[Kείμενο της συντρόφισσας Στέλλας Αντωνίου που δημοσιεύθηκε σήμερα στην εφημερίδα “Το Ποντίκι”. Η Στέλλα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού πάνω από ένα χρόνο και σήμερα καταθέτει την 5η αίτηση αποφυλάκισής της. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ .]

Ο αντιτρομοκρατικός νόμος, ένας νόμος – έκτρωμα γι’ αυτόν που διώκεται με βάση αυτόν, αλλά και ένα χρήσιμο νομικό εργαλείο για το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αφού αρκούν μονάχα ενδείξεις βασισμένες σε υποκειμενικές εκτιμήσεις και κρίσεις για να χρησιμοποιηθεί εναντίον κάποιου, νομοθετήθηκε με σκοπό να εξοντώσει τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος και να παραδειγματίσει τους επόμενους που θα αντισταθούν σ’ αυτό.

Είναι ξεκάθαρο ότι στις δύσκολες στιγμές για τους εξουσιαστές, λόγω της έντονης δυσαρέσκειας και οργής που εκφράζει πολύμορφα η κοινωνία απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας, θέλουν να ξεριζώσουν κάθε εξεγερσιακή διάθεση, κάθε αγωνιστική συμπεριφορά, κάθε επαναστατική προοπτική, στέλνοντας μήνυμα μηδενικής ανοχής.

Θεωρώ πως μια από τις περιπτώσεις που εφαρμόζεται αυτή η παραδειγματική καταστολή είναι και η δική μου. Επιδιώκεται να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε ολόκληρο το Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό κίνημα πως στο εξής δεν θα διώκονται μονάχα οι αξιόποινες πράξεις, αλλά θα διώκεται και η αλληλεγγύη, θα διώκονται οι πορείες, θα διώκεται η δημοσίευση κειμένων και αύριο μεθαύριο ίσως και οι συναθροίσεις. Στοχοποιούν το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον ανθρώπων που κατηγορούνται ως τρομοκράτες, δημεύουν σπίτια και λογαριασμούς, παρακολουθούν τηλέφωνα, σε τοποθετούν στο περιθώριο και σε οδηγούν στον αποκλεισμό.

Μέσα από αυτή την επιστολή θέλω να καταγγείλω και ταυτόχρονα να θέσω κάθε αρμόδιο προ των ευθυνών του, για την προκλητική αμέλεια που δείχνουν 15 μήνες τώρα απέναντι στο σοβαρό πρόβλημα υγείας αντιμετωπίζω.

Παρ’ όλη την εμπεριστατωμένη ενημέρωση από μένα την ίδια αλλά και τη δικηγόρο μου, παρ’ όλες τις εκθέσεις που έχουν κατατεθεί από εξειδικευμένους γιατρούς σε όλους τους αρμοδίους του υπουργείου δικαιοσύνης, από τον γενικό γραμματέα μέχρι τον Παπαϊωνάννου, συνεχίζουν να δείχνουν προκλητικά την αδιαφορία τους και να αρνούνται να πράξουν το αυτονόητο, παίζοντας κυριολεκτικά με την υγεία μου.

Σήμερα 8.3 καταθέτω την 5η κατά σειρά αίτηση αποφυλάκισης. Προφυλακισμένη 15 μήνες τώρα στις φυλακές Κορυδαλλού, βαρυνόμενη με ένα κατηγορητήριο εντελώς σαθρό όσον αφορά τα αποδεικτικά στοιχεία, στηριγμένο κατά βάση σε υποθέσεις και συλλογισμούς, τόσο από τα τσακάλια της αντιτρομοκρατικής κατά τη διάρκεια της προανάκρισης, όσο και από τους γνωστούς ανακριτές Μπαλτά και Μόκκα που συνέχισαν το έργο τους. Το γεγονός ότι δεν έκρυψα την πολιτική μου ταυτότητα, δηλώνοντας ότι ανήκω στον Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό χώρο.

Το γεγονός ότι δεν αρνήθηκα να δείξω έμπρακτα την αλληλεγγύη μου σε φίλο και σύντροφο ο οποίος φυγοδικούσε, καθώς και ότι δεν κατάφεραν κατά τη διάρκεια της προανάκρισης να με στρέψουν κατά του συντρόφου μου με τον οποίο και συγκατοικούσα, αλλά και η γενικότερη άρνησή μου να συνεργαστώ με τις αρχές, άρκεσε απ’ ό,τι φαίνεται και περίσσεψε για τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης για να μου φορτώσουν κατηγορίες όπως η συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, η διακεκριμένη οπλοκατοχή και η κατοχή εκρηκτικών υλών, κατηγορίες βαρύτατες που προβλέπουν πολυετείς καθείρξεις.

Απαιτώ την άμεση αποφυλάκισή μου, προκειμένου να έχω πρόσβαση στην απαιτούμενη εξειδικευμένη ιατρική παρακολούθηση, αντιμετώπιση και θεραπεία της ασθένειας μου, την οποία στερούμαι μέσα στη φυλακή.

Απαιτώ την άμεση αποφυλάκισή μου και στέλνω μήνυμα πως δεν πρόκειται να σιωπήσω ούτε να ανεχτώ άλλο την προσπάθεια συστηματικής εξόντωσης μου.

Στέλλα Αντωνίου

8/3/2012

^{*αναδημοσίευση απο athens.indymedia.org}

“Όταν ακούω ότι για να πετύχει κάτι είναι απαραίτητη η συμμετοχή μου σκέφτομαι το στιφάδο” (Ο λαγός)

Είμαι εχθρός του ελληνικού έθνους και κάθε έθνους. Διότι πρόκειται για πολεμικούς μηχανισμούς κοινωνικής αποσύνθεσης και υποδούλωσης. Η εθνική συνείδηση είναι το προκάλυμμα της αφομοίωσης στον αστικό ολοκληρωτισμό, της αφομοίωσης στον ιδιωτικό ωφελιμισμό, στην εκμετάλλευση και στην συσσώρευση, στην δικτατορία του νόμου· είναι η φοβική και μισάνθρωπη κέλευση της υποταγής στο κράτος. Κεφαλαιούχοι, πολιτικάντηδες, λόγιοι βρικόλακες και μισθοφόροι συναποτελούν τον πυρήνα του έθνους εξαπαρχής του. Εκατόν ενενήντα χρόνια εξαπάτησης, καταπίεσης, αποικειοποίησης και μητροπολιτικού εγκλεισμού, η ιστορία του έθνους μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους. Εκατόν ενενήντα χρόνια πολεμικής συστράτευσης με τις μεγάλες δυνάμεις του κεφαλαίου, η θέση του ελληνικού έθνους στην εξέλιξη της διακρατικής κυριαρχίας.
Σήμερα, ο γενικός εξανδραποδισμός των εκμεταλλευόμεων για χάρη των ντόπιων αφεντικών και των διεθνικών διευθυντηρίων πραγματώνεται υπό την σημαία της εθνικής σωτηρίας. Με την σημαία του έθνους οπλίζονται τα καθάρματα, κρατικοί άρχοντες, καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και φασιστικές συμμορίες, που οργανώνουν την εκκαθάριση των πιο αδύναμων κομματιών του κυριαρχούμενου κόσμου.
Το ελληνικό κράτος και η εθνική συνείδηση, συνείδηση υποτελούς ομοιογενοποίησης, συγκροτήθηκαν μέσα από εμφύλιους πολέμους, καταστολή, ταξικό έλεγχο. Η στρατιωτική κυριαρχία θεμελιώνει το έθνος. Το φάντασμα της στρατοκρατίας φυλάει την δημοκρατία των αφεντικών. Τα όπλα του έθνους βγαίνουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καθεστώς ή για να προσαυξήσουν τα κατεχόμενα φέουδά του.
Ο ελληνικός στρατός αποτελεί δραστήριο όργανο του ΝΑΤΟ και των λεηλατικών εκστρατειών του. Στα σύνορα του ευρωπαϊκού κάτεργου δολοφονεί τους κατατρεγμένους οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί από τις βόμβες και τον λιμό που σπέρνει η πλανητική δημοκρατία του κεφάλαιου. Στην Πίνδο και στον Έβρο η ελληνική σημαία έχει ποτιστεί με το αίμα των απόκληρων. Μέσα στην μητροπολιτική φυλακή, τώρα που οξύνεται η ταξική αντεπίθεση και δυναμώνουν τα εγχειρήματα κοινωνικής αυτοοργάνωσης ενάντια στην κρατική τυραννία, ο εθνικός στρατός προετοιμάζεται για την αντεπανάσταση.
Το κράτος καλεί τους υπηκόους του να υπηρετήσουν την πολεμική μηχανή του. Η θητεία είναι ένας εκβιαστικός εγκλεισμός. Ο φαντάρος στρατωνίζεται δια της βίας και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στην ιεραρχική πυραμίδα του τρόμου, να ανέχεται την βία της και να δολοφονεί ο ίδιος για λογαριασμό της. Ο στρατός αποτελεί το πρότυπο και το θεμέλιο του καταναγκασμού. Ιστορικά, ο αστικός κόσμος αναπτύχθηκε ως πολιτισμός των στρατοπέδων. Τα κάτεργα, τα σχολεία, οι φυλακές αναπαράγουν την οργάνωση του στρατοπέδου και ο εθνικός στρατός υπάρχει για την έσχατη υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής τάξης.
Σ’ ετούτο τον επί αιώνες δυναστευόμενο κόσμο έχω πάρει θέση στον πόλεμο για την κοινωνική απελευθέρωση από το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαι στρατευμένος στην κοινή πάλη για την ανατροπή της λεηλασίας του ανθρώπινου και του φυσικού πλούτου, για την ανάπτυξη της αντιθεσμικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης, για την εξάλειψη όλων των συνόρων και των παρτίδων. Θα παραμείνω στις γραμμές του εξεγερσιακού αγώνα εως ότου αποσυντεθούν όλα τα έθνη, εως ότου διαλυθούν οι στρατιές των τυράννων, με την επαναστατική προέλαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

“Εθελότυφλοι υπηρέτες, σ’ εσάς πατάνε οι θεοί, σ’ εσάς και οι αφέντες”

Η φιλελεύθερη κατοχή έχει χώρο για ιδιοτροπίες. Θέλεις να μην υπηρετήσεις στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής μηχανής; Ο νόμος πια επιτρέπει εναλλακτικά την εκδούλευση σε άλλους κρατικούς μηχανισμούς. Εναλλακτική θητεία, δηλαδή άμισθη εργασία για να εμφανίζεται το καθεστώς ως παροχέας κοινωφελούς έργου. Οι προνοιακές υπηρεσίες του κράτους, που τώρα παραδίδονται στους κερδοσκόπους επιχειρηματίες ή καταργούνται, ήταν επί έναν σχεδόν αιώνα αφενός ένα τεράστιο πεδίο υπερεκμετάλλευσης μέσω εργολαβιών και προνομιακών διευκολύνσεων προς τις ιδιωτικές εταιρείες και ταυτόχρονα η κύρια πηγή κομματικού ελέγχου και αφετέρου το χρυσωμένο χάπι της συγκεντρωτικής αντικοινωνικής διεύθυνσης.
Ο εθελοντισμός παρέχει την πλέον ασυνείδητη στήριξη στους επιτήδειους που λυμαίνονται τις κάθε είδους κρατικές επενδύσεις και επιχορηγήσεις (τράπεζες, επιχειρήσεις καινοτομίας, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, μ.κ.ο. κλπ.). Οι ανθρωπιστικές και οι περιβαλλοντικές παράτες των κρατικών αρχών, των εταιρειών και της εκκλησίας επιχειρούν να συγκαλύψουν την επίταση της θεσμικής ληστρικότητας.
Ως αναρχικός έχω αρνηθεί προ καιρού να υπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο τις μηχανές του κράτους. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποκτά το διαυγέστερο και αρτιότερο νόημα της στην συνεχή εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια διακρατική κυριαρχία. Ότι έργο μπορώ να προσφέρω ανήκει στις συλλογικές διεργασίες αυτονόμησης από τα κρατικά δεσμά. Ο κόσμος της αναρχίας είναι ήδη εδώ και δεν μας περισσεύει ούτε μια μέρα για τον λεβιάθαν.

“Φυλακές, στρατός, ψυχιατρεία, να πια είναι η εξουσία” (παλαιό σύνθημα)

Ο προσφιλέστερος τρόπος αποφυγής της στρατιωτικής θητείας είναι το λεγόμενο τρελόχαρτο. Η αποφυγή του εγκλεισμού στα πολεμικά κάτεργα έχει ως τίμημα την αναγνώριση του τεχνομυστικιστικού ολοκληρωτισμού του κράτους πάνω στις επιθυμίες, στις συνειδήσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι υπεκφυγές επιτρέπονται, αφού επιβεβαιώνουν το αυτιστικό υπόβαθρο της υποταγής στην εξουσία. Το θέατρο της σχιζοφρένειας ή της κατάθλιψης χαριεντίζεται με τον κατακερματισμό και την σήψη ενός κόσμου τυραννευόμενου από το κεφάλαιο και ουδετεροποιεί την γενοκτονία που τελείται στα ψυχιατρεία και με την χημική καταστολή παντού. Οι «ανίκανοι» προστρέχουν στους ιεροεξεταστές ενός κατεξοχήν μανιακού πολιτισμού, στους αυθέντες των ανθρωπιστικών επιστημών της αστικής κυριαρχίας. Για να επιστρέψουν ένας ένας στο ιδιωτικό λαγούμι τους, την ίδια στιγμή που η θεσμική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Αυτές οι παραιτήσεις αθροίζονται σε μια τεράστια σιωπή, σε μια εκτεταμένη απομόνωση ανατροφοδοτούμενη, σε μια συνθλιπτική ματαίωση της άρνησης στην στρατοκρατία· αποτελούν μια εσωτερικευμένη αντιεξέγερση.
Ενάντια σε μια τέτοια κανονικότητα η αντίσταση οφείλει να μιλάει ανοιχτά και να αναλαμβάνει το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Για να μην σαρωθούμε από την πολεμική μηχανή της κυριαρχίας συστρατευόμαστε πρωτοβουλιακά και αλληλέγγυα σε συγκεκριμένα πεδία ρήξης. Ο ατομικός γλιτωμός είναι μια επιτάχυνση στον γενικό εξανδραποδισμό. Το κάθε εξεγερσιακό ανάχωμα, ατομικό ή συλλογικό, είναι δύναμη στο συνολικό ανατρεπτικό μέτωπο.

“Κι όταν έρθουν να σου πουν ότι εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος για τέτοια πράγματα, τράβηξε την φαλτσέτα και θέρισε”  (Κατερίνα Γώγου)

Η ολική άρνησή μου να στρατευτώ είναι ένα σημείο του κινήματος ενάντια στον στρατό, ένα σημείο του κοινωνικού αντικρατικού αγώνα. Στα χαρακώματα του κοινού πολέμου απέναντι στην διακρατική κυριαρχία και στους στρατούς της αναμετράται ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τον κόσμο της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.

Να σπείρουμε την ανυποταξία ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας.

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης

Εκτάκτως,  η βιβλιοθήκη της κατάληψης σήμερα θα παραμείνει κλειστή.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΕΛΑΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΗ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ

Χθες το πρωί, 6 Μαρτίου, συνεργείο του Δήμου Κέρκυρας εισέβαλε στην Κατάληψη Ελαία με το πρόσχημα του ‘καθαρισμού και της αξιοποίησης’ του θερμοκηπίου από τη Διεύθυνση Πρασίνου. Σήμερα το πρωί, συμμετέχοντες στην κατάληψη αποτρέψαμε τη συνέχιση της επέμβασης και ακολούθησε «επίσκεψη» του αντιδημάρχου Γιάννη Ρίγγα, ο οποίος προκλητικά μας έδωσε διορία πέντε ημερών για «να τα μαζέψουμε και να φύγουμε». Ο κύριος Ρίγγας, με ύφος τραμπούκου, μας δήλωσε ότι δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε σε εμάς, ούτε στην υπόλοιπη κοινωνία -την οποία όπως ο ίδιος είπε υπολογίζει μόνο κάθε τέσσερα χρόνια- ούτε καν στο Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο δεν έχει λάβει σχετική απόφαση…

Η επίθεση αυτή του Δήμου στην κατάληψη Ελαία δεν είναι κατά τη γνώμη μας τυχαία, σε μια εποχή που οξύνεται η περιστολή των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και επιχειρείται η φίμωση χώρων και φωνών που αντιστέκονται στη βάρβαρη καπιταλιστική επέλαση.  

Στα δυόμισι χρόνια της ύπαρξής της, η κατάληψη Ελαία έχει καλέσει σε πάρα πολλές απεργίες και πορείες, έχει διοργανώσει πολιτικές συζητήσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, έχει δημιουργήσει αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης, χαριστικό παζάρι, δωρεάν μαθήματα (ελληνικών για μετανάστες, θεάτρου, φωτογραφίας, χορού), ενώ μέχρι και οι θεατρικές παραστάσεις, οι συναυλίες, τα γλέντια και τα πάρτι που έχουν γίνει στον χώρο κινούνται πάντα μακριά από την κυρίαρχη λογική της εμπορευματοποίησης και του κέρδους.

Στο θερμοκήπιο δε, όπου αποφάσισε ο Δήμος να παρέμβει, λειτουργεί ήδη σπορείο-φυτώριο οπωροκηπευτικών, με σκοπό τη δωρεάν διανομή φυτών και σπόρων από ντόπιες ποικιλίες στον δοκιμαζόμενο από την ανεργία και τη φτώχεια λαό της Κέρκυρας. Στο εγχείρημα αυτό του Σπορείου, εκτός από την Αγροκολλεκτίβα της κατάληψης, συμμετέχουν και άτομα από άλλες τοπικές συλλογικότητες. Αυτόν  λοιπόν τον χώρο επέλεξε ο Δήμος Κέρκυρας για να εγκαταστήσει φυτώριο καλλωπιστικών φυτών για τις ζαρντινιέρες του κέντρου, το οποίο κατά τα άλλα γεμίζει μέρα με τη μέρα με όλο και περισσότερους αστέγους.

Εμείς ως Κατάληψη Ελαία διαμηνύουμε στον Δήμο Κέρκυρας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε από τον χώρο, ο κόσμος να χαλάσει, και ότι το κράτος της φτώχειας και της καταστολής θα μας βρίσκει μπροστά του σε κάθε σχέδιό του.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΜΑΤΟ ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ 18:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 21:00 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Κατάληψη Ελαία

katalipsielaia.squat.gr

Το πουκάμισο το θαλασσι,
χάλια μου το έκανες εσύ.

Χρυσή κλωστή, χρυσές ραφές
χάλια τις έκαν’ ο κεσές…
αυγά, γιαούρτια, καρεκλιές,
για αμαρτίες μου παλιές

Το πουκάμισο το θαλασσί
χάλια μου το έκανες εσύ…

Τώρα κι εγώ δεν το φορώ
κι ήτανε Μπέρμπερι θαρρώ…
Το κάνω δώρο στην κυρά,
που καθαρίζει τα σκαλιά…

Το πουκάμισο το θαλασσί
μήπως το γιαούρτωσες, εσύ;

 [Σχόλιο αναγνώστη σε άρθρο εφημερίδας στο διαδίκτυο για τα γεγονότα στη συναυλία Ζενέτου και Νταλάρα στο Ίλιον.]

Χτες το απόγευμα, στο κλειστό γυμναστήριο «Κακούρης» στο Ίλιον επιβεβαιώθηκε το προφανές: οι από κάτω είναι κατά βάθος καταστασιακοί. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς το μακρόσυρτο γιουχάισμα από εκατοντάδες «θεατές» του λαϊκού τροβαδούρου, τα γιαούρτια, τα αυγά, οι καρέκλες, το μπουγέλωμα,  τα συνθήματα, η απίστευτη παραποίηση των στίχων των τραγουδιών του, η επίδειξη χαρτονομισμάτων στον αφιλοκερδή Νταλάρα…

Αρκετοί αναρχικοί-ές και αντιεξουσιαστές-τριες από τη γειτονιά μαζευτήκαμε έξω από το γήπεδο, αναρτήσαμε πανό, συμμετείχαμε στη διαμαρτυρία για τη φιέστα φιλανθρωπίας του Δήμου Ιλίου και του Νταλάρα, μοιράσαμε κείμενα για αρκετή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία. Από νωρίς οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν στους «παράξενους» την είσοδο στο γήπεδο, προσπάθησαν να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων και ελέγχους σε συντρόφους και άλλους διερχόμενους προς το γήπεδο, πράγμα το οποίο αποτράπηκε συλλογικά.

Ο κόσμος που έφτανε για να παρακολουθήσει τη συναυλία ήταν λιγοστός (σε σχέση με το όνομα και την διαφήμιση που είχε η συναυλία) και οι περισσότεροι είτε είχαν έρθει για κράξιμο είτε επικροτούσαν την συγκέντρωση ενώ αρκετοί άλλοι παραξενεύονταν αρχικά αλλά τελικά συμφωνούσαν.

Στις 19:45 τα φώτα έσβησαν, αλλά αντί για μια κατανυκτική προσμονή του μεγάλου τροβαδούρου και τις επακόλουθες επευφημίες, αυτό που συνέβη όταν βγήκε στην πίστα ήταν κάτι που ο γνωστός ματαιόδοξος -όσο δεν παίρνει- καλλιτέχνης θα το θυμάται για πάντα: από παντού μέσα στο γήπεδο ακούγονταν συνθήματα, γιουχαϊσματα, βρισιές. Η βραδιά και οι ρόλοι αντιστράφηκαν: η δράση βρισκόταν στο «κοινό» και στη σκηνή ένας κυνικός και ερειστικός, δήθεν ατάραχος καλλιτέχνης προσπαθούσε με απλανές βλέμμα να προσπεράσει αυτά που γίνονταν. Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει και να παρακολουθήσει το φιλάνθρωπο κελάιδισμά του. Μια πραγματικά γραφική και πραγματικά μειονότητα του κοινού -ως άλλοι κλακαδόροι- προσπαθούσαν μάταια να επιβάλλουν τον μικροαστικό σκοταδισμό τους, το «ήρθα να καταναλώσω Νταλάρα». Μια εκφασισμένη μικροαστική ανεμελιά, η οποία όσες φορές πήγε επιθετικά να επιβάλλει το «δίκιο» της, πήρε τις απαντήσεις που έπρεπε. Ο κοινωνικός αυτοματισμός προσπάθησε να δουλέψει, υποκινήθηκε από τους διοργανωτές της συναυλίας αλλά πνίγηκε μέσα στην ανημπόρια του.

Αρκετός κόσμος που δεν ήρθε στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθεί αλλά για να δει μια ακόμη συναυλία, άρχισε να συμμετέχει στο κράξιμο, δίνοντας στη βραδιά ένα τόνο πραγματικής λαϊκής γιορτής: να που κάτι τελικά κατάφερε ο τροβαδούρος. Έκανε τη φτωχολογιά να περάσει καλά…

Το κείμενο που μοιράστηκε στη χθεσινή παρέμβαση έξω από τον “συναυλιακό χώρο”.

[Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή pdf πατώντας εδώ.]

ΥΓ1:  Τα συνθήματα από την πλευρά του κόσμου πολλά. Αυτά όμως που έδωσαν τόνο στη βραδιά ήταν τα εξής: «η αλληλεγγύη το όπλο των φτωχών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών» «τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά, φωτιά στην Φιλοθέη και την Κηφισιά», «φύγε από τη γειτονιά» κτλ… Δεν έλειψαν από ελάχιστους και τα γνωστά τραγελαφικά αριστεροπατριωτικά συνθήματα του ΕΠΑΜ τα οποία ήταν ακατόρθωτο να καθορίσουν έστω και στο ελάχιστο τον τόνο της διαμαρτυρίας.

ΥΓ2:  Ο δήμαρχος Ζενέτος, συνδιοργανωτής της συναυλίας, πολιτικά έμπειρος και πονηρός γαρ, δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο. Είχε στείλει ως κλακαδόρους-επιστάτες-μπράβους-περιφρουρητές, δεκάδες δημοτικούς υπαλλήλους (κυρίως από τον τομέα της καθαριότητας και της δημοτικής αστυνομίας). Όσο και αν οι ίδιοι μας έλεγαν ότι εξαναγκάζονται να παρευρίσκονται εκεί με αυτόν τον «άχαρο» ρόλο, θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν για να αποτελούν τον εφεδρικό στρατό της δημοτικής αρχής και ότι πρέπει να πάρουν οι ίδιοι και τα σωματεία τους θέση για τις εξευτελιστικές «υπερωρίες» που κάνουν και τους ρόλους που αναλαμβάνουν. Και να γνωρίζουν πως όσο δεν παίρνουν θέση ενάντια σε αυτό, κάποια στιγμή θα βρεθούν και οι ίδιοι στο μάτι του κυκλώνα της κοινωνικής οργής.

ΥΓ3: Στην είσοδο του συναυλιακού χώρου σε υποδέχονταν τα διαφημιστικά στάντ της εταιρείας Cyta, η εταιρεία τηλεπικοινωνιών Κύπρου. Τόσος πατριωτικός αγώνας για μια δεκαετία, έχει και τα αντικρίσματά του…

ΥΓ4: Στο τέλος, 70 περίπου άτομα, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και άλλοι από το «φαν κλαμπ Νταλάρα Ιλίου» έκαναν πορεία στους δρόμους του Ιλίου και κατέληξαν στην κεντρική πλατεία.

Φωτογραφίες από τις παρεμβάσεις ενάντια στη φιέστα φιλανθρωπίας του δήμου Ιλίου και του Νταλάρα:

[Show as slideshow]

[Αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη]

Στις 11-10-2011 οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, Αθ. Πλεύρης και Αδ. Γεωργιάδης κατέθεσαν ερώτηση στη βουλή σχετικά με τις καταλήψεις του 6^ου Διαμερίσματος της Αθήνας. Σε σχετικό έγγραφο που δημοσιεύτηκε στο blog της Συνέλευσης αντίστασης και αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων, εμφανίζεται ο τότε υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ Χρήστος Παπουτσής να απαντά αναφορικά με τις καταλήψεις πως:

σε ό, τι μας αφορά, σας γνωρίζουμε ότι μεταξύ άλλων για τα υπό κατάληψη δημόσια-ιδιωτικά κτίρια στην Αττική, ενημερώθηκε η Εθνική Αντιπροσωπία με τα 7017/4/13102 από 02-05-2011 και 7017/4/13898 από 28-09-2011 έγγραφα σε απάντηση 14828/ 04-04-2011 και 22259/ 05-09-2011 ερωτήσεων που κατέθεσαν οι ανωτέρω κ.κ. συνάδελφοι, με παρόμοιο περιεχόμενο.

Από τα παραπάνω links φαίνεται πως ήδη από τα μέσα του προηγούμενου χρόνου, ξεκινά με συντονισμένο τρόπο μία σειρά θεσμικών κινήσεων με στόχο τις καταλήψεις της Αθήνας και πόλεων της περιφέρειας. Η πρωτοβουλία λαμβάνεται από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ (Άδ. Γεωργιάδης και Αθ. Πλεύρης) στις 12-04-11 με την απεύθυνση ερώτησης στα συναρμόδια υπουργεία. Έχοντας ως θέμα τα "εγκαταλελειμμένα και υπό κατάληψη κτίρια στην Αθήνα […] από αναρχικούς, ακροαριστερούς και λαθρομετανάστες" ξεκινά με αυτόν τον τρόπο, εκ νέου, η καταγραφή τους και το ιδιοκτησιακό καθεστώς που τα διέπει [βλ. 7017/4/13102]. Έπειτα από 5 μήνες, στις 05-09-11, οι ίδιοι βουλευτές επαναφέρουν το ζήτημα συγκεκριμενοποιώντας αυτή τη φορά το θέμα γύρω από τα "τα κτίρια που τελούν υπό κατάληψη από διάφορες αναρχικές ομάδες" καλώντας τους αρμόδιους υπουργούς, Χρήστο Παπουτσή (ΠΡΟ.ΠΟ) και Μιλτιάδη Παπαϊωάννου (Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)  σε "δραστικά μέτρα" [βλ. 22259/05-09-11]. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι σχετικές απαντήσεις των αντίστοιχων υπουργών.

O «σύντροφος» Χρ. Παπουτσής, υπουργός της κυβέρνησης των αντιεξουσιαστών, καθαρίζει για όλους μας:

(Εικ. 1: Απόσπασμα από την απάντηση του Χρ. Παπουτσή στις 28-09-11 [βλ. 7492579])

αν και στη συνέχεια μας τα χαλάει: «πάντως […]

• οι αρμόδιες Υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας προβαίνουν σε επιχειρησιακές ενέργειες εκκένωσης δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων που τελούν υπό κατάληψη […] Ειδικότερα, σας γνωρίζουμε ότι στην περιοχή της Αττικής τελούν υπό κατάληψη 20 περίπου κτίρια, τα οποία επιτηρούνται καθ’ όλο το 24ωρο […]. Ενδεικτικά σας πληροφορούμε ότι:

• Την 05-05-2010 πραγματοποιήθηκε έρευνα, παρουσία του Εισαγγελικού Λειτουργού, στο υπό κατάληψη κτίριο της οδού Ζαΐμη αρ. 11 στα Εξάρχεια, ιδιοκτησίας της ΕΣΗΕΑ κατά την οποία συνελήφθησαν, 12 άτομα [1].

• Την 20-07-2010 και ώρα 10.20 πραγματοποιήθηκε εκκένωση το κτιρίου του ΝΑΤ επί της οδού Πατησίων αρ. 61, το οποίο τελούσε υπό κατάληψη από την 19-03-2011[2]. Κατά την ως άνω επιχείρηση συνελήφθη ένα άτομο για παράβαση του ν. 2168/1993 «Περί όπλων», του άρθρου 394 Π.Κ. «Αποδοχή και διάθεση προϊόντων εγκλήματος» και του άρθρου 334 Π.Κ. «Διατάραξη οικιακής ειρήνης»[3]
• Στις 21-06-2011 εκτελέστηκε απόφαση έξωσης των καταληψιών επί της οδού Τσαμαδού αρ. 15, ιδιοκτησίας του ΨΝΑ, που τελούσε υπό κατάληψη από διετίας και περιήλθε στην κατοχή των ιδιοκτητών του

Ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου από την άλλη, απαντώντας στην ίδια ερώτηση ως υπουργός Δικαιοσύνης, μας πληροφορεί πως όπως προκύπτει από τα έγγραφα της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών και της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, έχουν σχηματισθεί 20 δικογραφίες από τις οποίες μία βρίσκεται προ της προκαταρτικής εξέτασης, 18 για τις οποίες διενεργείται προκαταρτική εξέταση, και 2 για τις οποίες έχουν δοθεί εντολές στον Διευθυντή του Α.Τ. Κυψέλης και στο Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή του Νομού Αττικής (ΓΑΔΑ)[4].

[Εικ. 2: Επέτειος εξέγερσης Πολυτεχνείου (1975). Την σημαία κρατούν ο Πρόεδρος της ΕΦΕΕ, Στ. Τζουμάκας, (ΠΑΣΟΚ) ο Αντιπρόεδρος Γ. Σταματάκης, (ΚΚΕ), ο Γεν. Γραμματέας Χρ. Λαζαρίδης, (ΚΚΕ εσ.) και ο Πρόεδρος της τότε ΕΣΕΕ. Πίσω στη σειρά, το Συντονιστικό των Νεολαιίστικων Οργανώσεων με τους (από αριστερά προς τα δεξιά) : Κ. Σκανδαλίδη, Χρ. Λάζο, Αλ. Αλαβάνο, Κ. Λαλιώτη, Χρ. Παπουτσή, (στη δεύτερη σειρά), Ν. Γεωργίου, Δ. Πατριρακέα. Κ. Αμούντζια, Ν. Αναγνωστόπουλου]

Ένα μήνα αργότερα, στις 30-11-11, οι ίδιοι βουλευτές του ΛΑΟΣ, με μία διπλή κίνηση βάζουν στο στόχαστρό τους ξανά, με συγκεκριμένο τρόπο αυτή τη φορά, τις καταλήψεις της Αθήνας. Καταθέτοντας την ίδια μέρα δύο επερωτήσεις [1, 2] προς 6 υπουργεία, στοχοποιούν ονομαστικά πλέον τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης [βλ. 418/30-11-11] και εγκαλούν τους υπεύθυνους υπουργούς για την "οικονομική επιβάρυνση του Δημοσίου απο καταλήψεις δημοσίων κτιρίων"  εξαπολύοντας ένα βόθρο «ελληνικής αγανάκτησης», πασπαλισμένο με δακρύβρεχτο φολκλόρ, και πιπιλίζοντας τις γνωστές «ξύλινες» βλακείες. Σε απάντηση, ο Γ.Γ του Δήμου Αθηναίων διασκεδάζει τις εντυπώσεις ψελλίζοντας κάτι για "εκπόνηση μελέτης", "τρόπους χρηματοδότησης" και για προτάσεις που "θα τεθούν προς διαβούλευση". Ο «σύντροφος» Χρηστάρας από την άλλη εμφανίζεται πιο αποφασιστικός:

Πλέον αυτών, πρόσφατα (06-06-2011), στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, πέραν των λοιπών αστυνομικών δράσεων, εφαρμόζεται το «Αναθεωρημένο Σχέδιο Αστυνόμευσης του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας». Παράλληλα, στο εν λόγω σχέδιο, καθορίζεται και μια Β’ ζώνη έντονης αστυνόμευσης, στις περιοχές των αστυνομικών τμημάτων Κυψέλης, Πατησίων, Κολωνού και Πετραλώνων […]

 

Πέραν των απαντήσεων των υπολοίπων υπουργείων, μεγάλο ενδιαφέρον έχει αυτή της Υπουργού Παιδείας, Άννας Διαμαντοπούλου που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη είχε αποκαλύψει  ο υπουργός Δικαιοσύνης σε προηγούμενη απάντηση. Δηλαδή, πως για την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

Έχει κινηθεί αυταπάγγελτα ποινική δίωξη σε βάρος των καταληψιών από την Εισαγγελία Αθηνών. Συγκεκριμένα το Αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων κάλεσε τις αρχές του Ιδρύματος στις 24-03-2011 για διεκπεραίωση προκαταρτικής εξέτασης για την κατάληψη του εν λόγω ακινήτου από αγνώστους […]

…Τρεις μήνες νωρίτερα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, εμφανίζονται μπροστά στην είσοδο της κατάληψης  Λ. Καραγιάννη 37 συνεργείο της ΔΕΗ, το οποίο ξεκινά εργασίες επί της Δροσοπούλου.  Όπως φαίνεται τελικά, από την απάντηση της Υπουργού Παιδείας – αλλά και κατά την μαρτυρία των εργατών  – η εντολή είχε δοθεί από τα πάνω: να ξεκινήσουν εργασίες για την διακοπή του ρεύματος της κατάληψης. Οι καταληψίες το αντιλαμβάνονται έγκαιρα και δρουν άμεσα: διώχνουν  το συνεργείο και κλείνουν τις τρύπες στο δρόμο που αυτό είχε ανοίξει.

 [Εικ. 4 & 5: Οι «τρύπες» του κρατικού προϋπολογισμού μπροστά από τη είσοδο της κατάληψης Λ. Καραγιάννη 37!]

Οι γνωστοί φασίστες,  παρόλα αυτά, δεν μένουν στην ευθεία στοχοποίηση των προαναφερθέντων καταλήψεων. Την ίδια μέρα (11-10-2011) καταθέτουν τρίτη ερώτηση προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και τον Υπουργό Οικονομικών με θέμα την "πάταξη της εγκληματικότητας και την ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας και παροχή κινήτρων για τους κατοίκους της 6^ης Δημοτική κοινότητας". Έτσι με βάση το νέο σχεδιασμό, και δια στόματος Χρήστου, μαθαίνουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για την στρατοπέδευση στο κέντρο της Αθήνα των κατοχικών αστυνομικών δυνάμεων:

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΜΠΑΤΣΟΙ – ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΑΝΤΟΥ

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=YDPtnCTTo18&feature=related[/youtube]

Ένα νήμα ενώνει τους κοινοβουλευτικούς τσαρλατάνους, από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά των εδράνων. Η απέχθεια για οτιδήποτε έχει να κάνει με το αντιθεσμικό, το αντιιερχαρχικό,  το αδιαμεσολάβητο και αυτοοργανωμένο. Έτσι η σκυτάλη των κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων παραλαμβάνεται από την Αριστερά. Περίπου ένα μήνα αργότερα, στις  5 Δεκέμβρη 2011, μια μέρα δηλαδή πριν από την συμπλήρωση 3 ετών από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08,  οι βουλευτές Θανάσης Λεβέντης και Γρηγόρης Ψαριανός καταθέτουν στην βουλή επερώτηση σχετικά με το μουσείο της Μαρίας Κάλλας και την «εγκατάλειψη» του κτιρίου της Πατησίων 61, που έζησε τα εφηβικά της χρόνια η τραγουδίστρια της όπερας. Οι εν λόγω βουλευτές ανήκουν στο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, το νέο πασοκικό φάντασμα που έρχεται να στοιχειώσει τις ζωές μας. Στη ΔΗΜ.ΑΡ. ανήκει και η Άννα Φιλίνη, η οποία ως πρόεδρος του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου Αθηναίων είχε θέσει στο παρελθόν το ίδιο ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο. Επίσης αναφορικά με το θέμα της κατάληψης Σκαραμαγκά και το Μουσείο «Μαρία Κάλλας» (διακαής πόθος όλων των φίλων της Τέχνης) ερώτηση έχει τεθεί τόσο από τη βουλευτή της ΝΔ  Όλγα Κεφαλογιάννη [βλ. 18897/06-07-11], όσο και από τον Μάκη Βορίδη το 2010 [βλ. 6565/23-11-10].

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την αστυνομική εισβολή που επιχειρήθηκε στο κατειλημμένο έδαφος της Σκαραμαγκά, τέσσερις μήνες νωρίτερα, στις 29 Ιουλίου 2011, με την κλοπή των Η/Υ της κατάληψης και τη σύλληψη ενός συντρόφου. Το κτίριο είχε ανακαταληφθεί την ίδια μέρα με την υποστήριξη συντρόφων και συντροφισσών ενώ τις επόμενες μέρες εκδηλώθηκε πλήθος κινήσεων αλληλεγγύης ανά τον ελλαδικό χώρο και το εξωτερικό. Η δίκη θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες μέρες, στις 26 Μαρτίου 2012.

Τρεις μέρες έπειτα από την ερώτηση των βουλευτών της Δημ. Αρ, στις 08-12-11,  οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, Ανατολάκης και Πλεύρης, καταθέτουν ερώτηση σχετικά "με την διακοπή του συμβουλίου της 6ης Δημοτικής Κοινότητας στην Δημοτική Αγορά Κυψέλης". Η ερώτηση αφορά την συγκέντρωση διαμαρτυρίας  που είχε πραγματοποιηθεί την προηγούμενη μέρα στο κτίριο της 6ης Δημοτικής Κοινότητας, καλεσμένη από την Πρωτοβουλία Κατοίκων, για την ανάκληση κάθε σχετικής συζήτησης και ψήφισης πρότασης από το Συμβούλιο για καταστολή των καταλήψεων (η πρόταση είχε κατατεθεί από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής). Ο αναβαθμισμένος ρόλος του Δημαρχείου στις κατασταλτικές κινήσεις της αστυνομίας και η σύμπλευσή του με τους φασίστες του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής έχει άλλωστε εξακριβωθεί εδώ και καιρό. Η διακοπή του νερού στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων δεν μπορεί να αποδεσμευτεί, για παράδειγμα, από την πίεση των βουλευτών Γεωργιάδη και Πλεύρη για την "απομάκρυνση των καταληψιών και των λαθρομεταναστών από το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων" [βλ. 14739/23-05-11]. Όπως και δεν μπορούμε με τίποτα να ξεχάσουμε την βίαιη εκκένωση των αστέγων και την σύλληψη μερικών από αυτούς έπειτα από την προσπάθεια τους για κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων τις πιο παγωμένες νύχτες του φετινού χειμώνα.

Ο κύκλος αυτού του τύπου επιθέσεων στις εν λόγω καταλήψεις και στην ευρύτερη περιοχή του 6^ου Διαμερίσματος φαίνεται πως δεν πέφτει στο κενό. Η καθημερινή μαρτυρία των επανειλημμένων σκουπών στην πλατεία Βικτωρίας, αλλά και τα παρακάτω αποσπάσματα το μαρτυρούν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο. Στις 22-12-11, νέα ερώτηση απευθύνεται από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ με θέμα την πλατεία Βικτωρίας. Αν και οι ίδιοι οι βουλευτές παραδέχονται πως γίνεται δουλειά, μιας και…

μετά από απανωτές επερωτήσεις και επισημάνσεις μας, κάτοικοι και φορείς της περιοχής μας ανέφεραν πως η πλατεία Βικτωρίας καθαρίστηκε και οι παράνομοι λαθρομετανάστες εκδιώχτηκαν από το χώρο της πλατείας […]

το πρόβλημα παραμένει.

H Λύση; Ανάπλαση κι ακόμη περισσότεροι μπάτσοι, ΠΑΝΤΟΥ.

Οι επερωτήσεις στη βουλή με θέμα το κέντρο συνεχίζονται έχοντας ως στόχο πλέον τους μετανάστες μικροπωλητές έξω από την ΑΣΟΕΕ και τη Νομική Σχολή και τα αντίστοιχα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια που δραστηριοποιούνται εκεί [βλ. 4929/28-12-11, 3568/24-01-12  κλπ.] Οι βουλευτές συνεχίζουν να νουθετούν από καθέδρας για πάσης φύσεως κατασταλτική ενέργεια δίχως όμως να ξεχνούν το αγαπημένο τους σπορ. Με την πλήρη υποστήριξη όλων των ΜΜΕ, που τους ανέδειξαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, και τους μετέτρεψαν από μηδενικά σε νούμερα, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις ως το βασικό πολιτικό εργαλείο. Και να επιδίδονται σε αυτό με μία αγριεμένη έπαρση, μ' ένα λαχαναγορίτικο τσαμπουκά που σπάει κόκκαλα! Όχι όμως για πολύ ακόμη…

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 3 Μάρτη 2012 η διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς αγώνες. Την πορεία διοργάνωσαν από κοινού καταλήψεις, στεκια, τοπικές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες και καλούσαν με αφίσες τους η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, η κατάληψη Βίλλα Αμαλίας, η κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, η κατάληψη Παπουτσάδικο από το Χαϊδάρι, η Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων, η Συνέλευση Πλατείας Βικτωρίας,  το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ και ο Αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος Pasamontana από τον Κορυδαλλό. Η διαδήλωση ξεκίνησε με συγκέντρωση στη Φωκίωνος Νέγρη μπροστά από την κατειλημμένη Δημοτική Αγορά Κυψέλης. Ακολούθησε πορεία που πέρασε από την κατάληψη της Λ. Καραγιάννη 37  και το πάρκο της Κύπρου και από την Πατησίων έφθασε μέχρι την ΑΣΟΕΕ και την πλ. Βικτωριας όπου και τελείωσε.  Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 1500 διαδηλωτές. Το σύνθημα που αποδίδει το πνεύμα της διαδήλώσης ήταν «10 – 100 – χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε ένα κόσμο γενικευμένης κρίσης» και το μήνυμά της ήταν η μαζική αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους χώρους και  τους αγωνιζόμενους ανθρώπους  απέναντι στις κατασταλτικές προθέσεις του κρατους και των φασιστών.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ .

[Show as slideshow]

[Αναδημοσίευση από το blog του Πάρκου Κύπρου & Πατησίων]

Κείμενο κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου ΒΟΞ στα Εξάρχεια

Στις πρώτες μέρες του 2012, άτομα που οριζόμαστε πολιτικά μέσα από τη συμμετοχή μας στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και το ταξικό αντικαπιταλιστικό κίνημα προχωρήσαμε σε κατάληψη του κτιρίου του ΒΟΞ (ιδιοκτησία ΙΚΑ) στην πλατεία Εξαρχείων με στόχο τη μετατροπή του σε ανοιχτό κοινωνικό κέντρο.

Η επιλογή ενός Κοινωνικού Κέντρου στην καρδιά των Εξαρχείων  έχει να κάνει τόσο με την ιστορικότητα της περιοχής, όσο και με την κρισιμότητα της εποχής και τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Τα Εξάρχεια, εκτός από μια αθηναϊκή γειτονιά, αποτελούν για αρκετές δεκαετίες ένα διαρκές κοινωνικοπολιτικό εργαστήριο, ένα τόπο συνάντησης εξεγερμένων κομματιών της νεολαίας, χώρο εκδήλωσης ανατρεπτικών πολιτικών εγχειρημάτων, ελευθεριακής δημιουργίας αλλά και επαφής με σύγχρονα κριτικά ρεύματα. Λογικό λοιπόν ήταν να γίνουν πόλος έλξης αναρχικών και αριστερών νεολαίων, φοιτητών, διανοούμενων, που εκτός από τόπο συνάντησης, τα επέλεξαν και σαν τόπο κατοικίας. Σε συνδυασμό με τους αγώνες που σε κάθε περίοδο βρίσκονται σε εξέλιξη αναπτύχθηκε μια κοινωνική σχέση με κάποια κομμάτια της τοπικής κοινωνίας που ασφαλώς δεν ήταν γραμμική αλλά πάντα βρίσκονταν σε συνάρτηση με την εκάστοτε κατάσταση του κινήματος.

Το κράτος είτε με άμεσου τύπου καταστολή, είτε μετατρέποντας την περιοχή σε σούπερ μάρκετ ναρκωτικών προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο σε αυτό το τόσο ενοχλητικό κομμάτι της πόλης. Συγχρόνως οι λογικές της αγοράς και του κέρδους μέσω της εμπορευματοποίησης και του λάιφ στάιλ κινήθηκαν εξ' ορισμού στην κατεύθυνση της απονεύρωσης της εξεγερσιακής δυναμικής των Εξαρχείων.

Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους έχει οδηγήσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση και έτσι φαινόμενα ενδοταξικής βίας και κοινωνικού κανιβαλισμού βρίσκονται σε έξαρση παντού. Συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, συμμορίες εκμεταλλευόμενες την αγωνιστική, ελευθεριακή ιστορία της περιοχής καθώς και την αδυναμία ενιαίας συλλογικής κινηματικής απάντησης στα φαινόμενα αυτά, αξιώνουν να δυναστεύουν το σύνολο της ζωής των Εξαρχείων, πλήττοντας έτσι σοβαρά τα πολιτικά και κοινωνικά κεκτημένα. Αξίες όπως η αντίσταση και η αλληλεγγύη χάνουν έδαφος από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας, του νόμου και της τάξης. Το πολιτικό περιεχόμενο της κίνησης της κατάληψης του ΒΟΞ βρίσκεται σε συνάρτηση με τις αυξημένες απαιτήσεις που θέτει η εκρηκτική αντικειμενική συνθήκη του τόπου και της εποχής.

Το κοινωνικό κέντρο ΒΟΞ, ένα εγχείρημα κοινωνικής – πολιτικής – πολιτισμικής παρέμβασης, γίνεται σε μια συγκυρία όξυνσης της οικονομικής κρίσης και ενώ το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, το οποίο ποτέ δεν ήταν τόσο απονομιμοποιημένο στην κοινωνία αλλά και τόσο ομογενοποιημένο στο εσωτερικό του, εξαπολύει την τελική του επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας και στο σύνολο των κοινωνικών κατακτήσεων. Παράλληλα, η καταστολή αναβαθμίζεται σε βασικό παράγοντα για τη διατήρησης της συνοχής της κοινωνίας, και υιοθετούνται πρακτικές του κράτους έκτακτης ανάγκης απέναντι σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Η οικονομική τρομοκρατία (διαγραφή εργασιακών κεκτημένων δεκαετιών, περιθωριοποίηση και εξαθλίωση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, εργοδοτική ασυδοσία) και οι πρακτικές του κράτους (αυταρχική θωράκισή του σε όλα τα επίπεδα, έντονη αστυνομοκρατία, προσπάθεια πάταξης των πρακτικών ανυπακοής –συγκρουσιακών και μη, αθρόες διώξεις διαδηλωτών, «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία κλπ) συνθέτουν ένα σκηνικό ταξικού πολέμου, η ένταση του οποίου όμως δείχνει και τα αδιέξοδα και τα όρια της προσπάθειας των κυρίαρχων τάξεων για διέξοδο από τον κυκεώνα της κρίσης. Γιατί βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το σύστημα εμφανίζει προς το παρόν τουλάχιστον αδυναμία ενσωμάτωσης των εκμεταλλευομένων, ενώ παράλληλα παρουσιάζονται και σημάδια διεύρυνσης  των κοινωνικών και ταξικών αγώνων (μεγάλες διαδηλώσεις, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, αναβίωση της εμπιστοσύνης στη συλλογική δράση, εμφάνιση μορφών οργάνωσης και διεκδίκησης σε γειτονιές)  που ίσως να μην είναι επαρκείς για να αποτελέσουν συνολικό ανάχωμα, δίνουν όμως ένα θετικό πρόσημο στον αγώνα για την ανατροπή.

Η διεύρυνση των κοινωνικοπολιτικών αγώνων και η δυναμική ανάπτυξης όλων των μορφών αντίστασης για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να συμβαδίζουν με τις έννοιες της αυτοοργάνωσης, της κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης και της άρνησης των θεσμών.

Πιστεύουμε ότι η πρακτική των καταλήψεων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ανατρεπτικού κινήματος και η αναβίωσή τους στις δεδομένες συνθήκες έχει τη διπλή σημασία, ως γραμμή άμυνας δημιουργίας χώρων ελευθερίας και ως επιθετική τακτική οριοθέτησης νέων προοπτικών. Είτε πρόκειται για τη μόνιμη κατάληψη κτιρίων με στόχο τη δημιουργία ανοιχτών πολιτικό-κοινωνικών χώρων που θα λειτουργούν ως κέντρο και ορμητήριο αγώνων, είτε πρόκειται για την  κατάληψη δημόσιων χώρων ως μορφή διαμαρτυρίας πέρα από την αστική νομιμότητα, είτε ακόμα περισσότερο, όταν πρόκειται για την κατάληψη ως μέσο ταξικών διεκδικήσεων που αμφισβητεί την ίδια την έννοια της ιδιοκτησίας, δηλαδή την κατάληψη μέσων παραγωγής και χώρων εργασίας. Οι καταλήψεις αποτελούν κίνδυνο για την κυριαρχία, αφού αμφισβητούν στην πράξη την εξουσία, τις καπιταλιστικές σχέσεις και τον κυρίαρχο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας προτάσσοντας την αυτενέργεια και την συμμετοχή, αντί της ανάθεσης, την εκπλήρωση των αναγκών και των επιθυμιών μας, αντί των συνθηκών που μας επιβάλλονται από τους εξουσιαστές.  Ο ίδιος ο χαρακτήρας της κατάληψης ως μια συγκρουσιακή πρακτική και ως ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα, στοχεύει στη δημιουργία κοινωνικών ρηγμάτων που οξύνουν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος βασισμένες σε σχέσεις αλληλεγγύης και ισοτιμίας. 

Αντιλαμβανόμαστε την αυτοοργάνωση ως μια διαδικασία αντιιεραρχική, αντισυγκεντρωτική, χωρίς αντιπροσωπεύσεις, ειδικούς και αυθεντίες.

Πολεμάμε κάθε μορφής εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές λογικές.

Εναντιωνόμαστε σε κάθε λογής καταναλωτικά πρότυπα που επιβάλλουν την εξατομίκευση, την ομογενοποίηση της κοινωνίας και την υποταγή στην αγοραία λογική.

Προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα της δράσης μας είναι η διεύρυνση της  κουλτούρας των συλλογικών διεκδικήσεων και η οικοδόμηση σχέσεων αλληλεγγύης στο εσωτερικό της συνέλευσης αλλά και με τη γειτονιά μας. Συγχρόνως, μέσα από τη συντροφική σύνδεσή μας με τα δίκτυα αντιστάσεων που υπάρχουν στην περιοχή: καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, στέκια, πολιτικές συλλογικότητες, εργατικές ομάδες και ταξικά σωματεία βάσης. Μα πάνω απ’ όλα, μέσα από την ενεργή συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, τις διαδηλώσεις, τα απεργιακά μπλόκα, τα οδοφράγματα, φιλοδοξούμε και εμείς από την μεριά μας να συμβάλουμε στο μεγάλο στοίχημα της εποχής, το πέρασμα δηλαδή από την αυθόρμητη διαμαρτυρία και αγανάκτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων ανθρώπων στη συνειδητή εξέγερση και την κοινωνική επανάσταση ως μοναδική διέξοδο στην κρίση του συστήματος και την επίθεση της άρχουσας τάξης, φτιάχνοντας ταυτόχρονα δομές και νησίδες χειραφέτησης και συλλογικής δράσης.

Το Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ θέλουμε να αποτελέσει ένα χώρο αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, συναναστροφής και δημιουργίας, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, θεαματικά και καταναλωτικά πρότυπα. Ένα χώρο συντροφικότητας, αλληλεγγύης και αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

Η λειτουργία και οι δράσεις της κατάληψης  έχουν ως κεντρικό σημείο αναφοράς τη διαχειριστική συνέλευση, όπου εκεί αποφασίζεται συλλογικά, με όρους συνδιαμόρφωσης και συναίνεσης, η διαχείριση του χώρου και οι εξωστρεφείς παρεμβάσεις του κοινωνικού κέντρου.

Ο χώρος του κατειλημμένου ΒΟΞ δίνει την δυνατότητα μέσα από την αυτοοργάνωση, την επικοινωνία και την ζύμωση να συστεγαστούν διάφορα εγχειρήματα τα οποία θα διαχειρίζονται θεματικές ομάδες, όπως αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο τα έσοδα του οποίου θα προορίζονται για την κάλυψη αναγκών των φυλακισμένων αγωνιστών και για τα λειτουργικά έξοδα της κατάληψης, δημιουργία δανειστικής βιβλιοθήκης, χώρος εκδηλώσεων, προβολές ταινιών, δραστηριότητες για τα παιδιά,  έκδοση εφημερίδας κλπ.

 Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ

Ενόψει της Σαββατιάτικης πορείας, ακόμη μία μικροφωνική αλληλεγγύης στις καταλήψεις Λέλας Καραγιάννη 37 και Δημοτική Αγορά Κυψέλης πραγματοποιήθηκε σήμερα, αυτή τη φορά στη γειτονιάς μας. Στην πολύπαθη πλ. Βικτωρίας, λοιπόν, που έχει μπει στο μάτι κράτους και φασιστών εδώ και καιρό αλλά που προσπαθεί και καταφέρνει να στέκεται ως ανάχωμα στις επέλαση της βαρβαρότητας. Οι δυόμιση ώρες στην πλατεία (με μουσική, ανάγνωση κειμένων, μοιράσματα σε περαστικούς εκατοντάδων προκυρήξεων και μαζικές αφισοκολλήσεις στα πέριξ της γειτονιάς) αποτελούν το είδος των απαντήσεων που οφείλουμε να δίνουμε για να την κρατάμε  καθαρή από τον εκφασισμό και τη βαρβαρότητα. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εκεί…

Αν δεν αντισταθούμε σ’όλες τις γειτονιές

<<  Δήμαρχος Καμίνης  >>

Από «συνήγορος του πολίτη» , συνήγορος του μνημονίου και κυνηγός κεφαλών :

• συμβασιούχων του Δήμου
• αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος
• διαδηλωτών
• μεταναστών
• μικροπωλητών
• αστέγων
• αυτοδιαχειριζόμενων χώρων και καταλήψεων

Ο κατ’ επίφαση προοδευτικός δήμαρχος της Αθήνας, σε πλήρη σύμπλευση με τους κυβερνώντες, συντονίζει τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες μικροπωλητές, προσπαθεί να μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας σε μια “υγειονομική ζώνη”, στην οποία δεν θα έχουν θέση οι άνθρωποι που αγωνίζονται αλλά οι άνθρωποι που καταναλώνουν.

Και βασικός στόχος οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι καταλήψεις. Η δημοτική αγορά ένας πρώην εγκαταλελειμμένος χώρος που εδώ και 6 χρόνια  αποτελεί ζωντανό σημείο συνάντησης ανθρώπων και σκεπτικών και η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 που επί 20 χρόνια τώρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

οι πόλεις μας θα γίνουν μοντέρνες φυλακές

Συνέλευση πλατείας Βικτωρίας

[Show as slideshow]

Σήμερα το απόγευμα, στην Πλ. Αμερικής, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 και στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής με συνεχείς απειλές για εκκένωση. Στην παρέμβαση συμμετείχαν πλήθος συντρόφων και συντροφισσών από διάφορες συλλογικότητες, καταλήψεις, αυτοοργανωμένους χώρους και συνελεύσεις γειτονιάς και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα αλληλεγγύης. Οι δράσεις αντιπληροφόρησης θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες ενώ καλείται πορεία στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης, το Σάββατο, 3 Μαρτίου στις 12.00 το μεσημέρι.

Θα είμαστε όλοι και όλες εκεί.

Αυτή την Παρασκευή 24/2, στις 19.00 θα πραγματοποιηθεί στην κατάληψη του κτήματος Πραπόπουλου παρουσίαση της μπροσούρας: "η δύναμη των γυναικών και η κοινωνική ανατροπή" των Selma James & Mariorosa Dalla Costa από την ομάδα mιγaδa . Ο χώρος της κατάληψης βρίσκεται στην οδό Προφήτη Ηλία 49, απέναντι απο την είσοδο του Θεατρου Ρεματιάς. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ.

Φαντάζομαι πως κι εγώ αν περνούσα από μια βιτρίνα μαγαζιού κι έβλεπα από μέσα τα τελευταία απομεινάρια της θρακικής μεσαίας τάξης να καπνίζουν ηλεκτρονικά τσιγάρα σαν να μην υπάρχει αύριο, παρέα με το ντόπιο φοιτηταριάτο σε αναλογία 80% γυναίκες- 20% άντρες και το Milo z με τη μπάντα του live να γκρουβάρουν στο ρυθμό του funk, ε θα την κολλούσα τη μούρη μου στο τζάμι. Και θα έκανα και τις σβούρες μου και τις χειρονομίες μου και θα ήμουν και ωραίος. Από αυτή την άποψη τα τρία τσιγγανάκια που κάναν ακριβώς το ίδιο τις προάλλες, δεν κάναν και τίποτα περίεργο. Μόνο που αυτά φορούσαν κουρέλια, σέρναν ένα καρότσι σούπερ μάρκετ γεμάτο σίδερα και προφανώς για το γειτονικό Τενεκέ Μαχαλά τραβούσαν. Κι έτσι για κάνα εικοσάλεπτο βρεθήκαμε όλοι μας να συγκατοικούμε στο ίδιο κάδρο, με την ασφάλεια μιας βιτρίνας στη μέση να εξασφαλίζει πως μπορούμε μεν να πλησιάσουμε, αλλά όχι να έρθουμε σε επαφή. Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις που ο καταστηματάρχης και τα τσιράκια του θέλησαν να τη διαγράψουν. Πράγμα δύσκολο βέβαια όταν έχεις να κάνεις με τσιγγάνους, με τους ανθρώπους αυτούς που αν κάτι μας έλκει πάνω τους και μας απωθεί ταυτόχρονα, είναι η παντελής έλλειψη εξουσίας του δικού μας τρόπου ζωής πάνω σε κάθε έκφανση του δικού τους βίου. Σύντομα φάνηκαν και πέντε, έξι ακόμα πιτσιρικάδες μουσουλμάνοι με BMX, οι οποίοι δεν είχαν καλύτερη τύχη. Να ‘μαστε λοιπόν σε μία άλλη πλευρά της Ελλάδας. Στην Ελλάδα των μειονοτήτων και της σημασίας του αυτοπροσδιορισμού.

Τίποτα καλύτερο από την ανατροπή του ψέμματος του Ελλάς, Ελλήνων, Χριστανών. Εδώ στη Θράκη τουλάχιστον. Οι φίλοι μας από τη Μακεδονία θα μας τα πουν κάποια άλλη φορά. Ιστορίες για αγρίους. Μία μειονότητα που στην πραγματικότητα είναι μειονότητες,  Πομάκοι και τσιγγάνοι που ντε και καλά βαφτίζονται Τούρκοι και αναγκάζονται να μάθουν τουρκικά σε ελληνικά σχολεία, στρατός(!) που εκδίδει λεξικό πομακικής γλώσσας, πανεπιστήμια που ιδρύονται για εθνικούς λόγους. Και άλλες ιστορίες για αγρίους. Μπάρες που κόβαν την πρόσβαση σε Έλληνες υπηκόους μέσα σε ελληνικό έδαφος, Αλεβίτες κυνηγημένοι από Σουνίτες, Χριστιανοί “ντόπιοι” που μάξιμουμ πάνε τέσσερεις γενιές πίσω. Σαν μία εικόνα των Βαλκανίων είναι η Θράκη, προτού επιβληθεί αυτή η μπούρδα του έθνους κράτους. Ένας μικρός παράδεισος για εθνικιστές και κοινωνικούς επιστήμονες. Και είναι σημαντικό πως δεν υπάρχει τίποτε να επιλύσουμε, παρά μόνο να φανούμε λογικοί και να κατανοήσουμε, ότι η μόνη πραγματική μας  ταυτότητα είναι αυτή του Ανθρώπου.

Εδώ το site της μοναδικής πομάκικης εφημερίδας
Εδώ ένα πολύ ωραίο blog για τα Πομακοχώρια
Και εδώ μία συνοπτική ιστορία της Πομακόκατάστασης.

Τώρα βέβαια τι σου ‘ναι ο άνθρωπος; Γιατί άνθρωποι είναι και τα καθάρματα.

Θεσσαλονίκη, 07: 00 πμ.
Στάση λεωφορείου.

Ένα ζευγάρι τσιγγάνων δέχονται άμεσα και απροκάλυπτα την ωμή λεκτική βία ενός μπασμένου ρατσιστή με βλέμμα τρελλού. Υπό το κράτος του φόβου μένω άφωνος και άπραγος μπροστά σε αυτό που συμβαίνει. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο, κοιτάζοντάς τους στα μάτια εγώ και κοιτάζοντάς με στα μάτια αυτοί, κάθε φορά που αυτό το μίασμα από μπροστά φωνάζει πως θα τους γαμήσει τη μάνα αν δε φύγουν από τη χώρα.

Στο δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Προς αυτό το μνημείο σκοταδισμού, όπου ασφαλίτες σε ψάχνουν ακόμα βγαίνοντας από το τρένο, με τις τρισάθλιες τουαλέτες και εκείνο το χριστιανικό εκκλησάκι μέσα αριστερά να σου υπενθυμίζει τι;

[Αναδημοσίευση από arxediaMEDIA]