τρώω γιατί κάτι πρέπει να φάω.

τρώω γιατί πεινάω.

τρώω για να δω τηλεόραση.

τρώω γιατί πήγε δέκα η ώρα.

τρώω. τι; να μη φάω;

Ακόμα και σε περιόδους σπάνης, η τροφή δε θεωρούταν ποτέ ως βιολογική ανάγκη και μόνο. Σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα, η κατανάλωση τροφής γίνονταν συλλογικά: τα γεύματα ήταν πρωτίστως ένα κοινωνικό γεγονός και δευτερευόντως η πλήρωση μιας ανάγκης. Αντίθετα στην εποχή μας, εποχή υποτιθέμενης αφθονίας και ευμάρειας για το δυτικό κόσμο, η τροφή έχει εκπέσει στο επίπεδο του αναγκαίου. Ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλώνει την τροφή του πιο μοναχικά από ποτέ και σε καθεστώς πλήρους αποξένωσης από αυτή. Γκουρμέ ή σαβούρα, βιολογική ή junk, η τροφή καταναλώνεται όπως κάθε άλλο προιόν:  φετιχοποιημένα και αλλοτριωμένα.

Παράλληλα, η τροφή γίνεται ξεκάθαρα το πεδίο ενός πολέμου. Τεράστιες εκτάσεις γης σε αφρική και  ασία αγοράζονται από άλλα κράτη ή και πολυεθνικές, ενώ σε ευρώπη και αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι της καλλιεργήσιμης γης περνά στον έλεγχο ελάχιστων εταιρειών. Η ποιότητα και το είδος της τροφής μας καθορίζεται όλο και λιγότερο από το τι έχει να μας προσφέρει ο τόπος στον οποίο ζούμε και όλο και περισσότερο από το τι αποφασίζουν οι εταιρείες και οι παγκόσμιοι οργανισμοί τους ότι είναι συμφέρον να πουλήσουν, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία ελέγχου αλλά και γνώσης πάνω στην τροφή μας. Όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ζωικού, οι επιλογές μας στην τροφή θυμίζουν όλο και περισσότερο multiple choice. Ό,τι και να επιλεχθεί από τη γκάμα που μας προσφέρει η αγορά, θα καταναλωθεί μοναχικά, παθητικά και σε πλήρη άγνοια για την ποιοτητά του.

Η παρούσα παγκόσμια διατροφική κρίση παράγει διαφορετικές εκδοχές πείνας για όλους μας. Και ακόμα και ο δυτικός άνθρωπος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι μπορεί μια χαρά να πεινάει ακόμα και με γεμάτο στομάχι. Σ΄αυτή την έρημο λοιπόν που καλύπτει το πεδίο της κατανάλωσης τροφής, όπως και κάθε άλλης κοινωνικής σχέσης, επιθυμούμε τη δημιουργία οάσεων με σκοπό να τους την ξαναπρασινήσουμε τη γαμημένη. Τα συλλογικά γεύματα επανανοηματοδοτούν την τροφή ως μια κοινωνική διαδικασία συνεύρεσης, επικοινωνίας και γιορτής ενώ ταυτόχρονα τα συλλογικά μαγειρέματα δεν απελευθερώνουν μόνο τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του κάθε συμμετέχοντα, αλλά δίνουν επίσης τη δυνατότητα αδιαμεσολάβητης σχέσης με μικρούς παραγωγούς, καθώς επίσης και για την ίδια την παραγωγή ή συλλογή τροφής. Πίσω από κάθε «ανάγκη΄ βρίσκεται μια κοινωνική σχέση πλήρη νοήματος: ας την επανανακαλύψουμε. Αυτοδιάθεση των επιθυμιών μας, αυτοδιάθεση της ζωής μας.

πάντως, δεν τρώω για να γνωρίσω κάποιον.

δεν τρώω για να πω μια γαμωκουβέντα.

δεν τρώω γιατί είμαστε παρέα.

δεν τρώω γιατί είναι μέρος αυτό εδώ για να φας;

Συλλογική Κουζίνα Σκαραμαγκά

Την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010 στην περιοχή του Βύρωνα 9 σφαίρες καταλήγουν στην πλάτη του διερχόμενου περαστικού Nicholas Toddi κατά τη διάρκεια «μυστικής επιχείρησης» των μπάτσων για την σύλληψη “περιβόητων κακοποιών”. Μια επιχείρηση που ο διευθυντής της Ασφάλειας Αττικής χαρακτήρισε “επιτυχημένη, αφού συνελήφθησαν οι δύο αδίσταχτοι και επικίνδυνοι κακοποιοί”, με τη σύμφωνη γνώμη του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. πως “Δεν πήγε τίποτα λάθος”. Κι όλα αυτά ένα χρόνο σχεδόν μετά από ένα ακόμα “ατυχές” περιστατικό στην περιοχή του Βύρωνα, όπου τον Μάρτιο του 2009 χάθηκε η ζωή μιας γυναίκας, υπαλλήλου στο κατάστημα Γερμανός, όταν ένας “προστάτης του πολίτη”, που βρισκόταν εκτός υπηρεσίας, σε ρόλο ήρωα τράβηξε το όπλο του για να καταδιώξει έναν ληστή. Ένα ακόμα “μεμονομένο περιστατικό” λοιπόν. Ένας εν ψυχρώ φόνος από τα έμπειρα χέρια των ράμπο της ελληνικής αστυνομίας που έρχεται να προστεθεί σε τόσους άλλους, σε καθημερινούς εξευτελισμούς, βασανιστήρια και θανάτους σε Α.Τ., μια “παράπλευρη απώλεια” του ανηλεούς πολέμου που διεξάγεται καθηνερινα στο μητροπολιτικό πεδίο.

Ως ελάχιστη απάντηση το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010 εξακόσια άτομα πορεύονται στους δρόμους του Βύρωνα, επιχειρώντας να σπάσουν την συνενοχική σιωπή που η δημοκρατία επιβάλλει για να αποχρωματίσει τα “μελανά της σημεία”, τις “ατυχίες” και “αστοχίες” της. Όταν κανείς δεν μιλάει, όλοι συναινούν.

Κατά τη διάρκεια της πορείας σπάζονται ΑΤΜ και τζαμαρία των γραφείων του ΠΑΣΟΚ της περιοχής. Με αφορμή αυτό, τη στιγμή που οι διαδηλωτές προσεγγίζουν την πλατεία Δεληολάνη όπου και θα τερμάτιζε η πορεία, διμοιρίες των ΜΑΤ επιτίθενται με μένος κατά των διαδηλωτών, καθιστώντας σαφές πως πρόκειται για πολιτική εντολή διάλυσης της πορείας. Στην επίθεση έρχονται να δώσουν ένα χεράκι – ξύλο- και μηχανές της ομάδας Δέλτα διευμβολίζοντας την πορεία και πέρνοντας στο κατόπι όποιον βρισκόταν στο δρόμο. Ο στρατός της δημοκρατίας έρχεται να συνετίσει, κυνηγώντας για 20 λεπτά και μοιράζοντας απλόχερα μπόλικο ξύλο, όσους η συναίνεση και το δόγμα της “τάξης” και της “ασφάλειας” δεν κατάφερε να φιμώσει, προσαγάγοντας 18 άτομα κι αποδίδοντας μετέπειτα κατηγορίες σε 11 εξ αυτών. Ένας εκ των συλληφθέντων δε, νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό τραυματισμένος στο κεφάλι από τα γκλομπ των μπάτσων.

Η επίθεση, αναντίστοιχης κλίμακας σε σχέση με τα γεγονότα και με περίσσιο το θράσος των μπάτσων, που πριν 10 μέρες είχαν δολοφονήσει έναν ακόμα άνθρωπο σε εκείνο το σημείο, έρχεται σαν μια προσχεδιασμένη άσκηση πειθάρχησης. Μετά τα γεγονότα της Τετάρτης, την απεργειακή πορεία, όπου ο κόσμος βγήκε κατά χιλιάδες στους δρόμους του κέντρου και συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής και την αντιρατσιστική-αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στην Κυψέλη, το μέγα εργαλείο της δημοκρατίας για την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, ο φόβος, έπρεπε να μπει ξανά δυναμικά στο παιχνίδι. Με ποιο καλύτερο τρόπο από την εγγραφή στα σώματα των αντιστεκόμενων της κρατικής βίας, μέσω των γκλομπς των μπάτσων και την αντίστοιχη εγγραφή στη συλλογική συνείδηση, μέσω της εικόνας λυσσασμένων μπάτσων να τρέχουν από πίσω με δολοφονικές διαθέσεις.

Κι έπειτα έρχεται η σειρά της δικαιοσύνης να καθορίσει τι είναι νόμιμο και τι όχι, τι είναι ανεκτό από την εξουσία και να βαφτίσει ότι ξεφεύγει από τα θεσπισμένα της όρια παράνομο και εγκληματικό. Είναι νόμιμο να πυροβολείς ότι κινείται, αλλά παράνομο να πετάς πέτρες. Είναι νόμιμο να βαράς ανθρώπους με το γκλομπ, αλλά παράνομο να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου. Είναι νόμιμο να κάθεσαι απαθής στον καναπέ σου, αλλά παράνομο να διαδηλώνεις δυναμικά στο δρόμο, διεκδικώντας όσα σου αρπάζουν. Είναι νόμιμο να προσάπτεις κατηγορίες έως και κακουργηματικού χαρακτήρα σε 11 άτομα, που “παρανόμησαν” με την παρουσία τους σε μια πορεία εναντίον της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας. Είναι μήπως “παράνομο” να διεκδικείς μια αξιοπρεπή ζωή με συλλογικούς όρους; Για την δημοκρατία της εκμετάλλευσης, της εξατομίκευσης και της αδράνειας, ναι είναι.

Πόσες δολοφονίες ακόμα χρειάζονται για να πάψει η καραμέλα του “μεμονωμένου περιστατικού”; Είναι ήδη πάρα πολλές. Πόσοι ακόμα πρέπει να νιώσουν σφαίρες μπάτσων να καρφώνονται στο σώμα τους, ένα γκλομπ να κατεβαίνει στο κεφάλι τους, μια υποτιμητική εξακρίβωση της ύπαρξης τους, μια χυδαία προσβολή της αξιοπρέπειας τους πριν αντιληφθούμε ότι το μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι δεν είναι απλώς ένα γραφικό σύνθημα. Η αστυνομία, το μακρύ χέρι της δημοκρατίας, έρχεται να χτυπήσει εκεί που η εθνική συνείδηση, η κοινωνική συναίνεση, τα ΜΜΕ, η κρίση δεν αρκούν.

Πόσες ακόμα κατεστραμμένες ζωές και λεηλατημένες υπάρξεις χρειάζονται για να αποφασίσουμε να τελειώνουμε με αυτόν τον σάπιο κόσμο;

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ & ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 27ης ΦΛΕΒΑΡΗ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Σήμερα 25/2, στις 19.30, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από περίπου 60 συντρόφους/ισσες στη γκαλερί ΑΔΑΜ, στο Κολωνάκι, μισή ώρα πριν τα εγκαίνια έκθεσης έργων τέχνης από εκπροσώπους του αστικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου, για την προώθηση του "ευγενούς" σκοπού της δημιουργίας Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης στο κατειλημένο κτίριο της οδού Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Πιο αναλυτικά τους "ευγενείς" σκοπούς της συγκεκριμένης εταιρίας μπορεί κάποιος να τους βρεί στη σελίδα http://orama-opera.gr/ Στην παρέμβαση πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.

ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΑ ΣΑΣ ΟΝΕΙΡΑ

Μια διόλου πρωτότυπη συμμαχία, μεταξύ εκπροσώπων της αστικής τάξης (όπως η Μαριάννα Βαρδινογιάννη) και ανθρώπων του «πνεύματος» (όπως ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός) και της «τέχνης» (όπως η υψίφωνος Βάσω Παπαντωνίου που προΐσταται και της προσπάθειας) με πρόσχημα τη δημιουργία Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης επιχειρεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την αστυνομική εισβολή και βίαιη εκκένωση του κατειλημμένου κτιρίου στην οδό Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Πρόκειται για την «Εταιρία για το Κτήριο της Όπερας και της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης ‘‘Maria Callas’’» με την επωνυμία «Όπερα-Όραμα», η οποία αφού «κατόρθωσε» τη χρηματοδότηση για νέα Εθνική Λυρική Σκηνή στο Φαληρικό Δέλτα από το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» (!!!), πραγματοποιεί από 25/2 έως 20/3/2010 «έκθεση έργων τέχνης» στην γκαλερί ΑΔΑΜ, στην οδό Ν. Βάμβα στο Κολωνάκι, για την προώθηση και του δεύτερου σκοπού της (την Ακαδημία Λυρικής Τέχνης) με τη συλλογή υπογραφών και χρημάτων (?! – αφού τους χρηματοδοτούν με εκατομμύρια ευρώ τα ιδρύματα των κεφαλαιοκρατών τι τα θέλουν μερικές χιλιάδες ευρώ που θα καταφέρουν να συλλέξουν;). Κι όλα αυτά, όλως τυχαίως, σε μια περίοδο έντονης κρατικής και παρακρατικής στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων χώρων, στεκιών και καταλήψεων.

Το εν λόγω κτίριο που εποφθαλμιούν, στη συμβολή των οδών Πατησίων & Σκαραμαγκά, ανήκει στο ΝΑΤ (ταμείο των ναυτικών) και από τον Σεπτέμβρη του 1999 είχε εγκαταλειφθεί στη φθορά, τη βρώμα και την ερείπωση, ενώ στο παρελθόν είχε ζήσει σε αυτό για κάποια χρόνια η Μαρία Κάλλας.

Στις 19 Μάρτη 2009 όμως (3 μήνες μετά τον ασύλληπτο <<Δεκέμβρη>>), δεκάδες άνθρωποι εισήλθαμε στο κτίριο, το καθαρίσαμε, αποκαταστήσαμε φθορές και ζημιές (οι εργασίες συνεχίζονται) και του δώσαμε ζωή, μετατρέποντας το σε ένα ανοιχτό κοινωνικό πείραμα συλλογικοποίησης, αυτοοργάνωσης, κοινωνικής-πολιτικής δράσης, αλληλεγγύης και δημιουργικότητας, σε ένα απελευθερωμένο έδαφος από την εξουσία, την εκμετάλλευση, την ιεραρχία και κάθε είδους μεσολαβήσεις. Ένα μικρό σύμπαν πολυποίκιλων επιθυμιών, επιλογών και προσπαθειών γύρω από τα ζητήματα της αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες, των διακρίσεων με βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα, της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, της καπιταλιστικής κρίσης, της υπεράσπισης των δημόσιων-ελεύθερων χώρων, της αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές και εγχειρήματα που αντιμετωπίζουν την κρατική ή φασιστική καταστολή, της αυτομόρφωσης (δηλαδή της οριζόντιας μετάδοσης γνώσης χωρίς διδασκαλικές αυθεντίες και χρηματικά ή άλλου είδους ανταλλάγματα), της ανθρώπινης δημιουργίας (σώμα, χορός, θέατρο, video, μουσική) έξω από θεαματικά πρότυπα, εμπορικά δίκτυα και σχέσεις χρηματικής συναλλαγής. Σημείο σύμπτωσης όλων των προσπαθειών η γενική συνέλευση της κατάληψης, μια φορά την εβδομάδα.

Η κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, αποτελώντας τόσο τμήμα της ιστορικής κοινωνικής πρακτικής της οικειοποίησης εγκαταλειμμένων κτιρίων και της μετατροπής τους σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους όσο και ως ένας από τους σπόρους του ελευθεριακού ριζοσπαστικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που άφησε ως παρακαταθήκη η εξέγερση του Δεκέμβρη, ήρθε για να μείνει. Γι’ αυτό οι καλοθελητές και νεροκουβαλητές της κρατικής καταστολής, που καμώνονται πως δεν γνωρίζουν ότι το κτίριο δεν είναι άδειο και εγκαταλειμμένο καλό θα έκαναν να προσανατολιστούν σε άλλες στεγαστικές «ιδέες» του εγχειρήματος τους. Το πόσο καλά το γνωρίζουν, άλλωστε, το αποκαλύπτει περσινή τους ανακοίνωση, ένα μήνα μετά την επαναλειτουργία του κτιρίου, με τον μελοδραματικό τίτλο «Το σπίτι της Μαρίας Κάλλας κινδυνεύει», όπου κατέθεταν τη λύπη τους για την κατάληψη του κτιρίου και την ανησυχία τους για την πιθανή καταστροφή του (?!).

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 61 & ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

ΔΕΚΑ, ΕΚΑΤΟ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Κείμενο για τον Δεκέμβρη 2009:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_5fx43n2gk

Κείμενο για την εισβολή στο Ρεσάλτο και στο Δημαρχείο Κερατσινίου:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_7hs9pn9gq

Κείμενο προς τους μαθητές:

http://docs.google.com/View?id=dgxtkks5_8qhb5s2g2

Παρασκευή 13/11 μετά τα μεσάνυχτα, ομάδα ασφαλιτών στημένη στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου. Στην κατάληψή μας (μόλις 50 μέτρα από το παραπάνω σημείο ) πραγματοποιείται πάρτυ γενεθλίων με εκατοντάδες ανθρώπους. Τέσσερις εξ αυτών αποχωρούν τα ξημερώματα για τα σπίτια τους και φτάνοντας στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου απαγάγονται από τους ασφαλίτες, που τους βάζουν μέσα σε αυτοκίνητα με τύπους της «αντι»τρομοκρατικής με κουκούλες. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι, οι 3 από τους απαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι, ενώ μια συντρόφισσα (η Αντιγόνη) κρατείται βάσει εντάλματος σύλληψης, που εκδόθηκε εναντίον της την Πέμπτη 12/11 για συμμετοχή στη «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

Ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος της ένα αποτύπωμά της σε κινητό αντικείμενο που βρέθηκε στην περιβόητη «γιάφκα» του Χαλανδρίου. Μια «γιάφκα» που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το σπίτι ενός από τους 3 προφυλακισμένους από τα τέλη Σεπτέμβρη, που κατηγορούνται για μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης. Ένα σπίτι, δηλαδή, που μετονομάστηκε σε «γιάφκα» για να «ευσταθεί» το σενάριο ότι κάθε επισκέπτης του σπιτιού ενοχοποιείται ως «μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης» βάσει του τρομονόμου. Αυτό, εξάλλου, είναι εξαρχής το πλαίσιο της κατασταλτικής μεθόδευσης,  από  τις 4 αρχικές συλλήψεις, την προφυλάκιση των 3 και την άμεση έκδοση 6 ενταλμάτων σύλληψης, μέχρι την πρόσφατη έκδοση άλλων 5 ενταλμάτων και τη σύλληψη της Αντιγόνης: ποινικοποίηση των διαπροσωπικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων και δημιουργία ολοένα και περισσότερων  «ομήρων» για την επίδειξη «αντι»τρομοκρατικού έργου, με την περιφορά των συλληφθέντων  στα κανάλια ως τρόπαια μιας κάποιας αστυνομικής επιτυχίας.

Η επιλογή σύλληψης της συντρόφισσας έξω από την κατάληψη και όχι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης (πχ, στο σπίτι της ή στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της, στο οποίο ήταν υποχρεωμένη 1η και 15 κάθε μήνα να παρουσιάζεται μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006/07) δεν είναι διόλου τυχαία. Το σενάριο που έχει παιχτεί και άλλες φορές και ξαναπαίζεται -έστω και ήπια- και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι οι απελευθερωμένοι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν καταφύγια διωκόμενων και ορμητήρια εμπρηστικών και ένοπλων ενεργειών. Ένα σενάριο που -μαζί με πολλά άλλα- αξιοποιείται στο μέτρο του πολέμου ενάντια στον αναρχικό-αντεξουσιαστικό χώρο και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, που αντιστέκονται και δεν ενσωματώνονται στις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πρόκειται για τον προληπτικό πόλεμο-εκστρατεία απέναντι στον κόσμο που εξεγέρθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη και συνεχίζει, είτε μέσα από οργανωμένες συλλογικότητες είτε ως άτομα, να αποτελεί απειλή για τη συγκρότηση της κοινωνικής συναίνεσης στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου για τη συντήρηση της κοινωνικής ειρήνης και των εκμεταλλευτικών εξουσιαστικών σχέσεων.

Εμείς από την πλευρά μας επιφυλασσόμαστε για το άμεσο μέλλον σχετικά με μια σφαιρική τοποθέτηση για την εξελισσόμενη κατασταλτική μεθόδευση και τις ευρύτερες επιδιώξεις της μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους από τη νέα πολιτική διαχείριση και δίνουμε ραντεβού για την Τετάρτη το πρωί μαζί με όλους τους υπόλοιπους αλληλέγγυους/ες στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου η Αντιγόνη θα περάσει από ανακριτή.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός, ο πατέρας πάντοτε αρεσκόταν να μας λέει ιστορίες περί του πόσο τυπικές και νοικοκύρισσες ήταν παλιά οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες δεν πήγαιναν πίσω και τότε στα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι μαγείρευαν διαφορετικά φαγητά και… εμείς τότε παιδί μου τρώγαμε τον τραχαχανά, που τον απλώναμε… και τι είναι μπαμπά ο τραγανάς…και μένα μου φαινότανε πολύ αηδής η περιγραφή του τραγανού τραγανά, γιατί είχαμε κάτι κιβώτια κρουασάν που δώριζε η πρόνοια, μα και μπισκότα που μπορούσες να βουτήξεις μποοοόλικα το πρωί στο γάλα σου, το οποίο τότε ήταν απαραιτήτως συμπυκνωμένο γιατί το φρέσκο ήταν παράνομο αφού μόλις είχε αμολυθεί το τσερνομπίλ, κάποιο θηρίο που μόλυνε όλα τα γάλατα μα άφησε μόνο τα συμπυκνωμένα για να έχουμε και εμείς τα παιδιά να πίνουμε κάτι διότι αν περιμέναμε από τον τραχαχανά… μερικές φορές τον έβλεπα στον ύπνο μου ώσπου τον είδα και τώρα τελευταία, σε γκουρμέ  εστιατόριο, πηγαίνοντας με τον πατέρα μου που παραλειπομένου του καταρράκτη του είδε να ξεπροβάλλει ευθαρσώς από τον κατάλογο η λέξη τραχανάς με γράμματα ολοστρόγγυλα και ωραία και μου είπε πως αυτό το εστιατόριο παιδί μου πρέπει να είναι παλιό, όπως λέμε από το 1952 και με παράδοση στην ποιότητα, ενάντια στα μεταλληγμένα, μέχρι που του εξήγησα ότι ο τραχανάς του έχει γίνει της μοδός.

ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

πατησίων 61 και σκαραμαγκά

δευτέρα 12 Οκτώβρη, 16.00, συλλογικό γεύμα

«Επίσης, θα εκπονηθεί σχέδιο κρίσης για γενικευμένη εξέγερση ή κατά μέτωπο σύγκρουση με κουκουλοφόρους» (από άρθρο αστικής εφημερίδας στις 28/03/08, για τα νέα κατασταλτικά μέτρα της ΕΛ.ΑΣ.)

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη. Όχι, δεν είναι οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, η τεράστια ποσότητα κοινωνικού πλούτου που μεταφέρεται στις τράπεζες, οι σφαίρες και οι χειροβομβίδες που εκτοξεύονται στα σώματα μας, ο περιβαλλοντικός βιασμός του οικοσυστήματος από το κεφάλαιο. Οι κρατικοί μηχανισμοί προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι για την εντεινόμενη ανασφάλεια γύρω από τις ίδιες της συνθήκες της ύπαρξης της, ευθύνεται η κατασκευασμένη από το θέαμα φιγούρα του «κουκουλοφόρου», ενώ ταυτόχρονα στοχοποιούνται οι καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων ως τόποι τέλεσης εγκλημάτων.

Αναγορεύοντας σε νούμερο ένα εσωτερικό εχθρό τους διαδηλωτές που στέκονται μαχητικά στον δρόμο απέναντι στους δολοφόνους και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα των καταλήψεων, το κράτος και τα αφεντικά δεν προσπαθούν απλώς να κρύψουν την καταστροφική και εγκληματική φύση τους, που έγινε φανερή κοινωνικά από τις 06/12 κι έπειτα. Επιχειρούν την τρομοκράτηση των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας (αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια), όντας οι ίδιοι τρομοκρατημένοι από το μέγεθος και την δυναμική της κοινωνικής-ταξικής εξέγερσης του Δεκέμβρη. Η καταστολή είναι η μόνη πρόληψη του συστήματος, μπροστά στην δομική κρίση που αντιμετωπίζει, αφού γνωρίζει ότι η σχεδιαζόμενη μεταφορά του κόστους της κρίσης στις πλάτες των εκμεταλλευόμενων ενέχει τον κίνδυνο ενός ακόμα μεγαλύτερου κι ωριμότερου εξεγερσιακού κινήματος.

Τα τελευταία χρόνια τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αυξήθηκαν τόσο γεωμετρικά όσο και κοινωνικά, παράλληλα και σε αλληλεπίδραση με τους αγώνες που ξεσπούσαν σε διάφορα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού (φοιτητικές, μαθητικές καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, περιβαλλοντικοί/ τοπικοί αγώνες, κινητοποιήσεις μεταναστών και κρατουμένων κ.α.). Στα Δεκεμβριανά του 2008 συνενώθηκε ένα πλήθος υποκειμένων που δεν χωρούσαν στο ηττοπαθές πεδίο της διαμεσολάβησης και της αποσπασματικότητας, στο οποίο περιόριζαν τους αγώνες η αριστερά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Μέσα από την φωτιά της εξέγερσης ξεπήδησε ένα πλήθος ριζοσπαστικών κινήσεων σε γειτονιές κι εργασιακούς χώρους, πολλές από τις οποίες εδαφικοποίησαν σε κατειλημμένους χώρους, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης των αναγκών και των αγώνων μας, το οποίο στηρίζεται σε αντιεραρχικές συνελεύσεις, στην αυτενέργεια και την αυτοοργάνωση των ίδιων των δρώντων υποκειμένων, σε αντιεμπορευματικές σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Σε αυτή την τάση κοινωνικής-ταξικής εξάπλωσης και σύνδεσης των αυτοοργανωμένων / κινηματικών (υπο)δομών προσπαθούν να επιτεθούν με τα νέα κατασταλτικά μέτρα που σχεδιάζουν. Στοχοποιούν τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές καταλήψεις για να επιτεθούν συνολικά στις συλλογικότητες που μεταμορφώνουν εγκαταλειμμένους χώρους του αστικού τοπίου, σε δημόσιους χώρους συνεύρεσης και δημιουργίας. Στοχοποιούν τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια των σχολών και το πανεπιστημιακό άσυλο, για να επιτεθούν στην εξάπλωση του κοινωνικού ασύλου πέρα από τα ακαδημαϊκά τείχη, για να προλάβουν το ενδεχόμενο καταλήψεων σε εργασιακούς χώρους. Στοχοποιούν όσους διαδηλωτές χρησιμοποιούν μέσα αυτοπροστασίας και αντιβίας, για να προλάβουν την χρήση τους από ευρύτατα κοινωνικά κομμάτια (όπως έγινε και τον Δεκέμβρη). Φτάνουν στο σημείο να ποινικοποίησουν την εκφορά του κοινωνικά πιο διαδεδομένου συνθήματος (που όλους μας ενώνει), κατασκευάζοντας τις αφορμές με βάση τις οποίες θα εξαπολύουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις τα ΜΑΤ, απέναντι σε όσους/ες θα κατέβουν στον δρόμο για να αντισταθούν.

Ενισχυτικά ως προς την νομοθετική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής, στέκεται η ιδεολογική καταστολή που εξαπολύουν τα ΜΜΕ. Προσπαθούν να διαχωρίσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα σε «βίαιους κουκουλοφόρους» και σε «ειρηνικούς διαδηλωτές», σε «κακούς/εγκληματικούς» και «καλούς/κοινωνικά χρήσιμους» κατειλημμένους χώρους, προσπαθούν να διαχωρίσουν τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές από το ευρύτερο κοινωνικό κίνημα στο οποίο συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν. Ο διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση των αγωνιζόμενων, προλειάνει το έδαφος της κατασταλτικής επίθεσης που σχεδιάζουν και εξαπολύουν.

Επιπροσθέτως, η θεαματική προβολή τη καταστολής αναλαμβάνει να αποθαρρύνει κι ένα ποσοστό δυνητικών εχθρών (με συμπληρωματικό στόχο τη πρόκληση απέχθειας όχι γι’ αυτούς που χρησιμοποιούν τα όπλα καταστολής, αλλά για τους δημιουργούς της αταξίας στην πόλη). Οι σύγχρονοι ειδικοί της καταστολής άντλησαν σημαντικά διδάγματα απ’ τα πειράματα συμπεριφοριστών ψυχολόγων των αρχών και μέσων του εικοστού αιώνα. Η δημιουργία μιας ισχυρής τραυματικής ανάμνησης ως συνέπεια μίας αυθόρμητης ή μη πράξης προκαλεί στο άτομο την εγκαθίδρυση μιας λογικά αυθαίρετης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος, ερεθίσματος- αντίδρασης· ενός εξαρτημένου αντανακλαστικού. Το δόγμα της μηδενικής ανοχής προσπαθεί να επανεγκαθιδρυθεί ως γενικευμένη συνθήκη στην μητρόπολη, μετά το καίριο πλήγμα που δέχθηκε τον Δεκέμβρη, μέσω αυτής της στρατηγικής. Κάθε πρακτική αντιβίας, κάθε πρόθεση εκφοράς αντισυστημικού λόγου, κάθε αυτοοργανωμένη πρακτική, πρέπει να έχει στο νου της την κατασταλτική συνθήκη που εξαπολύεται εναντίον της.

Μέσα σε αυτήν την συνθήκη, μέσα σε ένα πλέγμα καταστολής που έρχεται να υπερασπιστεί την πασιφανή σαθρότητα και το αδιέξοδο του πολιτικού/ κοινωνικού συστήματος, ο ρόλος που μπορούν να διαδραματίσουν οι καταλήψεις μπορεί να είναι από καίριος ως και καθοριστικός για τη διάρρηξη των κατεστημένων κοινωνικών δομών. Ο χώρος που καταλαμβάνεται αποκτά ζωή, μορφή και περιεχόμενο, έξω από λογικές ιδιοκτησίας, επιχειρώντας να συγκροτήσει μια αντισυστημική νησίδα με προοπτικές εξάπλωσης και διάχυσης στο κοινωνικό όλον. Το εγχείρημα δεν αποζητά μια εσωστρεφή, αυτάρεσκη και εναλλακτική πολιτική οριοθέτηση, αφομοιώσιμη και οριακά επαινετή από το κρατικό κατεστημένο. Αποσκοπεί στην αποδόμηση του κοινωνικοπολιτικού είναι, μέσα από τη μετωπική του σύγκρουση με αυτό και παράλληλα μέσα από την οικοδόμηση της νέας πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που στα θεμέλια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας παράγει νέο λόγο και δράση μέσα από αυτοοργανωμένες συνελεύσεις και πολιτικές ζυμώσεις.

Πολιτικές ζυμώσεις που δεν εξαντλούνται ούτε στη μερικότητα των διαμεσολαβημένων διεκδικήσεων, ούτε στην αυτάρκεια των ιδεολογικών περιχαρακώσεων, αλλά βασίζονται στην ανάγκη σύνδεσης των κοινωνικών απαντήσεων με τα συνολικότερα προτάγμάτα που άφησε ο Δεκέμβρης και απαιτεί η οξύτητα της επίθεσης που δέχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Τα πάρκινγκ που γίνονται πάρκα, τα άδεια σπίτια που γεμίζουν ζωή, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που κοιτάνε τον ορίζοντα πέρα από τα σπίτια τους, οι συλλογικότητες εργαζομένων που σκέφτονται πέρα από τον κλάδο τους. Όλα αυτά τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα χρειάζεται να συντονίσουν τις λέξεις και τις πράξεις τους ενάντια στο άγονο έδαφος των μερικοτήτων, των διαχωρισμών, των ιεραρχήσεων και των πολιτικών στρατηγικών που μηχανορραφουν υπέρ της σταθερότητας του παλαιού κόσμου.

(το κείμενο βασίστηκε πάνω στην εισήγηση για εκδήλωση – συζήτηση στις 26/03 με θέμα «Νέα κατασταλτικά μέτρα, στοχοποίηση καταλήψεων και οι συλλογικές μας απαντήσεις»

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Συνεχίζοντας…

Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.

Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.

συνεχίζοντας,

η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύπο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.

Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.

συνεχίζοντας,

στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις σιαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όποι αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΊΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ