Στην μητροπολιτική πραγματικότητα, είναι συχνό φαινόμενο η εξακρίβωση στοιχείων η ακόμη και η προσαγωγή ατόμων από τους μπάτσους, με αφορμή την «ιδιαίτερή» τους εμφάνιση, την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους ή και (όπως πρόσφατα) την παρουσία τους σε «κοιτίδες τρομοκρατίας» όπως αρέσκονται να αποκαλούν τα Εξάρχεια οι χείρες της ίδιας εξουσίας που εκτελεί κυριαρχικά τα άνωθι.

Συχνά όλες και όλοι έχουμε βρεθεί σε μία τέτοια θέση, και η αντιμετώπιση ενός τέτοιου συμβάντος από πλευράς μας περνά αρκετές φορές μέσα από ατομικίστικες διαδρομές. Η επιτέλεση του «αγανακτισμένου πολίτη» απέναντι στον μπάτσο, ζητώντας ευγενικά τον λόγο για τον οποίο μας ζητά ταυτότητα, η μακιαβελικής εμπνεύσεως ερώτηση «γιατί μου ζητάτε ταυτότητα? έχει συμβεί κάτι?», η δήλωση «εγώ στη δουλειά μου / στο σπίτι μου πήγαινα» και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η απαίτηση να μας παραδώσει «τον αριθμό του» ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε υποτίθεται για να καταγγείλουμε κάποια «αντιδημοκρατική συμπεριφορά του» αργότερα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δημοκρατικότατη συμπεριφορά πολίτη, η οποία μπορεί σε μοριακό πλαίσιο να μας γλιτώσει από ένα μεταμεσονύχτιο τράβηγμα στην ΓΑΔΑ, αλλά σίγουρα δεν αποτελεί σπόρο για μία συλλογικότερη πολιτική απείθεια η οποία εφόσον επικοινωνηθεί κατάλληλα, μπορεί να ασκήσει πολιτική με τους δικούς μας όρους.

Μη αποδεχόμενοι την δημοκρατική πολιτική συγκρότηση του υποκείμενου «πολίτης», οφείλουμε να προσθέσουμε και να επικοινωνήσουμε μία νέα μορφή καθημερινής συλλογικής αντίστασης μέσα στην μητροπολιτική μετα-μοντέρνα φυλακή. Με συλλογικούς (ποιοτικά και αριθμητικά) όρους, μπορούμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιαδήποτε ταυτότητά μας σε έλεγχο μπάτσου στον δρόμο. Ο αριθμός του δεν μας αφορά, καθ’ ότι δεν επιλέγουμε να κινηθούμε μέσω διαμεσολαβημένων διαδικασιών για να εκφράσουμε την εκδίκησή μας (την εκδίκησή μας την εκφράζουμε ευθέως – δεκαετίες τώρα).   Σε γενικευμένο πογκρόμ, μπορούμε συλλογικά να αρνηθούμε να παραδώσουμε οποιοδήποτε στοιχείο μας. Μαζικές προσαγωγές προς την ΓΑΔΑ καθημερινά σίγουρα θα παραδίδανε ένα αδιαμεσολάβητο μήνυμα προς το Υπουργείο ΠΡΟΠΟ, και εφόσον επικοινωνούταν πολιτικά και
προταγματικά, θα έφτανε στο επίπεδο μιας καθημερινής κυψέλης αντίστασης στο μικρο-επίπεδο των παιχνιδιών εξουσίας μέσα στην πόλη.
Υπερβολικές «ασεβείς» επιτελέσεις από πλευράς μας που θα δημιουργούσαν δυσμενή συνθήκη για την σωματικότητά μας, ειδικά όταν αυτές λαμβάναν χώρα σε ατομικό επίπεδο και προτού η ιδέα αυτού του άρθρου κάποτε είναι μια πολιτική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν για την ώρα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη έγραψε ιστορία στα πλαίσια της πολιτικής
ανυπακοής, με δεκάδες πολίτες να παύουν την επιτέλεση του «πολίτη»
και, απελευθερώνοντας εξεγερμένους που πιάστηκαν προσωρινά όμηροι στα χέρια των μπάτσων, γιουχάροντας πολιτικές κινήσεις των ΥΜΕΤ, και
πετώντας γλάστρες από τα μπαλκόνια στα εξάρχεια έγιναν έμπνευση για
τον εμπλουτισμό των καθημερινών, «εξω-κινηματικών» στιγμών (αν
υφίστανται τέτοιες) της καθημερινότητας όλων μας.

Η καταστροφή αυτού του πολιτισμού και η ταυτόχρονη γεννεσιουργία του επόμενου, ο οποίος θα είναι πιο κοντά στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση και τις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας, συμβαίνει και εκρηκτικά, αλλά και με μία υφέρπουσα καυτή ανάσα που εκπνέεται από τους εξεγερμένους, τις εξεγερμένες και τα εξεγερμένα αυτής της πόλης, εκλύοντας δυσωδίες ελευθερίας προς τα εξευγενισμένα ροζ ρουθούνια των κυρίαρχων.

νομάς

O θεσμός της αντιτρομοκρατικής δημιουργεί εκείνο τον πραγματικό σχηματισμό λόγου που καθιστά το δυνητικό και πιθανό εκφράσιμο. Ο λόγος της καθορίζεται από ένα σταθερό τρόπο συσχέτισης των δυνατοτήτων συστηματοποίησης που είναι εσωτερικές σ’ ένα σχηματισμό λόγου ( εν προκειμένω τις μεθόδους πρόληψης και καταστολής αντισυστημικών πράξεων, την τεχνολογία του εν χρήση οπλοστασίου, τις ‘μανιέρες’ συλλογής και χειρισμού ενοχοποιητικών στοιχείων, την απαγγελία επίσημων κατηγορητηρίων ) με άλλους που είναι εξωτερικοί προς αυτόν και ένα ολόκληρο μη λεκτικό πεδίο πρακτικών, οικειοποιήσεων, συμφερόντων και επιθυμιών. Οι αποφάνσεις της δεν είναι μόνο εξατομικευμένες δομές( αναγώμενες στη ροή επιτελεστικότητας που τις διατρέχει ) αλλά συνιστούν όρους δυνατότητας του (κάθε) περιεχομένου.

Χρειαζόμαστε εκείνο το δίκτυ που ως διάγραμμα λειτουργίας διασκελίζει κάθετα διάφορες δομές ( τη σφαίρα του συνταγματικού δικαίου και την επαύξηση της γενικότητας του περιεχομένου της με τους τρομονόμους, τις βάσεις δεδομένων βιομετρικών στοιχείων και τους τεχνο- επιστημονικούς κλάδους παραγωγής εφαρμογών υποκλοπής και ηλεκτρονικής παρακολούθησης, τα κανάλια διαρροών προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις αναφορές των εμπειγνωμόνων και τις γλωσσολογικές αναλύσεις των αναλήψεων ευθύνης ) και μ’ αυτόν τον τρόπο δεσμεύει μορφές περιεχομένου άρα και το ίδιο το περιεχόμενο. Αφου είναι γνωστό ότι δεν μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και σίγουρα όχι από οπουδήποτε, η κινησή της είναι κίνηση κατάληψης προνομιακών θώκων – θέσεων εκφοράς λόγου. Άρα η αποφάνσεις της πρέπει να περιγραφούν εντός του πεδίου λειτουργίας τους. Απο εδώ προκύπτει το εργαλείο της αποφαντικής λειτουργίας η πραγματικότητα του οποίου, δηλαδή η εφαρμοσιμότητά του, είναι συνάρτηση του χώρου προς διερεύνηση που απελευθερώνει. Καμία αστυνομική – δικαστική κρίση δεν κατασκευάζεται παρά μόνο ξεκινώντας από ένα περίπλοκο πεδίο έκφρασης – δράσης, από μια αποφαντική λειτουργία υψηλής συνθετότητας.

Ο χώρος λοιπόν που απελευθερώνεται δεν έιναι ένας γαλήνιος λογικός χώρος απ’ όπου μπορούν να τεθούν όλες οι λογικές ερωτήσεις, αλλά ο χώρος εκφοράς ερωτημάτων η εμφάνιση των οποίων αποκλείει κάποιες άλλες. Με μια έννοια τα ερωτήματα αυτά σχηματοποιούν ήδη μια πραγματικότητα, δεδομένου ότι η θέσεις σύνταξής τους είναι κατοχυρωμένες από πλευράς εγκυρότητας, που είναι δύσκολο να επερωτηθεί. Τα ερωτήματα αυτά δημιουργούν την εμφάνιση μιας κλάσης ειδικών φαινομένων ( πύκνωση των γραμμών του αντάρτικου, ποιοτική αναβάθμιση της πολιτικής βίας, γενεσιουργοί πυρήνες – κοιτίδες ‘τρομοκρατικής’ δράσης, μετα-εφηβική παραβατικότητα, εγκληματοποίηση αντισυμβατικών συμπεριφορών ) που ο σχηματισμός δράσης – λόγου αντιτρομοκρατική απαιτεί ιδιοσυστατικά ως καταστατική παράσταση και δυναμικό ανάπτυγμα, ως βαθμίδα εισβολής αληθινών συμβάντων και πεδίο παραγωγής γεγονότων, τα οποία η σύσταση μιας θεωρίας θα εξηγεί. Ένας νέος τομέας του επιστητού γεννιέται, εν-κοινωνίζεται και είναι δουλεία της αντιτρομοκρατικής η σύσταση του θεωρητικού πλαισίου ερμηνείας του.

Η αντιτρομοκρατική είναι η επιχειρησιακή εκλέπτυνση της ελ.ας στο χώρο του μη- πραγματικού. Είναι η πραγματική, υλικά δραστική παρέμβαση πυροδοτούμενη από και ερειδόμενη σε πιθανολογικά σενάρια, ένα κινούμενο κατώφλι απαραλλαξίας μεταξύ υπαρκτού και υποτιθέμενου ως τέτοιου, μεταξύ ομήρου του κράτους και φυγά εξ’ αυτού, τελικά μεταξύ αθωότητας και ενοχής. Όχι πως η αθωότητα μπόρει να μορφοποιηθεί ως έννοια μακράν της κυρίαρχης πολιτικής σφαίρας, ούτε ως έχουσα νόημα εκτός του πεδίου εμμένειας της δικαιικής τάξης. Γι’ αυτό και η αναίρεσή της κατα την τέλεση ποινικά κολάσιμων πράξεων ( μπάχαλα ) οι δράστες των οποίων δεν νίωθουν ούτε ένοχοι, ούτε ενοχή. Γενικα όταν η πράξη της εξαίρεσης καθίσταται αξία – και τι άλλο είναι η αντιτρομοκρατική υπηρεσία από τη θεσμοποίηση αυτου του γεγονότος; – προϋποθέτει και συνεπάγεται, με μια λέξη ταυτίζεται με, την αντίστοιχη μη- αξία, η οποία μπορεί να μεθερμηνεύεται, κάθε στιγμή, σε ο, τιδήποτε αυτό το κινούμενο κατώφλι περιλαμβάνει αποκλείοντας το.

πληβείος

Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις φασιστοειδών χτες και προχτές στις καταλήψεις Βίλα Αμαλίας και Λ. Καραγιάννη φαίνεται ότι οι –κατειλημμένοι- αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι τοποθετούνται στο στόχαστρο της καταστολής με νέα δεδομένα. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση προσεγγίζει το δόγμα της ασφάλειας με την ίδια νεοφιλελεύθερη ένταση και με τη διαφορά ότι διαστέλλει την θεσμική παρουσία. Η αστυνομοκρατία απλώνεται σε κάθε εκατοστό της πόλης και η κοινωνία ελέγχου διευρύνει το βεληνεκές της. Η ακρολαϊκοδεξιά χειροκροτεί την σοσιαλδημοκρατική επιβεβαίωση των δικών της επιλογών. Έτσι, ο λειτουργικός χώρος που απομένει στις παρακρατικές συμμορίες δεν είναι άλλος από τις «παραδοσιακές» νυχτερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που αποτελούν προπύργια αδιαπραγμάτευτης και ακηδεμόνευτης κοινωνικής αντίστασης. Αναμοχλεύεται η κοινωνική πρόσληψη μιας καθαρά πολιτικής αντίθεσης ως πόλεμος συμμοριών έτσι ώστε να θεωρείται λυτρωτική η έγκληση της Δημοκρατίας για αποκατάσταση της τάξης. Οι μολότωφ των φασιστοειδών λειτουργούν ως τροχιοδεικτικά της κρατικής καταστολής.

Την ίδια στιγμή το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα μεταρσιώνεται σε κυβερνητική άσκηση πολιτικής των ίσων αποστάσεων με νομιμοποίηση τόσο της «αντιρατσιστικής» παρουσίας στην πλατεία όσο και της «επιτροπής κατοίκων». Οι αριστερές οργανώσεις είχαν «συνεννοηθεί» με την αστυνομία σε μια θεσμική διευθέτηση των ορίων της παρουσίας τους. Τα φασιστοειδή της «επιτροπής κατοίκων» περιορίστηκαν «διακριτικά» από την αστυνομία σε μερικές χειρονομίες ανάμεσα στις κούνιες και τις τραμπάλες της παιδικής τους χαράς, αυτό το νέο ιερό γκράαλ των πιπίκιων της περιοχής.

Έχει δηλωθεί τόσο επίσημα («εστίες ανομίας») όσο και ανεπίσημα (ξεθεμελίωμα των καταλήψεων) ότι η υπόθεση των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται στο άμεσο ενδιαφέρον της κατασταλτικής στρατηγικής. Στο βαθμό που οι καταλήψεις αποτελούν εχθρό κάθε τυραννίας θα ήταν περίεργο να μην στοχοποιούνται από αυτήν. Καμία έκπληξη λοιπόν…

Έχουμε κάνει τις επιλογές μας, τις χαιρόμαστε, οι μικρές μας κομμούνες αποτελούν τα κύτταρα της κοινωνίας που πρεσβεύουμε, είναι οι ψηφίδες ενός ατίθασου και ελεύθερου σύμπαντος που όσο περισσότερο λατρεύει τη ζωή και την ελευθερία άλλο τόσο μισεί τους μισάνθρωπους εχθρούς της ελευθερίας.

Μια ψηφίδα από τη μικρή μας κομμούνα

“Πραγματικά, ο λεγόμενος Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε ένας άνθρωπος μικρός πλην με συγκροτημένη τη δύναμη της μικρότητάς του κι από την άποψη τούτη σπουδαίος. Υπήρξε ταυτόχρονα ένας τραγικός τύπος -είχε συνείδηση της μικρότητάς του, χτυπήθηκε ανήλεα με τη μοίρα του χωρίς να μπορεί να την καταβάλει. Η αντίθεσή του στον κοινοβουλευτισμό (όπου επανειλημμένα δοκίμασε, χωρίς επιτυχία, να σταδιοδρομήσει) είχε μανιακό χαρακτήρα. Όταν στα 1928 βούλιαξε στις βουλευτικές εκλογές, τηλεγράφησε στη γυναίκα του “τώρα θα ζήσουμε σαν άνθρωποι”! Μια νοσηρή οικογενειακοή του καταβολή βάραινε ανεπανόρθωτα στην ψυχοφδιανοητική του οντότητα. Η κεφαλλονίτικη καταγωγή του χρωμάτισε την αδίστακτη δράση του.

Από καθαρά ανθρώπινη άποψη, που είναι το υπέρτατο κριτήριο στη ζωή, υπήρξε ένας άνθρωπος δυστυχής. Τίποτε δεν υπήρχε μέσα του που θα μπορούσε να τον έκανε διαφορετικό απ΄ ό,τι ήταν, μια ιδιοφυία κοινωνικού παιδονόμου. Η ζωή του πέρασε να καραδοκεί. Η καρδιά του ποτέ δεν τραγούδησε, για να μην τον ακούσει ο εχθρός…

Στην Ελλάδα όπου κάθε αναχρονιστικό παραλήρημα θεωρείται πατριωτισμός, έγινε πολιτικό πρόσωπο κι έπαιξε επαίσχυντο ρόλο.

Τίποτε δεν εμποδίζει ένα γελοίο να κάνει κάτι σημαντικό. Ούτε κι έναν άνθρωπο σοβαρό να κάνει πράξεις γελοίες, όταν μάλιστα μπει μέσα του ο διάολος να κυβερνήσει τους άλλους. Κι ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού”

Ασημάκης Πανσέληνος, “τότε που ζούσαμε“, σελ. 246

Ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού.. Οι γελοιότητές του; Τον καιρό του επελαύνοντος κοινωνικού εκφασισμού με τη δημοκρατία να γεμίζει τις πόλεις μας αστυνομικούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, βάρβαρη λιτότητα και κοινωνικούς αποκλεισμούς είναι υποκρισία να μιλάμε για θεσμικό αντιφασισμό… Δημοκρατικά ταρατατζούμ, παράτες στις θλιβερές εξέδρες, παρελάσεις στιγνή διαφήμιση του φασισμού… κατεχόμενες οι μέρες μας, θλιμένη η αργία…

Λευτεριά σε όλους!

Το “βαθύ καλοκαίρι” τελείωσε μαζί με τις απειλές του Σανιδά και του Μαρκογιαννάκη που χωνεύτηκαν πιά από τον αστερισμό της εκλογικής αυταπάτης. Η Αθήνα μοιάζει με κατεχόμενη περιοχή από το κέντρο μέχρι τις συνοικίες της σε μια προσπάθεια να εμπεδωθεί κοινωνικά το καθεστώς της πολιτικής σταθερότητας. Αυτοί που πληρώνουν βαριά το τίμημα των κατασταλτικών παιχνιδιών είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που έχουν γεμίσει κρατητήρια και φυλακές ανά την επικράτεια. Περιμένοντας… Οι εκλογές έχουν υποστείλει την πολιτική διαχείριση και ο σκληρός πυρήνας του κρατικού μηχανισμού διεκπεραιώνει τις θεσμικές εκκρεμότητες ως συνήθως μέχρι νεωτέρας.

Αντίστοιχο “πάγωμα” υφίστανται και οι ανοιχτές κοινωνικές ρηγματώσεις που αμέσως μετά τις εκλογές θα ξεδιπλώσουν τις δυναμικές τους. Όλοι όσοι δεν επενδύουμε ούτε στο ελάχιστο στο εκλογικό πανηγύρι έχουμε ήδη πάρει τις θέσεις μας ενάντια σε κάθε ενδεχόμενη απόχρωση της καθεστωτικής διαχείρισης. Ο αγώνας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται πιο πλούσιος, πιο ζωντανός και πιο εμπνευσμένος. Απτόητοι συνεχίζουμε την αντίστασή μας στην καθεστωτική παλινόρθωση μετά από την λαμπρή εξέγερση του Δεκέμβρη. Αποτελούμε έναν απελευθερωμένο θύλακα, ανάμεσα σε άλλους, ως φυγόκεντρη παρακαταθήκη της εξέγερσης με όλα τα αντίστοιχα ενέχυρα στις συνειδήσεις μας, στις συλλογικές στοχεύσεις και διαδικασίες μας. Συνεχίζουμε!

Αύγουστος 2009, ταράτσα της κατάληψης, συζήτηση μετά από προβολή στο σινεμα Inferno

Ερώτηση 1:

Εν έτει 2009, πώς ονομάζεται ένα κράτος το οποίο:

1. Προτάσσει, εντείνει και θεσμίζει τον ρατσισμό, έχοντας κηρύξει ένα αμείλικτο κυνηγητό ενάντια σε μία κοινωνική ομάδα (διακρίνοντάς τη με βάση φυλετικά, θρησκευτικά, έμφυλα και ταξικά χαρακτηριτικά, κατά μόνας ή σε συνδυασμούς κατ’ επιλογήν), προπηλακίζοντας, φυλακίζοντας σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανακρίνοντας, απαγάγοντας, βασανίζοντας ή και δολοφονώντας τους ανθρώπους που υπάγονται σε αυτήν;
2. Προσπαθεί να εδραιώσει όλα τα παραπάνω στην κοινωνική συνείδηση και να αποσπάσει την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση είτε με τη δημιουργία είτε με την αμέριστη στήριξη (υλική, οικονομική και πολιτική) ομαδοποιήσεων και συμμοριών κάποιων απειροελάχιστων φασιστών, νεοναζιστών και θλιβερών μικροαστών;
3. Στέλνει τις δυνάμεις καταστολής του, σε νυχτερινή επιχείρηση -στα πρότυπα της νύχτας των κρυστάλλων- να εκκενώσουν, να καταστρέψουν και να κάψουν ολοκλωρητικά έναν καταυλισμό καθώς και να συλλάβουν τους κατοίκους του, οδηγώντας τους είτε σε μπουντρούμια είτε σε απέλαση από τη χώρα;
4. Έχοντας τη μεγαλύτερη αναλογία στην Ευρώπη στην αντιστοίχιση μπάτσων ανά κατοίκους, αστυνομοκρατεί το κέντρο της πρωτεύουσας και παρέχει το “ελευθέρας” σε παρακρατικά κατακάθια να ξυλοφορτώνουν, να κυνηγούν, να τρομοκρατούν και να πυροβολούν την κοινωνική ομάδα της αρεσκείας τους;
5. Έχει ανάγει την αναπτέρωση των κατασταλτικών δυνάμεων σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας;
6. Εν μέσω αντιπερισπασμών από τη μεριά του, νομοθετεί (πολλές φορές και εν κρυπτώ μετά τη δύση του ηλίου) διατάξεις που ποινικοποιούν τα μέσα αυτοπροστασίας των διαδηλωτών, που αναβαθμίζουν και επιτρέπουν άνευ όρων την επιτήρηση και το φακέλωμα όλων των ανθρώπων με χιλιάδες κάμερες, με τη συλλογή του γενετικού υλικού όποιου συλλαμβάνεται (ακόμη και για πλημμελήματα, όπως οι συνήθεις παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ.) και με υπερσύγχρονα συστήματα υποκλοπής τηλεφωνικών συνομιλιών, από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών αλλά και το πολυάριθμο σώμα της αστυνομίας (βλ. 4);
7. Έχοντας απλώσει τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του τόσο στις κρατικές υπηρεσίες όσο και στα έτσι κι αλλιώς φίλια ΜΜΕ, προσπαθεί να κρατάει τους υπηκόους του σε πλήρη και συνεχή νάρκωση, παραπληροφορώντας, διαστρεβλώνοντας ή και αποκρύβωντας πλήρως την πραγματικότητα;

α. ολιγαρχικό; β. αριστοκρατικό; γ. μοναρχικό/βασιλικό; δ. φασιστικό/ναζιστικό; ε. σοβιετικό; στ. δημοκρατικό;

Απάντηση: Θέλει και ρώτημα;

(Μικρή βοήθεια για τους αναποφάσιστους και ειδικά για όσους βιαστικά τείνουν να επιλέξουν το δ.: Ανατρέξατε στη σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας, κατά το έτος 1933.)

Ερώτηση 2:

Ποιό από τα παρακάτω κράτη περιγράφεται στην Ερώτηση 1:

α. Το Γερμανικό; β. Το Ιταλικό; γ. Το Αυστριακό; δ. Το Ελληνικό;

Απάντηση: Έλα τώρα που δεν ξέρεις…

Τρίτη 21 Ιουλίου, και η επί εβδομάδων επιχείρηση εκκένωσης του εφετείου, με στόχο εκατοντάδες μετανάστες που εδώ και μήνες είχαν αναζητήσει εκεί στέγη, έφτασε στο τέλος της. Το κτίριο του πρώην Εφετείου είναι πλέον κενό, στη διάθεση των αρχών και των αρχόντων της Αθήνας.

Παρόλη την κρατική και μιντιακή υστερία των τελευταίων μηνών, προκειμένου να αναδείξουν μία αυθόρμητη κατάληψη άστεγων, εξαθλιωμένων, πεινασμένων και κυνηγημένων ανθρώπων ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα μίας στο σύνολό της ασφυκτικής πρωτεύουσας, κατά την εκκένωση επικράτησε μία σχετική και αναντίστοιχη ησυχία από τους κυρίαρχους.

Μία σιωπή όμως που όσο ειδεχθής κι αν είναι, δε θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν και καμία. Μια σιωπή που αναλογεί σε μία βαρβαρότητα που δεν έχει κανένα πρόσχημα και καμία δικαιολογία για να κρυφτεί. Μετά τις χαρακτηριστικές δηλώσεις και τις κορώνες για τον σεβασμό που θα δείξει η δημοκρατία στα “ανθρώπινα δικαιώματα” που πλασάρει και στον πόνο των μεταναστών, μετά τις υποκριτικές κραυγές υπουργών, κρατικών-δημοτικών και υγειονομικών φορέων περί ευαισθητοποιημένης διαχείρισης του ζητήματος, όλοι σίγησαν. Κι αυτό διότι η εξέλιξη της επιχείρησης φανέρωσε για ακόμη μία φορά τις διαθέσεις της δημοκρατίας και τη συναίνεση/συμμετοχή των “ευαισθητοποιημένων” ανθρώπων της σε ένα διαρκές έγκλημα.

Το σχέδιο, απλό. Ασφυκτικός κλοιός γύρω από την περιοχή του Εφετείου και περιπολίες ένστολων και μη φασιστοειδών που τρομοκρατούσαν τους μετανάστες. Προσαγωγές, έλεγχοι και τραμπουκισμοί σε μία περιοχή (δίπλα από το ένδοξο Α.Τ. της Ομόνοιας του μισανθρωπισμού, που έχει αποδείξει επανειλλημένως τη “φροντίδα” που παρέχει σε μετανάστες) που σιγά σιγά έγινε απαγορευτική. Έτσι, πολύ απλά, το κτίριο του εφετείου άδειαζε. Η “πρόνοια” που επέδειξε η δημοκρατία για τους μετανάστες δεν ήταν τίποτα άλλο από μία εξοντωτική και σχεδιασμένη περικύκλωση, που αργά η γρήγορα θα γινόταν αφόρητη για τον οποιοδήποτε μετανάστη, που θα αναγκαζόταν πολύ απλά -εάν γλίτωνε τις προσαγωγές- να συνεχίσει την οδύσσειά του κάπου αλλού. Σε συντονισμό, τα ΜΜΕ και οι απανταχού φιλάνθρωποι σίγησαν και κάλυψαν την επιχείρηση.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Τη σιωπή θα διαδεχθεί μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η επαναφορά του ζητήματος. Αφενός για τη διαστρέβλωση των προαναφερθέντων γεγονότων και την “παρασημοφόρηση” των δραστών και αφετέρου για τη συνέχιση και ανανεωμένη προπαγάνδιση ενός νέου εφετείου που θα στοχοποιήσουν.

Είναι πασιφανές όμως ότι ο στόχος είναι οι μετανάστες αυτοί καθεαυτοί. Για να πάρουν σειρά ύστερα και άλλες κοινωνικές ομάδες. Στόχος είναι ο διαρκής και ενισχυόμενος κοινωνικός έλεγχος. Στόχος είναι η καταστολή κάθε δυνατής αντίστασης. Στόχος τους είναι να μπορούν να στοχεύουν και να περικυκλώνουν όποιον θελήσουν.

Σαν τις νυφίτσες…

Στις 18/7 πέρασε στο β΄ θερινό τμήμα της βουλής (με συνοπτικές διαδικασίες φυσικά) η λειτουργία καμερών-ρουφιάνων δρόμου όλο το 24ωρο. Επίσης η δημιουργία τράπεζας DNA και η κατάργηση των καρτοκινητών χωρίς ονοματεπώνυμο (τα γνωστά σε όλους). Σε αστικά δημοσιεύματα αναφέρεται επίσης και η χρήση 2 κοριών, ένας εκ των οποίων βρίσκεται στον 9ο όροφο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και έχει τη δυνατότητα ταυτόχρονης παρακολούθησης 3.000 έως 3.500 τηλεφώνων και γραπτών μηνυμάτων. Το δεύτερο μηχάνημα το έχει η αντιτρομοκρατική υπηρεσία και σίγουρα κάτι θα έχει βρει να το κάνει και αυτή.

Η κυριαρχία έχει κάνει τις επιλογές της. Δίχως να νοιάζεται πλέον ούτε καν για τα μέχρι πρότινως απαραίτητα μεταπολιτευτικά της προσχήματα, θέτει το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” σε δημοκρατική επανέκδοση. Κι αν μέχρι τώρα ο Μεγάλος Αδερφός έμοιαζε με το συγγενή που όλη η “οικογένεια” των εξουσιαστών παρουσίαζε λίγο έως πολύ σαν το αναγκαίο κακό, ήρθε η ώρα που οι μάσκες όλων έπεσαν για να τον καλωσορίσουν επιτέλους στα ειδεχθή ηνία της κεφαλής τους.

Μεταμορφώνοντας το κέντρο της πόλης σε αστυνομοκρατούμενη περιοχή εμπόλεμου κράτους. Δημιουργώντας νέες αστυνομικές συμμορίες και έχοντας ως κύριο μέλημα την αναπτέρωση των κατασταλτικών δυνάμεων. Αναδιαρθρώνοντας και αναβαθμίζοντας τις αρμοδιότητες Κυπατζίδων, μπάτσων και παρακρατικών. Θερίζοντας τους αντιστεκόμενους/ες με την “τυφλή” τους Δικαιοσύνη, η οποία κλείνει το μάτι συγκαταβατικά στις ορέξεις των αφεντών και των υπηρετών τους. Θέτοντας όλους τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς σε συντονισμό, απονοηματοδοτώντας, διαστρεβλώνοντας και παρουσιάζοντας τα γεγονότα με τρόπο που να εξυπηρετήσει τη βέλτιστη χειραγώγηση των ανθρώπων. Σκορπίζοντας το φόβο, την αποξένωση, το ρατσισμό και το μίσος μεταξύ των “από κάτω”, προσπαθώντας να μειώσουν τις αντιστάσεις. Δημιουργώντας τους νέους εσωτερικούς εχθρούς πάνω στους οποίους θα επιχειρήσει να εδραιώσει την παντοδυναμία “Του”. Διώκοντας, βασανίζοντας, φυλακίζοντας και δολοφονώντας ήδη μία κοινωνική ομάδα (την πλέον ανυπεράσπιστη, αυτή των μεταναστών χωρίς χαρτιά) που ήδη της στερείται το “δικαίωμα” στην ύπαρξη, όντας “λαθραία”. Έτσι, όπως στη Μακρόνησο ο τότε εσωτερικός εχθρός “έκανε τα μπάνια του”, τις ασκήσεις του και λάμβανε την εθνική διαπαιδαγώγηση για να ξαναγίνουν “χρήσιμοι” άνθρωποι για την πατρίδα, έτσι και τα τωρινά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια θα αποτελέσουν “κέντρα φιλοξενίας”, με διακριτική φύλαξη, πλήρως εξοπλισμένες εγκαταστάσεις και πρόσβαση των φιλοξενούμενων σε ό,τι ζητήσουν, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με νομικές διαδικασίες. Η χαρά των βασανιστών, δηλαδή…

Και όλα αυτά ενώ τα αφεντικά ήδη έχουν ξεκινήσει τα μέτρα τους, για τη νέα καπιταλιστική κρίση, με απολύσεις, απειλές, εκφοβισμούς, περικοπές μισθών κ.α.

Χέρι-χέρι κράτος και αφεντικά εξαπολύουν τη νέα κοινωνική-ταξική επίθεσή τους.

Όταν όμως ξεσπάσει και πάλι η οργή των αντιστεκόμενων, των καταπιεσμένων, των εργαζόμενων και των ανέργων, των ανυπότακτων μαθητών/τριών, των μεταναστών και των αλληλέγγυων, τότε θα καταλάβουν τι είναι η επίθεσή τους μπροστά στην Αντίσταση.

Πέμπτη, 09 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Δύο μόλις ημέρες μετά την πραγματοποίηση της πορείας αλληλεγγύης στους μετανάστες και την κοινή επίθεση μπάτσων και φασιστών εναντίον της στον Αγ. Παντελεήμονα, 15 με 20 ασπόνδυλα που φωλιάζουν στον Αγ. Παντελεήμονα επιχειρούν να επιτεθούν στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας με μολότοφ και φωτοβολίδες. Η απόπειρα τους στέφθηκε με πλήρη αποτυχία λόγω της ετοιμότητας και της γρήγορης αντίδρασης συντρόφων και συντροφισσών που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τα θρασύδειλα ανθρωποειδή, τα οποία οπισθοχώρησαν κακήν κακώς βρίσκοντας και πάλι καταφύγιο στην ασφαλή αγκαλιά των μπάτσων που τους ανέμεναν στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας ανοικτός κοινωνικός χώρος -και ειδικότερα δε η Βίλλα Αμαλίας με τη συνεχή 20χρονη πορεία της- δέχεται μία παρακρατική επίθεση. Ούτε εκπλήσσεται κανείς τόσο από την αφετηρία της επίθεσης λίγα μέτρα πιο κάτω στην Αχαρνών, την «καθαρή» πια πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα μίας χούφτας φασιστών και θλιβερών νοικοκυραίων, όσο και από τη συνεργασία με τους μπάτσους, οι οποίοι μετά την επιχειρησιακή σύμπραξη της Τρίτης, αυτή τη φορά ανέλαβαν ρόλους οπισθοφυλακής.

Αυτό που έκανε όμως αίσθηση είναι η ξεκάθαρη πολιτική στήριξη της συγκεκριμένης επίθεσης από τη μεριά του κράτους. Κράτος και παρακράτος άφησαν τους υπόγειους διαύλους επικοινωνίας και δήλωσαν ανοικτά τη συμμαχία τους εναντία σε αγωνιζόμενους ανθρώπους. Η Δημοκρατία συνεχίζει να αποκαλύπτεται για όσους δύσπιστους αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Λίγα μόλις λεπτά πριν την απόπειρα, ο πρώην εισαγγελέας της χούντας και νυν υφυπουργός εσωτερικών της δημοκρατίας (αρμόδιος δημόσιας τάξης) Μαρκογιαννάκης, επισκέφθηκε επισήμως και συνοδευόμενος από κουστωδία μπάτσων, την επιτροπή χρυσαυγιτών, φασιστο-κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, επιβεβαιώνοντας την αμέριστη στήριξη του κράτους μπροστά σε φασιστικές και ρατσιστικές κινήσεις.

Φαίνεται ότι μετά το πέρασμα των οργουελικών νομοσχεδίων που επιτρέπουν την ελεύθερη χρήση καμερών από τους μπάτσους, τη «νεωτεριστική» προσθήκη πλέον και γενετικού υλικού στα φακελώματα από μεριάς μυστικών και φανερών κρατικών υπηρεσιών ακόμη και σε περιπτώσεις πλημμελημάτων, την ποινικοποίηση της «κουκούλας» και την έκδοση οιωνδήποτε υπόπτων στις Η.Π.Α. σε περίπτωση που αυτό ζητηθεί, οι αγαστές σχέσεις κράτους-παρακράτους, μπάτσων-νεοναζιστών, φασιστών-μικροαστών μισάνθρωπων τείνουν προς μία πιο ξέγνοιαστη κοινοποίηση.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Απελπιστικά μόνοι, οι φαντασμένοι νοσταλγοί του φασισμού, ένστολοι ή μη, θεσμικοί και ακόλουθοι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους αντιστεκόμενους. Τα σχέδια και τα όνειρά τους θα συντριβούν από την αλληλεγγύη και την αντίσταση των καταπιεσμένων, καταστρέφοντας ακόμη και τις φωλιές τους. Και τότε, δε θα έχουν πια ούτε που να κρυφτούν…

σύντροφος από την κατάληψη

δύο αρχικές φωτογραφίες από τη χθεσινή πορεία των 2500 ατόμων

και μία -παρακάτω- φωτογραφία από την συνεργασία αστυνομίας και φασιστών και την κοινή επίθεσή τους  προς την πορεία την στιγμή που η πορεία βρισκόταν στην οδό Κοδριγκτώνος

Μετά και τη χθεσινή πορεία αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας είναι ολοφάνερη η κρατική στρατηγική για σύμπραξη με τις δράκες των ακροδεξιών και φασιστικών συμμοριών στις εφαρμογές των αντιμεταναστευτικών και κατασταλτικών πολιτικών.

Η σύμπραξη στο πολιτικό επίπεδο παίρνει νέες διαστάσεις λίγο μετά τον Δεκέμβρη, με την ενιαία μετατόπιση σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού συστήματος σε συντηρητικές έως ακροδεξιές και φασιστικές αναφορές και φτάνει μέχρι τα χαϊδέματα των αρμοδίων αστυνομικών υπουργείων με τους παρακρατικούς και φασιστικούς μηχανισμούς.

Το σύγχρονο απαρτχάιντ που επιχειρείται να στηθεί από την αστική δημοκρατία δεν έχει όμως μόνο τις πολιτικές του πτυχές, τους αντιμεταναστευτικούς νόμους, τα νέα μέτρα ενάντια σε όσους κι όσες αντιστέκονται στο καθεστώς, τις στημένες επιτροπές κατοίκων σε περιοχές όπου ζουν και κατοικούν κατά πλειοψηφία οι μετανάστες, επιτροπές οι οποίες θέλουν να δημιουργούν το κοινωνικό εκείνο υπόβαθρο και τη συναίνεση πάνω στην οποία θα πατήσουν και θα επέμβουν οι δημοκράτες με τα γκλομπ κι οι φασίστες με τα μαχαίρια.

Η σύμπραξη πέρασε στο επίπεδο του δρόμου. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει. Τα κορδόνια των μπάτσων δεν άνοιξαν για πρώτη φορά έτσι ώστε φασίστες και ματ να βρεθούν στην ίδια γραμμή απέναντι σε διαδηλωτές και πορείες. Αυτό που συνέβη στην Αχαρνών και στην Κοδριγκτώνος δεν ήταν απλά μια εκτροπή του συστήματος, αλλά ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης του κράτους, των επιτελείων του, του τρόπου της στρατιωτικής παράταξης των δυνάμεών του στο δρόμο, των φιλικών κουβεντών και των συνεννοήσεων μεταξύ των επικεφαλής της αστυνομίας και των φασιστών που βρίσκονταν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, της κοινής επιδρομής των ματ και των φασιστών την ώρα που πορεία 2500 ατόμων προσέγγιζε την περιοχή.

Μια πορεία η οποία ήταν αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών, δημιούργησε τις συνθήκες κοινωνικοποίησης και αντιπληροφόρησης πάνω στο ζήτημα του σύγχρονου απαρτχάιντ που ορθώνεται, κατέβηκε στο δρόμο οργανωμένα και συγκροτημένα γνωρίζοντας τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις της, υπερασπίστηκε τον εαυτό της απέναντι στην επίθεση των ματ και τη θρασύδειλη συνδρομή των φασιστών.

Μια δημόσια καλεσμένη πορεία η οποία χτυπήθηκε από το κράτος και τους παρακρατικούς και απάντησε επί τόπου οργανωμένα και συγκροτημένα απέναντι σε όσους κρατάν το νόμο από τη μια και το μίσος από την άλλη ενάντια στις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας…

Το χτύπημα αυτής της πορείας και οι «εκλεκτικές συνεργασίες της Δημοκρατίας» δεν μπορούν παρά να αποτελούν τους παράγοντες και το έναυσμα εκείνο για περαιτέρω ενίσχυση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για περαιτέρω ενίσχυση των διαδικασιών αντίστασης απέναντι στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ, για περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα! Όλα συνεχίζονται!

“εντός των τειχών της κατάληψης”

ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ;

Τι χρώμα είναι η έρημος το βράδυ; Στα άδεια βλέμματα των καθισμένων στον γκρίζο δρόμο, στα ξεφλουδισμένα παγκάκια των πάρκων, στο λαχάνιασμα των κυνηγημένων δεν μπορώ να διακρίνω κανένα χρώμα. Βλέπω τους ανθρώπους που ξάπλωσαν κάτω από τα δέντρα του πάρκου να πνίγονται από δηλητηριώδη φίδια που νόμισαν πως ήταν ρίζες. Τους βλέπω να καταπίνονται από το σκοτάδι που νόμισαν πως ήταν απλώς ένας ίσκιος.

Ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν ένα εργοστάσιο σαπουνιού. Η λειτουργία του καταστρέφει τις γύρω κατοικήσιμες περιοχές, ψαλιδίζει τα χρόνια όσων δε μπορούν να φύγουν από αυτές, κι όλα αυτά για να έχουν κάποιοι λίγοι το προνόμιο να πλυθούν με το σαπούνι στο αστραφτερό τους μπάνιο. Γιατί οι κάτοικοι που τώρα ουρλιάζουν για εκείνους που «βρωμίζουν» την περιοχή τους, δεν μίλησαν ποτέ για την εικόνα που έχει ούτως ή άλλως το τοπίο που τους περιβάλλει; Γιατί δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για τον τρόπο που δομήθηκε το αστικό τους περιβάλλον; Γιατί δεν αναζήτησαν τις σχέσεις εκμετάλλευσης που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την πολεοδομία; Γιατί αυτοί που τώρα περιφράσσουν τα πάρκα για να εμποδίσουν τους «βρωμιάρηδες», είναι οι ίδιοι που έχεσαν παντού το τσιμέντο τους.

Μας μάθανε από μικρούς να μη βλέπουμε τον άλλο, να κοιτάζουμε μόνο το δικό μας αίσιο τέλος. Να κοιτάζουμε μόνο μπροστά και να μη στρεφόμαστε προς τα πίσω. Μας αφηγήθηκαν τα παραμύθια, όπως αυτοί θέλανε, τονίζοντας την ευτυχή κατάληξη και αποκρύπτοντας ότι η ουσία του παραμυθιού βρίσκεται αλλού, βρίσκεται στην προειδοποίηση ότι σημασία δεν έχει το ευτυχισμένο τέλος, αλλά οι ακρότητες στις οποίες μπορεί να καταφύγει κανείς αναζητώντας την ατομική του ευτυχία. Ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι ο «φιλήσυχος πολίτης» που κυνηγάει παρέα με τους μπάτσους και τους φασίστες εκείνους που αντιδρούν στην ιδέα ενός ατομικού, προσωπικού «ευτυχισμένου τέλους», στην ιδέα μιας ευτυχίας θεμελιωμένης στα πτώματα των άλλων. Ή μάλλον, ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι η συγχώνευση των τριών: ο «φιλήσυχος πολίτης» είναι πλέον μπάτσος και φασίστας. Η πραγματικότητα είναι τρομακτικότερη από τα παραμύθια. Η σκούπα δεν ανήκει πια στη μάγισσα, αλλά στους μπάτσους που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους συντονίζοντας ένα νέο κυνήγι «μαγισσών».

Λοιπόν, τι χρώμα έχει η έρημος το βράδυ στον Αγ. Παντελεήμονα; Τι χρώμα έχει το βλέμμα του ανθρώπου που ξεκίνησε για το πάρκο και βρήκε την «παιδική χαρά» να έχει μετατραπεί σε «φασιστικό μίσος»; Τι χρώμα είχε το λαχάνιασμα του κακού δράκου του παραμυθιού του νεοέλληνα, δηλαδή εκείνου που κυνηγήθηκε από τον «ήρωα», επειδή προσπάθησε να γκρεμίσει τον φράχτη του πάρκου;

Τι χρώμα έχει ο έρημος του Αγ. Παντελεήμονα; Έχει το χρώμα του φόβου, γιατί ο φόβος φυλάει τους έρημους. Όμως φτάνει πια η ερημιά, ας οργανωθούμε για να διώξουμε το φόβο. Ας μην έχει happy end το παραμύθι του νεοέλληνα. Ας νικήσει ο δράκος.

Συντροφικά

ν.

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα δημοσιεύματα στους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του κράτους για τους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις των κρατικών επιτελείων και των πολιτικών διαχειριστών τους γύρω από την αντιμετώπιση των αναρχικών και όχι μόνο. Τα αυγά της δημοκρατίας εκκολάπτονται έτσι ώστε μόλις σπάσουν να επιχειρήσουν την ευθεία επίθεση σε κάθε εγχείρημα και πρακτική αντίστασης πέρα από τα όρια που θέτει η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία που δομεί και δομείται με βάση τις “αξίες” της ανισότητας, της ανελευθερίας, της επιβολής, αυτή η Δημοκρατία είναι που τώρα επιδιώκει να επιβάλλει ένα νέο καθεστώς κοινωνικής υποταγής και ολοκληρωτικού ελέγχου. Τα αυγά μπορεί να εκκολάπτονται, οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπορεί παρά να επαγρυπνούν.

Ακολουθούν κάποια επίκαιρα και “ανεπίκαιρα” αποσπάσματα.

«Υπολογίζουμε ότι σε όλη την Ελλάδα δραστηριοποιούνται μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου περισσότεροι από 5.000 αντιεξουσιαστές, ενώ συμμετέχουν και αλλοδαποί»αναφέρει στέλεχος του υπουργείου Εσωτερικών. «Μας προβληματίζει ιδιαίτερα η δράση αντιεξουσιαστών εκτός από την Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες περιοχές, όπως η Λάρισα,η Πάτρα,η Τρίπολη,τα Χανιά, το Ηράκλειο και πόλεις της Θράκης. Στην Αθήνα υπάρχουν σήμερα 27 στέκια αντιεξουσιαστών, που πλαισιώνονται ολοένα με περισσότερα άτομα»σημειώνει. […] Σε αυτές τις συνθήκες αποφασίστηκε άρον άρον κατά τη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ την προηγούμενη Τρίτη η επαναλειτουργία των 1.100 καμερών στους δρόμους του Λεκανοπεδίου, η δημιουργία τράπεζας DΝΑ, η δυνατότητα άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου με ταχύτερες διαδικασίες, ο τερματισμός καταλήψεων, οι κατ΄ οίκον έλεγχοι και η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών με ταχείες διαδικασίες.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=262404

“… κυβερνητικά στελέχη ζητούν πλέον ευθέως να αφεθεί η Αστυνομία να λειτουργήσει ανεξάρτητη, υπονοώντας ότι οι πολιτικές παρεμβάσεις και όχι η περιορισμένη επιχειρησιακή ικανότητα ευθύνονται για τα αρνητικά αποτελέσματα και μια σειρά ατυχή (και τραγικά) περιστατικά. Ενδεικτικά, ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Χρήστος Μαρκογιαννάκης, αναγνωρίζει ότι η Αστυνομία λειτουργεί πλέον στα όριά της, διαπίστωση που επιβεβαιώνουν και σε κάθε ευκαιρία υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ.” […]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_05/04/2009_310052

[αποσπάσματα από τον αστικό τύπο στην Ελλάδα, Απρίλης 2009]

«οι περιορισμοί των ατομικών ελευθεριών, όπως του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του τύπου και του δικαιώματος συνάθροισης και συνεταιρισμού, οι παραβιάσεις της εμπιστευτικότητας των ταχυδρομικών, τηλεγραφικών και τηλεφωνικών επικοινωνιών, η δυνατότητα κατ’ οίκον ερευνών, περιορισμών στη χρήση ή και κατάσχεση περιουσιών νομιμοποιούνται πέραν των ορίων που θέτουν άλλοι σχετικοί νόμοι»

[απόσπασμα από λόγο του Χίτλερ το 1933 μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ]

εντός των τειχών της κατάληψης

Nächster Halt: Dachau

Η ιστορία, ως ανάγνωση τεμαχισμένη κατά χρόνους και τόπους, βολικά και ανέξοδα, αποκομμένη από τις ζωές τις οποίες καθορίζει, ας μείνει να κοσμεί τα ράφια της αστικής κουλτούρας. Ως σχέση και επικοινωνία όμως, ας γίνει ένα ακόμη εργαλείο χειραφέτησης, αλληλεγγύης και αγώνα.

Μόναχο, προάστια. Κυριακή πρωί.

Σιωπή. Βαριά, πέτρινη και επιβλητική. Άραγε από εδώ πηγάζει και εξαπλώνεται μέχρι το κέντρο της πόλης, δίνοντάς παντού αυτήν την μόνιμη αλλόκοτη αίσθηση όπου κι αν περπατάς, σαν κάτι να κρύβεται διαρκώς πίσω από αυτήν τη γενικευμένη ησυχία;

Στιγμές που παγώνουν τον χρόνο, επιτρέποντας την ανάκληση ασύνδετων φαινομενικά βιωμάτων, αναγνωσμάτων και σκέψεων, αφιλτράριστα. Τι από αυτά είναι στερεοτυπικό και τι αληθινά πηγαίο;

Στάση. Οι πόρτες ανοίγουν, οι περισσότεροι φεύγουν, οι πόρτες κλείνουν. Η γυναικεία φωνή επιστρέφει με την ίδια ακριβώς μονοτονία, που θα την ακολουθήσει και πάλι η ίδια σιωπή, αναγγέλλοντας αυτό που εμφανίζεται στο ηλεκτρονικό ταμπλό.

“Nächster Halt: Dachau”

Φεύγοντας από το σταθμό, τον ίδιο σταθμό με τότε, κυριεύεσαι από την προετοιμασία για αυτό που θα ακολουθήσει. Βαθιές ανάσες, προσπάθειες για κάποια αυτοσυγκέντρωση, μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα ίσια εμπρός, που μόνο εμπρός δεν κοιτάνε, αμηχανία. Σιωπή.

Άπνοια, κρύο και ψιλόβροχο. Όλο και πιο κοντά, όλο και περισσότερη σιωπή. Οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη με τέτοιο ρυθμό που και η παραμικρή τους επεξεργασία είναι πλέον αδύνατη και που κανένας έλεγχος πια δε φαίνεται εφικτός.

Μέχρι την πύλη. Το διακρίνεις από μακρυά: “Arbeit macht frei”. Εκεί σβήνουν μονομιάς όλες οι σκέψεις. Οι κόρες διαστέλλονται, η καρδιά χτυπάει καθυστερημένα αλλά δυνατά, το σώμα κινείται μηχανικά. Ρεύμα διαπερνάει τα σωθικά, το αίμα ρέει αργά, ένα σφίξιμο, ένα ρίγος.

Όλα είναι εκεί, τόσο διαφορετικά αλλά στη θέση τους. Μπροστά η πύλη, γύρω γύρω οι τοίχοι, τα συρματοπλέγματα, οι σκοποί και η τάφρος. Δεξιά οι φυλακές, απομονωμένες και σε απόκρυφο σημείο από τους έγκλειστους αλλά όχι κι από τα σπίτια που βρίσκονται ακριβώς απέξω από τότε. Στη μέση το προαύλιο, το κεντρικό κτήριο, και στο βάθος η κεντρική πύλη που οδηγεί έξω στους «χώρους εργασίας». Αριστερά, οι θάλαμοι, τα μπάνια και οι τουαλέτες. Στη γωνία, μία άλλη πύλη μικρότερη, οδηγεί σε ένα άλλο ξεχωριστό οικόπεδο με ένα κτήριο… Η αλληλουχία των θαλάμων του κτηρίου αυτού σχεδιασμένη απλά και λειτουργικά: θάλαμοι αποστείρωσης ρούχων στην άκρη και μετά θάλαμος συγκέντρωσης νεοαφιχθέντων, θάλαμος αερίων, θάλαμος συγκέντρωσης πτωμάτων, κρεματόρια, καμινάδες.

Η ιστορία είναι σχέση ζωντανή, ανοιχτή, μεταβαλλόμενη ως προς τη σημασία της και όχι ως προς τα γεγονότα που την απαρτίζουν. Και ως τέτοια αντιστρέφει τις βεβαιότητες στις οποίες στηρίζεται ο κόσμος της σιωπής, της λήθης και της πλαστ(ικ)οποίησης και καταστρέφει τα θεμέλια όποιου πολιτισμού την ευτελίζει.

Τα παραπάνω αποτελούν σχέση. Μία σχέση που την υπονομεύει όποιος/α δεν ξεχωρίζει τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης μέσα από τον κυκεώνα των εξουσιαστικών τερατουργημάτων, λόγω των τόσο ιδιαίτερων και αλληλένδετων χαρακτηριστικών τους. Μία σχέση που την ακυρώνει όποιος/α τα διαχωρίζει από τον ρου της ιστορίας ως έναν παραλογισμό, μία αδιανόητη και ακατανόητη εξέλιξη, ξένη ως προς το ό,τι είχε προηγηθεί και ό,τι έχει επακολουθήσει.

Η ιστορία, ως σχέση, ζωντανεύει για να ξεδιαλύνει τη θολούρα που επιβάλλει ο πολιτισμός της σιωπής και του θεάματος. Το στρατόπεδο ως υποδομή δεν αποτελεί πλέον ένα κολαστήριο, ένα πεδίο θανάτου.

Θάνατος στο Νταχάου πλέον είναι τα εξής:

Τα μνημεία, τα λουλούδια, το μουσείο, το βιβλιοπωλείο. Οι τεράστιες επιγραφές με τα υποκριτικά «ποτέ ξανά» σε πέντε γλώσσες, οι τρεις διαφορετικές εκκλησίες (εβραϊκή, χριστιανική, ευαγγελιστών), οι προσεγμένα άνευρες, επιφανειακές, από απόσταση και δίχως ουσία περιγραφές των «εκθεμάτων» στα διασκορπισμένα stands. Οι τουρίστες με τα έκπληκτα βλέμματα γεμάτα συμπάθεια και λύπη, με τα ίδια μάτια και στόματα που κρατούν κλειστά για τα σημερινά στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τις σημερινές κτηνωδίες. Οι κάμερες ασφαλείας, οι εργαζόμενοι και τα αυτοκίνητά τους εντός του στρατοπέδου.

Θάνατος στο Νταχάου σήμερα, είναι ό,τι το αποκόβει από τα γκούλαγκ της Σιβηρίας και την Καμπότζη έως το Γκουαντάναμο, το τείχος, την κατοχή και το αίμα στην Παλαιστίνη, το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Έβρου, τους πνιγμένους κολασμένους στη Μεσόγειο, τις φυλακές και τόσα άλλα.

Θάνατος στο Νταχάου σήμερα, είναι η σιωπή, όχι βέβαια η ηχητική, στο οποίο το έχουν καταδικάσει.

Θάνατος στο Νταχάου σήμερα είναι η σιωπή στο Μόναχο.

Μία σιωπή που επιχειρείται να επιβληθεί παντού.

Ούτε που να το σκέφτονται…

Επόμενη Στάση: Αντί-σταση

Σύντροφος από την κατάληψη που βρέθηκε στο Νταχάου