Η διήμερη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου ενάντια στο πολυνομοσχέδιο ήταν για πολλούς λόγους ιστορική. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μετά από πολλά χρόνια πραγματικά μεγάλη, ενώ η απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης 19/10 υπήρξε κατά γενική ομολογία μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και με ογκώδη μετά από δεκαετίες συμμετοχή των εργαζόμενων στο Δημόσιο.

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ως αποκορύφωμα της σειράς ισοπεδωτικών μέτρων από την υπογραφή του Μνημονίου, κινητοποίησε πλατιές μάζες εργαζομένων, των οποίων οι υλικοί όροι ζωής υποτιμούνται διαρκώς στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και της συνακόλουθης εξαθλίωσης κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη και μεσαία και μικρά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια είχαν εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, βλέπουν κατακτήσεις και δικαιώματα να χάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Έναν ρυθμό που τον συμπυκνώνει θεσμικά και νομικά το νέο πολυνομοσχέδιο, στο οποίο περιλαμβάνεται από τους νέους φόρους στα κεφάλια μας μέχρι την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία.

Η δυναμική των αντιστάσεων απέναντι στα νέα μέτρα είχε φανεί εδώ και αρκετό διάστημα, με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους να αντιδρούν, όχι μόνο με απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και με δυναμικά μέσα, όπως οι καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και το σαμποτάζ των απεργοσπαστικών μηχανισμών (εργαζόμενοι στους δήμους και ειδικά εκείνοι στον τομέα της καθαριότητας, μελλοντικοί απολυμένοι σε δημόσιους φορείς και υπουργεία, εργαζόμενοι στην υγεία και την εκπαίδευση, ταξιτζήδες).

Το ΚΚΕ κατά του οράματος της κοινωνικής ανατροπής

Όλη αυτή η δυναμική όμως που προοιωνιζόταν μια αντιπαράθεση με ανεξέλεγκτες διαστάσεις για την κυριαρχία στο απεργιακό διήμερο της 19ης και 20ης Οκτωβρίου, βρήκε μπροστά της, πέρα από τους παραδοσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, το κόκκινο κιγκλίδωμα του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή, αφήνοντας, κατά δήλωσή του, μόνο τους βουλευτές (και δη εκείνους του ΠΑΣΟΚ) να περάσουν, προκειμένου να ψηφίσουν «όχι» στο πολυνομοσχέδιο!! Το ΚΚΕ μετατρέποντας σε τσιφλίκι του το πεδίο του Συντάγματος και της Βουλής, διέλυσε εξ αρχής τις «εφηβικές ονειρώξεις για έφοδο στο κοινοβούλιο». Την πρώτη μέρα η επί ώρες παρουσία του ΠΑΜΕ στο σημείο, όχι μόνο καθυστέρησε την προσέγγιση και από άλλα μπλοκ διαδηλωτών σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος διαδήλωση, αλλά παρείχε και το προστατευτικό δίχτυ, φυσικό αλλά και ψυχολογικό, απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση των πληττόμενων προς την πολιτική διαχείριση. Αυτή η στάση του ΚΚΕ οδήγησε και στις συγκρούσεις της δεύτερης μέρας στο Σύνταγμα, όπου ο κόκκινος στρατός των ΚΝΑΤ, με γυρισμένη την πλάτη στα ΜΑΤ και μέτωπο κατά της διαδήλωσης, εφόρμησε προς το μη συγκροτημένο κομμάτι του κόσμου σε όλο το μήκος της Γεωργίου Α’, αποτελούμενο από διαδηλωτές με ή χωρίς κουκούλα, αναρχικούς, αριστερούς, ανένταχτους, μέλη του «Δεν Πληρώνω» ή ό,τι άλλο. Οι λεπτομέρειες για το ποιο μπλοκ ή ποιοι διαδηλωτές ξεκίνησαν την αντιπαράθεση λίγη σημασία έχει, καθώς οποιοσδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει πραγματικά την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΜΕ, θα πυροδοτούσε τα ίδια γεγονότα.

Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ στο απεργιακό διήμερο δεν ερμηνεύεται απλώς ως η επιβολή της «ηγεμονίας» του στο κίνημα ή ως η προβολή της πεποίθησής του ότι είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της εργατικής τάξης και της λαϊκής πάλης.

Σε μια ιστορικά οξυμένη ταξική αντιπαράθεση ελέω κρίσης και της μετατροπής των εργατών στην ελληνική επικράτεια σε πειραματόζωα επιβίωσης του καπιταλισμού, το ΚΚΕ επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη διαχρονική θέση του ΚΑΤΑ του οράματος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Τη στιγμή δηλαδή που ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, κλυδωνίζεται η συναίνεση/νομιμοποίηση του κράτους και της πολιτικής διαχείρισης, το ΚΚΕ ως αντιδραστική συστημική δύναμη το καθιστά ξεκάθαρο: εμείς θα εγγυηθούμε τη νομιμότητα και θα ορίζουμε εφεξής τους όρους αγώνα και αντιστάσεων, που απέχουν παρασάγγας από τη σύγκρουση και φυσικά την ανατροπή. Και αυτή η εγγύηση θα συνιστά και το εχέγγυο της ανακήρυξής του ως του μοναδικού συνομιλητή με το κράτος και την αστική τάξη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εξ αρχής η ρητορική του ΚΚΕ επικεντρώθηκε στους μπαχαλάκηδες, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, χουλιγκάνια, αναρχοφασίστες, κλπ, χαρακτηρισμοί τους οποίους χρησιμοποιεί συστηματικά και η κυριαρχία περιγράφοντας πρακτικές που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας στις διαδηλώσεις και όχι μόνο. Πρακτικές οι οποίες αποτελούν ένα κομμάτι της δράσης των αναρχικών, χωρίς όμως να είναι οι αποκλειστικοί φορείς αυτών. Ο ασκός με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και η εξάντληση του «κουκουλοφορισμού» (αγαπημένη λέξη στις σελίδες του Ριζοσπάστη) δεν έχει άλλο σκοπό από το να απονοηματοδοτήσει και να εξοβελίσει σε μια απροσδιόριστη, σκοτεινή σφαίρα την κοινωνική αντιβία και να επαναφέρει τους «αποκλίνοντες» στον ίσιο δρόμο των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων.

Προφανώς, η στάση του ΚΚΕ υπαγορεύθηκε και από τις βλέψεις του για το μερίδιο που θα λάβει στο μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας στις μελλοντικές εκλογές ή κυβερνητικές συνεργασίες, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε συντηρητικά, μικροαστικά κομμάτια εντός του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Όμως, η εκπλήρωση αυτού του σκοπού προϋποθέτει και την εσωτερική συσπείρωση του κόμματος, καθώς ως βασικός πυλώνας του συστήματος διέρχεται κρίση μαζί μ’ αυτό. Μια εσωτερική συσπείρωση, η οποία αρχικά εξασφαλίστηκε με τις ίδιες του τις αλυσίδες, που έχοντας στραμμένα τα βλέμματά του όχι μόνο απέναντι στους άλλους, εκτός ΚΚΕ διαδηλωτές, αλλά και στους εντός του μπλοκ του, εξασφάλιζε ότι δεν πρόκειται να δράσει αυτοβούλως ουδείς. Επιπρόσθετα, οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις φυγόκεντρων τάσεων, ειδικά στη νεολαία του, οι τελετουργικές αποκαταστάσεις κατασυκοφαντημένων από το ίδιο μελών του, η απόπειρα επανεμφάνισης στην κεντρική σκηνή των κοινωνικών αγώνων, από τους οποίους απουσίαζε την τελευταία δεκαετία, συνιστούν μια σειρά συσπειρωτικών προσπαθειών, που ολοκληρώθηκαν με τη φαντασιακή εικόνα της άμυνας απέναντι στη «σχεδιασμένη επίθεση παρακρατικών, προβοκατόρων κουκουλοφόρων». Ακόμη και ο νεκρός εργάτης του ΠΑΜΕ Δ. Κοτζαρίδης επιχειρήθηκε εξ αρχής να εμφανιστεί ως θύμα αυτών των συγκρούσεων.

Μία ακόμη διάσταση της στάσης του είναι, και στην πράξη πλέον, ο βίαιος διεμβολισμός του πολύμορφου μετώπου αντιστάσεων, που γεννήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη ’08 και οι οποίες μετά την υπογραφή του Μνημονίου έχουν διογκωθεί και εμπλουτιστεί. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης, το οποίο έχει κερδίσει έδαφος στον ταξικό ανταγωνισμό, όπως φαίνεται πασίδηλα από την εξάπλωση των λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές, την εδώ και χρόνια παρουσία αυτο-οργανωμένων εγχειρημάτων στα πανεπιστήμια, αλλά εσχάτως, έστω και σε εμβρυακό ακόμη στάδιο, στην εργασία, με σωματεία και εργατικές συνελεύσεις βάσης. Αναφερόμαστε σε όλο εκείνο το φάσμα αγωνιζόμενων, που παρά την επίδειξη ισχύος των κατασταλτικών μηχανισμών σε όλες τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, δεν «γύρισαν σπίτια τους», αντίθετα έχουν βγει ακόμη πιο δυναμικά σήμερα, όπως απέδειξαν οι 400.000 διαδηλωτές/απεργοί της Τετάρτης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η υπόθεση της αντίστασης έγινε υπόθεση διεργασιών στη βάση της κοινωνίας, είτε λέγονταν «οργισμένοι» απεργοί, είτε «αγανακτισμένοι» των πλατειών, είτε «σαλταρισμένοι» άνεργοι ή μελλοντικά απολυμένοι, είτε «άγριοι» νεολαίοι, για τους οποίους το άσμα του «no future» έχει πάρει σάρκα και οστά (η ισχνή μειοψηφία των οργανωμένων ακροδεξιών εκδιώχθηκε παντοιοτρόπως). Και προφανώς αυτά τα υποκείμενα, με όλες τις αντιφάσεις τους, και όχι κάποιο κόμμα, επέλεξαν τα μέσα, τον βίαιο ή ειρηνικό τρόπο της αντίστασής τους, τρόποι οι οποίοι και φυσικά δεν μπορεί να φετιχοποιούνται, ούτε να αποτιμώνται εκτός των κινηματικών διαδικασιών.

Αυτές οι μορφές αντίστασης, ανεξαρτήτως των αξιολογικών κρίσεων γι’ αυτές ή την κριτική για τη ρευστότητα των φορέων τους, στρέφονταν κατά της πολιτικής εξουσίας, του κράτος και του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ λοιπόν ήρθε να αλλάξει τη «φορά» και σε μια ιστορική 48ωρη απεργία να στρέψει το βελάκι στο σώμα των αντιστεκόμενων και ειδικότερα προς εκείνους που επιλέγουν τη σύγκρουση.

Για τη χρήση των μέσων

Αναφορικά τώρα με τη χρήση των μέσων στις συγκρούσεις της Πέμπτης, η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντλείται στις μολότωφ και τις πέτρες ως μέσα καθαυτά. Καταρχάς, η χρήση του οποιουδήποτε μέσου οφείλει να είναι «εμποτισμένη» με τη ευθύνη των συνεπειών, που φέρει. Τα μέσα οφείλουμε να τα ορίζουμε πάντα σε διαλεκτική σχέση με το σκοπό, ανεξάρτητα από τη μέγιστη αποτελεσματικότητα ή μη. Αυτό που πρέπει να στιγματιστεί είναι η χρήση αυτών των μέσων ως απόρροια της πρόθεσης να αποδοθεί συλλογική ευθύνη σε ένα ευρύτερο κομμάτι, εν προκειμένω των διαδηλωτών που κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ, που παρότι δεν είναι αμέτοχοι ευθυνών, δεν ανέλαβαν την επιλογή να είναι στις αλυσίδες περιφρούρησης με κράνη και παλούκια. Όσον αφορά, όμως, στα μέλη των ΚΝΑΤ, έδρασαν ως αστυνομικός σχηματισμός και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε με τα μέσα που προορίζονταν για τις κατασταλτικές δυνάμεις. Αντιμετώπιση, που σε αρκετές περιπτώσεις αναχαίτισε την επίθεση των κόκκινων ορδών σε διαδηλωτές που δεν ήταν προετοιμασμένοι να δώσουν αυτή τη μάχη. Πραγματικά, όμως, το αίμα που χύθηκε εκατέρωθεν, όσο κυνικό και αν ακούγεται, είναι «ψιλά γράμματα» μπροστά στην ιστορική πολιτική επιλογή του ΚΚΕ να αυτοχρηστεί, εν μέσω της βαθιάς συστημικής κρίσης, ως περιφρουρητής του καθεστώτος.

Σχετικά με τις συγκουσιακές διαθέσεις των διαδηλωτών

Μια μικρή παρένθεση είναι απαραίτητη σχετικά με τη συγκρουσιακή ή μη διάθεση των διαδηλωτών του διημέρου. Δεν διεκδικούμε την κατοχή κάποιου θερμόμετρου των συγκρουσιακών διαθέσεων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, ωστόσο είμαστε πεπεισμένοι πως δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν είχε διάθεση να συγκρουστεί». Απ’ τη στιγμή που ένας όγκος διαδηλωτών με τη στρατιωτική του περιφρούρηση στέκεται μπροστά από το πεδίο (συμβολικό ως έναν βαθμό λόγω των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του τελευταίου χρόνου) του Συντάγματος, αυτομάτως προστίθεται στον κατασταλτικό μηχανισμό ένα δίχτυ, το οποίο ακριβώς λόγω της προέλευσής του, έφερε σε αμηχανία ακόμη και πολιτικά οργανωμένα κομμάτια, της αναρχίας συμπεριλαμβανομένης. Την Τετάρτη, εξάλλου, οριακά δεν εκτυλίχθηκε σε εκρηκτικό το κλίμα μεταξύ των ΚΚΕδων και διαδηλωτών της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μόνο με την παρέμβαση των συνδικαλιστών του κλάδου, αμφότερων αναγνωρίσιμων, απεφεύχθη η συμπλοκή.

Επιπλέον, η ηγεμονική θέση του ΚΚΕ δεν επέτρεψε στην πορεία να έχει τη ροή που θα επέτρεπε εκτεταμένες συγκρούσεις, ενώ συγχρόνως έδωσε τη δυνατότητα στις αστυνομικές δυνάμεις να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση έχοντας «ασφαλισμένη» την κόκκινη ζώνη της Βουλής και ως εκ τούτου να κατέχουν μεγαλύτερο πλεονέκτημα, ώστε να σπάσουν χειρουργικά τη διαδήλωση στο κομμάτι Πανεπιστημίου/Σταδίου. Επιπρόσθετα, αυτός ο γεωγραφικός καταμερισμός ελέω ΚΚΕ απέκλεισε κομμάτια, όπως οι ταξιτζήδες, στην Ακαδημίας, όπου οι συγκρούσεις δεν μπορούσαν παρά να διαρκέσουν ελάχιστα, λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης οργάνωσης της ομάδας αυτής.
Οπωσδήποτε, πιο ασφαλής πυξίδα ήταν οι δυναμικές κινητοποιήσεις, λίγες μόνο μέρες πριν το απεργιακό διήμερο, κοινωνικών ομάδων (πχ, ενάντια στους νέους φόρους) καθώς και επαγγελματικών κλάδων, ακόμη και του Δημοσίου, στις γραμμές του οποίου μεταπολιτευτικά βρίσκεται ο πυρήνας των μηχανισμών συγκρότησης της συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση αυτή, που εν πολλοίς μπορεί να περιγραφεί ως κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής διαχείρισης, έδινε τον τόνο της αντισυναινετικής στάσης, η οποία έχει ωστόσο τα όριά της ελλείψει ανταγωνιστικών ταξικών προταγμάτων μπροστά σε ένα συμπαγές, οργανωμένο μπλοκ με πολιτικά χαρακτηριστικά και την έξωθεν μαρτυρία της «αγωνιζόμενης αριστερής δύναμης». Η ιστορία όμως έχει ήδη γραφτεί. Ένα απεργιακό 48ωρο που θα μπορούσε να εγγραφεί κοινωνικά ως η συμπύκνωση της οργής και των συγκρουσιακών διαθέσεων, που είχαν επιδείξει όλοι σχεδόν οι κλάδοι το προηγούμενο διάστημα, αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως το πεδίο των βίαιων αντιπαραθέσεων μεταξύ διαδηλωτών. Και γι’ αυτό είναι αποκλειστικά υπεύθυνο το ΚΚΕ.

Η στάση της υπόλοιπης αριστεράς

Φυσικά, πίσω από το ΚΚΕ έτρεξαν να συνταχθούν και άλλες αριστερές γκρούπες, αρπάζοντας την ευκαιρία να βγάλουν χολή κατά του συγκρουσιακού και ρηξιακού χαρακτήρα των αντιστάσεων. Όλες εκείνες οι αριστερές ηγεσίες που νεφελοβατούν πάνω στο σύννεφο του «ενωμένου αριστερού πόλου», λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να τους παραχωρήσουν σπιθαμή ηγεμονίας οι σταλινικοί του ΚΚΕ. Οι κατάπτυστες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΚΟΕ και άλλων οργανώσεων αναπαρήγαγαν σχεδόν αυτούσια τα περί «οργανωμένου σχεδίου παρακρατικών μηχανισμών», «εγκληματικών στοιχείων», «κουκουλοφόρων που στράφηκαν κατά του κινήματος», κάνοντας αβάντα στην επιλογή του ΚΚΕ, παρότι είχε αποκλείσει και στους ίδιους την πρόσβαση στη Βουλή. Φυσικά, υπήρχαν και αριστερές δυνάμεις, που δεν χόρεψαν στο σταλινικό τέμπο της προβοκατορολογίας, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό ρόλο του ΚΚΕ και στιγμάτισαν την επιλογή της περιφρούρησης του αστικού κοινοβουλίου και τη μεσσιανική αντίληψη του κόμματος εντός της εργατικής τάξης. Αποκλίνουσες θέσεις σε σχέση με τις ηγεσίες τους ανέπτυξαν και ορισμένα αριστερά κομμάτια εντός των παραπάνω σχηματισμών, καθιστώντας ακόμη πιο επιτακτικό προς την υπόλοιπη βάση να πάρει θέση για τη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, που δεν θα μπορούν να «αγνοήσουν» όταν διασταυρώνονται σε τοπικούς ή εργατικούς αγώνες.

Η επόμενη μέρα

Η φυσική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ για εμάς τελείωσε στο Σύνταγμα. Η απάντηση που δόθηκε στην επιλογή του ΠΑΜΕ την ημέρα εκείνη ήταν επαρκής και θα ήταν αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό να σταθούμε εκεί. Η πραγματική απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και η όποια πολεμική εφεξής θα είναι αυτιστική αν δεν εντάσσεται στην πολεμική ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να σημάνει την όξυνση του αγώνα για τη διάχυση και κοινωνικοποίηση των αξιών της αυτο-οργάνωσης, της αντίστασης, της σύγκρουσης και της αλληλεγγύης. Τη συνέχιση του αγώνα στις γειτονιές, τα σχολεία, τα παν/μια, την εργασία και την “πρόσωπο με πρόσωπο” αντιπαράθεσή μας στους χώρους αυτούς με τους εκπροσώπους του συστήματος και τα δεκανίκιά του.

Όμως, ο δρόμος αυτός δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από τις δικές μας αδυναμίες, τόσο στην πολιτική μας συγκρότηση, όσο και στην οργάνωση στον δρόμο, που είναι άμεση αντανάκλαση της πρώτης. Διαπιστώνοντας τη νέα κοινωνική κατάσταση εντός της οποίας η σφοδρότητα των συγκρούσεων είναι πρωτοφανής λόγω της διαρκούς υποτίμησης των συνθηκών ζωής και της αναβάθμισης της κατασταλτικής βίας, οφείλουμε να συμμετέχουμε οργανωμένα στις διαδηλώσεις, μέσα από συλλογικές διαδικασίες σχημάτων και μορφωμάτων με στόχο τη διάχυση των πολιτικών μας σκεπτικών. Δεν αρκεί η αυτοϊκανοποίηση ότι κοινωνικά κομμάτια υιοθετούν πρακτικές άμεσης δράσης, τις οποίες εγκολπώνει εδώ και δεκαετίες ο αναρχικός χώρος. Η ρευστότητα των υποκείμενων που αντιδρούν, οργίζονται ή και συγκρούονται δεν μπορεί να παραμένει στο ίδιο σημείο “τήξης”, εκτοπίζοντας την ταξική συνείδηση και αναπαράγοντας την οικεία αφήγηση των καταπιεσμένων που απαντούν στην καθημερινή βία του καθεστώτος, όσο και αν έχει ερείσματα στην πραγματικότητα. Πρέπει να πάμε παρακάτω.

Η δημιουργία νέων πυρήνων άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και παραγωγής λόγου με κοινωνική διεισδυτικότητα αποτελεί προφανή στόχο για την ενίσχυση των αντιστάσεων. Όπως και η δικτύωση, η επικοινωνία και ο συντονισμός των υπαρχουσών διαδικασιών/δομών στη βάση των καθημερινών μας αναγκών και προβλημάτων στη γειτονιά που ζούμε, στην εργασία που μας απομυζούν. Να απλώσουμε το περιεχόμενο της αυτο-οργάνωσης κοινωνικά όχι ως έτοιμη λύση κάποιων ειδικών, αλλά ως εμπερικό απόσταγμα μέσα από διαδικασίες αγώνα, που διαμορφώνουν-το σημαντικότερο-εχθρικές προς τον καπιταλισμό σχέσεις. Το ξεδίπλωμα ενός αυτο-οργανωμένου, ακηδεμόνευτου κινήματος με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά αποτελεί τον εφιάλτη της κάθε παραφυάδας του συστήματος και με αυτόν τον εφιάλτη να επιδιώξουμε να στοιχειώσουμε τα όνειρα των στυλοβατών της κυριαρχίας, δεξιών και αριστερών.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στο ενημερωτικό δελτίο για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι η ψήφισή του «αποτελεί τη δική μας δέσμευση για τη συνέχιση του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, την οριστική βιώσιμη επίλυση του δημοσιονομικού μας προβλήματος και τη σταδιακή ανάταξη και ανάπτυξη της οικονομίας μας». Όπως το Μνημόνιο έτσι και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο σηματοδοτούν, από κοινού, «την ριζική αλλαγή σε ένα πρότυπο ανάπτυξης καινούριο και ελπιδοφόρο».

Η «πολυπόθητη αναθεμελίωση» του ελληνικού καπιταλισμού όμως πραγματοποιείται ήδη σε σαθρό έδαφος. Η εμφανής κρίση συναίνεσης κάνει επιτακτικό πρώτα από τα πολιτικά κόμματα να «επιδείξουν θάρρος και να πουν την αλήθεια» γιατί είναι «περιττή πολυτέλεια τα πολιτικά παιχνίδια όταν διακυβεύονται τόσα πολλά». Δηλώνει λοιπόν μεγαλόφωνα η Ιερή Φάλαγγα της Τάξης ότι «λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος επέβαλλαν τη λήψη των κυβερνητικών μέτρων για τις περικοπές» (απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας).

Αλλά και εμείς οφείλουμε —όπως ενημερωνόμαστε από τους έμμισθους καλαμαράδες του συστήματος— να επιδείξουμε «Υπομονή», «Ψυχραιμία», «Ωριμότητα» και «Εθνική Ομοψυχία».  «Πού πάμε με τέτοια μυαλά;». Ως εδώ! Οι «παλαβές συμπεριφορές» δεν χωράνε γιατί μόνο νέα διχόνοια θα προκαλέσουν φέρνοντάς μας στο σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο «καταστροφικό και στο μοιραίο».

«Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα»… για να μην αλλάξει τίποτα

Ωστόσο, η αναγκαιότητα του Μεσοπρόθεσμου προφανώς και δεν συνδέεται ούτε με την επίλυση του δημόσιου χρέους αλλά ούτε και με την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, όπως ευαγγελίζεται η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι. Είναι απλώς μια προσπάθεια απάντησης, με μνημόνια δίχως τέλος, στα μόνιμα και μη αναστρέψιμα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν αφενός με τις αντιφάσεις που προκύπτουν από την δόμηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αφετέρου από τις αντιθέσεις που υπάρχουν στους ευρύτερους καπιταλιστικούς σχηματισμούς (ΕΕ) που αυτή συμμετέχει. Και η λύση σε αυτά τα προβλήματα εκφράζεται με όρους «εσωτερικής υποτίμησης» ή πιο ξεκάθαρα με όρους ταξικής επίθεσης.

Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα – χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης – στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους –  ευρώ ή δραχμή – εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός – αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για μια διαφορά χωρίς διαφορά. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του κάνοντας την όποια μελλοντική προοπτική χειραφέτησης μη δυνατή ή απίθανη. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.

Η δύναμη βγαίνει απ` τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!

Στην διασφάλιση της αταραξίας του Κεφαλαίου όλοι οι «καλοί» χωράνε. Όλοι όσοι ζητάνε να φύγουν οι Κλέφτες. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι «ενωμένοι οι Έλληνες μπορούν». Όλοι όσοι ζητάνε περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία. Όλοι όσοι ζητάνε να διαγραφεί όλο ή ένα μέρος του χρέους. Όλοι όσοι ζητάνε να μείνει η Ελλάδα εντός ή να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι όσοι αποδέχονται την ταυτότητα του «αγανακτισμένου» απορρίπτοντας την ίδια στιγμή «παλιές», «φθαρμένες», «ξύλινες» ταυτότητες όπως του απεργού, κομμουνιστή ή αναρχικού. Όλοι όσοι μιλάνε για μεταρρύθμιση και όχι για ανατροπή του καπιταλισμού.

Σε συνθήκες οξυμένου κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, όπως αυτές που ζούμε, η αιχμή της κριτικής δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει. Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται.

Για το λόγο αυτό επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε, να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις ανάγκες μας οριζόντια, αυτό-οργανωμένα και αντι-ιεραρχικά. Επιλέγουμε το μετερίζι πίσω από τα οδοφράγματα των καταπιεσμένων μετατρέποντας τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σε ταξική οργή και επαναστατική συνείδηση.

Για την αναρχία και τον κομμουνισμό

χορός της καρμανιόλας

Θέλουμε τα πάντα για όλους και τα θέλουμε τώρα… κι αυτό δεν αποτελεί αίτημα, αλλά το σημείο συνάντησης ολόκληρης της τάξης των καταπιεσμένων, το ιστορικό μας ραντεβού.

Την ώρα που η πολιτική εξουσία διαπραγματεύεται στα έγκατα της Δημοκρατίας τον νέο τρόπο που θα αφαιμάξει ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους, ξεπουλώντας όσο-όσο τη δημόσια περιουσία και καταστρατηγώντας τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, υπό τη δαμόκλεια σπάθη μίας «εθνικής» χρεοκοπίας, μας εγκαλεί σε συμμόρφωση και συναίνεση. Ε όχι λοιπόν!

Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπεγράφη τα τελευταία τριάντα χρόνια, πάνω στις πλάτες μας, με την αβανταδόρικη λογική των κομματικών επιτελείων, της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της καταναλωτικής ευδαιμονίας και της πρωτοκοσμικής ονείρωξης, αναγκάζεται τώρα να ξαπλώσει στην προκρούστεια κλίνη της βίαιης αναδιάρθρωσης των όρων της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μορφής του κράτους. Καθώς όμως το βλέμμα πλανάται στα «περασμένα μεγαλεία» ενός «κράτους Πρόνοιας» – μιας δημοκρατικής τυραννίας, που κατεξοχήν κατέχει την δυνατότητα να θέτει εαυτόν σε εξαίρεση ώστε να αυτό-θεραπεύεται με στρατηγικές «σοκ» – μία ανυπόφορη αποφορά λαϊκισμού και πέραν του δέοντος πατριωτισμού καλύπτει την ατμόσφαιρα. Ευτυχώς όμως φοράμε μάσκες!

Στις τάξεις των διαδηλωτών και των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται η παρουσία στοιχείων που ανήκουν σε ολόκληρο το φάσμα της άκρας δεξιάς, του λεγόμενου «πατριωτικού και εθνικιστικού χώρου», αναπαράγοντας τις ρατσιστικές, φασιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις που χρόνια τώρα καλλιεργεί το κράτος και τα ΜΜΕ. Είναι τα «παιδιά» των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων του πολέμου, των «πατριωτών» του εμφυλίου πολέμου και των κυνηγών κεφαλών των κομμουνιστών τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Εκείνοι που στη χούντα «έδιναν» εξετάσεις… είναι εκείνοι που στη χούντα έδιναν αγωνιστές στην ΕΣΑ. Είναι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της δεκαετίας του ‘80, που κυνηγούσαν διαδηλωτές και νεολαίους με τσεκούρια (βλ. Μ. Βορίδης και Εθνικό Μέτωπο). Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι πολίτες» των φασιστικών επιτροπών του Άγιου Παντελεήμονα, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα ρατσιστικά-δολοφονικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και εκείνοι που τους χειροκροτούν. Οι  νοσταλγοί των ναζιστικών χαιρετισμών του Μεταξά, του βασιλιά, της χούντας, της «τάξης και της ασφάλειας», της υπεροπλίας των σωμάτων ασφαλείας. Αυτοί που ζητούν από την αστυνομία και το στρατό να γυρίσουν τα όπλα τους προς τη βουλή. Οι εν-δυνάμει πραξικοπηματίες. Αυτοί που αποκαλούν τους πολιτικούς «προδότες της εθνικής ιδέας», και τους συνέχουν τα «κόκκαλα των ελλήνων τα ιερά». Αυτοί που παλεύουν για λιγότερη ελευθερία. Οι εχθροί της ελευθερίας.

Και όμως είμαστε κι εμείς εδώ. Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες και πολεμάμε για την ελευθερία. Διότι αυτό που μας συνέχει δεν είναι μία απροσδιόριστη «αγανάκτηση», εν είδει κρυψίνοιας, που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως την πρακτική ενός συνόλου φιλελεύθερων ατομικοτήτων στη βάση ενός θυμικού συναισθήματος. Αυτό είναι ζούγκλα. Και δε θέλουμε να γίνουμε κανίβαλοι. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα που αυτοοργανωνόμαστε μέσα από συλλογικές και αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές, στην εργασία, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.ο.κ. Συναποφασίζουμε ακούγοντας τα προβλήματα και τις προτάσεις όλων μας δίχως να περιμένουμε την Απόλυτη αλήθεια του κόμματος ή του Ενός Δόγματος, ή αναθέτοντάς τες σε κάποιους «ειδικούς της πολιτικής». Και κρατάμε μία πισινή, από όσους θα προσπαθήσουν να μας καπηλευτούν μέσα από τα κομματικά τους διευθυντήρια, ώστε στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ενδυναμωμένοι για να δημιουργήσουν νέα «εναλλακτικά» μπλοκ εξουσίας και διαχείρισής μας. Στρατηγική που φαίνεται να ακολουθούν ήδη διάσημοι τεχνοκράτες (τραπεζίτες, οικονομολόγοι κλπ.) και νέες ή παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις: η Σπίθα με την πατριωτική-αριστερίστικη ρητορεία περί εθνικής προδοσίας, οι οικολόγοι της πράσινης ανάπτυξης (από πότε η «ανταγωνιστικότητα» και η επιχειρηματική «αποδοτικότητα» έγιναν αυταξίες;), οι τεχνοκράτες «πασόκοι» της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Σύριζα της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), το σταλινικό ΚΚΕ και τα υπόλοιπα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Όλοι όσοι μιλάνε δηλαδή για λογιστικό έλεγχο του χρέους, συνδιαχείρησή του (από ποιους;) και λοιπές φανφαρολογίες που φανερώνουν την διάθεσή τους να συνδιαλαγούν με την εξουσία μπας και φάνε κάνα κομμάτι από την πίτα που τόσα χρόνια έβλεπαν από μακριά. «Η κρίση θα γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά» είχε δηλώσει εμφατικά ο ΓΑΠ τον Μάρτη του 2010 και… πατέρας με νύφη άνοιξαν τον χορό του γάμου σε ένα γλέντι εκατομμυρίων που άφησε ιστορία! Ενός γάμου που  επιχειρεί αφενός τη διάσωση του κύρους του κράτους (και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), ως του μοναδικού εγγυητή της σωτηρίας-από-την-καταστροφή και αφετέρου τη διατήρηση ενός γενικευμένου φοβικού συνδρόμου που επαναφέρει συνεχώς την κρατική εξουσία ως «φυσική» αξία με πανανθρώπινα, οικουμενικά χαρακτηριστικά, φορέα ενός μελλοντικού μεσσία-ηγέτη.

Κι όμως, δεν είμαστε αντιπολίτευση, ούτε κάνουμε αντιπολίτευση. Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε τα διλήμματα που θέτει η πολιτική εξουσία υπό τη καθοδήγηση του κεφαλαίου; Ως πότε θα ανεχόμαστε να νιώθουμε υπόλογοι για την δυσλειτουργία του κεφαλαίου; Δεν θα κάτσουμε να βρούμε καμία λύση για το πώς θα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά αποδοτικότερα τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα κάνουμε υποδείξεις για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος τους. Ήρθε η ώρα να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Αρνούμαστε να μιλήσουμε τη γλώσσα των θεσμών, θέλουμε να μιλήσουμε τη δική μας γλώσσα. Αυτήν της αυτοθέσμισης και της αυτοδιαχείρισης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ας μην περιμένουμε το κεφάλαιο και το κράτος να παραδώσει τους καρπούς της ληστείας του αμαχητί. Σε αυτό το περιβάλλον όξυνσης των κοινωνικών αγώνων, το κράτος οικοδομεί τον νέο «εσωτερικό εχθρό» που πάνω του θα αποκρυσταλλωθούν οι νέες κατασταλτικές πολιτικές. Οποιοσδήποτε δε χωράει στο «εθνικό ιδεώδες» της σωτηρίας της χώρας, όπως το φαντάζονται οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, καταστέλλεται άγρια και οι χιλιάδες των διαδηλωτών που συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, από την Κερατέα μέχρι το Σύνταγμα, σύμφωνα με το νέο τρομο-νομικό πλαίσιο (βλ. καλοκαίρι 2010) εμπίπτουν στην κατηγορία του εν-δυνάμει τρομοκράτη. Παράλληλα, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ειρηνικούς και βίαιους διαδηλωτές και ο χαρακτηρισμός των δεύτερων ως κουκουλοφόρων προβοκατόρων, ως «ξένων στοιχείων» που παρεισφρύουν, αποτελεί τμήμα μιας επιχειρηματολογίας που αναπαράγεται εδώ και πολλά-πολλά χρόνια από ολόκληρο το φάσμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, και της οποίας κάποια αποτελέσματα είδαμε στην απεργιακή πορεία στις 15/6. Η συσπείρωση των λαοσυναχθέντων νοικοκυραίων με τις ελληνικές σημαίες πίσω από τις μικρές ομάδες ακροδεξιών και η επίθεσή τους εναντίον αναρχικών που μόλις είχαν συγκρουστεί με τους φασίστες, ήταν το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αυτοματισμού που χρόνια τώρα καλλιεργείται από τα ΜΜΕ και που υπάγεται στη λογική του «διαίρει & βασίλευε» σε μία προσπάθεια οι διαμαρτυρίες να εξαντλούνται σε ειρηνικές και συναινετικές πορείες-κηδείες ή σε τεθλιμμένες προσευχές σε εξωτικά ξωκλήσια.

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που βιώνουμε καθημερινά μέσα από την εκμετάλλευση, αντιτάσσουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Στον πόλεμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, οι καταλήψεις κτιρίων και πλατειών, τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους είναι τα όπλα μας στις κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε. Στην Κερατέα, στην Πανεπιστημίου ή στην Οαχάκα, τα μαντήλια και οι μάσκες δεν είναι κάποια πολιτική ταυτότητα, είναι τα μέσα αυτοπροστασίας για τη δίκαιη διατήρησή μας στο δρόμο, συλλογικά, αποφασιστικά και αλληλέγγυα. Ενάντια στην εξατομίκευση, προτάσσουμε την συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στεκόμαστε δίπλα στην γειτόνισσα μας, στον συνάδελφο ή στον άνεργο, στη συντρόφισσα, στον μετανάστη και πολεμάμε όλοι μαζί την εκμετάλλευση και την καταπίεση «από όπου κι αν προέρχεται»: του αφεντικού που μας κλέβει τη ζωή, της δασκάλας στο σχολείο, του πατέρα στο σπίτι, του ομοφοβικού, του μπάτσου και του νεοναζί. Έτσι και τις επόμενες κρίσιμες μέρες της γενικής απεργίας κατεβαίνουμε όλοι στους δρόμους και τις πλατείες, επιλέγουμε τα μέσα που συγκρουόμαστε με αποφασιστικότητα και προστατεύουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας από τις ορδές των μπάτσων και των ακροδεξιών. Να γίνει η κρίση ευκαιρία για να οξύνουμε την ταξική και κοινωνική σύγκρουση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Συνεχίζουμε αδιαμεσολάβητα και ακηδεμόνευτα στο δρόμο του αγώνα για την κοινωνική και ταξική επανάσταση.

Δημιουργούμε περάσματα στο μέλλον… καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ 29^ης ΑΠΡΙΛΗ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΡΕΚΛΑΜΑ «ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΥΠΟΠΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ MARFIN & ΤΟΝ ΙΑΝΟ»

Παρασκευή 29 Απρίλη, 3 σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο απαγάγονται από τις αστυνομικές αρχές και οδηγούνται στην ΓΑΔΑ για ώρες, χώρια ο ένας από τον άλλο, χωρίς να τους αναφέρουν καν το λόγο προσαγωγής τους. Στα σπίτια τους γίνονται έρευνες και στα κανάλια ανακοινώνονται «συλλήψεις υπόπτων» για την επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός και τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της τράπεζας Μαρφίν στην οδό Σταδίου, που επέφερε τον τραγικό θάνατο 3 τραπεζοϋπαλλήλων από αναθυμιάσεις ένα χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια της μεγαλειώδους απεργιακής διαδήλωσης της 5^ης Μάη 2010.

Οι 3 σύντροφοι που προσάγονται, πέρα από τη συμμετοχή τους στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, δε διατηρούν ούτε πολιτικές ούτε διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τους και γνωρίζονται μόνο εξ όψεως από εκδηλώσεις, συνελεύσεις και πορείες, ενώ αγνοούν το τέταρτο πρόσωπο. Κατά τη διάρκεια της κράτησής τους, στον Ν.Λ. δε λένε κουβέντα, για τον Γ.Π. προσάγουν έναν φίλο του τον οποίο πιέζουν να τον υποδείξει ως συμμέτοχο στις συγκεκριμένες επιθέσεις, ενώ τον Θ.Σ. τον τοποθετούν πίσω από ένα τζάμι, του ζητάνε να φορέσει ένα καπέλο-τζόκεϊ και δεκάδες ασφαλίτες και αυτόπτες μάρτυρες παρελαύνουν μήπως τον αναγνωρίσουν. Παράλληλα, αρχίζουν να διαρρέουν σενάρια στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο (από γνωστούς ασφαλιτοδημοσιογράφους με πρωτεργάτη όπως πάντα τον Λαμπρόπουλο του Βήματος), περί αστυνομικών παρακολουθήσεων στο παρελθόν του Γ.Π. για ενδεχόμενη συμμετοχή του στη «Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς», όπως και για υπόνοιες των αστυνομικών αρχών σχετικά με συμμετοχή του Ν.Λ. σε «τρομοκρατικές» ομάδες και ενέργειες όπως και στο περιβόητο (κατασκευασμένο από την ασφάλεια και την αντιτρομοκρατική) «επαναστατικό ταμείο».

Έρευνες σε σπίτια, πιεστικές προσπάθειες απόσπασης «καταθέσεων», παράθεση φωτογραφιών, διαδικασίες (?!) «αναγνώρισης»… Όπως ήταν αναμενόμενο, αποτέλεσμα μηδέν, παρά την επικοινωνιακή διαχείριση, τον ηθικό στιγματισμό και τον πόλεμο λάσπης από τα «παπαγαλάκια» της ασφάλειας, από τους προπαγανδιστές του καθεστώτος. Μετά από 8 ώρες κράτησης χωρίς την παραμικρή ενημέρωση είτε στους ίδιους είτε στους δικηγόρους και τους οικείους τους, οι προσαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι και τους δίνεται ένα χαρτί για «κατάθεση εξηγήσεων» σχετικά με σωρεία άρθρων του ποινικού κώδικα που παραπέμπουν στις επιθέσεις στον Ιανό και στην Μαρφίν, στους δύο για τις 5 Μάη και στους άλλους δύο για τις 6 Μάη. Ένα χαρτί για «ανωμοτί κατάθεση» (μαρτυρική κατάθεση χωρίς όρκο, προκαταρκτικό στάδιο της ενδεχόμενης απόδοσης κατηγοριών) που σε κάθε άλλη περίπτωση σου επιδίδεται ή θυροκολλείται στην κατοικία σου. Δεν υπάρχει, δηλαδή, δίωξη ούτε σύλληψη, παρά μόνο μια «φιλική» προσαγωγή σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, με την απειλή να τους αποδοθούν από το πουθενά κατηγορίες για ανθρωποκτονίες, χρήση εκρηκτικών κλπ, που επισείουν ποινές τρις ισόβια. Μετά τις σχετικές προθεσμίες που ζήτησαν για την «κατάθεση εξηγήσεων», τις μέρες αυτές οι προσαχθέντες καταθέτουν υπομνήματα, με τα οποία αρνούνται κατηγορηματικά οποιαδήποτε σχέση ή συμμετοχή τους στα όσα τους αποδίδονται. Τα κείμενα των ίδιων των προσαχθέντων σχετικά με την αστυνομική απαγωγή τους, τις έρευνες στα σπίτια τους, την κράτησή τους στη ΓΑΔΑ και τα συμβάντα στα οποία επιχειρούν να τους εμπλέξουν είναι ιδιαίτερα κατατοπιστικά.

Ένα χρόνο μετά την έναρξη επιβολής των μνημονίων κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση που ξεκίνησε στις 29 Απρίλη και συνεχίζεται ακόμα, έχει την ιδιαίτερη σημασία της για το καθεστώς, τόσο μέσα στην τρέχουσα κοινωνική-οικονομική-πολιτική συγκυρία όσο και ευρύτερα.

Η κοινωνική οργή επεκτείνεται αν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει ακόμα υπόκωφη. Τα περιθώρια συναινέσεων έχουν στενέψει. Η κυβερνητική αξιοπιστία έχει κατακρημνιστεί μαζί με τη συνολική και βαθιά κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και των κομματικών του παραφυάδων στα μάτια του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Ο Μάιος είναι μήνας που αναμένονται νέα επώδυνα αντικοινωνικά μέτρα μαζί με την έναρξη του «προγράμματος» εκποίησης δημόσιας περιουσίας και κρατικά ελεγχόμενων επιχειρήσεων (ΔΕΚΟ) προς το ιδιωτικό κεφάλαιο. Και η γενική απεργία της 11^ης Μάη έρχεται ως σταυροδρόμι των πολυποίκιλων κοινωνικών αντιστάσεων της περιόδου, μετά από σχεδόν 3 μήνες σκόπιμης άρνησης των εργατοπατέρων να κηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις.

Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση της 29^ης Απρίλη εξυπηρετεί τους σκοπούς του αποπροσανατολισμού (κοινωνικού και αγωνιστικού), του μουδιάσματος και της αδρανοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων, της δέσμευσης αντικαθεστωτικών δυνάμεων για την πραγματοποίηση κινήσεων αλληλεγγύης με την παράλληλη επιδίωξη πρόκλησης βαθύτερου κατακερματισμού στο εσωτερικό τους.

Η κατασταλτική και επικοινωνιακή επιχείρηση της 29^ης Απρίλη, όμως, εξυπηρετεί και κάτι ευρύτερο. Τοποθετημένη έναν χρόνο ακριβώς από το τραγικό συμβάν στη Μαρφίν αποτέλεσε το έναυσμα για τις καθεστωτικές δυνάμεις να συμβάλλουν η καθεμία με τον τρόπο της σε μια προσπάθεια μετατροπής της 5^ης Μάη σε επέτειο του καθεστώτος, σε ένα αντίβαρο για την 6^η Δεκέμβρη 2008, τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε σε όλο τον ελλαδικό χώρο, τις παρακαταθήκες που άφησε και τις προεκτάσεις της μέχρι σήμερα.

Το κράτος οργάνωσε την κατασταλτική μεθόδευση επιλέγοντας έντεχνα τη χρονική στιγμή ξεδίπλωσής της (για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τους δράστες της επίθεσης ήδη από το περσινό καλοκαίρι, οπότε ολοκληρώθηκαν οι μαρτυρικές καταθέσεις και η έρευνα του οπτικοακουστικού υλικού που πάρθηκε από 90 κρατικές και ιδιωτικές κάμερες, αφού η επιδίωξη είναι διαφορετική). Τα ΜΜΕ επιτέλεσαν τον χειραγωγικό και προπαγανδιστικό τους ρόλο, αναμασώντας τα σενάρια της ασφάλειας, σπέρνοντας σύγχυση και διαδίδοντας ψεύδη. Αριστερά και δεξιά (απο)κόμματα κατέθεσαν λουλούδια και στεφάνια έξω από τη Μαρφίν τη φετινή 5^η Μάη. Νεοναζί κάλεσαν συγκέντρωση έξω από την καμένη τράπεζα το απόγευμα της ίδιας μέρας. Και κάτι «αριστερο-αντιεξουσιαστές» (?!) «άνθρωποι του πνεύματος» κάλεσαν συζήτηση το μεσημέρι της ίδιας μέρας στο βιβλιοπωλείο Ιανός με θέμα «η πολιτική βία είναι πάντα φασιστική» (από τον τίτλο ομώνυμου βιβλίου που κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες). Καθόλου τυχαία, λοιπόν, όλος ο καθεστωτικός εσμός στοιχήθηκε γύρω από την προσπάθεια απαξίωσης της κοινωνικής συγκρουσιακότητας και στιγματισμού του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Όπως, όμως έχει αναφερθεί ξανά, ο θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, είναι κομμάτι του δικού μας πόνου, του πόνου του κινήματος αντίστασης, του κόσμου του αγώνα και όχι των κροκοδείλιων δακρύων της κάθε εξουσίας. Ο θάνατος από αναθυμιάσεις των τριών τραπεζοϋπαλλήλων αποτελεί ένα μοναδικό και αδιανόητο συμβάν στο χρονικό των μεταπολιτευτικών αγώνων και λειτούργησε ως τροχοπέδη της πρωτόγνωρης κοινωνικής ορμής που εκδηλωνόταν εκείνη την ημέρα με τις διαδοχικές απόπειρες εισβολής στο κοινοβούλιο. Υπήρξε η ταφόπλακα ενός κοινωνικού ξεσπάσματος σε εξέλιξη με άγνωστες προεκτάσεις.

Από την άλλη, είναι σαφές ότι οι νεκροί της Μαρφίν χρησιμοποιούνται από την εξουσία (που αδιαφορεί έτσι κι αλλιώς για το θάνατό τους) ως προστατευτικό ανάχωμα για την ίδια. Όμως, οι κατασταλτικές και προπαγανδιστικές επιχειρήσεις σκοπιμότητας δεν είναι σε θέση να ανακόψουν τις κοινωνικές διεργασίες αντίστασης και οργής. Ο αγώνας για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης συνεχίζεται. Κράτος, ΜΜΕ, αφεντικά, αν ψάχνετε για ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς δολοφονιών, κοιταχτείτε στον καθρέφτη.

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

[το κείμενο σε μορφή .pdf]

Τσαρλατάνοι, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, δημοσιογράφοι, χειρομάντες και επιστήμονες ζητωκραυγάζουν Υπεύθυνα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» λύση. Μονόδρομος. «Eδώ όπου φθάσαμε, οι “βάρβαροι” του ΔΝΤ δεν είναι “μια κάποια λύσις” είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα», επομένως ή θα «αλλάξουμε» ή θα «βουλιάξουμε». Έτσι «το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε πίσω σε όσα μας οδήγησαν εδώ ή αν θα δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική, καλύτερη, δικαιότερη και βιώσιμη, αφήνοντας πίσω τα σφάλματα της περιόδου της μεταπολίτευσης». Και επειδή «οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν» πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε «μια άλλη κουλτούρα», συμφιλίωσης και εθνικής ενότητας. «Για το κοινό μας όφελος» ενημερωνόμαστε ότι δεν πρέπει να «μαχόμαστε εναντίον του Γιατρού» μας.

Για να τεκμηριώσει η κάστα των Ειδικών τη θέση του Μονόδρομου, της Μιας και Μοναδικής λύσης, με ένα στόμα και μια λαλιά διατυμπανίζει: Συνέχεια ανάγνωσης Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα! →

Την Παρασκευή 10/12, μεταξύ 12.30 – 2.30 μμ, στο πλαίσιο της μέρας συντονισμένων δράσεων στα ΜΜΜ, πραγματοποιήθηκε από 25 περίπου συντρόφους/ισσες μαζικό μοίρασμα κειμένων σε οδηγούς και επιβάτες στα ελληνικά καθώς και 2 μεταφρασμένα στα αγγλικά και στα γαλλικά απευθυνόμενα στους μετανάστες, στα δύο ρεύματα της Πατησίων (ύψος ΑΣΟΕΕ). Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκε πλήθος αυτοκόλλητων μέσα και έξω από τα οχήματα, χτυπήθηκαν stencil πάνω τους που έγραφαν ”Ελεύθερες μεταφορές για όλους” και ”Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΜ,  ρουφιάνοι ελεγκτές ” και μπλοκαρίστηκαν τα ακυρωτικά μηχανήματα. Η αναπόκριση οδηγών, επιβατών και διερχόμενων ήταν θετική, ανταλλάχτηκαν βιαστικές κουβέντες και άνοιξαν συζητήσεις στις στάσεις με ντόπιους και μετανάστες.

Το κείμενο που μοιράστηκε…

Είναι αλήθεια ότι οι αστικές συγκοινωνίες έχουν τα χάλια τους και αυτό επιβαρύνει μια εκ των προτέρων δυσβάσταχτη ζωή σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Τα εισιτήρια είναι ήδη ακριβά και η ταλαιπωρία συνιστά ρουτίνα. Οι αναμονές, ο συνωστισμός, η γκρίνια και οι ρατσιστικές συμπεριφορές μεταξύ των επιβατών, πλουτίζουν την καθημερινή εμπειρία, ενώ η προσέγγιση σε ορισμένες περιοχές αποδεικνύεται αληθινή περιπέτεια. Όλα αυτά τα υπέροχα, συνιστούν αποτελέσματα των πολιτικών για τις αστικές συγκοινωνίες όπως εφαρμόζονται όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάθε σχεδιασμό, η εξυπηρέτηση των ανθρώπων που είτε θέλουν είτε είναι αναγκασμένοι (λόγω εργασίας) να μετακινούνται στην πόλη δεν αποτελούσε ποτέ το πρώτο κριτήριο. Αντίθετα, πάντοτε υπερίσχυε η προώθηση της χρήσης του ΙΧ εις βάρος των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), η εξυπηρέτηση των πιο εύπορων περιοχών εις βάρος των ταξικά “υποδεέστερων”, η πρόσβαση στους χώρους μαζικής διασκέδασης και κατανάλωσης, η κερδοφορία των δρομολογίων και προσφάτως η “ασφάλεια”.

Στον ηλεκτρικό και το μετρό, πέρα από τα παραπάνω, ο επιβάτης-εμπόρευμα μεταφέρεται διαρκώς επιτηρούμενος από κάμερες, σεκιουριτάδες και ειδικούς φρουρούς μέσα σ’ ένα υποχόνδριο αποστειρωμένο περιβάλλον. Εκεί βρίσκουν καθολική εφαρμογή ορισμένες από τις πιο σύγχρονες τεχνικές καθυπόταξης: τα δόγματα της ασφάλειας, της μηδενικής ανοχής και της καθαριότητας. Και πίσω από τη γυαλιστερή βιτρίνα της τάξης και της ασφάλειας βρίσκονται καλά κρυμμένα τα εργασιακά κάτεργα των υπηρεσιών καθαριότητας, που ήρθαν για λίγο στο προσκήνιο με το γεγονός της επίθεσης με οξύ στο πρόσωπο της μαχητικής καθαρίστριας συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν γύρω από την υπόθεση.

Όμως, είναι εξίσου αλήθεια ότι η προγραμματισμένη για αυτό το Δεκέμβρη αναδιάρθρωση των ΜΜΜ θα κάνει όλα τα παραπάνω πολύ χειρότερα, τόσο για τους επιβάτες όσο και για την πλειονότητα των εργαζομένων.

• Τα εισιτήρια θα ακριβύνουν 30-50% και οι μισθοί θα μειωθούν 20-40%.

• Το 1/5 των εργαζομένων θα πρέπει να δεχθεί αναγκαστική μετάταξη σε άλλη υπηρεσία ή θα πρέπει να βγει (εθελούσια φυσικά) σε πρόωρη και μειωμένη σύνταξη- και αν αυτό δεν κριθεί αρκετό θα υπάρξουν και απολύσεις.

• Οι γραμμές που θα αξιολογηθούν ως μη κερδοφόρες θα κλείσουν ανεξάρτητα αν εξυπηρετούν ή όχι χιλιάδες επιβάτες.

• Τέλος, ένα νέο σώμα ελεγκτών (πιθανών από ιδιωτική εταιρία security) θα περιπολεί στάσεις και λεωφορεία στο κυνήγι των εγκλημάτων της λαθρεπιβίβασης και της φιλικής απόδοσης ενός χρησιμοποιημένου και σε ισχύ εισιτηρίου σε κάποιον άγνωστο.

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας παίρνουν και τα μισά

Όλα όσα είναι προγραμματισμένα να συμβούν (εάν δεν τα εμποδίσουμε) αυτόν τον καιρό στις αστικές συγκοινωνίες συνιστούν ένα ακόμη κομμάτι στο εφιαλτικό πάζλ της γενικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο στους «από τα κάτω». Μιας επίθεσης που απειλεί να εξανεμίσει θεμελιώδεις εργατικές/κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών και στοχεύει να αναμορφώσει ριζικά το κοινωνικό τοπίο στις νέες συνθήκες του άγριου καπιταλισμού και της ολοκληρωτικής δημοκρατίας. Τα γενικά της χαρακτηριστικά μπορούν να συμπυκνωθούν σε 4 βασικά σημεία:

• περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας

• διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών

• προσήλωση στις πολιτικές κοινωνικού ελέγχου και καταστολής

• επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που νομιμοποιεί το κράτος να παραβλέπει όλα τα προσχήματα εγκαθιδρύοντας μια ολοκληρωτική συνθήκη στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας

Όλα αυτά μεθοδεύονται εδώ και αρκετά χρόνια και κορυφώνονται με πρωτοφανή ένταση και βιαιότητα τους τελευταίους 10 μήνες, από τότε δηλαδή που αναγγέλθηκε και επισήμως ότι βρισκόμαστε καταμεσής μιας βαθειάς κρίσης που απειλεί με άμεση χρεοκοπία το ελληνικό κράτος και με βαθειά ύφεση τον ελληνικό καπιταλισμό. Η παρουσίαση της κρίσης σαν μια επείγουσα κατάσταση για την οποία ευθυνόμαστε όλοι (και για την οποία θα πρέπει να πληρώσουμε όλοι) αποτέλεσε το ιδανικό πρόσχημα για την κορύφωση της επίθεσης που περιγράψαμε παραπάνω. Σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν και που τέθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό το δίλλημα: «καταστροφή (χρεοκοπία) ή σωτηρία (αναδιάρθρωση)» ώστε τελικά να νομιμοποιηθούν οι επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις. Αν αυτές βαφτίστηκαν «έκτακτα μέτρα σωτηρίας» στην πραγματικότητα στοχεύουν μόνο στην τόνωση της κερδοφορίας των αφεντικών και στην επαναθεμελίωση της (κλονισμένης) κοινωνικής πίστης στην κρατική ισχύ.

Τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την αναδιάρθρωση των ΜΜΜ έχουν τον ίδιο ακριβώς πυρήνα μ’ αυτά που χρησιμοποιούνται αυτόν τον καιρό σε μια σειρά ανάλογων περιπτώσεων, από τον ΟΣΕ και τα νοσοκομεία μέχρι τις ΔΕΚΟ και τα ασφαλιστικά ταμεία. Διαφθορά, κακοδιαχείριση, ανομία συνιστούν τις βασικές έννοιες που συμπυκνώνουν όλες τις παθογένειες του τόπου, η οποίες σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο μας έχουν φέρει στο «χείλος της καταστροφής». Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση μας λένε ότι οι αστικές συγκοινωνίες νοσούν, ότι είναι υπερχρεωμένες και έρμαια της κακοδιαχείρισης δεκαετιών, ότι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς και οι επιβάτες πληρώνουν υπερβολικά λίγα ή και καθόλου. Με λίγα λόγια παρουσιάζουν μια εικόνα διάλυσης που απαιτεί την άμεση παρέμβαση του κράτους, αυτού του μεγάλου ρυθμιστή-πατέρα-σωτήρα-θεραπευτή να εξυγιάνει τον «ετοιμοθάνατο οργανισμό». Αν όμως αυτή η εικόνα διάλυσης ανταποκρίνεται σ’ ένα βαθμό στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κρατικής στρατηγικής, όχι μόνο για τις αστικές συγκοινωνίες, αλλά και για τον ΟΣΕ, τα νοσοκομεία και γενικά τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ονομάζουμε αυτή τη στρατηγική «δημιουργική απορύθμιση» και βασικό της χαρακτηριστικό είναι η στοχευμένη δημιουργία μιας κατάστασης αποσύνθεσης η οποία καθώς φτάνει σ’ ένα οριακό σημείο, εμφανίζεται ως δια μαγείας η λύση. Η αναδιάρθρωση δηλαδή με τους επαχθείς όρους που περιγράψαμε παραπάνω και η απόδοση ενός οργανισμού “στα πρόθυρα της καταστροφής” στο “σωτήριο” ιδιωτικό κεφάλαιο.

Κάπως έτσι εξηγούνται και τα τεράστια χρέη των αστικών συγκοινωνιών. Δημιουργήθηκαν επειδή εδώ και μια δεκαετία το ελληνικό κράτος έχει σταματήσει να χρηματοδοτεί ένα σημαντικό μέρος των λειτουργικών εξόδων (μέχρι και το 50%) των αστικών συγκοινωνιών και ταυτόχρονα ενθάρρυνε τη σύναψη δανείων με ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια. Σημειώνουμε ότι η χρηματοδότηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας ήταν μια υποχρέωση που ανέλαβαν τα κράτη στα πλαίσια του συστήματος κοινωνικών παροχών. Και αυτή η χρηματοδότηση δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ανταποδοτικό όφελος (μια μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα θα λέγαμε εμείς) προς τους εργαζομένους για τη φορολογία και τις κρατήσεις στους μισθούς. Τελικά οι λεγόμενες κοινωνικές παροχές (από την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο σύστημα υγείας) δεν υπήρξαν ποτέ ως παραχωρήσεις που προήλθαν από μεγαλοψυχία των κυριάρχων -αυτοί άλλωστε υπολογίζουν μόνο στα κέρδη και τη ισχύ- αντίθετα, κερδήθηκαν έπειτα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Αγώνες που δόθηκαν στο παρελθόν όταν ακόμη αξίες όπως η κοινωνική/ ταξική αλληλεγγύη βρισκόταν στο προσκήνιο πριν απαξιωθούν πλήρως από τις ψευδαισθήσεις της ατομικής επιτυχίας και της καταναλωτικής ευδαιμονίας.

Αν λοιπόν σήμερα οι κυρίαρχοι μπορούν να επιβάλλουν σ’ ένα τόσο μικρό διάστημα τέτοιες έκτασης σαρωτικές αλλαγές είναι γιατί υπολογίζουν στην αδυναμία μας να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Και είναι αλήθεια ότι όλα όσα επιβλήθηκαν τον τελευταίο καιρό, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η εγκαθίδρυση καθεστώτος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους εργασίας, η επέλαση της ακρίβειας και της ανεργίας, η διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών, η πλημμυρίδα των νέων μπάτσων και τόσα άλλα δεν βρήκαν παρά ελάχιστη και σπασμωδική αντίσταση.

Αν μέχρι πριν ένα χρόνο το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπορούσε ακόμα να πλέει στις αυταπάτες μιας (δανεικής) πρωτοκοσμικής αφθονίας, σήμερα που το παραμύθι τελείωσε και όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να δούμε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τους όρους ώστε να ορθώσουμε αποφασιστικές γραμμές άμυνας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Γι’ αυτό ακριβώς είναι αναγκαίο να ανακτήσουμε και να προσδώσουμε νέο νόημα σε ότι ακριβώς θυσιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια στο βωμό του προσωπικού βολέματος, της επιτυχίας, της κοινωνικής ανέλιξης και μιας κίβδηλης καταναλωτικής ευδαιμονίας. Αυτό που μας λείπει τελικά είναι σχέσεις, σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης και μια στοιχειώδης κοινωνική/ ταξική συνείδηση ότι τα προβλήματα των καταπιεσμένων είναι κοινά, όπως κοινοί είναι και οι εχθροί τους. Όμως, όσο ακόμη ο καθένας επιμένει να μην νοιάζεται για τίποτα πέρα από τον μικρόκοσμό του, όσο επιμένουμε στην απάθεια και τον πεσιμισμό, η κατρακύλα δεν πρόκειται να σταματήσει. Και καθώς ο πάτος του βαρελιού διευρύνεται δραματικά θα γίνουμε όλοι μάρτυρες μιας κοινωνικής βαρβαρότητας της οποίας τα σημάδια είναι ήδη εδώ. Αν λοιπόν οι καταπιεσμένοι φτάσουν στο σημείο να κανιβαλλίζουν τις σάρκες τους το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα γνωστά καθάρματα της εμπροσθοφυλακής της καπιταλιστικής επίθεσης στους από τα κάτω: οι μπάτσοι, οι κάθε λογής μαφίες και οι φασίστες.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

• Γιατί δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε.

• Γιατί τα πήγαιν’ έλα από τη δουλειά είναι χρόνος ήδη κλεμμένος και σπαταλημένος.

• Γιατή σε τελική ανάλυση μας τα παίρνουν από παντού και ζητάνε και άλλα κερατιάτικα.

• Γιατί η στιγμή της άρνησης είναι δημιουργική, ανοίγει χώρους και κερδίζει το χρόνο να μιλήσουμε, να στηρίξουμε ο ενας τον άλλο, να επικοινωνήσουμε.

ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, διεκδικούμε τα πάντα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

• Επειδή ακριβώς είναι οι σχέσεις αλληλεγγύης που μας λείπουν και όχι η καταναλωτική ευδαιμονία.

• Επειδή τα ΜΜΜ θα χάσουν τον όποιο κοινωνικό προσανατολισμό τους και θα λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο με όρους κέρδους και αυτό θα πλήξει εξίσου επιβάτες και εργαζομένους.

• Επειδή σε αυτή την πόλη όπου η αποξένωση πηγαίνει χέρι χέρι με την πολυκοσμία μια φιλική χειρονομία ή μια φιλική συζήτηση μοιάζουν πράγματα σπάνια και πολύτιμα.

Γι’ αυτούς τους λόγους:

στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων,

χαρίζουμε τα χρησιμοποιημένα και σε ισχύ εισιτήρια σε κάποιον άλλο/η,

στηρίζουμε ο ένας τον άλλη απέναντι στους ελεγκτές.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

(διόδια, εισιτήρια νοσοκομείων, λογαριασμούς, δάνεια, κτλ)

σαν μια πρώτη μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα μιας ζωής

αναγκαία υποσημείωση

Όμως αν εξ’ αρχής συμπαραστεκόμαστε στους εργαζομένους που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και καλύτερους όρους δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ένα ζήτημα, τους ελεγκτές. Γιατί είναι αυτοί που πρώτοι σπάνε την κοινωνική αλληλεγγύη βάζοντας το προσωπικό όφελος (τα bonus που κερδίζουν, δηλαδή το 50% επί του κάθε προστίμου) πάνω και ενάντια στο συλλογικό καλό. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει τους ίδιους τους εργαζομένους όσο και τους επιβάτες οι οποίοι καλούνται τόσο να αντισταθούν όσο και να απονομιμοποιήσουν τους έμμισθους ρουφιάνους των ΜΜΜ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

το κείμενο σε μορφή pdf

…και το αυτοκόλλητο που κολλήθηκε.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της «χρεοκοπίας» και της «καταστροφής». Το διογκωμένο «έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών», «η ελλιπής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», «το υδροκέφαλο, υπερ-σπάταλο κράτος» και η «απαξίωση των θεσμών» παρουσιάζονται ως ανοιχτές πληγές οι οποίες πρέπει να θεραπευτούν άμεσα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελληνική οικονομία έχει διαρθρωτικά προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά από κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, όπου οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εντείνονται, η ελληνική οικονομία χρεοκόπει, όπως το 1893 και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη ή το 1932 και τη «μάχη της δραχμής» επί Ε. Βενιζέλου. Συνέχεια ανάγνωσης Η κρίση είναι ο καπιταλισμός →

κείμενο που γράφτηκε το απόγευμα της Τετάρτης 5/5,

3 ώρες μετά το γεγονός, από την ανοιχτή συνέλευση που

σχηματίστηκε αντανακλαστικά στην κατάληψη

(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)

Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.

Αναμέσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.

Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποίησουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη συλλήψη των “δολοφόνων”.

Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.

Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ’ όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος…

Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος…

Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι…

Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους…

Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα, κατ’ εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών…

…είναι γιατί η εξουσία, ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.

…είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.

…είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.

Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010

στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

[continue in deutch, english, spanish]

Συνέχεια ανάγνωσης οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους_deu _eng_spa →