Από τις 25 Ιανουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Με «όπλο» το ίδιο τους το σώμα, 237 μετανάστες στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη αγωνίζονται για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, να μπορούν δηλαδή να ζουν, να κινούνται και να εργάζονται χωρίς τη λαιμητόμο της φυλάκισης και της απέλασης.

Από την πρώτη στιγμή, ο αγώνας των 300 απεργών πείνας δέχθηκε μια συντονισμένη, λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, με την πρώτη γραμμή κρούσης να αποτελούν τα ΜΜΕ και οι πρυτανικές αρχές του παν/μίου Αθηνών σε συνεργασία με την Κοσμητεία της σχολής της Νομικής, στην οποία κατέλυσαν αρχικά οι μετανάστες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την απεργία πείνας. Η συντεχνία κράτους-πρυτανείας-ΜΜΕ κατόρθωσε να εκδιώξει τους μετανάστες από το άσυλο της  Νομικής, με τις αστυνομικές δυνάμεις να αποκλείουν για 12 ώρες την Πέμπτη 27 Γενάρη το πανεπιστημιακό κτήριο απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση. Είχε προηγηθεί η εντολή του Πρύτανη του παν/μίου Αθηνών Θεοδ. Πελεγρίνη να αρθεί το άσυλο, συρρικνώνοντας το πραγματικό του περιεχόμενο από την κοινωνική του διάσταση ως ένα πεδίο αγώνων και αντίστασης, ως ένα καταφύγιο αγωνιστών απέναντι στην κρατική καταστολή, σε έναν αποστειρωμένο χώρο ακαδημαϊκής έρευνας, που μετράται σε τετραγωνικά.  Ενέργεια που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το «τελεσίγραφο» προς μετανάστες και αλληλέγγυους να φύγουν από τη Νομική διαφορετικά η αστυνομία θα λάμβανε δράση.Οι μετανάστες δέχθηκαν τελικά να μεταφερθούν στο καθ’ υπόδειξη του Πρύτανη κτήριο της Πατησίων και Ηπείρου, όπου διεξάγουν μέχρι σήμερα την απεργία πείνας, κάτω από άθλιες συνθήκες και με την απειλή για νέα εκκένωση να επικρέμαται στα κεφάλια τους, μετά το τέλος της χρονικής διορίας για την παραμονή τους από τον ιδιοκτήτη Κ. Ρουτζώνη. Ωστόσο, συνεχίζουν τον αγώνα τους δηλώνοντας πως δεν θα υποχωρήσουν μέχρι να δικαιωθούν.

Η άμεση καταστολή που επιφύλαξε το κράτος στους 300 δεν είναι αποκομμένη από τη συνολική κρατική διαχείριση του “μεταναστευτικού”. Οι φράχτες στον Έβρο, οι πλωτές φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κομψά βαφτίζονται «screening centers» (κέντρα διαχωρισμού των οικονομικών μεταναστών από τους πρόσφυγες), οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις-σκούπα για ένα «καθαρό κέντρο», οι ξυλοδαρμοί, οι απελάσεις, η ομηρία των ενσήμων για να διατηρείται ενεργό ένα φθηνό και ευάλωτο εργατικό δυναμικό, συνθέτουν την εικόνα της «ζεστής φιλοξενίας» του ελληνικού κράτους προς τους μετανάστες.

Εκείνοι εξ αυτών, μάλιστα, που ζουν στη χώρα χωρίς χαρτιά βρίσκονται στο κέντρο της φτωχοποίησης, με τις διακηρύξεις των υπουργών του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται άτεγκτες: «όλοι οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν». Ειδικά, μετά τη νομοθέτηση για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, οι οποίοι ζουν νόμιμα στην Ελλάδα,  η σοσιαλιστική διαχείριση, επαιρόμενη για «μία από τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες στην Ευρώπη», θεωρεί ότι έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση για την εκκαθάριση εκείνων χωρίς χαρτιά. Τη συναίνεση όχι μόνο των παραδοσιακών αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας, αλλά και των αριστερών δεκανικιών του συστήματος, που αναγνώρισαν την «προοδευτική τομή» μετατόπισης από το «δίκαιο του αίματος». Οι δε συντηρητικές και ακροδεξιές αντιδράσεις στο ζήτημα της ιθαγένειας αποτελούν έναν πρώτης τάξεως άξονα συσπείρωσης των «δημοκρατικών δυνάμεων», πάνω στον οποίο η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ οικοδομεί το προφίλ του «μοντέρνου και ανεκτικού κράτους» εκμαιεύοντας την πολυπόθητη συναίνεση για να δρα με «πυγμή», χωρίς αντιστάσεις, απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι το ζήτημα του «κέντρου της Αθήνας» έχει αναδειχθεί σε μείζονα κρατική προτεραιότητα, με διυπουργικές επιτροπές, σχέδια για «καθαρό κέντρο» και διαδοχικές συναντήσεις υπουργών με τον δήμαρχο της Αθήνας. Η υποβάθμιση των γειτονιών του κέντρου συνδέθηκε περίτεχνα από την πρώτη στιγμή με την παρουσία φτωχών μεταναστευτικών πληθυσμών στις περιοχές αυτές, ενώ η ρητορική αυτή βρίσκει έρεισμα στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν η οικονομική ύφεση, η χρονίζουσα κρατική αμέλεια και ο συνωστισμός με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια σε γειτονιές με χαμηλά ενοίκια, που παραμένουν ακόμη ανέγγιχτες από την επέλαση του κεφαλαίου. Για την ενεργοποίηση του τελευταίου προλειαίνει ήδη το έδαφος η κρατική διαχείριση με διακηρυγμένες «αναπλάσεις πλατειών» στα πρότυπα εκείνων στο Γκάζι και το Μεταξουργείο, με υποσχέσεις για την αναζωογόνηση της εμπορικής δραστηριότητας μέσω της «πάταξης του παραεμπορίου» των μεταναστών μικροπωλητών, οι οποίοι «βολικά» στοχοποιούνται  ως υπαίτιοι για την οικονομική δυσμένεια επαγγελματικών ομάδων, αποκρύπτοντας τις πραγματικά υπεύθυνες κρατικές πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης.

Στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, το ανάθεμα αυτό προς τους μετανάστες δεν συνιστά μόνο βαλβίδα εκτόνωσης της οργής και αγανάκτησης, που θα έπρεπε να κατευθύνεται προς τους διαχειριστές της πολιτικής και του κεφαλαίου. Το κυριότερο είναι ότι διασπά και διαχωρίζει την εργατική τάξη, την τάξη των πληττόμενων και καταπιεσμένων, στην οποία ανήκουμε ντόπιοι και μετανάστες, αποδυναμώνοντας την ταξική μας ισχύ να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμηση και υποβάθμιση των ζωών μας

Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, της εγκατάστασης των 300 απεργών στη Νομική στόχος των ιδεολογικών μηχανισμών ήταν η ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας, προκειμένου η εκκένωση να παρουσιαστεί ως κοινωνική επιταγή. Ο ρόλος των ΜΜΕ για τον πολλαπλασιασμό και τη διόγκωση μιας υπαρκτής συντήρησης στην ελληνική κοινωνία που στοχοποιεί τους μετανάστες είτε ως μέσο εκτόνωσης είτε ως μέσο πολιτικής έλξης οπαδών και ψηφοφόρων, ήταν και είναι κρίσιμος. Κρισιμότερος όμως είναι ο ρόλος των ιδεολογικών μηχανισμών προκειμένου να σκεπάσουν βαθιά μέσα στο χώμα της λήθης το γεγονός ότι οι έλληνες υπήκοοι υπήρξαν για πάνω από 30 χρόνια κομμάτι του μεταναστευτικού προλεταριάτου στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Ευρώπη, και ίσως σύντομα να ξαναγίνουν υπό τη σπάθη του ΔΝΤ και του μνημονίου.

“Λησμονούν” ότι οι έλληνες υπήρξαν «λαθρεπιβάτες» στις βάρκες των καραβιών για Αυστραλία, όπως οι Αφγανοί πρόσφυγες σαλτάρουν και κρύβονται στις νταλίκες με προορισμό την Ιταλία. Ότι υφίσταντο την εξευτελιστική μεταχείριση στο λοιμοκαθαρτήριο-κέντρο υποδοχής των μεταναστών στο νησάκι του Ellis island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, όπως συμβαίνει σήμερα στα κέντρα-κολαστήρια του Μερσινιδίου στη Χίο, του Φυλακίου στον Έβρο ή στο Βαθύ της Σάμου.   Ότι ζούσαν μαζί 10 και 12 άτομα σε υπόγεια δωμάτια του Αμβούργου, όπως στοιβάζονται οι μετανάστες σε περιοχές του κέντρου. Ότι εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες στις φάμπρικες της Νυρεμβέργης και της Στουτγκάρδης, όπως εργάζονται οι πακιστανοί εργάτες στα φραουλοχώραφα της Ηλείας υπό δυσμενείς συνθήκες και πενιχρά μεροκάματα, ζώντας σε παραπήγματα με τοίχους από νάιλον. Πάνω απ’ όλα, έχουν “ξεχάσει” ότι υπήρξαν τα αντικείμενα του χλευασμού και της ξενοφοβίας με υβριστικά, ρατσιστικά σχόλια ως «ξένοι σε μια ξένη χώρα», ως «μαυροκέφαλοι» στη Σουηδία, ως WOGS  (σκουρόχρωμοι) στην Αυστραλία, ως «Katzelmacher (υβριστικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες της Νότιας Ευρώπης) στη βαυαρική Γερμανία.

Η σύγκριση αυτή δεν αφορά κανέναν εθνικό διαχωρισμό και καμία φαντασιακή αφήγηση για τους «καλούς Έλληνες μετανάστες που πρόκοψαν» και «όλους τους άλλους κακούς μετανάστες που εγκληματούν». Αντιθέτως, στοχεύει να επαναφέρει στην ταξική μνήμη τις παραστάσεις των προλετάριων και καταπιεσμένων όλου του κόσμου, να καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, να ενισχύσει τη θέση ότι ανήκουμε στην ίδια τάξη!

Σε αυτή που ανήκουν και οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, που αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.  Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η προσπάθεια έμπρακτης στήριξης και διάχυσης του λόγου και του αγώνα τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Στόχος μας είναι η διάρρηξη του μηντιακού κελύφους συκοφάντησης της απεργίας, η συντριβή των ρατσιστικών «τειχών» εντός των πόλεων και στα σύνορα, η ζύμωση και επαφή με τις μεταναστευτικές κοινότητες ότι αυτός είναι και δικός τους αγώνας, η ζύμωση και επαφή με τους ντόπιους κατοίκους ότι αυτός είναι και δικός μας αγώνας.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

χορός της καρμανιόλας

Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Την Τρίτη 28 Δεκέμβρη, στις 7.30 το πρωί, δεκάδες μπάτσοι εισέβαλλαν και εκκένωσαν την κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα προσαγάγοντας 11 συντρόφους και συντρόφισσες που περιφρουρούσαν εκείνη την ώρα το χώρο, σε 9 από τους οποίους απαγγέλθηκε η κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης. Η κατάληψη στο εγκαταλελειμμένο εδώ και είκοσι χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιήθηκε πριν από 2_1/2 περίπου μήνες από το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης το «Πέρασμα». Το κτίριο ανήκει στο Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχει υποβάλλει εδώ και καιρό σχετική μήνυση, γεγονός που αποτέλεσε σύμφωνα με τον εισαγγελέα την αφορμή για την εκκένωση του χώρου. Το κράτος επέλεξε να εκκενώσει το χώρο της κατάληψης, εν μέσω των διακοπών των Χριστουγέννων εκτιμώντας ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να απαλλαγεί από ένα ακόμη «ενοχλητικό» απελευθερωμένο έδαφος στο κέντρο της Πάτρας. Θεωρώντας ότι είναι η κατάλληλη συγκυρία ώστε η επιχείρηση εκκένωσης να πραγματοποιηθεί «αναίμακτα» με την ελάχιστη δυνατή αντίδραση από τη μεριά του κινήματος, αλλά και τον περιορισμό των διαστάσεων που θα μπορούσε να λάβει ευρύτερα κοινωνικά. Κι όμως όλα συνεχίζονται…. Την Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν το Μαραγκοπούλειο προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικά μοιράσματα και αφισοκολλήσεις, κίνηση που αγκαλιάστηκε εκ νέου θερμά από τη γειτονιά. Η επιλογή της ανακατάληψης είναι η έμπρακτη επιμονή των συντρόφων/ισσών να οργανώσουν σε ένα απελευθερωμένο έδαφος την καθημερινότητα και τη συλλογική τους αντίσταση.

Aπό την «τοπική»….

Η Πάτρα έχει αποτελέσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 πεδίο όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών διεργασιών, αλλά και σημείο εφαρμογής τόσο κατασταλτικών όσο και ριζικών αναδιαρθρωτικών αλλαγών, που αντανακλούν σε κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυριαρχίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Απεργιακές συγκρούσεις στα εργοστάσια την περίοδο ’89 – ’90, δολοφονία του Τεμπονέρα από κρατικό – παρακρατικό μηχανισμό κατά τη διάρκεια του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος το ’90 – ’91. Συγκρούσεις και συλλήψεις στο Λάγκουρα ενάντια στον ΑΣΕΠ το ’98, καταστολή και συλλήψεις στις διαδηλώσεις στα πλαίσια των μαθητικών – φοιτητικών καταλήψεων του ’98 – ’99. Ενεργοποίηση του δολοφονικού κρατικού –παρακρατικού μηχανισμού, αποτελούμενου από μπράβους, φασίστες, ασφαλίτες, το Δεκέμβρη του ’08, όταν το κράτος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει στο δρόμο τους εξεγερμένους. «Διαχείριση», με δολοφονίες και βασανιστήρια, των μεταναστευτικών ροών στο λιμάνι με αποκορύφωμα την πυρπόληση του καταυλισμού των μεταναστών τον Ιούλη του ’09. Το τελευταίο διάστημα το κράτος επέλεξε να χτυπήσει τη διαδήλωση της 17 Νοέμβρη με χημικά, μετέφερε το κλίμα τρομολαγνείας με εισβολές και ψαξίματα σε σπίτια συντρόφων, ενώ αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ενεργοποιήσει χρυσαυγίτες (απωθήθηκαν βίαια από συντρόφους) στην περιοχή του Aγ. Διονυσίου με αφορμή τις συμπλοκές και εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των μεταναστών στην περιοχή.

…στη «γενική» συνθήκη

Οι αναταράξεις που επέφερε ο σεισμός του Δεκέμβρη του ’08 σε όλη την ελλαδική περιφέρεια είχαν σαν αποτέλεσμα την ριζοσπαστικοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών κομματιών, την ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού λόγου και πρακτικών, τη δημιουργία και ενδυνάμωση δομών και σημείων ρήξης με την κανονικότητα (καταλήψεις, στέκια, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα). Είναι πλέον σαφές ότι η εξάπλωση των κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων στην περιφέρεια παίρνει σάρκα και οστά αποτελώντας ένα από τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, σημείο εμπλουτισμού του αγώνα πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, οι περιοχές εκτός Αθηνών πλέον λαμβάνουν και το κομμάτι που τους αναλογεί στην «πίτα» της κατασταλτικής μεθόδευσης, ως στρατηγική επιλογή της κρατικής – καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, εν μέσω κρίσης. Η ενίσχυση του στρατού κατοχής στην περιφέρεια (μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ), οι διώξεις με τον τρομονόμο και για απαλλοτρίωση σε σουπερμαρκετ στη Λάρισα, τα μαθητοδικεία στην Ορεστιάδα, οι επιθέσεις των μπάτσων στις τελευταίες πορείες της 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη σε αρκετές πόλεις, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συλλήψεων και διώξεων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να ιδωθεί και να ερμηνευθεί.

Kατάληψη για πάντα, εξέγερση παντού

Η περίοδος της συστημικής κρίσης που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη συνολική απόπειρα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, την επίθεση της κρατικής – καπιταλιστικής μηχανής σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η μόνη υπόσχεση από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών είναι αυτή της περαιτέρω υποτίμησης και λεηλασίας των ζωών μας, της γενικευμένης υποταγής, της οικονομικής, πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης. Η διάχυση του φόβου στο κοινωνικό σώμα και η καταστολή αποτελούν τον κύριο (αν όχι το μόνο) τρόπο για την πραγμάτωση αυτών των επιλογών. Άλλωστε η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η σαπίλα των θεσμών έχουν ήδη αναδυθεί. Εστίες αντίστασης γεννιούνται ή ενδυναμώνονται στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στο δρόμο, αποτελώντας την απαρχή μιας διαδικασίας αγώνα που απαιτεί υπομονή, επιμονή και σταθερή επικοινωνία με τις κοινωνικές διεργασίες που ψάχνει να βρει απαντήσεις και μονοπάτια για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Επιλέγουμε την κατάληψη ως ένα από τα μέσα για την οργάνωση της καθημερινότητας και του αγώνα έξω από εμπορευματικές και εξουσιαστικές σχέσεις, επιτιθέμενοι στην ατομική ιδιοκτησία, την παραίτηση, την ανάθεση και τη διαμεσολάβηση, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Οι καταλήψεις αποτελούν από τη μία εστίες αντίστασης, ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από την άλλη ψήγμα αντιπρότασης για την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο ως ένα από τα πολυάριθμα τμήματα του δικτύου στεκιών, καταλήψεων, συλλογικοτήτων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που διαρκώς διευρύνεται και απλώνεται από τις γειτονιές στο κέντρο, από τη μητρόπολη στη περιφέρεια, προωθώντας τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής συνθήκης. Που τοποθετείται στον ορίζοντα της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, για το γκρέμισμα αυτού του κόσμου μέχρι την αταξική κοινωνία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ

10,100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας. Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ”εορταστικού” κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο.  Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.

Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ”αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο”, ”αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν” και το ευφάνταστο ”τα ζώα αυτά μας ανήκουν” και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες,  δημοτόμπατσοι,  ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.

Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.

Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου.  Η τακτική τους θυμίζει ”νταβάδες” της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ”πραμάτεια” τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ”πατριώτης” από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και  αυτοί  να υφίστανται.

Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ”ήρεμα” όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ”πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους”. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ”γιορτές”. Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.

Εμείς  δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή. Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.

Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων, το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.

Επιπλέον το κείμενο της προκήρυξης που μοιράστηκε στην παρέμβαση:

Τα Χριστούγεννα μας λένε ότι είναι είναι “γιορτή χαράς και  αγαλλίασης”. Κάποιοι όμως δεν χαίρονται και τόσο. Και δεν είναι μόνο οι φτωχοί, τα ορφανά και τα παιδιά στον τρίτο κόσμο που οι ”φιλανθρωπικές” οργανώσεις των πλουσίων, που ευθύνονται για τη φτώχια και τους πολέμους, θέλουν να μας θυμίζουν μια φορά το χρόνο.

Είναι τα δισεκατομμύρια ζώα που βιώνουν καθημερινά και αδιάκοπα τον εγκλεισμό, τη φυλάκιση, την εκμετάλλευση ακόμα και τη σφαγή για να
συμπληρώσουν την ευτυχία της ”οικογενειακής γιορτής”. Από τη γαλοπούλα και το γουρούνι στο τραπέζι της αστικής οικογένειας, μέχρι τα γούνινα παλτά και τα κατοικίδια ως δώρα, κάθε ανθρώπινη χαρά συνυφασμένη με την καταναλωτική ολοκλήρωση κρύβει πίσω της αίμα και πόνο.
Η φρίκη δεν τελειώνει όμως στα προφανή, υπάρχουν ζώα που φυλακίζονται όλο το χρόνο για να βγουν στους δρόμους τώρα στις γιορτές και να φωτογραφίζονται τα παιδιά.

Είναι τα πόνυ που αντί να ζουν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλουν, στην Ελλάδα στη Σκύρο και αλλού, ταλαιπωρούνται ώρες στο κρύο και το χιονιά στερούμενα την ελευθερία τους και την κοινωνικοποίηση με τα άλλα ζώα της φυλής τους απλά και μόνο για μια φωτογραφία. Παραμένουν για περίπου ένα μήνα μέσα σε βανάκια και τρέηλερ.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο δουλεμπόριο συνεχιστή της παράδοσης του ”αρκουδιάρη” η οποία ευθύνεται εν μέρει για την εξαφάνιση των αρκούδων. Για να γίνουν έτσι νωθρά και ”φιλικά” κακοποιούνται συστηματικά με μαστίγια και παίρνουν με το ζόρι διαφόρων ειδών κατασταλτικά φάρμακα. Την ώρα που το παιδί σου φωτογραφίζεται το πόνυ υποφέρει. Μην ενισχύεις αυτή τη καταπίεση. Τα ζώα δεν είναι θέαμα.

Ας σκεφτούμε τι πολιτισμός είναι αυτός που θέλει τα ζώα εξαθλιωμένα με τέτοιο τρόπο για να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά. Είναι ο πολιτισμός του θεάματος και του κέρδους που για χάρη του εμπορευματοποιεί ότι μπορεί, εμάς τους ίδιους μέσα από τη μισθωτή σκλαβιά, τα συναισθήματά μας, τη φύση ακόμα και τα ζώα.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν όλοι ενάντια στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης μέχρι να σπάσουμε κάθε κλουβί ορατό και μη.

Τσαρλατάνοι, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, δημοσιογράφοι, χειρομάντες και επιστήμονες ζητωκραυγάζουν Υπεύθυνα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» λύση. Μονόδρομος. «Eδώ όπου φθάσαμε, οι “βάρβαροι” του ΔΝΤ δεν είναι “μια κάποια λύσις” είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα», επομένως ή θα «αλλάξουμε» ή θα «βουλιάξουμε». Έτσι «το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε πίσω σε όσα μας οδήγησαν εδώ ή αν θα δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική, καλύτερη, δικαιότερη και βιώσιμη, αφήνοντας πίσω τα σφάλματα της περιόδου της μεταπολίτευσης». Και επειδή «οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν» πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε «μια άλλη κουλτούρα», συμφιλίωσης και εθνικής ενότητας. «Για το κοινό μας όφελος» ενημερωνόμαστε ότι δεν πρέπει να «μαχόμαστε εναντίον του Γιατρού» μας.

Για να τεκμηριώσει η κάστα των Ειδικών τη θέση του Μονόδρομου, της Μιας και Μοναδικής λύσης, με ένα στόμα και μια λαλιά διατυμπανίζει: Συνέχεια ανάγνωσης Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα! →

Την Παρασκευή 10/12, μεταξύ 12.30 – 2.30 μμ, στο πλαίσιο της μέρας συντονισμένων δράσεων στα ΜΜΜ, πραγματοποιήθηκε από 25 περίπου συντρόφους/ισσες μαζικό μοίρασμα κειμένων σε οδηγούς και επιβάτες στα ελληνικά καθώς και 2 μεταφρασμένα στα αγγλικά και στα γαλλικά απευθυνόμενα στους μετανάστες, στα δύο ρεύματα της Πατησίων (ύψος ΑΣΟΕΕ). Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκε πλήθος αυτοκόλλητων μέσα και έξω από τα οχήματα, χτυπήθηκαν stencil πάνω τους που έγραφαν ”Ελεύθερες μεταφορές για όλους” και ”Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΜ,  ρουφιάνοι ελεγκτές ” και μπλοκαρίστηκαν τα ακυρωτικά μηχανήματα. Η αναπόκριση οδηγών, επιβατών και διερχόμενων ήταν θετική, ανταλλάχτηκαν βιαστικές κουβέντες και άνοιξαν συζητήσεις στις στάσεις με ντόπιους και μετανάστες.

Το κείμενο που μοιράστηκε…

Είναι αλήθεια ότι οι αστικές συγκοινωνίες έχουν τα χάλια τους και αυτό επιβαρύνει μια εκ των προτέρων δυσβάσταχτη ζωή σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Τα εισιτήρια είναι ήδη ακριβά και η ταλαιπωρία συνιστά ρουτίνα. Οι αναμονές, ο συνωστισμός, η γκρίνια και οι ρατσιστικές συμπεριφορές μεταξύ των επιβατών, πλουτίζουν την καθημερινή εμπειρία, ενώ η προσέγγιση σε ορισμένες περιοχές αποδεικνύεται αληθινή περιπέτεια. Όλα αυτά τα υπέροχα, συνιστούν αποτελέσματα των πολιτικών για τις αστικές συγκοινωνίες όπως εφαρμόζονται όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάθε σχεδιασμό, η εξυπηρέτηση των ανθρώπων που είτε θέλουν είτε είναι αναγκασμένοι (λόγω εργασίας) να μετακινούνται στην πόλη δεν αποτελούσε ποτέ το πρώτο κριτήριο. Αντίθετα, πάντοτε υπερίσχυε η προώθηση της χρήσης του ΙΧ εις βάρος των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), η εξυπηρέτηση των πιο εύπορων περιοχών εις βάρος των ταξικά “υποδεέστερων”, η πρόσβαση στους χώρους μαζικής διασκέδασης και κατανάλωσης, η κερδοφορία των δρομολογίων και προσφάτως η “ασφάλεια”.

Στον ηλεκτρικό και το μετρό, πέρα από τα παραπάνω, ο επιβάτης-εμπόρευμα μεταφέρεται διαρκώς επιτηρούμενος από κάμερες, σεκιουριτάδες και ειδικούς φρουρούς μέσα σ’ ένα υποχόνδριο αποστειρωμένο περιβάλλον. Εκεί βρίσκουν καθολική εφαρμογή ορισμένες από τις πιο σύγχρονες τεχνικές καθυπόταξης: τα δόγματα της ασφάλειας, της μηδενικής ανοχής και της καθαριότητας. Και πίσω από τη γυαλιστερή βιτρίνα της τάξης και της ασφάλειας βρίσκονται καλά κρυμμένα τα εργασιακά κάτεργα των υπηρεσιών καθαριότητας, που ήρθαν για λίγο στο προσκήνιο με το γεγονός της επίθεσης με οξύ στο πρόσωπο της μαχητικής καθαρίστριας συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν γύρω από την υπόθεση.

Όμως, είναι εξίσου αλήθεια ότι η προγραμματισμένη για αυτό το Δεκέμβρη αναδιάρθρωση των ΜΜΜ θα κάνει όλα τα παραπάνω πολύ χειρότερα, τόσο για τους επιβάτες όσο και για την πλειονότητα των εργαζομένων.

• Τα εισιτήρια θα ακριβύνουν 30-50% και οι μισθοί θα μειωθούν 20-40%.

• Το 1/5 των εργαζομένων θα πρέπει να δεχθεί αναγκαστική μετάταξη σε άλλη υπηρεσία ή θα πρέπει να βγει (εθελούσια φυσικά) σε πρόωρη και μειωμένη σύνταξη- και αν αυτό δεν κριθεί αρκετό θα υπάρξουν και απολύσεις.

• Οι γραμμές που θα αξιολογηθούν ως μη κερδοφόρες θα κλείσουν ανεξάρτητα αν εξυπηρετούν ή όχι χιλιάδες επιβάτες.

• Τέλος, ένα νέο σώμα ελεγκτών (πιθανών από ιδιωτική εταιρία security) θα περιπολεί στάσεις και λεωφορεία στο κυνήγι των εγκλημάτων της λαθρεπιβίβασης και της φιλικής απόδοσης ενός χρησιμοποιημένου και σε ισχύ εισιτηρίου σε κάποιον άγνωστο.

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας παίρνουν και τα μισά

Όλα όσα είναι προγραμματισμένα να συμβούν (εάν δεν τα εμποδίσουμε) αυτόν τον καιρό στις αστικές συγκοινωνίες συνιστούν ένα ακόμη κομμάτι στο εφιαλτικό πάζλ της γενικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο στους «από τα κάτω». Μιας επίθεσης που απειλεί να εξανεμίσει θεμελιώδεις εργατικές/κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών και στοχεύει να αναμορφώσει ριζικά το κοινωνικό τοπίο στις νέες συνθήκες του άγριου καπιταλισμού και της ολοκληρωτικής δημοκρατίας. Τα γενικά της χαρακτηριστικά μπορούν να συμπυκνωθούν σε 4 βασικά σημεία:

• περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας

• διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών

• προσήλωση στις πολιτικές κοινωνικού ελέγχου και καταστολής

• επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που νομιμοποιεί το κράτος να παραβλέπει όλα τα προσχήματα εγκαθιδρύοντας μια ολοκληρωτική συνθήκη στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας

Όλα αυτά μεθοδεύονται εδώ και αρκετά χρόνια και κορυφώνονται με πρωτοφανή ένταση και βιαιότητα τους τελευταίους 10 μήνες, από τότε δηλαδή που αναγγέλθηκε και επισήμως ότι βρισκόμαστε καταμεσής μιας βαθειάς κρίσης που απειλεί με άμεση χρεοκοπία το ελληνικό κράτος και με βαθειά ύφεση τον ελληνικό καπιταλισμό. Η παρουσίαση της κρίσης σαν μια επείγουσα κατάσταση για την οποία ευθυνόμαστε όλοι (και για την οποία θα πρέπει να πληρώσουμε όλοι) αποτέλεσε το ιδανικό πρόσχημα για την κορύφωση της επίθεσης που περιγράψαμε παραπάνω. Σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν και που τέθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό το δίλλημα: «καταστροφή (χρεοκοπία) ή σωτηρία (αναδιάρθρωση)» ώστε τελικά να νομιμοποιηθούν οι επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις. Αν αυτές βαφτίστηκαν «έκτακτα μέτρα σωτηρίας» στην πραγματικότητα στοχεύουν μόνο στην τόνωση της κερδοφορίας των αφεντικών και στην επαναθεμελίωση της (κλονισμένης) κοινωνικής πίστης στην κρατική ισχύ.

Τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την αναδιάρθρωση των ΜΜΜ έχουν τον ίδιο ακριβώς πυρήνα μ’ αυτά που χρησιμοποιούνται αυτόν τον καιρό σε μια σειρά ανάλογων περιπτώσεων, από τον ΟΣΕ και τα νοσοκομεία μέχρι τις ΔΕΚΟ και τα ασφαλιστικά ταμεία. Διαφθορά, κακοδιαχείριση, ανομία συνιστούν τις βασικές έννοιες που συμπυκνώνουν όλες τις παθογένειες του τόπου, η οποίες σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο μας έχουν φέρει στο «χείλος της καταστροφής». Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση μας λένε ότι οι αστικές συγκοινωνίες νοσούν, ότι είναι υπερχρεωμένες και έρμαια της κακοδιαχείρισης δεκαετιών, ότι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς και οι επιβάτες πληρώνουν υπερβολικά λίγα ή και καθόλου. Με λίγα λόγια παρουσιάζουν μια εικόνα διάλυσης που απαιτεί την άμεση παρέμβαση του κράτους, αυτού του μεγάλου ρυθμιστή-πατέρα-σωτήρα-θεραπευτή να εξυγιάνει τον «ετοιμοθάνατο οργανισμό». Αν όμως αυτή η εικόνα διάλυσης ανταποκρίνεται σ’ ένα βαθμό στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κρατικής στρατηγικής, όχι μόνο για τις αστικές συγκοινωνίες, αλλά και για τον ΟΣΕ, τα νοσοκομεία και γενικά τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ονομάζουμε αυτή τη στρατηγική «δημιουργική απορύθμιση» και βασικό της χαρακτηριστικό είναι η στοχευμένη δημιουργία μιας κατάστασης αποσύνθεσης η οποία καθώς φτάνει σ’ ένα οριακό σημείο, εμφανίζεται ως δια μαγείας η λύση. Η αναδιάρθρωση δηλαδή με τους επαχθείς όρους που περιγράψαμε παραπάνω και η απόδοση ενός οργανισμού “στα πρόθυρα της καταστροφής” στο “σωτήριο” ιδιωτικό κεφάλαιο.

Κάπως έτσι εξηγούνται και τα τεράστια χρέη των αστικών συγκοινωνιών. Δημιουργήθηκαν επειδή εδώ και μια δεκαετία το ελληνικό κράτος έχει σταματήσει να χρηματοδοτεί ένα σημαντικό μέρος των λειτουργικών εξόδων (μέχρι και το 50%) των αστικών συγκοινωνιών και ταυτόχρονα ενθάρρυνε τη σύναψη δανείων με ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια. Σημειώνουμε ότι η χρηματοδότηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας ήταν μια υποχρέωση που ανέλαβαν τα κράτη στα πλαίσια του συστήματος κοινωνικών παροχών. Και αυτή η χρηματοδότηση δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ανταποδοτικό όφελος (μια μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα θα λέγαμε εμείς) προς τους εργαζομένους για τη φορολογία και τις κρατήσεις στους μισθούς. Τελικά οι λεγόμενες κοινωνικές παροχές (από την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο σύστημα υγείας) δεν υπήρξαν ποτέ ως παραχωρήσεις που προήλθαν από μεγαλοψυχία των κυριάρχων -αυτοί άλλωστε υπολογίζουν μόνο στα κέρδη και τη ισχύ- αντίθετα, κερδήθηκαν έπειτα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Αγώνες που δόθηκαν στο παρελθόν όταν ακόμη αξίες όπως η κοινωνική/ ταξική αλληλεγγύη βρισκόταν στο προσκήνιο πριν απαξιωθούν πλήρως από τις ψευδαισθήσεις της ατομικής επιτυχίας και της καταναλωτικής ευδαιμονίας.

Αν λοιπόν σήμερα οι κυρίαρχοι μπορούν να επιβάλλουν σ’ ένα τόσο μικρό διάστημα τέτοιες έκτασης σαρωτικές αλλαγές είναι γιατί υπολογίζουν στην αδυναμία μας να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Και είναι αλήθεια ότι όλα όσα επιβλήθηκαν τον τελευταίο καιρό, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η εγκαθίδρυση καθεστώτος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους εργασίας, η επέλαση της ακρίβειας και της ανεργίας, η διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών, η πλημμυρίδα των νέων μπάτσων και τόσα άλλα δεν βρήκαν παρά ελάχιστη και σπασμωδική αντίσταση.

Αν μέχρι πριν ένα χρόνο το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπορούσε ακόμα να πλέει στις αυταπάτες μιας (δανεικής) πρωτοκοσμικής αφθονίας, σήμερα που το παραμύθι τελείωσε και όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να δούμε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τους όρους ώστε να ορθώσουμε αποφασιστικές γραμμές άμυνας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Γι’ αυτό ακριβώς είναι αναγκαίο να ανακτήσουμε και να προσδώσουμε νέο νόημα σε ότι ακριβώς θυσιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια στο βωμό του προσωπικού βολέματος, της επιτυχίας, της κοινωνικής ανέλιξης και μιας κίβδηλης καταναλωτικής ευδαιμονίας. Αυτό που μας λείπει τελικά είναι σχέσεις, σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης και μια στοιχειώδης κοινωνική/ ταξική συνείδηση ότι τα προβλήματα των καταπιεσμένων είναι κοινά, όπως κοινοί είναι και οι εχθροί τους. Όμως, όσο ακόμη ο καθένας επιμένει να μην νοιάζεται για τίποτα πέρα από τον μικρόκοσμό του, όσο επιμένουμε στην απάθεια και τον πεσιμισμό, η κατρακύλα δεν πρόκειται να σταματήσει. Και καθώς ο πάτος του βαρελιού διευρύνεται δραματικά θα γίνουμε όλοι μάρτυρες μιας κοινωνικής βαρβαρότητας της οποίας τα σημάδια είναι ήδη εδώ. Αν λοιπόν οι καταπιεσμένοι φτάσουν στο σημείο να κανιβαλλίζουν τις σάρκες τους το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα γνωστά καθάρματα της εμπροσθοφυλακής της καπιταλιστικής επίθεσης στους από τα κάτω: οι μπάτσοι, οι κάθε λογής μαφίες και οι φασίστες.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

• Γιατί δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε.

• Γιατί τα πήγαιν’ έλα από τη δουλειά είναι χρόνος ήδη κλεμμένος και σπαταλημένος.

• Γιατή σε τελική ανάλυση μας τα παίρνουν από παντού και ζητάνε και άλλα κερατιάτικα.

• Γιατί η στιγμή της άρνησης είναι δημιουργική, ανοίγει χώρους και κερδίζει το χρόνο να μιλήσουμε, να στηρίξουμε ο ενας τον άλλο, να επικοινωνήσουμε.

ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, διεκδικούμε τα πάντα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

• Επειδή ακριβώς είναι οι σχέσεις αλληλεγγύης που μας λείπουν και όχι η καταναλωτική ευδαιμονία.

• Επειδή τα ΜΜΜ θα χάσουν τον όποιο κοινωνικό προσανατολισμό τους και θα λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο με όρους κέρδους και αυτό θα πλήξει εξίσου επιβάτες και εργαζομένους.

• Επειδή σε αυτή την πόλη όπου η αποξένωση πηγαίνει χέρι χέρι με την πολυκοσμία μια φιλική χειρονομία ή μια φιλική συζήτηση μοιάζουν πράγματα σπάνια και πολύτιμα.

Γι’ αυτούς τους λόγους:

στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων,

χαρίζουμε τα χρησιμοποιημένα και σε ισχύ εισιτήρια σε κάποιον άλλο/η,

στηρίζουμε ο ένας τον άλλη απέναντι στους ελεγκτές.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

(διόδια, εισιτήρια νοσοκομείων, λογαριασμούς, δάνεια, κτλ)

σαν μια πρώτη μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα μιας ζωής

αναγκαία υποσημείωση

Όμως αν εξ’ αρχής συμπαραστεκόμαστε στους εργαζομένους που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και καλύτερους όρους δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ένα ζήτημα, τους ελεγκτές. Γιατί είναι αυτοί που πρώτοι σπάνε την κοινωνική αλληλεγγύη βάζοντας το προσωπικό όφελος (τα bonus που κερδίζουν, δηλαδή το 50% επί του κάθε προστίμου) πάνω και ενάντια στο συλλογικό καλό. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει τους ίδιους τους εργαζομένους όσο και τους επιβάτες οι οποίοι καλούνται τόσο να αντισταθούν όσο και να απονομιμοποιήσουν τους έμμισθους ρουφιάνους των ΜΜΜ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

το κείμενο σε μορφή pdf

…και το αυτοκόλλητο που κολλήθηκε.

Σε μια έκθεση προορισμένη για κυβερνητικά στελέχη, ο Christian Morrisson, αξιωματούχος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), επιχειρεί να φτιάξει έναν μπούσουλα για κυβερνήσεις σε κρίση, που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα: «Στρατηγική για περικοπές μισθών: μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δε συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον και ακόμα και να τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα» (οδηγίες ΔΝΤ).

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΥΣ

Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με τα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, που ξεθεμελιώνουν τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών-ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων (πολλές φορές αιματηρών), είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη όξυνση της καταστολής.

Η ιδεολογική και κατασταλτική αντι-εξεγερτική εκστρατεία κράτους, ΜΜΕ και καθεστωτικών διανοούμενων, που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, αποτέλεσε την εισαγωγή σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», στο οποίο κρατική τρομοκρατία, καπιταλιστική ερημοποίηση και μηχανισμοί προπαγάνδας βαδίζουν χέρι-χέρι.

Όπως υπέδειξε η τεράστια αποχή στις πρόσφατες «αυτο»διοικητικές εκλογές, οι δυνατότητες του καθεστώτος για την απόσπαση συναινέσεων στερεύουν. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (οι ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι εργατοπατέρες) έχουν ξεφτίσει στην κοινωνική συνείδηση. Τα κόμματα εξουσίας (οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση δυνάστες και άρπαγες της ζωής μας) καταρρέουν, ενώ τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας δικαίως δυσκολεύονται να πείσουν. Το θεσμικό πλέγμα χειραγώγησης της δυσφορίας και ενσωμάτωσης-παροπλισμού των κοινωνικών αντιδράσεων έχει διαρραγεί.

Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πλέον να «υποσχεθεί» στους υπηκόους του πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), κοινωνική ισοπέδωση, ανθρώπινα ερείπια, φοβικά σύνδρομα, επιτήρηση και καταστολή. Γνωρίζει ότι η βαθύτατη κρίση του και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κοινωνίας, με την εφαρμογή πολιτικών-σοκ, θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.

Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πλέον να εξωραϊστεί. H πολιτική και οικονομική εξουσία -εγχώρια και υπερεθνική- απαιτεί υποτέλεια και υπακοή χωρίς καλλωπισμούς και ανταλλάγματα. Μέσα από τα συντρίμμια του «κοινωνικού συμβολαίου» των μεταπολιτευτικών δεκαετιών ξεπροβάλλουν οι διμοιρίες, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, οι «αντι»τρομοκρατικές υπηρεσίες, οι μηχανοκίνητες ομάδες και τα περίστροφα των ένστολων συμμοριών αποκατάστασης της Τάξης. Ξεπροβάλλουν η τήβεννος του δικαστή, τα κάγκελα του κρατητηρίου, κάποιες φορές και τα συρματοπλέγματα των φυλακών. Η καταστολή, από «σιδερένια φτέρνα» του καθεστώτος εκεί που τελειώνει η «επιστήμη» της συναίνεσης, μετατρέπεται στον βασικό πυλώνα διασφάλισης και διαιώνισης των κυριαρχικών προνομίων και συμφερόντων. Στο πλάι της στέκονται επάξια οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η ασφυξία της κρατικής μέγγενης εξαπλώνεται μαζί με τη δυσωδία του δημοσιογραφικού οχετού.

ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε κάθε γωνιά της πόλης μαζί με ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης προσώπων, τηλεφώνων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε γραφείο τύπου της κυβερνητικής εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα αναμασούν ασταμάτητα τα «επιχειρήματα» των αφεντικών τους και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Φωτογραφίες «καταζητούμενων» αντικαθεστωτικών περιφέρονται στις τηλεοπτικές οθόνες σε ένα σύγχρονο κυνήγι κεφαλών και σε μια προσπάθεια εμπέδωσης της κοινωνικής ρουφιανιάς.

Κάθε ακηδεμόνευτος αγώνας κυνηγιέται λυσσαλέα. Όπως οι πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις, με τους μπάτσους να πιέζουν διευθυντές σχολείων και καθηγητές να καταδώσουν τους «πρωταίτιους» καταληψίες. Κάθε κινητοποίηση ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Όπως η νομοθετική αναβάθμιση -σε μια νύχτα- του αδικήματος της παρακώλυσης συγκοινωνιών από πλημμέλημα σε κακούργημα για τον εκβιασμό των μεταφορέων που απέκλειαν τις εθνικές οδούς. Όπως οι αστυνομικές «περιποιήσεις» κατά των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού στην ακρόπολη και των συμβασιούχων δασοπυροσβεστών στο σύνταγμα. Κάθε διαδήλωση χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής και δεκάδες διαδηλωτές σέρνονται στα κρατητήρια και στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες. Όπως στη φετινή πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τους δεκάδες προσαχθέντες και τους 22 συλληφθέντες, εκ των οποίων οι 15 παραπέμφθηκαν με τον κουκουλονόμο (που υποτίθεται ότι θα είχε καταργηθεί εδώ και 1 χρόνο βάσει κυβερνητικής εξαγγελίας). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις συνεχίζουν να είναι στοχοποιημένα, με πιο πρόσφατη την κατασταλτική επιχείρηση λίγες ώρες μετά την κατάληψη χώρου στα πρώην «ψαράδικα» στο Περιστέρι (απέναντι από το νέο δημαρχείο) από ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία κατοίκων, σε συνέχεια των αστυνομικών εισβολών στις 5 & 6 Δεκέμβρη 2009 στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο στα Γιάννενα και το βράδυ της 5ης Μάη στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και στον κατειλημμένο χώρο για την πολύμορφη αναρχική δράση στην οδό Ζαΐμη, στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της μητρόπολης, στο πλαίσιο του κρατικού σχεδίου «καθαρή Αθήνα», τα αστυνομικά πογκρόμ κατά των φτωχοδιάβολων μεταναστών (με τη συνδρομή παρακρατικών συμμοριών) συνιστούν καθημερινό φαινόμενο, συμπληρωματικά στην εφιαλτική επαναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Κορωνίδα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αποτελεί μια πραγματική βιομηχανία διώξεων, που έχει στηθεί για τον εκφοβισμό και την υποχώρηση των αντιστεκόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών. Εκατοντάδες αγωνιζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και δεκάδες φυλακισμένοι αγωνιστές κρατούνται αιχμάλωτοι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου στις φυλακές της δημοκρατίας, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή, οι ανακριτικές κλητεύσεις για απολογίες ή «μαρτυρικές» καταθέσεις πολλαπλασιάζονται, σε μια σαφή ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών ή συγγενικών σχέσεων.

Ο φόβος του κράτους και των αφεντικών για γενικευμένο ξεσηκωμό και εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις αποτυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στην πρόσφατη ψήφιση του τρομονόμου Νο.3 (εντελώς στα κρυφά, στις 26 Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της βουλής). Με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, πρακτικές πλήθους που σχετίζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, εντάσσονται πλέον (ως κακούργημα) στη «σύσταση τρομοκρατικής ομάδας». Το κατασταλτικό δόγμα διευρύνεται από τον «εσωτερικό εχθρό» στις «επικίνδυνες τάξεις» για να «αγκαλιάσει» κάθε πτυχή της κοινωνικής αντίστασης. Το καθεστώς μας ενημερώνει: «είσαστε όλοι ίσοι απέναντι στον τρομονόμο».

ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την παντελή απουσία «προσωπικοτήτων» και ηγετών. Με την έμπρακτη αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού διαχωρισμού στη βάση του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους. Με τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικά κτίρια, στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις αντιιεραρχικές συνελεύσεις κατοίκων και τις καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημοτικών κτιρίων. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων πανεπιστημίων. Με την πολυήμερη κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από τη Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.

Έτσι και σήμερα, η εξέγερση ενάντια στον ζυγό της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τυραννίας και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την αναχαίτιση της κυριαρχικής επέλασης, για το σπάσιμο του απομονωτισμού και την ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για το άνοιγμα περασμάτων προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της εξατομίκευσης, των κοινωνικών διακρίσεων και της υποταγής. Εξέγερση ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτοοργάνωση των αγώνων, των εγχειρημάτων μας και της καθημερινής μας ζωής. Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω». Για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς εξουσία. Κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

Νοέμβρης 2010

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά

το κείμενο σε μορφή pdf

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της «χρεοκοπίας» και της «καταστροφής». Το διογκωμένο «έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών», «η ελλιπής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», «το υδροκέφαλο, υπερ-σπάταλο κράτος» και η «απαξίωση των θεσμών» παρουσιάζονται ως ανοιχτές πληγές οι οποίες πρέπει να θεραπευτούν άμεσα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελληνική οικονομία έχει διαρθρωτικά προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά από κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, όπου οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εντείνονται, η ελληνική οικονομία χρεοκόπει, όπως το 1893 και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη ή το 1932 και τη «μάχη της δραχμής» επί Ε. Βενιζέλου. Συνέχεια ανάγνωσης Η κρίση είναι ο καπιταλισμός →

Για την απεργία της 5ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…

5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.

5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.

Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;

Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…

11 Μάη 2010

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά
Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον
Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι
Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά

το κείμενο σε μορφή pdf

κείμενο που γράφτηκε το απόγευμα της Τετάρτης 5/5,

3 ώρες μετά το γεγονός, από την ανοιχτή συνέλευση που

σχηματίστηκε αντανακλαστικά στην κατάληψη

(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)

Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.

Αναμέσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.

Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποίησουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη συλλήψη των “δολοφόνων”.

Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.

Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ’ όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος…

Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος…

Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι…

Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους…

Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα, κατ’ εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών…

…είναι γιατί η εξουσία, ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.

…είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.

…είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.

Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010

στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

[continue in deutch, english, spanish]

Συνέχεια ανάγνωσης οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους_deu _eng_spa →