Το “βαθύ καλοκαίρι” τελείωσε μαζί με τις απειλές του Σανιδά και του Μαρκογιαννάκη που χωνεύτηκαν πιά από τον αστερισμό της εκλογικής αυταπάτης. Η Αθήνα μοιάζει με κατεχόμενη περιοχή από το κέντρο μέχρι τις συνοικίες της σε μια προσπάθεια να εμπεδωθεί κοινωνικά το καθεστώς της πολιτικής σταθερότητας. Αυτοί που πληρώνουν βαριά το τίμημα των κατασταλτικών παιχνιδιών είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που έχουν γεμίσει κρατητήρια και φυλακές ανά την επικράτεια. Περιμένοντας… Οι εκλογές έχουν υποστείλει την πολιτική διαχείριση και ο σκληρός πυρήνας του κρατικού μηχανισμού διεκπεραιώνει τις θεσμικές εκκρεμότητες ως συνήθως μέχρι νεωτέρας.

Αντίστοιχο “πάγωμα” υφίστανται και οι ανοιχτές κοινωνικές ρηγματώσεις που αμέσως μετά τις εκλογές θα ξεδιπλώσουν τις δυναμικές τους. Όλοι όσοι δεν επενδύουμε ούτε στο ελάχιστο στο εκλογικό πανηγύρι έχουμε ήδη πάρει τις θέσεις μας ενάντια σε κάθε ενδεχόμενη απόχρωση της καθεστωτικής διαχείρισης. Ο αγώνας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται πιο πλούσιος, πιο ζωντανός και πιο εμπνευσμένος. Απτόητοι συνεχίζουμε την αντίστασή μας στην καθεστωτική παλινόρθωση μετά από την λαμπρή εξέγερση του Δεκέμβρη. Αποτελούμε έναν απελευθερωμένο θύλακα, ανάμεσα σε άλλους, ως φυγόκεντρη παρακαταθήκη της εξέγερσης με όλα τα αντίστοιχα ενέχυρα στις συνειδήσεις μας, στις συλλογικές στοχεύσεις και διαδικασίες μας. Συνεχίζουμε!

Αύγουστος 2009, ταράτσα της κατάληψης, συζήτηση μετά από προβολή στο σινεμα Inferno

Με αφορμή την απόπειρα σύλληψης τριών ατόμων που έκαναν γκραφίτι σε τοίχο επί της οδού Σόλωνος το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, εξαπολύθηκε εκτεταμένο κατασταλτικό πογκρόμ στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Το πάρκο στη Ναυαρίνου δέχτηκε επίθεση, υπέστη βανδαλισμούς και πολλά άτομα απάντησαν για αρκετές ώρες στις αστυνομικές χυδαιότητες. Απότοκο αυτής της κατάστασης είναι οι συλλήψεις πέντε ατόμων, του ενός γκραφιτά που ειναι με αναστολη απο αλλη υποθεση και κατηγορειται με πλημελληματα (εξετάζεται ενδεχόμενη προφυλάκισή του αυτές τις ώρες)  και άλλοι 4 απο τους οποιους καποιοι εχουν 3 κακουργηματα και διαφορα πλημελληματα (εξετάζεται η περίπτωσή τους αύριο). Τις προηγούμενες μέρες κρατήθηκαν οι 3 στη γαδα και ο ενας νοσηλευεται στον ευαγγελισμο καθως ειχε τρυπησει τον πνευμονα του απο τα χτυπηματα των μπατσων. Μόνοι μάρτυρες κατηγορίας σ’ αυτό το πανηγύρι του ψεύδους δεν είναι άλλοι βέβαια από τους μπάτσους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ την παρασκευή δεν έπεσε ούτε μια μολότωφ τα κακουργήματα αφορούν ρίψεις μολότωφ!

Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη

Όλοι στην Ευελπίδων σήμερα και αύριο από τις 11πμ

Η σημερινή ταινία στο σινεμά El Inferno:”Do The Right Thing” του Spike lee από το 1989, μας μεταφέρει λεπτές αλλά και brutal βιωματικές αποχρώσεις του ρατσισμού από μια γειτονιά της Νέας Υόρκης σε φόντο Rap.

*Εν μέσω περιφρουρήσεων δεν ξεχνάμε τον Θοδωρή στην 36η μέρα απεργία πείνας του στο νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού.

Δεν είναι μόνος!

Στο πλαίσιο των ανοιχτών περιφρουρήσεων της κατάληψης συνεχίζονται οι προβολές του καλοκαιρινού σινεμά El Inferno με την ταινία Leningrad cowboys go America. Μετά την προβολή στην ταράτσα θα προεκταθεί το μουσικό ύφος της ταινίας.

Εν τω μεταξύ, αναδημοσιεύουμε ιατρική γνωμάτευση για τον απεργό πείνας από τις 10 Ιούλη (34η μέρα) Θ. Ηλιόπουλο, ο οποίος σήμερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού:

…Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός». Επιπλέον αυτή η πεποίθηση βρίσκεται στο βάθος της ψυχής σαν μια λανθάνουσα μόλυνση. Εκδηλώνεται μόνο σε πράξεις με χαρακτήρα ασυντόνιστο και μη κανονικό, χωρίς να είναι η βάση ενός συστήματος σκέψης. Όταν όμως αυτή η ανομολόγητη σκέψη αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο θα υπάρχει αυτή η αντίληψη, οι συνέπειές της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευθεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου…

Ο δεκανέας χαιρέτησε στρατιωτικά και απάντησε στο διοικητή πως τα «κομμάτια» ήταν εξακόσια πενήντα και ήταν όλα εντάξει.

Τότε μας φόρτωσαν σε ανοιχτά αυτοκίνητα με προορισμό το σταθμό του Κάπρι.

Εκεί μας περίμενε το τρένο και η φρουρά για το ταξίδι.

Και εκεί μας χτύπησαν για πρώτη φορά: κάτι τόσο απροσδόκητο και παράλογο που δεν νιώσαμε πόνο, ούτε στην ψυχή ούτε στο σώμα. Μόνο βαθιά έκπληξη: πώς γίνεται να χτυπάς κάποιον χωρίς να είσαι θυμωμένος;

Τα βαγόνια ήταν δώδεκα κι εμείς εξακόσιοι πενήντα. Στο δικό μου βαγόνι ήμασταν μόνο σαράντα πέντε, αλλά ήταν μικρό. Να, λοιπόν, μπροστά στα μάτια μας ένα από τα περίφημα μεταγωγικά τρένα των Γερμανών, τα τρένα χωρίς επιστροφή, για τα οποία με φρίκη αλλά και δυσπιστία ακούγαμε να μιλούν συχνά.

Έτσι ακριβώς: βαγόνια για εμπορεύματα, σφραγισμένα, και μέσα τους άντρες, γυναίκες, παιδιά, στοιβαγμένοι χωρίς έλεος, σαν φτηνό εμπόρευμα, στο ταξίδι για το πουθενά, στο ταξίδι προς τα κάτω, προς τον πάτο. Αυτή τη φορά μέσα είμαστε εμείς.

Οι στερήσεις, το κρύο, η δίψα, τα χτυπήματα ήταν ακριβώς αυτά που δεν μας άφησαν να βουλιάξουμε στο κενό της απέραντης απελπισίας, στη διάρκεια του ταξιδιού και μετά…

Οι πόρτες έκλεισαν αμέσως αλλά το τρένο έφυγε το βράδυ. Με ανακούφιση πληροφορηθήκαμε τον προορισμό μας: Άουσβιτς: ένα όνομα άγνωστο που δεν μας έλεγε τίποτα, αλλά θα έπρεπε να αντιστοιχεί σε κάποιον τόπο πάνω σε αυτή τη γη.

Και ξαφνικά γράφτηκε ο επίλογος. Οι πόρτες άνοιξαν με πάταγο, το σκοτάδι αντήχησε από ξενικές διαταγές, από τα βάρβαρα ουρλιαχτά των Γερμανών όταν διατάζουν, που μοιάζουν με ξέσπασμα ενός πανάρχαιου θυμού. Είδαμε μια μεγάλη αποβάθρα, φωτισμένη από προβολείς. Λίγο πιο εκεί μια σειρά από φορτηγά αυτοκίνητα.

Και μετά έγινε σιωπή. Κάποιος μετέφρασε: έπρεπε να κατέβουμε με τις αποσκευές και να τις αφήσουμε κατά μήκος του τρένου. Αμέσως η αποβάθρα γέμισε σκιές: αλλά φοβόμασταν μη σπάσουμε τη σιωπή, και τακτοποιούσαμε τα πράγματα, ψάχναμε και φωνάζαμε ο ένας τον άλλον διστακτικά, χαμηλόφωνα.

Δέκα Ές Ές στέκονταν παράμερα, στητοί, με πρόσωπα σκληρά σαν πέτρα, με ύφος αδιάφορο.

Διασκορπίστηκαν ανάμεσά μας και με σιγανή φωνή άρχισαν να μας ανακρίνουν έναν έναν σε άσχημα ιταλικά. «Πόσων ετών; Υγιής ή άρρωστος;» και ανάλογα με την απάντηση μας υποδείκνυαν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

Όλα ήταν σιωπηλά σαν σε ενυδρείο, ή όπως σε μερικά όνειρα. Περιμέναμε κάτι πιο τρομακτικό, σαν την Αποκάλυψη: αυτοί έμοιαζαν με απλούς φρουρούς. Ήταν αφοπλιστικοί και καθησυχαστικοί. Κάποιος τόλμησε να ρωτήσει για τις αποσκευές: απάντησαν: «αποσκευές μετά». Κάποιος άλλος δεν ήθελε να αποχωριστεί τη γυναίκα του: είπαν «ξανά μαζί, μετά».

Πολλές μητέρες δεν ήθελαν να χωριστούν από τα παιδιά τους: είπαν «καλά, μείνε με παιδί».

Πάντα με την ήρεμη σιγουριά του ανθρώπου που απλώς εκτελεί το καθημερινό του καθήκον.

Αλλά τον Ρέντζο που καθυστέρησε λίγο αποχαιρετώντας τη Φραντσέσκα, την αρραβωνιαστικιά του, τον έριξαν κάτω με μια γροθιά κατά πρόσωπο. Ήταν το καθημερινό τους καθήκον.

Έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα, χάθηκαν οι γυναίκες μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας. Κανείς δεν μπόρεσε να τους αποχαιρετήσει. Τους είδαμε για λίγο στην άλλη άκρη της αποβάθρας, σαν μια σκοτεινή μάζα, και μετά δεν τους ξανάδαμε πια.

Όταν τελειώσαμε, ο καθένας έμεινε στη γωνιά του, χωρίς να τολμάμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέτες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα, ίδια μ’ εκείνα που είδαμε χθες.

Τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτή την ύβρη, την εκμηδένιση του ανθρώπου. Σαν προικισμένοι με την ενορατική ικανότητα των προφητών είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο.

Πιο κάτω δε γίνεται να πάμε: δε μπορούμε να σκεφτούμε αθλιότερη ύπαρξη από τη δική μας. Τίποτα πια δεν μας ανήκει: μας στέρησαν τα ρούχα, τα παπούτσια, τα μαλλιά μας. Εάν μιλήσουμε δεν θα μας ακούσουν, και εάν μας άκουγαν δεν θα μας καταλάβαιναν. Θα μας στερήσουν και το όνομά μας: κι αν θέλουμε να το κρατήσουμε, θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη μέσα μας, τη δύναμη να το σώσουμε και μαζί μ’ αυτό να σώσουμε κάτι από μας, απ’ αυτό που υπήρξαμε.

Ας σκεφτούμε έναν άνθρωπο που του στερούν όχι μόνο τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και το σπίτι του, τις συνήθειές του, τα ρούχα του, κυριολεκτικά οτιδήποτε του ανήκει: θα είναι πλέον ένας άδειος άνθρωπος, θα οδηγηθεί στην ένδεια και στη θλίψη, θα χάσει την αξιοπρέπειά του και τη λογική του, γιατί είναι εύκολο αν χάσεις τα πάντα να χάσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι όταν βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση, άλλοι θα ορίζουν τη ζωή του και θα αποφασίζουν για το θάνατό του χωρίς κανένα αίσθημα ανθρωπισμού ή στην καλύτερη περίπτωση με μόνο κριτήριο το όφελος. Τότε θα γίνει κατανοητή η διπλή σημασία του όρου «στρατόπεδο εξόντωσης», θα γίνει κατανοητό τι θέλουμε να εκφράσουμε μ’ αυτή τη φράση: είμαστε στον πάτο.

Πολλά μένουν να μάθουμε ακόμα, αλλά ήδη ξέρουμε αρκετά.

Ξέρουμε από πού ερχόμαστε: οι αναμνήσεις του έξω κόσμου κατοικούν στα όνειρά μας και στην ξαγρύπνια μας, έκπληκτοι βλέπουμε πως τίποτα δεν ξεχάσαμε, καθετί που ανακαλούμε στη μνήμη μας, αναδύεται με βασανιστική διαύγεια.

Αλλά δεν ξέρουμε που πάμε. Ίσως να επιζήσουμε απ’ τις αρρώστιες και να γλιτώσουμε από την επιλογή, ίσως να αντέξουμε τη δουλειά και την πείνα που μας αφανίζουν: και μετά;

Εδώ, προσωρινά μακριά από τις βρισιές και το ξύλο, ξαναβρήκαμε τον εαυτό μας και μπορούμε να σκεφτούμε, και είναι φανερό ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε. Ταξιδέψαμε ως εδώ μέσα σε σφραγισμένα βαγόνια. Είδαμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας να τους καταπίνει το σκοτάδι.

Σκλάβοι πηγαινοερχόμαστε χιλιάδες φορές στη βουβή δουλειά, νεκροί στην ψυχή πριν τον ανώνυμο θάνατο. Δε θα ξαναγυρίσουμε. Κανείς δεν πρέπει να βγει από εδώ, κανείς που θα μπορούσε να φέρει στον κόσμο μαζί με το χαραγμένο στη σάρκα του νούμερο τη δυσοίωνη είδηση του τι κατάφερε να κάνει άνθρωπος στον άνθρωπο στο Άουσβιτς.

____________________________________________________________________

φωτογραφίες:

επιχειρήσεις σκούπα και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων&μεταναστών,

Ελλάδα, καλοκαίρι 2009

κείμενο:

αποσπάσματα/μαρτυρίες από το βιβλίο “Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος” του Πρίμο Λέβι

(για τη μεταφορά 650 ανθρώπων στο Άουσβιτς στις 22 Φεβρουαρίου 1944)

Ερώτηση 1:

Εν έτει 2009, πώς ονομάζεται ένα κράτος το οποίο:

1. Προτάσσει, εντείνει και θεσμίζει τον ρατσισμό, έχοντας κηρύξει ένα αμείλικτο κυνηγητό ενάντια σε μία κοινωνική ομάδα (διακρίνοντάς τη με βάση φυλετικά, θρησκευτικά, έμφυλα και ταξικά χαρακτηριτικά, κατά μόνας ή σε συνδυασμούς κατ’ επιλογήν), προπηλακίζοντας, φυλακίζοντας σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανακρίνοντας, απαγάγοντας, βασανίζοντας ή και δολοφονώντας τους ανθρώπους που υπάγονται σε αυτήν;
2. Προσπαθεί να εδραιώσει όλα τα παραπάνω στην κοινωνική συνείδηση και να αποσπάσει την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση είτε με τη δημιουργία είτε με την αμέριστη στήριξη (υλική, οικονομική και πολιτική) ομαδοποιήσεων και συμμοριών κάποιων απειροελάχιστων φασιστών, νεοναζιστών και θλιβερών μικροαστών;
3. Στέλνει τις δυνάμεις καταστολής του, σε νυχτερινή επιχείρηση -στα πρότυπα της νύχτας των κρυστάλλων- να εκκενώσουν, να καταστρέψουν και να κάψουν ολοκλωρητικά έναν καταυλισμό καθώς και να συλλάβουν τους κατοίκους του, οδηγώντας τους είτε σε μπουντρούμια είτε σε απέλαση από τη χώρα;
4. Έχοντας τη μεγαλύτερη αναλογία στην Ευρώπη στην αντιστοίχιση μπάτσων ανά κατοίκους, αστυνομοκρατεί το κέντρο της πρωτεύουσας και παρέχει το “ελευθέρας” σε παρακρατικά κατακάθια να ξυλοφορτώνουν, να κυνηγούν, να τρομοκρατούν και να πυροβολούν την κοινωνική ομάδα της αρεσκείας τους;
5. Έχει ανάγει την αναπτέρωση των κατασταλτικών δυνάμεων σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας;
6. Εν μέσω αντιπερισπασμών από τη μεριά του, νομοθετεί (πολλές φορές και εν κρυπτώ μετά τη δύση του ηλίου) διατάξεις που ποινικοποιούν τα μέσα αυτοπροστασίας των διαδηλωτών, που αναβαθμίζουν και επιτρέπουν άνευ όρων την επιτήρηση και το φακέλωμα όλων των ανθρώπων με χιλιάδες κάμερες, με τη συλλογή του γενετικού υλικού όποιου συλλαμβάνεται (ακόμη και για πλημμελήματα, όπως οι συνήθεις παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ.) και με υπερσύγχρονα συστήματα υποκλοπής τηλεφωνικών συνομιλιών, από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών αλλά και το πολυάριθμο σώμα της αστυνομίας (βλ. 4);
7. Έχοντας απλώσει τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του τόσο στις κρατικές υπηρεσίες όσο και στα έτσι κι αλλιώς φίλια ΜΜΕ, προσπαθεί να κρατάει τους υπηκόους του σε πλήρη και συνεχή νάρκωση, παραπληροφορώντας, διαστρεβλώνοντας ή και αποκρύβωντας πλήρως την πραγματικότητα;

α. ολιγαρχικό; β. αριστοκρατικό; γ. μοναρχικό/βασιλικό; δ. φασιστικό/ναζιστικό; ε. σοβιετικό; στ. δημοκρατικό;

Απάντηση: Θέλει και ρώτημα;

(Μικρή βοήθεια για τους αναποφάσιστους και ειδικά για όσους βιαστικά τείνουν να επιλέξουν το δ.: Ανατρέξατε στη σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας, κατά το έτος 1933.)

Ερώτηση 2:

Ποιό από τα παρακάτω κράτη περιγράφεται στην Ερώτηση 1:

α. Το Γερμανικό; β. Το Ιταλικό; γ. Το Αυστριακό; δ. Το Ελληνικό;

Απάντηση: Έλα τώρα που δεν ξέρεις…

Τρίτη 21 Ιουλίου, και η επί εβδομάδων επιχείρηση εκκένωσης του εφετείου, με στόχο εκατοντάδες μετανάστες που εδώ και μήνες είχαν αναζητήσει εκεί στέγη, έφτασε στο τέλος της. Το κτίριο του πρώην Εφετείου είναι πλέον κενό, στη διάθεση των αρχών και των αρχόντων της Αθήνας.

Παρόλη την κρατική και μιντιακή υστερία των τελευταίων μηνών, προκειμένου να αναδείξουν μία αυθόρμητη κατάληψη άστεγων, εξαθλιωμένων, πεινασμένων και κυνηγημένων ανθρώπων ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα μίας στο σύνολό της ασφυκτικής πρωτεύουσας, κατά την εκκένωση επικράτησε μία σχετική και αναντίστοιχη ησυχία από τους κυρίαρχους.

Μία σιωπή όμως που όσο ειδεχθής κι αν είναι, δε θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν και καμία. Μια σιωπή που αναλογεί σε μία βαρβαρότητα που δεν έχει κανένα πρόσχημα και καμία δικαιολογία για να κρυφτεί. Μετά τις χαρακτηριστικές δηλώσεις και τις κορώνες για τον σεβασμό που θα δείξει η δημοκρατία στα “ανθρώπινα δικαιώματα” που πλασάρει και στον πόνο των μεταναστών, μετά τις υποκριτικές κραυγές υπουργών, κρατικών-δημοτικών και υγειονομικών φορέων περί ευαισθητοποιημένης διαχείρισης του ζητήματος, όλοι σίγησαν. Κι αυτό διότι η εξέλιξη της επιχείρησης φανέρωσε για ακόμη μία φορά τις διαθέσεις της δημοκρατίας και τη συναίνεση/συμμετοχή των “ευαισθητοποιημένων” ανθρώπων της σε ένα διαρκές έγκλημα.

Το σχέδιο, απλό. Ασφυκτικός κλοιός γύρω από την περιοχή του Εφετείου και περιπολίες ένστολων και μη φασιστοειδών που τρομοκρατούσαν τους μετανάστες. Προσαγωγές, έλεγχοι και τραμπουκισμοί σε μία περιοχή (δίπλα από το ένδοξο Α.Τ. της Ομόνοιας του μισανθρωπισμού, που έχει αποδείξει επανειλλημένως τη “φροντίδα” που παρέχει σε μετανάστες) που σιγά σιγά έγινε απαγορευτική. Έτσι, πολύ απλά, το κτίριο του εφετείου άδειαζε. Η “πρόνοια” που επέδειξε η δημοκρατία για τους μετανάστες δεν ήταν τίποτα άλλο από μία εξοντωτική και σχεδιασμένη περικύκλωση, που αργά η γρήγορα θα γινόταν αφόρητη για τον οποιοδήποτε μετανάστη, που θα αναγκαζόταν πολύ απλά -εάν γλίτωνε τις προσαγωγές- να συνεχίσει την οδύσσειά του κάπου αλλού. Σε συντονισμό, τα ΜΜΕ και οι απανταχού φιλάνθρωποι σίγησαν και κάλυψαν την επιχείρηση.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Τη σιωπή θα διαδεχθεί μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η επαναφορά του ζητήματος. Αφενός για τη διαστρέβλωση των προαναφερθέντων γεγονότων και την “παρασημοφόρηση” των δραστών και αφετέρου για τη συνέχιση και ανανεωμένη προπαγάνδιση ενός νέου εφετείου που θα στοχοποιήσουν.

Είναι πασιφανές όμως ότι ο στόχος είναι οι μετανάστες αυτοί καθεαυτοί. Για να πάρουν σειρά ύστερα και άλλες κοινωνικές ομάδες. Στόχος είναι ο διαρκής και ενισχυόμενος κοινωνικός έλεγχος. Στόχος είναι η καταστολή κάθε δυνατής αντίστασης. Στόχος τους είναι να μπορούν να στοχεύουν και να περικυκλώνουν όποιον θελήσουν.

Σαν τις νυφίτσες…

Στις 18/7 πέρασε στο β΄ θερινό τμήμα της βουλής (με συνοπτικές διαδικασίες φυσικά) η λειτουργία καμερών-ρουφιάνων δρόμου όλο το 24ωρο. Επίσης η δημιουργία τράπεζας DNA και η κατάργηση των καρτοκινητών χωρίς ονοματεπώνυμο (τα γνωστά σε όλους). Σε αστικά δημοσιεύματα αναφέρεται επίσης και η χρήση 2 κοριών, ένας εκ των οποίων βρίσκεται στον 9ο όροφο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και έχει τη δυνατότητα ταυτόχρονης παρακολούθησης 3.000 έως 3.500 τηλεφώνων και γραπτών μηνυμάτων. Το δεύτερο μηχάνημα το έχει η αντιτρομοκρατική υπηρεσία και σίγουρα κάτι θα έχει βρει να το κάνει και αυτή.

Η κυριαρχία έχει κάνει τις επιλογές της. Δίχως να νοιάζεται πλέον ούτε καν για τα μέχρι πρότινως απαραίτητα μεταπολιτευτικά της προσχήματα, θέτει το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” σε δημοκρατική επανέκδοση. Κι αν μέχρι τώρα ο Μεγάλος Αδερφός έμοιαζε με το συγγενή που όλη η “οικογένεια” των εξουσιαστών παρουσίαζε λίγο έως πολύ σαν το αναγκαίο κακό, ήρθε η ώρα που οι μάσκες όλων έπεσαν για να τον καλωσορίσουν επιτέλους στα ειδεχθή ηνία της κεφαλής τους.

Μεταμορφώνοντας το κέντρο της πόλης σε αστυνομοκρατούμενη περιοχή εμπόλεμου κράτους. Δημιουργώντας νέες αστυνομικές συμμορίες και έχοντας ως κύριο μέλημα την αναπτέρωση των κατασταλτικών δυνάμεων. Αναδιαρθρώνοντας και αναβαθμίζοντας τις αρμοδιότητες Κυπατζίδων, μπάτσων και παρακρατικών. Θερίζοντας τους αντιστεκόμενους/ες με την “τυφλή” τους Δικαιοσύνη, η οποία κλείνει το μάτι συγκαταβατικά στις ορέξεις των αφεντών και των υπηρετών τους. Θέτοντας όλους τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς σε συντονισμό, απονοηματοδοτώντας, διαστρεβλώνοντας και παρουσιάζοντας τα γεγονότα με τρόπο που να εξυπηρετήσει τη βέλτιστη χειραγώγηση των ανθρώπων. Σκορπίζοντας το φόβο, την αποξένωση, το ρατσισμό και το μίσος μεταξύ των “από κάτω”, προσπαθώντας να μειώσουν τις αντιστάσεις. Δημιουργώντας τους νέους εσωτερικούς εχθρούς πάνω στους οποίους θα επιχειρήσει να εδραιώσει την παντοδυναμία “Του”. Διώκοντας, βασανίζοντας, φυλακίζοντας και δολοφονώντας ήδη μία κοινωνική ομάδα (την πλέον ανυπεράσπιστη, αυτή των μεταναστών χωρίς χαρτιά) που ήδη της στερείται το “δικαίωμα” στην ύπαρξη, όντας “λαθραία”. Έτσι, όπως στη Μακρόνησο ο τότε εσωτερικός εχθρός “έκανε τα μπάνια του”, τις ασκήσεις του και λάμβανε την εθνική διαπαιδαγώγηση για να ξαναγίνουν “χρήσιμοι” άνθρωποι για την πατρίδα, έτσι και τα τωρινά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια θα αποτελέσουν “κέντρα φιλοξενίας”, με διακριτική φύλαξη, πλήρως εξοπλισμένες εγκαταστάσεις και πρόσβαση των φιλοξενούμενων σε ό,τι ζητήσουν, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με νομικές διαδικασίες. Η χαρά των βασανιστών, δηλαδή…

Και όλα αυτά ενώ τα αφεντικά ήδη έχουν ξεκινήσει τα μέτρα τους, για τη νέα καπιταλιστική κρίση, με απολύσεις, απειλές, εκφοβισμούς, περικοπές μισθών κ.α.

Χέρι-χέρι κράτος και αφεντικά εξαπολύουν τη νέα κοινωνική-ταξική επίθεσή τους.

Όταν όμως ξεσπάσει και πάλι η οργή των αντιστεκόμενων, των καταπιεσμένων, των εργαζόμενων και των ανέργων, των ανυπότακτων μαθητών/τριών, των μεταναστών και των αλληλέγγυων, τότε θα καταλάβουν τι είναι η επίθεσή τους μπροστά στην Αντίσταση.

«Κάνατε τα πάντα για να με θάψετε

Αλλά ξεχάσατε ότι είμαι σπόρος»

Ο Θ. Ηλιόπουλος συνελήφθη στην αθήνα, στις 18/12/2008, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης που ακολούθησε την δολοφονία του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε συγκρούσεις με τους μπάτσους σε βαθμό κακουργήματος και βρίσκεται προφυλακισμένος στις δικαστικές φυλακές κορυδαλλού από τις 22/12/2008. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του έχει καταγγείλει το σαθρό κατηγορητήριο, που βασίζεται αποκλειστικά σε μαρτυρίες μπάτσων, αρνείται τη συμμετοχή του στις κακουργηματικές πράξεις που του αποδίδονται και ζητά την ελευθερία του.

Στις 8/7/2009 το συμβούλιο πλημμελειοδικών αποφάσισε να απορρίψει την αίτηση αποφυλάκισης του, παρατείνοντας για ακόμα 6 μήνες την ομηρία του στα κολαστήρια των φυλακών. Ο Θ. Ηλιόπουλος είναι ο τελευταίος από τους δεκάδες προφυλακισθέντες, συλληφθέντες του Δεκέμβρη που παραμένει έγκλειστος στις φυλακές κορυδαλλού. Από τις 10 Ιούλη, μη έχοντας άλλο μέσο να παλέψει για την ελευθερία του, επίταξε σε αυτόν τον αγώνα το ίδιο του το σώμα.

Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία.
Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.
Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου σταματώ να παίρνω τροφή και καταθέτω δήλωση γνωστοποίησης απεργίας πείνας στην διεύθυνση της φυλακής.

Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών , αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού χωρίς ποινή ή και με ποινή, αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση, αυτοί που αντιδρούν στην δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.

Από τώρα τους ευχαριστώ.
Θοδωρής Ηλιόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ Θ. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Εικόνες από το θεάρεστο έργο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας.

Ο καταυλισμός των κολασμένων της Πάτρας καταστράφηκε εξ ολοκλήρου, μετά τη νυχτερινή επιχείριση κατεδάφισης και την πυρκαγιά που αμφότερα προκλήθηκαν από τις δημοκρατικές δυνάμεις του έθνους.

Οι μετανάστες συνελλήφθησαν και κρατούνται δέσμιοι των ανθρωποφάγων ορέξεων των κυρίαρχων.

Μεταξύ τους και δεκάδες παιδιά.

Για όσους/ες εξ αυτών στερούνται των νομιμοποιητικών εγγράφων της εξουσίας που τους επιτρέπουν να υπάρχουν στο θαυμαστό δυτικό πολιτισμό, η οδύσσεια θα συνεχιστεί το ίδιο αμείλικτη.

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να υφίστανται τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια σε κάποιο σημείο της επικράτειας.

Όλοι τους όμως με το θάνατο να βρίσκεται πάντα σε απόσταση αναπνοής.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΘΑ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΩΝ

Πέμπτη, 09 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Δύο μόλις ημέρες μετά την πραγματοποίηση της πορείας αλληλεγγύης στους μετανάστες και την κοινή επίθεση μπάτσων και φασιστών εναντίον της στον Αγ. Παντελεήμονα, 15 με 20 ασπόνδυλα που φωλιάζουν στον Αγ. Παντελεήμονα επιχειρούν να επιτεθούν στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας με μολότοφ και φωτοβολίδες. Η απόπειρα τους στέφθηκε με πλήρη αποτυχία λόγω της ετοιμότητας και της γρήγορης αντίδρασης συντρόφων και συντροφισσών που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τα θρασύδειλα ανθρωποειδή, τα οποία οπισθοχώρησαν κακήν κακώς βρίσκοντας και πάλι καταφύγιο στην ασφαλή αγκαλιά των μπάτσων που τους ανέμεναν στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας ανοικτός κοινωνικός χώρος -και ειδικότερα δε η Βίλλα Αμαλίας με τη συνεχή 20χρονη πορεία της- δέχεται μία παρακρατική επίθεση. Ούτε εκπλήσσεται κανείς τόσο από την αφετηρία της επίθεσης λίγα μέτρα πιο κάτω στην Αχαρνών, την «καθαρή» πια πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα μίας χούφτας φασιστών και θλιβερών νοικοκυραίων, όσο και από τη συνεργασία με τους μπάτσους, οι οποίοι μετά την επιχειρησιακή σύμπραξη της Τρίτης, αυτή τη φορά ανέλαβαν ρόλους οπισθοφυλακής.

Αυτό που έκανε όμως αίσθηση είναι η ξεκάθαρη πολιτική στήριξη της συγκεκριμένης επίθεσης από τη μεριά του κράτους. Κράτος και παρακράτος άφησαν τους υπόγειους διαύλους επικοινωνίας και δήλωσαν ανοικτά τη συμμαχία τους εναντία σε αγωνιζόμενους ανθρώπους. Η Δημοκρατία συνεχίζει να αποκαλύπτεται για όσους δύσπιστους αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Λίγα μόλις λεπτά πριν την απόπειρα, ο πρώην εισαγγελέας της χούντας και νυν υφυπουργός εσωτερικών της δημοκρατίας (αρμόδιος δημόσιας τάξης) Μαρκογιαννάκης, επισκέφθηκε επισήμως και συνοδευόμενος από κουστωδία μπάτσων, την επιτροπή χρυσαυγιτών, φασιστο-κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, επιβεβαιώνοντας την αμέριστη στήριξη του κράτους μπροστά σε φασιστικές και ρατσιστικές κινήσεις.

Φαίνεται ότι μετά το πέρασμα των οργουελικών νομοσχεδίων που επιτρέπουν την ελεύθερη χρήση καμερών από τους μπάτσους, τη «νεωτεριστική» προσθήκη πλέον και γενετικού υλικού στα φακελώματα από μεριάς μυστικών και φανερών κρατικών υπηρεσιών ακόμη και σε περιπτώσεις πλημμελημάτων, την ποινικοποίηση της «κουκούλας» και την έκδοση οιωνδήποτε υπόπτων στις Η.Π.Α. σε περίπτωση που αυτό ζητηθεί, οι αγαστές σχέσεις κράτους-παρακράτους, μπάτσων-νεοναζιστών, φασιστών-μικροαστών μισάνθρωπων τείνουν προς μία πιο ξέγνοιαστη κοινοποίηση.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Απελπιστικά μόνοι, οι φαντασμένοι νοσταλγοί του φασισμού, ένστολοι ή μη, θεσμικοί και ακόλουθοι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους αντιστεκόμενους. Τα σχέδια και τα όνειρά τους θα συντριβούν από την αλληλεγγύη και την αντίσταση των καταπιεσμένων, καταστρέφοντας ακόμη και τις φωλιές τους. Και τότε, δε θα έχουν πια ούτε που να κρυφτούν…

σύντροφος από την κατάληψη