[Η προκύρηξη σε pdf]

Θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας στο απεργιακό διήμερο 19-20/10 με τη θέση μας ότι θα το αντιμετωπίσουμε ως ένα ενιαίο γεγονός και όχι ως δύο διακριτές μέρες, αν και κάθε μία ενέχει τις ιδιαιτερότητες της. Παρόλα αυτά, η μαζικότητα, η συγκρουσιακή διάθεση των διαδηλωτών και ο ρόλος του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ και τις δύο αυτές κρίσιμες μέρες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων.

Αρχικά να θυμίσουμε τους λόγους που κατέβασαν αυτόν τον πρωτοφανή όγκο διαδηλωτών και τις δύο μέρες στο Σύνταγμα. Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για το νέο πακέτο στήριξης του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου έρχεται να αλώσει σε πρώτο χρόνο κεκτημένα δικαιώματα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως να καταστρέψει τους δεδομένους κοινωνικούς συσχετισμούς προς όφελος των αφεντικών, αλλάζοντας τις εργασιακές σχέσεις. Η πολιτική που εφαρμόζεται και αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, αποτελεί μια ευκαιρία για την όξυνση της εκμετάλλευσης και τη διάρρηξη των σχέσεων που συγκροτούσαν τον κοινωνικό ιστό και αναπαρήγαγαν την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δηλαδή το κοινωνικό συμβόλαιο όπως αυτό υπεγράφη στη μεταπολίτευση και κυρίως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το ’81. Με τις μισθολογικές αλλαγές, τις νέες ρυθμίσεις περί των συλλογικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία ­­στον δημόσιο τομέα, τα αφεντικά αποσκοπούν στη βαθιά υποτίμηση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, αυτών που αποτελούσαν τους συναινετικούς πυλώνες του μεταπολιτευτικού πεδίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, εξηγείται η πρωτοφανής προσέλευση διαδηλωτών και ο γιγαντιαίος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων της πρώτης μέρας. Εργαζόμενοι που πλήττονται άμεσα από τα νέα μέτρα, αλλά κυρίως που νιώθουν πως η παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση τους τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Και τους υπενθυμίζει διαρκώς πως το παράδειγμα «Γιαννίτση»[1] έχει τελέψει… Αυτό το κλίμα αμηχανίας και έλλειψης αυτοπεποίθησης αποκρυσταλλώθηκε στις συγκρούσεις. Αν και η παρουσία τόσων διαδηλωτών σε αυτήν τη συγκυρία θα αποτελούσε στοίχημα για το «πόσο γρήγορα θα μπουν οι εξεγερμένοι στη βουλή»[2], παρόλα αυτά οι συγκρούσεις δεν γενικεύτηκαν ώστε να αποκτήσουν εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Η πλειοψηφία του κόσμου στεκόταν κοντά στο χώρο των συγκρούσεων, ενίοτε επικροτώντας με  χειροκροτήματα[3], δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα τεράστιο «μαξιλάρι» στο Σύνταγμα και κάνοντας αδύνατο για τις αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν δίχως να αποφευχθεί ένα μακελειό. Άλλωστε τόσο η πρωτόγνωρη εικόνα της τριπλής πορείας να ανεβαίνει προς το Σύνταγμα (Σταδίου, Πανεπιστημίου και Ακαδημίας), όσο η μεγάλη πυκνότητα του κόσμου σε σημεία, δεν άφηνε  τις πρώτες ώρες τουλάχιστον, πολλά περιθώρια στις αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν, όπως γνωρίζουν καλά να κάνουν σε αυτό το μητροπολιτικό πεδίο, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Αλλά και όταν οι συγκρούσεις ξεδιπλώθηκαν, το επιτελικό σχέδιο της αστυνομίας φαινόταν να ήταν η ομαλή διαχείριση του πλήθους, δηλαδή η χειρουργικού τύπου αποκλιμάκωση των εντάσεων, η διάσπαση/απομόνωση των εστιών σύγκρουσης και αναχαίτιση αυτών. Μία απόφαση που στηριζόταν στο δεδομένο ότι την επόμενη «κρίσιμη» μέρα τα δεκανίκια του συστήματος θα κρατούσαν τον μπαλαντέρ…

Η 1^η μέρα χαρακτηρίστηκε από ένα επιπλέον γεγονός που έδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη του 48ωρου. Το ΠΑΜΕ τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να πορεύεται μόνο του ώστε να μπορεί να μην εμπλέκεται σε καταστάσεις που δεν επιλέγει να διαχειριστεί, να ορίζει τις πολιτικές και οργανωτικές συνθήκες και να αυτοπαρουσιάζεται ως ο αποκλειστικός εκφραστής του «μαζικού-λαϊκού-κινήματος»[4], ένα πολιτικό αντίπαλο δέος απέναντι στις «ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες». Η διασταύρωση του ΚΚΕ με τους αγώνες που διεξάγονται κοινωνικά είναι κάτι το οποίο επιλέγεται με κριτήριο την πολιτική σπέκουλα. Η πρόβα τζενεράλε για τη 2^η μέρα, η τοποθέτηση δηλαδή των μπλοκ του ΠΑΜΕ επί των οδών Αμαλίας και Όθωνος, με την περιφρούρηση να έχει γυρίσει την πλάτη σε Βουλή/μπάτσους και οι μικροσυμπλοκές με διαδηλωτές που προσπαθούσαν να φτάσουν μπροστά[5], ήταν μία κίνηση που είχαμε να δούμε, με μια μικρή παραλλαγή, από την 8^η Μάρτη του 2007.[6] Το μέγεθος όμως της χυδαιότητας δεν το έφτανε. Και η ευθύνη των όσων συνέβησαν τη 2^η μέρα βαρύνει αποκλειστικά το ΚΚΕ.

Αρχικά, η κρισιμότητα της πολιτικής κατάστασης, με το πλήθος των επίδικων που  διακυβεύονταν εκείνη την ημέρα εντός κοινοβουλίου, ήρθε ως συνέχεια δύο εβδομάδων έντονων κινηματικών διεργασιών και καταλήψεων δημοσίων κτηρίων. Σε αυτό το κλίμα επομένως αποφάσισε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ-ΜΑΣ να διαφυλάξει την αστική νομιμότητα και να τοποθετηθεί στο κέντρο του χάρτη των αγώνων ώστε να καρπωθεί πολιτική υπεραξία και να δώσει ένα διπλό μήνυμα δύναμης και πολιτικής σταθερότητας. Δηλαδή στο Σύνταγμα, μπροστά από την πόρτα του κοινοβουλίου. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί επίσης το γεγονός πως η βάση του κόμματος πιέζει για την απουσία του ΚΚΕ από τις κεντρικές διαμαρτυρίες (βλ. Σύνταγμα και «πλατείες», καλοκαίρι 2011) και τις μαζικές διαδηλώσεις αυτής της περιόδου, κλονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το εσωτερικό του. Έτσι το κάλεσμα για τον «αποκλεισμό» της βουλής έπρεπε να μπορεί να  αντεπεξέλθει στα «κρίσιμα» διλήμματα που τίθενται: Διαχωρισμός και υποβίβαση των «πλατειών» αλλά ταυτόχρονα διατήρηση της πρόσβασης σε δεξαμενές ψηφοφόρων· υπεράσπιση των κεκτημένων με αγωνιστικά χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα διασφάλιση της αστικής νομιμότητας ως κοινοβουλευτικό κόμμα· κόμμα «ανατροπής» αλλά ταυτόχρονα κόμμα της αστικής δημοκρατίας (που μπορεί να διαπραγματεύεται, ιδιαίτερα μετά τις επερχόμενες εκλογές)[7]· κόμμα κατάργησης της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής αλλά ταυτόχρονα κόμμα-ιδιοκτήτης καπιταλιστικών επιχειρήσεων όπως ο Ριζοσπάστης, ο 902 και η Τυποεκδοτική – με δεκάδες απολύσεις σε αυτές. 

Ξύλο με ζήλο περισσό…

Αλλά πέραν τούτου, η στρατιωτικού τύπου επίδειξη δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά έχει μία μακρά ιστορία στη μνήμη των κοινωνικών αγώνων και αφορά τον ηγεμονικό χαρακτήρα που θέλει να διαδραματίζει το ΚΚΕ μέσα σε αυτούς. Έναν κυριαρχικό ρόλο που επιχειρεί να τον διασφαλίζει διεμβολίζοντας κάθε πόλο αντιστεκόμενων που ξεφεύγει από το μαντρί του, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο  όρια και ένα ολόκληρο πεδίο εξαιρουμένων. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας… θα λοιδορείται και θα ξυλοφορτώνεται. Αυτή είναι μια εμπειρία χρόνων στα κεφάλια και στα μυαλά μας. Και τα παραδείγματα αμέτρητα[8]: οι «350 οργανωμένοι πράκτορες της ΚΥΠ των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου»», όπως χαρακτηρίστηκαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου του ’73 από την Πανσπουδαστική Νο. 8· η σπίλωση των μεταπολιτευτικών εργατικών αγώνων και των αγωνιζόμενων ως προβοκάτορες και φιλοχουντικοί[9]· το ξύλο και τα βασανιστήρια[10] από τις «ταξιαρχίες» των Μαλάμη-Μαρούκη στο Χημείο του ’79· η ματαίωση της πορείας της ΕΦΕΕ δύο μέρες μετά την δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά στο Πολυτεχνείο του ‘85 λόγω των «προβοκατόρων»· η συντονισμένη επίθεση ΜΑΤ/ΚΝΑΤ εναντίον μπλοκ αναρχικών στο Πολυτεχνείο του ‘98· ο Δεκέμβρης του ’08 και «τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας»… Πρακτικές που δεν θα μπορούσαν να μην απολήξουν και στο «κρίσιμο» σήμερα.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=GTiOb35SSs0&feature=related[/youtube]

Η έννομη ένταξη του ΚΚΕ στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία έρχεται με τη δήλωση νομιμοφροσύνης στον Καραμανλή το ‘74[11] και τη στήριξη του καθεστώτος στις δύσκολες στιγμές του, μία επιλογή που έχει αποδειχθεί ιστορικά: συγκυβέρνηση το ‘89-’90, συκοφάντηση της εξέγερσης του ’08, αποκλεισμός και προστασία της Βουλής το ‘11. Και αυτή η επιλογή του ΚΚΕ να αυτοπαρουσιάζεται ως εγγυητής της έννομης τάξης και ως αστυνόμος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» επιτυγχάνεται διότι το ΚΚΕ δεν αντλεί την νομιμοποίησή του από το κίνημα εν γένει, αλλά από τους μηχανισμούς που εμπλέκεται: το «μαζικό-λαϊκό-κίνημα»[12] και το Κράτος. Έτσι κάθε πρόβατο που βγαίνει από το μαντρί της Απόλυτης Αλήθειας του Κόμματος θα διώκεται ως προβοκάτορας, γνωστός-άγνωστος, πράκτορας της ΕΥΠ, παρακρατικός, μέλος σκοτεινών κύκλων, UFO, ΕΛ[13], κλπ. Ο «κουκουλοφορισμός» ως σκοτεινό σημείο στο πολιτικό πεδίο έχει ένα στόχο: να χτυπήσει την εξεγερτικότητα και το όραμα της συνολικής ανατροπής. Ό,τι δηλαδή δεν σκοπεύει να πράξει το ΚΚΕ. Και ταυτόχρονα να στρέψει τα φώτα στο κέντρο του αγώνα, στον «ηγεμόνα» του κινήματος, ο οποίος με νόμιμο πλέον τρόπο, όχι μόνο συνεργάζεται με την αστυνομία, αλλά καταφέρνει να την υποκαθιστά ενσωματώνοντας με αυτόν τον τρόπο δύο διαδοχικές φάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κράτους ως ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων: του παρεμβατικού κράτους πρόνοιας και του αυταρχικού κράτους ασφάλειας. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια!

Η στάση της αριστεράς

Στη γραμμή αυτή συνέπλευσαν τόσο τα ΜΜΕ, όσο και μεγάλα κομμάτια της αριστεράς. Για τα ΜΜΕ δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε το γεγονός ότι συντάχθηκαν με τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ και τα συμπεράσματά του, ούτε ότι έτρεξαν να το συγχαρούν για την αποτελεσματικότητά των πράξεών του. Εντύπωση, αλλά όχι έκπληξη, μας δημιούργησε η στάση της υπόλοιπης αριστεράς. Όλων αυτών που έχουν εξαιρεθεί από το ΚΚΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΕ, κλπ) και έχουν ξυλοφορτωθεί από τα ΚΝΑΤ ουκ ολίγες φορές. Όλων αυτών των απολιθωμάτων που δεν κατάφεραν, ούτε την “κρίσιμη” αυτή στιγμή, να κρατήσουν αποστάσεις από τη μαμά ΚΚΕ, καταδεικνύοντας έτσι το πραγματικό τους προφίλ. Όλων αυτών που φαντασιώνονται τον “ενιαίο αριστερό πόλο” για να μαζέψουν ψηφαλάκια και να οριοθετήσουν το πεδίο της πολιτικής τους παρέμβασης με κριτήριο τον απολύτως ελεγχόμενο από τους ίδιους χαρακτήρα των αντιστάσεων. Με αυτή τη γραμμή, πάντως, δεν συμπορεύτηκαν όλες οι συνιστώσες της αριστεράς. Υπήρξαν και συλλογικότητες, που δεν αναπαρήγαν τα παραληρήματα του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό του ρόλο. Αποκλίνουσες από τις ηγεσίες τους θέσεις εξέφρασαν και κομμάτια εντός των παραπάνω κατάπτυστων γκρουπών, γεγονός που επιβάλλει και στην υπόλοιπη αριστερή βάση να τοποθετηθεί απέναντι στη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, τους οποίους συναντούν και θα συνεχίσουν να συναντούν σε κοινωνικούς αγώνες.

Σπάζοντας τις γραμμές… 

Όσοι από τους διαδηλωτές επιχείρησαν να προσεγγίσουν το κτίριο της Βουλής ουσιαστικά συγκρούστηκαν με την αντίληψη της πρωτοπορίας και των πεφωτισμένων ηγετών. Των ιεραρχικών μηχανισμών που αποφασίζουν, οργανώνουν τις μάζες και αντιλαμβάνονται το κίνημα ως  προέκταση του κόμματος. Όλων αυτών που μπορούν να αποφασίζουν στο όνομα άλλων για το πότε είναι «ώριμες οι συνθήκες». Οι χιλιάδες του κόσμου που εκείνη την ημέρα φώναζε «ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ» είναι αυτοί που τόσα χρόνια έχουν αντιληφθεί τις λασπολογίες και τα ψέματα του Ριζοσπάστη και του κάθε  κουκουέ ή κνίτη. Η επιλογή των διαδηλωτών να επιτεθούν ενάντια στα ΚΝΑΤ δεν ήταν προαποφασισμένη, όπως προαποφασισμένη δεν ήταν και η επιλογή των μέσων. Εν αντιθέσει, με την επιλογή των ομάδων περιφρούρησης και εφόρμησης των ΚΝΑΤ να τοποθετηθούν μπροστά από τη βουλή και τα ΜΑΤ. Η επιθετική στάση της περιφρούρησης απέναντι σε όποιον ήθελε να μπει στα μπλοκ του ΠΑΜΕ-ΜΑΣ ώστε να πλησιάσει τις τελευταίες γραμμές πριν τα ΜΑΤ ήταν ενδεικτική: έλεγχος τσαντών, ταυτοτήτων, τραμπουκισμοί κα. Η μία αστυνομία υποκαθιστά την άλλη.

Είμαστε από αυτούς που βρεθήκαμε εκεί για να υπερασπιστούμε την παρουσία μας στο δρόμο απέναντι στο κράτος και το κόμμα. Βρεθήκαμε μέσα στην αμφίδρομη αγριότητα της σύγκρουσης, μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης που επέφερε σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν ιεροποιούμε τη βία και τα μέσα. Η κοινωνική αντιβία δεν είναι ούτε αγαθή ούτε κακή. Είναι μεταβλητή του κοινωνικού ανταγωνισμού. Και ως τέτοια κάθε φορά που εκδηλώνεται θα πρέπει να εμπεριέχει τις έννοιες της επιλογής , της ευθύνης της πράξης και του ενδυνάμει αποτελέσματός της. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, να αναγνωρίζεται το γεγονός ότι τα μέσα της κινηματικής αντιβίας είναι και όπλα, τα οποία, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να τραυματίσουν  πολύ σοβαρά κάποιον που δεν «επιλέγουμε» , ο οποίος δε μπορεί  να λογίζεται ως «παράπλευρη απώλεια». Όπως, επίσης, ότι το να εκτοξεύονται πέτρες σε κόσμο που δεν συγκρούεται, ακόμα και αν στέκει πίσω από τις λυσσασμένες ορδές της κόκκινης περιφρούρησης, είναι απόδοση συλλογικής ευθύνης. Διότι όπως κανείς δεν ήθελε (για τον εαυτό του) να φύγει εκείνη την άγρια μέρα ξαπλωτός, έτσι και κανείς δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι με το βάρος ενός νεκρού διαδηλωτή.

Ένα νεκρό διαδηλωτή τον οποίο το ΚΚΕ και η πλειοψηφία της Αριστεράς προσπάθησαν να χρεώσουν στις συγκρούσεις με τα ΚΝΑΤ. Η χυδαία διαχείριση του θανάτου του 53χρονου Δημήτρη Κοτσαρίδη, γραμματέα του παραρτήματος του συνδικάτου οικοδόμων του Βύρωνα και μέλος του ΠΑΜΕ αποκρυσταλλώνει μία χυδαία πολιτισμική αντίληψη. Το να σκυλεύεις ένα νεκρό για μικροπολιτικά συμφέροντα αποτελεί το απαύγασμα μίας κυνικής πολιτικής κουλτούρας, του σταλινισμού. Και το να στέκεσαι μπροστά σε ένα νεκρό με τρόπο λιτό, με σύνεση και σεβασμό, είναι μία απόπειρα να μην απομονωθεί ο θάνατος από τη ζωή, ως κάτι ξένο προς αυτήν.

Διότι οι αγώνες συνεχίζονται.

Για την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνική απελευθέρωση

Για τον κόσμο της αυτοοργάνωσης και των ακηδεμόνευτων αγώνων, τα γεγονότα του διημέρου ανέδειξαν το σημασία των ερωτημάτων που καλούμαστε να απαντήσουμε. Στο περιβάλλον της κοινωνικής πόλωσης, όξυνσης της κρίσης και της ολομέτωπης επίθεσης κράτους και αφεντικών, δεν χωράνε μισόλογα. Αν δεν περάσουμε στην αντεπίθεση ο κόσμος της διαμεσολάβησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης θα νικήσει. Αν δεν ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στους απανταχού θεματοφύλακες των αγώνων και του συστήματος, αν δεν σταθούμε με εργαλεία την αλληλεγγύη, την αντιθεσμική και αδιαμεσολάβητη δράση οι αγώνες δεν θα περάσουν ποτέ πραγματικά στα χέρια μας. Στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια η κατάληψη δεν είναι απλά μέσο αγώνα. Είναι το περιεχόμενό του. Είναι η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χώρου και χρόνου . Και οι οριζόντιες-αντιιεραρχικές συνελεύσεις τους δεν είναι απλά μέσο λήψης αποφάσεων. Είναι το περιεχόμενο της αυτοδιαχείρισης. Είναι οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν, όσα δεν ελέχθησαν και περιμένουν να ειπωθούν. 

Γιατί η κοινωνική απελευθέρωση ή θα γίνει «από τα κάτω» ή δεν θα γίνει ποτέ.

Αφεντικά, κράτος και εθελόδουλοι προστάτες

Μακριά τα χέρια σας από τους αγώνες

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Η διήμερη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου ενάντια στο πολυνομοσχέδιο ήταν για πολλούς λόγους ιστορική. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μετά από πολλά χρόνια πραγματικά μεγάλη, ενώ η απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης 19/10 υπήρξε κατά γενική ομολογία μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και με ογκώδη μετά από δεκαετίες συμμετοχή των εργαζόμενων στο Δημόσιο.

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ως αποκορύφωμα της σειράς ισοπεδωτικών μέτρων από την υπογραφή του Μνημονίου, κινητοποίησε πλατιές μάζες εργαζομένων, των οποίων οι υλικοί όροι ζωής υποτιμούνται διαρκώς στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και της συνακόλουθης εξαθλίωσης κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη και μεσαία και μικρά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια είχαν εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, βλέπουν κατακτήσεις και δικαιώματα να χάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Έναν ρυθμό που τον συμπυκνώνει θεσμικά και νομικά το νέο πολυνομοσχέδιο, στο οποίο περιλαμβάνεται από τους νέους φόρους στα κεφάλια μας μέχρι την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία.

Η δυναμική των αντιστάσεων απέναντι στα νέα μέτρα είχε φανεί εδώ και αρκετό διάστημα, με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους να αντιδρούν, όχι μόνο με απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και με δυναμικά μέσα, όπως οι καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και το σαμποτάζ των απεργοσπαστικών μηχανισμών (εργαζόμενοι στους δήμους και ειδικά εκείνοι στον τομέα της καθαριότητας, μελλοντικοί απολυμένοι σε δημόσιους φορείς και υπουργεία, εργαζόμενοι στην υγεία και την εκπαίδευση, ταξιτζήδες).

Το ΚΚΕ κατά του οράματος της κοινωνικής ανατροπής

Όλη αυτή η δυναμική όμως που προοιωνιζόταν μια αντιπαράθεση με ανεξέλεγκτες διαστάσεις για την κυριαρχία στο απεργιακό διήμερο της 19ης και 20ης Οκτωβρίου, βρήκε μπροστά της, πέρα από τους παραδοσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, το κόκκινο κιγκλίδωμα του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή, αφήνοντας, κατά δήλωσή του, μόνο τους βουλευτές (και δη εκείνους του ΠΑΣΟΚ) να περάσουν, προκειμένου να ψηφίσουν «όχι» στο πολυνομοσχέδιο!! Το ΚΚΕ μετατρέποντας σε τσιφλίκι του το πεδίο του Συντάγματος και της Βουλής, διέλυσε εξ αρχής τις «εφηβικές ονειρώξεις για έφοδο στο κοινοβούλιο». Την πρώτη μέρα η επί ώρες παρουσία του ΠΑΜΕ στο σημείο, όχι μόνο καθυστέρησε την προσέγγιση και από άλλα μπλοκ διαδηλωτών σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος διαδήλωση, αλλά παρείχε και το προστατευτικό δίχτυ, φυσικό αλλά και ψυχολογικό, απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση των πληττόμενων προς την πολιτική διαχείριση. Αυτή η στάση του ΚΚΕ οδήγησε και στις συγκρούσεις της δεύτερης μέρας στο Σύνταγμα, όπου ο κόκκινος στρατός των ΚΝΑΤ, με γυρισμένη την πλάτη στα ΜΑΤ και μέτωπο κατά της διαδήλωσης, εφόρμησε προς το μη συγκροτημένο κομμάτι του κόσμου σε όλο το μήκος της Γεωργίου Α’, αποτελούμενο από διαδηλωτές με ή χωρίς κουκούλα, αναρχικούς, αριστερούς, ανένταχτους, μέλη του «Δεν Πληρώνω» ή ό,τι άλλο. Οι λεπτομέρειες για το ποιο μπλοκ ή ποιοι διαδηλωτές ξεκίνησαν την αντιπαράθεση λίγη σημασία έχει, καθώς οποιοσδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει πραγματικά την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΜΕ, θα πυροδοτούσε τα ίδια γεγονότα.

Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ στο απεργιακό διήμερο δεν ερμηνεύεται απλώς ως η επιβολή της «ηγεμονίας» του στο κίνημα ή ως η προβολή της πεποίθησής του ότι είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της εργατικής τάξης και της λαϊκής πάλης.

Σε μια ιστορικά οξυμένη ταξική αντιπαράθεση ελέω κρίσης και της μετατροπής των εργατών στην ελληνική επικράτεια σε πειραματόζωα επιβίωσης του καπιταλισμού, το ΚΚΕ επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη διαχρονική θέση του ΚΑΤΑ του οράματος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Τη στιγμή δηλαδή που ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, κλυδωνίζεται η συναίνεση/νομιμοποίηση του κράτους και της πολιτικής διαχείρισης, το ΚΚΕ ως αντιδραστική συστημική δύναμη το καθιστά ξεκάθαρο: εμείς θα εγγυηθούμε τη νομιμότητα και θα ορίζουμε εφεξής τους όρους αγώνα και αντιστάσεων, που απέχουν παρασάγγας από τη σύγκρουση και φυσικά την ανατροπή. Και αυτή η εγγύηση θα συνιστά και το εχέγγυο της ανακήρυξής του ως του μοναδικού συνομιλητή με το κράτος και την αστική τάξη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εξ αρχής η ρητορική του ΚΚΕ επικεντρώθηκε στους μπαχαλάκηδες, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, χουλιγκάνια, αναρχοφασίστες, κλπ, χαρακτηρισμοί τους οποίους χρησιμοποιεί συστηματικά και η κυριαρχία περιγράφοντας πρακτικές που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας στις διαδηλώσεις και όχι μόνο. Πρακτικές οι οποίες αποτελούν ένα κομμάτι της δράσης των αναρχικών, χωρίς όμως να είναι οι αποκλειστικοί φορείς αυτών. Ο ασκός με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και η εξάντληση του «κουκουλοφορισμού» (αγαπημένη λέξη στις σελίδες του Ριζοσπάστη) δεν έχει άλλο σκοπό από το να απονοηματοδοτήσει και να εξοβελίσει σε μια απροσδιόριστη, σκοτεινή σφαίρα την κοινωνική αντιβία και να επαναφέρει τους «αποκλίνοντες» στον ίσιο δρόμο των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων.

Προφανώς, η στάση του ΚΚΕ υπαγορεύθηκε και από τις βλέψεις του για το μερίδιο που θα λάβει στο μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας στις μελλοντικές εκλογές ή κυβερνητικές συνεργασίες, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε συντηρητικά, μικροαστικά κομμάτια εντός του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Όμως, η εκπλήρωση αυτού του σκοπού προϋποθέτει και την εσωτερική συσπείρωση του κόμματος, καθώς ως βασικός πυλώνας του συστήματος διέρχεται κρίση μαζί μ’ αυτό. Μια εσωτερική συσπείρωση, η οποία αρχικά εξασφαλίστηκε με τις ίδιες του τις αλυσίδες, που έχοντας στραμμένα τα βλέμματά του όχι μόνο απέναντι στους άλλους, εκτός ΚΚΕ διαδηλωτές, αλλά και στους εντός του μπλοκ του, εξασφάλιζε ότι δεν πρόκειται να δράσει αυτοβούλως ουδείς. Επιπρόσθετα, οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις φυγόκεντρων τάσεων, ειδικά στη νεολαία του, οι τελετουργικές αποκαταστάσεις κατασυκοφαντημένων από το ίδιο μελών του, η απόπειρα επανεμφάνισης στην κεντρική σκηνή των κοινωνικών αγώνων, από τους οποίους απουσίαζε την τελευταία δεκαετία, συνιστούν μια σειρά συσπειρωτικών προσπαθειών, που ολοκληρώθηκαν με τη φαντασιακή εικόνα της άμυνας απέναντι στη «σχεδιασμένη επίθεση παρακρατικών, προβοκατόρων κουκουλοφόρων». Ακόμη και ο νεκρός εργάτης του ΠΑΜΕ Δ. Κοτζαρίδης επιχειρήθηκε εξ αρχής να εμφανιστεί ως θύμα αυτών των συγκρούσεων.

Μία ακόμη διάσταση της στάσης του είναι, και στην πράξη πλέον, ο βίαιος διεμβολισμός του πολύμορφου μετώπου αντιστάσεων, που γεννήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη ’08 και οι οποίες μετά την υπογραφή του Μνημονίου έχουν διογκωθεί και εμπλουτιστεί. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης, το οποίο έχει κερδίσει έδαφος στον ταξικό ανταγωνισμό, όπως φαίνεται πασίδηλα από την εξάπλωση των λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές, την εδώ και χρόνια παρουσία αυτο-οργανωμένων εγχειρημάτων στα πανεπιστήμια, αλλά εσχάτως, έστω και σε εμβρυακό ακόμη στάδιο, στην εργασία, με σωματεία και εργατικές συνελεύσεις βάσης. Αναφερόμαστε σε όλο εκείνο το φάσμα αγωνιζόμενων, που παρά την επίδειξη ισχύος των κατασταλτικών μηχανισμών σε όλες τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, δεν «γύρισαν σπίτια τους», αντίθετα έχουν βγει ακόμη πιο δυναμικά σήμερα, όπως απέδειξαν οι 400.000 διαδηλωτές/απεργοί της Τετάρτης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η υπόθεση της αντίστασης έγινε υπόθεση διεργασιών στη βάση της κοινωνίας, είτε λέγονταν «οργισμένοι» απεργοί, είτε «αγανακτισμένοι» των πλατειών, είτε «σαλταρισμένοι» άνεργοι ή μελλοντικά απολυμένοι, είτε «άγριοι» νεολαίοι, για τους οποίους το άσμα του «no future» έχει πάρει σάρκα και οστά (η ισχνή μειοψηφία των οργανωμένων ακροδεξιών εκδιώχθηκε παντοιοτρόπως). Και προφανώς αυτά τα υποκείμενα, με όλες τις αντιφάσεις τους, και όχι κάποιο κόμμα, επέλεξαν τα μέσα, τον βίαιο ή ειρηνικό τρόπο της αντίστασής τους, τρόποι οι οποίοι και φυσικά δεν μπορεί να φετιχοποιούνται, ούτε να αποτιμώνται εκτός των κινηματικών διαδικασιών.

Αυτές οι μορφές αντίστασης, ανεξαρτήτως των αξιολογικών κρίσεων γι’ αυτές ή την κριτική για τη ρευστότητα των φορέων τους, στρέφονταν κατά της πολιτικής εξουσίας, του κράτος και του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ λοιπόν ήρθε να αλλάξει τη «φορά» και σε μια ιστορική 48ωρη απεργία να στρέψει το βελάκι στο σώμα των αντιστεκόμενων και ειδικότερα προς εκείνους που επιλέγουν τη σύγκρουση.

Για τη χρήση των μέσων

Αναφορικά τώρα με τη χρήση των μέσων στις συγκρούσεις της Πέμπτης, η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντλείται στις μολότωφ και τις πέτρες ως μέσα καθαυτά. Καταρχάς, η χρήση του οποιουδήποτε μέσου οφείλει να είναι «εμποτισμένη» με τη ευθύνη των συνεπειών, που φέρει. Τα μέσα οφείλουμε να τα ορίζουμε πάντα σε διαλεκτική σχέση με το σκοπό, ανεξάρτητα από τη μέγιστη αποτελεσματικότητα ή μη. Αυτό που πρέπει να στιγματιστεί είναι η χρήση αυτών των μέσων ως απόρροια της πρόθεσης να αποδοθεί συλλογική ευθύνη σε ένα ευρύτερο κομμάτι, εν προκειμένω των διαδηλωτών που κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ, που παρότι δεν είναι αμέτοχοι ευθυνών, δεν ανέλαβαν την επιλογή να είναι στις αλυσίδες περιφρούρησης με κράνη και παλούκια. Όσον αφορά, όμως, στα μέλη των ΚΝΑΤ, έδρασαν ως αστυνομικός σχηματισμός και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε με τα μέσα που προορίζονταν για τις κατασταλτικές δυνάμεις. Αντιμετώπιση, που σε αρκετές περιπτώσεις αναχαίτισε την επίθεση των κόκκινων ορδών σε διαδηλωτές που δεν ήταν προετοιμασμένοι να δώσουν αυτή τη μάχη. Πραγματικά, όμως, το αίμα που χύθηκε εκατέρωθεν, όσο κυνικό και αν ακούγεται, είναι «ψιλά γράμματα» μπροστά στην ιστορική πολιτική επιλογή του ΚΚΕ να αυτοχρηστεί, εν μέσω της βαθιάς συστημικής κρίσης, ως περιφρουρητής του καθεστώτος.

Σχετικά με τις συγκουσιακές διαθέσεις των διαδηλωτών

Μια μικρή παρένθεση είναι απαραίτητη σχετικά με τη συγκρουσιακή ή μη διάθεση των διαδηλωτών του διημέρου. Δεν διεκδικούμε την κατοχή κάποιου θερμόμετρου των συγκρουσιακών διαθέσεων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, ωστόσο είμαστε πεπεισμένοι πως δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν είχε διάθεση να συγκρουστεί». Απ’ τη στιγμή που ένας όγκος διαδηλωτών με τη στρατιωτική του περιφρούρηση στέκεται μπροστά από το πεδίο (συμβολικό ως έναν βαθμό λόγω των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του τελευταίου χρόνου) του Συντάγματος, αυτομάτως προστίθεται στον κατασταλτικό μηχανισμό ένα δίχτυ, το οποίο ακριβώς λόγω της προέλευσής του, έφερε σε αμηχανία ακόμη και πολιτικά οργανωμένα κομμάτια, της αναρχίας συμπεριλαμβανομένης. Την Τετάρτη, εξάλλου, οριακά δεν εκτυλίχθηκε σε εκρηκτικό το κλίμα μεταξύ των ΚΚΕδων και διαδηλωτών της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μόνο με την παρέμβαση των συνδικαλιστών του κλάδου, αμφότερων αναγνωρίσιμων, απεφεύχθη η συμπλοκή.

Επιπλέον, η ηγεμονική θέση του ΚΚΕ δεν επέτρεψε στην πορεία να έχει τη ροή που θα επέτρεπε εκτεταμένες συγκρούσεις, ενώ συγχρόνως έδωσε τη δυνατότητα στις αστυνομικές δυνάμεις να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση έχοντας «ασφαλισμένη» την κόκκινη ζώνη της Βουλής και ως εκ τούτου να κατέχουν μεγαλύτερο πλεονέκτημα, ώστε να σπάσουν χειρουργικά τη διαδήλωση στο κομμάτι Πανεπιστημίου/Σταδίου. Επιπρόσθετα, αυτός ο γεωγραφικός καταμερισμός ελέω ΚΚΕ απέκλεισε κομμάτια, όπως οι ταξιτζήδες, στην Ακαδημίας, όπου οι συγκρούσεις δεν μπορούσαν παρά να διαρκέσουν ελάχιστα, λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης οργάνωσης της ομάδας αυτής.
Οπωσδήποτε, πιο ασφαλής πυξίδα ήταν οι δυναμικές κινητοποιήσεις, λίγες μόνο μέρες πριν το απεργιακό διήμερο, κοινωνικών ομάδων (πχ, ενάντια στους νέους φόρους) καθώς και επαγγελματικών κλάδων, ακόμη και του Δημοσίου, στις γραμμές του οποίου μεταπολιτευτικά βρίσκεται ο πυρήνας των μηχανισμών συγκρότησης της συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση αυτή, που εν πολλοίς μπορεί να περιγραφεί ως κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής διαχείρισης, έδινε τον τόνο της αντισυναινετικής στάσης, η οποία έχει ωστόσο τα όριά της ελλείψει ανταγωνιστικών ταξικών προταγμάτων μπροστά σε ένα συμπαγές, οργανωμένο μπλοκ με πολιτικά χαρακτηριστικά και την έξωθεν μαρτυρία της «αγωνιζόμενης αριστερής δύναμης». Η ιστορία όμως έχει ήδη γραφτεί. Ένα απεργιακό 48ωρο που θα μπορούσε να εγγραφεί κοινωνικά ως η συμπύκνωση της οργής και των συγκρουσιακών διαθέσεων, που είχαν επιδείξει όλοι σχεδόν οι κλάδοι το προηγούμενο διάστημα, αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως το πεδίο των βίαιων αντιπαραθέσεων μεταξύ διαδηλωτών. Και γι’ αυτό είναι αποκλειστικά υπεύθυνο το ΚΚΕ.

Η στάση της υπόλοιπης αριστεράς

Φυσικά, πίσω από το ΚΚΕ έτρεξαν να συνταχθούν και άλλες αριστερές γκρούπες, αρπάζοντας την ευκαιρία να βγάλουν χολή κατά του συγκρουσιακού και ρηξιακού χαρακτήρα των αντιστάσεων. Όλες εκείνες οι αριστερές ηγεσίες που νεφελοβατούν πάνω στο σύννεφο του «ενωμένου αριστερού πόλου», λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να τους παραχωρήσουν σπιθαμή ηγεμονίας οι σταλινικοί του ΚΚΕ. Οι κατάπτυστες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΚΟΕ και άλλων οργανώσεων αναπαρήγαγαν σχεδόν αυτούσια τα περί «οργανωμένου σχεδίου παρακρατικών μηχανισμών», «εγκληματικών στοιχείων», «κουκουλοφόρων που στράφηκαν κατά του κινήματος», κάνοντας αβάντα στην επιλογή του ΚΚΕ, παρότι είχε αποκλείσει και στους ίδιους την πρόσβαση στη Βουλή. Φυσικά, υπήρχαν και αριστερές δυνάμεις, που δεν χόρεψαν στο σταλινικό τέμπο της προβοκατορολογίας, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό ρόλο του ΚΚΕ και στιγμάτισαν την επιλογή της περιφρούρησης του αστικού κοινοβουλίου και τη μεσσιανική αντίληψη του κόμματος εντός της εργατικής τάξης. Αποκλίνουσες θέσεις σε σχέση με τις ηγεσίες τους ανέπτυξαν και ορισμένα αριστερά κομμάτια εντός των παραπάνω σχηματισμών, καθιστώντας ακόμη πιο επιτακτικό προς την υπόλοιπη βάση να πάρει θέση για τη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, που δεν θα μπορούν να «αγνοήσουν» όταν διασταυρώνονται σε τοπικούς ή εργατικούς αγώνες.

Η επόμενη μέρα

Η φυσική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ για εμάς τελείωσε στο Σύνταγμα. Η απάντηση που δόθηκε στην επιλογή του ΠΑΜΕ την ημέρα εκείνη ήταν επαρκής και θα ήταν αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό να σταθούμε εκεί. Η πραγματική απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και η όποια πολεμική εφεξής θα είναι αυτιστική αν δεν εντάσσεται στην πολεμική ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να σημάνει την όξυνση του αγώνα για τη διάχυση και κοινωνικοποίηση των αξιών της αυτο-οργάνωσης, της αντίστασης, της σύγκρουσης και της αλληλεγγύης. Τη συνέχιση του αγώνα στις γειτονιές, τα σχολεία, τα παν/μια, την εργασία και την “πρόσωπο με πρόσωπο” αντιπαράθεσή μας στους χώρους αυτούς με τους εκπροσώπους του συστήματος και τα δεκανίκιά του.

Όμως, ο δρόμος αυτός δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από τις δικές μας αδυναμίες, τόσο στην πολιτική μας συγκρότηση, όσο και στην οργάνωση στον δρόμο, που είναι άμεση αντανάκλαση της πρώτης. Διαπιστώνοντας τη νέα κοινωνική κατάσταση εντός της οποίας η σφοδρότητα των συγκρούσεων είναι πρωτοφανής λόγω της διαρκούς υποτίμησης των συνθηκών ζωής και της αναβάθμισης της κατασταλτικής βίας, οφείλουμε να συμμετέχουμε οργανωμένα στις διαδηλώσεις, μέσα από συλλογικές διαδικασίες σχημάτων και μορφωμάτων με στόχο τη διάχυση των πολιτικών μας σκεπτικών. Δεν αρκεί η αυτοϊκανοποίηση ότι κοινωνικά κομμάτια υιοθετούν πρακτικές άμεσης δράσης, τις οποίες εγκολπώνει εδώ και δεκαετίες ο αναρχικός χώρος. Η ρευστότητα των υποκείμενων που αντιδρούν, οργίζονται ή και συγκρούονται δεν μπορεί να παραμένει στο ίδιο σημείο “τήξης”, εκτοπίζοντας την ταξική συνείδηση και αναπαράγοντας την οικεία αφήγηση των καταπιεσμένων που απαντούν στην καθημερινή βία του καθεστώτος, όσο και αν έχει ερείσματα στην πραγματικότητα. Πρέπει να πάμε παρακάτω.

Η δημιουργία νέων πυρήνων άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και παραγωγής λόγου με κοινωνική διεισδυτικότητα αποτελεί προφανή στόχο για την ενίσχυση των αντιστάσεων. Όπως και η δικτύωση, η επικοινωνία και ο συντονισμός των υπαρχουσών διαδικασιών/δομών στη βάση των καθημερινών μας αναγκών και προβλημάτων στη γειτονιά που ζούμε, στην εργασία που μας απομυζούν. Να απλώσουμε το περιεχόμενο της αυτο-οργάνωσης κοινωνικά όχι ως έτοιμη λύση κάποιων ειδικών, αλλά ως εμπερικό απόσταγμα μέσα από διαδικασίες αγώνα, που διαμορφώνουν-το σημαντικότερο-εχθρικές προς τον καπιταλισμό σχέσεις. Το ξεδίπλωμα ενός αυτο-οργανωμένου, ακηδεμόνευτου κινήματος με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά αποτελεί τον εφιάλτη της κάθε παραφυάδας του συστήματος και με αυτόν τον εφιάλτη να επιδιώξουμε να στοιχειώσουμε τα όνειρα των στυλοβατών της κυριαρχίας, δεξιών και αριστερών.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στις 5 Οκτώβρη, στην ειδική αίθουσα δικαστηρίου στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεκινά η δίκη της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα. Δικάζονται οι αγωνιστές Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς (οι οποίοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση) και οι Σαράντος Νικητόπουλος, Βαγγέλης Σταθόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης (που αρνούνται τις κατηγορίες, προφυλακίστηκαν για 12 μήνες και αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι με βούλευμα και διώκονται εξαιτίας των συντροφικών τους σχέσεων και της μακροχρόνιας αναρχικής τους δράσης). Μαζί τους δικάζονται, επίσης, η Μαρί Μπεραχά σύντροφος του Κώστα Γουρνά και ο καταζητούμενος Κώστας Κάτσενος.

Συνέχεια ανάγνωσης Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα →