ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ;
Τι χρώμα είναι η έρημος το βράδυ; Στα άδεια βλέμματα των καθισμένων στον γκρίζο δρόμο, στα ξεφλουδισμένα παγκάκια των πάρκων, στο λαχάνιασμα των κυνηγημένων δεν μπορώ να διακρίνω κανένα χρώμα. Βλέπω τους ανθρώπους που ξάπλωσαν κάτω από τα δέντρα του πάρκου να πνίγονται από δηλητηριώδη φίδια που νόμισαν πως ήταν ρίζες. Τους βλέπω να καταπίνονται από το σκοτάδι που νόμισαν πως ήταν απλώς ένας ίσκιος.
Ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν ένα εργοστάσιο σαπουνιού. Η λειτουργία του καταστρέφει τις γύρω κατοικήσιμες περιοχές, ψαλιδίζει τα χρόνια όσων δε μπορούν να φύγουν από αυτές, κι όλα αυτά για να έχουν κάποιοι λίγοι το προνόμιο να πλυθούν με το σαπούνι στο αστραφτερό τους μπάνιο. Γιατί οι κάτοικοι που τώρα ουρλιάζουν για εκείνους που «βρωμίζουν» την περιοχή τους, δεν μίλησαν ποτέ για την εικόνα που έχει ούτως ή άλλως το τοπίο που τους περιβάλλει; Γιατί δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για τον τρόπο που δομήθηκε το αστικό τους περιβάλλον; Γιατί δεν αναζήτησαν τις σχέσεις εκμετάλλευσης που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την πολεοδομία; Γιατί αυτοί που τώρα περιφράσσουν τα πάρκα για να εμποδίσουν τους «βρωμιάρηδες», είναι οι ίδιοι που έχεσαν παντού το τσιμέντο τους.
Μας μάθανε από μικρούς να μη βλέπουμε τον άλλο, να κοιτάζουμε μόνο το δικό μας αίσιο τέλος. Να κοιτάζουμε μόνο μπροστά και να μη στρεφόμαστε προς τα πίσω. Μας αφηγήθηκαν τα παραμύθια, όπως αυτοί θέλανε, τονίζοντας την ευτυχή κατάληξη και αποκρύπτοντας ότι η ουσία του παραμυθιού βρίσκεται αλλού, βρίσκεται στην προειδοποίηση ότι σημασία δεν έχει το ευτυχισμένο τέλος, αλλά οι ακρότητες στις οποίες μπορεί να καταφύγει κανείς αναζητώντας την ατομική του ευτυχία. Ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι ο «φιλήσυχος πολίτης» που κυνηγάει παρέα με τους μπάτσους και τους φασίστες εκείνους που αντιδρούν στην ιδέα ενός ατομικού, προσωπικού «ευτυχισμένου τέλους», στην ιδέα μιας ευτυχίας θεμελιωμένης στα πτώματα των άλλων. Ή μάλλον, ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι η συγχώνευση των τριών: ο «φιλήσυχος πολίτης» είναι πλέον μπάτσος και φασίστας. Η πραγματικότητα είναι τρομακτικότερη από τα παραμύθια. Η σκούπα δεν ανήκει πια στη μάγισσα, αλλά στους μπάτσους που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους συντονίζοντας ένα νέο κυνήγι «μαγισσών».
Λοιπόν, τι χρώμα έχει η έρημος το βράδυ στον Αγ. Παντελεήμονα; Τι χρώμα έχει το βλέμμα του ανθρώπου που ξεκίνησε για το πάρκο και βρήκε την «παιδική χαρά» να έχει μετατραπεί σε «φασιστικό μίσος»; Τι χρώμα είχε το λαχάνιασμα του κακού δράκου του παραμυθιού του νεοέλληνα, δηλαδή εκείνου που κυνηγήθηκε από τον «ήρωα», επειδή προσπάθησε να γκρεμίσει τον φράχτη του πάρκου;
Τι χρώμα έχει ο έρημος του Αγ. Παντελεήμονα; Έχει το χρώμα του φόβου, γιατί ο φόβος φυλάει τους έρημους. Όμως φτάνει πια η ερημιά, ας οργανωθούμε για να διώξουμε το φόβο. Ας μην έχει happy end το παραμύθι του νεοέλληνα. Ας νικήσει ο δράκος.
Συντροφικά
ν.
