Ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ

Είναι αδιανόητο να φεύγεις κυνηγημένος από το τόπο σου, να σε πυροβολούνε και να σε κυνηγάνε στα σύνορα χωρών που σε υποδέχονται με ρατσισμό, να αναγκάζεσαι να ζεις σε άθλια υπόγεια, να δουλεύεις στις χειρό-τερες δουλειές για εξευτελιστικά μεροκάματα, να σε αναγκάζουν να στέκεσαι για ώρες στην ουρά για να αποκτήσεις κάρτα παραμονής, να σε φυλακίζουν σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, με πρόσχημα και αφορμή μια στυγερή δολοφονία, οι ρατσιστικές συμμορίες με την εξόφθαλμη υποστήριξη της αστυνομίας, σε κυνηγάνε στο δρόμο με μαχαίρια, σε κατεβάζουν από τα λεωφορεία, εισβάλουν στο μαγαζί και στο σπίτι σου, σε ξυλοκοπούν και σε μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου. Μόνο και μόνο επειδή οι δολοφόνοι μπορεί και να μιλάν την ίδια γλώσσα με σένα. Αρκετά.

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες σε αυτή τη πόλη δεν είναι μόνοι και μόνες. Υπάρχουμε κι εμείς, που ξέρουμε καλά πως ο πόλεμος που διεξάγεται από τους ρατσιστές και την αστυνομία σ’ αυτό το τόπο είναι η άλλη όψη του οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου που βιώσατε στο τόπο σας. Υπάρχουμε εμείς που ξέρουμε καλά, πως ο ρατσισμός που βιώνετε κάθε μέρα, καλλιεργείται γιατί σας θέλουν να υπάρχετε μόνο ως φθηνό εργατικό δυναμικό, ως διαρκής εσωτερική απειλή που ‘’εγγυάται’’ τη κοινωνική συνοχή, γιατί σας θέλουν διαχωρισμένους και απομονωμένους από όλους και όλες εμάς.Όλους και όλες εμάς που πιστεύουμε πως όσο μας χωρίζουν σύνορα, έθνη, φύλα και θρησκείες θα είμαστε αδύναμοι/ες και εύκολος στόχος για όποιον επιλέξει να μας χτυπήσει και να μας κυνηγήσει.

Όλοι και όλες μαζί, μπορούμε να συνεργαστούμε για τη δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα για μια καλύτερη ζωή, να αντισταθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στους ρατσιστές και την αστυνομία. Να αντιπαλέψουμε το φόβο και τη βαρβαρότητα, με την ευγένεια και την αλληλεγγύη, πριν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, του μίσους και του ρατσισμού μας κατασπαράξουν όλους και όλες.

Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων

[Text .PDF]

[More in english, française, shqiptar]

Συνέχεια ανάγνωσης Πολύγλωσσο κείμενο που μοιράζεται στις γειτονιές της Αθήνας →

Η βαρβαρότητα εξαπλώνεται

Τα ξημερώματα της Τρίτης 10 Μάη ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στη συμβολή Ηπείρου και Γ’ Σεπτεμβρίου. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας συγκεντρώνονται στο σημείο της δολοφονίας κάτοικοι της περιοχής, συγκλονισμένοι από το βίαιο αυτό περιστατικό. Στο ίδιο σημείο συγκεντρώνονται επίσης εθνικόφρονες, ακροδεξιοί, οργανωμένα μέλη της χρυσής αυγής και άλλων φασιστικών, παρακρατικών οργανώσεων θέλοντας να εκμεταλλευτούν πολιτικά το τραγικό γεγονός. Από το απόγευμα της Τρίτης και για τρεις μέρες εξαπολύεται ρατσιστικό πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, με επιθέσεις σε σπίτια και μαγαζιά μεταναστών, ανθρωποκυνηγητό και τραυματισμούς με μαχαίρια, κατσαβίδια και ρόπαλα εναντίον όσων κινούνται στην περιοχή, εισβολές σε διερχόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα και ξυλοδαρμούς των επιβαινόντων σε αυτά μεταναστών. Οικογένειες μεταναστών με τα μικρά τους παιδιά αναγκάστηκαν να κρυφτούν σε μαγαζιά στη Βαρβάκειο για να γλιτώσουν από τη ρατσιστική μανία των ακροδεξιών οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ακόμη και στο συσσίτιο των αστέγων πίσω από το δημαρχείο. Παράλληλα, εκδηλώνονται απόπειρες επίθεσης από οργανωμένα φασιστοειδή και την αστυνομία στις γειτονικές καταλήψεις της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και στη Villa Amalias, που αναχαιτίζονται επιτυχώς από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των καταλήψεων και αλληλέγγυους/ες.
Την ίδια στιγμή που οι παρακρατικοί δολοφόνοι στέλνουν δεκάδες μετανάστες/στριες σε νοσοκομεία με σοβαρά τραύματα και ο 21χρονος Μπαγκλαντεσιανός Αλίμ Αμπντούλ Μάναν μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στα Κάτω Πατήσια, οι κρατικοί δολοφόνοι των ΜΑΤ καταστέλλουν βίαια την απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του Γιάννη Καυκά (ο οποίος νοσηλεύεται ακόμα σε σοβαρή κατάσταση στο Γενικό κρατικό Νικαίας) και δεκάδων άλλων διαδηλωτών.

Ο καπιταλισμός φέρει την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα όπως το σύννεφο την καταιγίδα. Οι δεδομένες συνθήκες κρίσης και αδυναμίας των κοινωνικών/ταξικών αγώνων να ορθώσουν τα απαραίτητα αναχώματα, συνθήκες δηλαδή σαν τις σημερινές, σημαίνουν την ένταση της εκμετάλλευσης, την απαξίωση της ζωής (μέχρι το βαθμό εξόντωσης) για ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, την εξαθλίωση και τον θάνατο. Μιλάμε τελικά για ένα πόλεμο ενάντια στους καταπιεσμένους, και ως τέτοιος μας αφορά εξίσου όλους και όλες πέρα από εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά κριτήρια είτε ζούμε στο κέντρο της Αθήνας, είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη.
Στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε, στο ανηλεές κυνηγητό των μεταναστών, στην κατασκευή μιας πραγματικότητας τρόμου, η συμμετοχή της αστυνομίας υπήρξε καταλυτική. Όχι μόνο όλα έγιναν δίπλα της, αλλά ακόμη περισσότερο με την ενεργό συμμετοχή και συνηγορία της. Ο αστυνομικός στρατός κατοχής στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας των μαινόμενων φασιστών, εγγυήτρια δύναμη ότι οι φασίστες θα παρέμεναν απερίσπαστοι από την πιθανότητα μιας δυναμικής απάντησης εναντίον τους. Είναι ενδεικτικό ότι την Τρίτη 17 Μάη, όταν δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι προσέγγισαν το σημείο της δολοφονίας για να παρέμβουν μοιράζοντας κείμενα και αφισοκολλώντας, προσήχθησαν μαζικά από δυνάμεις ΜΑΤ και ΔΙΑΣ. Συνολικά, το κράτος για 3 μέρες επέλεξε να αφήσει στην άκρη τον πολυδιαφημισμένο ρόλο του «εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης» και τα φληναφήματα περί «δημοκρατίας» που «στέκεται ανάμεσα στα δύο άκρα». Έτσι, μετά από μια βδομάδα επαναλαμβανόμενων πογκρόμ από τους φασίστες, οι κάτοικοι των περιοχών του κέντρου νιώθουν ακόμη πιο σφιχτά τη μέγγενη του φόβου, της ανασφάλειας και της βίας στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινή τους πραγματικότητα. Μια επιλογή που μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Τα νέα τάγματα ασφαλείας των χρυσαυγιτών και οι συνοδοιπόροι τους μετέτρεψαν τις γειτονιές του κέντρου σε πεδία κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτό άλλωστε που προτείνουν ως λύση. Η ιδεολογία του μίσους και του φόβου πραγματώνεται από γνωστούς μπράβους της νύχτας, μαχαιροβγάλτες και μαφιόζους. Ο Χρήστος Ρήγας είναι χαρακτηριστική περίπτωση: υποψήφιος περιφερειάρχης της Χρυσής Αυγής στη Δυτική Ελλάδα, καθώς και ιδιοκτήτης του καφέ “Πύλες” που αποτελεί ορμητήριο των νεοναζί τραμπούκων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, συνελήφθη πριν ένα μήνα για διπλή δολοφονία έπειτα από συμβόλαιο θανάτου. Αυτή είναι η χρυσή αυγή. Και η μισθοδοσία του φύρερ Μιχαλολιάκου από τις μυστικές υπηρεσίες (ΚΥΠ) είναι γνωστή από τη δεκαετία του ‘80, όπως γνωστές είναι οι διασυνδέσεις του με την αστυνομία.
Τα πογκρόμ, που εξαπολύθηκαν από την ακροδεξιά και την αστυνομία, έγιναν και υπό την ανοχή και στήριξη μιας μερίδας κόσμου που είδε στο πρόσωπο των μεταναστών την πηγή όλων των δεινών της ζωής του. Η κατασκευή της εγκληματικής φιγούρας του μετανάστη είναι προϊόν μιας συστηματικής προπαγάνδας με ιστορία τουλάχιστον 20 ετών που δυστυχώς έχει οικοδομήσει ένα υπόστρωμα ρατσιστικών στερεοτύπων σε κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Και ενώ τα μμε έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη κατασκευή αυτή, εξισώνουν τώρα τη ναζιστική βία με την κοινωνική αντιβία που εκδηλώνεται από απεργούς διαδηλωτές, αντιστεκόμενους στα σχέδια και την ιδεολογία της κυριαρχίας.
Το γεγονός του πογκρόμ από τη μία, αποτελεί προέκταση της επίσημης αντιμεταναστευτικής πολιτικής, με δολοφονίες στα ελληνικά σύνορα, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιχειρήσεις «σκούπα», εξευτελισμούς και βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα της επικράτειας. Από την άλλη, πρέπει να αναγνωσθεί υπό το πρίσμα της συνολικότερης όξυνσης της καταστολής, σε παραλληλία με την προώθηση του συντηρητισμού και του εκφασισμού της κοινωνίας, τη διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας, τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων». Ο βαρύτατος τραυματισμός του Γ. Καυκά από τα ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη, οι φασιστικές επιθέσεις σε καταλήψεις υπό την ανοχή και τη συνέργια της αστυνομίας, η αύξηση της αστυνόμευσης (βλ. μέτρα Παπουτσή, 17 Μάη) και η αλλαγή στο πλαίσιο των διαδηλώσεων και των συναθροίσεων (σύσκεψη Καμίνη με τον συνταγματολόγο Αλιβιζάτο, 19 Μάη) συνιστούν εκφάνσεις αυτής της πολιτικής που μέσα από το φόβο, θέλει να παράξει τον κατακερματισμό, το μίσος και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Ένα πογκρόμ δεν αφήνει πίσω του μόνο νεκρούς και τραυματισμένους μετανάστες, αλλά και μια παρακαταθήκη μίσους και βίας, μια κοινωνική πόλωση την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι. Γι’ αυτό το ζήτημα του εδάφους (στα μυαλά και τις γειτονιές) που με την ενεργή υποστήριξη του κράτους διεκδικούν τα τελευταία χρόνια τα ακροδεξιά καθάρματα, μας αφορά εξίσου όλους, ντόπιους και μετανάστες. Στον βαθμό που η κοινωνία επιτρέπει τον γενικευμένο κανιβαλισμό να λειτουργεί ως κοινωνική όσμωση, φιλτράροντας κάθε προοπτική συνύπαρξης και ξερνώντας μόνο μίσος, θα καλείται ξανά και ξανά να αντιμετωπίζει και να αναπαράγει μίσος και βία μεταξύ των καταπιεσμένων.
Σήμερα, στο πεδίο της κρίσης, των μνημονίων και της κοινωνικής λεηλασίας, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να ενισχύσουμε την κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, την κοινότητα των καταπιεσμένων. Για να αποτινάξουμε από τις ζωές μας το βραχνά της εξουσίας.

Αλληλεγγύη ή φόβος

[Το κείμενο σε μορφή .pdf]

Είναι αδιανόητο να κρατάς την αναπνοή σου βγαίνοντας από την εξώπορτα σου, να κοιτάς πίσω από τη πλάτη σου διασχίζοντας τη γειτονιά σου και να σε σφάζουν κάτω από το σπίτι σου για μια κάμερα. Είναι αδιανόητη η εξαθλίωση που έχει συσσωρευτεί σε μια στάλα τόπο. Είναι αδιανόητο να σε λυντσάρουν, να σε μαχαιρώνουν, να εισβάλουν στο σπίτι σου, να σε δολοφονούν επειδή έτυχε να έχεις μελαψό δέρμα και γεννήθηκες μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από εδώ. Είναι αδιανόητο κι όμως πραγματικό.

Το ρατσιστικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε με πρόσχημα τη στυγερή δολοφονία του 44χρονου, εκτελέστηκε με την αγαστή συνεργασία αστυνομίας και των γνωστών παρακρατικών της χρυσής αυγής, με την ανοχή μερίδας των ντόπιων κατοίκων της περιοχής. Όσο ακραίο και να μοιάζει, στην ουσία του συμπυκνώνει τη μεταναστευτική πολιτική της τελευταίας εικοσαετίας με τους χιλιάδες δολοφονημένους στα σύνορα, τις επιχειρήσεις σκούπα, τις ταπεινώσεις και τους βιασμούς στα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα φιλοξενίας» και στα αστυνομικά τμήματα, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Μανωλάδα και αλλού, αλλά και τον κοινωνικό ρατσισμό με τα υποτιμητικά βλέμματα στο δρόμο, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα μαχαίρια των φασιστών.

Τα προβλήματα που βιώνουν ντόπιοι και μετανάστες έχουν για κοινή μήτρα την στρατηγική του κράτους και των αφεντικών που οργανώνει την υποτίμηση της ζωής και της εργασίας όλων, που εντείνει την εκμετάλλευση και τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, που σπέρνει την διαίρεση και τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των καταπιεσμένων.

Όσο δεν αναγνωρίζουμε το κοινό ιστορικό και ταξικό νήμα που ενώνει ντόπιους και μετανάστες, όσο αποστρέφουμε τα μάτια από το κοινό μας παρόν και μέλλον, όσο οι επίπλαστοι διαχωρισμοί δεν αντικαθίστανται από την αλληλεγγύη, την ευγένεια, την κατανόηση, την κουβέντα, τις σχέσεις κοινότητας, τους κοινούς αγώνες, όσο δεν αναγνωρίζουμε ότι αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η επίθεση που έχει ξεκινήσει τρίζει τα δόντια σε όλους και όλες, όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι η υποτίμηση του διπλανού δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί αλλά θα πέσει πάνω μας με όλη της δύναμη, η βαρβαρότητα και ο κανιβαλισμός θα περνιούνται για ζωή.

αλληλεγγύη στον αγώνα των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας από 25 Γενάρη

Από τις 25 Γενάρη, 287 μετανάστες εργάτες (237 στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη) έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο: νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις τόσο των ίδιων όσο και όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στον ελλαδικό χώρο, ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους ντόπιους εργαζόμενους. Μια επιλογή ενάντια στην εξαπάτηση και την κοροϊδία, την αφάνεια και τη σιωπή, που κάνει ορατούς τόσο τους ίδιους όσο και την αδικία εναντίον τους και ορθώνει το ανάστημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση και τους διωγμούς. Το κείμενο της συνέλευσης των ίδιων των απεργών πείνας είναι ιδιαίτερα εύγλωττο και κατατοπιστικό.

ανακοίνωση των απεργών πείνας

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας, Ιανουάριος 2011

θάνατος στο φασισμό

Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή η απεργία πείνας «αγκαλιάστηκε με θέρμη» από όλο τον θεσμικό συρφετό και ξεδιπλώθηκε μια πρωτοφανής εκστρατεία συκοφάντησης και υπονόμευσης του αγώνα, που θέλησε να μεταθέσει το ζήτημα στο άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων. Ένας ασταμάτητος τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, έντυπος και ηλεκτρονικός οχετός, υπουργών και πρυτάνεων, κυβερνητικών στελεχών και δημοσιοκάφρων, εκπροσώπων των κομμάτων και κάθε λογής φασιστοειδών, που κατέληγε διαρκώς στο «αδιανόητο» (?!) της πραγματοποίησης της απεργίας πείνας στο υπό ανακαίνιση και εδώ και 10 χρόνια ανενεργό παλαιό κτίριο της Νομικής Σχολής Αθηνών (ούτε μαθήματα γίνονται εκεί ούτε παρεμποδιζόταν στο ελάχιστο η λειτουργία της σχολής). Τελικά, όλοι μαζί με μια φωνή, μας υπενθύμισαν για άλλη μια φορά κουνώντας το δάχτυλο πως οι έννοιες της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας δεν χωράνε στο λεξικό ζωής των υπηκόων τους. Πόσο μάλλον όταν οι υποταγμένοι αποφασίζουν να αντισταθούν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται γι’ αυτούς που η μόνη θέση που τους υποδεικνύουν είναι αυτή του σύγχρονου δούλου,  οι “αόρατοι”, οι -μέχρι χθες- “χωρίς φωνή” μετανάστες. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι μετανάστες παλεύουν συλλογικά και ακηδεμόνευτα.

Μέσα σε 3 μέρες η προπαγάνδα κορυφώθηκε και η Δημοκρατία προχώρησε σε άλλο ένα πραξικόπημα, από αυτά που συνηθίζει το τελευταίο διάστημα (έτσι είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, μια διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου η εξαίρεση έχει μετατραπεί σε καθεστωτικό κανόνα και εκδηλώνεται με μικρές κυλιόμενες -χωρικά και χρονικά οριοθετημένες- χούντες όπου κριθεί απαραίτητο για την επιβολή της κυρίαρχης προσταγής). Έχοντας εξασφαλίσει την άρση του ασύλου από το πρυτανικό συμβούλιο, το απόγευμα της Πέμπτης 27 Γενάρη, ο αστυνομικός στρατός κατοχής περικύκλωσε σε μεγάλη ακτίνα τη νομική σχολή, απαγόρευσε την πρόσβαση στο κτίριο και την κυκλοφορία ανθρώπων και οχημάτων εντός της περιμέτρου αποκλεισμού και ο εισαγγελέας μήνυσε στους απεργούς πείνας και τους αλληλέγγυους να αποχωρήσουν από τον χώρο του πανεπιστήμιου γιατί διαφορετικά επίκειται αστυνομική εισβολή και βίαιη εκκένωση.

Τη Νομική επιτράπηκε να πλησιάσουν μόνο κάποιοι εκπρόσωποι της αριστεράς του κράτους (Αλαβάνος, Δρίτσας, Λαφαζάνης), οι οποίοι ανέλαβαν το ρόλο του διαπραγματευτή με τον εισαγγελέα και κατ’ επέκταση με την κυβερνητική παράταξη του κράτους (ΠΑΣΟΚ). Η κατάληξη των «διαπραγματεύσεων» βέβαια ήταν προδιαγεγραμμένη όταν την προηγούμενη μέρα τόσο ο ίδιος ο Αλαβάνος όσο και ο πρόεδρος του Συνασπισμού και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είχαν χαρακτηρίσει εσφαλμένη την επιλογή της Νομικής και απαραίτητη τη μεταφορά των απεργών πείνας σε άλλο κτίριο. Το τελεσίγραφο δεν άργησε να διατυπωθεί: οι απεργοί πείνας θα έπρεπε να δεχτούν την οικιοθελήαποχώρηση τους ή διαφορετικά θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν σε διάφορους χώρους κράτησης. Μπρος στον εξόφθαλμο αυτό εκβιασμό οι απεργοί πείνας συμφώνησαν με τη «λύση» που τους προτάθηκε, ένα «παλατάκι» στη συμβολή των οδών Πατησίων και Ηπείρου (όπως το παρουσίασαν όλα τα ΜΜΕ), στο εσωτερικό του οποίου έχουν στοιβαχθεί οι μισοί, ενώ οι υπόλοιποι κοιμούνται σε σκηνές στην αυλή του κτιρίου κάτω από τη δυνατή βροχή και το τσουχτερό κρύο των ημερών. Εκεί και παραμένουν… (οι 50 απεργοί πείνας στη Θεσσαλονίκη, από την πρώτη στιγμή έχουν εγκατασταθεί μαζί με αλληλέγγυους στον 7ο όροφο του εργατικού κέντρου της πόλης).

για να ορθωθούν οι φράχτες

πρέπει πρώτα να εδραιωθούν στα μυαλά των υπηκόων

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν εγκαταλείπουν τους τόπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και συνδέθηκαν με ανθρώπους για τουριστικούς λόγους. Η μετανάστευση αποτελεί μια ανθρώπινη μετακίνηση προσδιορισμένη από τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις περιβαλλοντικές καταστροφές ή τους πολιτικούς διωγμούς τυραννικών καθεστώτων.

Ανθρώπινες μετακινήσεις στην αναζήτηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης-διαβίωσης έχουμε σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους. Η διαφορά έγκειται στο ότι για χιλιετηρίδες αυτές οι μετακινήσεις βασίζονταν σε φυσικούς λόγους (στην αναζήτηση καλύτερων κλιματολογικών συνθηκών και επαρκών διατροφικών πόρων) ενώ στις μέρες μας -και εδώ και κάποιους αιώνες- οι μετακινήσεις ολόκληρων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού οφείλονται σε κοινωνικούς -κατά βάση- λόγους.

Αυτοί ακριβώς οι κοινωνικοί λόγοι είναι που δίνουν υπόσταση στην έννοια της μετανάστευσης: πολεμικές επιχειρήσεις στο όνομα της Δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οικονομική αφαίμαξη της καπιταλιστικής περιφέρειας από την «ανεπτυγμένη» αποικιοκρατική δύση, δικτατορίες υποστηριγμένες πάντα από κάποια «μεγάλη δύναμη», φυσικές καταστροφές με ταξικές και φυλετικές προεκτάσεις (όπως ο σεισμός στην Αϊτή, το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, ο τυφώνας Κατρίνα στη «μαύρη» και φτωχή Νέα Ορλεάνη).

Ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται σε φυγή στην προσπάθεια να γλιτώσουν από την ανέχεια, τις βόμβες, τοπικούς σατράπηδες ή κάποια φυσική καταστροφή. Μια μοναδικού μεγέθους στην ιστορία ανθρώπινη μετακίνηση προς τα καπιταλιστικά κέντρα της Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς), της Αυστραλίας, της Ευρώπης. Σε μια διαδρομή από κίνδυνο σε κίνδυνο και πολλές φορές από θάνατο σε θάνατο. Διασχίζοντας σύνορα, αμφισβητώντας «κρατικές κυριαρχίες» και «εθνικές επικράτειες», ανάμεσα σε ναρκοπέδια, πάνω σε κάποιο φουσκωτό. Μια φωτογραφία των οικείων στην τσέπη μαζί με τα λεφτά για τα δουλεμπορικά κυκλώματα κι ένας αριθμός τηλεφώνου για να πάρω τους δικούς μου πίσω όταν καταφέρω να φτάσω… Αλήθεια πως ορίζεται η έννοια «λαθραίος» όταν χαροπαλεύεις στα παγωμένα νερά του Αιγαίου ή τρέμεις μήπως δεν δεις μέσα στη νύχτα τη σήμανση των ναρκοπεδίων στον Έβρο;

Στην ουσία οι μετανάστες και οι μετανάστριες βιώνουν μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης, η οποία στα σύνορα αποτυπώνεται ως αορίστου διάρκειας -και χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου αδικήματος- φυλάκιση και στην ενδοχώρα ως απουσία οποιουδήποτε κοινωνικού, πολιτικού ή εργασιακού «δικαιώματος» (θεσμική αορατότητα, ανελέητο αστυνομικό κυνηγητό, μιντιακή στοχοποίηση, εντατική εκμετάλλευση, διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός).

Και η αντι-μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ένωσης σκληραίνει: πολυεθνικές ευρωπαϊκές μονάδες συνοριακής φύλαξης (FRONTEX), περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτης στον Έβρο, πλοία-φυλακές για το Αιγαίο. Παράλληλα τα νομοσχέδια για την ιθαγένεια (που όρισε ποια παιδιά μεταναστών έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι), για τις αιτήσεις ασύλου (που απλά θα απορρίπτονται ταχύτερα από ότι σήμερα) και για τις διαδικασίες «νομιμοποίησης» (προσωρινές άδειες παραμονής-εργασίας) προωθούν -μέσα από τον διαχωρισμό σε «νόμιμους» και «παράνομους»- ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και παράλληλα την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν την αποδοχή της υποταγής τους (διαρκής ανασφάλεια και άγχος για τη συγκέντρωση των απαραίτητων ενσήμων και δικαιολογητικών, αποφυγή αγωνιστικής εμπλοκής και αξιόποινων πράξεων μπρος στην απειλή της απέλασης).

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Οι μετανάστες κι οι μετανάστριες, ως το πλέον υποτιμημένο, φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι, δέχονται την αγριότερη επίθεση: δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, επιθέσεις φασιστοειδών. Στο εργασιακό κομμάτι, αυτό που τους επιφυλάσσεται είναι οι βαρύτερες και πλέον απαξιωμένες δουλειές σε καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης από τα αφεντικά και τις μαφίες: στα χωράφια (εργάτες γης), στις τράτες (αλιεργάτες), στα γιαπιά και στα εργοτάξια των μεγάλων έργων (οικοδόμοι), στα χειρότερα πόστα στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες (ανειδίκευτοι βιομηχανικοί εργάτες), στη «λάντζα» της τουριστικής βιομηχανίας, στις υπηρεσίες καθαριότητας σπιτιών, εταιρειών, δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών (καθαριστές/καθαρίστριες), στις οικιακές εργασίες και στη φύλαξη ηλικιωμένων προσώπων (υπηρετικό και εσώκλειστο οικιακό προσωπικό), στη βιομηχανία του σεξ (πολλές φορές υπό καθεστώς εξαναγκασμένης πορνείας).

Αυτό δε σημαίνει ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα, υπομένοντας αγόγγυστα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μια σειρά αγώνων τούς έφεραν στο προσκήνιο βγάζοντάς τους από τα σκοτάδια που τους θέλει η εξουσία. Από την απεργία των εκατοντάδων εργατών γης για την αύξηση του μεροκάματου στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, τις συγκρούσεις αφρικανών μεταναστών με μπάτσους στη Θεσσαλονίκη μετά τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνυ Όνουα κατά την καταδίωξη του από ασφαλίτες και τη δίμηνη απεργία των αιγύπτιων αλιεργατών στη Νέα Μηχανιώνα ενάντια στη μείωση του μισθού τους μέχρι την απεργία πείνας 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά πριν 2 χρόνια, τους αποκλεισμούς δρόμων και τις πορείες των «χωρίς χαρτιά» έξω από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη ενάντια στην κοροϊδία και την αστυνομική βία, τη μαχητική στάση της Κωνσταντίνας Κούνεβα στις υπεργολαβίες καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ και τις συνεχείς πρόσφατες απεργίες πείνας προσφύγων για να τους δοθεί πολιτικό άσυλο.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «περισσευούμενους» ή ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την ακόμα μεγαλύτερη απομόνωσή τους και να επιχειρήσει να εκμαιεύσει συναινέσεις με ό,τι πιο ταπεινό του έχει απομείνει: με επικλήσεις γύρω από την «εθνική ενότητα» και την «εθνική ταυτότητα» (την «εντοπιότητα», την «ελληνικότητα» κλπ) ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο (και πιο συγκεκριμένα ενάντια στους πιο ευάλωτους) και όχι ενάντια στους πραγματικούς τους δυνάστες. Όμως περισσευούμενοι είναι οι κυβερνήτες, οι υπουργοί, οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη, είναι οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι στρατιωτικοί και τα μιλιούνια των μπάτσων που ως στρατός κατοχής πλημμυρίζουν την πόλη, είναι οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, είναι οι managers, τα goldenboys, οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ και οι εργατοπατέρες, είναι οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές και οι αστέρες του θεάματος. Όλη αυτή η παρασιτική τάξη πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και οι λακέδες της, που προστάζει και μας ξεζουμίζει καθημερινά και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η διασφάλιση των προνομίων της.

Με μια τέτοια ανάγνωση της πραγματικότητας, η απεργία πείνας των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας, που προέρχονται από τις αραβόφωνες χώρες της βόρειας Αφρικής (Μαγκρέμπ) και οι περισσότεροι ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στα Χανιά, έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Γιατί δεν είναι μόνο ο αυτονόητος και δίκαιος χαρακτήρας των ζητημάτων και των αιτημάτων που θέτουν αλλά με αυτή τους την αγωνιστική επιλογή διαμορφώνουν ταυτόχρονα και ένα κοινωνικό πεδίο σύγκρουσης όπου αντιπαρατίθενται και αναμετρούνται οι διασπαστικές τακτικές των εξουσιαστών στις γραμμές των καταπιεσμένων από τη μία με την προσπάθεια ενοποίησης των αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα από την άλλη.

Για τους λόγους αυτούς αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου είμαστε στο πλευρό των απεργών πείνας…

κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων

ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση

να γκρεμίσουμε τα σύνορα, τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

ΡΕΣΑΛΤΟ (Κερατσίνι), ΘΕΡΣΙΤΗΣ (Ίλιον), ΣΙΝΙΑΛΟ (Αιγάλεω)

το κείμενο σε μορφή pdf

Από τις 25 Ιανουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Με «όπλο» το ίδιο τους το σώμα, 237 μετανάστες στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη αγωνίζονται για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, να μπορούν δηλαδή να ζουν, να κινούνται και να εργάζονται χωρίς τη λαιμητόμο της φυλάκισης και της απέλασης.

Από την πρώτη στιγμή, ο αγώνας των 300 απεργών πείνας δέχθηκε μια συντονισμένη, λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, με την πρώτη γραμμή κρούσης να αποτελούν τα ΜΜΕ και οι πρυτανικές αρχές του παν/μίου Αθηνών σε συνεργασία με την Κοσμητεία της σχολής της Νομικής, στην οποία κατέλυσαν αρχικά οι μετανάστες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την απεργία πείνας. Η συντεχνία κράτους-πρυτανείας-ΜΜΕ κατόρθωσε να εκδιώξει τους μετανάστες από το άσυλο της  Νομικής, με τις αστυνομικές δυνάμεις να αποκλείουν για 12 ώρες την Πέμπτη 27 Γενάρη το πανεπιστημιακό κτήριο απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση. Είχε προηγηθεί η εντολή του Πρύτανη του παν/μίου Αθηνών Θεοδ. Πελεγρίνη να αρθεί το άσυλο, συρρικνώνοντας το πραγματικό του περιεχόμενο από την κοινωνική του διάσταση ως ένα πεδίο αγώνων και αντίστασης, ως ένα καταφύγιο αγωνιστών απέναντι στην κρατική καταστολή, σε έναν αποστειρωμένο χώρο ακαδημαϊκής έρευνας, που μετράται σε τετραγωνικά.  Ενέργεια που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το «τελεσίγραφο» προς μετανάστες και αλληλέγγυους να φύγουν από τη Νομική διαφορετικά η αστυνομία θα λάμβανε δράση.Οι μετανάστες δέχθηκαν τελικά να μεταφερθούν στο καθ’ υπόδειξη του Πρύτανη κτήριο της Πατησίων και Ηπείρου, όπου διεξάγουν μέχρι σήμερα την απεργία πείνας, κάτω από άθλιες συνθήκες και με την απειλή για νέα εκκένωση να επικρέμαται στα κεφάλια τους, μετά το τέλος της χρονικής διορίας για την παραμονή τους από τον ιδιοκτήτη Κ. Ρουτζώνη. Ωστόσο, συνεχίζουν τον αγώνα τους δηλώνοντας πως δεν θα υποχωρήσουν μέχρι να δικαιωθούν.

Η άμεση καταστολή που επιφύλαξε το κράτος στους 300 δεν είναι αποκομμένη από τη συνολική κρατική διαχείριση του “μεταναστευτικού”. Οι φράχτες στον Έβρο, οι πλωτές φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κομψά βαφτίζονται «screening centers» (κέντρα διαχωρισμού των οικονομικών μεταναστών από τους πρόσφυγες), οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις-σκούπα για ένα «καθαρό κέντρο», οι ξυλοδαρμοί, οι απελάσεις, η ομηρία των ενσήμων για να διατηρείται ενεργό ένα φθηνό και ευάλωτο εργατικό δυναμικό, συνθέτουν την εικόνα της «ζεστής φιλοξενίας» του ελληνικού κράτους προς τους μετανάστες.

Εκείνοι εξ αυτών, μάλιστα, που ζουν στη χώρα χωρίς χαρτιά βρίσκονται στο κέντρο της φτωχοποίησης, με τις διακηρύξεις των υπουργών του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται άτεγκτες: «όλοι οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν». Ειδικά, μετά τη νομοθέτηση για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, οι οποίοι ζουν νόμιμα στην Ελλάδα,  η σοσιαλιστική διαχείριση, επαιρόμενη για «μία από τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες στην Ευρώπη», θεωρεί ότι έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση για την εκκαθάριση εκείνων χωρίς χαρτιά. Τη συναίνεση όχι μόνο των παραδοσιακών αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας, αλλά και των αριστερών δεκανικιών του συστήματος, που αναγνώρισαν την «προοδευτική τομή» μετατόπισης από το «δίκαιο του αίματος». Οι δε συντηρητικές και ακροδεξιές αντιδράσεις στο ζήτημα της ιθαγένειας αποτελούν έναν πρώτης τάξεως άξονα συσπείρωσης των «δημοκρατικών δυνάμεων», πάνω στον οποίο η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ οικοδομεί το προφίλ του «μοντέρνου και ανεκτικού κράτους» εκμαιεύοντας την πολυπόθητη συναίνεση για να δρα με «πυγμή», χωρίς αντιστάσεις, απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι το ζήτημα του «κέντρου της Αθήνας» έχει αναδειχθεί σε μείζονα κρατική προτεραιότητα, με διυπουργικές επιτροπές, σχέδια για «καθαρό κέντρο» και διαδοχικές συναντήσεις υπουργών με τον δήμαρχο της Αθήνας. Η υποβάθμιση των γειτονιών του κέντρου συνδέθηκε περίτεχνα από την πρώτη στιγμή με την παρουσία φτωχών μεταναστευτικών πληθυσμών στις περιοχές αυτές, ενώ η ρητορική αυτή βρίσκει έρεισμα στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν η οικονομική ύφεση, η χρονίζουσα κρατική αμέλεια και ο συνωστισμός με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια σε γειτονιές με χαμηλά ενοίκια, που παραμένουν ακόμη ανέγγιχτες από την επέλαση του κεφαλαίου. Για την ενεργοποίηση του τελευταίου προλειαίνει ήδη το έδαφος η κρατική διαχείριση με διακηρυγμένες «αναπλάσεις πλατειών» στα πρότυπα εκείνων στο Γκάζι και το Μεταξουργείο, με υποσχέσεις για την αναζωογόνηση της εμπορικής δραστηριότητας μέσω της «πάταξης του παραεμπορίου» των μεταναστών μικροπωλητών, οι οποίοι «βολικά» στοχοποιούνται  ως υπαίτιοι για την οικονομική δυσμένεια επαγγελματικών ομάδων, αποκρύπτοντας τις πραγματικά υπεύθυνες κρατικές πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης.

Στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, το ανάθεμα αυτό προς τους μετανάστες δεν συνιστά μόνο βαλβίδα εκτόνωσης της οργής και αγανάκτησης, που θα έπρεπε να κατευθύνεται προς τους διαχειριστές της πολιτικής και του κεφαλαίου. Το κυριότερο είναι ότι διασπά και διαχωρίζει την εργατική τάξη, την τάξη των πληττόμενων και καταπιεσμένων, στην οποία ανήκουμε ντόπιοι και μετανάστες, αποδυναμώνοντας την ταξική μας ισχύ να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμηση και υποβάθμιση των ζωών μας

Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, της εγκατάστασης των 300 απεργών στη Νομική στόχος των ιδεολογικών μηχανισμών ήταν η ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας, προκειμένου η εκκένωση να παρουσιαστεί ως κοινωνική επιταγή. Ο ρόλος των ΜΜΕ για τον πολλαπλασιασμό και τη διόγκωση μιας υπαρκτής συντήρησης στην ελληνική κοινωνία που στοχοποιεί τους μετανάστες είτε ως μέσο εκτόνωσης είτε ως μέσο πολιτικής έλξης οπαδών και ψηφοφόρων, ήταν και είναι κρίσιμος. Κρισιμότερος όμως είναι ο ρόλος των ιδεολογικών μηχανισμών προκειμένου να σκεπάσουν βαθιά μέσα στο χώμα της λήθης το γεγονός ότι οι έλληνες υπήκοοι υπήρξαν για πάνω από 30 χρόνια κομμάτι του μεταναστευτικού προλεταριάτου στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Ευρώπη, και ίσως σύντομα να ξαναγίνουν υπό τη σπάθη του ΔΝΤ και του μνημονίου.

“Λησμονούν” ότι οι έλληνες υπήρξαν «λαθρεπιβάτες» στις βάρκες των καραβιών για Αυστραλία, όπως οι Αφγανοί πρόσφυγες σαλτάρουν και κρύβονται στις νταλίκες με προορισμό την Ιταλία. Ότι υφίσταντο την εξευτελιστική μεταχείριση στο λοιμοκαθαρτήριο-κέντρο υποδοχής των μεταναστών στο νησάκι του Ellis island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, όπως συμβαίνει σήμερα στα κέντρα-κολαστήρια του Μερσινιδίου στη Χίο, του Φυλακίου στον Έβρο ή στο Βαθύ της Σάμου.   Ότι ζούσαν μαζί 10 και 12 άτομα σε υπόγεια δωμάτια του Αμβούργου, όπως στοιβάζονται οι μετανάστες σε περιοχές του κέντρου. Ότι εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες στις φάμπρικες της Νυρεμβέργης και της Στουτγκάρδης, όπως εργάζονται οι πακιστανοί εργάτες στα φραουλοχώραφα της Ηλείας υπό δυσμενείς συνθήκες και πενιχρά μεροκάματα, ζώντας σε παραπήγματα με τοίχους από νάιλον. Πάνω απ’ όλα, έχουν “ξεχάσει” ότι υπήρξαν τα αντικείμενα του χλευασμού και της ξενοφοβίας με υβριστικά, ρατσιστικά σχόλια ως «ξένοι σε μια ξένη χώρα», ως «μαυροκέφαλοι» στη Σουηδία, ως WOGS  (σκουρόχρωμοι) στην Αυστραλία, ως «Katzelmacher (υβριστικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες της Νότιας Ευρώπης) στη βαυαρική Γερμανία.

Η σύγκριση αυτή δεν αφορά κανέναν εθνικό διαχωρισμό και καμία φαντασιακή αφήγηση για τους «καλούς Έλληνες μετανάστες που πρόκοψαν» και «όλους τους άλλους κακούς μετανάστες που εγκληματούν». Αντιθέτως, στοχεύει να επαναφέρει στην ταξική μνήμη τις παραστάσεις των προλετάριων και καταπιεσμένων όλου του κόσμου, να καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, να ενισχύσει τη θέση ότι ανήκουμε στην ίδια τάξη!

Σε αυτή που ανήκουν και οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, που αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.  Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η προσπάθεια έμπρακτης στήριξης και διάχυσης του λόγου και του αγώνα τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Στόχος μας είναι η διάρρηξη του μηντιακού κελύφους συκοφάντησης της απεργίας, η συντριβή των ρατσιστικών «τειχών» εντός των πόλεων και στα σύνορα, η ζύμωση και επαφή με τις μεταναστευτικές κοινότητες ότι αυτός είναι και δικός τους αγώνας, η ζύμωση και επαφή με τους ντόπιους κατοίκους ότι αυτός είναι και δικός μας αγώνας.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

χορός της καρμανιόλας

Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου, 287 μετανάστες εργάτες από τις αραβόφωνες χώρες Β. Αφρικής έρχονται από τα Χανιά και ξεκινάνε  μία σκληρή και αποφασιστική απεργία πείνας με στόχο τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών· 237 στην Νομική Αθηνών και 50 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης. 287 άτομα που αποφασίζουν απεργία διαρκείας, διεκδικώντας πρόσωπο, όνομα και υλική υπόσταση, ως «αόρατοι» και «μαύροι εργάτες»  προκαλώντας κύματα αντιδράσεων.  Βουλευτές, δημοσιογράφοι, ειδικοί επί του θέματος και αρπακτικά όλων των ειδών βγήκαν στα media να υποδαυλίσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, δίνοντας πάτημα και στις πιο ακροδεξιές απολήξεις τους. Ήδη από την πρώτη μέρα αρχίζει η μετάθεση ευθυνών μεταξύ κράτους και πανεπιστημίου για το ποιος θα αναλάβει την λύση του «προβλήματος». Και η μοναδική λύση που βρέθηκε να εμπεριέχει και τους δυο ήταν αυτή της καταστολής και της άρσης του ασύλου.  Το απόγευμα της πέμπτης 27/1, σε ένα παιχνίδι επίδειξης δύναμης, κλούβες μαζί με εκατοντάδες μπάτσους περικυκλώνουν τη νομική και κλείνουν όλους τους δρόμους τριγύρω, δημιουργώντας μια ζώνη που απέκλειε την προσέγγιση κάθε αλληλέγγυου.  Οι διαπραγματεύσεις διαμεσολαβούνται από όλα εκείνα τα «προοδευτικά» κομμάτια του κοινοβουλευτισμού που παραδοσιακά επιδίδονται σε τέτοιους χειρισμούς και ο διάλογος που στήνεται είναι ανάμεσα στο σκληρό αλλά δίκαιο κράτος και την ανθρωπιστική αριστερά.  Και μάλιστα σε ένα πλαίσιο αρκούντως δημοκρατικό, ώστε να συμπεριλαμβάνει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ΜΚΟ και ένα ιδιώτη. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο με το αρχικό τελεσίγραφο: «ή βγαίνετε ή μπαίνουμε», με την απειλή της μεταφοράς τους σε διαφορετικά κέντρα κράτησης και διάσπασης του αγώνα τους. Και εν τέλει οι μετανάστες «βγαίνουν» και το άσυλο καταλύεται «χωρίς τη χρήση βίας», δια της αποχώρησής τους, δίνοντας την εντύπωση πως η λύση βρέθηκε και είναι ιδανική …

Ένα διατηρητέο, στη συμβολή Ηπείρου και Πατησίων, ένα αρχοντικό που ο ίδιος ο πρύτανης, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα,  «θα ντρεπόταν να βαδίσει» εντός του, ένας μη δημόσιος χώρος που νοικιάστηκε από το κράτος, υπό την επίβλεψη ενός ιδιώτη και με τον εκβιασμό της διασφάλισης των δικαιωμάτων του δεν θα μπορούσε να ήταν παρά μια εκδοχή μιας προβληματικής λύσης. Μόνο που στο «παλατάκι» απεργοί και αλληλέγγυοι βρέθηκαν μπροστά σε μια ακόμη κατάσταση απαγορευτική για τον αγώνα τους. Οι χώροι που παραχωρούνται είναι το υπόγειο και ένα μικρό κομμάτι του ισογείου και του πρώτου, ενώ ο δεύτερος όροφος παραμένει κλειστός, όπου αναπαύονται ελάχιστες πολύτιμες πολυθρόνες και φωτιστικά. Υπό συνθήκες κρύου και βροχής ένα τμήμα των εξαντλημένων απεργών στρώνει να κοιμηθεί στο λασπωμένο γκαζόν που ως ύψιστο σημάδι πολιτισμού περιβάλλει το «παλατάκι». Η απαράδεκτη αυτή συνθήκη για 108 από τους απεργούς, οδήγησε στην αντανακλαστική απόφαση να φιλοξενηθούν στο κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά για 2 μέρες μέχρι να στηθούν σκηνές που θα τους στεγάσουν όλους αν και η κατάληψη δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις που οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν θέσει εξ’ αρχής για τον αγώνα  τους. Αρχικά λόγω του γεγονότος ότι έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και οι απεργοί πείνας δεν θέλουν να ταυτιστούν με κανένα πολιτικό χώρο και επίσης διότι δεν ανταποκρινόταν στο αίτημά τους για τη μη διάσπαση της ενότητάς τους. Τέλος, αν και οι υποδομές της κατάληψης δεν επαρκούν για τη στέγαση τόσων ατόμων, παρόλα αυτά με αυτό τον τρόπο ικανοποιήσαμε μια φασίζουσα μερίδα της κοινής γνώμης και τους πήραμε σπίτι μας δηλώνοντας και με αυτό τον τρόπο την αλληλεγγύη μας σε ένα αγώνα που μας αφορά όλους.

Ενάντια στον κατακερματισμό των αγώνων, είμαστε δίπλα στους 287 απεργούς πείνας  γιατί για μας δεν είναι ξένοι, αλλά κομμάτι των καταπιεσμένων όπως και εμείς.

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά