Φαντάζομαι πως κι εγώ αν περνούσα από μια βιτρίνα μαγαζιού κι έβλεπα από μέσα τα τελευταία απομεινάρια της θρακικής μεσαίας τάξης να καπνίζουν ηλεκτρονικά τσιγάρα σαν να μην υπάρχει αύριο, παρέα με το ντόπιο φοιτηταριάτο σε αναλογία 80% γυναίκες- 20% άντρες και το Milo z με τη μπάντα του live να γκρουβάρουν στο ρυθμό του funk, ε θα την κολλούσα τη μούρη μου στο τζάμι. Και θα έκανα και τις σβούρες μου και τις χειρονομίες μου και θα ήμουν και ωραίος. Από αυτή την άποψη τα τρία τσιγγανάκια που κάναν ακριβώς το ίδιο τις προάλλες, δεν κάναν και τίποτα περίεργο. Μόνο που αυτά φορούσαν κουρέλια, σέρναν ένα καρότσι σούπερ μάρκετ γεμάτο σίδερα και προφανώς για το γειτονικό Τενεκέ Μαχαλά τραβούσαν. Κι έτσι για κάνα εικοσάλεπτο βρεθήκαμε όλοι μας να συγκατοικούμε στο ίδιο κάδρο, με την ασφάλεια μιας βιτρίνας στη μέση να εξασφαλίζει πως μπορούμε μεν να πλησιάσουμε, αλλά όχι να έρθουμε σε επαφή. Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις που ο καταστηματάρχης και τα τσιράκια του θέλησαν να τη διαγράψουν. Πράγμα δύσκολο βέβαια όταν έχεις να κάνεις με τσιγγάνους, με τους ανθρώπους αυτούς που αν κάτι μας έλκει πάνω τους και μας απωθεί ταυτόχρονα, είναι η παντελής έλλειψη εξουσίας του δικού μας τρόπου ζωής πάνω σε κάθε έκφανση του δικού τους βίου. Σύντομα φάνηκαν και πέντε, έξι ακόμα πιτσιρικάδες μουσουλμάνοι με BMX, οι οποίοι δεν είχαν καλύτερη τύχη. Να ‘μαστε λοιπόν σε μία άλλη πλευρά της Ελλάδας. Στην Ελλάδα των μειονοτήτων και της σημασίας του αυτοπροσδιορισμού.
Τίποτα καλύτερο από την ανατροπή του ψέμματος του Ελλάς, Ελλήνων, Χριστανών. Εδώ στη Θράκη τουλάχιστον. Οι φίλοι μας από τη Μακεδονία θα μας τα πουν κάποια άλλη φορά. Ιστορίες για αγρίους. Μία μειονότητα που στην πραγματικότητα είναι μειονότητες, Πομάκοι και τσιγγάνοι που ντε και καλά βαφτίζονται Τούρκοι και αναγκάζονται να μάθουν τουρκικά σε ελληνικά σχολεία, στρατός(!) που εκδίδει λεξικό πομακικής γλώσσας, πανεπιστήμια που ιδρύονται για εθνικούς λόγους. Και άλλες ιστορίες για αγρίους. Μπάρες που κόβαν την πρόσβαση σε Έλληνες υπηκόους μέσα σε ελληνικό έδαφος, Αλεβίτες κυνηγημένοι από Σουνίτες, Χριστιανοί “ντόπιοι” που μάξιμουμ πάνε τέσσερεις γενιές πίσω. Σαν μία εικόνα των Βαλκανίων είναι η Θράκη, προτού επιβληθεί αυτή η μπούρδα του έθνους κράτους. Ένας μικρός παράδεισος για εθνικιστές και κοινωνικούς επιστήμονες. Και είναι σημαντικό πως δεν υπάρχει τίποτε να επιλύσουμε, παρά μόνο να φανούμε λογικοί και να κατανοήσουμε, ότι η μόνη πραγματική μας ταυτότητα είναι αυτή του Ανθρώπου.
Εδώ το site της μοναδικής πομάκικης εφημερίδας
Εδώ ένα πολύ ωραίο blog για τα Πομακοχώρια
Και εδώ μία συνοπτική ιστορία της Πομακόκατάστασης.
Τώρα βέβαια τι σου ‘ναι ο άνθρωπος; Γιατί άνθρωποι είναι και τα καθάρματα.
Θεσσαλονίκη, 07: 00 πμ.
Στάση λεωφορείου.
Ένα ζευγάρι τσιγγάνων δέχονται άμεσα και απροκάλυπτα την ωμή λεκτική βία ενός μπασμένου ρατσιστή με βλέμμα τρελλού. Υπό το κράτος του φόβου μένω άφωνος και άπραγος μπροστά σε αυτό που συμβαίνει. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο, κοιτάζοντάς τους στα μάτια εγώ και κοιτάζοντάς με στα μάτια αυτοί, κάθε φορά που αυτό το μίασμα από μπροστά φωνάζει πως θα τους γαμήσει τη μάνα αν δε φύγουν από τη χώρα.
Στο δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Προς αυτό το μνημείο σκοταδισμού, όπου ασφαλίτες σε ψάχνουν ακόμα βγαίνοντας από το τρένο, με τις τρισάθλιες τουαλέτες και εκείνο το χριστιανικό εκκλησάκι μέσα αριστερά να σου υπενθυμίζει τι;
[Αναδημοσίευση από arxediaMEDIA]