σκασμένο χρώμα σε τοίχο της κατάληψης

Τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν τα δημοσιεύματα τα οποία στοχοποιούν τους αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις. Στο μάτι των επίδοξων ηγεμόνων και των φιλόδοξων ραβδούχων δε βρίσκονται απλά τα σκασμένα ντουβάρια και τα εγκατελλειμένα κτίρια. Στο μάτι όλων αυτών βρίσκονται οι συλλογικές, αυτοοργανωμένες, αντισυναινετικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες που γεννήθηκαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το Δεκέμβρη. Οι διαδικασίες αυτές οι οποίες- με τα ιδιάιτερά τους η καθεμία χαρακτηριστικά- στέκονται ανταγωνιστικά απέναντι στο υπάρχον Σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Τα δεκεμβριανά φαίνεται πως δεν τελείωσαν ακόμη. Οι νέες εξεγέρσεις είναι αυτές που πάντα είναι σε θέση να ανακόψουν τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις των σύγχρονων ηγεμόνων της αστικής δημοκρατίας.

“εντός των τειχών της κατάληψης”

Ένα διαρκώς επίκαιρο ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού…

Ο Δούλος που δραπέτευσε έλεγε προσευχές στους φιλήσυχους πολίτες

γονατίζοντας σε λιγδωμένα προσκέφαλα.

Εγώ δεν ήλπιζα πως μπορεί να σωθεί.

Οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση – δε διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα.

Τώρα αυτός που επέμενε να ρωτάει

φαίνεται θαταν αποφασισμένος για θάνατο

ή θαταν κατάσκοπος που δε φοβάται.

Εγώ πάντως εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο μεσαίωνα

με φάλαγγες πιστών

με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα

με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις

με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους

εικόνες από παλιές εκστρατείες και τυφεκισμούς ήρωες με αυστηρά βλέμματα

Αμές δε γ’ εσόμεθα πληρωμένη εκπαίδευση

θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως

κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.

Αν άξαφνα σας γεννηθεί το ερώτημα

πως τα κατάφερε αυτός ο θνητός

μέσα σ’ αυτό το βαρύγδουπο διαπασών των ύμνων

να δραπετεύσει με αληθινό λαμπερόν ήλιο

με αληθινές εξαρτήσεις του βίου –

αν δε μπορείτε να καταλάβετε

τι τον οδήγησε σ’ αυτό το τελευταίο διάβημα

που βρήκε την έξοδο αφού γύρω ήταν μπετόν

αφού γύρω τραγουδούσε η φοιτήτρια

ένα τραγούδι ιστορικό παλιών ηρώων

τότε

δε θα’ χετε δεί κάτι κρυφές μικρές πόρτες

όμως ολοφάνερες στα μάτια των ειδικών

δεν θαχετε δεί το ραγισμένο τοίχο

όπου βλασταίνουν κάτι φυτά πάνω σ’ ασβέστη κίτρινο απ’ την πολυκαιρία.

Το ζήτημα πια έχει τεθεί :

Η θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε όπως αυτός ο δραπέτης

ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους.