Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, άνθρωποι με ή χωρίς «χαρτιά»

σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτές τις γειτονιές και τις πλατείες,

όπου κάθε μέρα συγκρούονται ο αγώνας για την επιβίωση με τις επιχειρήσεις-σκούπα και την εκμετάλλευση, η αξιοπρέπεια με το ρατσισμό και την ξενοφοβία,

η αλληλεγγύη με τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια και την τρομοκρατία

συναντιόμαστε ακόμα μια φορά, για να μοιραστούμε

στιγμές ελπίδας, χαράς και ελευθερίας

Μουσική-Φαγητό-Χορός

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010, 13:00 μμ, πλατεία Βικτωρίας

Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, αλληλέγγυες/οι

Fête de solidarité

immigré(e)s, réfugié(e)s, gens avec ou sans “papiers”

à ces rues, quartiers et places, où chaque jour se heurtent

la lutte pour la survie avec les “opérations-balayage” et l’exploitation,

la dignité avec le racisme et la xénophobie,

la solidarité avec les humiliations, les tortures et le terrorisme

nous nous rencontrons encore une fois, pour partager

quelques moments d’espoir, de joie et de liberté

cuisine collective, musique, danse

Dimanche 10 Janvier 2010, 13:00 h, place de Victoria

immigré(e)s, réfugié(e)s, solidaires

Solidarity feast

immigrants, refugees, people with or without “papers”

in these streets, neighbourhoods and squares,

where every day the struggle for survival clashes

with the “sweeping operations” and the exploitation,

the dignity with the racism and the xenophobia,

the solidarity with the humiliations, the tortures and the terrorism

we are getting together one more time, to share

a few moments of hope, joy and liberty

food, music, dance

Sunday the 10th of January 2010, 13:00 h, Victoria square

immigrants, refugees, people in solidarity

Festë Solidariteti

Emigrante , refugjat ,njerëz me ose pa ‘’letra’’

Nëpër këto rrugë,nëpër këto sheshe dhe lagje,ku çdo ditë

ndeshen lufta për ekzistencë me operacionet fshesa dhe shfrytëzimin,dinjiteti me racizmin dhe ksenofobinë.

Solidariteti me poshtërimin ,torturat dhe terrorizmin.

Gjendemi edhe një here tjetër për të përjetuar

momente gëzimi,shprese dhe lirie

Ditën e Dielë 10 Janar 2010

Në sheshin Viktoria ,ora 13:00

-me muzikë shumëkulturore

Emigrantë/te,refugjatë,solidarë/re

Την Πεμπτη 24/12 τα ξημερωματα, η αστυνομια εβαλε σε αεροπλανο με προορισμο την Αθηνα, τον Τουρκο πολιτικο προσφυγα Ridvan Celik (Rido) ,ο οποιος ζητα απο το 1991 πολιτικο ασυλο στην Ελλαδα.
Ο Rido ο οποιος ειναι ανυποτακτος απο τον Τουρκικο στρατο (αρνηθηκε να καταταγει για να μη πολεμησει τους Κουρδους ανταρτες) διεφυγε το 1991 στην Ελλαδα και απο τοτε ενω εχει κανει αιτηση δυο φορες για να του δωθει πολιτικο ασυλο μεχρι στιγμης δε του εχει δωθει.
Ο Rido συνελληφθει στις 6/12/2009 οταν τα ΜΑΤ επιτεθηκαν σε ομαδα 20 συντροφων που πηγαιναν στο σημειο συγκεκντρωσης της πορειας για τον ενα χρονο απο τη δολοφονια Αλεξανδρου Γρηγοροπουλου και την εξεγερση που ακολουθησε.
Κρατουνταν απο τις 6/12 μεχρι σημερα στην ΓΑΔ Ηρακλειου,ενω οσες κινησεις εγιναν για προσωρινη απελευθερωση του και εξεταση του αιτηματος του για πολιτικο ασυλο δεν καρποφορησαν με αποτελεσμα ο Rido να κινδυνευει με αμεση απελαση στο φασιστικο Τουρκικο κρατος.
Προφανως η εν κρυπτω μεταφορα του στην Αθηνα και η μερα που διαλεξε το ελληνικο κρατος να τον μεταφερει (24/12),δειχνει οτι θα τον απελασουν.

Ο Ριντο βρισκεται στο αλλοδαπων στη Πετρου Ραλλη.

Ακολουθει κειμενο αλληλεγγυης  που μοιραζεται στο Ηρακλειο:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

“Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.”

Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου, Σεπτέμβριος 1991

Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991,σε ηλικία 22 ετών..Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια ,τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”.Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα.Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη.

Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.

Καλούμε τους φορείς ,τους φοιτητικούς συλλόγους,τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)

αλληλεγγυοι/ες

Πέμπτη 24/12/09 και ώρα 20:00

Ανθρώπινο Δυναμικό (Resources Humaines)
Λοράν Καντέ, 1999, Γαλλία
Ο Φρανκ γίνεται υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού στο εργοστάσιο που δουλεύει ο πατέρας του. ΄Όταν οι προτάσεις του για βελτίωση της παραγωγικότητας δίνουν αφορμή για απόλυση αρκετών από τους εργαζομένους, η σχέση με την οικογένειά του και την τοπική κοινωνία θα διαταραχθούν αμετάκλητα.

Σάββατο 26/12/09, και ώρα 20:00

“Ζακ Μεσρίν” , και τα 2 Μέρη της ταινίας του Ζαν Φρανσουά Ρισέ, 2008

Η πρώτη ταινία ΎΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ: ΜΕΡΟΣ 1ο΄ παρακολουθεί τη ζωή του Ζακ Μεσρίν από τα παιδικά του χρόνια, τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Αλγερίας και τα πρώτα του βήματα στο “έγκλημα” μέχρι τη δράση του στον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την επιστροφή του στη Γαλλία.

Στη δεύτερη ταινία ο Μεσρίν αυτοτροφοδοτεί το θρύλο του για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, κερδίζοντας την εύνοια των media αλλά και του κόσμου. Στη Γαλλία εκτιμούμε όσους λένε ‘όχι’ – η χώρα μας δημιουργήθηκε μέσα από τη διαμαρτυρία – και σε αυτό το περιβάλλον ο αναρχικός, αντιδραστικός Μεσρίν γίνεται αρεστός». Οι δύο ταινίες διαφοροποιούνται ως προς τη δομή τους: «στο πρώτο έργο βλέπουμε πώς στήνεται η στρατηγική ενός πολέμου, ενώ στο δεύτερο βλέπουμε τον ίδιο τον πόλεμο» λέει ο σκηνοθέτης.