Παρακολουθώντας κάποιος τις εξελίξεις στην Αίγυπτο και τις αιματηρές καθημερινές συγκρούσεις στην πλατεία Ταχρίρ με τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας να δολοφονούν καθημερινά διαδηλωτές πυροβολώντας στο ψαχνό, θα συναντήσει μια πρωτόγνωρη και φρικαλέα πρακτική που εξελίσσεται μέσα στο πλήθος. Μια πρακτική που στρέφεται ενάντια στον κόσμο της εξέγερσης και της ελευθερίας, μια πρακτική που φαντάζει ξένη για τα "κινηματικά" δεδομένα του κόσμου της "δύσης". Σύμφωνα λοιπόν και με μαρτυρίες αγωνιστών κι αγωνιστριών στην Αίγυπτο, κατά τη διάρκεια των ογκωδέστατων διαδηλώσεων και συγκρούσεων, ανάμεσα στους κόλπους των διαδηλωτών εμφανίζονται αιφνιδιαστικά οργανωμένες ομάδες που στρέφονται εναντίον των διαδηλωτών. Αυτές οι ομάδες, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες μαρτυρίες, είναι οπλισμένες και προχωρούν είτε σε εκτελέσεις διαδηλωτών είτε σε βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις διαδηλωτριών. Δεν θέλει προφανώς και πολύ ευφυΐα για να συλλογιστεί κανείς πως αυτές οι πρακτικές είναι καθεστωτικές και καθοδηγούμενες από την κατασταλτική στρατηγική. Οι "όχλοι βιαστών στις τάξεις των εξεγερμένων" όπως δεικτικά αναφέρονται αυτές οι ομάδες που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται καλυπτόμενοι από τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, δεν έχουν καμία σχέση με τους διαδηλωτές αλλά είναι προφανώς άνθρωποι του καθεστώτος (τώρα των αδελφών μουσουλμάνων). Εξάλλου το μαχαίρωμα στα γεννητικά όργανα που συνοδεύει σχεδόν όλες τις επιθέσεις που σημειώθηκαν σε αγωνίστριες της πλατείας Ταχρίρ δείχνει τα θρησκευτικά κίνητρα των ομάδων αυτών. Ας μην παραλείψουμε στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως για την αποτροπή της επανεμφάνισης αυτών των ομάδων αλλά και για την αντιμετώπισή τους, χιλιάδες άτομα του black block της πλατείας Ταχρίρ -κι όχι μόνο- υιοθέτησαν πρακτικές με τις οποίες οι ομάδες αυτές θα γίνουν αμέσως αντιληπτές από σύσσωμους τους διαδηλωτές για να εκδιωχθούν ακαριαία (μια φωτοβολίδα ανάβει κάθε φορά που εμφανίζονται οι ομάδες αυτές και τότε όλοι οι διαδηλωτές στρέφονται εναντίον τους).

Ενδιαφέρον όμως έχει να δούμε και το πως αντιμετωπίζει η "δυτική δημοσιογραφία" αυτά τα μαντάτα από την Αίγυπτο. Δεκάδες τίτλοι άρθρων παράγονται και αναπαράγονται με σκοπό όχι απλά να παρουσιάσουν την είδηση αλλά για να συκοφαντήσουν μια ολόκληρη εξέγερση. "Όχλοι βιαστών στην Αίγυπτο", "Τα αποτελέσματα της αραβικής άνοιξης", "Ανεξέλεγκτοι βιασμοί γυναικών στην πλατεία Ταχρίρ", "Αίσχος… Δεκάδες ομαδικοί βιασμοί στην Αίγυπτο", "Αίγυπτος: Βίασαν 19 γυναίκες στην Πλατεία Ταχρίρ ", "Ενέδρες σε γυναίκες στην Ταχρίρ" είναι μερικά από τα κατάπτυστα άρθρα που όχι μόνο σε επίπεδο τίτλου του άρθρου αλλά και σε επίπεδο περιεχομένου, χρεώνουν αυτές τις πρακτικές σε ένα κίνημα που δεν έχει στο σύνολό του και απολύτως σαφή χαρακτηριστικά. Συνέχεια ανάγνωσης Αποτρόπαια “τρόπαια”… →

Το βράδυ του Σαββάτου 2/2, μετά το πέρας της πορείας μίσους της Χρυσής Αυγής, μηχανοκίνητο κομμάτι της, περίπου 15 ατόμων, επιτέθηκε στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Μπερντέ στα Ιλίσια και προσπάθησε να παραβιάσει την είσοδο σπάζοντας τη τζαμαρία. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Βίλα Ζωγράφου κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης εκδήλωσης οικονομικής ενίσχυσης διωκόμενων αγωνιστών. Ο κόσμος που βρισκόταν στην είσοδο της βίλας επί της Γεωργίου Ζωγράφου απέκρουσε την επίθεση που δέχθηκε από δύο μέτωπα τρέποντάς τους σε άτακτη φυγή, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν δύο από τα μηχανάκια τους.

Με “αφορμή” τα εγκαταλελειμένα μηχανάκια στήθηκε ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση, με περικύκλωση του χώρου της της βίλας Ζωγράφου και ασφυκτική αστυνομική παρουσία στα γύρω στενά, δημιουργώντας για άλλη μία φορά κλίμα τρομοκρατίας στη γειτονειά. Η τρομοκρατία όμως δεν απέτρεψε εκατοντάδες αλληλέγγυο κόσμο, από τη γειτονιά και όχι μόνο, να συγκεντρωθεί άμεσα έξω από το χώρο μην αφήνοντας περιθώρια για οποιαδήποτε κατασταλτική κίνηση εναντίον της κατάληψης.

Δευτέρα 4/2 και ώρα 17.00 ανοιχτή κουβέντα-συνέλευση στην ΑΣΟΕΕ με σκοπό την περαιτέρω επικοινωνία σκεπτικών και συνέχιση των δράσεων για τη δολοφονία του μετανάστη μικροπωλητή στο Θησείο την Παρασκευή 1/2

Οι παρακάτω φωτογραφίες δημοσιεύονται κατόπιν επιθυμίας των κοντινών του προσώπων.

O  Babakar είχε δύο παιδιά.

Οι εικόνες, που δημοσιεύθηκαν το Σάββατο (2/2) από την ΕΛ.ΑΣ., των 4 συλληφθέντων ατόμων οι οποίοι κατηγορούνται για ληστεία τράπεζας αλλά και συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» είναι εικόνα από το παρελθόν που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Και από ένα σκοταδιστικό μέλλον εξίσου. Γιατί; Γιατί πλέον οι βασανισμοί κρατουμένων δεν είναι μια συνθήκη που κινείται στη σφαίρα της φαντασίας και στις εξιστορήσεις όσων έζησαν τον εμφύλιο και τη χούντα (ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν το έχεις δει μπροστά σου). Είναι εκεί, στη οθόνη του υπολογιστή σου, στην οθόνη της τηλεόρασης. Τόσο «αληθινή» όσο και παρούσα ταυτόχρονα.

Άνθρωποι που εμφανώς έχουν υποστεί βασανιστήρια, με μώλωπες και εκδορές στο πρόσωπό τους. Αντιμετωπίζονται σαν τρόπαια μιας εξουσίας που διψά για νίκες καταστολής με κάθε κόστος. Και οι 4 εικόνες έχουν πειραχτεί με το γνωστό πρόγραμμα Photoshop ή ακόμη και με τη «ζωγραφική» των Windows, καθώς με μια –όχι και τόσο– προσεκτική ματιά φαίνονται ξεκάθαρα τα ίχνη της αλλοίωσης. Οι φωτογραφίες τους έχουν υποστεί τέτοια χυδαία παρέμβαση για να σβηστούν τα ίχνη των ξυλοδαρμών, που μόνο να γυρίσεις το κεφάλι σου με αποστροφή μπορείς, καθώς ακόμα πιστεύεις πως δεν μπορεί να έχουν κάνει κάτι τόσο εξόφθαλμα χοντρό. Εικόνες που μέσα σε λίγα λεπτά δήλωσαν θρασύτατα παρών στο θλιβερό παρόν μας, μέσω των αδηφάγων ΜΜΕ.

Οι φωτογραφίες που δόθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τον Τύπο ήταν η αποτύπωση μιας παράλληλης πραγματικότητας, μια ωμής πραγματικότητας η οποία δείχνει τα χέρια που κακοποιούν τους εικονιζόμενους σβησμένα με πρόχειρους τρόπους και ταυτόχρονα την ίδια την κατάληξη αυτής της επεξεργασίας. Τον ίδιο τον βασανισμό. Συνέχεια ανάγνωσης Κανιβαλισμός με τη βούλα της νομιμότητας →

Σήμερα Κυριακή 3.2.13, πραγματοποιήθηκε στο Θησείο συγκέντρωση αντιπληροφόρησης για τη δολοφονία του μετανάστη μικροπωλητή Babakar Ndiaye, ο οποίος έχασε τη ζωή του την 1.2.13 καταδιωκόμενος από τους δημοτόμπατσους του "δημοκράτη" Καμίνη, ένα κρατικό-ρατσιστικό έγκλημα που έγινε 2 βδομάδες μετά τη στυγερή δολοφονία του Shehzdad Luqman στα Πετράλωνα από τους χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες Στεργιόπουλο και Λιακόπουλο και μέσα σ' ένα κλίμα γενικευμένης όξυνσης της κρατικής-φασιστικής τρομοκρατίας.

Από τις 1 το μεσημέρι και για 3 ώρες, με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων-συντροφισσών και μεταναστών, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική απ' όπου διαβάστηκαν κείμενα και έγιναν παρεμβάσεις σε πολλές γλώσσες, αναρτήθηκαν πανώ και μοιράστηκαν εκατοντάδες αντίτυπα κειμένων.

Υπενθυμίζεται ότι αύριο Δευτέρα στις 17.00 η συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων στη ΑΣΟΕΕ καλεί σε κουβέντα για επικοινωνία και την οργάνωση δράσεων.

να μη συνηθίσουμε το θάνατο

να μην μείνει αναπάντητη καμία κρατική-φασιστική-ρατσιστική δολοφονία

υγ: από τις όμορφες στιγμές της σημερινής συγκέντρωσης οι φάπες που μάζεψε παρεάκι σημαιοστολισμένων φασιστων που είχαν κατέβει για περίπατο και έφυγαν τρέχοντας…

[Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org]

[Φωτογραφίες]

Χθες 1-2-2013 και γύρω στις 20.30, μετά από καταδίωξη της δημοτικής αστυνομίας μεταναστών μικροπωλητών που βρίσκονταν στο Θησείο, πάνω από το σταθμό του ΗΣΑΠ, οι δημοτόμπατσοι εγκλωβίζουν έναν από αυτούς και στην προσπάθειά τους να του πάρουν την πραμάτεια του, ο μετανάστης βρίσκεται στις γραμμές του τρένου, πέφτοντας από  ύψος 7 μέτρων όπου και πεθαίνει ακαριαία. Πρόκειται για τον BABAKAR NDIAYE, 38 ετών από τη Σενεγάλη.

Αρκετός κόσμος, μετανάστες & ντόπιοι αλληλέγγυοι μαζεύονται στο σημείο και λίγο αργότερα δέχονται την επίθεση της αστυνομίας και διαλύονται στα γύρω στενά. Για πολλές ώρες αργότερα, σε όλο το κέντρο της Αθήνας, δεκάδες μετανάστες προσάγονται. Μέχρι στιγμής έχουν αφεθεί όλοι ελεύθεροι εκτός από δύο που συνεχίζουν να κρατούνται. Οι δολοφόνοι δημοτόμπατσοι, δύο σύμφωνα με μαρτυρίες κόσμου που ήταν στο σημείο, από την πρώτη στιγμή γίνονται άφαντοι, χωρίς ακόμα να έχουν εντοπιστεί.

Σήμερα, η συνέλευση μεταναστών μικροπωλητών και αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ, βρέθηκε σε ένα διευρυμένο σχήμα συνέλευσης, όπου είχαν προσέλθει πάνω από 80 μετανάστες. Έγινε εκτενής ενημέρωση και συζήτηση για το συμβάν και τις κινήσεις που μπορούμε να δρομολογήσουμε από δω και πέρα.

 Έτσι αποφασίσαμε για αύριο Κυριακή 3/2 και ώρα 13.00 μικροφωνική αντιπληροφόρησης στο σημείο της δολοφονίας, στο σταθμό ΗΣΑΠ του Θησείου και τη Δευτέρα 4/2 και ώρα 17.00 ανοιχτή κουβέντα-συνέλευση στην ΑΣΟΕΕ με σκοπό την περαιτέρω επικοινωνία σκεπτικών και συνέχιση των δράσεων.

Απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές δολοφονίες τίποτα δε μένει αναπάντητο.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Συνέλευση μεταναστών μικροπωλητών και αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ

immigrants-asoee.espivblogs.net

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=psmzmSMkWUU [/youtube]

Τρίτη 29 Γενάρη 2013 ξημερώματα. Ο σύντροφος Βαγγέλης Σταμούλιας, 33 χρόνων, «έφυγε» από κοντά μας. Η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε αποδιοργανώνει τις ζωές μας, τα συναισθήματά μας, την καθημερινότητά μας. Αυτό το πλαίσιο ζωής οδήγησε σήμερα το δικό μας Βαγγέλη στην αυτοκτονία.

Ηθικός αυτουργός αυτής της απώλειας είναι η πολιτική πραγματικότητα. Η ανασφάλεια, τα κοινωνικά αδιέξοδα, η εσωστρέφεια, η μοναξιά. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που παράγεται από τις πολιτικές των κυρίαρχων ελίτ.

Ο Βαγγέλης ήταν ένας άνθρωπος με ιστορία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Με πάθος για ζωή, με αξιοπρέπεια. Ήταν αυτός που έδωσε το έναυσμα για την εκκίνηση της Λαϊκής μας Συνέλευσης. Το πρώτο κάλεσμα, το Μάη του 2010 από το βήμα της πλατείας Συντάγματος, που έδωσε ζωή στο κοινό μας εγχείρημα, που κρατάει ακόμα. Πρωτοστατούσε πάντα στις δράσεις μας και στήριζε όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

Ένας άνθρωπος που βίωσε την κρατική καταστολή στο πετσί του, με τη σύλληψή του σε μία από τις μεγάλες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις. Αυτή της 23ης Φλεβάρη του 2011. Παρόλα αυτά δεν έκανε πίσω σ” αυτά που διεκδικούσε από τη ζωή.

Ένας γλυκός, ζεστός και σεμνός άνθρωπος, ανιδιοτελής, αλληλλέγγυος, με αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια.

Ήταν η ήρεμη δύναμη ανάμεσά μας και η παρουσία του αποφασιστική. Θα είναι πάντα κοντά μας στους αγώνες, στους δρόμους, στις μάχες μας.

Αύριο, Τετάρτη 30 Γενάρη 2013 στις 4:00 μμ, στο νεκροταφείο του Βύρωνα, αποχαιρετάμε το Βαγγέλη και υποσχόμαστε τη συνέχεια.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Αναδημοσίευση από το μπλογκ της Λαϊκής Συνέλευσης Αιγάλεω

Ο χθεσινός θάνατος του Νικόλα Ντερτιλή προβλήθηκε ως πρώτη είδηση από τα περισσότερα ακροδεξιά, φιλοχουντικά και ναζιστικά (αλλά όχι μόνο) μπλογκς  σε μία προσπάθεια να «αποκατασταθεί» η φιγούρα ενός σαδιστή δολοφόνου. Ευτυχώς, που η περίοδος δεν μας επιτρέπει να αφήνουμε συρτάρια κλειδωμένα. Το κουφάρι του χουντικού αξιωματικού – άξιο τέκνο των Ταγμάτων Ασφαλείας, πιστού υπηρέτη των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου και πολιτικού προγόνου των σημερινών νεοναζιστών – μας στοιχειώνει επιβάλλοντας τον δημόσιο εξορκισμό. Η συλλογική μας θολή μνήμη ή η «άδολη» αφέλειά μας αποτελεί το τέλειο άλλοθι για το ξύπνημα των νεκρών, την επιστροφή των νεκροζώντανων.

Το παρακάτω άρθρο υπογράφεται από τον Λεωνίδα Καλλιβρετάκη και δημοσιεύτηκε το 2005 στο πλαίσιο της παρουσίασης μέρους των πορισμάτων της ιστορικής έρευνας που διεξάγεται στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής, εξαγριωμένος, γυρνούσε ανάμεσα στα τανκς και φώναζε στους φαντάρους «βαράτε στο ψαχνό». Για να δώσει το παράδειγμα, σκότωσε εν ψυχρώ τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιαννη στη γωνία Στουρνάρη και πατησιών. «με παραδέχεσαι, ρε; 45 χρονών άνθρωπος κα τον πέτυχα με τη μια στο κεφάλι», κόμπαζε στον οδηγό του..

[scribd id=122937230 key=key-1susoh4csdcvk9ph7euq mode=scroll]

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – Παρασκευή 25 Ιανουαρίου. Εννέα μέρες που σημάδεψαν  τον κόσμο του Μετρό. Ξεκινώντας η απεργία την Πέμπτη σίγουρα ελάχιστοι, ίσως και κανένας, θα φανταζόντουσαν τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Η περίφημη απεργία διαρκείας που τόσες και τόσες φορές ακουγόταν από τα χείλη των εκλεγμένων μελών του σωματείου αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις, είχε επιτέλους ξεκινήσει.

Τα προβλήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του σωματείου αλλά και η γενικότερη απογοήτευση μεταξύ μας είχαν σαν αποτέλεσμα να φαντάζει δεδομένη η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολογίου. Για αυτό και η απεργία δεν ξεκίνησε με την απαραίτητη δυναμική. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι έμπαιναν στον αγώνα, συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στο αμαξοστάσιο και ερχόντουσαν ίσως και για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του κινήματος που ανταποκρίθηκε στα καλέσματα που έγιναν και έδειχνε την αλληλεγγύη του.

Ειδικότερα, από τη Δευτέρα και μετά πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γέμιζαν το χώρο του αμαξοστασίου δίπλα στην πύλη στην Εθνική Οδό. Συνέχεια ανάγνωσης ΕΠΙΤΑΓΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΕΙ – ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ →