Ενόψει της αντιρατσιστικής – αντιφασιστικής συγκέντρωσης που καλείται για τις 24 Φλεβάρη στην πλατεία Αμερικής, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση-ενημέρωση την Τρίτη 23 Φλεβάρη, στις 8 μμ. στο Πολυτεχνείο. Το κείμενο-κάλεσμα για τη συγκέντρωση στην πλατεία Αμερικής: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Μετά την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου Απαρχάιντ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων», αποτελούμενη από μερικούς ακροδεξιούς νοικοκυραίους, «αγανακτισμένους πολίτες» και παρακρατικούς ναζιστές, και με βασικό πρωταγωνιστή στα πογκρόμ την ελληνική αστυνομία, ένα νέο «πείραμα» επιχειρείται να εφαρμοστεί στην πλατεία Αμερικής. Σε μια γειτονιά όπου υπάρχει χρόνια συνύπαρξη ντόπιων και μεταναστών στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, δοκιμάζεται να στηθεί τεχνητά ένα σκηνικό ρατσιστικής βίας και αστυνομοκρατίας.  Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση.   Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως το πιο φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αυτοί που δέχονται την αγριότερη επίθεση: Δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Αντιμετωπίζουν τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Βρίσκονται όμηροι της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής που τους χωρίζει σε «νόμιμους» και «λαθραίους», όπως με το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που ορίζει ποια παιδιά έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι, προωθώντας ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών χωρίς χαρτιά και από την άλλη μεριά την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν να σκύψουν το κεφάλι.   Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, την ταξική διαίρεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να εκβιάσει την εθνική ενότητα στο πλαίσιο της «διάσωσης της εθνικής οικονομίας» ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στους πιο αδύναμους και όχι απέναντι στους πραγματικούς τους δυνάστες. Για να ενισχύει την αστυνομική καταστολή και να επιβάλει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς, ιδίως μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του ’08, στην οποία ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα δίνοντας μια εικόνα από το μέλλον που επιφυλάσσουν στα αφεντικά.  Το ίδιο το κράτος εκκολάπτει μέσα από την πολιτική του και στηρίζει με τους μηχανισμούς του τη δράση ρατσιστικών ομάδων, όπως συνέβη στον Άγιο Παντελεήμονα με το κλείσιμο της παιδικής χαράς, με τους εμπρησμούς τζαμιών,με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών να γίνονταν από παρακρατικούς με την κάλυψη της αστυνομίας. Χρησιμοποιεί τέτοιες ομάδες που εμφανίζονται ως «τοπικές επιτροπές» ώστε η αστυνομική κτηνωδία απέναντι στους μετανάστες να εμφανίζεται ως «λαϊκό αίτημα». Και χρησιμοποιεί τις παρακρατικές συμμορίες οι οποίες επιτίθενται επίσης σε αγωνιστές και χώρους κοινωνικής αντίστασης που προτάσσουν την αλληλεγγύη και αντιπαλεύουν τον κοινωνικό εκφασισμό.  Στα μέσα Δεκέμβρη του ’09 εμφανίστηκε στην πλατεία Αμερικής μια δράκα «αγανακτισμένων κατοίκων», κυρίως οπαδών του ΛΑΟΣ, ζητώντας «να καθαρίσει ο χώρος και να φύγουν οι θαμώνες». Η συγκέντρωσή τους έληξε άδοξα, με τον βουλευτή Θ. Πλεύρη να αποχωρεί βιαστικά, όταν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής πήγαν στην πλατεία δηλώνοντας ξεκάθαρα πως οι ρατσιστές μισάνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Η προσπάθειά τους να στήσουν νέα επιτροπή μίσους βρήκε κάλυψη από την «προοδευτική» εφημερίδα Ελευθεροτυπία, που με άρθρο της στις 31 Δεκέμβρη ‘09 αποκαλεί την πλατεία «βόμβα έτοιμη να εκραγεί» παρουσιάζοντας μια πλαστή εικόνα, και δίνει κοινωνική υπόσταση σε μια χούφτα ακροδεξιών, συσκοτίζοντας τα ρατσιστικά κίνητρά τους και μιλώντας περί προβλημάτων καθαριότητας και υποβάθμισης της περιοχής.   Ακροδεξιοί και νεοναζί, με τις ευλογίες της αστυνομίας, φαντάζονται ότι μπορούν να μετατρέψουν μια πολυφυλετική γειτονιά της Αθήνας, με παράδοση συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, σε πεδίο μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού μίσους, βάζοντας στο στόχαστρό τους τους μετανάστες και χώρους αυτοοργάνωσης και κοινωνικού αγώνα (στέκια νεολαίας, καταλήψεις στέγης, πάρκα).  Ποτέ! Στην Κυψέλη, όπως και σε κάθε γειτονιά, ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι και άνεργοι ζούμε μαζί, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες. Μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα (ανεργία, εργασιακή εκμετάλλευση, ασφυκτικές συνθήκες ζωής στην πόλη-φυλακή, έλλειψη πράσινων ελεύθερων χώρων, έλεγχο και καταστολή) που πηγάζουν από τη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά. Και μαζί θα αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, με όπλο μας την αλληλεγγύη και με μόνους εχθρούς μας τους εχθρούς της ελευθερίας.

–Κανένας ρατσιστής και φασίστας δεν θα ορίσει ποιοι άνθρωποι θα ζουν μαζί στις γειτονιές της πόλης, ποιοι θα συχνάζουν στις πλατείες και ποιοι θα περπατούν στους δρόμους

– Καμία συναίνεση στη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους

– Καμία ανοχή στις φασιστικές συμμορίες

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ – ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Τετάρτη 24 Φλεβάρη, 6 μ.μ.

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, Αντιρατσιστές/τριες, Αντιφασίστες/τριες
από τις γειτονιές της Αθήνας

Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, άνθρωποι με ή χωρίς «χαρτιά»

σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτές τις γειτονιές και τις πλατείες,

όπου κάθε μέρα συγκρούονται ο αγώνας για την επιβίωση με τις επιχειρήσεις-σκούπα και την εκμετάλλευση, η αξιοπρέπεια με το ρατσισμό και την ξενοφοβία,

η αλληλεγγύη με τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια και την τρομοκρατία

συναντιόμαστε ακόμα μια φορά, για να μοιραστούμε

στιγμές ελπίδας, χαράς και ελευθερίας

Μουσική-Φαγητό-Χορός

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010, 13:00 μμ, πλατεία Βικτωρίας

Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, αλληλέγγυες/οι

Fête de solidarité

immigré(e)s, réfugié(e)s, gens avec ou sans “papiers”

à ces rues, quartiers et places, où chaque jour se heurtent

la lutte pour la survie avec les “opérations-balayage” et l’exploitation,

la dignité avec le racisme et la xénophobie,

la solidarité avec les humiliations, les tortures et le terrorisme

nous nous rencontrons encore une fois, pour partager

quelques moments d’espoir, de joie et de liberté

cuisine collective, musique, danse

Dimanche 10 Janvier 2010, 13:00 h, place de Victoria

immigré(e)s, réfugié(e)s, solidaires

Solidarity feast

immigrants, refugees, people with or without “papers”

in these streets, neighbourhoods and squares,

where every day the struggle for survival clashes

with the “sweeping operations” and the exploitation,

the dignity with the racism and the xenophobia,

the solidarity with the humiliations, the tortures and the terrorism

we are getting together one more time, to share

a few moments of hope, joy and liberty

food, music, dance

Sunday the 10th of January 2010, 13:00 h, Victoria square

immigrants, refugees, people in solidarity

Festë Solidariteti

Emigrante , refugjat ,njerëz me ose pa ‘’letra’’

Nëpër këto rrugë,nëpër këto sheshe dhe lagje,ku çdo ditë

ndeshen lufta për ekzistencë me operacionet fshesa dhe shfrytëzimin,dinjiteti me racizmin dhe ksenofobinë.

Solidariteti me poshtërimin ,torturat dhe terrorizmin.

Gjendemi edhe një here tjetër për të përjetuar

momente gëzimi,shprese dhe lirie

Ditën e Dielë 10 Janar 2010

Në sheshin Viktoria ,ora 13:00

-me muzikë shumëkulturore

Emigrantë/te,refugjatë,solidarë/re

“Από το Μάιο του 2009, μέσα στο πάρκο τρίτση, έχει «ξεφυτρώσει» και …ζει ο Αγρός. Μια κατάληψη γης, μια κίνηση επανοικειοποίησης ενός κομματιού του πάρκου, προκειμένου να το διαχειριστούμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες και παράλληλα ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όσους και όσες επιθυμούν να πράξουν το ίδιο. Ο Αγρός είναι ένα εγχείρημα που εναντιώνεται στο ξεπούλημα του πάρκου για εμπορική εκμετάλλευση και στην περιστολή της ελεύθερης κοινωνικής του χρήσης. Προτάσσει την αυτοοργανωμένη συλλογική δράση για ό,τι αφορά στη ζωή μας“

Έτσι αυτοσυστήθηκαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Αγρού (http://eleftherosagros.blogspot.com)… Την Τετάρτη 23 Δεκέμβρη τα μεσάνυχτα δέχτηκαν εμπρηστική επίθεση από φασιστοειδή. Στην πρόσφατη ανακοίνωσή τους γράφουν:

Για την εμπρηστική επίθεση στον Αγρό

Την Τετάρτη το βράδυ 23/12 ο Αγρός, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση δέχτηκε εμπρηστική επίθεση –στις 23:45 καλέστηκε η πυροσβεστική και λίγο αργότερα οχήματά της έσβησαν τη φωτιά. Τα φασιστοειδή περίμεναν να φύγουμε από το χώρο και λίγο αργότερα μπήκαν στα σκοτεινά και μουλωχτά, όπως μαρτυράει το σπασμένο κάγκελο που βρήκαμε στο πίσω μέρος της κατάληψης. Οι σημαντικότερες υλικές ζημιές έγιναν στο χώρο αποθήκευσης των εργαλείων και της δεξαμενής νερού –όπου βρίσκεται και το διαρρηγμένο παράθυρο. Όπως όλα δείχνουν περιέλουσαν ό,τι μπορούσαν με εύφλεκτο υγρό, ενώ στο χώρο βρέθηκαν καμένα κομμάτια μιας τσάντας πλάτης, φιτίλια, εμποτισμένα πανιά με εύφλεκτο υγρό, φελιζόλ κ.α. τυλιγμένα σε πετσέτα. Το μικρό φυτώριο στα δεξιά της κατάληψης, όπου φιλοξενούνταν κάποια φυτάκια μέχρι να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε επίσης –χωρίς φωτιά! Οι ζημιές όπως είπαμε είναι μόνο υλικές, περιορισμένες και επισκευάσιμες.

Η επίθεση στον αγρό, συμπληρώνει μια σειρά άλλων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα σε στέκια και καταλήψεις, όπως στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη στις 2/11, η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias στις 3/11, η εμπρησμός στο σπίτι του αριστερού αγωνιστή Γ. Γιαννατσή στα Πετράλωνα στις 20/11, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη στις 24/11, στο στέκι μεταναστών στα Χανιά 16/12, στο στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη στις 18/12, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη στις 18/12.

Οι παρακρατικές επιθέσεις –ή ακροδεξιά τρομοκρατία όπως την αποκάλεσε πρόσφατα ο αρχηχός της κρατικής καταστολής Χρυσοχοΐδης καλώντας τη να ενεργοποιηθεί- δε μας τρομάζουν. Αντίθετα δυναμώνουν τη βούλησή μας να παραμείνουμε ακλόνητοι-ες στις επιλογές μας, σύμφωνα με τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα. Και αυτά δε χτυπιούνται, γιγαντώνονται.

Από το Σάββατο 26/12 στις 11.00 το πρωί, στον Αγρό αρχίζουν οι δουλειές αποκατάστασης του χώρου.”

Προσυπογράφοντας το σκεπτικό της ανακοίνωσης δρομολογούμε την αλληλεγγύη μας.

Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις φασιστοειδών χτες και προχτές στις καταλήψεις Βίλα Αμαλίας και Λ. Καραγιάννη φαίνεται ότι οι –κατειλημμένοι- αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι τοποθετούνται στο στόχαστρο της καταστολής με νέα δεδομένα. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση προσεγγίζει το δόγμα της ασφάλειας με την ίδια νεοφιλελεύθερη ένταση και με τη διαφορά ότι διαστέλλει την θεσμική παρουσία. Η αστυνομοκρατία απλώνεται σε κάθε εκατοστό της πόλης και η κοινωνία ελέγχου διευρύνει το βεληνεκές της. Η ακρολαϊκοδεξιά χειροκροτεί την σοσιαλδημοκρατική επιβεβαίωση των δικών της επιλογών. Έτσι, ο λειτουργικός χώρος που απομένει στις παρακρατικές συμμορίες δεν είναι άλλος από τις «παραδοσιακές» νυχτερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που αποτελούν προπύργια αδιαπραγμάτευτης και ακηδεμόνευτης κοινωνικής αντίστασης. Αναμοχλεύεται η κοινωνική πρόσληψη μιας καθαρά πολιτικής αντίθεσης ως πόλεμος συμμοριών έτσι ώστε να θεωρείται λυτρωτική η έγκληση της Δημοκρατίας για αποκατάσταση της τάξης. Οι μολότωφ των φασιστοειδών λειτουργούν ως τροχιοδεικτικά της κρατικής καταστολής.

Την ίδια στιγμή το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα μεταρσιώνεται σε κυβερνητική άσκηση πολιτικής των ίσων αποστάσεων με νομιμοποίηση τόσο της «αντιρατσιστικής» παρουσίας στην πλατεία όσο και της «επιτροπής κατοίκων». Οι αριστερές οργανώσεις είχαν «συνεννοηθεί» με την αστυνομία σε μια θεσμική διευθέτηση των ορίων της παρουσίας τους. Τα φασιστοειδή της «επιτροπής κατοίκων» περιορίστηκαν «διακριτικά» από την αστυνομία σε μερικές χειρονομίες ανάμεσα στις κούνιες και τις τραμπάλες της παιδικής τους χαράς, αυτό το νέο ιερό γκράαλ των πιπίκιων της περιοχής.

Έχει δηλωθεί τόσο επίσημα («εστίες ανομίας») όσο και ανεπίσημα (ξεθεμελίωμα των καταλήψεων) ότι η υπόθεση των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται στο άμεσο ενδιαφέρον της κατασταλτικής στρατηγικής. Στο βαθμό που οι καταλήψεις αποτελούν εχθρό κάθε τυραννίας θα ήταν περίεργο να μην στοχοποιούνται από αυτήν. Καμία έκπληξη λοιπόν…

Έχουμε κάνει τις επιλογές μας, τις χαιρόμαστε, οι μικρές μας κομμούνες αποτελούν τα κύτταρα της κοινωνίας που πρεσβεύουμε, είναι οι ψηφίδες ενός ατίθασου και ελεύθερου σύμπαντος που όσο περισσότερο λατρεύει τη ζωή και την ελευθερία άλλο τόσο μισεί τους μισάνθρωπους εχθρούς της ελευθερίας.

Μια ψηφίδα από τη μικρή μας κομμούνα

“Πραγματικά, ο λεγόμενος Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε ένας άνθρωπος μικρός πλην με συγκροτημένη τη δύναμη της μικρότητάς του κι από την άποψη τούτη σπουδαίος. Υπήρξε ταυτόχρονα ένας τραγικός τύπος -είχε συνείδηση της μικρότητάς του, χτυπήθηκε ανήλεα με τη μοίρα του χωρίς να μπορεί να την καταβάλει. Η αντίθεσή του στον κοινοβουλευτισμό (όπου επανειλημμένα δοκίμασε, χωρίς επιτυχία, να σταδιοδρομήσει) είχε μανιακό χαρακτήρα. Όταν στα 1928 βούλιαξε στις βουλευτικές εκλογές, τηλεγράφησε στη γυναίκα του “τώρα θα ζήσουμε σαν άνθρωποι”! Μια νοσηρή οικογενειακοή του καταβολή βάραινε ανεπανόρθωτα στην ψυχοφδιανοητική του οντότητα. Η κεφαλλονίτικη καταγωγή του χρωμάτισε την αδίστακτη δράση του.

Από καθαρά ανθρώπινη άποψη, που είναι το υπέρτατο κριτήριο στη ζωή, υπήρξε ένας άνθρωπος δυστυχής. Τίποτε δεν υπήρχε μέσα του που θα μπορούσε να τον έκανε διαφορετικό απ΄ ό,τι ήταν, μια ιδιοφυία κοινωνικού παιδονόμου. Η ζωή του πέρασε να καραδοκεί. Η καρδιά του ποτέ δεν τραγούδησε, για να μην τον ακούσει ο εχθρός…

Στην Ελλάδα όπου κάθε αναχρονιστικό παραλήρημα θεωρείται πατριωτισμός, έγινε πολιτικό πρόσωπο κι έπαιξε επαίσχυντο ρόλο.

Τίποτε δεν εμποδίζει ένα γελοίο να κάνει κάτι σημαντικό. Ούτε κι έναν άνθρωπο σοβαρό να κάνει πράξεις γελοίες, όταν μάλιστα μπει μέσα του ο διάολος να κυβερνήσει τους άλλους. Κι ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού”

Ασημάκης Πανσέληνος, “τότε που ζούσαμε“, σελ. 246

Ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού.. Οι γελοιότητές του; Τον καιρό του επελαύνοντος κοινωνικού εκφασισμού με τη δημοκρατία να γεμίζει τις πόλεις μας αστυνομικούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, βάρβαρη λιτότητα και κοινωνικούς αποκλεισμούς είναι υποκρισία να μιλάμε για θεσμικό αντιφασισμό… Δημοκρατικά ταρατατζούμ, παράτες στις θλιβερές εξέδρες, παρελάσεις στιγνή διαφήμιση του φασισμού… κατεχόμενες οι μέρες μας, θλιμένη η αργία…

Λευτεριά σε όλους!

Τα τελευταία σοβαρά γεγονότα με την ωμή κρατική δολοφονία του Μοχάμεντ στη Νίκαια, την πορεία στο ΑΤ Νίκαιας, τις συλλήψεις που ακολούθησαν, την απόπειρα ενεργοποίησης του «κουκουλονόμου», την κατάληψη της Πρυτανείας… δεν επέτρεψαν την επικοινωνιακή μας συνέπεια.

Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που έχει αφήσει ήδη τα «ίχνη» της στα Εξάρχεια και τους μεταλλεργάτες του Σκαραμαγκά, οργανώνει την επιθετικότητά της στις λεγόμενες «εστίες ανομίας» που δεν είναι άλλες βέβαια από την κάθε ακηδεμόνευτη πολιτική απόπειρα, διαχέει πληροφορίες για την καταστολή των καταλήψεων και συγκροτεί  ένα νέο δόγμα εγκληματοποίησης/ποινικοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών αντιλήψεων.

Η ζωή μας κύκλους κάνει… και έχουν καταντήσει βαρετά αυτά τα βαρύγδουπα πολιτικά/προσωπικά στοιχήματα που χάνονται τελικά κάθε φορά μέσα στον κουρνιαχτό της βλακείας τους. «Η Ιστορία ξέρει να μιλάει».

Συνεχίζουμε…

…Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός». Επιπλέον αυτή η πεποίθηση βρίσκεται στο βάθος της ψυχής σαν μια λανθάνουσα μόλυνση. Εκδηλώνεται μόνο σε πράξεις με χαρακτήρα ασυντόνιστο και μη κανονικό, χωρίς να είναι η βάση ενός συστήματος σκέψης. Όταν όμως αυτή η ανομολόγητη σκέψη αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο θα υπάρχει αυτή η αντίληψη, οι συνέπειές της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευθεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου…

Ο δεκανέας χαιρέτησε στρατιωτικά και απάντησε στο διοικητή πως τα «κομμάτια» ήταν εξακόσια πενήντα και ήταν όλα εντάξει.

Τότε μας φόρτωσαν σε ανοιχτά αυτοκίνητα με προορισμό το σταθμό του Κάπρι.

Εκεί μας περίμενε το τρένο και η φρουρά για το ταξίδι.

Και εκεί μας χτύπησαν για πρώτη φορά: κάτι τόσο απροσδόκητο και παράλογο που δεν νιώσαμε πόνο, ούτε στην ψυχή ούτε στο σώμα. Μόνο βαθιά έκπληξη: πώς γίνεται να χτυπάς κάποιον χωρίς να είσαι θυμωμένος;

Τα βαγόνια ήταν δώδεκα κι εμείς εξακόσιοι πενήντα. Στο δικό μου βαγόνι ήμασταν μόνο σαράντα πέντε, αλλά ήταν μικρό. Να, λοιπόν, μπροστά στα μάτια μας ένα από τα περίφημα μεταγωγικά τρένα των Γερμανών, τα τρένα χωρίς επιστροφή, για τα οποία με φρίκη αλλά και δυσπιστία ακούγαμε να μιλούν συχνά.

Έτσι ακριβώς: βαγόνια για εμπορεύματα, σφραγισμένα, και μέσα τους άντρες, γυναίκες, παιδιά, στοιβαγμένοι χωρίς έλεος, σαν φτηνό εμπόρευμα, στο ταξίδι για το πουθενά, στο ταξίδι προς τα κάτω, προς τον πάτο. Αυτή τη φορά μέσα είμαστε εμείς.

Οι στερήσεις, το κρύο, η δίψα, τα χτυπήματα ήταν ακριβώς αυτά που δεν μας άφησαν να βουλιάξουμε στο κενό της απέραντης απελπισίας, στη διάρκεια του ταξιδιού και μετά…

Οι πόρτες έκλεισαν αμέσως αλλά το τρένο έφυγε το βράδυ. Με ανακούφιση πληροφορηθήκαμε τον προορισμό μας: Άουσβιτς: ένα όνομα άγνωστο που δεν μας έλεγε τίποτα, αλλά θα έπρεπε να αντιστοιχεί σε κάποιον τόπο πάνω σε αυτή τη γη.

Και ξαφνικά γράφτηκε ο επίλογος. Οι πόρτες άνοιξαν με πάταγο, το σκοτάδι αντήχησε από ξενικές διαταγές, από τα βάρβαρα ουρλιαχτά των Γερμανών όταν διατάζουν, που μοιάζουν με ξέσπασμα ενός πανάρχαιου θυμού. Είδαμε μια μεγάλη αποβάθρα, φωτισμένη από προβολείς. Λίγο πιο εκεί μια σειρά από φορτηγά αυτοκίνητα.

Και μετά έγινε σιωπή. Κάποιος μετέφρασε: έπρεπε να κατέβουμε με τις αποσκευές και να τις αφήσουμε κατά μήκος του τρένου. Αμέσως η αποβάθρα γέμισε σκιές: αλλά φοβόμασταν μη σπάσουμε τη σιωπή, και τακτοποιούσαμε τα πράγματα, ψάχναμε και φωνάζαμε ο ένας τον άλλον διστακτικά, χαμηλόφωνα.

Δέκα Ές Ές στέκονταν παράμερα, στητοί, με πρόσωπα σκληρά σαν πέτρα, με ύφος αδιάφορο.

Διασκορπίστηκαν ανάμεσά μας και με σιγανή φωνή άρχισαν να μας ανακρίνουν έναν έναν σε άσχημα ιταλικά. «Πόσων ετών; Υγιής ή άρρωστος;» και ανάλογα με την απάντηση μας υποδείκνυαν δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

Όλα ήταν σιωπηλά σαν σε ενυδρείο, ή όπως σε μερικά όνειρα. Περιμέναμε κάτι πιο τρομακτικό, σαν την Αποκάλυψη: αυτοί έμοιαζαν με απλούς φρουρούς. Ήταν αφοπλιστικοί και καθησυχαστικοί. Κάποιος τόλμησε να ρωτήσει για τις αποσκευές: απάντησαν: «αποσκευές μετά». Κάποιος άλλος δεν ήθελε να αποχωριστεί τη γυναίκα του: είπαν «ξανά μαζί, μετά».

Πολλές μητέρες δεν ήθελαν να χωριστούν από τα παιδιά τους: είπαν «καλά, μείνε με παιδί».

Πάντα με την ήρεμη σιγουριά του ανθρώπου που απλώς εκτελεί το καθημερινό του καθήκον.

Αλλά τον Ρέντζο που καθυστέρησε λίγο αποχαιρετώντας τη Φραντσέσκα, την αρραβωνιαστικιά του, τον έριξαν κάτω με μια γροθιά κατά πρόσωπο. Ήταν το καθημερινό τους καθήκον.

Έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα, χάθηκαν οι γυναίκες μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας. Κανείς δεν μπόρεσε να τους αποχαιρετήσει. Τους είδαμε για λίγο στην άλλη άκρη της αποβάθρας, σαν μια σκοτεινή μάζα, και μετά δεν τους ξανάδαμε πια.

Όταν τελειώσαμε, ο καθένας έμεινε στη γωνιά του, χωρίς να τολμάμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέτες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα, ίδια μ’ εκείνα που είδαμε χθες.

Τότε, για πρώτη φορά, συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτή την ύβρη, την εκμηδένιση του ανθρώπου. Σαν προικισμένοι με την ενορατική ικανότητα των προφητών είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο.

Πιο κάτω δε γίνεται να πάμε: δε μπορούμε να σκεφτούμε αθλιότερη ύπαρξη από τη δική μας. Τίποτα πια δεν μας ανήκει: μας στέρησαν τα ρούχα, τα παπούτσια, τα μαλλιά μας. Εάν μιλήσουμε δεν θα μας ακούσουν, και εάν μας άκουγαν δεν θα μας καταλάβαιναν. Θα μας στερήσουν και το όνομά μας: κι αν θέλουμε να το κρατήσουμε, θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη μέσα μας, τη δύναμη να το σώσουμε και μαζί μ’ αυτό να σώσουμε κάτι από μας, απ’ αυτό που υπήρξαμε.

Ας σκεφτούμε έναν άνθρωπο που του στερούν όχι μόνο τα αγαπημένα του πρόσωπα αλλά και το σπίτι του, τις συνήθειές του, τα ρούχα του, κυριολεκτικά οτιδήποτε του ανήκει: θα είναι πλέον ένας άδειος άνθρωπος, θα οδηγηθεί στην ένδεια και στη θλίψη, θα χάσει την αξιοπρέπειά του και τη λογική του, γιατί είναι εύκολο αν χάσεις τα πάντα να χάσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι όταν βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση, άλλοι θα ορίζουν τη ζωή του και θα αποφασίζουν για το θάνατό του χωρίς κανένα αίσθημα ανθρωπισμού ή στην καλύτερη περίπτωση με μόνο κριτήριο το όφελος. Τότε θα γίνει κατανοητή η διπλή σημασία του όρου «στρατόπεδο εξόντωσης», θα γίνει κατανοητό τι θέλουμε να εκφράσουμε μ’ αυτή τη φράση: είμαστε στον πάτο.

Πολλά μένουν να μάθουμε ακόμα, αλλά ήδη ξέρουμε αρκετά.

Ξέρουμε από πού ερχόμαστε: οι αναμνήσεις του έξω κόσμου κατοικούν στα όνειρά μας και στην ξαγρύπνια μας, έκπληκτοι βλέπουμε πως τίποτα δεν ξεχάσαμε, καθετί που ανακαλούμε στη μνήμη μας, αναδύεται με βασανιστική διαύγεια.

Αλλά δεν ξέρουμε που πάμε. Ίσως να επιζήσουμε απ’ τις αρρώστιες και να γλιτώσουμε από την επιλογή, ίσως να αντέξουμε τη δουλειά και την πείνα που μας αφανίζουν: και μετά;

Εδώ, προσωρινά μακριά από τις βρισιές και το ξύλο, ξαναβρήκαμε τον εαυτό μας και μπορούμε να σκεφτούμε, και είναι φανερό ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε. Ταξιδέψαμε ως εδώ μέσα σε σφραγισμένα βαγόνια. Είδαμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας να τους καταπίνει το σκοτάδι.

Σκλάβοι πηγαινοερχόμαστε χιλιάδες φορές στη βουβή δουλειά, νεκροί στην ψυχή πριν τον ανώνυμο θάνατο. Δε θα ξαναγυρίσουμε. Κανείς δεν πρέπει να βγει από εδώ, κανείς που θα μπορούσε να φέρει στον κόσμο μαζί με το χαραγμένο στη σάρκα του νούμερο τη δυσοίωνη είδηση του τι κατάφερε να κάνει άνθρωπος στον άνθρωπο στο Άουσβιτς.

____________________________________________________________________

φωτογραφίες:

επιχειρήσεις σκούπα και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων&μεταναστών,

Ελλάδα, καλοκαίρι 2009

κείμενο:

αποσπάσματα/μαρτυρίες από το βιβλίο “Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος” του Πρίμο Λέβι

(για τη μεταφορά 650 ανθρώπων στο Άουσβιτς στις 22 Φεβρουαρίου 1944)

Ερώτηση 1:

Εν έτει 2009, πώς ονομάζεται ένα κράτος το οποίο:

1. Προτάσσει, εντείνει και θεσμίζει τον ρατσισμό, έχοντας κηρύξει ένα αμείλικτο κυνηγητό ενάντια σε μία κοινωνική ομάδα (διακρίνοντάς τη με βάση φυλετικά, θρησκευτικά, έμφυλα και ταξικά χαρακτηριτικά, κατά μόνας ή σε συνδυασμούς κατ’ επιλογήν), προπηλακίζοντας, φυλακίζοντας σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανακρίνοντας, απαγάγοντας, βασανίζοντας ή και δολοφονώντας τους ανθρώπους που υπάγονται σε αυτήν;
2. Προσπαθεί να εδραιώσει όλα τα παραπάνω στην κοινωνική συνείδηση και να αποσπάσει την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση είτε με τη δημιουργία είτε με την αμέριστη στήριξη (υλική, οικονομική και πολιτική) ομαδοποιήσεων και συμμοριών κάποιων απειροελάχιστων φασιστών, νεοναζιστών και θλιβερών μικροαστών;
3. Στέλνει τις δυνάμεις καταστολής του, σε νυχτερινή επιχείρηση -στα πρότυπα της νύχτας των κρυστάλλων- να εκκενώσουν, να καταστρέψουν και να κάψουν ολοκλωρητικά έναν καταυλισμό καθώς και να συλλάβουν τους κατοίκους του, οδηγώντας τους είτε σε μπουντρούμια είτε σε απέλαση από τη χώρα;
4. Έχοντας τη μεγαλύτερη αναλογία στην Ευρώπη στην αντιστοίχιση μπάτσων ανά κατοίκους, αστυνομοκρατεί το κέντρο της πρωτεύουσας και παρέχει το “ελευθέρας” σε παρακρατικά κατακάθια να ξυλοφορτώνουν, να κυνηγούν, να τρομοκρατούν και να πυροβολούν την κοινωνική ομάδα της αρεσκείας τους;
5. Έχει ανάγει την αναπτέρωση των κατασταλτικών δυνάμεων σε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας;
6. Εν μέσω αντιπερισπασμών από τη μεριά του, νομοθετεί (πολλές φορές και εν κρυπτώ μετά τη δύση του ηλίου) διατάξεις που ποινικοποιούν τα μέσα αυτοπροστασίας των διαδηλωτών, που αναβαθμίζουν και επιτρέπουν άνευ όρων την επιτήρηση και το φακέλωμα όλων των ανθρώπων με χιλιάδες κάμερες, με τη συλλογή του γενετικού υλικού όποιου συλλαμβάνεται (ακόμη και για πλημμελήματα, όπως οι συνήθεις παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ.) και με υπερσύγχρονα συστήματα υποκλοπής τηλεφωνικών συνομιλιών, από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών αλλά και το πολυάριθμο σώμα της αστυνομίας (βλ. 4);
7. Έχοντας απλώσει τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του τόσο στις κρατικές υπηρεσίες όσο και στα έτσι κι αλλιώς φίλια ΜΜΕ, προσπαθεί να κρατάει τους υπηκόους του σε πλήρη και συνεχή νάρκωση, παραπληροφορώντας, διαστρεβλώνοντας ή και αποκρύβωντας πλήρως την πραγματικότητα;

α. ολιγαρχικό; β. αριστοκρατικό; γ. μοναρχικό/βασιλικό; δ. φασιστικό/ναζιστικό; ε. σοβιετικό; στ. δημοκρατικό;

Απάντηση: Θέλει και ρώτημα;

(Μικρή βοήθεια για τους αναποφάσιστους και ειδικά για όσους βιαστικά τείνουν να επιλέξουν το δ.: Ανατρέξατε στη σύγχρονη ιστορία της Γερμανίας, κατά το έτος 1933.)

Ερώτηση 2:

Ποιό από τα παρακάτω κράτη περιγράφεται στην Ερώτηση 1:

α. Το Γερμανικό; β. Το Ιταλικό; γ. Το Αυστριακό; δ. Το Ελληνικό;

Απάντηση: Έλα τώρα που δεν ξέρεις…

Τρίτη 21 Ιουλίου, και η επί εβδομάδων επιχείρηση εκκένωσης του εφετείου, με στόχο εκατοντάδες μετανάστες που εδώ και μήνες είχαν αναζητήσει εκεί στέγη, έφτασε στο τέλος της. Το κτίριο του πρώην Εφετείου είναι πλέον κενό, στη διάθεση των αρχών και των αρχόντων της Αθήνας.

Παρόλη την κρατική και μιντιακή υστερία των τελευταίων μηνών, προκειμένου να αναδείξουν μία αυθόρμητη κατάληψη άστεγων, εξαθλιωμένων, πεινασμένων και κυνηγημένων ανθρώπων ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα μίας στο σύνολό της ασφυκτικής πρωτεύουσας, κατά την εκκένωση επικράτησε μία σχετική και αναντίστοιχη ησυχία από τους κυρίαρχους.

Μία σιωπή όμως που όσο ειδεχθής κι αν είναι, δε θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν και καμία. Μια σιωπή που αναλογεί σε μία βαρβαρότητα που δεν έχει κανένα πρόσχημα και καμία δικαιολογία για να κρυφτεί. Μετά τις χαρακτηριστικές δηλώσεις και τις κορώνες για τον σεβασμό που θα δείξει η δημοκρατία στα “ανθρώπινα δικαιώματα” που πλασάρει και στον πόνο των μεταναστών, μετά τις υποκριτικές κραυγές υπουργών, κρατικών-δημοτικών και υγειονομικών φορέων περί ευαισθητοποιημένης διαχείρισης του ζητήματος, όλοι σίγησαν. Κι αυτό διότι η εξέλιξη της επιχείρησης φανέρωσε για ακόμη μία φορά τις διαθέσεις της δημοκρατίας και τη συναίνεση/συμμετοχή των “ευαισθητοποιημένων” ανθρώπων της σε ένα διαρκές έγκλημα.

Το σχέδιο, απλό. Ασφυκτικός κλοιός γύρω από την περιοχή του Εφετείου και περιπολίες ένστολων και μη φασιστοειδών που τρομοκρατούσαν τους μετανάστες. Προσαγωγές, έλεγχοι και τραμπουκισμοί σε μία περιοχή (δίπλα από το ένδοξο Α.Τ. της Ομόνοιας του μισανθρωπισμού, που έχει αποδείξει επανειλλημένως τη “φροντίδα” που παρέχει σε μετανάστες) που σιγά σιγά έγινε απαγορευτική. Έτσι, πολύ απλά, το κτίριο του εφετείου άδειαζε. Η “πρόνοια” που επέδειξε η δημοκρατία για τους μετανάστες δεν ήταν τίποτα άλλο από μία εξοντωτική και σχεδιασμένη περικύκλωση, που αργά η γρήγορα θα γινόταν αφόρητη για τον οποιοδήποτε μετανάστη, που θα αναγκαζόταν πολύ απλά -εάν γλίτωνε τις προσαγωγές- να συνεχίσει την οδύσσειά του κάπου αλλού. Σε συντονισμό, τα ΜΜΕ και οι απανταχού φιλάνθρωποι σίγησαν και κάλυψαν την επιχείρηση.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Τη σιωπή θα διαδεχθεί μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η επαναφορά του ζητήματος. Αφενός για τη διαστρέβλωση των προαναφερθέντων γεγονότων και την “παρασημοφόρηση” των δραστών και αφετέρου για τη συνέχιση και ανανεωμένη προπαγάνδιση ενός νέου εφετείου που θα στοχοποιήσουν.

Είναι πασιφανές όμως ότι ο στόχος είναι οι μετανάστες αυτοί καθεαυτοί. Για να πάρουν σειρά ύστερα και άλλες κοινωνικές ομάδες. Στόχος είναι ο διαρκής και ενισχυόμενος κοινωνικός έλεγχος. Στόχος είναι η καταστολή κάθε δυνατής αντίστασης. Στόχος τους είναι να μπορούν να στοχεύουν και να περικυκλώνουν όποιον θελήσουν.

Σαν τις νυφίτσες…

Εικόνες από το θεάρεστο έργο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας.

Ο καταυλισμός των κολασμένων της Πάτρας καταστράφηκε εξ ολοκλήρου, μετά τη νυχτερινή επιχείριση κατεδάφισης και την πυρκαγιά που αμφότερα προκλήθηκαν από τις δημοκρατικές δυνάμεις του έθνους.

Οι μετανάστες συνελλήφθησαν και κρατούνται δέσμιοι των ανθρωποφάγων ορέξεων των κυρίαρχων.

Μεταξύ τους και δεκάδες παιδιά.

Για όσους/ες εξ αυτών στερούνται των νομιμοποιητικών εγγράφων της εξουσίας που τους επιτρέπουν να υπάρχουν στο θαυμαστό δυτικό πολιτισμό, η οδύσσεια θα συνεχιστεί το ίδιο αμείλικτη.

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να υφίστανται τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια σε κάποιο σημείο της επικράτειας.

Όλοι τους όμως με το θάνατο να βρίσκεται πάντα σε απόσταση αναπνοής.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΘΑ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΩΝ

Πέμπτη, 09 Ιουλίου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Δύο μόλις ημέρες μετά την πραγματοποίηση της πορείας αλληλεγγύης στους μετανάστες και την κοινή επίθεση μπάτσων και φασιστών εναντίον της στον Αγ. Παντελεήμονα, 15 με 20 ασπόνδυλα που φωλιάζουν στον Αγ. Παντελεήμονα επιχειρούν να επιτεθούν στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας με μολότοφ και φωτοβολίδες. Η απόπειρα τους στέφθηκε με πλήρη αποτυχία λόγω της ετοιμότητας και της γρήγορης αντίδρασης συντρόφων και συντροφισσών που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τα θρασύδειλα ανθρωποειδή, τα οποία οπισθοχώρησαν κακήν κακώς βρίσκοντας και πάλι καταφύγιο στην ασφαλή αγκαλιά των μπάτσων που τους ανέμεναν στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα.

Η συγκεκριμένη επίθεση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας ανοικτός κοινωνικός χώρος -και ειδικότερα δε η Βίλλα Αμαλίας με τη συνεχή 20χρονη πορεία της- δέχεται μία παρακρατική επίθεση. Ούτε εκπλήσσεται κανείς τόσο από την αφετηρία της επίθεσης λίγα μέτρα πιο κάτω στην Αχαρνών, την «καθαρή» πια πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα μίας χούφτας φασιστών και θλιβερών νοικοκυραίων, όσο και από τη συνεργασία με τους μπάτσους, οι οποίοι μετά την επιχειρησιακή σύμπραξη της Τρίτης, αυτή τη φορά ανέλαβαν ρόλους οπισθοφυλακής.

Αυτό που έκανε όμως αίσθηση είναι η ξεκάθαρη πολιτική στήριξη της συγκεκριμένης επίθεσης από τη μεριά του κράτους. Κράτος και παρακράτος άφησαν τους υπόγειους διαύλους επικοινωνίας και δήλωσαν ανοικτά τη συμμαχία τους εναντία σε αγωνιζόμενους ανθρώπους. Η Δημοκρατία συνεχίζει να αποκαλύπτεται για όσους δύσπιστους αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.

Λίγα μόλις λεπτά πριν την απόπειρα, ο πρώην εισαγγελέας της χούντας και νυν υφυπουργός εσωτερικών της δημοκρατίας (αρμόδιος δημόσιας τάξης) Μαρκογιαννάκης, επισκέφθηκε επισήμως και συνοδευόμενος από κουστωδία μπάτσων, την επιτροπή χρυσαυγιτών, φασιστο-κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, επιβεβαιώνοντας την αμέριστη στήριξη του κράτους μπροστά σε φασιστικές και ρατσιστικές κινήσεις.

Φαίνεται ότι μετά το πέρασμα των οργουελικών νομοσχεδίων που επιτρέπουν την ελεύθερη χρήση καμερών από τους μπάτσους, τη «νεωτεριστική» προσθήκη πλέον και γενετικού υλικού στα φακελώματα από μεριάς μυστικών και φανερών κρατικών υπηρεσιών ακόμη και σε περιπτώσεις πλημμελημάτων, την ποινικοποίηση της «κουκούλας» και την έκδοση οιωνδήποτε υπόπτων στις Η.Π.Α. σε περίπτωση που αυτό ζητηθεί, οι αγαστές σχέσεις κράτους-παρακράτους, μπάτσων-νεοναζιστών, φασιστών-μικροαστών μισάνθρωπων τείνουν προς μία πιο ξέγνοιαστη κοινοποίηση.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Απελπιστικά μόνοι, οι φαντασμένοι νοσταλγοί του φασισμού, ένστολοι ή μη, θεσμικοί και ακόλουθοι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους αντιστεκόμενους. Τα σχέδια και τα όνειρά τους θα συντριβούν από την αλληλεγγύη και την αντίσταση των καταπιεσμένων, καταστρέφοντας ακόμη και τις φωλιές τους. Και τότε, δε θα έχουν πια ούτε που να κρυφτούν…

σύντροφος από την κατάληψη

δύο αρχικές φωτογραφίες από τη χθεσινή πορεία των 2500 ατόμων

και μία -παρακάτω- φωτογραφία από την συνεργασία αστυνομίας και φασιστών και την κοινή επίθεσή τους  προς την πορεία την στιγμή που η πορεία βρισκόταν στην οδό Κοδριγκτώνος

Μετά και τη χθεσινή πορεία αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας είναι ολοφάνερη η κρατική στρατηγική για σύμπραξη με τις δράκες των ακροδεξιών και φασιστικών συμμοριών στις εφαρμογές των αντιμεταναστευτικών και κατασταλτικών πολιτικών.

Η σύμπραξη στο πολιτικό επίπεδο παίρνει νέες διαστάσεις λίγο μετά τον Δεκέμβρη, με την ενιαία μετατόπιση σχεδόν σύσσωμου του πολιτικού συστήματος σε συντηρητικές έως ακροδεξιές και φασιστικές αναφορές και φτάνει μέχρι τα χαϊδέματα των αρμοδίων αστυνομικών υπουργείων με τους παρακρατικούς και φασιστικούς μηχανισμούς.

Το σύγχρονο απαρτχάιντ που επιχειρείται να στηθεί από την αστική δημοκρατία δεν έχει όμως μόνο τις πολιτικές του πτυχές, τους αντιμεταναστευτικούς νόμους, τα νέα μέτρα ενάντια σε όσους κι όσες αντιστέκονται στο καθεστώς, τις στημένες επιτροπές κατοίκων σε περιοχές όπου ζουν και κατοικούν κατά πλειοψηφία οι μετανάστες, επιτροπές οι οποίες θέλουν να δημιουργούν το κοινωνικό εκείνο υπόβαθρο και τη συναίνεση πάνω στην οποία θα πατήσουν και θα επέμβουν οι δημοκράτες με τα γκλομπ κι οι φασίστες με τα μαχαίρια.

Η σύμπραξη πέρασε στο επίπεδο του δρόμου. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει. Τα κορδόνια των μπάτσων δεν άνοιξαν για πρώτη φορά έτσι ώστε φασίστες και ματ να βρεθούν στην ίδια γραμμή απέναντι σε διαδηλωτές και πορείες. Αυτό που συνέβη στην Αχαρνών και στην Κοδριγκτώνος δεν ήταν απλά μια εκτροπή του συστήματος, αλλά ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης του κράτους, των επιτελείων του, του τρόπου της στρατιωτικής παράταξης των δυνάμεών του στο δρόμο, των φιλικών κουβεντών και των συνεννοήσεων μεταξύ των επικεφαλής της αστυνομίας και των φασιστών που βρίσκονταν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, της κοινής επιδρομής των ματ και των φασιστών την ώρα που πορεία 2500 ατόμων προσέγγιζε την περιοχή.

Μια πορεία η οποία ήταν αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών, δημιούργησε τις συνθήκες κοινωνικοποίησης και αντιπληροφόρησης πάνω στο ζήτημα του σύγχρονου απαρτχάιντ που ορθώνεται, κατέβηκε στο δρόμο οργανωμένα και συγκροτημένα γνωρίζοντας τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις της, υπερασπίστηκε τον εαυτό της απέναντι στην επίθεση των ματ και τη θρασύδειλη συνδρομή των φασιστών.

Μια δημόσια καλεσμένη πορεία η οποία χτυπήθηκε από το κράτος και τους παρακρατικούς και απάντησε επί τόπου οργανωμένα και συγκροτημένα απέναντι σε όσους κρατάν το νόμο από τη μια και το μίσος από την άλλη ενάντια στις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας…

Το χτύπημα αυτής της πορείας και οι «εκλεκτικές συνεργασίες της Δημοκρατίας» δεν μπορούν παρά να αποτελούν τους παράγοντες και το έναυσμα εκείνο για περαιτέρω ενίσχυση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για περαιτέρω ενίσχυση των διαδικασιών αντίστασης απέναντι στα ρατσιστικά και κατασταλτικά πογκρόμ, για περαιτέρω όξυνση του κοινωνικού και ταξικού αγώνα! Όλα συνεχίζονται!

“εντός των τειχών της κατάληψης”

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ
ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ

– Με καθημερινές αστυνομικές «επιχειρήσεις σκούπα» στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και τη στοχοποίηση από το κράτος των προσφύγων -απόκληρων των πολέμων- ως εσωτερικού εχθρού

– Με τη διάχυση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας από τα ΜΜΕ

– Με την εκδίωξη των μεταναστών από την πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και τις συνεχείς ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους από τις κατασταλτικές δυνάμεις και μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων»

– Με κρατικές απειλές για «εκκαθάριση» του κέντρου της Αθήνας από μετανάστες και τοξικοεξαρτημένους και για εκκένωση του πρώην εφετείου στην οδό Σωκράτους όπου έχουν καταφύγει άστεγοι άραβες μετανάστες

– Με το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη και τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που σχεδιάζονται σε όλη την επικράτεια

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΠΟΡΕΙΑ
Τρίτη 7 Ιουλίου, 7:00μμ, Πλατεία Ομονοίας

Αναρχικοί-ες, αντιεξουσιαστές-τριες, αλληλέγγυοι-ες

Την Κυριακή 05 Ιουλίου, ώρα 7.00μμ, στο αμφιθέατρο Γκίνη του Πολυτεχνείου, η συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών/στριών και αλληλέγγυων καλεί σε δημόσια κουβέντα για την ενημέρωση για την πορεία αντιπληροφόρησης της 7ης Ιούλη ενάντια στα κρατικά και ρατσιστικά πογκρόμ και για την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ;

Τι χρώμα είναι η έρημος το βράδυ; Στα άδεια βλέμματα των καθισμένων στον γκρίζο δρόμο, στα ξεφλουδισμένα παγκάκια των πάρκων, στο λαχάνιασμα των κυνηγημένων δεν μπορώ να διακρίνω κανένα χρώμα. Βλέπω τους ανθρώπους που ξάπλωσαν κάτω από τα δέντρα του πάρκου να πνίγονται από δηλητηριώδη φίδια που νόμισαν πως ήταν ρίζες. Τους βλέπω να καταπίνονται από το σκοτάδι που νόμισαν πως ήταν απλώς ένας ίσκιος.

Ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν ένα εργοστάσιο σαπουνιού. Η λειτουργία του καταστρέφει τις γύρω κατοικήσιμες περιοχές, ψαλιδίζει τα χρόνια όσων δε μπορούν να φύγουν από αυτές, κι όλα αυτά για να έχουν κάποιοι λίγοι το προνόμιο να πλυθούν με το σαπούνι στο αστραφτερό τους μπάνιο. Γιατί οι κάτοικοι που τώρα ουρλιάζουν για εκείνους που «βρωμίζουν» την περιοχή τους, δεν μίλησαν ποτέ για την εικόνα που έχει ούτως ή άλλως το τοπίο που τους περιβάλλει; Γιατί δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για τον τρόπο που δομήθηκε το αστικό τους περιβάλλον; Γιατί δεν αναζήτησαν τις σχέσεις εκμετάλλευσης που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την πολεοδομία; Γιατί αυτοί που τώρα περιφράσσουν τα πάρκα για να εμποδίσουν τους «βρωμιάρηδες», είναι οι ίδιοι που έχεσαν παντού το τσιμέντο τους.

Μας μάθανε από μικρούς να μη βλέπουμε τον άλλο, να κοιτάζουμε μόνο το δικό μας αίσιο τέλος. Να κοιτάζουμε μόνο μπροστά και να μη στρεφόμαστε προς τα πίσω. Μας αφηγήθηκαν τα παραμύθια, όπως αυτοί θέλανε, τονίζοντας την ευτυχή κατάληξη και αποκρύπτοντας ότι η ουσία του παραμυθιού βρίσκεται αλλού, βρίσκεται στην προειδοποίηση ότι σημασία δεν έχει το ευτυχισμένο τέλος, αλλά οι ακρότητες στις οποίες μπορεί να καταφύγει κανείς αναζητώντας την ατομική του ευτυχία. Ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι ο «φιλήσυχος πολίτης» που κυνηγάει παρέα με τους μπάτσους και τους φασίστες εκείνους που αντιδρούν στην ιδέα ενός ατομικού, προσωπικού «ευτυχισμένου τέλους», στην ιδέα μιας ευτυχίας θεμελιωμένης στα πτώματα των άλλων. Ή μάλλον, ο ήρωας του νεοελληνικού παραμυθιού είναι η συγχώνευση των τριών: ο «φιλήσυχος πολίτης» είναι πλέον μπάτσος και φασίστας. Η πραγματικότητα είναι τρομακτικότερη από τα παραμύθια. Η σκούπα δεν ανήκει πια στη μάγισσα, αλλά στους μπάτσους που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους συντονίζοντας ένα νέο κυνήγι «μαγισσών».

Λοιπόν, τι χρώμα έχει η έρημος το βράδυ στον Αγ. Παντελεήμονα; Τι χρώμα έχει το βλέμμα του ανθρώπου που ξεκίνησε για το πάρκο και βρήκε την «παιδική χαρά» να έχει μετατραπεί σε «φασιστικό μίσος»; Τι χρώμα είχε το λαχάνιασμα του κακού δράκου του παραμυθιού του νεοέλληνα, δηλαδή εκείνου που κυνηγήθηκε από τον «ήρωα», επειδή προσπάθησε να γκρεμίσει τον φράχτη του πάρκου;

Τι χρώμα έχει ο έρημος του Αγ. Παντελεήμονα; Έχει το χρώμα του φόβου, γιατί ο φόβος φυλάει τους έρημους. Όμως φτάνει πια η ερημιά, ας οργανωθούμε για να διώξουμε το φόβο. Ας μην έχει happy end το παραμύθι του νεοέλληνα. Ας νικήσει ο δράκος.

Συντροφικά

ν.