάξης- ο ανατρεπτικός λόγος με τη διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση και οργή. Όπως διαπίστωσαν και οι ίδιοι, έχουν ήδη δημιουργηθεί δίαυλοι επικοινωνίας, γεγονός που άλλωστε φάνηκε από την μηχανοκίνητη πορεία αλληλεγγύης στους απεργούς της ελληνικής χαλυβουργίας στις 3/12/2011 που διοργανώθηκε από συνελεύσεις γειτονιών και λαϊκές συνελεύσεις με συμμετοχή 350 ανθρώπων των περιοχών και από την αντιφασιστική πορεία στις 12/11/2011 στη Νίκαια που καλέστηκε ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό από αντιφασίστες/στριες των περιοχών και συγκέντρωσε περίπου 700 ανθρώπους. Το συγκεκριμένο περιστατικό με την προσαγωγή των δύο συντρόφων και τον ξυλοδαρμό και την ανυπόστατη σύλληψη του ενός, αποτελεί σαφές δείγμα της τρομοκράτησης όσων ανθρώπων από τις γειτονιές μας επιλέγουν να αγωνίζονται, ο καθένας με το δικό του τρόπο, αντί να μεμψιμοιρούν. Κανένας δε θα μείνει μόνος απέναντι στην κρατική καταστολή και δε θα μένει τίποτα αναπάντητο. 

Οι σύντροφοι δέχτηκαν έλεγχο από τα τσογλάνια της ομάδας ΔΙΑΣ, αυτής της “ειδικά εκπαιδευμένης” ομάδας δολοφόνων, η οποία από την πρώτη στιγμή που βγήκε στο δρόμο, έδειξε ποιες είναι οι προθέσεις και ο λόγος ύπαρξής της. Με εξακριβώσεις-τραμπουκισμούς, εφόδους σε πορείες, σχεδόν καθημερινούς ξυλοδαρμούς μεταναστών και όχι μόνο, αποτελούν τους “νέους, βελτιωμένους, εξελιγμένους” κρατικούς σερίφηδες, οι οποίοι χαίρουν πλήρους αυτονομίας και νομικής κάλυψης σχετικά με τις ενέργειές τους. Το συμβάν με τον ξυλοδαρμό του συντρόφου δεν είναι απλά ένα ακόμη μεμονωμένο περιστατικό -όπως συχνά ισχυρίζεται το κράτος- αλλά έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά γεγονότων αστυνομικής-κρατικής βίας.

Μέσα σε ένα ασταθές πολιτικό πεδίο αυξανόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, το κράτος φοβούμενο την οποιαδήποτε κοινωνική ένταση, εφαρμόζει το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Ως άμεση, λογική και αναμενόμενη, η αντίδραση της κυριαρχίας προς τη διαρκή και εντεινόμενη κίνηση του επαναστατικού χώρου είναι η αντεπίθεσή της. Σε μια εποχή έντονης πόλωσης του κοινωνικού σώματος και συγκρούσεων μεταξύ των δυνάμεων της ανελευθερίας και της επαναστατικής προοπτικής, σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν εφικτά, η επίθεση που δεχόμαστε κυοφορεί ένα μήνυμα εκφοβισμού για το σύνολο των ανθρώπων που αγωνίζονται. Είναι μόνο μία προσπάθεια του κράτους να αποτρέψει εμάς και άλλους, σήμερα και αύριο, από το να συμμετάσχουμε στον αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Απέναντι στην κρατική βία και τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου, οι εκμεταλλευόμενοι έχουμε μάχες να δώσουμε και όλους τους λόγους για να νικήσουμε. Ο πολύμορφος αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και των κοινωνικών σχέσεων που αναπαράγει, αποτελεί μονόδρομο.

Κανένας μόνος του ποτέ και πουθενά

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

DeStato

συνέλευση Περάματος για την αλληλεγγύη και τη δράση

Eκδήλωση|Συζήτηση αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης στο ΠΙΚΠΑ Ηρακλείου

∆ιάσπαρτες φλόγες αντίστασης και αυτοοργάνωσης σκιαγραφούν τις δυνατότητες για την ανατροπή αυτού του κόσμου

Εκδήλωση | Συζήτηση Τρίτη 19 Απρίλη, 19:00

αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης για την εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο Κρήτης και τη δίωξη 5 συντρόφων στους οποίους έχουν επιβληθεί υπέρογκες χρηματικές εγγυήσεις

προβολή βίντεο: Κατάληψη ΠΙΚΠΑ

Με σημείο σταθμό την εξέγερση του ‘08 οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα πολλαπλασιάζονται σε όλη την επικράτεια. Αποτυπώνουν τις ολοένα διευρυνόμενες δυνατότητες του κινήματος, την ανάγκη δημιουργίας σταθερών σημείων αναφοράς των κινηματικών διεργασιών,  τόσο στις γειτονιές των μητροπόλεων, όσο και στις τοπικές κοινωνίες της περιφέρειας. Εστίες αδιαμεσολάβητου αγώνα στρέφονται ενάντια στην κυρίαρχη εκμεταλλευτική και καταπιεστική συνθήκη αναπτύσσουν λόγο, μέσα και πρακτικές διαχέοντας τα κοινωνικά. Εν μέσω κρίσης, κράτος και κεφάλαιο σχεδιάζουν εντατικά την αντεπίθεση: από τον ιδεολογικό πόλεμο και τις αναβαθμισμένες θεσμικές του θωρακίσεις μέχρι την πιο ωμή βαρβαρότητα και καταστολή απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο κοινωνικό κομμάτι που αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της σιωπής. Ανάμεσα σε αυτά οι καταλήψεις δεν παύουν να βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο
Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία…

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΣΠΙΘΑΜΗ Ε∆ΑΦΟΥΣ

ΝΑ ΟΠΛΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ

 

Η μπροσούρα της εκδήλωσης

Αφίσες και κείμενα για τις μέρες που πέρασαν…Kαι κάλεσμα για την πορεία στο Κερατσίνι

Poster 02

Poster 01

Κείμενο για τον Δεκέμβρη 2009:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_5fx43n2gk

Κείμενο για την εισβολή στο Ρεσάλτο και στο Δημαρχείο Κερατσινίου:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_7hs9pn9gq

Κείμενο προς τους μαθητές:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_8qhb5s2g2

“I never felt this much alive”

“I never felt this much alive”
the clash

Mπάσταρδοι, πώς και πώς την περίμενα αυτή τη στιγμή και την έζησα έτσι, με την δολοφονία ενός παιδιού. Από μικροί μεγαλώσαμε μελετώντας απαίσια σχέδια εναντίον της κοινωνίας… αλλά όχι έτσι.
Tηλεφωνημα στις 9 και κάτι, αυτά που μπόρεσα να συγκρατήσω στο μυαλό μου απο το σπίτι μέχρι την πλατεία ήταν μόνο οι λέξεις: πεζόδρομος, πυροβολισμοί, νεκρός, πλαστικές σφαίρες, έχει σφυγμό. Κι εγω δικάβαλο με το ¨γειτονα¨. Tρέμει και τρέμω και γω μαζί του και σκέφτομαι: “έχει σφυγμό, έχει σφυγμό, έχει σφυγμό… ας έχει σφυγμό”. Όταν είδα τις πρώτες φωτιές στους κάδους στον πεζόδρομο ήθελα να δαγκώσω τη γλώσσα μου από τη λύσσα στη σκέψη οτι μάλλον δεν ήταν πλαστικές οι σφαίρες. Η παγωμένη πραγματικότητα μας βρήκε κατάμουτρα έξω απο τα ίδια γαμημένα μπαρ που σπαταλάμε συνήθως τη ζωή μας. Ένα στενό πιο κάτω τα τόσο οικεία πρόσωπα ανθρώπων που γνωρίζω απο τα 16 ήταν στη πλατεία και δεν μου θύμιζαν τίποτα. Όλοι σε μια στιγμή ήμασταν άλλοι, στα πρόσωπα μας η κοινή έκφραση εκείνων που βουβοί μοιράζονται μια μεγάλη συμφορά και στο σώμα του καθένα μας μια βαθιά πληγή απο σφαίρα στην καρδιά.
Μαλιοκούβαρα μπήκαμε στο πολυτεχνείο οι πρώτοι 30-40, σπάμε με κλειστά μάτια τη στουρνάρη και αναποδογυρίζουμε αμάξια για να βρεθούμε σε 10 λεπτά κλεισμένοι μέσα με μια διμοιρία ματ στη τζωρτζ. “Δολοφόνοι γυρίστε σπίτι σας και πείτε στα παιδιά σας ότι απόψε δολοφονήσατε ένα 15χρονο, μπάσταρδοι” φωνάζει κάποιος δίπλα μου και συνειδητοποιώ: κλειστά τα φώτα στα παράθυρα – κρύος ιδρώτας, τα γουρούνια στα 10 μέτρα – καμικάζι,  50 άνθρωποι – δαγκώνω τη γλώσσα μου, νεκρό ενα παιδί στη μεσσολογίου – η κατάρρευση ολών των εκφράσεων απο το πρόσωπο μου, κλαίω… “βλέπετε τι ήρεμος που είμαι, σαν σφυγμός νεκρού”.

Βρεθήκαμε ξανά, φίλοι μου, με κόκκινα μάτια σε αλλόκοτα πρόσωπα, τρελλαμένοι απο το μίσος, για τους φίλους που χάσαμε. Συζητάμε χαμηλόφωνα τι θα κάνουμε, έχει γίνει μια δολοφονία και συζητάμε χαμηλόφωνα λες και είναι η ένταση της φωνής μας που θα επικύρωνε το τραγικό γεγονός και γω ανάμεσα σας στο αχνό φως του πολυτεχνείου να βλέπω τον Cool και να ταράζομαι ακόμα περισσότερο και τίποτε να μην φτάνει απ΄ όσα σχεδιάζουμε, ούτε οι καμμένες τράπεζες, τα μαγαζιά ή τα αμάξια, τίποτα μα τίποτα…

“Τρεχαλα φέυγουν και οι τελευταίες μεταμέλειές μου, ζήλεια των ζητιάνων, των ληστών, των νεκρόφιλων, των κάθε είδους αλλόκοτων. Καταραμένοι, τι θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση”.

Μεγάλες μέρες μας χάρισες Αλέξη… αυτό που θα γίνει τώρα θα το θυμούνται οι μπάσταρδοι…
Στην Αλεξάνδρας το μίσος έγινε γιορτή! Μια θλίψη που δεν είχα ποτέ φανταστεί συναντήθηκε με μια παρηγοριά που δεν είχα ποτέ πραγματικά πιστέψει. Οι άγριοι ήταν όλοι στον δρόμο!!! Σήμερα θα βάλουμε φωτιά στη κόλαση! Ω τι ζήσαμε! Τα καθαρματα υποχωρούσαν σε όλη την αλεξάνδρας πίσω στο χειροστάσιό τους μέσα σε μια βροχή απο μολότοφ και πέτρες, και γω να θέλω να φιλήσω τους φίλους μου και να μην με αφήνει η λύσσα και ο πετροπόλεμος. Ένα ορμητικό κύμα απο αίμα μουγκρίζει στα αυτιά μου και τα μηλίγγια μου χτυπάνε ξέφρενα. Τι ωραία συντροφιά! Τι ωραίες φωτιές! Και τι ωραιοί οι μπάτσοι, κάτω απο έναν μαύρο ουρανό απο τους καπνούς και τις πέτρες με γυρισμένη τη πλάτη! Και τίποτα να μην είναι αρκετό, τίποτε να μην φτάνει, τίποτα μα τίποτα για τον χαμό σου… Ουτε οι καμμένες αντιπροσωπείες, ούτε οι καμμένες τράπεζες, ούτε οι καμμένοι μπάτσοι. “Όλο το νερό της θάλασσας δεν φτάνει για να ξεπλύνει μια κηλίδα αίματος”. Μου λείπεις ήδη και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω…
“Περίπατος” προς τη πλατεία με άλλους αγαπημένους φίλους, -στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή με τη κατάλληλη συντροφιά και γίνονται θάυματα- μπετόβεργες, σπασίματα, κρότου λάμψης, ντου στο πέμπτο και οι μαλάκες με τα κράνη του δευτέρου παγκοσμίου (“οι 70 όλοι και όλοι εκαμίτες που υπάρχουν σε όλη την ελλάδα -όπως είπε και ο καλά πληροφορημένος σύντροφος αργότερα στην ασοοε ) να μας ρίχνουν πλαστικές σφαίρες. Διάλυμα με αναψυκτικό απέναντι απο το σάκη, πρόσωπα που δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, το ζήσαμε όντως αυτό;
Πετροπόλεμος και λύσσα κακιά στη θέα των γουρουνιών στη σπύρου τρικούπη, μάχες σώμα με σώμα στα εξάρχεια και η καρδιά μου πηγαίνει να σπάσει. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”. ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Ένα ολοκάυτωμα στην καρδιά με κάνει όλο κόκκινο και οι σκέψεις μου τρέχουν σαν αίμα μέσα απο μια πέτρα, δεν μου μένει παρα μόνο μια ορμητική επιθυμία που ανεβαίνει απο τα γόνατα μου και μου σφίγγει το στομάχι κάνοντας με να θέλω να μπήξω τα δόντια μου πάνω στα γουρούνια, έτσι, χωρίς επιχειρήματα και πολλά πολλά…

“Η ανία δεν θα είναι πια ο έρωτας μου, λύσσες τρέλες και ασωτείες, εγνώρισα κάθε ακμή και παρακμή τους- ολάκερο το φορτίο μου αφήνω χάμω. Ας αναμετρήσουμε νηφάλιοι την έκταση της αθωότητας μας”

Χανόμαστε κάθε μέρα με μικρές δόσεις θανάτου, με μια ανεμελιά που ώρες ώρες σπάει κόκκαλα και μια αναβλητικότητα που βγάζει μάτι, κουτσοί και στραβοί συνθλιβόμαστε σε κρεβατοκάμαρες δίχως έρωτα, στην κωλοδουλεία, πλήτουμε σε θρανία δίχως ζωντάνια, σφαζόμαστε στα γήπεδα, χανόμαστε σε εμπορικά κέντρα, πεθαίνουμε σε αστυνομικα τμηματα, σε σύνορα, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, σε, σε, σε… Αιχμάλωτοι της απογοήτευσης με υψηλούς κοινωνικούς σκοπούς αλλά ζωή χειρότερη και απο σκύλου.
Πριν παντού και πάντοτε αυτός ο κόσμος μας υποχρέωνε να υποφέρουμε ο ένας τον άλλο στην πιο επαίσχυντη και εξεφτιλιστική κατάσταση. Ο θάνατος, μια μπουνιά στα μούτρα μας και κάτι μετατοπίστηκε… Στην εποχή της εσχάτης προδοσίας που μας έχουν καταδικάσει να ζούμε, βρήκαμε ξανά τους φίλους μας. Απο σήμερα ό,τι αυτός ο κόσμος αρνείται είναι ζωή. Τέρμα οι μαλακίες, δεν υπάρχει επιστροφή…
θα ζήσουμε την ζωή μας κυριολεκτώντας με το αίμα μας ή όχι. Τώρα θα δούμε!

“και το πρωί οπλισμένοι με φλογερή υπομονή θα μπούμε σε ολόχρυσες πολίτειες”.

Δευτέρα και όλα είναι πιθανά, τίποτε δεν έχει τελειώσει, μάλιστα μόλις τώρα αρχίζουμε. Μετά απο δυο μέρες συγκρούσεων είμαστε στα προπύλαια και τρίβω τα μάτια μου με τον κόσμο που είναι στο δρόμο. Αυτή η πόλη που μας έχει λαχταρήσει τόσες φορές, αυτό το βράδυ θα λαχταρήσει απο εμάς, έχουμε πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς και σήμερα θα τους κλείσουμε έναν προς έναν. Για τις προσβολές που δεν πήραμε ποτέ εκδικηση τώρα είναι η ώρα, burning & looting, τα πάντα είναι στόχος. Αθήνα σε αγαπήσαμε οσο κανένας άλλος αυτή τη νύχτα και θα μας μείνεις πραγματικά αξέχαστη με τα μαγαζιά σου να καίγονται και να λεηλατούνται το ένα μετά το άλλο, μας πήρες στην πιο ζεστή αγκαλιά και εμείς σου το ανταποδώσαμε καίγοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με τη μουσική απο τζαμαρίες που πέφταν να μεθάνε την καρδιά μας, κάναμε την πιο ωραία βόλτα στους δρόμους σου που έχουμε κάνει ποτέ. “Θυμάστε! Χάθηκε η Πομπηία όταν προκάλεσε τον Βεζούβιο”.
Ένα γρήγορο πέρασμα μέσα σε ένα δρόμο σπαρμένο με σπασμένα τζάμια είναι για τις νέες καρδιές ένα μεθύσι που επισκιάζει τα προσωπικά αδιέξοδα, αυξάνει την συνείδηση των δυνάμεων, δίνει τέλος στην παθητικότητα. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”, αυτό το ξέρανε καλά οι φίλοι μας. Δεν μπορώ να αποδώσω τα συναισθήματα που δοκίμασα ανάμεσα σε όλα αυτά τα γοητευτικά όντα που μου ήταν όλα μονάκριβα χωρίς να τα γνωρίζω, μια μεγάλη οικογένεια που τα γελαστά μάτια της έψαχνα τα δικά μου με μια γλυκιά συμπάθεια. Δώσαμε ένα καλό μάθημα σε όσους ξεπουλήσαν την αλληλεγγύη με αντάλαγμα ένα καινουργιο αυτοκίνητο, η ζωή είναι εδώ καριόληδες και σας ζητάει τα ρέστα.
Μια ακόμα νύχτα σαν και αυτή και η κόλαση θα φάνταζε με καταψύχτη μπροστα στην Αθήνα. Κατάρα σε όσους έχουν νέυρα χοντρά σαν καλώδια!!!

Σαν αυτό το κόσμο η ζωή μας συνθλίβεται κάθε μέρα και παντού, ουτε μια μικρή κόγχη δεν έχει μείνει να προφυλαχτούμε, το συναίσθημα που δοκιμάζω ώρες ώρες απο τα χαστούκια που τρώω είναι αυτό ενός ανθρώπου που πάνω σε στιγμές έντασης θέλει να τιναχτεί στον αέρα και όποιον πάρει ο χάρος, αλλά κάτι διαρκώς μιλάει μεσα μου λέγοντας μου κάνε υπομονή, ηρέμισε, θα κάνεις μαλακία… αυτή η φωνή με ηρεμεί μέχρι την επόμενη φορά που η πραγματικότητα θα με έχει πιάσει απο το λαιμό και πάλι απ’ την αρχή… Τώρα όμως όλα ηταν διαφορετικά, μέσα σε αυτή τη συνθήκη οπου όλη μου η ράτσα ήταν στο δρόμο μπορούσα να τα γαμήσω όλα και αυτό να μην έχει τίποτε το ηρωικό, τιποτε το εξαιρετικό, ανάμεσα σε τόσους καμικάζι της ζωής ήμουνα απλά ένας απο αυτούς και αυτό ήταν το πιο απελευθερωτικό συναισθημα που δοκίμασα. Τέρμα οι θυσίες, τέρμα και οι ήρωες.
Απο το βράδυ της δευτέρας και μετά μπλέξαμε τη ζωή με το όνειρο. Προσπαθώ να ξαναχαράξω την πορεία εκείνων των ημερών και δεν μπορω να θυμηθώ παρα διάσπαρτες και ασύνδετες σκήνες, την μια πάνω στην άλλη. Υπήρχε διαρκώς ένα φρενήρες σούρτα φέρτα. Μέρες σπουδαιών συναντήσεων, ένας αναβρασμός επαφών, συζητήσεων, σχεδίων που προαναγγέλανε νέες μέρες δονήσεων και συγκλονιστικών εξελίξεων. Καθόμασταν ένα γύρο όλοι και διασκεδάζαμε σχεδιάζοντας κάποια μεγάλη συμφορά. Πυρετώδεις προετοιμασίες, σχέδια που μπροστα σε έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό δεν κάναμε τον κόπο να δούμε τις λεπτομέρειες τους. Φανταζόμασταν οτι οι παράνομες επιθυμίες μας δεν θα μένανε για πολύ ακόμα στη σκιά του κόσμου της κυρίαρχης ηθικής. Τα πρόσωπα μας φλεγόταν, μιλάγαμε όλοι μαζί, ο ένας πάνω στη φωνή του άλλου με περισπούδαστο ύφος. Έπειτα πάλι ο δρόμος, οι μολότοφ, τα μπιτόνια, οι μπετόβεργες, όλα καλά… Συνεχίζουμε… Η φρόνηση δεν θα έρθει ποτέ. Φόβος και αγωνία για το μετά, ανάκατος με την ισχυρή αίσθηση ότι τώρα και για πρώτη φορά ζούμε τη ζωή μας, τη δικιά μας ζωή. Η εκδίκηση μας δεν επαρκεί, η ευτυχία θα είναι η εκδικησή μας. Κάθε μέρα μια νέα συναρπαστική περιπετεια όλο υποσχέσεις για την επόμενη. Τόσο καιρό γνωρίζαμε η επόμενη μέρα τι θα ξεράσει πάνω μας. Τώρα, νέα ερχόντουσαν απο παντου, στην πόλη γιόρταζε η επικοινωνία, ο έρωτας, το παιχνίδι, η δράση, η επιθυμία, γιόρταζαν και μας καλούσαν σε μια άλλη παιδικότητα που δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Την τρίτη μια πραγματικά καινούργια μέρα ξημέρωσε: 25 αστυνομικά τμήματα πολιορκούνται απο μαθητές. Αγριοι υπάρχουν σε όλες τις γωνιές αυτής της πόλης. Υπέροχα νέα. Η ελλάδα σε κλοιό απο κουκουλοφόρους απο την αθήνα μέχρι την αμαλιάδα και απο την ρόδο μέχρι την κέρκυρα, άγριοι παντού, ΕΞΕΓΕΡΣΗ και το Bollero τα σπάει στο ζόφο και βάζει σε όλους τα γυαλιά!

Όλα τα επιχειρήματα που θέλησαν να μας επιβάλουν, δείχνουν όλα την ίδια ηθική κρίση που θέλει να βλέπει εδώ μια παράλογη και αναίτια βία και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχουν αναίτιες πράξεις σε αυτόν τον κόσμο: μερικές φορές πρέπει να το πληρώσουμε πολύ ακριβά, για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό. Οι εμπρησμοί, οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες είναι μια άμεση εκδήλωση μη ικανοποίησης που δεν έχει τίποτα το σοκαριστικό ούτε μπορεί να μας εκπλήξει έπειτα από μια βδομάδα βαρεμάρας και δουλειάς.

Αρχικά μόνο εκφράζοντας την έλλειψη ικανοποίησής τους μπορούν να ορίσουν την ταυτότητά τους όσοι ασφυκτιούν σε αυτόν το κόσμο. Οι άγριοι δεν γνωρίζονται, αναγνωρίζονται πίσω απο τα οδοφράγματα, στα ντου στους μπάτσους και στις ταράτσες των καταλήψεων. Tα γεγονότα μας δείξαν ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που σφίγουν μια πέτρα στο χέρι τους ή βεβαιώνοται πως έχουν μερικές πρόχειρες στην τσέπι τους για όταν χρειαστεί. Έτσι λοιπόν γίνεται η ανατροπή της κατάστασης και βρίσκονται ενωμένοι στην αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Η αλλαγή του κόσμου αυτές τις στιγμές δεν φαντάζει μακρυνή, ούτε απίθανη, το αντίθετο, βρίσκεται κατα κάποιο τρόπο ήδη εδώ, μέσα στη δυνητική ικανότητα μας να διαλύσουμε τους τροπους ζωής που δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε.

“Στο φλεγόμενο πρόσωπο απ τη σχισμάδα των χειλιών βγήκε ενα απανθρακωμένο φιλάκι που βιάζεται να μεγαλώσει”

salop

Η εξέγερση είναι απροσδόκητη στο μέτρο που έρχεται πάντοτε να διακόψει τη μονότονη ροή των συμβάντων και να μας ωθήσει σε μια νέα περιπέτεια. Αν οι άνθρωποι δεν εξεγείρονταν οι στατιστικοί νόμοι θα είχαν θριαμβεύσει και το μέλλον θα ήταν το προβλέψιμο άθροισμα αυτόματων διαδικασιών. Η εξέγερση έρχετε πάντοτε για να διαταράξει ό,τι ξέραμε, είναι στη φύση της να ανατρέπει τα παραδεδεγμένα και να φτάνει στο εξαιρετικό

Για το Δεκέμβρη

Για την εξέγερση του Δεκέμβρη έχουν γραφτεί πολλά, θα γραφτούν ακόμα περισσότερα, όσο αντιλαμβανόμαστε το πόσο άλλαξε τις ισορροπίες μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Πιστεύοντας ότι είναι αρκετά νωρίς  για να αναλύσουμε όλες τις πτυχές της εξέγερσης θα συγκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στη ροή της πληροφορίας από τη στιγμή της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου και όσων ακολούθησαν αυτής, στα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και τέλος στον ρόλο που είχε η τεχνολογία στα χέρια των εξεγερμένων.

Η διάδοση της είδησης ξεκίνησε μέσω των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου και ακολούθησαν τα  καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθώντας από την πρώτη κιόλας στιγμή να υποβαθμίσουν  το γεγονός. Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν, καταλήφθηκαν δημόσιοι χώροι και ξεκίνησε η λειτουργία συνελεύσεων. Εκεί αποφασίστηκαν οι δράσεις της πρώτης νύχτας και οργανώθηκε η πορεία της Κυριακής με βασικό μέσο προπαγάνδισης το διαδίκτυο. Σειρά πήραν οι μαθητές μέσω ιστοσελίδων (facebook, tweeter, forum) συνεννοημένοι να κάνουν πορείες. Τα μέσα αυτά λειτούργησαν μόνο για συνεννοήσεις πρώτου βαθμού με τα επιθετικά και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά να ξεδιπλώνονται στο δρόμο. Η ανάγκη για ενημέρωση στους κατά τόπους κατειλημμένους χώρους ώθησε στη δημιουργία ενός blog για κάθε κατάληψη, πράγμα πρωτοφανές, όπου υπήρχε αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση. Παράλληλα, μια μεγάλη μάζα των λεγόμενων bloggers ανέλυε, κριτίκαρε, καλούσε σε δράσεις και διακινούσε την προσωπική της εκτίμηση για τα γεγονότα. Υπήρχαν επίσης και κινηματικά sites τα οποία παρείχαν μια αδιαμεσολάβητη ενημέρωση (π.χ Indymedia). Άξιο αναφοράς είναι οι επιθέσεις που δέχτηκε το Indymedia προκειμένου να κατασταλεί αλλά και η αναπόφευκτη δυσλειτουργία του λόγω του μεγάλου όγκου επισκέψεων. Για το τέλος αφήσαμε την “αναλογική τεχνολογία”, το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια των εξεγερμένων. Τις αφίσες, τα κείμενα με τον πολιτικό λόγο, τις μικροφωνικές, την κατάληψη ή και  δημιουργία ραδιοφωνικών σταθμών, τις πορείες, τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, στις τράπεζες και στα εμπορικά κέντρα των πόλεων.

Οι συνεχείς ενημερώσεις για τα γεγονότα βοήθησαν πολύ στη διάδοση των αιτημάτων των εξεγερμένων. Αυτό όμως που έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο ήταν ο οργανωμένος πολιτικός λόγος που είχε τη δυνατότητα να διαχυθεί μέσω του διαδικτύου σε όλο τον κόσμο. Έδειξε ότι ήταν ισχυρός αφού προκάλεσε αντιδράσεις και κινήσεις αλληλεγγύης, παρακάμπτοντας , για πρώτη φορά ίσως τόσο γρήγορα, εμπόδια όπως τα ντόπια και διεθνή ΜΜΕ. Έδειξε επίσης ότι οι εξεγερμένοι, σε μια κρίσιμη κατάσταση, παίρνοντας την πληροφόρηση στα χέρια τους,  μπορούν να ξεπεράσουν την καθεστωτική παραπληροφόρηση και συκοφάντηση . Αυτό που έχει σημασία είναι οι δομές μας να γίνουν ακόμη πιο ισχυρές αφού σε μια από τις μαζικότερες αντεπιθέσεις στο κράτος τα τελευταία χρόνια καταφέραμε αν μη τι άλλο να ακουστούμε αμφισβητώντας στην πράξη την κρατική προπαγάνδα.

Αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κάποια τεχνολογικά μέσα βοήθησαν τόσο στην διάδοση του λόγου των εξεγερμένων όσο και σε πρακτικά ζητήματα. Βοήθησε όμως και την άλλη πλευρά στην προσπάθειά της να καταστείλει το όλο εγχείρημα της εξέγερσης. Η μετάδοση των γεγονότων από τα αστικά μέσα ήταν μια πραγματική παρωδία. Οι προσπάθειες της εξουσίας για παραποίηση της αλήθειας και επιστροφή στην κανονικότητα κατέρρευσαν από τις πρώτες ώρες. Ο θίασος των αναλυτών, ταγμένος στην επιχείρηση απόκρυψης των πραγματικών διαστάσεων της εξέγερσης, που με ζήλο χτίζαν το τείχος ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό και τα οδοφράγματα, το είδαν να γκρεμίζεται. Ο κόσμος αναζητούσε την αλήθεια στους δρόμους. Το διαδίκτυο κατακλυσμένο από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και απόψεων κινδύνευσε να γίνει το βασίλειο της υποκειμενικότητας. Πολλοί διάλεξαν ένα group ανάλογης θεματικής στο face book. Άλλοι, περισσότερο οργισμένοι, διάλεξαν και 2ο ή ακόμα και 3ο. Κάποιοι ανήσυχοι δημιούργησαν ένα blog. Στα forum γινόταν το αδιαχώρητο, ενώ τα διαδικτυακά κεράκια υπέρ αναπαύσεως έγιναν ανάρπαστα. Οι συλλέκτες ξεκίνησαν να οργανώνουν και να αποθηκεύουν ντοκουμέντα. Με λίγα λόγια, για κάποιους που νευρίασαν, ένα πληκτρολόγιο φάνηκε αρκετό. Τα επαναστατικά χαρακτηριστικά αυτών των μονάδων-ομάδων είναι αμελητέα ως προς την προώθηση των κινηματικών διαδικασιών. Όταν λαμβάνουν χώρα εξεγερσιακά γεγονότα οι συνελεύσεις στους κατειλημμένους χώρους λειτουργούν σαν κέντρα αποφάσεων. Όποιος αποφασίζει να δρα μόνος του, απομακρυσμένος από τα κεντρικά γεγονότα, απέχει από τις διαδικασίες συνδιαμόρφωσης.

Έχοντας έντονες ακόμη τις μνήμες του Δεκέμβρη και έχοντας συμμετάσχει σε δράσεις, συνελεύσεις και γενικότερα όντας κομμάτι αυτής της εξέγερσης θεωρούμε ότι ο εξεγερμένος, σε σχέση με τα τεχνολογικά μέσα, θα πρέπει να βρίσκεται σε ένα συνεχές δίπολο. Από τη μια μεριά, σαν σύγχρονος λουδίτης να σαμποτάρει τα μέσα αυτά ή στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης να τα οικιοποιηθεί.

Away From Keyboard

νοέμβρης 2009

 

Από παρέμβαση συντρόφων/ισσών στο jazzfest στην τεχνόπολι χτες

jazfest

Σάββατο 30 Μάη, 11 η ώρα το βράδι, προτελευταία μέρα του φεστιβάλ τζαζ στην Τεχνόπολι. Αναρτήθηκαν πανώ στην σκηνή του φεστιβάλ και διαβάστηκαν 3 κείμενα, δύο κείμενα για τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη, για τους οποίους κρίνεται η αποφυλάκιση την Πέμπτη που μας έρχεται, και ένα κείμενο για τον απεργό πείνας Ν. Κουνταρδά. Μετά το δεκάλεπτο (η συνολική διάρκεια των κειμένων το υπερέβαινε κατά τι) κάποιοι “φίλοι της τζαζ” -και μόνο της τζαζ απ’ ό,τι φαίνεται- σφύριξαν ενοχλημένοι από την παρέμβαση. Δεν χαρακτήρισαν πάντως το γενικότερο κλίμα που ήταν το σύνηθες αμήχανο και απροσδιόριστο σε τέτοιες περιπτώσεις.

Νέα κατασταλτικά μέτρα, κατειλημμένοι χώροι και συλλογικές απαντήσεις

«Επίσης, θα εκπονηθεί σχέδιο κρίσης για γενικευμένη εξέγερση ή κατά μέτωπο σύγκρουση με κουκουλοφόρους» (από άρθρο αστικής εφημερίδας στις 28/03/08, για τα νέα κατασταλτικά μέτρα της ΕΛ.ΑΣ.)

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη. Όχι, δεν είναι οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, η τεράστια ποσότητα κοινωνικού πλούτου που μεταφέρεται στις τράπεζες, οι σφαίρες και οι χειροβομβίδες που εκτοξεύονται στα σώματα μας, ο περιβαλλοντικός βιασμός του οικοσυστήματος από το κεφάλαιο. Οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι για την εντεινόμενη ανασφάλεια γύρω από τις ίδιες της συνθήκες της ύπαρξης της, ευθύνεται η κατασκευασμένη από το θέαμα φιγούρα του «κουκουλοφόρου», ενώ ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων ως τόποι τέλεσης εγκλημάτων.

Αναγορεύοντας σε νούμερο ένα εσωτερικό εχθρό τους διαδηλωτές που στέκονται μαχητικά στον δρόμο απέναντι στους δολοφόνους και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα των καταλήψεων, το κράτος και τα αφεντικά δεν προσπαθούν απλώς να κρύψουν την καταστροφική και εγκληματική φύση τους, που έγινε φανερή κοινωνικά από τις 06/12 κι έπειτα. Επιχειρούν την τρομοκράτηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας (αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια), όντας οι ίδιοι τρομοκρατημένοι από το μέγεθος και την δυναμική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η καταστολή είναι η μόνη πρόληψη του συστήματος, μπροστά στην δομική κρίση που αντιμετωπίζει, αφού γνωρίζει ότι η σχεδιαζόμενη μεταφορά του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εκμεταλλευόμενων ενέχει τον κίνδυνο ενός ακόμα μεγαλύτερου κι ωριμότερου εξεγερσιακού κινήματος.

Τα τελευταία χρόνια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αυξήθηκαν τόσο γεωμετρικά όσο και κοινωνικά, παράλληλα και σε αλληλεπίδραση με τους αγώνες που ξεσπούσαν σε διάφορα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού (φοιτητικές, μαθητικές καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, περιβαλλοντικοί/ τοπικοί αγώνες, κινητοποιήσεις μεταναστών και κρατουμένων κ.α.). Στα Δεκεμβριανά του 2008 συνενώθηκε ένα πλήθος υποκειμένων που δεν χωρούσαν στο ηττοπαθές πεδίο της διαμεσολάβησης και της αποσπασματικότητας, στο οποίο περιόριζαν τους αγώνες η αριστερά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Μέσα από την φωτιά της εξέγερσης ξεπήδησε ένα πλήθος ριζοσπαστικών κινήσεων σε γειτονιές κι εργασιακούς χώρους, πολλές από τις οποίες εδαφικοποίησαν σε κατειλημμένους χώρους, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης των αναγκών και των αγώνων μας, το οποίο στηρίζεται σε αντιεραρχικές συνελεύσεις, στην αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, σε αντιεμπορευματικές σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Σε αυτή την τάση κοινωνικής-ταξικής εξάπλωσης και σύνδεσης των αυτοοργανωμένων / κινηματικών (υπο)δομών προσπαθούν να επιτεθούν με τα νέα κατασταλτικά μέτρα που σχεδιάζουν. Στοχοποιούν τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές καταλήψεις για να επιτεθούν συνολικά στις συλλογικότητες που μεταμορφώνουν εγκαταλειμμένους χώρους του αστικού τοπίου, σε δημόσιους χώρους συνεύρεσης και δημιουργίας. Στοχοποιούν τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια των σχολών και το πανεπιστημιακό άσυλο, για να επιτεθούν στην εξάπλωση του κοινωνικού ασύλου πέρα από τα ακαδημαϊκά τείχη, για να προλάβουν το ενδεχόμενο καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους. Στοχοποιούν όσους διαδηλωτές χρησιμοποιούν μέσα αυτοπροστασίας και αντιβίας, για να προλάβουν την χρήση τους από ευρύτατα κοινωνικά κομμάτια (όπως έγινε και τον Δεκέμβρη). Φτάνουν στο σημείο να ποινικοποίησουν την εκφορά του κοινωνικά πιο διαδεδομένου συνθήματος (που όλους μας ενώνει), κατασκευάζοντας τις αφορμές με βάση τις οποίες θα εξαπολύουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις τα ΜΑΤ, απέναντι σε όσους/ες θα κατέβουν στον δρόμο για να αντισταθούν.

Ενισχυτικά ως προς την νομοθετική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής, στέκεται η ιδεολογική καταστολή που εξαπολύουν τα ΜΜΕ. Προσπαθούν να διαχωρίσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα σε «βίαιους κουκουλοφόρους» και σε «ειρηνικούς διαδηλωτές», σε «κακούς/εγκληματικούς» και «καλούς/κοινωνικά χρήσιμους» κατειλημμένους χώρους, προσπαθούν να διαχωρίσουν τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Ο διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση των αγωνιζόμενων, προλειάνει το έδαφος της κατασταλτικής επίθεσης που σχεδιάζουν και εξαπολύουν.

Επιπροσθέτως, η θεαματική προβολή τη καταστολής αναλαμβάνει να αποθαρρύνει κι ένα ποσοστό δυνητικών εχθρών (με συμπληρωματικό στόχο τη πρόκληση απέχθειας όχι γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα όπλα καταστολής, αλλά για τους δημιουργούς της αταξίας στην πόλη). Οι σύγχρονοι ειδικοί της καταστολής άντλησαν σημαντικά διδάγματα απ’ τα πειράματα συμπεριφοριστών ψυχολόγων των αρχών και μέσων του εικοστού αιώνα. Η δημιουργία μιας ισχυρής τραυματικής ανάμνησης ως συνέπεια μίας αυθόρμητης ή μη πράξης προκαλεί στο άτομο την εγκαθίδρυση μιας λογικά αυθαίρετης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, ερεθίσματος- αντίδρασης· ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής προσπαθεί να επανεγκαθιδρυθεί ως γενικευμένη συνθήκη στην μητρόπολη, μετά το καίριο πλήγμα που δέχθηκε τον Δεκέμβρη, μέσω αυτής της στρατηγικής. Κάθε πρακτική αντιβίας, κάθε πρόθεση εκφοράς αντισυστημικού λόγου, κάθε αυτοοργανωμένη πρακτική, πρέπει να έχει στο νου της την κατασταλτική συνθήκη που εξαπολύεται εναντίον της.

Μέσα σε αυτήν την συνθήκη, μέσα σε ένα πλέγμα καταστολής που έρχεται να υπερασπιστεί την πασιφανή σαθρότητα και το αδιέξοδο του πολιτικού/ κοινωνικού συστήματος, ο ρόλος που μπορούν να διαδραματίσουν οι καταλήψεις μπορεί να είναι από καίριος ως και καθοριστικός για τη διάρρηξη των κατεστημένων κοινωνικών δομών. Ο χώρος που καταλαμβάνεται αποκτά ζωή, μορφή και περιεχόμενο, έξω από λογικές ιδιοκτησίας, επιχειρώντας να συγκροτήσει μια αντισυστημική νησίδα με προοπτικές εξάπλωσης και διάχυσης στο κοινωνικό όλον. Το εγχείρημα δεν αποζητά μια εσωστρεφή, αυτάρεσκη και εναλλακτική πολιτική οριοθέτηση, αφομοιώσιμη και οριακά επαινετή από το κρατικό κατεστημένο. Αποσκοπεί στην αποδόμηση του κοινωνικοπολιτικού είναι, μέσα από τη μετωπική του σύγκρουση με αυτό και παράλληλα μέσα από την οικοδόμηση της νέας πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που στα θεμέλια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας παράγει νέο λόγο και δράση μέσα από αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και πολιτικές ζυμώσεις.

Πολιτικές ζυμώσεις που δεν εξαντλούνται ούτε στη μερικότητα των διαμεσολαβημένων διεκδικήσεων, ούτε στην αυτάρκεια των ιδεολογικών περιχαρακώσεων, αλλά βασίζονται στην ανάγκη σύνδεσης των κοινωνικών απαντήσεων με τα συνολικότερα προτάγμάτα που άφησε ο Δεκέμβρης και απαιτεί η οξύτητα της επίθεσης που δέχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Τα πάρκινγκ που γίνονται πάρκα, τα άδεια σπίτια που γεμίζουν ζωή, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που κοιτάνε τον ορίζοντα πέρα από τα σπίτια τους, οι συλλογικότητες εργαζομένων που σκέφτονται πέρα από τον κλάδο τους. Όλα αυτά τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα χρειάζεται να συντονίσουν τις λέξεις και τις πράξεις τους ενάντια στο άγονο έδαφος των μερικοτήτων, των διαχωρισμών, των ιεραρχήσεων και των πολιτικών στρατηγικών που μηχανορραφουν υπέρ της σταθερότητας του παλαιού κόσμου.

(το κείμενο βασίστηκε πάνω στην εισήγηση για εκδήλωση – συζήτηση στις 26/03 με θέμα «Νέα κατασταλτικά μέτρα, στοχοποίηση καταλήψεων και οι συλλογικές μας απαντήσεις»

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

25η Μάρτη για την αλληλεγγύη

δρόμοι της εξέγερσης
δρόμοι της εξέγερσης

Την Τετάρτη 25 Μάρτη έχει καλεστεί στο πολυτεχνείο συζήτηση στην προοπτική διοργάνωσης πορείας στις φυλακές Κορυδαλλού. Το ζήτημα της αλληλεγγύης σε όσους κι όσες βρέθηκαν από τους δρόμους της εξέγερσης -σαν κι αυτόν της φωτογραφίας- στα χέρια των κατασταλτικών και διωκτικών αρχών και τελικά στα κολαστήρια της Δημοκρατίας, παραμένει σημαντικό. Όπως σημαντική είναι και η παρουσία όλων των αλληλέγγυων την 25η Μάρτη στο πολυτεχνείο. Το κάλεσμα που κυκλοφορεί και στους πίνακες ανακοινώσεων της κατάληψης είναι  το εξής:

Κάλεσμα για συζήτηση με θέμα την διοργάνωση πορείας στις 11 Απριλίου 2009 στις φυλακές Κορυδαλλού για την αλληλεγγύη στους κρατούμενους της εξέγερσης.

Τετάρτη 25 Μαρτίου, 19:00 Πολυτεχνείο αίθουσα Γκίνη

ανοιχτή συνέλευση εξεγερμένων για την αλληλεγγύη στους διωκόμενους της εξέγερσης

http://kratoumenoieksegersis.blogspot.com/

σε ραγισμένο τοίχο

σκασμένο χρώμα σε τοίχο της κατάληψης

Τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν τα δημοσιεύματα τα οποία στοχοποιούν τους αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις. Στο μάτι των επίδοξων ηγεμόνων και των φιλόδοξων ραβδούχων δε βρίσκονται απλά τα σκασμένα ντουβάρια και τα εγκατελλειμένα κτίρια. Στο μάτι όλων αυτών βρίσκονται οι συλλογικές, αυτοοργανωμένες, αντισυναινετικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες που γεννήθηκαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το Δεκέμβρη. Οι διαδικασίες αυτές οι οποίες- με τα ιδιάιτερά τους η καθεμία χαρακτηριστικά- στέκονται ανταγωνιστικά απέναντι στο υπάρχον Σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Τα δεκεμβριανά φαίνεται πως δεν τελείωσαν ακόμη. Οι νέες εξεγέρσεις είναι αυτές που πάντα είναι σε θέση να ανακόψουν τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις των σύγχρονων ηγεμόνων της αστικής δημοκρατίας.

“εντός των τειχών της κατάληψης”

Ένα διαρκώς επίκαιρο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού…

Ο Δούλος που δραπέτευσε έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες

γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.

Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.

Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση – δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει

φαίνεται θαταν αποφασισμένος για θάνατο

ή θαταν κατάσκοπος που δε φοβάται.

Εγώ πάντως εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο μεσαίωνα

με φάλαγγες πιστών

με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα

με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις

με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους

εικόνες από παλιές εκστρατείες και τυφεκισμούς ήρωες με αυστηρά βλέμματα

Αμές δε γ’ εσόμεθα πληρωμένη εκπαίδευση

θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως

κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.

Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα

πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός

μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων

να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο

με αληθινές εξαρτήσεις του βίου –

αν δε μπορείτε να καταλάβετε

τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα

που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν

αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια

ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων

τότε

δε θα’ χετε δεί κάτι κρυφές μικρές πόρτες

όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών

δεν θαχετε δεί το ραγισμένο τοίχο

όπου βλασταίνουν κάτι φυτά πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί :

Η θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε όπως αυτός ο δραπέτης

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους.

τριήμερο συζητήσεων στην κατάληψη

φωτογραφία από την είσοδο της κατάληψης
φωτογραφία από την είσοδο της κατάληψης

Παρασκευή 20 Μάρτη, 8 μ.μ.

Συζήτηση με θέμα: Η κοινωνική δυναμική που απελευθέρωσε η εξέγερση και η πρακτική της κατάληψης μέσα σε αυτή.

Σάββατο 21 Μάρτη. 8 μ.μ.

Συζήτηση με θέμα: Το ζήτημα της αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη και τα νέα μέτρα καταστολής μετά την εξέγερση.

Κυριακή 22 Μάρτη, 6 μ.μ.

Συζήτηση σχετικά με την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα

Συνέλευση της κατάληψης καθημερινά στις 6 μ.μ.

η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη παντού

Συνεχίζοντας…

Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.

Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.

συνεχίζοντας,

η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύπο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.

Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.

συνεχίζοντας,

στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις σιαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όποι αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΊΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ