ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

Από τις 4 Ιουνίου, ο αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται σε απεργία πείνας απαιτώντας την παύση της παρατεταμένης προφυλάκισής του αφού έκλεισε πλέον 2,5 χρόνια φυλακισμένος χωρίς να έχει ακόμα καταδικαστεί για κάποια υπόθεση. Από τις 17/6 μεταφέρθηκε και νοσηλεύεται στο δωμάτιο-κελί του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, φρουρούμενος από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Ο Κ. Σακκάς συνελήφθη με οπλισμό τον Δεκέμβρη του 2010, στο πλαίσιο μιας ακόμα θεαματικής επιχείρησης της αντιτρομοκρατικής σε διάφορα σημεία της Αθήνας και της Κρήτης με ΕΚΑΜίτες, εισβολές σε σπίτια και απαγωγές αναρχικών, δημοσιεύσεις φωτογραφιών και διοχέτευση σεναρίων επί σεναρίων στα κοράκια των ΜΜΕ. Αποτέλεσμα του mega project ήταν 6 συλλήψεις που μετατράπηκαν σε προφυλακίσεις με κατηγορία για ένταξη σε «άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση» και διακεκριμένη οπλοκατοχή. Τέσσερις μήνες μετά, η δικογραφία άλλαξε και από τότε κατηγορείται για συμμετοχή στην Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς μολονότι δεν παρουσιάστηκαν νέα στοιχεία. Πριν τη λήξη όμως, της 18μηνης προφυλάκισης η κράτησή του παρατάθηκε και πάλι για 12 μήνες κατηγορούμενος για μια σειρά ενεργειών της Σ.Π.Φ. Αυτή τη φορά η γελοιότητα των διωκτικών-δικαστικών μηχανισμών έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε στη δικογραφία ο Σακκάς να μην αναφέρεται ούτε ονομαστικά σε κάποια δράση της οργάνωσης.

Ο Κώστας Σακκάς δεν αρνήθηκε την πολιτική του ταυτότητα ή το γεγονός της σύλληψής του με οπλισμό. Αρνήθηκε τη συμμετοχή του στην Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς στην οποία αυθαίρετα τον εντάσσουν, πράγμα που αρνείται άλλωστε και η ίδια η οργάνωση. Στην περίπτωση του συντρόφου το κράτος επιδιώκει την εξόντωσή του προς παραδειγματισμό όσων βρίσκονται έξω από τα τείχη, όσων αντιστέκονται ξεφεύγοντας από τα όρια της απλής διαμαρτυρίας.

Είναι πασιφανές ότι η πρακτική των τεμαχισμένων δικογραφιών και η απόδοση κατηγοριών σε δόσεις σε ήδη φυλακισμένους συντρόφους γίνεται προκειμένου να αποφευχθεί πιθανή αποφυλάκιση υπόδικων, ιδίως όταν αυτοί υπερασπίζονται την αναρχική και ανατρεπτική τους δράση. Πρακτική βέβαια που χρόνια τώρα εφαρμόζεται σιωπηρά όσο και απρόσκοπτα σε κομμάτι του γενικού πληθυσμού των κρατουμένων.

Οι φαινομενικές «αυθαιρεσίες» του κράτους και η επαναλαμβανόμενη και σε κάθε πεδίο επέμβαση των λειτουργών του, συμπεριλαμβανομένων αυτών της αστικής δικαιοσύνης και των αστυνομικών μηχανισμών, προκειμένου όχι μόνο να επιβάλουν το νόμο αλλά και να τον παραβιάσουν δεν αποτελεί μόνο νομική ή συνταγματική εκτροπή. Ο νόμος άλλωστε, και κυρίως ο τρόπος που εφαρμόζεται δια της επιβολής ή της συναίνεσης, είναι μια δυναμική διαδικασία, απότοκος των κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών και μεταβολών.

Σήμερα, από πλευράς της κυριαρχίας κάθε προσπάθεια απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης ως μέθοδος διατήρησης των «ισορροπιών», δηλαδή διατήρησης της υπάρχουσας κοινωνικής και ταξικής διαστρωμάτωσης έχει εγκαταλειφτεί. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί αποτυπώνεται εν μέρει με τους αλλεπάλληλους βιασμούς που υφίστανται οι καταπιεσμένοι οι οποίοι καλούνται να τους αποδεχθούν ως «θυσίες» με πρόσχημα την έξοδο από την κρίση.

Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι επιστρατεύεις απεργών, οι χιλιάδες απολύσεις, τα χαράτσια, η κατάργηση της μετενέργειας και η γενικότερη υποτίμηση της εργασίας δεν είναι κυβερνητική αυθαιρεσία. Οι άνευ προηγουμένου επιθέσεις και οι συλλήψεις στις διαδηλώσεις, ο «Ξένιος Δίας» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι ξυλοδαρμοί κρατουμένων στις φυλακές από τα ΕΚΑΜ, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών με τις ευλογίες της επιστήμης (ΚΕΕΛΠΝΟ), η καταστολή εις βάρος των κατοίκων που αγωνίζονται στις Σκουριές προς χάριν μιας επένδυσης κι άλλα τόσα παραδείγματα κρατικής βαρβαρότητας δεν είναι απλώς μια μελανή σελίδα της δημοκρατίας. Είναι η μία όψη του καπιταλιστικού συστήματος. Συγκεκριμένα, του τρόπου που σήμερα, εν μέσω κρίσης, αναδιατάσσεται και ανασυντάσσεται προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπαράγεται με τις λιγότερες δυνατές κοινωνικές αναταράξεις. Διασπείροντας ταυτόχρονα, το αίσθημα του φόβου, της ματαίωσης και της ενοχής και προσφεύγοντας κάθε τόσο στον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου η οργή να εκτονώνεται μεταξύ των από κάτω.

Έτσι, οι «δικαστικές αυθαιρεσίες» που υφίσταται ο αναρχικός Κώστας Σακκάς –όπως και ο Γερ. Τσάκαλος, ο οποίος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στη ΣΠΦ και βρίσκεται στο ίδιο καθεστώς– οι εύκολες «προληπτικού τύπου» προφυλακίσεις και η απόδοση κατηγοριών σε δόσεις συνιστούν κομμάτι αυτή της κατάστασης. Η επιμονή των δικαστικών αρχών να επιτείνουν με κάθε τρόπο, ακόμη και χωρίς στοιχεία, την κράτηση του Σακκά δεν είναι παρά ένα μήνυμα προς όλους εμάς και προς κάθε ζωντανό και εξεγερμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας που περνά από την διαμαρτυρία και την αντίσταση, στην έμπρακτη ρήξη με τις αξίες, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς αυτού του συστήματος. Από τις δικαστικές ακροβασίες μέχρι τις φωτογραφίες συλληφθέντων με μελανιασμένα πρόσωπα και τις διώξεις βάσει DNA το μήνυμα είναι κοινό και αφορά μια ηχηρή υπενθύμιση ότι όποιος τολμά να αμφισβητεί το κρατικό μονοπώλιο της βίας θα εξοντώνεται, θα απομονώνεται, θα φυλακίζεται και θα δίνεται βορρά στην προπαγάνδα των media προκειμένου να αποπολιτικοποιήσουν την ουσία και τα νοήματα του αγώνα.

Η απεργία πείνας του Κ. Σακκά δεν είναι κάποιο είδος παράκλησης, αλλά η ύστατη ίσως προσπάθεια του φυλακισμένου να χρησιμοποιήσει το σώμα του ως όπλο και μέσο διεκδίκησης. Η απεργία πείνας με όλο τον κίνδυνο που εμπεριέχει δεν είναι άρνηση της ζωής, αλλά αποφασιστική διεκδίκηση της, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που όταν κανείς αγωνίζεται για την ελευθερία βρίσκεται να ρισκάρει την ίδια του την ελευθερία. Μα πάνω από όλα η απεργία του συντρόφου δεν είναι απλά μια ατομική επιλογή αγώνα, αλλά μια αμφίδρομη διαδικασία η οποία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την αλληλεγγύη και την έμπρακτη στήριξη που θα έχει. Όσο δύσκολη κι αν είναι η συγκυρία μέσα στην οποία διεξάγεται, άλλο τόσο πεισμωμένος πρέπει να είναι ο αγώνας από τη μεριά μας. Τη μεριά των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων, όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων που δε σκύβουν το κεφάλι, αλλά επιμένουν και αντιστέκονται. Να γίνουμε η φωνή του Κώστα Σακκά έξω από τη φυλακή διεκδικώντας την απελευθέρωση του και συνεχίζοντας τον αγώνα του ενάντια στο καθεστώς, που επιτείνει έναν κόσμο καθολικής εκμετάλλευσης.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ,
ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ, 11.30

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Για κάθε εκπλήρωση εντολών των ανωτέρων
κάθε φανατική πλειοδοσία μεσαίων στελεχών
κάθε προσπάθεια πειθούς ή αναγκασμού
πόσες ζωές, πόσοι νεκροί πιο πίσω;
Κι οι αποφάσεις ένδοξων τότε αρχηγών
τώρα να φαίνονται από μακριά
σαν αποτυχημένες κινήσεις του σκακιού,
τ’ άσπρα πιόνια εμείς, οι αντίπαλοι τα μαύρα
κι όλοι μαζί στρατιώτες στην αχανή σκακιέρα
για μια πατρίδα που άλλοι την αποφάσιζαν…

(Τ. Πατρίκιος, Κατοικία της Μνήμης)

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ

Στις 21 Μαΐου, ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Νιώτης δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη πολιτική δίωξη που έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της στην πρόσφατη έξαρση της στρατιωτικής καταστολής, με τις εκδικητικές διώξεις, τις ολιγοήμερες «προσωρινές κρατήσεις» και την οικονομική καταστολή αρνητών στράτευσης. Στην περίπτωση αυτή, ο «κατηγορούμενος για ανυποταξία» – ένας αναρχικός που εδώ και χρόνια συμμετέχει σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε διάφορα πολιτικά/κοινωνικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης – έχει τοποθετηθεί δημόσια, μέσω συλλογικής δήλωσης ολικής άρνησης στράτευσης, για την πολιτική και αξιακή του αντίθεση στη θητεία, τους εθνικούς στρατούς και κάθε μηχανισμό καθυπόταξης και καταπίεσης. Το στρατοδικείο που τον δικάζει, διόλου τυχαία, έχει «φιλοξενήσει» στο παρελθόν κι άλλες δίκες αρνητών στράτευσης, με πιο χαρακτηριστική τη δίκη του Γεράσιμου Κορωναίου στις 13 Δεκέμβρη του 2011. Την ημέρα εκείνη, δεκάδες ένστολοι πραιτοριανοί επιβεβαίωσαν την πολιτικότητα και εκείνης της δίωξης με την πολυπληθή παρουσία τους στο δικαστήριο, απέναντι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διεξαγόταν έξω από το στρατοδικείο…

Ο Δ. Νιώτης είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν αναγνωρίζει καμιά υποχρέωση προς έναν εχθρικό μηχανισμό επιβολής και αυταρχισμού. Ενός αγώνα που εναντιώνεται στην κρατική βαρβαρότητα, στους απανταχού εθνικούς μύθους, τους σωβινισμούς και τους πατριωτισμούς. Ενός αγώνα με αντιθεσμικό χαρακτήρα που αρνείται το αστικό δικαίωμα της αντίρρησης συνείδησης που προϋποθέτει την αποδοχή της ιδιότητας του πολίτη. Ενός αγώνα που προκρίνει την ελευθερία της συνείδησης και του αυτοκαθορισμού σε ατομική και συλλογική βάση, με οριζόντιο και αυτοοργανωτικό τρόπο. Ενός αγώνα μακριά από κάθε πασιφιστική ρητορεία για τον εξευγενισμό και τον εξανθρωπισμό ενός δολοφονικού μηχανισμού. Ενός αγώνα που προτάσσει τη ρήξη με τον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους και τους πολέμους της κυριαρχίας.

Η συγκεκριμένη δίωξη αλλά και οι διώξεις πολλών ακόμη αρνητών στράτευσης την τελευταία περίοδο, δεν μπορούν να εξεταστούν έξω από τις ευρύτερες συστημικές εξελίξεις. Η δομική κρίση του καπιταλισμού σε ένα καθεστώς παγκοσμιοποίησης, οι «μεταρρυθμίσεις» των παραγωγικών μοντέλων, η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ακροδεξιά στροφή των κυβερνήσεων και ο καθεστωτικός ολοκληρωτισμός, διαμορφώνουν αντίστοιχα και το νέο επιθετικό χαρακτήρα του μιλιταρισμού και του εθνοκεντρισμού.

Εδώ και περίπου τρία χρόνια, η ελληνική κοινωνία έχει κηρυχτεί σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», με αποτέλεσμα το βομβαρδισμό της από πραξικοπηματικούς νόμους, οικονομική τρομοκρατία, χαράτσια, φόβο και απόγνωση. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από αδιάκοπη αστυνομικοστρατιωτική καταστολή όσων αντιστέκονται, με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, δικαστική ομηρία και φυλακίσεις. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από την κοινωνική διάχυση του μιλιταρισμού, με τελική επιδίωξη την εκπειθάρχηση και την, ενεργητική ή παθητική, συμμετοχή της κοινωνίας στις προσταγές της εξουσίας. Ο εκφασισμός αυτός της κοινωνίας έρχεται και ως αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας θεσμών του κράτους (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση κ.ά.) με πολιτικούς σχηματισμούς που αντικατοπτρίζουν τις συστημικές επιλογές (ακροδεξιές κυβερνήσεις, φασιστικά κόμματα, συντηρητισμός κ.ά.). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο μιλιταρισμός στρέφεται και αυτός σε νέες ολοκληρωτικές και φασιστικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφατες κρίσεις στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που οδήγησαν στην επικράτηση των φίλιων προσώπων της ακροδεξιάς κυβερνητικής πτέρυγας της ελληνικής βουλής το επιβεβαιώνουν…

Την εποχή, λοιπόν, που ο μιλιταρισμός χρησιμοποιείται από την εξουσία για να επιβληθεί η κοινωνική σιωπή και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των «από πάνω», δεν έχουμε παρά να τον ξεριζώσουμε από οπουδήποτε επιχειρεί να ριζωθεί. Την εποχή που ο στρατιωτικός μηχανισμός επιχειρεί να διαμορφώσει τους υπηκόους και τους φαντάρους που χρειάζονται οι «από πάνω», δεν έχουμε παρά να αρνηθούμε κάθε στρατιωτική θητεία. Την εποχή που πληθαίνουν οι αυτοκτονίες μέσα στα στρατόπεδα, δεν μπορούμε παρά να απεχθανόμαστε τους στρατώνες. Την εποχή που ο στρατός υποβοηθά τον κατασταλτικό πόλεμο και τη διαχείριση των «ασύμμετρων απειλών» της μετανάστευσης, δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε ενάντια σε σύνορα και πλαστούς διαχωρισμούς. Την εποχή που ο στρατός, σε πλήρη αρμονία και συνεργασία με τις υπόλοιπες αστυνομικές-κατασταλτικές δυνάμεις, ετοιμάζεται να βγει στους δρόμους για να καταπνίξει τις κοινωνικές εκρήξεις που παράγουν οι μνημονιακές και ολοκληρωτικές πολιτικές, δεν έχουμε παρά να στήσουμε οδοφράγματα στην επέλασή του. Την εποχή που οι πόλεμοι νομιμοποιούνται με το ιδεολόγημα της «εθνικής σωτηρίας» και την επίκληση των εθνικών γεωστρατηγικών προσόδων, δεν έχουμε παρά να λιποτακτήσουμε από τα εθνικά τους μέτωπα και να ενισχύσουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Την εποχή που οι ένοπλες δυνάμεις καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στον «οικονομικό πόλεμο» τον οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία –έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται διάφοροι υπουργοί, δεν έχουμε παρά να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες. Την εποχή που η επιστράτευση απεργών επιβάλλεται ως μέθοδος καταστολής κοινωνικών αγώνων, δεν έχουμε παρά να απαντούμε με γενικευμένη ανυποταξία στην εξουσία. Την εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις τίθενται στο στόχαστρο των στρατιωτικών μελετών και των οπλοπολυβόλων, δεν έχουμε παρά να απλώσουμε την αλληλεγγύη και τις απελευθερωτικές προοπτικές. Την εποχή που η εξουσία θέλει να εγκαταστήσει μόνιμους στρατούς στις ζωές μας για να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, δεν έχουμε παρά να τους αποβάλουμε μια και καλή από την καθημερινότητά μας!

Η αλληλεγγύη μας στο διωκόμενο σύντροφο και σε όλους τους ολικούς αρνητές στράτευσης δεν είναι μόνο μια στάση αντίθεσης προς τα έθνη, τα κράτη και τους στρατοκράτες. Είναι μια επιθετική στάση προς κάθε θεσμική και παραθεσμική μιλιταριστική έκφραση της κυριαρχίας. Η επιλογή των ολικών αρνητών να στέκονται ευπρόσωπα και επιθετικά απέναντι στο στρατό, δηλώνοντας δημόσια πως ανήκουν στους αγώνες των «από κάτω» και πως δε διαθέτουν τον εαυτό τους σε κανένα στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος- κράτος και σε καμιά εξουσία, είναι μια επιλογή που διαμορφώνει και το πεδίο της αλληλεγγύης. Τη στιγμή μάλιστα που οι υπερασπιστές του συστήματος αποποιούνται καθημερινά κάθε ευθύνη για τις εγκληματικές επιλογές τους, επικαλούμενοι τους νόμους και τις εντολές που λαμβάνουν (καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία και τις κουκούλες τους), η αλληλεγγύη σε ανθρώπους που με το σώμα τους επικυρώνουν το συνειδητό τους αγώνα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη…

Η θεσμική σκλήρυνση που τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο προς την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης (χρηματικά πρόστιμα, οικονομική ομηρία, εντάλματα σύλληψης, διαρκή κι επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, ποινικές διώξεις, στοχοποιήσεις κ.ά.) δε μπορεί να μένει αναπάντητη. Για αυτό και είναι κρίσιμο να απλώσει η αλληλεγγύη προς κάθε έναν/μία από αυτούς/ες που βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών. Τη στιγμή που χαράτσια, πρόστιμα, φόροι και οικονομική τρομοκρατία αποτελούν καθημερινότητα για όλη την κοινωνία, τη στιγμή που κατά διαστήματα έρχονται νέοι νόμοι να σπείρουν φτώχεια, εξαθλίωση και απόγνωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» γίνεται το βασικό επίδικο της εποχής…

Όταν η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, όταν θέλει να μας κλείσει μέσα στα στρατόπεδα για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», όταν θέλει να μας αφανίσει με την εξατομίκευση και τον «ωχαδερφισμό» που επιβάλλει, όταν θέλει να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής, όταν θέλει να μας ντύσει με στολές συναίνεσης, φόβου και παραλλαγής, εμείς, οι «από κάτω», οφείλουμε να ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και να στεκόμαστε ακόμη πιο πολύ ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας, της πειθαρχίας, της ιεραρχίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού. Και δημιουργούμε το δικό μας κόσμο. Τον κόσμο της ισότητας, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Τον κόσμο της ελευθερίας.

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ,
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΩΤΗ
που δικάζεται την Τρίτη 21 Μαΐου στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό

21.05.2013, 09:00, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (απέναντι από τη δημοτική βιβλιοθήκη) 

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης – Αθήνα

Σύντροφοι και συντρόφισσες από την κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά συμμετείχαμε σήμερα στην συγκέντρωση των επιστρατευμένων ναυτεργατών στο λιμάνι του Πειραιά. Στη διάρκεια της συγκέντρωσης μοιράσαμε κείμενο εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας στον αγώνα για αξιοπρεπή διαβίωση, που αντιμετωπίστηκε από κράτος και εφοπλιστές με το χουντικό μέτρο της επίταξης. Το τελευταίο δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη κεφάλαιο του δόγματος της "μηδενικής ανοχής" και "σιδηράς πυγμής", που στέλνει ένα και μοναδικό μήνυμα:όποιος αντιστέκεται, όποιος τολμά να σηκώνει το κεφάλι, θα τσακίζεται. Στο πλαίσιο αυτό ενημερώσαμε τους ναυτεργάτες και αλληλέγγυους που βρέθηκαν στη συγκέντρωση για την επίθεση στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και τις καταλήψεις ως τμήμα της κρατικής κατασταλτικής κίνησης προς τους αγωνιζόμενους, προτάσσοντας ως απάντηση τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και τη διασύνδεση και αλληλεγγύη των αντιστεκόμενων κομματιών.  

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=0ZWRb4aTU44 [/youtube]

Αντίστοιχη παρέμβαση με μοίρασμα κειμένου είχε πραγματοποιηθεί από συντρόφους/-ισσες της κατάληψης Σκαραμαγκά και στην πρώτη απεργιακή συγκέντρωση των ναυτεργατών στις 31 Ιανουαρίου.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης [κατεβάστε σε pdf]

Συνέχεια ανάγνωσης ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΕΛΤΕΣ →

"…όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά…"

Από τις 17 Ιανουαρίου οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ και στον ΗΣΑΠ απεργούν, ενάντια στην ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο και την ταυτόχρονη κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας που λήγει τον Απρίλιο του 2013. Μέσα σε μια συνθήκη ευρύτερης φτωχοποίησης, οι εργαζόμενοι, αρνούνται να παραδώσουν τις ζωές τους ως λάφυρα στον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε ολόκληρη την κοινωνία, το κράτος και το ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο. Σε τέτοιες μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις το επίδικο δεν είναι μόνο οι μειώσεις των αποδοχών της συγκεκριμένης ομάδας εργαζομένων αλλά η δυνατότητα να διαπραγματεύονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους όρους εργασίας τους, η δυνατότητα της συλλογικής απάντησης στην καπιταλιστική επέλαση και κυρίως η δυνατότητα της έμπρακτης κοινωνικής – ταξικής αντίστασης.

Αυτό ακριβώς είναι που δε μπορεί να αφήσει η τρικομματική κυβέρνηση να περάσει έτσι. Συνέχεια ανάγνωσης Κείμενο που μοιράζεται για την απεργία στα ΜΜΜ →

[Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται σε παρεμβάσεις στις γειτονιές του 6ου διαμερίσματος.]

Στις αρχές Νοεμβρίου, οργανωμένοι χρυσαυγίτες μαζί με ρατσιστές κατοίκους της περιοχής ξαμολήθηκαν στους δρόμους της Αχαρνών και της Μ.Βόδα όπου τραμπούκισαν, κυνήγησαν, χτύπησαν σοβαρά μετανάστες και κατέστρεψαν  αρκετά από τα μαγαζιά τους.  Αφορμή για αυτό το ξέσπασμα μίσους ήταν ο τραυματισμός με μαχαίρι ενός καταστηματάρχη της περιοχής, δίχως να αφαιρεθούν χρήματα ή αντικείμενα, όπου σύμφωνα με το θύμα δράστης της επίθεσης ήταν κάποιος… «σκουρόχρωμος». Το γεγονός ότι ποτέ και κανένας δεν έμαθε τελικά αν ο δράστης ήταν μετανάστης ή όχι, δε λειτούργησε αποτρεπτικά στο να επιδοθεί σ’ ένα άγριο πογκρόμ στις γειτονιές των Πατησίων μία δράκα «αγανακτισμένων» ελλήνων ρατσιστών. Δεν χρειάζονταν διαπιστευτήρια, το «πλήθος» ούτως ή άλλως ζητούσε αίμα…

Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να αναζητήσουμε εάν ο δράστης ήταν αρκετά ανοιχτόχρωμος, επαρκώς έλληνας, χριστιανός ή σατανιστής. Γιατί για όλους αυτούς τους κατοίκους που συμμετείχαν στο πογκρόμ ή έκαναν «πλάτες» στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, δεν είχε κανένα νόημα αν ήταν μετανάστης! Ο ελληνικός εθνικός κορμός, άλλωστε, έχει θραφεί εδώ και δεκαετίες με ισχυρές δόσεις ξενοφοβίας, «ελληνικής περηφάνιας» και «ρατσιστικής λεβεντοσύνης». Τελικά, το μίσος ενάντια σε καθετί διαφορετικό, φαίνεται σα να μην χρειάζεται τίποτε άλλο από αφορμές για να εκδηλωθεί… και μερικές δεκάδες χρυσαυγιτών για να οργανωθεί. Άλλωστε, το πολιτικό έδαφος είναι πλήρως διαμορφωμένο. Η επίθεση στον άτυχο κουρέα ακόμα κι αν δεν είχε συμβεί, θα έπρεπε να κατασκευαστεί!

Ο ελληνικός ρατσισμός διυλίζεται εδώ και δεκαετίες στο καζάνι που λέγεται «πατριωτισμός». Προσφάτως, στις τελευταίες εκλογές, πήρε τη μορφή του 7% και μετονομάστηκε σε «εθνικισμός». Σιγά το νέο.

«Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι»

Ο εθνικισμός είναι η οργάνωση του ρατσισμού και θεμελιώνεται στη διαφορά και την ανωτερότητα ενός έθνους έναντι των άλλων. Είναι μια θεωρία μίσους που τους τελευταίους δύο αιώνες αποτέλεσε το κατάλληλο ιδεολόγημα για να δικαιολογήσει την ιμπεριαλιστική στρατηγική του κεφαλαίου, να παράξει τους εκατοντάδες αποικιοκρατικούς πολέμους, να καταλήξει σε δύο παγκόσμιους και να στείλει στα θυμαράκια εκατομμύρια ανθρώπους. Και το πιο αστείο απ’ όλα: ο εθνικισμός δεν αποτελεί έμπνευση των φασιστικών και ναζιστικών καθεστώτων του 20^ου αιώνα, αλλά των φιλελεύθερων αστικών δημοκρατιών των προηγούμενων.

Επομένως, αν και δε θέλουν να το παραδεχτούν οι σημερινοί νοσταλγοί του Χίτλερ, οι ιστορικές καταβολές του φασισμού/ναζισμού ανήκουν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Καθόλου τυχαίο μιας και οι δύο μορφές οργάνωσης του κράτους μοιράζονται τελικά περισσότερα απ’ όσα μερικοί νομίζουν. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί ας δούμε τι συμβαίνει στις πολύπαθες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας.

Πίσω στις γειτονιές της Αθήνας

Προηγουμένως ισχυριστήκαμε ότι η επίθεση στον κουρέα ακόμη κι αν δεν είχε συμβεί, θα έπρεπε να κατασκευαστεί. Πρόκειται για πεποίθησή μας που εμπνέεται από την ακαριαία αντίδραση της Χρυσής Αυγής να βρεθεί στο σημείο της επίθεσης και να επιδίδεται σε επαναλαμβανόμενα πογκρόμ με την παρουσία και την ανοχή της αστυνομίας σχεδόν κάθε βράδυ σε μία προσπάθεια να τα κεφαλαιοποιήσει κομματικά με την παρουσία κορυφαίων στελεχών της. Θεωρώντας με έναν άτυπο τρόπο πως «όλα εδώ παίζονται».

Μα τι «παίζεται» τελικά στις γειτονιές του κέντρου;

Στην ευρύτερη ζώνη του 6^ου δημοτικού διαμερίσματος της Αθήνας εμφανίζονται συμπυκνωμένα τα βασικά φαινόμενα που γεννά η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού: καθίζηση της αγοράς, μαζικό κλείσιμο μαγαζιών, ανεργία, φτώχεια, παραβατικότητα, τοξικοεξάρτηση, κρατική καταστολή, κοινωνικός κανιβαλισμός, φασίστες. Στοιχεία μίας κοινωνίας που αιμορραγεί ακατάπαυστα… Ντόπιοι και μετανάστες βιώνουν τις ίδιες άθλιες συνέπειες ενός συστήματος που όταν καταρρέει γεννά ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση, ακόμη περισσότερη καταπίεση.

Μέσα σε αυτόν ακριβώς τον ορυμαγδό, έρχεται κράτος και ΧΑ, όχι να «λύσουν κάποιο πρόβλημα», αλλά το ακριβώς αντίθετο: να διαχειριστούν μία κατάσταση κατά το δοκούν και προς όφελός τους. Και όλα αυτά σε ένα κλίμα απόλυτης ιδεολογικής και πρακτικής σύμπλευσης που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο: από τη μία οι νεοναζί πιέζουν το πολιτικό φάσμα προς την εμπέδωση της ατζέντας τους, και από την άλλη μετατοπίζεται συνεχώς η κεντρική πολιτική ατζέντα (κυβέρνηση, ΜΜΕ, αστυνομία κλπ.) προς ακροδεξιές θέσεις και πρακτικές ενσωματώνοντας/νομιμοποιώντας τους νεοναζί. Σε γενικές γραμμές το πολιτικό σύστημα ζέχνει εθνικισμό, ρατσισμό, ομοφοβία, συνωμοσιολογία, νεοφιλελευθερισμό, ολοκληρωτισμό. Ο ναζισμός έχει έρθει για να μείνει;

μπάτσοι-χρυσαυγίτες-διπλοθεσίτες

Η φασιστική βία των «αγανακτισμένων κατοίκων» και των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ δεν οδηγεί στην αναίρεση του μονοπωλίου της κρατικής βίας, αλλά στην επικύρωσή της. Δε χτυπά το κράτος αλλά την ίδια την κοινωνία και στοχεύει πρώτα και κυρίαρχα στο να προκαλέσει την παρέμβαση του κράτους και τη σκλήρυνση αυτού[1]. Έτσι επικαλούμενη μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εφαρμόζει την κρατική πολιτική του «Ξένιου Δία» δίχως να χρειάζεται να τηρεί κάποιες θεσμικές προϋποθέσεις, νόμους δικαίου κλπ. Το πρωί η αστυνομία συλλαμβάνει και ξυλοκοπεί, το βράδυ οι χρυσαυγίτες μαχαιρώνουν. μπάτσοι-χρυσαυγίτες-διπλοθεσίτες. Από την άλλη κατασκευάζονται οι όροι εφαρμογής ενός άτυπου στρατιωτικού νόμου στην περιοχή όπου την αστυνόμευση αναλαμβάνουν πλέον οι τραμπούκοι χρυσαυγίτες, εκκενώνοντας το κράτος από τη παραδοσιακή κατασταλτική λειτουργία του: «αφού μπορούν να φαγωθούν μεταξύ τους, δεν χρειάζεται να τους ελέγχω».  Το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα είναι η πλήρης εφαρμογή αυτής της πολιτικής στρατηγικής.

«Κουτσοί, στραβοί…»

Η περιφερόμενη καράφλα του Παναγιώταρου, οι συγκεντρώσεις της ΧΑ στη Νιόβης[2], το ρατσιστικό συσσίτιο στην πλ. Αττικής κλπ. αποτελούν προσπάθειες διεύρυνσης του μοντέλου του Αγ. Παντελεήμονα σε ευρύτερες ζώνες του κέντρου. Αποτελούν όμως και κάτι ακόμα σημαντικότερο.   

Η πολιτική των φασιστών, των επιφορτισμένων με τα καθήκοντα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, δεν είναι απλά «έξω όλοι οι ξένοι». Η ΧΑ επικαλείται συνεχώς τον λεγόμενο «αφελληνισμό» των περιοχών αυτών για να δικαιολογήσει τα πογκρόμ και τις καταδρομικές επιθέσεις σε σπίτια και στέκια μεταναστών. Ποιος όμως πραγματικά πιστεύει πως οι «Έλληνες» θα επιστρέψουν σε αυτές τις περιοχές; Αυτό δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος![3] Αποτελεί, απλά, μία ουτοπική διακήρυξη της ακροδεξιάς προσπαθώντας να «ξεχειλώσει» την πολιτική ατζέντα της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ. Το ζήτημα δεν είναι η λύση κάποιου προβλήματος, αλλά η κατασκευή μίας νέας χωροθέτησης, η κατασκευή νέων ειδικών ζωνών όπου οι πληθυσμοί (ασχέτως αλλοδαπής ή ημεδαπής καταγωγής) θα επιβιώνουν περιθωροποιημένοι υπό ένα καθεστώς πλήρους κοινωνικής εξαίρεσης. Οι μετανάστες είναι η αρχή και ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση: δίχως χαρτιά, δίχως εργασιακά δικαιώματα, σε απόλυτη εργασιακή επισφάλεια, τρομοκρατία στο δρόμο, στη γειτονιά, στο σπίτι… Οι ζωές τους συγκροτούνται στη βάση ενός «ορίου» που ξεπερνά τα συνήθη «κοινωνικά περιθώρια». Οι ζωές τους βρίσκονται στην «κόψη του ξυραφιού»· μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Είναι οι μοντέρνες φυλακές που μας έχουν ετοιμάσει για τις γειτονιές μας. Είναι οι «μικρές» χούντες με συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, είναι τα άτυπα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» στο κέντρο της Αθήνας με ανθρωποφύλακες τους χρυσαυγίτες. Και σε αυτές τις ζώνες, ο «ξένος» δε θα είναι μονάχα ο εθνοτικά διαφορετικός, ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας. Θα είναι επίσης ο άστεγος, η τοξικοεξαρτημένη, η εκδιδόμενη, ο άνεργος, η κομμουνίστρια, ο αναρχικός, ο ομοφιλόφιλος, η λεσβία… Όποιος δε θα είναι με το μέρος του τραμπούκου Παναγιώταρου και τη δολοφονική συμμορία του, θα βαφτίζεται «αλβανική κωλοτρυπίδα» και θα οδηγείται στο Άουσβιτζ. Όποιος δε θα χωράει στο νέο εθνικό «εμείς», όποιος δε θα ταυτίζει το συμφέρον του με το εθνικό συμφέρον του λευκού-έλληνα-άντρα θα «εξοστρακίζεται» και θα εκτίθεται άμεσα στον κίνδυνο του  θανάτου. Όπως τότε.

Ζούμε σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης με τη χρεωκοπία να τίθεται συνέχεια ως ο κυρίαρχος εκβιασμός. Μία έκτακτη ανάγκη που καλείται να δικαιολογήσει κάθε απόφαση – οικονομική ή κοινωνική – όσο σκληρή και απάνθρωπη κι αν ακούγεται. Το στρατιωτικό καθεστώς που οραματίζονται οι αυστραλοπίθηκοι ναζιστές αποτελεί την επέκταση των «ζωνών εξαίρεσης» σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Ένα απέραντο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Περί «αντισυστημικότητας»…

Υποσχεθήκαμε και αφήσαμε, όμως, για το τέλος κάτι. Ανάμεσα σε Χρυσή Αυγή και Δημοκρατία υπάρχει ένα σημείο συνάντησης. Την εκλεκτική συγγένεια του φασισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας μπορούμε να την αναζητήσουμε στην ιδεολογία της καπιταλιστικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί το «νόθο παιδί» του (νέο)φιλελευθερισμού: όλοι εναντίον όλων, ανταγωνισμοί σε κάθε κοινωνικό πεδίο, διάκριση ανάμεσα σε επιτυχημένους και αποτυχημένους, ανάμεσα σε άξιες και περιττές. Ελιτισμός, ατομισμός, κατακερματισμός, αποξένωση. Απόλυτη ιεραρχία και «στρατιωτική» πειθαρχία. Τεχνοκρατισμός και εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής. Όσα δηλαδή, τόσα χρόνια μας πάσαραν από την τηλεόραση και τα περιοδικά. Όσα μας μάθαιναν να είμαστε και να κάνουμε στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη διασκέδαση, στο κρεβάτι.

Δε θέλουμε να μιλήσουμε για το τι κάνει η Χρυσή Αυγή, αλλά για το τι είναι.

Είναι κοσμοαντίληψη, είναι το νόθο παιδί του Συστήματος, η «ολοκλήρωση» του Κράτους και του καπιταλισμού.

Η κρίση και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποτελεί την πρόφαση για την μετάβαση στον απολυταρχικό Ολοκληρωτισμό, στην πλήρωση των εξουσιών, στην άμεσα πραγματοποιημένη απόπειρα ολικής κυριαρχίας επί του ανθρώπου. Τότε και σήμερα.

…και «δημοκρατίας»

Από τους δημοκράτες του κοινοβουλίου δεν περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μετριοπαθή νερόβραστα θρασίμια σε συσκευασία δουλοπάροικου που ο αντιφασισμός τους αρχίζει και τελειώνει το πολύ σε ανέξοδες δηλώσεις. Τα χρυσαυγιτάκια, τα μπάσταρδα του Κράτους θα είναι πάντα υπό τη σκέπη των Βενιζέλων, των Παπαδρέηδων, του Σαμαρά, του Δένδια και του Βορίδη. Και όταν θα ξεμένουν από μπάτσους και νόμους θα στέλνουν – όπως πάντα – τους παρακρατικούς μπάτσους-χρυσαυγίτες-«αγανακτισμένους πολίτες» να εφαρμόζουν τους έκτακτους στρατιωτικούς νόμους επικυρωμένους με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η Δημοκρατία, όντως, δεν έχει αδιέξοδα!

Η άρση των κοινωνικών προνομίων θα γίνει μονάχα με τη διεύρυνσή τους

Ο κόσμος της αυτοοργάνωσης δεν έχει να μοιραστεί τίποτα με τον κόσμο του φασισμού. Οι Λαϊκές Συνελεύσεις δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τη ρατσιστική επιτροπή κατοίκων του Άγιου Παντελεήμονα. Δεν είναι η ταυτότητα του κατοίκου που τις συνδέει, αλλά η αντίληψη για την ισότητα και την ελευθερία που τις διαχωρίζει. Η αντίληψη ότι όλοι… ΟΛΟΙ μαζί, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, εθνικότητας, ηλικίας, νοητικής κατάστασης, μόρφωσης, ικανοτήτων κοκ. πρέπει να πολεμήσουμε για να καταστρέψουμε τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Για να στείλουμε στα βάθη της ιστορίας την εξουσία.

Να αντισταθούμε στην επέλαση της βαρβαρότητας με όπλα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Να ενδυναμώσουμε και να δημιουργήσουμε νεές αντιιεραρχικές και αυτοοργανωμένες δομές: λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, εργατικές κολλεκτίβες, καταλήψεις σε σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους.

Ούτε σπιθαμή γης για τους ρατσιστές και τους φασίστες!

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Δεκέμβριος 2012

ας αρχίσουμε το διάλογο…

"Θα παρακαλέσω, όπως σε κάθε συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής -γιατί θυμίζουμε περισσότερο, πράγματι, στρατιωτική μονάδα- σε στάση προσοχής, μετά το παράγγελμα, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τον εθνικό μας ύμνο"

Δηλώσεις του φασίστα-τηλεοπτικού μαϊντανού Elias Κασιδιάρης, 30-9-2012.

Δεν το λέμε εμείς, το μαρτυράνε από μόνοι τους. Το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής  Αυγής  είναι  το κόμματων μπάτσων και του στρατού, το κόμμα των μπράβων, των νταβατζήδων. Είναι το κόμμα των νοσταλγών του Χίτλερ, του ολοκαυτώματος, των ταγμάτων ασφαλείας (συνεργάτες των ναζί), της χούντας του Παπαδόπουλου. Είναι αυτοί που πλασάρονται ως «αντισυστημικοί», που βαφτίζουν το άσπρο μαύρο, θεωρώντας ότι όλη η κοινωνία είναι τόσο ηλίθια και δουλική όσο και οι ψηφοφόροι τους.

Είναι τόσο «αντισυστημικοί» λοιπόν, που τσεπώνουν τα εκατομμύρια ευρώ της κρατικής επιχορήγησης, για να εξυπηρετήσουν τα κομματικά τους οφέλη. Μαζί με τις βουλευτικές αποζημιώσεις και τα βολέματα στελεχών και συγγενών τους στα βουλευτικά τους γραφεία. Όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας οδηγείται στη φτώχια και την εξαθλίωση, ζητάνε από τα βουλευτικά τους έδρανα τη φοροαπαλλαγή των κακομοίρηδων εφοπλιστών. Για να υπάρξει ανάπτυξη λένε, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Σαν κι αυτές που προσφέρουν για το δικό τους «έλληνα» εργάτη με μεροκάματο πείνας 18 ευρώ, μέσω του δουλεμπορικού γραφείου ευρέσεως εργασίας που έχουν φτιάξει.

Από το βήμα της βουλής οι χρυσαυγίτες ωρύονταν για τις περικοπές στα σώματα ασφαλείας, ενώ ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο. Χαϊδεύοντας τους κατεξοχήν «αντισυστημικούς» ψηφοφόρους τους, τους μπάτσους. Τους χρυσαυγίτες εκείνους, που σε κάθε απεργία και κοινωνικό αγώνα είναι εκεί και φοράνε χακί στολή, κρατάνε ασπίδες, κλομπ και δακρυγόνα, δέρνουν και συλλαμβάνουν. Τους μπάτσους που μπουκάρουν σε μαθητικές καταλήψεις, συλλαμβάνοντας μαθητές. Τους μπάτσους που δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, πυροδοτώντας την εξέγερση του Δεκέμβρη, όπου χιλιάδες μαθητές συγκρούονταν για μέρες με τους ένστολους δολοφόνους.

Γιατί κάπως αλλιώς φαντάζονται τους μαθητές: μαζί με τα αφεντικά και τους στρατιωτικούς σας θέλουν «σούζα»… «Βούλωσέ το και διάβαζε» σήμερα, «βούλωσέ το και δούλευε» αύριο, «βούλωσέ το και θυσιάσου» μεθαύριο. Γι’ αυτό ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν όταν ζητάνε υποχρεωτική στράτευση αγοριών και κοριτσιών στα 18.

Τα γραφεία τους τα νοικιάζουν δίπλα σε αστυνομικά τμήματα και σε πολλές περιοχές,  για να μπορέσουν να τα ανοίξουν, φρουρούνται από αστυνομικές δυνάμεις. Κλαψουρίζουν ότι δεν τους παίζουν τα συστημικά κανάλια και πουλάνε και την ψυχή τους στο διάολο για να βρεθούν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, να κερδίσουν έστω και λίγα λεπτά δημοσιότητας. Οι χρυσαυγίτες είναι οι «αντισυστημικοί» του συστήματος, όσο ακριβώς το ΠΑΣΟΚ ήταν οι «αντιεξουσιαστές» της εξουσίας, όπως γελοία δήλωσε ο Γ.Παπανδρέου το 2009.

Τα πράγματα όμως ούτε γελοία ούτε αστεία είναι. Εκατοντάδες μετανάστες/στριες και πρόσφυγες δέχονται επιθέσεις από τους φασίστες στους δρόμους, στα σπίτια  τους, στους χώρους που δουλεύουν. Τα ρατσιστικά πογκρόμ στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και η φυλάκιση εκατοντάδων μεταναστριών/των σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τη μέρα η αστυνομία συλλαμβάνει και τη νύχτα οι φασίστες μαχαιρώνουν. Ή μήπως τη μέρα οι φασίστες συλλαμβάνουν και τη νύχτα οι μπάτσοι μαχαιρώνουν;

Οι χρυσαυγίτες  δεν θα έμεναν προφανώς μόνο στους μετανάστες. Στο στόχαστρό τους έχουν μπει οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, ακόμη και τα παιδιά των μεταναστριών στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Και θα ακολουθήσει οποιοσδήποτε έχει διαφορετική άποψη και στάση ζωής από τα πρότυπα του δόγματός τους. Θα προσπαθήσουν να διαχύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και το φασιστικό τους μίσος σε κάθε κοινωνικό χώρο. Όπως πρόσφατα που απειλούσαν ότι θα «επισκεφτούν» σχολεία στις 17 Νοέμβρη για να πατάξουν τους παραβατικούς μαθητές και καθηγητές.  

Γι’ αυτό όποιος στέκεται στο ίδιο πλευρό με τους ξυρισμένους μαχαιροβγάλτες της χρυσής αυγής έχει ήδη πάρει θέση στο ερώτημα, ή ναζί ή άνθρωπος. Όποιος  επιτίθεται σε μετανάστες και μετανάστριες – πάντα με τις πλάτες των μπάτσων – για να αισθανθεί ισχυρός και νομίζει ότι έτσι κάνει την επανάστασή του, να ξέρει ότι οι επιλογές του έχουν και συνέπειες. Το ομοιόμορφο στρατιωτικό look και οι δήθεν άτρωτες ομάδες κρούσεις, που κάποιοι τις θαυμάζουν και νομίζουν ότι προκαλούν φόβο, μόνο οργή προκαλούν.

 Ο φασισμός δεν είναι «φάση» ή «μόδα που θα περάσει», όταν «μεγαλώσουμε». Είναι συγκεκριμένη πολιτική επιλογή ζωής που θα την πληρώσουμε όλοι μας πολύ ακριβά. Στο σήμερα και στο αύριο. Ο φασισμός στην αρχή έρχεται για τους «άλλους», μετά για όλους. Και τίποτα από όλα αυτά δεν είναι χαβαλές. Είναι κατάντια να «σπας πλάκα» με τους μετανάστες, να γελάς με ρατσιστικά βιντεάκια και ανέκδοτα, να θεωρείς ότι κοινωνικοποιείσαι  κάνοντας like στο facebook σε σχόλια ρατσιστικού οχετού. Ή είσαι με αυτούς ή τους πολεμάς, δεν χωράνε πλέον συμψηφισμοί και ίσες αποστάσεις. η καθεμία και ο καθένας έχει υποχρέωση να πάρει θέση στον πόλεμο που διεξάγεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία.

Να σταθούμε εμπόδιο σε όσους θέλουν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε όσους επιδιώκουν, οι ανθρώπινες σχέσεις να βασίζονται στην επιβολή, την εξουσία και την επίδειξη ισχύος. Ούτε σωτήρες ούτε προστάτες και νταβατζήδες χρειαζόμαστε. Να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας  με σεβασμό στις διαφορετικές δυνατότητες και ανάγκες που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Αυτοοργανωμένα, ως ίσος προς ίση. Μακριά από διαχωρισμούς με βάση το φύλο, το χρώμα, τη γλώσσα. Να μιλήσουμε τη γλώσσα των κοινών προβλημάτων που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Γιατί ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό είναι ο πόλεμος της ζωής ενάντια στο θάνατο…

… τσακίζοντας τους φασίστες

* Nationalsozialismus:  εθνικοσοσιαλισμός στα γερμανικά (ιδεολογία του κόμματος του Χίτλερ ΝSDAP).

Από τη γερμανική λέξη προέρχεται η αγγλική Nazism και η ελληνική Ναζισμός και Ναζί.

Όταν λοιπόν οι χρυσαυγίτες λένε ότι δεν είμαστε ναζί αλλά εθνικοσοσιαλιστές ή εθνικιστές, κρύβουν την αλήθεια τους. Γιατί είναι και τα δύο, αφού είναι το ίδιο πράγμα.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθούμε να εντείνεται ένα σχέδιο εξόντωσης των αγωνιζόμενων μέσα από τη συγκρότηση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έρχεται να σαρώσει τα πάντα. Από τα σχέδια επί χάρτου που πραγματοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση δεν θα μπορούσε να λείπει η επίθεση στις υποδομές και στους χώρους αυτοοργάνωσης του αγώνα, κομμάτι των οποίων είναι οι καταλήψεις κτιρίων.

Συνέχεια ανάγνωσης κείμενο για την πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα →

Κάτω τα χέρια σας από την κατάληψη Σκαραμαγκά [pdf]

Στις 23/10/12 ο Χρήστος Φωτίου, πρόεδρος του ΝΑΤ (Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο), παραχώρησε συνέντευξη στην ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Αυτιά σχετικά με την κατάσταση του ταμείου, τα οικονομικά προβλήματα του κλάδου και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του ταμείου. Λίγο πριν τελειώσει η συνέντευξη, κι αφού αντάλλαξε φιλοφρονήσεις με τον γλοιώδη «εθνικό τελάλη» των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, κέρδισε λίγο χρόνο για να απευθυνθεί σε εμάς: στους καταληψίες του κτιρίου της Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, ιδιοκτησίας ΝΑΤ.

[Το κτίριο] δυστυχώς είναι κατειλημμένο από ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι αντικρατιστές και με την ευκαιρία αυτή, μου επιτρέπεις να πω σ΄ αυτούς που ‘χουν καταλάβει το κτίριο και νομίζουν ότι έτσι επιτελούν το επαναστατικό τους καθήκον και το λέω εγώ αυτό που ξέρεις ποιος είμαι. Αυτό το κτίριο αποκτήθηκε από τις εισφορές των λαδάδων, των θερμαστάδων, των βατσιμάνιδων, των ψαράδων, των καπεταναίων, των μηχανικών, τα καμαροτάκια και οι  μάγειροι το πλήρωσαν… δηλαδή οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι ιδεολογικά εκφράζονται από αυτούς τους κυρίους που το κατέχουν τέσσερα χρόνια τώρα. Και το επίσημο κράτος ακόμα δεν μπόρεσε να τους εξώσει. Παρικάλεσα δια εγγράφου μου από 27/9 …Ακόμα δικαστήριο δεν έχει  γίνει 3 χρόνια πια. Ενημέρωσα τον κ. Δένδια και τον παρακαλώ και πάλι μέσω της εκπομπής σου, να βρεθεί ένα τρόπος, ειρηνικός τρόπος, δεν μιλάω για έξωση με βίαιες ενέργειες, να πεισθούν οι άνθρωποι αυτοί να μας παραδώσουν το κτίριο να το αξιοποιήσουμε γιατί τα έσοδά του θα πάνε στις οικογένειες των ανθρώπων που χάσανε τους ανθρώπους τους στις θάλασσες και στους ωκεανούς του κόσμου.

[το απόσπασμα της συνέντευξης απο το 20:18 έως και το 25:00]

Κάποια πράγματα για να ξηγηθούμε! Πρώτον, κάποιοι από εμάς ανήκουμε σε οικογένειες ναυτικών, όπως και τόσοι άλλοι χιλιάδες. Δεύτερον, πολλοί σύντροφοί μας εργάζονται στις σύγχρονες «γαλέρες» των εφοπλιστών. Τρίτον, γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατεί στο ΝΑΤ και στον κλάδο εν γένει. Και τέλος, ξέρουμε κι εμείς ποιος είναι ο Φωτίου και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί.

Ας ξεκινήσουμε με το τελευταίο, λοιπόν. Ο Χρήστος Φωτίου, πρόεδρος του ΝΑΤ, είναι γνωστός «πρασινοφρουρός»: έχει διατελέσει αιρετός δήμαρχος Κερατσινίου, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Β’ Πειραιά, Υφυπουργός Εμπορίου επί κυβερνήσεων Ανδ. Παπανδρέου, πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος της "ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΚΤΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ Α.Ε." κα. Επίσης είναι κολλητός με τον διαπλεκόμενο Γιάννη Διαμαντίδη και διορίστηκε – ως προσωπική επιλογή του – πρόεδρος του ΝΑΤ το ‘10, την περίοδο που ο τελευταίος διατελούσε Υπουργός Θαλάσσιων Υποθέσεων Νήσων και Αλιείας.

Η οδύσσεια ενός κλάδου

Αλλά η μαριονέτα Φωτίου είναι ένα μικρό μέρος της τραγωδίας που ονομάζεται «ελληνική ναυτιλία»· τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι περίπου 158.800 εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και άνεργοι του κλάδου τον ξεπερνούν παρασάγγας. Ας μιλήσουμε για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές: για όλους αυτούς που οι εφοπλιστές και το κράτος δεν «δίνουν» μία. Να μιλήσουμε για τους 16.800 εργαζόμενους ναυτικούς  – τους οποίους επικαλείται ο Φωτίου – των οποίων οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που υπογράφουν ΠΝΟ και Ναυτεργατικά Σωματεία, αμφισβητούνται. Να μιλήσουμε για τους – εδώ και μήνες – απλήρωτους εργαζόμενους και για τον άγραφο νόμο της «μαύρης λίστας», που υπό την απειλή της ανεργίας τους εκβιάζει με απόλυση εάν τολμήσουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Για τους 72.000 συνταξιούχους που βλέπουν τις συντάξεις τους να βουλιάζουν στον πάτο της θάλασσας: περικοπές τις τάξης του 20%, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ένταξη του Οίκου Ναύτη στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ κοκ. … το τίμημα της απόφασης να φάνε τα χρόνια τους μακριά από τα σπίτια τους. Να μιλήσουμε για τους 10.000 ανέργους, τους οποίους το κράτος καλεί να πληρώσουν τα εξοντωτικά χαράτσια της έκτακτης εισφοράς επειδή κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπίτι. Και να μην ξεχάσουμε όλα αυτά που θα αυξήσουν το ποσοστό της ανεργίας: την άρση του καμποτάζ, την κατάργηση της δεκάμηνης επάνδρωσης των πλοίων και τη μείωση του εργατικού δυναμικού των πληρωμάτων.

Κυρίως, όμως, να μην ξεχάσουμε τους πάνω από 60.000 ανασφάλιστους εργαζόμενους. Για όλους αυτούς που οι εφοπλιστές δεν δίνουν στο ΝΑΤ ούτε ένα ευρώ δημιουργώντας τα τεράστια ελλείμματα του ταμείου. Και όλα αυτά, ενώ ταυτόχρονα οι δικαστές ουσιαστικά αθωώνουν τους εφοπλιστές για φοροδιαφυγές εκατομμυρίων: προχτές, στις 30/10/12, ο πλοιοκτήτης Γερ. Αγούδημος (GΑ Ferries) καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 4 ετών, με αναστολή και με χρηματική εγγύηση ύψους 15.000 ευρώ, για τις οφειλές του στο ΝΑΤ της τάξης του 1.630.000 ευρώ ενώ είναι ο ίδιος εφοπλιστής που χρωστάει στο ταμείο για το Κεφάλαιο Ασφάλισης Επιβατών και Οχημάτων (ΚΑΕΟ) περίπου 20.000.000 ευρώ!! Και αυτή είναι μία περίπτωση – ανάμεσα σε δεκάδες άλλες – που αποτελεί, όμως, άξιο δείγμα των αιτιών για την άθλια κατάσταση του ταμείου. Ενός πολύπαθου ταμείου του οποίου η κρατική επιχορήγηση μειώθηκε κατά 152 εκ. ευρώ και τα αποθεματικά του λεηλατήθηκαν έως και 70%, μετά το κούρεμα από το PSI. Ενός από τα πολλά ταμεία, που τα αποθεματικά τους «θυσιάστηκαν» στο βωμό των σκανδάλων των δομημένων ομολόγων και του χρηματιστηρίου…

Ο μεσιέ Φωτίου θυμήθηκε τους «θερμαστάδες», τους «βατσιμάνηδες», θυμήθηκε τα «καμαροτάκια» [sic], θυμήθηκε μέχρι και εμάς, τους καταληψίες αντικρατιστές, αλλά  ξέχασε να αναφερθεί – καθόλου τυχαία – σε αυτούς των οποίων οι τσέπες φουσκώνουν με αυτήν την κατάσταση. Ξέχασε τους εφοπλιστές! ­Δεν είπε κουβέντα για τις 56 νόμιμες φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι εφοπλιστικές εταιρίες (με τον ν.27/1975). Τους «πατριώτες» εφοπλιστές που ανοίγουν Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού στην Ασία τροφοδοτώντας τις εταιρίες τους με φθηνό και «ελαστικό» εργατικό δυναμικό ενώ εδώ ρίχνουν πόρτα στους αντίστοιχους ναυτικούς. Τους πατριώτες εφοπλιστές που με τη διάλυση των Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας θα μπορούν πλέον να κάνουν τη ζωή λάστιχο όχι μόνο των αλλοδαπών αλλά και των «συμπατριωτών» τους ελλήνων δίχως να χρειάζονται την καβάτζα των «οικονομικών παραδείσων» και των off–shore εταιριών. Λησμόνησε αυτούς που ελαττώνουν τα δρομολόγια στα νησιά ανάλογα με το ιδιωτικό συμφέρον ή και ακόμα ακινητοποιούν πλοία – παραβιάζοντας την 10μηνη υποχρεωτική λειτουργία – καταδικάζοντας τους κατοίκους των νησιών στον εφιάλτη της απομόνωσης. Γιατί ο Φωτίου τα ξέχασε όλα αυτά;

Ο Φωτίου, ως άλλος ταχυδακτυλουργός,  προσπάθησε να στρέψει την προσοχή των ναυτικών στην ακίνητη περιουσία του ΝΑΤ. Προσπάθησε να μας παρουσιάσει ως κλέφτες και καταπατητές για να τους πείσει ότι η αξιοποίησή της θα είναι η λύση στα προβλήματά τους.  Ξέχασε όμως κάτι ακόμα προσπαθώντας να φέρει τους ναυτικούς απέναντί μας. Ότι είτε έχουμε στις οικογένειες μας και στις παρέες μας ναυτικούς, είτε όχι, όλοι μας αντιμετωπίζουμε την ίδια ζοφερή κατάσταση, ότι όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Γι’ αυτό και τα «κόλπα» του είναι φθηνά.

Αλλά ας δούμε αυτήν την περιβόητη «αξιοποίηση του ακινήτου»

Το κτίριο της Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά καταλείφθηκε στις 19/03/09 από συντρόφους και συντρόφισσες του  αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο χώρος παρέμενε εγκαταλελειμμένος από το 1999 για λόγους στατικότητας μετά το σεισμό της ίδιας χρονιάς, ενώ μέχρι τότε – κατά περιόδους – νοικιαζόταν από το ΝΑΤ το ισόγειο και άλλος ένας όροφος. Ακόμα και την «περίοδο της ανάπτυξης» δεν είχε γίνει καμία εξολοκλήρου συντήρηση και ανακατασκευή λόγω των υπέρογκων απαιτήσεων και των αυστηρών θεσμικών προϋποθέσεων (διατηρητέο κτίσμα) και για μία δεκαετία το κτίριο – στην κυριολεξία – ρήμαζε. Το γιατί ο Φωτίου, απευθυνόμενος στον Δένδια και στον Καμίνη, το ξαναθυμήθηκε τώρα, μέσα σε αυτήν τη συγκυρία, θα το δούμε παρακάτω. Ας κοιτάξουμε όμως πρώτα προσεχτικά πόσο στέκουν αυτά που λένε οι ίδιοι περί «αξιοποίησης».

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει το ίδιο το ΝΑΤ, απαντώντας στην ερώτηση του φασίστα Βορίδη σχετικά με την κατάσταση της ακίνητης περιουσίας του ταμείου και πιο συγκεκριμένα για το κτίριο μας [6565/23-11-10], η αντικειμενική αξία αγοραπωλησίας του το 2007 ήταν η μισή της εμπορικής (μίσθωση σε ιδιώτη). Επίσης σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, η τεχνική εταιρία ΒΙΠΕΤΒΑ στην μελέτη της αναφέρει:

Το κτίριο δεν αξιοποιείται ως έχει και απαιτούνται σημαντικές επεμβάσεις στους εσωτερικούς χώρους ορόφων του ισογείου καθώς και των εξωτερικών όψεων. […] Ως προωθητέα λύση προτείνεται, να παραμείνει το ακίνητο στην ιδιοκτησία του ΝΑΤ και να αυτοχρηματοδοτηθεί η ανακαίνιση […]

Για τον πιθανό Ανάδοχο η απόδοση είναι οριακή εκτός αν καταστεί τεχνικά δυνατή και θεσμικά επιτρεπτή η επέμβαση στις εσωτερικές διαρρυθμίσεις […] Σε κάθε περίπτωση η διάρκεια της εκμετάλλευσης θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 20ετής, αφού ακόμα και στην περίπτωση της βέλτιστης εκμετάλλευσης τα περιθώρια κέρδους είναι στενά (εφόσον μάλιστα συνυπολογιστεί και το ρίσκο της πιθανής μειωμένης εκμετάλλευσης σε κάποιες χρονικές περιόδους λόγω συνθηκών αγοράς).

Η περίπτωση ανάληψης από το ίδιο το ΝΑΤ της διαδικασίας ανακαίνισης – αποκατάσταση με σύναψη δανείου θεωρητικά είναι δυνατή όμως το ΝΑΤ δεν διαθέτει τις δομές για να εκμεταλλευτεί το κτίριο κατά τον καλύτερο τρόπο και θα αναλάβει έτσι σοβαρό ρίσκο.

Ο πιθανοί Ανάδοχοι της περιόδου αυτής (2010) σύμφωνα με την ίδια έκθεση ήταν: (α) η «Εταιρία για το κτίριο της όπερας και της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης “Μαρία Κάλλας”» για τη στέγαση του Μουσείου «Μαρία Κάλλας» και (β) η κατασκευαστική εταιρία «Γηγερτόν ΑΕ». Και οι δύο αποσύρθηκαν της προσφοράς την ίδια περίοδο, η πρώτη με δημόσια ανακοίνωση στις 26/02/10, έπειτα από παρέμβασή μας.

Επομένως τα όσα μας ανακοινώνει ο Φωτίου είναι απλά ψέματα. Δεν υπάρχει καμία εταιρία που να διεκδικεί το κτίριο για στέγαση του Μουσείου «Μαρία Κάλλας» και καμία ανάδοχη εταιρία που να αναλαμβάνει το τεράστιο ρίσκο της επένδυσης.

Τα κατασταλτικά σχέδια των Δένδια, Καμίνη, Φωτίου

Με το πρόσχημα της διάσωσης του ΝΑΤ, ο Φωτίου επικαλείται την «αξιοποίησή» των ακινήτων του. Όνειρα θερινή νυκτός, φυσικά, για ένα ταμείο το οποίο βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης. Η πραγματικότητα είναι ότι υπό τις ισχυρές πιέσεις της τρόικας επιχειρείται η παραχώρηση των ακινήτων του ΝΑΤ στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε να πουληθούν αργότερα σε τιμές ξεφτίλας. Οι δήθεν συνδικαλιστικές κορώνες του ΔΣ του ΝΑΤ που εναντιώνονται σε αυτό και τα περί ύπαρξης  «αυτοτελούς υπηρεσίας του ΝΑΤ για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας» δεν είναι τίποτα άλλο παρά δείγμα ανταγωνισμών για το ποιος θα «φάει τα φιλέτα». Τέλος, όσον αφορά το κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, όλα αυτά ουσιαστικά αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε ο Φωτίου να κλείσει το μάτι στον Καμίνη  (βλ. αναπτυξιακό πλάνο «Αθήνα 2014») και στα κατασταλτικά σχέδια του Δένδια.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που η κατάληψη μας εκτίθεται στην καταστολή ή δέχεται επίθεση. Στα 3 1/2 χρόνια που βρισκόμαστε εδώ έχουμε να αναφέρουμε παραδείγματα όλων των ειδών: κοινοβουλευτικές ερωτήσεις από βουλευτές του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ, αστυνομικές παρενοχλήσεις, επισκέψεις του Καμίνη με μπράβους έξω από την πόρτα μας, επιθέσεις χρυσαυγιτών με τη συνδρομή των μπάτσων, παρακρατικές επιθέσεις φασιστόμπατσων, πυρπολήσεις οχημάτων μας… με αποκορύφωμα την αστυνομική εισβολή στο κτίριο στις 29/7/11 και τη σύλληψη ενός συντρόφου.

Η εισβολή στην κατάληψη Κ* Βοξ στα Εξάρχεια, η εκκένωση της Δημοτικής αγοράς στην Κυψέλη, η εκκένωση της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη – με σύλληψη 10 συντρόφων και συντροφισσών, η εκκένωση της νέας κατάληψης στη Βέροια – με σύλληψη 8 συντρόφων και συντροφισσών – καθώς και οι απειλές για εισβολή στις καταλήψεις Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη και Ευαγγελισμός στο Ηράκλειο αποτελούν κομμάτι αυτού του σχεδιασμού… Όταν λοιπόν ο «δημοκράτης» κύριος Φωτίου κάνει έκκληση στον υπουργό των μπάτσων Δένδια να μας κάνει έξωση  από το κτίριο, ας μας κάνει τη χάρη να μην επικαλείται ειρηνικούς και μη βίαιους τρόπους, γιατί ξέρει πολύ καλά τι επιλέγει. Άλλωστε, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι είναι το λαμόγιο. Ενδεχόμενη εισβολή και εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά συνεπάγεται συλλήψεις, διώξεις, πιθανούς ξυλοδαρμούς και πρόκληση φθορών από τους μπάτσους στις υποδομές της κατάληψης, όπως έχει γίνει αμέτρητες φορές σε άλλες καταλήψεις. Ας κάνει λοιπόν ο καθένας τις επιλογές του, αναλαμβάνοντας ξεκάθαρα την ευθύνη και τις συνέπειες τους, όντας υπόλογος όχι μόνο σε εμάς αλλά στο σύνολο των κατειλημμένων χώρων, των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, των αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Η κατάληψη Σκαραμαγκά είναι κομμάτι των κοινωνικών αγώνων

Η χρόνια εγκατάλειψη του κτιρίου από το ΝΑΤ και η απόφασή του να θυμηθεί τον «σεβασμό στην ιστορικότητά του»  μετά από 3 1/2 χρόνια κατάληψης αποδεικνύει το μέγεθος τη υποκρισίας. Η κατάληψή του από εμάς έφερε την πραγματική και μοναδική αξιοποίησή του, τόσο σε τεχνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Με τη βοήθεια συντρόφων πολιτικών μηχανικών αναλάβαμε την αποκατάσταση των βλαβών διασφαλίζοντας παρόλα αυτά το μίνιμουμ: οι τεχνικές ανάγκες του να μην υπερβαίνουν τις κοινωνικοπολιτικές ανάγκες και χρήσεις. Η δική μας επένδυση είναι βαθιά πολιτική και δε χρειάζεται να φορά το μανδύα μίας τεχνικής «επιστημονικοφανούς» αρτιότητας. Έτσι με μεράκι, προσοχή και με τα χέρια εκατοντάδων αλληλέγγυων συντρόφων/ισσων, μετά από αμέτρητες «εργατοώρες» δημιουργικότητας,  ξεκίνησε η λειτουργία του ως αυτοοργανωμένο πολιτικό εγχείρημα και κοινωνικός χώρος. Η μέρα που μπήκαμε στο κτίριο ήταν μία μέρα απελευθέρωσής του. Ήταν η στιγμή που οι επιθυμίες μας, οι ελπίδες, τα όνειρά μας βρήκαν σπίτι να φωλιάσουν. Ήταν η μέρα που το κτίριο στη γωνία της Σκαραμαγκά σταμάτησε να έχει «ιδιοκτήτη» και έγινε κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Η διαχείριση του κτιρίου γίνεται από την οριζόντια και αντιιεραρχική συνέλευση της κατάληψης. Το κόστος των εξόδων καλύπτεται αποκλειστικά από την ελεύθερη συνεισφορά των συντρόφων/ισσών που συμμετέχουν στη συνέλευση και των διάφορων εγχειρημάτων που στεγάζονται. Στους χώρους της κατάληψης παρουσιάζονται πολιτικές εκδηλώσεις, δραστηριοποιούνται πολιτικές ομάδες που πραγματοποιούν τις συνελεύσεις τους, ομάδες αυτομόρφωσης, ομάδα μαθημάτων ελληνικών σε μετανάστες, ομάδα κινηματογραφικών προβολών, στεγαστική κολλεκτίβα ενώ επίσης στεγάζονται υποδομές όπως δανειστική βιβλιοθήκη/αναγνωστήριο, ξυλουργείο, αίθουσα Η/Υ, αίθουσα χορού και πολεμικών τεχνών, εργαστήριο ραπτικής, πίστα αναρρίχησης κα.

Μέσα στο ζοφερό περιβάλλον που ζούμε όλοι και όλες, τα παραπάνω είναι η δική μας προσφορά στη «δέσμη μέτρων ενάντια στην πτώχευση». Οι κοινότητες αγώνα, κομμάτι των οποίων είναι οι καταλήψεις, αποτελούν τους τρόπους αντίστασης απέναντι στην επιχειρούμενη εξαθλίωση που μας επιφυλάσσουν οι κρατικοί-καπιταλιστικοί σχεδιασμοί. Οι στεγαστικές καταλήψεις, οι αυτοοοραγνωμένοι κοινωνικοί χώροι, οι πρωτοβουλίες αυτομόρφωσης, οι συνελεύσεις γειτονιάς, τα χαριστικά παζάρια, οι συλλογικές κουζίνες και μύριες ακόμα πρακτικές αυτοοργάνωσης της ζωής είναι ο τρόπος μας να δίνουμε πραγματικές απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα.  Η αλληλεγγύη μεταξύ μας, μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, αποτελεί τη μόνη λύση ενάντια στον εξανδραποδισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τα προβλήματα των εργαζομένων δε θα λυθούν μέσα από την παραίτηση ή τον συντεχνιακό ανταγωνισμό. Να σπάσουμε το φόβο και να γκρεμίσουμε όλα αυτά που μας έφεραν σε αυτό το χάλι οργανώνοντας την αντίστασή μας με όπλα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Για να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας. Για την κοινωνική επανάσταση.

Στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα. Είναι το περιεχόμενό του. Είναι η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χώρου και χρόνου. Και οι οριζόντιες-αντιιεραρχικές συνελεύσεις τους δεν είναι απλά μέσο λήψης αποφάσεων. Είναι το περιεχόμενο της αυτοοργάνωσης. Είναι οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν, όσα δεν ελέχθησαν και περιμένουν να ειπωθούν.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΚΑΝΕΙΣ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

01/11/12

Δύο μέρες, δύο πόλεις, δύο κοινωνικοί χώροι στις φλόγες… δύο οι ηθικοί αυτουργοί: κράτος και παρακράτος.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, την Τρίτη 11 Ιουλίου, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος της κατάληψης «Apertus» στο Αγρίνιο δέχεται επίθεση με αυτοσχέδιο εμπρηστικό-εκρηκτικό μηχανισμό με αποτέλεσμα να προκληθούν φθορές στον προαύλιο χώρο.

Δύο μέρες αργότερα, την Παρασκευή 13 Ιουλίου, εμπρηστική επίθεση δέχεται το κτήριο της κατάληψης «Δράκα» στην Κέρκυρα, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του 1^ου ορόφου της κατάληψης.

Και στις δύο περιπτώσεις, στόχος των εμπρηστών ήταν η καταστροφή ενός αυτό-οργανωμένου και κοινωνικού χώρου με ελευθεριακά προτάγματα. Κοινή συνισταμένη των επιθέσεων ήταν η καταστροφή των απελευθερωμένων εδαφών που έχουν καταληφθεί από ανθρώπους που επέλεξαν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, να αυτοδιαχειριστούν την καθημερινότητά τους, να στεγάσουν τις επιθυμίες τους και να προτάξουν την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Αυτοί οι κινηματικοί χώροι, λοιπόν, με παρουσία στους τοπικούς αγώνες των περιοχών και πλούσιο ρεπερτόριο κοινωνικής δράσης (εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, θεατρικές παραστάσεις, μαθήματα ξένων γλωσσών, χαριστικά παζάρια, καφενεία, κουρεία κα.) δεν θα μπορούσαν παρά να μπουν στο μάτι κράτους και παρακράτους.

Τι κι αν το Νοσοκομειακό Σύστημα καταρρέει υπό την ασφυκτική πίεση της αφαίμαξης των δημοσίων πόρων, οδηγώντας στην εξαθλίωση και το θάνατο χιλιάδες ασθενείς και τους εργαζόμενους στη φτώχεια και την ανεργία. Μία κατάληψη ενός (εγκαταλελειμμένου εδώ και 15 χρόνια) δημοσίου κτηρίου που βρίσκεται υπό την ευθύνη του Νοσοκομείου Κέρκυρας αποτελεί την «δαμόκλειο σπάθη» του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας. Ικανοποιητικός λόγος δεν είναι άλλωστε για να επιχειρηθεί να παρουσιαστεί μία κατάληψη ως αποδιοπομπαίος τράγος;

Τι κι αν η φασιστική ατζέντα έχει καταλάβει το κέντρο της πολιτικής σκηνής με την κατασκευή συγχρόνων στρατοπέδων συγκέντρωσης, τη στοχοποίηση των μεταναστών, την εγκληματοποίηση των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, την υποστήριξη των ρατσιστικών πρακτικών με την εθελοτυφλία της αστυνομίας και των ΜΜΕ, την έξαρση των εθνικιστικών κορόνων και των αντικομμουνιστικών κραυγών. Ένας αυτοοργανωμένος χώρος σε μία πόλη σαν το Αγρίνιο, δεν αποτελεί παρά το «άλλο άκρο» της ακροδεξιά. Ικανοποιητικός λόγος δεν είναι άλλωστε για να επιχειρηθεί να παρουσιαστούν οι κοινωνικοί αγωνιστές ως «συμμορίτες»;

ΟΧΙ! Όλα αυτά είναι «ικανοποιητικοί λόγοι» μονάχα για τους κουτούς, τους εθελοτυφλούντες και τους επικίνδυνους. Είναι γνωστό ότι σε περιόδους εξαθλίωσης και καταστολής η αντίσταση είναι η μοναδική διέξοδος για επιβίωση. Όπως επίσης είναι γνωστό ότι ο κοινωνικός κανιβαλισμός και το ιδεολόγημα του «όλοι εναντίον όλων» είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να αποπολιτικοποιηθούν οι κοινωνικοί αγώνες και να καμφθούν οι συλλογικές αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων. Επίσης είναι γνωστό ότι η εδραίωση του Ολοκληρωτισμού πρέπει να περάσει πρώτα στις συνειδήσεις των καταπιεζόμενων ως προσωπική ευθύνη: ότι φταίμε για το «δημόσιο» χρέος, για τη φτώχεια μας, το άγχος και την κατάθλιψή μας. Και ότι η αντίσταση στη βαρβαρότητα αποτελεί ματαιοπονία· ότι «μόνο μια χούντα θα μας σώσει».

Είναι γνωστή η προσπάθεια των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να ανοίξουν γραφεία στη Λεωφ. Αλεξάνδρας, την κεντρική οδό της Κέρκυρας όπου στεγάζεται και η κατάληψη Δράκα. Όπως είναι γνωστή η πλούσια αντιφασιστική ιστορία του Αγρινίου και τα κοινωνικά ριζώματα των αναρχικών της πόλης εδώ και δεκαετίες.

Είναι εν τέλει γνωστή – και πιο οφθαλμοφανής από ποτέ – η συνεργασία κράτους και παρακράτους. Της αστυνομίας, της μαφίας και της Χρυσής Αυγής. Καθώς και η υποστήριξη των αφεντικών (μικρών ή μεγάλων) σε καθετί που εξασφαλίζει την καθυπόταξη  των εργαζομένων με όπλα την εξατομίκευση και τον φόβο. Μας θέλουν μόνες, φοβισμένους και γονατιστούς.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε κάτι. Και θα συνεχίζουμε να τους το υπενθυμίζουμε με κάθε τρόπο. Ότι δεν ανεχόμαστε κανένα νταβατζή που προσπαθεί να μας «πουλήσει προστασία»: είτε αυτό λέγεται κράτος, είτε αστυνομία, είτε μαφία, είτε Χρυσή Αυγή. Και, τέλος, ότι οι κοινότητες αγώνα, οι καταλήψεις, τα «άπαρτα κάστρα» μας είναι «οι ιδέες μας, οι σχέσεις μας, είναι ο κόσμος που οραματιζόμαστε και προσπαθούμε να χτίσουμε». Ότι…

Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΙΕΙ

ΓΙΑΤΙ…

Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

APERTUS (ΑΓΡΙΝΙΟ) ΚΑΙ ΔΡΑΚΑ (ΚΕΡΚΥΡΑ)

20/07/12

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Διασυλλογικό κείμενο από Ρεσάλτο, Σινιάλο, Θερσίτη, Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, που μοιράζεται σε χιλιάδες αντίτυπα στις αντίστοιχες περιοχές.

Ούτε με το κόμμα της Τάξης

ούτε με το κόμμα της Ενσωμάτωσης

Σε μια περίοδο έντονης ρευστότητας και πόλωσης, τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Το πρόβλημα, λοιπόν, για τους «από πάνω» δε θα μπορούσε παρά να είναι η λεγόμενη «ακυβερνησία». Ακυβερνησία, όχι με τη μορφή αδυναμίας συγκρότησης μονοκομματικού κυβερνητικού σχήματος αλλά με τη μορφή αδυναμίας άντλησης κοινωνικής νομιμοποίησης της Εξουσίας και των επιλογών της στο πεδίο της πολιτικής-οικονομικής διαχείρισης. Η αποτροπή ανεξέλεγκτων κοινωνικών μεταβλητών που θα μπορούσαν να ρηγματώσουν καταλυτικά την αστική κανονικότητα, οδήγησε το πολιτικό σύστημα στην επιλογή των εκλογών στις 6 Μάη (γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν προμηνύονται εύκολες αυτοδυναμίες ή συμπράξεις). Ο ίδιος λόγος μετά τις εκλογές, το κάνει να «αφουγκράζεται» την «λαϊκή εντολή», και να σπεύδει να ψελλίσει περί επαναδιαπραγμάτευσης των «επαχθών οικονομικών όρων των μνημονίων». Οι εκλογές, με το «μαγικό» ραβδάκι της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης, μπορούν να κάνουν έναν «ακυβέρνητο λαό», «κυρίαρχο λαό»…

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου, πέρα από τις δημοσιογραφικές κοινοτοπίες, δεν ανέδειξαν νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους ναζί της Χρυσής Αυγής, ούτε κατέστησαν «τραγικά ηττημένο» τον δικομματισμό. Συνέχεια ανάγνωσης Από εκλογές σε εκλογές ή το πιο ισχυρό ναρκωτικό μετά τον φόβο είναι η ελπίδα →