Για τις επόμενες δύο εβδομάδες η δανειστική βιβλιοθήκη και το αναγνωστήριο της κατάληψης θα λειτουργήσουν τις εξής μέρες και ώρες:

Τετάρτη 28/12 και Τρίτη 3/1 μεταξύ 17.00 και 22.00

Εργαστήρι συνδημιουργίας κάθε Σάββατο στις 12.00… για το συλλογικό σαμποτάζ στη μόδα.

Φαντασιωνόμαστε το εργαστήρι ως σημείο συνάντησης και συν-δημιουργίας. Ανταλλαγής γνώσεων και δημιουργικότητας παρά εξαιρετικών ταλέντων ή αυστηρής εκπαίδευσης και ανάπτυξης. Δημιουργίας προσωπικών αντικειμένων έξω από ένα εμπορευματικό, ατομικιστικό πλαίσιο που μας θέλει απλοϊκά καταναλώτριες και καταναλωτές μαζικών αγαθών, αναπαράγοντας ξανά και ξανά έμφυλες, ταξικές και εθνοτικές ανισότητες.

Βλέποντας την ανταγωνιστική πολιτική ως πρακτικές εντασσόμενες στην καθημερινότητα μας πλέκουμε, ράβουμε, δημιουργούμε. Παίζουμε, επειδή το παιχνίδι μας φέρνει κοντά και αντλώντας από τον αυθορμητισμό και την φαντασία των συλλογικών παιχνιδιών ελπίζουμε κι εμείς να επανεφεύρουμε και οικιοποιηθούμε τρόπους άλλους ύπαρξης και συνύπαρξης.

Έχουμε συνείδηση της έμφυλης διάστασης των ασχολιών αυτών και είναι και αυτή κομμάτι των προταγμάτων μας. Η συνεργατικότητα, η δημιουργία κοινότητας και η αυτοοργάνωση δεν μπορούν παρά να είναι και φεμινιστικά προτάγματα. Και όχι μόνο. «Παραδοσιακά» ασχολίες όπως το πλέξιμο και το ράψιμο τις έχουμε μάθει ως «γυναικείες» και μέσα σε μια κοινωνία όπου το «αντρικό» συνδέεται με το ενεργητικό, το δημόσιο, το συλλογικό, το έχων κύρος μαθαίνουμε πως η επανάσταση δεν είναι πλέξιμο… Αυτές τις σπιτικές, ιδιωτικές, συνοδευόμενες από μια αίσθηση φροντίδας και εγγύτητας ιδιότητες, τις επονομαζόμενες «θηλυκές», βγάζουμε έξω από τα στενά όρια των έμφυλων ταυτοτήτων και δημιουργούμε ένα χώρο για την καθεμία και τον καθένα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ηλικίας με μια χειρονομία απολαυστικής επαναοικιοποίησης άλλων τρόπων ύπαρξης.

Κάθε Τετάρτη στις 8.15 στον 2^ο όροφο της κατάληψης πραγματοποιούνται μαθήματα αυτομόρφωσης με θέμα την ανάδυση και εδραίωση του καπιταλισμού, της μισθωτής εργασίας, του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας και της σύγχρονης τεχνολογίας.

Επίσης στο blog της βιβλιοθήκης της κατάληψης έχει αναρτηθεί η προτεινόμενη βιβλιογραφία και οι σημειώσεις όλων των μαθημάτων που έχει πραγματοποιήσει η ομάδα.

ΓENIKO ΣXEΔIAΓPAMMA MAΘHMATΩN

Tα τελευταία χρόνια όλοι μας έχουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλακεί σε ένα πλήθος δραστηριοτήτων που αμφισβητούν την ατομική, κρατική και δημοτική ιδιοκτησία, την εμπορευματική χρήση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, τις κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Θέλοντας να δώσουμε στον αγώνα μας ενάντια στον καπιταλισμό ένα θεωρητικό και ιστορικό βάθος, αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια σειρά μαθημάτων αυτομόρφωσης με θέμα την ανάδυση, επέκταση και εδραίωση της καπιταλιστικής σχέσης και το διαρκή αγώνα εναντίον της. Tα μαθήματα θα βασιστούν στην ανάγνωση και κριτική συζήτηση ενός κλασσικού βιβλίου που έθεσε τις βάσεις της κριτικής της καπιταλιστικής οικονομίας: το Kεφάλαιο του Mαρξ. Oι συζητήσεις που θα διοργανώσουμε είτε αφορούν τις περιφράξεις είτε την εργάσιμη μέρα είτε την έννοια της αξίας δεν έχουν για μας ένα ακαδημαϊκό ενδιαφέρον γιατί αφορούν άμεσα τις περιφράξεις που γκρεμίζουμε, την εργάσιμη μέρα που εμείς οι ίδιοι υφιστάμεθα και την αλλοτριωμένη μορφή της καθημερινής μας ζωής. 

Ξεκινώντας και τελειώνοντας με την ανάλυση της πρωταρχικής συσσώρευσης, θέλουμε να γίνει κατανοητό πως με την εκδίωξη των αγροτών από τη γη τους, τις περιφράξεις των κοινών γαιών, την απαλλοτρίωση των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής τους, την καταστροφή των προκαπιταλιστικών σχέσεων και πολιτισμών δημιουργείται η σύγχρονη εργατική τάξη που για να ζήσει αναγκάζεται να διαθέσει όχι μόνο την εργατική της δύναμη αλλά και τον ίδιο της το χρόνο στο κεφάλαιο. Στην πορεία θα καταστεί ευκολότερο να καταλάβουμε γιατί ο Mαρξ επεξεργάστηκε μια εργασιακή και χρηματική θεωρία της αξίας, γιατί έβαλε στο επίκεντρο της κριτικής του τη μορφή εμπόρευμα και γιατί, εν τέλει, η θεωρία του είναι μια θεωρία της αλλοτρίωσης, που μας μιλάει για το πως το δημιούργημα καταλήγει να επιβάλλεται πάνω στον ίδιο το δημιουργό του.

Tα μαθήματα προτείνεται να οργανωθούν σε 40 ενότητες:

1. Η μέθοδος της πολιτικής οικονομίας και η μαρξική κριτική της: η κοινωνία και το άτομο 
2. O Xέγκελ και η συστηματική διαλεκτική του «Κεφαλαίου»
3. Το ιστορικό υλικό: η μορφή εμπόρευμα υπό το φως της ανάλυσης για την πρωταρχική συσσώρευση και την αύξηση της παραγωγικότητας
4. Το κεφάλαιο ως ταξική πάλη και ως σχέση εξουσίας. Η ταξική συνείδηση, η συνδικαλιστική συνείδηση και οι διαστάσεις του ταξικού αγώνα
5. Η ουσία και το μέγεθος της αξίας
6. Ο διπλός χαρακτήρας της εργασίας
7. Η μορφή της αξίας
8. Ο φετιχιστικός χαρακτήρας του εμπορεύματος και το θέαμα
9. Η διαδικασία της ανταλλαγής και η εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής
10. Το χρήμα ως μέτρο των αξιών και ως μέσο κυκλοφορίας
11. Το χρήμα ως αυτοσκοπός: θησαυρισμός, πιστωτικό χρήμα, παγκόσμιο χρήμα
12. Ο γενικός τύπος του κεφαλαίου και οι αντιφάσεις του
13. Αγορά και πώληση της εργατικής δύναμης
14. Φύλο και αναπαραγωγική εργασία
15. Η εργασιακή διαδικασία και η διαδικασία αξιοποίησης
16. Σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο
17. Το ποσοστό της υπεραξίας
18. Η εργάσιμη μέρα Α: τα όρια της εργάσιμης μέρας και η βουλιμία για υπερεργασία
19. Η εργάσιμη μέρα Β: αγώνες για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου
20. Το ποσοστό και η μάζα της υπεραξίας
21. Η έννοια της σχετικής υπεραξίας
22. Καπιταλιστική μορφή της συνεργασίας και συνεργατικές ουτοπίες
23. Ο καταμερισμός της εργασίας στη βιοτεχνία, την κοινωνία και την παγκόσμια αγορά
24. Οι  μηχανές και η σύγχρονη βιομηχανία Α: η ανάπτυξη των μηχανών
25. Οι μηχανές και η σύγχρονη βιομηχανία Β: η πάλη ανάμεσα στους εργάτες και τις μηχανές
26. Το εκπαιδευτικό σύστημα ως πειθάρχηση, ειδίκευση και κατανομή της εργατικής δύναμης
27. Ο μεταβολισμός φύσης και κοινωνίας: καπιταλιστική τεχνολογία και διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας
28. Η παραγωγή της απόλυτης και της σχετικής υπεραξίας. Παραγωγική και μη παραγωγική εργασία 
29. Τυπική και πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο
30. Μετασχηματισμός της αξίας της εργατικής δύναμης σε μισθό
31. Το χρονομίσθιο και ο μισθός με το κομμάτι
32. Εθνικές διαφορές στους μισθούς, άνιση ανάπτυξη και γεωγραφία των ταξικών αγώνων
33. Απλή αναπαραγωγή και παραγωγική κατανάλωση
34. Ο μετασχηματισμός της υπεραξίας σε κεφάλαιο
35. Ο γενικός νόμος της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οι κρίσεις
36. Ο σχετικός υπερπληθυσμός
37. Η αστεοποίηση του κόσμου και η χωρο-χρονική δυναμική του καπιταλισμού
38. Η πρωταρχική συσσώρευση: βία και κράτος
39. Αντίσταση στην προλεταριοποίηση, έγκλημα και φυλακή
40. Αποικιοκρατία και μετασχηματισμός των γυναικών σε νοικοκυρές
41. Η ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η άρνηση της άρνησης: ο κομουνισμός ως ένας νέος συνεργατικός (και ερωτικός) κόσμος

Για τα μαθήματα θα χρησιμοποιηθούν οι σχετικές παραδόσεις των καθηγητών Xάρρυ Kλήβερ,  Nτέηβιντ Xάρβευ, Kρις Άρθουρ και Aναστάσιου Kαρδαμοστόλη

• ο πρώτος τόμος του Kεφαλαίου
• σύγχρονα κείμενα και άρθρα εφημερίδων, περιοδικών κλπ, που επικαιροποιούν την ανάλυση του Mαρξ ή την κριτικάρουν
• τραγούδια, ποιήματα και αποσπάσματα μυθιστορημάτων που προέρχονται είτε από τη «λαϊκή» είτε από την «υψηλή» κουλτούρα
• σλάιντς, φωτογραφίες και ταινίες. Tα μαθήματα αναμένεται να οργανωθούν συνεργατικά, στο μέτρο βέβαια του δυνατού, ώστε να αμφισβητηθεί έμπρακτα η μονόπλευρη σχέση διδάσκοντα-διδασκόμενου και να διερευνηθούν οι δυνατότητες και τα όρια της αυτομόρφωσης. 

  Κάθε Δευτέρα στις 8.30 μμ στον 3ο όροφο της κατάληψης

Ξαναξεκινά η λειτουργία της δανειστική βιβλιοθήκης και του αναγνωστηρίου της κατάληψης.

Η βιβλιοθήκη παραμένει ανοιχτή κάθε Δευτέρα και Τετάρτη μεταξύ 17.00 – 22.00.

Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με το αρχείο (έντυπο και ηλεκτρονικό) δείτε εδώ και εδώ αντίστοιχα

Θα θέλαμε να μιλήσουμε για τη γνώση εν γένει, αλλά θα ήταν μία δύσκολη υπόθεση. Θα θέλαμε να μιλήσουμε για το κίνημα αλλά κι αυτό θα μας φαινόταν δύσκολο όταν θα θέλαμε να το ορίζουμε σαφώς και ευκρινώς. Βρισκόμαστε βουτηγμένοι μέσα σε ένα ωκεανό πληροφοριών και εμπειριών όπου τα προφανή αποκρύπτονται, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται και οι «αλήθειες» τυφλώνουν. Μιλάμε, εκφραζόμαστε, επικοινωνούμε. Αποτυπώνουμε, μεταγράφουμε και μεταφράζουμε. Λειτουργούμε, κυκλοφορούμε, διανέμουμε. Έννοιες, εικόνες και αναπαραστάσεις σε κίνηση, οργανωμένες σε συστήματα που αναπαράγουν το Υπάρχον. Ή το διεμβολίζουν και το ανατρέπουν.

Ιδέες και πρακτικές σε διαρκή κίνηση. Ενταγμένοι στο «ανταγωνιστικό» κίνημα προέκυψε η ανάγκη και η επιθυμία για τη δημιουργία μιας υποδομής που θα φέρει, θα διακινεί και θα υποστηρίζει τη παραγωγή ενός λόγου και μίας πράξης ανταγωνιστικής στο υπάρχον. Στόχος μας δεν θα μπορούσε να ήταν απλά μια διαχείριση της γνώσης [knowledge management] στο πλαίσιο μιας τεχνοκρατικής οργάνωσης πληροφοριών, πειθαρχημένης στρατηγικής βελτίωσης των επιδόσεων, ανάπτυξης της ανταγωνιστικότητας και επέκτασης ενός «επαναστατικού» πνευματικού κεφαλαίου, ούτε φυσικά η δημιουργία μηχανισμών εκπαίδευσης που θα περιλαμβάνουν τη μονοσήμαντη μεταφορά της γνώσης.

Επομένως τι θέση κατέχει μια βιβλιοθήκη σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της καινοτομίας, των τεχνικά εκπαιδευμένων ειδημόνων και των think tanks; Και ποια η σχέση της με την διάχυτη κίνηση ιδεών και πρακτικών σε ένα πεδίο ριζικής ρήξης; Δηλαδή τι θα νοηματοδοτούσε μια οργανωμένη ταξινόμηση τίτλων που θα είχε ως στόχο να δομεί συστήματα και υπηρεσίες πληροφοριών σε ένα σύμπαν σχέσεων μεταξύ χρήστριας και βιβλιοθήκης; Και όλα αυτά μέσα σε μία κατάληψη; Τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν εξ αρχής όταν έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα ταξινόμησης για την οργάνωση του υλικού της βιβλιοθήκης (βιβλία, περιοδικά, μπροσούρες, ταινίες κτλ.) κατά θεματική κατηγορία. Διότι αν και αισθανόμασταν πως με την κίνησή μας να συγκεντρώσουμε στο χώρο αρχικά ένα σχετικά μικρό αριθμό υλικού υπονομεύουμε την συνήθη ιδιωτικότητα της συσσώρευσης και την κυρίαρχη εμπορευματική σχέση που διέπει συνήθως τη πρόσβαση στη γνώση, παρόλα αυτά θεωρήσαμε ότι τα παραπάνω δεν θα απαντούσαν στο ελάχιστο των αναγκών μας, πόσο μάλλον γενικότερα αυτών του ανταγωνιστικού κινήματος, το «ιστορικό σχέδιο» του οποίου είναι σήμερα τόσο απαιτητικό και επιτακτικό.

Στο πλαίσιο διαχείρισης της βιβλιοθήκης λοιπόν, και συγκεκριμένα τεκμηρίωσης του υλικού ανά θεματική κατηγορία, έπρεπε να δομηθεί η βιβλιοθήκη είτε σύμφωνα με τις προσωπικές απόψεις μας, είτε συμβουλευόμενοι τις κλασικές βιβλιοθήκες. Η ανάγκη της ταξινόμησης αρχικά απέκτησε έναν εντελώς τεχνικό χαρακτήρα, του οποίου η τυπολογική ανάλυση φαινόταν ότι μπορούσε να διεξαχθεί μονάχα από κάποιους ειδικούς. Αποτέλεσμα αυτού; Η τεχνική λύση που απαιτούσε εμφάνιζε το πρόβλημα ότι ήταν επίσης τεχνικού χαρακτήρα. Και με αυτόν τον κρυμμένο τρόπο εμφανιζόταν ο παλιός καλός εχθρός· η τεχνοκρατία. Εκείνο το ιδεώδες, που αντιγράφοντας την ακρίβεια οργάνωσης των μηχανών ενορχηστρώνει ολόκληρο τον κοινωνικό περίγυρο. Πώς θα καταφέρναμε όμως να αποφύγουμε την ικανότητά της να προσφέρει ευχαρίστηση και στους ίδιους τους εαυτούς μας που απαιτούσαν αποτελεσματικότητα, όντως ικανή να μεταβολίζει μορφές δυσαρέσκειας μέσα στο σύστημά της, αν και ασκούσε δυνάμεις πειθαναγκασμού; Ή πώς αυτή σε ένα κόσμο όπου έχει μεταλλαχθεί σε ωκεανό πληροφορίας κατέχει τη δύναμη να μεταγράφεται σε πολιτικά προγράμματα, σε άπειρους δυνατούς κόσμους που περιμένουν να τους γνωρίσουμε αρκεί να δομηθεί μια καθολική μέθοδος ανάλυσης, μια επιστημολογική προσέγγιση που θα παράγει «αλήθειες»; Διότι ακόμα και η ταξιθέτηση μιας μικρής βιβλιοθήκης σε μια κατάληψη εμπεριέχει τρόπους λειτουργίας που ανασυγκροτούν σχέσεις εξουσίας και ιεραρχίας.

Έτσι κατά την καταλογογράφηση παρουσιαζόταν όλο και πιο εμφανώς πως η οργάνωση του υλικού σύμφωνα με την παραδοσιακή ιεραρχική καθετοποίηση των κατηγοριών και των υποκατηγοριών απέκρυπτε το ποιες είμαστε και με τι ασχολούμαστε και εμφάνιζε ως κεντρική την κυρίαρχη αφήγηση, δηλαδή δεν άφηνε χώρο σε διαφορετικές αφηγήσεις ή τις εμφάνιζε ως εν δυνάμει υποκατηγορίες. Ουσιαστικά γινόταν όλο και πιο σαφές πως μέσα στην ταξινόμηση κρυβόταν η πολιτική, δηλαδή πως η τεχνική της ταξινόμησης ενσωμάτωνε την πολιτική και ως τεχνική έθετε διακυβεύματα στη βάση ενός τεχνικού ντετερμινισμού. Και αν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να το αξιολογήσουμε είτε στη βάση πλήρους αντιστροφής του, είτε μεταστροφή τους προς όφελος δικών μας αφηγήσεων. Έτσι, αρχικά αντιστρέφοντας της συνθήκη, η μία λύση θα ήταν να οργανωνόταν η βιβλιοθήκη εξαρχής στη βάση δικών μας θεματικών. Για παράδειγμα εάν αποφασίζαμε πως πολιτικά θέτουμε ως κεντρικά ζητήματα το μεταναστευτικό, την καταστολή και την κρίση θα οργανωνόταν η βιβλιοθήκη σύμφωνα με αυτούς τους κεντρικούς άξονες. Δηλαδή στο πλαίσιο μιας τεχνοπολιτικής, όπου η πολιτική επικαθορίζει την τεχνική, θα επιλέγαμε μια νέα αφήγηση και δόμηση μιας νέας καθολικής μεθόδου ανάλυσης όπου οι αναπαραστάσεις του παρελθόντος θα έπαυαν εν μέρει να παρέχουν θεμέλια γνώσης. Επιλέξαμε μια διαφορετική στρατηγική.

Ξεκινάμε με την – και βιωματική – παραδοχή πως η πρακτική της ταξινόμησης δεν κατασκευάζει μονάχα ένα αντικείμενο (αυτό της βιβλιοθήκης της κατάληψης), αλλά συγκροτεί ταυτόχρονα το υποκείμενο της πρακτικής, τον/την ταξινόμο. Αυτή η παρατήρηση, καθώς και ολόκληρη η προηγούμενη ενδελεχής αναφορά στην διαδικασία της καταλογογράφησης δεν γίνεται για λόγους αυτοαναφορικότητας. Ουσιαστικά, έχοντας ήδη απεμπολήσει την ιδιότητα των ειδικών που γνωρίζουν να δίνουν λύσεις στα τεχνικά (βιβλιοθηκονομικά) προβλήματα, αλλά τα αναγνωρίζουν και ως τέτοια, αρχικά θέλαμε να δείξουμε την αμφισημία του ρόλου του βιβλιοθηκονόμου και τα όρια της εξειδίκευσης. Κυρίως όμως θέλαμε να καταδείξουμε με το παράδειγμα της ταξινόμησης με ποιο τρόπο οι αποφάσεις και το πως αυτές λαμβάνονται αναδεικνύουν ποιες είμαστε, τι θέλουμε και πως επιλέγουμε να δρούμε εν γένει ώστε να δίνουμε πραγματικές απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα.

Ως τμήμα του ανταγωνιστικού κινήματος αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα διάλυσης κάθε διαχωρισμένου ρόλου, τόσο για εμάς όσο και για τους εν δυνάμει χρήστες. Θεωρούμε πως τα κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος είναι απαραίτητο να κατανοούν την πραγματικότητα τους, και μέσω του αγώνα και της δημιουργίας αδιαμεσολάβητων σχέσεων-γεφυρών με άλλα ταξικά-κοινωνικά υποκείμενα να συνθέτουν τις δικές τους μικρές και μεγάλες αφηγήσεις που να πυροδοτούν νέα ξεπεράσματα, ανατρεπτική συλλογική δράση, νέες φυγές προς τα εμπρός. Η βιβλιοθήκη επιθυμεί να αποτελέσει ένα ζωντανό χώρο αυτομόρφωσης και ζυμώσεων κατάλληλο για συλλογική ανταγωνιστική έρευνα. Ένας κοινός τόπος όπου στη βάση του συλλογικού να εντάξουμε τις καθημερινές μας δραστηριότητες στο κύκλο του κινήματος, να συλλογικοποιήσουμε την ανάγνωση, την έρευνα και την επιθετική νοηματοδότηση του κόσμου που μας περιβάλλει.

Έτσι μέσα σε αυτό το περιβάλλον συλλογικοποίησης των αντιστάσεων και ενίσχυσης της δημόσιας πρόσβασης, επιλέξαμε σε τεχνικό επίπεδο η πρόσβαση στους τίτλους να παρέχεται διαδικτυακά. Επιπλέον η καταλαγογράφηση να γίνεται δια-θεματικά ώστε να έχουν την δυνατότητα να προσθέτουν μία νέα ετικέτα (tag) σε κάθε τίτλο προτείνοντας μια νέα αφήγηση, ή σε ολόκληρες βιβλιογραφίες, είτε επικοινωνώντας ατομικά με την ομάδα βιβλιοθήκης, είτε συλλογικά στο πλαίσιο των ομάδων αυτομόρφωσης. Τέλος επιδιώκουμε τη διασύνδεσή και τη συνεργασία με τις υπόλοιπες κινηματικές βιβλιοθήκες ώστε να δημιουργηθούν δίκτυα επικοινωνίας με συντρόφους από άλλα εγχειρήματα, ιδιαιτέρως  άλλων πόλεων. Επίσης επιθυμούμε ο χώρος της κατάληψης να αποτελέσει ένα ανοικτό πεδίο διαμόρφωσης και συνάντησης συλλογικών αφηγήσεων και η δανειστική βιβλιοθήκη να προσφέρει στον κινηματικό αυτό χαρακτήρα. Έτσι στο πλαίσιο κυκλοφορίας της γνώσης επιδιώκουμε την δημιουργία ομάδων αυτομόρφωσης, ενάντια σε μία κουλτούρα του «όλα έχουν ειπωθεί» και της αποθέωσης του πρακτικισμού – θέση που έχει προκύψει ως αντίδραση στην υιοθέτηση κάθε έννοιας «διανόησης» από τον κυρίαρχο λόγο που διαχωρίζει τη θεωρία από τη πράξη. Μία συνθήκη απόρροια της μετατροπής της μόρφωσης σε εμπόρευμα/θέαμα στην καπιταλιστική κοινωνία όπου το εκπαιδευτικό σύστημα (στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το πανεπιστήμιο) λειτουργεί ως φορέας διαμεσολάβησης για να αναλαμβάνει την ιεράρχηση και θεματικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων επικαλούμενη την αντικειμενικότητα και το επιστημονικά ορθό.

Καταλήγοντας, στόχος μας δεν είναι απλά η δημιουργία «ρητορικών κύκλων» πλαισιωμένων με τις αντίστοιχες υλικές υποδομές, αλλά πολιτικών διαδικασιών ριζοσπαστικής κριτικής που θα εντάσσονται στο επίπεδο διανομής της ανταγωνιστικής γνώσης στα κοινωνικά-ταξικά πεδία που επιθυμούμε να διεμβολίσουμε. Όχι στη βάση μιας επιστημονικής κατανόησης της εν γένει ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σε αυτή της ελεύθερης έκφρασης και επικοινωνίας των υποκειμένων που αγωνίζονται και θα αγωνιστούν για την άρση των κανονικοτήτων, των αυτονόητων.

Ομάδα βιβλιοθήκης κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Απρίλιος 2010

Για να μεταφερθείτε στη σελίδα της βιβλιοθήκης πατήστε εδώ

Τα εβδομαδιαία εργαστήρια του σύγχρονου χορού ξεκινούν πάλι από αυτό το Σάββατο 19/2 στις 14.30 το μεσημέρι στον 3^ο όροφο της κατάληψης. Σας περιμένουμε…

Ομάδα “χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης”

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» της κατάληψης “Σκαραμαγκά”, ξεκινούν τη λειτουργία τους για την περίοδο 2010-2011 από τις αρχές Νοέμβρη. Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα “ανοιχτών μαθημάτων χορού” θα προστίθενται στο εξής νέοι κύκλοι εργαστηρίων σύμφωνα πάντα με τις διαθεσιμότητες στην πραγμάτωσή τους.

Για αρχή, τα εργαστήρια περιλαμβάνουν εβδομαδιαία συνάντηση/μάθημα tango κάθε Τρίτη στις 20:30, ενώ η συνέλευση της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» θα πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα (ή κάθε δύο Δευτέρες) στις 20:00.

Κείμενο της ομάδας χορού σχετικά με τη φυσιογνωμία της, τα χαρακτηριστικά της αλλά και σχετικά με τα ζητήματα που έως τώρα έχει καταπιαστεί παρατίθεται παρακάτω:

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική…

Από τις αρχές του Σεπτέμβρη του 2009, στην κατάληψη «Πατησίων και Σκαραμαγκά», προέκυψε η επιθυμία αλλά κι η αναγκαιότητα για επέκταση των συλλογικών μας αρνήσεων απέναντι στις προεκτάσεις του Υπάρχοντος στα σώματά μας. Αρνήσεις οι οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις αρνήσεις μας απέναντι στον αστικό Πολιτισμό και την κυρίαρχη παραγωγή της αστικής Τέχνης. Σε άμεση διασύνδεση με τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες της κατάληψης στις οποίες και συμμετέχουμε, ξεκινήσαμε την οργάνωση αυτοοργανωμένων εργαστηρίων χορού, κίνησης, σωματικής έκφρασης. Σε αυτήν την κατεύθυνση συστήθηκε κι η «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης», η οποία ως αναπόσπαστο κι οργανικό κομμάτι της «κατάληψης Σκαραμαγκά», επιδιώκει να πειραματιστεί στο πεδίο της αυτομόρφωσης, και της δημιουργίας.

Είναι γεγονός πως τα αυτοοργανωμένα εργαστήρια προκύπτουν αφενός από την επιθυμία μας να διερευνήσουμε τις κινητικές αλλά κι εκφραστικές δυνατότητές μας αλλά κι από τη βούλησή μας να καταθέσουμε την έμπρακτη άρνησή μας στην «αυθεντία» των αστικών εκπαιδευτηρίων αλλά και των διαχωρισμένων σχέσεων ή των καθιερωμένων ρόλων που τα τελευταία παράγουν κι αναπαράγουν.

Δεν είναι πλέον μια απόκρυφη παραδοχή πως ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε και ζούμε είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις κυρίαρχες αντιλήψεις, τα κυρίαρχα πρότυπα και στερεότυπα, τους αλλότριους ρυθμούς αλλά και την «αισθητική των αποκλεισμών». Ένα πλέγμα συστημικών μηχανισμών και θεσμών υποτάσσει, χειραγωγεί κι αλλοτριώνει τα σώματα και τη δημιουργικότητά μας. Το σύστημα διδασκαλίας, η οικογένεια, οι νόρμες των εμπορευματικών σχέσεων κι η βιομηχανία του θεάματος, συγκροτούν δομές που καθυποτάσσουν κι ελέγχουν τα σώματα και τις προεκτάσεις τους. Η εκπαίδευση, η οικογένεια, το θέαμα και το εμπόρευμα, δεν αποτελούν τίποτε άλλο πέρα από τους ιδανικούς μηχανισμούς -για την κυριαρχία- με τους οποίους  η σχέση του ατόμου με το σώμα του, την κίνηση και τη δημιουργικότητά του, μετασχηματίζεται σε μια διαμεσολαβημένη και φυσικά χειραγωγημένη σχέση. Οι κυρίαρχες επιταγές εμφυτεύονται στο άτομο με αποτέλεσμα κάθε δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού κι αυτοκαθορισμού του να εξορίζεται από την «πραγματικότητα». Αυτό το οποίο λοιπόν η κυριαρχία θέλει να παρουσιάσει ως τη «μοναδική αλήθεια» για το σώμα και τον χορό, είναι πως, ή θα μιμείσαι τους δασκάλους ή θα αναπαράγεις τα πρότυπα του θεάματος ή θα γίνεσαι ένας ωφέλιμος καταναλωτής του. Γι’ αυτό κι έχει επενδύσει αλόγιστα στην προώθηση της μαζικής κουλτούρας με αμέτρητα παρεχόμενα θεάματα -από τη μια- κι εκατοντάδες εκπαιδευτήρια χορού -από την άλλη. Από τα «τηλεοπτικά εξεταστήρια» του “so you can thing you can dance” μέχρι τις επιχορηγούμενες «σχολές μπαλέτου», από τα φαντασμαγορικά show που συνοδεύουν κάθε «κοινωνική συνεστίαση» μέχρι τα παγκόσμια φεστιβάλ χορού… Και φυσικά όλα αυτά τα «ιδανικά» του χορού και της μαζικής κουλτούρας, η κυριαρχία έχει βρει τον κατάλληλο τρόπο για να τα μεταφυτεύει προς τους υπηκόους της. Το «ταλέντο» κι οι «χορευτικές-σωματικές δεξιότητες» είναι τα απαραίτητα αναγνωρίσιμα στοιχεία του θεάματος που κάποιος-α  είτε θα επιλέξει να τα κυνηγήσει μέσα στις σχολές χορού και τα ωρολόγια προγράμματα είτε θα αποδεχτεί το ρόλο του θεατή-καταναλωτή του ταλέντου και των δεξιοτήτων των «άλλων» και των «ειδικών».

Εκτός από τους παραπάνω διαχωρισμούς, αυτό που διαπιστώνουμε στις περισσότερες εκφάνσεις του «αστικού» χορού και των παραγώγων του, είναι και η συνειδητή ή ασυνείδητη παραγωγή διαχωρισμών στη βάση του φύλου. Οι έμφυλες κατηγοριοποιήσεις των σωμάτων προβάλλονται σε όλο το φάσμα του «αστικού χορού». Από την αντίληψη πως ο «χορός» αποτελεί «προνομιακό πεδίο εξάσκησης» των γυναικών (και γενικότερα των γυναικείων σωμάτων) μέχρι την επιβεβαίωση των έμφυλων κατηγοριοποιήσεων-ρόλων σε διάφορα είδη χορού (όταν π.χ. ο καβαλιέρος αποτελεί έναν «αντρικό ρόλο» και η ντάμα έναν «γυναικείο ρόλο»), αυτό που μένει ακέραιο στον «αστικό χορό» είναι οι διαφοροποιήσεις και οι ιεραρχήσεις στη βάση του φύλου. Και όταν φυσικά αυτή η έμφυλη κανονικότητα επιχειρείται να αντιστραφεί, αυτό γίνεται απλά και μόνο στο επίπεδο του συμβολισμού και μιας επικερδούς κι ωφέλιμης προς το κοινό «προοδευτικότητας». Κατά τα άλλα οι έμφυλοι διαχωρισμοί συνεχίζονται να παράγονται στις αίθουσες και στις σκηνές χορού…
Απέναντι σε αυτήν την «κανονικότητα» στεκόμαστε εχθρικοί. Στη δική μας προσπάθεια για την ανακάλυψη κι απελευθέρωση των σωματικών δυνατοτήτων επιχειρούμε να αποδομήσουμε τους έμφυλους ρόλους και διαχωρισμούς, χωρίς κολλήματα κι αγκυλώσεις, αμφισβητώντας το πεδίο των έμφυλων εγγραφών στα σώματά μας αλλά και τις έμφυλες ειδικεύσεις στο χορό.

Παρ’ όλες τις κυρίαρχες επιδιώξεις για την προώθηση όλων των παραπάνω διαχωρισμών, για εμάς αποτελεί κοινή παραδοχή και δεδομένο πως όλα ανεξαιρέτως τα σώματα έχουν ανεξερεύνητες δυνατότητες. Αυτές οι απεριόριστες δυνατότητες (κίνησης, χορού, έκφρασης) των σωμάτων παραμένουν τις περισσότερες φορές αφανείς, καθώς τα σώματα εξαναγκάζονται να προσαρμοστούν -άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εκβιαστικά- στο μοντέλο μιας καταπιεστικής, δύσκαμπτης κι ασφυκτικής καθημερινότητας. Από τη σφαίρα της εργασίας μέχρι τη σφαίρα της κατανάλωσης του ελεύθερου χρόνου, τα σώματα αποκτούν συνήθειες που τα συστέλλουν αλλά και τα υποτάσσουν στον κόσμο των αντικειμένων αλλά και των εξουσιαστικών σχέσεων. Η διαπίστωση πως «είμαστε σωματικά και διανοητικά ανίκανοι» ή «δημιουργικά περιορισμένοι» δεν αποτελεί τίποτε άλλο πέρα από έναν κατασκευασμένο αστικό μύθο που θέλει να δικαιώνει τους ρόλους και τους ειδικούς, και να παράγει διαχωρισμούς σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας: από τους «πρωταθλητές» γηπέδων και γυμναστηρίων, τους «μεγάλους χορευτές», τους «αισθητικούς» των κέντρων σωματικής ευεξίας μέχρι τους «καλλιτέχνες». Η αποδοχή αυτού του μύθου έχει σαν αποτέλεσμα την καθυπόταξη και την παθητικοποίηση των σωμάτων και κατ’ επέκταση συμβάλλει στη διαμόρφωση των υποταγμένων ανθρώπων αλλά και των υποταγμένων συνειδήσεων.

Απέναντι σε αυτές τις επιταγές του Υπάρχοντος, είναι στο χέρι μας να διερευνήσουμε κάθε ανεξερεύνητη σωματική δυνατότητα. Η κίνηση, η έκρηξη, η ροή, το κύλισμα, το δίπλωμα, η περιστροφή, η στήριξη, η ανατροπή της ισορροπίας, η αιώρηση, η έκφραση, η επικοινωνία των σωμάτων δεν είναι προνομιακό πεδίο κανενός «ειδικού». Οι δυνατότητες των σωμάτων μας είναι πραγματικά τεράστιες. Συλλογικοποιώντας λοιπόν την αναγκαιότητα για μοίρασμα της διερεύνησης αυτών των δυνατοτήτων, τα αυτοοργανωμένα εργαστήρια μας δίνουν την ευκαιρία να συναντήσουμε αυτές τις δυνατότητες των σωμάτων, όλοι μαζί αλλά κι ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Οι προσωπικές δυνατότητες συναντιούνται με τις ομαδικές, με στόχο να προσδιοριστούν τα αυθεντικά προσωπικά «νοήματα» του σώματος του καθενός σε συνδυασμό με των υπολοίπων. Τα σώματα μιλούν, τα σώματα χορεύουν, τα σώματα επικοινωνούν μέσα από μια ισότιμη διαδικασία αυτομόρφωσης η οποία αρνείται να τα χειραγωγήσει και να τα καθυποτάξει.

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης που λειτουργούν στην κατάληψη Σκαραμαγκά από την «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» έχουν στον πυρήνα τους τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες αλλά και τον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Με αφετηρία την εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας όπου μοιραζόμαστε την πολιτικότητα αλλά και την υλικότητα των επιλογών μας, τα εργαστήρια στέκονται εχθρικά απέναντι σε σχέσεις που αναπαράγουν δομές εξουσίας όπως η σχέση δασκάλου-μαθητή, αρχάριου-προχωρημένου, «καλλιτέχνη» και μη. Η άμεση διασύνδεση των εργαστηρίων της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» με τη συνέλευσή της, είναι και η διαδικασία η οποία «περιφρουρεί» εκείνον τον αξιακό χαρακτήρα των εργαστηρίων ο οποίος προτάσσει την κατάργηση των ρόλων στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή η εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας είναι που χαράσσει τις αναγκαιότητες για αναθεώρηση κι εξέλιξη της λειτουργίας των εργαστηρίων αλλά και τη διαχείριση της «αίθουσας χορού» μέσα από διαδικασίες ισότιμης συμμετοχής αλλά και μέσα από την κοινή επεξεργασία των στοχεύσεων (της γενικής συνέλευσης) της κατάληψης.

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης δεν μπορεί παρά να είναι ένα πεδίο ανοιχτό, όπου η πρόσβαση στον καθένα και την καθεμιά είναι ελεύθερη και δεν ανταλλάσσεται με κανενός είδους αντίτιμο, δεν χορηγείται ούτε προσφέρεται με ανταλλάγματα, δεν είναι τζάμπα αλλά ούτε και μια «δωρεάν» ευκαιρία εκγύμνασης ή χορού ανάμεσα στις άλλες. Αποτελούν ένα πεδίο στο οποίο αναζητούνται να διασταυρωθούν ζωντανά και δρώντα υποκείμενα, χωρίς την πρωτοκαθεδρία των ειδικών και την παθητικότητα των συμμετεχόντων, χωρίς δασκάλους, χορογράφους, φιλότεχνους, γυμνασμένους, χωρίς μαθητές, χορευτές, άτεχνους, αγύμναστους, χωρίς ειδικούς και μη. Το ξεπέρασμα των ρόλων προϋποθέτει τη μοναδικότητα του καθενός ενεργή απέναντι στη μοναδικότητα των άλλων. Ο πειραματισμός μας πάνω στις δυνατότητες των σωμάτων μας αλλά και στα εκφραστικά μας μέσα δεν πραγματώνεται ως αυτοσκοπός, ούτε ως ένας τρόπος για να διεκδικήσουμε τον τίτλο μιας δημιουργικής ή καλλιτεχνικής αυθεντίας, αλλά πραγματώνεται ως ένα από τα κομμάτια των απελευθερωτικών προταγμάτων. Με βάση αυτήν την παραδοχή επιχειρούμε να μεταδώσουμε (ο ένας στην άλλη κι η μία στον άλλον) γνώσεις οι οποίες θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε τον δικό μας και μοναδικό τρόπο χορού, τη δική μας ιδιαίτερη κίνηση, το δικό μας χρώμα σωματικής έκφρασης. Διερευνούμε συνεχώς τρόπους με τους οποίους  η «τεχνική» δε θα αποτελεί τον αυτοσκοπό του χορού αλλά το εργαλείο εκείνο το οποίο -μαζί με άλλα τόσα- θα συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικής υπόθεσης του καθενός. Ο εξορισμός των ρόλων από κάθε πεδίο ελεύθερης δραστηριότητας αποτελεί πάντοτε ένα ανοιχτό στοίχημα που προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλων των εμπλεκόμενων υποκειμένων.

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική…