Στις 25 Γενάρη 300 μετανάστες ξεκινούν πανελλαδική απεργία πείνας (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) διεκδικώντας «τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/μεταναστριών».
Συλλογικότητες, στέκια και άτομα από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση την Κυριακή 23 Γενάρη, στις 7μμ, στη Νομική Σχολή Αθήνας, προκειμένου να υπάρξει ενημέρωση και συζήτηση για την οργάνωση κινήσεων αλληλεγγύης στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας.
αλληλέγγυες/οι
Ενημερώσεις – Προβολές – Συζητήσεις
Σάββατο 22/1, 7.00 μμ
Η υπόθεση των “9 του Ρέϊκιαβικ” που δικάζονται για την εισβολή στο κοινοβούλιο στις 8/12/08 και το αναρχικό κίνημα στην Ισλανδία
Ενημέρωση από Ισλανδό σύντροφο/Προβολή/Συζήτηση
Η μπροσούρα της εκδήλωσης
Δευτέρα 24/1, 8.00 μμ
Για την κατάσταση των προσφύγων και μεταναστών στην Ηγουμενίτσα
Προβολή/Ενημέρωση ενόψει της πανελλαδικής πορείας στις 29/1
ΣYΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, ΡΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Η μπροσούρα της εκδήλωσης
Πέμπτη 27/1, 7.00 μμ
Αν έχω ένα μήλο και το μοιραστώ μαζί σου, θα έχει καθένας μας από μισό μήλο. Αν έχω μια ιδέα και τη μοιραστώ μαζί σου, θα έχουμε ο καθένας μας από μία ιδέα.
Πνευματική ιδιοκτησία/πατέντες/commons/περιφράξεις
——————————————————————————————————-
Αναφορικά με την συγκέντρωση ΦΑΡΜΑΚΩΝ, ΡΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ εν όψει της πανελλαδικής πορείας στις 29/1 στην Ηγουμενίτσα, υπενθυμίζουμε πως έχουν ζητηθεί:
α) φάρμακα για ψώρα (spregal), ψείρες κτλ.
β) spray pulvo 47 (για περιποίηση τραυμάτων)
γ) αντιβιώσεις (μακρολίδες, πενικιλίνες, κεφαλοσπορίνες …)
δ) αντιφλεγμονώδη, παυσίπονα…
ε) κορτιζονούχες και μη κρέμες , κρέμες για εντριβή (τύπου voltaren)
στ) οφθαλμικά κολύρια (tobradex, garamat, tears naturale…)
ζ) αντισταμινικά χαπάκια ( aerius, xozal, zirtek …)
η) στοματικά διαλύματα για γαργάρες (hexalen, tantum verde …), τροχίσκοι (trachisan, tantum verde, strepsils …)
θ) φάρμακα για μυκητισιακές στοματίτιδες, sporanox, tabl. stabilanol …
Μόνο αντρικά ρούχα και παπούτσια. Καλό θα ήταν η επιλογή τους να γίνει σύμφωνα με το κριτήριο των συνθηκών που επικρατούν στην ύπαιθρο της Ηγουμενίτσας, τουτέστιν ζεστά, αδιάβροχα ή και ισοθερμικά. Επίσης έχουν ζητηθεί κουβέρτες, υπνόσακοι κτλ.
Φαγώσιμα που να μην χαλάνε (μακαρόνια, ρύζι, όσπρια, γάλα σε σκόνη κτλ.) και λάδι.
Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Μαραγκοπούλειο
Την Τρίτη 28 Δεκέμβρη, στις 7.30 το πρωί, δεκάδες μπάτσοι εισέβαλλαν και εκκένωσαν την κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα προσαγάγοντας 11 συντρόφους και συντρόφισσες που περιφρουρούσαν εκείνη την ώρα το χώρο, σε 9 από τους οποίους απαγγέλθηκε η κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης. Η κατάληψη στο εγκαταλελειμμένο εδώ και είκοσι χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιήθηκε πριν από 21/2 περίπου μήνες από το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης το «Πέρασμα». Το κτίριο ανήκει στο Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχει υποβάλλει εδώ και καιρό σχετική μήνυση, γεγονός που αποτέλεσε σύμφωνα με τον εισαγγελέα την αφορμή για την εκκένωση του χώρου. Το κράτος επέλεξε να εκκενώσει το χώρο της κατάληψης, εν μέσω των διακοπών των Χριστουγέννων εκτιμώντας ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να απαλλαγεί από ένα ακόμη «ενοχλητικό» απελευθερωμένο έδαφος στο κέντρο της Πάτρας. Θεωρώντας ότι είναι η κατάλληλη συγκυρία ώστε η επιχείρηση εκκένωσης να πραγματοποιηθεί «αναίμακτα» με την ελάχιστη δυνατή αντίδραση από τη μεριά του κινήματος, αλλά και τον περιορισμό των διαστάσεων που θα μπορούσε να λάβει ευρύτερα κοινωνικά. Κι όμως όλα συνεχίζονται…. Την Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν το Μαραγκοπούλειο προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικά μοιράσματα και αφισοκολλήσεις, κίνηση που αγκαλιάστηκε εκ νέου θερμά από τη γειτονιά. Η επιλογή της ανακατάληψης είναι η έμπρακτη επιμονή των συντρόφων/ισσών να οργανώσουν σε ένα απελευθερωμένο έδαφος την καθημερινότητα και τη συλλογική τους αντίσταση.
Aπό την «τοπική»….
Η Πάτρα έχει αποτελέσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 πεδίο όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών διεργασιών, αλλά και σημείο εφαρμογής τόσο κατασταλτικών όσο και ριζικών αναδιαρθρωτικών αλλαγών, που αντανακλούν σε κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυριαρχίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Απεργιακές συγκρούσεις στα εργοστάσια την περίοδο ’89 – ’90, δολοφονία του Τεμπονέρα από κρατικό – παρακρατικό μηχανισμό κατά τη διάρκεια του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος το ’90 – ’91. Συγκρούσεις και συλλήψεις στο Λάγκουρα ενάντια στον ΑΣΕΠ το ’98, καταστολή και συλλήψεις στις διαδηλώσεις στα πλαίσια των μαθητικών – φοιτητικών καταλήψεων του ’98 – ’99. Ενεργοποίηση του δολοφονικού κρατικού –παρακρατικού μηχανισμού, αποτελούμενου από μπράβους, φασίστες, ασφαλίτες, το Δεκέμβρη του ’08, όταν το κράτος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει στο δρόμο τους εξεγερμένους. «Διαχείριση», με δολοφονίες και βασανιστήρια, των μεταναστευτικών ροών στο λιμάνι με αποκορύφωμα την πυρπόληση του καταυλισμού των μεταναστών τον Ιούλη του ’09. Το τελευταίο διάστημα το κράτος επέλεξε να χτυπήσει τη διαδήλωση της 17 Νοέμβρη με χημικά, μετέφερε το κλίμα τρομολαγνείας με εισβολές και ψαξίματα σε σπίτια συντρόφων, ενώ αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ενεργοποιήσει χρυσαυγίτες (απωθήθηκαν βίαια από συντρόφους) στην περιοχή του Aγ. Διονυσίου με αφορμή τις συμπλοκές και εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των μεταναστών στην περιοχή.
…στη «γενική» συνθήκη
Οι αναταράξεις που επέφερε ο σεισμός του Δεκέμβρη του ’08 σε όλη την ελλαδική περιφέρεια είχαν σαν αποτέλεσμα την ριζοσπαστικοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών κομματιών, την ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού λόγου και πρακτικών, τη δημιουργία και ενδυνάμωση δομών και σημείων ρήξης με την κανονικότητα (καταλήψεις, στέκια, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα). Είναι πλέον σαφές ότι η εξάπλωση των κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων στην περιφέρεια παίρνει σάρκα και οστά αποτελώντας ένα από τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, σημείο εμπλουτισμού του αγώνα πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, οι περιοχές εκτός Αθηνών πλέον λαμβάνουν και το κομμάτι που τους αναλογεί στην «πίτα» της κατασταλτικής μεθόδευσης, ως στρατηγική επιλογή της κρατικής – καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, εν μέσω κρίσης. Η ενίσχυση του στρατού κατοχής στην περιφέρεια (μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ), οι διώξεις με τον τρομονόμο και για απαλλοτρίωση σε σουπερμαρκετ στη Λάρισα, τα μαθητοδικεία στην Ορεστιάδα, οι επιθέσεις των μπάτσων στις τελευταίες πορείες της 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη σε αρκετές πόλεις, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συλλήψεων και διώξεων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να ιδωθεί και να ερμηνευθεί.
Kατάληψη για πάντα, εξέγερση παντού
Η περίοδος της συστημικής κρίσης που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη συνολική απόπειρα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, την επίθεση της κρατικής – καπιταλιστικής μηχανής σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η μόνη υπόσχεση από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών είναι αυτή της περαιτέρω υποτίμησης και λεηλασίας των ζωών μας, της γενικευμένης υποταγής, της οικονομικής, πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης. Η διάχυση του φόβου στο κοινωνικό σώμα και η καταστολή αποτελούν τον κύριο (αν όχι το μόνο) τρόπο για την πραγμάτωση αυτών των επιλογών. Άλλωστε η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η σαπίλα των θεσμών έχουν ήδη αναδυθεί. Εστίες αντίστασης γεννιούνται ή ενδυναμώνονται στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στο δρόμο, αποτελώντας την απαρχή μιας διαδικασίας αγώνα που απαιτεί υπομονή, επιμονή και σταθερή επικοινωνία με τις κοινωνικές διεργασίες που ψάχνει να βρει απαντήσεις και μονοπάτια για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Επιλέγουμε την κατάληψη ως ένα από τα μέσα για την οργάνωση της καθημερινότητας και του αγώνα έξω από εμπορευματικές και εξουσιαστικές σχέσεις, επιτιθέμενοι στην ατομική ιδιοκτησία, την παραίτηση, την ανάθεση και τη διαμεσολάβηση, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Οι καταλήψεις αποτελούν από τη μία εστίες αντίστασης, ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από την άλλη ψήγμα αντιπρότασης για την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο ως ένα από τα πολυάριθμα τμήματα του δικτύου στεκιών, καταλήψεων, συλλογικοτήτων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που διαρκώς διευρύνεται και απλώνεται από τις γειτονιές στο κέντρο, από τη μητρόπολη στη περιφέρεια, προωθώντας τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής συνθήκης. Που τοποθετείται στον ορίζοντα της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, για το γκρέμισμα αυτού του κόσμου μέχρι την αταξική κοινωνία.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ
10,100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
σύντροφοι καλημέρα και κατειλημμένο το νέο έτος! το Μαραγκοπούλειο ανακαταλήφθηκε σήμερα το πρωί στις 8 από 70 συντρόφους και συντρόφισσες!!! συντροφικούς χαιρετισμούς πέρασμα από το (ανα)κατειλημένο Μαραγκοπούλειο Γούναρη 102 31/12/2010
Ξημερώματα Τρίτης 28/12/2010, συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας προβαίνει στην εκκένωση της κατάληψης Μαραγκοπούλειο, στην Πάτρα. Μέσα στο κτήριο βρίσκονται εκείνη τη στιγμή 11 σύντροφοι και συντρόφισσες που προσάγονται και στους 9 από αυτούς/ες ασκείται η κατηγορία περί διατάραξης οικιακής ειρήνης. Στη συνέχεια, και με τη δυναμική παρουσία αλληλέγγυων έξω από το αστυνομικό μέγαρο, αφήνονται ελεύθεροι. Στη δίνη της κρίσης, το κράτος εφαρμόζει προς κάθε κατεύθυνση το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει, την καταστολή. Η επανοικιοποίηση και το άνοιγμα στην κοινωνία εγκαταλελειμμένων και ρημαγμένων κτηρίων ως εστίες αντίστασης και σφυρηλάτησης αδιαμεσολάβητων σχέσεων ανάγεται στο γνωστό κατασκεύασμα του εσωτερικού εχθρού και υπό το δόγμα της μηδενικής ανοχής καταστέλεται.
Η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλληλεγγύη και τη συνέχιση του αγώνα με τους δικούς μας όρους μέχρι την τελική νίκη
Ανακοίνωση του Περάσματος για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης
Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».
Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…
Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…
Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ’ όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ. Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση.
Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:
ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ, ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ 10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»
Σε μια έκθεση προορισμένη για κυβερνητικά στελέχη, ο Christian Morrisson, αξιωματούχος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), επιχειρεί να φτιάξει έναν μπούσουλα για κυβερνήσεις σε κρίση, που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα: «Στρατηγική για περικοπές μισθών: μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δε συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον και ακόμα και να τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα» (οδηγίες ΔΝΤ).
ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΥΣ
Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με τα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, που ξεθεμελιώνουν τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών-ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων (πολλές φορές αιματηρών), είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη όξυνση της καταστολής.
Η ιδεολογική και κατασταλτική αντι-εξεγερτική εκστρατεία κράτους, ΜΜΕ και καθεστωτικών διανοούμενων, που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, αποτέλεσε την εισαγωγή σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», στο οποίο κρατική τρομοκρατία, καπιταλιστική ερημοποίηση και μηχανισμοί προπαγάνδας βαδίζουν χέρι-χέρι.
Όπως υπέδειξε η τεράστια αποχή στις πρόσφατες «αυτο»διοικητικές εκλογές, οι δυνατότητες του καθεστώτος για την απόσπαση συναινέσεων στερεύουν. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (οι ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι εργατοπατέρες) έχουν ξεφτίσει στην κοινωνική συνείδηση. Τα κόμματα εξουσίας (οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση δυνάστες και άρπαγες της ζωής μας) καταρρέουν, ενώ τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας δικαίως δυσκολεύονται να πείσουν. Το θεσμικό πλέγμα χειραγώγησης της δυσφορίας και ενσωμάτωσης-παροπλισμού των κοινωνικών αντιδράσεων έχει διαρραγεί.
Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πλέον να «υποσχεθεί» στους υπηκόους του πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), κοινωνική ισοπέδωση, ανθρώπινα ερείπια, φοβικά σύνδρομα, επιτήρηση και καταστολή. Γνωρίζει ότι η βαθύτατη κρίση του και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κοινωνίας, με την εφαρμογή πολιτικών-σοκ, θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.
Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πλέον να εξωραϊστεί. H πολιτική και οικονομική εξουσία -εγχώρια και υπερεθνική- απαιτεί υποτέλεια και υπακοή χωρίς καλλωπισμούς και ανταλλάγματα. Μέσα από τα συντρίμμια του «κοινωνικού συμβολαίου» των μεταπολιτευτικών δεκαετιών ξεπροβάλλουν οι διμοιρίες, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, οι «αντι»τρομοκρατικές υπηρεσίες, οι μηχανοκίνητες ομάδες και τα περίστροφα των ένστολων συμμοριών αποκατάστασης της Τάξης. Ξεπροβάλλουν η τήβεννος του δικαστή, τα κάγκελα του κρατητηρίου, κάποιες φορές και τα συρματοπλέγματα των φυλακών. Η καταστολή, από «σιδερένια φτέρνα» του καθεστώτος εκεί που τελειώνει η «επιστήμη» της συναίνεσης, μετατρέπεται στον βασικό πυλώνα διασφάλισης και διαιώνισης των κυριαρχικών προνομίων και συμφερόντων. Στο πλάι της στέκονται επάξια οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η ασφυξία της κρατικής μέγγενης εξαπλώνεται μαζί με τη δυσωδία του δημοσιογραφικού οχετού.
ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε κάθε γωνιά της πόλης μαζί με ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης προσώπων, τηλεφώνων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε γραφείο τύπου της κυβερνητικής εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα αναμασούν ασταμάτητα τα «επιχειρήματα» των αφεντικών τους και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Φωτογραφίες «καταζητούμενων» αντικαθεστωτικών περιφέρονται στις τηλεοπτικές οθόνες σε ένα σύγχρονο κυνήγι κεφαλών και σε μια προσπάθεια εμπέδωσης της κοινωνικής ρουφιανιάς.
Κάθε ακηδεμόνευτος αγώνας κυνηγιέται λυσσαλέα. Όπως οι πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις, με τους μπάτσους να πιέζουν διευθυντές σχολείων και καθηγητές να καταδώσουν τους «πρωταίτιους» καταληψίες. Κάθε κινητοποίηση ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Όπως η νομοθετική αναβάθμιση -σε μια νύχτα- του αδικήματος της παρακώλυσης συγκοινωνιών από πλημμέλημα σε κακούργημα για τον εκβιασμό των μεταφορέων που απέκλειαν τις εθνικές οδούς. Όπως οι αστυνομικές «περιποιήσεις» κατά των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού στην ακρόπολη και των συμβασιούχων δασοπυροσβεστών στο σύνταγμα. Κάθε διαδήλωση χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής και δεκάδες διαδηλωτές σέρνονται στα κρατητήρια και στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες. Όπως στη φετινή πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τους δεκάδες προσαχθέντες και τους 22 συλληφθέντες, εκ των οποίων οι 15 παραπέμφθηκαν με τον κουκουλονόμο (που υποτίθεται ότι θα είχε καταργηθεί εδώ και 1 χρόνο βάσει κυβερνητικής εξαγγελίας). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις συνεχίζουν να είναι στοχοποιημένα, με πιο πρόσφατη την κατασταλτική επιχείρηση λίγες ώρες μετά την κατάληψη χώρου στα πρώην «ψαράδικα» στο Περιστέρι (απέναντι από το νέο δημαρχείο) από ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία κατοίκων, σε συνέχεια των αστυνομικών εισβολών στις 5 & 6 Δεκέμβρη 2009 στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο στα Γιάννενα και το βράδυ της 5ης Μάη στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και στον κατειλημμένο χώρο για την πολύμορφη αναρχική δράση στην οδό Ζαΐμη, στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της μητρόπολης, στο πλαίσιο του κρατικού σχεδίου «καθαρή Αθήνα», τα αστυνομικά πογκρόμ κατά των φτωχοδιάβολων μεταναστών (με τη συνδρομή παρακρατικών συμμοριών) συνιστούν καθημερινό φαινόμενο, συμπληρωματικά στην εφιαλτική επαναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Κορωνίδα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αποτελεί μια πραγματική βιομηχανία διώξεων, που έχει στηθεί για τον εκφοβισμό και την υποχώρηση των αντιστεκόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών. Εκατοντάδες αγωνιζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και δεκάδες φυλακισμένοι αγωνιστές κρατούνται αιχμάλωτοι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου στις φυλακές της δημοκρατίας, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή, οι ανακριτικές κλητεύσεις για απολογίες ή «μαρτυρικές» καταθέσεις πολλαπλασιάζονται, σε μια σαφή ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών ή συγγενικών σχέσεων.
Ο φόβος του κράτους και των αφεντικών για γενικευμένο ξεσηκωμό και εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις αποτυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στην πρόσφατη ψήφιση του τρομονόμου Νο.3 (εντελώς στα κρυφά, στις 26 Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της βουλής). Με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, πρακτικές πλήθους που σχετίζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, εντάσσονται πλέον (ως κακούργημα) στη «σύσταση τρομοκρατικής ομάδας». Το κατασταλτικό δόγμα διευρύνεται από τον «εσωτερικό εχθρό» στις «επικίνδυνες τάξεις» για να «αγκαλιάσει» κάθε πτυχή της κοινωνικής αντίστασης. Το καθεστώς μας ενημερώνει: «είσαστε όλοι ίσοι απέναντι στον τρομονόμο».
ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την παντελή απουσία «προσωπικοτήτων» και ηγετών. Με την έμπρακτη αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού διαχωρισμού στη βάση του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους. Με τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικά κτίρια, στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις αντιιεραρχικές συνελεύσεις κατοίκων και τις καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημοτικών κτιρίων. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων πανεπιστημίων. Με την πολυήμερη κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από τη Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.
Έτσι και σήμερα, η εξέγερση ενάντια στον ζυγό της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τυραννίας και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την αναχαίτιση της κυριαρχικής επέλασης, για το σπάσιμο του απομονωτισμού και την ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για το άνοιγμα περασμάτων προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της εξατομίκευσης, των κοινωνικών διακρίσεων και της υποταγής. Εξέγερση ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτοοργάνωση των αγώνων, των εγχειρημάτων μας και της καθημερινής μας ζωής. Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω». Για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς εξουσία. Κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
Νοέμβρης 2010
αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά
το κείμενο σε μορφή pdf
Τους τελευταίους μήνες η ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να βρίσκεται παντού: στην τηλεόραση, στις ιστοσελίδες και τα blog, στις πολιτικές και οικονομικές ειδήσεις των εφημερίδων σε όλο τον κόσμο. Αναφορές σε μια επικείμενη καταστροφή που ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα για να διεμβολίσει έναν ανήσυχο ύπνο, όλη εκείνη τη νάρκωση που επιβλήθηκε κοινωνικά επί δεκαετίες –και που αυτή τη στιγμή με έναν οδυνηρό τρόπο λαμβάνει τέλος.
Στο επίκεντρο δεν είναι η πιθανή ή επικείμενη χρεοκοπία μιας χώρας. Ό,τι καταρρέει είναι ένα ολόκληρο στάδιο του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, μια ιστορία που ξεκίνησε εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες με την ανάδυση του νεοφιλελευθερισμού ως οικονομικού μοντέλου από τη Σχολή του Σικάγου για να κατισχύσει πολιτικά με τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν. Δεκαετίες παγκοσμιοποίησης και ανελέητης επέκτασης της χρηματοπιστωτικής μηχανής και του πολυεθνικού κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνικής πραγματικότητας. Στον πυρήνα της, ένας εντατικός κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που συγκέντρωσε τον παγκόσμιο πλούτο στα χέρια μιας κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας.
Καθώς ο νεοφιλελευθερισμός επεκτεινόταν, όφειλε να επιβάλλει την κοινωνική και ταξική ειρήνη για να διασφαλίσει την ηγεμονία του. Με οικονομικούς όρους, η αύξηση τόσο της παραγωγικότητας όσο και της παραγωγής συνοδεύτηκαν από καθήλωση των εισοδημάτων και την κατασκευή χρέους. Στον καινούριο θαυμαστό κόσμο υπήρχε καθήλωση της αμοιβής της εργασίας, επισφάλεια και ανεργία, όμως η υπόσχεση της κατανάλωσης παρέμενε ανέπαφη χάρη στις τραπεζικές πιστώσεις. Τα ποσά αμύθητα… Τόσο, που η φούσκα του συστήματος βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τα ιστορικά της όρια.
Είναι βέβαια ειρωνικό το γεγονός ότι συγκριτικά –και με μακροοικονομικούς όρους– η ελληνική οικονομία δεν φαίνεται να έχει τόσο σημαντικό πρόβλημα σχετικά με άλλες του “ανεπτυγμένου” κόσμου (δοκιμάστε να βρείτε στο internet –καθώς δεν θα τα δείτε εύκολα στις εφημερίδες– τα στοιχεία για το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος των βιομηχανικών οικονομιών). Δεν υπάρχει βέβαια καμία έκπληξη, ο καπιταλισμός ήταν πάντα ένα ανορθολογικό οικονομικό σύστημα [και ταυτόχρονα μια μηχανή παραγωγής καταστροφής].
Έτσι, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα παγκόσμιας κλίμακας: η κυριαρχία επιχειρεί την επιβολή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής μηχανικής προτάσσοντας ένα γιγαντιαίο σχέδιο λιτότητας και λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου. Οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται, και αν το πείραμα κριθεί επιτυχημένο, η εξαγωγή του σε όλο τον πλανήτη θα είναι άμεση.
Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο για την οικονομία (είναι όμως ένα κείμενο για την Ελλάδα -και όχι μόνο…).
Για την παραγωγή του εσωτερικού εχθρού: από την κοινωνική λεηλασία στην καταστολή
Οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες του Μίλτος Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγου χρειάζονταν αντιστάθμιση στο κοινωνικό πεδίο. Έτσι, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα αμερικάνικα (και όχι μόνο) πανεπιστήμια έγιναν ακόμη μια φορά οι στρατηγικές δεξαμενές σκέψης του κράτους και του κεφαλαίου. Αντικείμενό τους, η παραγωγή κοινωνικής συναίνεσης και επιβολής μιας εκτατικής κατασταλτικής πολιτικής. Το προϊόν τους το γνωρίζουμε όλοι σήμερα ως πολιτική μηδενικής ανοχής και το πρώτο πεδίο εφαρμογής της ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η πόλη της Νέας Υόρκης –για να εξαχθεί αργότερα σε όλο τον πλανήτη. Ουσιαστικά ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει επιβάλλει παράλληλα ένα παγκόσμιο αστυνομικό κράτος.
Σε αυτή τη διαδικασία πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού ήταν αναγκαία η κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού. Καταρχήν οι φτωχοί, οι άστεγοι και οι μετανάστες (ακριβώς δηλαδή τα στρώματα εκείνα με τόση επιτυχία παράγει σε μαζική κλίμακα ο παγκόσμιος νεοφιλελευθερισμός) ήταν οι πρώτοι που βρέθηκαν στο στόχαστρο του αναδυόμενου αστυνομικού κράτους. Στο αμέσως επόμενο στάδιο θα ακολουθούσε η εγκληματοποίηση κάθε φωνής και κάθε πράξης πολιτικής αντίστασης.
Στις αρχές αυτής της δεκαετίας, δύο γεγονότα επιτάχυναν δραματικά τις εξελίξεις. Αρχικά ήταν η εξέγερση της Αργεντινής, η αδιαμεσολάβητη και οργισμένη σύγκρουση εκατομμυρίων ανθρώπων που είδαν το νεοφιλελευθερισμό να συντρίβει τις ζωές τους. Και ελάχιστα αργότερα, το πλήγμα στους Δίδυμους Πύργους θα έκανε ορατή την ποσότητα της βίας που έχει επιβάλλει η Δύση στον υπόλοιπο κόσμο και που ένα μέρος της επέστρεφε πίσω με το σχήμα ενός θεοκρατικού φονταμενταλισμού. Ήταν βέβαια η Ιστορία που επέστρεφε θριαμβευτικά στην πραγματική ζωή, παρόλες τις διακηρύξεις για το οριστικό τέλος της.
Η αντίδραση της εξουσίας ήταν σχεδόν άμεση. Έτσι, στη διάσκεψη του ΟΗΕ στο Παλέρμο της Ιταλίας το 2003, μια παγκόσμια αντιτρομοκρατική νομοθεσία παίρνει τον χαρακτήρα διεθνούς συμφωνίας και εισάγεται στο ποινικό δίκαιο εκατοντάδων χωρών. Πρόσχημά της η καταπολέμηση των διεθνών εκληματικών δικτύων εμπορίας όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων. Φυσικά στα χρόνια που ακολούθησαν, η παγκόσμια μαφία συνέχισε ανενόχλητη το έργο της, έχοντας -όπως πάντα- εκτεταμένη διασύνδεση, διαπλοκή και κάλυψη με τις κρατικές δομές. Όμως –τί έκπληξη!– η αντιτρομοκρατική νομοθεσία ενεργοποιήθηκε αρκετές φορές ενάντια σε πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα, με ιδιαίτερη έμφαση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Και σε χώρες καθόλου εξωτικές –ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Ελλάδα– η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα επιχειρήθηκε να περιγραφεί με όρους ποινικού δικαίου και εγκληματοτοποίησης.
Στην αφήγηση της εξουσίας, οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες μετατρέπονται σε ακατανόητες καρικατούρες -όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι τελικά μια επιλογή που αποδείχτηκε πολλές φορές επικίνδυνη για την ίδια την εξουσία…
Από την εξέγερση του Δεκέμβρη στη στρατιωτική κατοχή της πόλης
Τον Δεκέμβρη του 2008, στις φλόγες της ελληνικής εξέγερσης έγινε ορατή μια διαφορετική εκδοχή του μέλλοντος. Με αφορμή τη δολοφονία από μπάτσους του 15χρονου Αλέξη, οι συγκρούσεις δεκάδων –ή εκατοντάδων– χιλιάδων ανθρώπων από τον Βορρά ως τον Νότο της χώρας κατέδειξαν μια κρίση βαθιά συστημική, τις βεβαιότητες μιας κοινωνικής κατασκευής που αποδείχτηκαν πήλινες και εύθραστες. Ήταν μια εξέγερση της οργής, μαζί όμως και μια εξέγερση της επιθυμίας και της δημιουργικότητας, ένας κόσμος που φλέγεται αλλά και ένα πρόταγμα που πυρπολεί.
Στην περίοδο που ακολουθεί μετά την εξέγερση, τα πάντα είναι διαφορετικά. Αν από την μία το κίνημα –και ειδικά ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος– μετράει τα κέρδη του, από την άλλη η δημοκρατία παρατάσσει τον στρατό της. Απέναντι σε ένα κύμα ελευθερίας, λόγου, δράσης και σημαντικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η εξουσία οργανώνει καινούριες αστυνομικές δυνάμεις, διευρύνει το ποινικό της οπλοστάσιο και επιχειρεί την εκτεταμένη διασπορά κοινωνικού φόβου με την χρήση των ΜΜΕ. Οικοδομείται συστηματικά η εικόνα ενός δισυπόστατου εσωτερικού εχθρού, που περιλαμβάνει από τη μία τους μετανάστες και από την άλλη τον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο. Ο συνδυασμός τους είναι κάθε άλλο παρά άκυρος: είναι οι αναρχικοί που εντατικά με λόγο και πράξη θέτουν στο επίκεντρο της δράσης τους το ζήτημα των μεταναστών και επιχειρούν έμπρακτα να δημιουργήσουν αναχώματα στις επιθέσεις των κρατικών μηχανισμών και των φασιστών. Μια μάχη που ακόμη και σήμερα συνεχίζεται με οξύτητα στις γειτονιές της πόλης…
Ουσιαστικά, η εξουσία επιχειρεί να εγγράψει στην κοινωνική συνείδηση τη εικόνα μιας έμπρακτης απειλής όχι μόνο για την τάξη και την ασφάλεια, αλλά ιδιαίτερα για την κοινωνική συνοχή. Οι πόλεις γίνονται τόπος μιας αφήγησης για τη βία και το έγκλημα, εικονικές κατασκευές μιας καθημερινότητας που λεηλατείται από κάποιες χιλιάδες επικίνδυνους αναρχικούς και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Στην Ελλάδα, η ονομασία που δόθηκε στην κίνηση του κράτους είναι αντιεξέγερση. Στο επίκεντρο της ανάλυσής της βρίσκεται η απόπειρα του κράτους να ανακαταλάβει τον δημόσιο χώρο, να ελέγξει τις κοινωνικές ροές και τις ρηγματώσεις που προκαλεί η αντισυστημική δράση και να αποικίσει την πραγματικότητα με τα δικά του νοήματα μετά την εξέγερση.
Φυσικά στο επίκεντρο της αντιεξεγερτικής πολιτικής βρίσκεται η στρατιωτική κατοχή της πόλης. Καθώς στη συστημική κρίση που προκάλεσε η εξέγερση του 08 ήρθε να προστεθεί η οικονομική κρίση του 09, η εξουσία γέμισε τις πόλεις (ιδιαίτερα την Αθήνα, αλλά όχι μόνο) με στολές: χιλιάδες –μα χιλιάδες– μπάτσοι παντού, στο γκρίζο της πόλης ήρθε να εγκατασταθεί μόνιμα το μαύρο, μπλε και φαιό των ειδικών σωμάτων αστυνομικής βίας. Όχι μόνο μια εικόνα απειλητική, αλλά και μια απειλή ιδιαίτερα πραγματική για χιλιάδες μετανάστες που κυνηγιούνται, συλλαμβάνονται, βασανίζονται και στοιβάζονται επί μήνες στα κελλιά των αστυνομικών τμημάτων. Και η επικέντρωση στους μετανάστες είναι γιατί συνιστούν το πιο αδύναμο (και πιο κυνηγημένο και συκοφαντημένο) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας –και έτσι αυτό στο οποίο οργανώνεται κυρίαρχα η παραγωγή της κρατικής βίας.
Για το επαναστατικό κίνημα, τα προβλήματα –σε σύγκριση με τους μετανάστες– είναι πολύ μικρότερης τάξης μεγέθους, υπάρχουν όχι μόνο οι εγγραφές στην κοινωνική ιστορία, οι δομές, η πολυπλοκότητα, το βάθος και το μέγεθος που απαιτούνται, αλλά και μια τεράστια εμπειρία και κληροδοτημένη μνήμη πάνω στην καταστολή. Όμως είναι ακριβώς η ανάκληση της μνήμης που επισημαίνει ότι η επιθετικότητα της εξουσίας δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: από την εισβολή της αντιτρομοκρατικής σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους μέχρι την κατασκευή κακουργηματικών κατηγοριών και τις προφυλακίσεις συντρόφων χωρίς κανένα απολύτως αποδεικτικό στοιχείο, όλα καταδεικνύουν τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Με κορυφαία του στιγμή την πρόσφατη δολοφονία εν ψυχρώ του αναρχικού Λάμπρου Φούντα.
Τόση δημοκρατία, ούτε στη χούντα (σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας).
Βρισκόμαστε στο έδαφος ενός πεδίου μάχης. Όμως η αντιπαράθεση δεν είναι προφανώς ανάμεσα στην εξουσία και την επανάσταση, η σύγκρουση αφορά το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο του μέλλοντος. Η κρίση –βαθειά συστημική και όχι μόνο οικονομική– θέτει κάθε κίνηση μέσα στο πλαίσιο της Ιστορίας και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων αυτή τη στιγμή συμβαίνουν πάρα πολλά από πάρα πολλούς. Και είναι αλήθεια ότι οι σιδερόφρακτες στρατιές της δημοκρατίας είναι πολύ μικρές απέναντι στο κύμα της πραγματικότητας που σαρώνει τον παλιό κόσμο.
Συμπυκνώσεις μιας αφήγησης στα συμβολικά και υλικά πεδία του πολέμου
Στις προηγούμενες ενότητες του κειμένου επιχειρήθηκε μια συμπυκνωμένη παρουσίαση της ιστορικής πραγματικότητας που αυτή τη στιγμή εκβάλλει στην ελληνική κοινωνία: η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, η οικονομική –και συνακόλουθα συστημική– κρίση του καπιταλισμού, οι ριζικοί πολιτικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που βρίσκονται σε εξέλιξη, η ανάδυση ενός σκληρού κράτους ασφάλειας, η εγκληματοποίηση κοινωνικών –όπως οι μετανάστες και τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας– και πολιτικών –όπως ο αντιεξουσιαστικός/αναρχικός χώρος– υποκειμένων. Αναμφίβολα λείπουν πολλά για να συμπληρώσουν την εικόνα αυτού του ιστορικού πειράματος που πραγματοποιείται στον ελλαδικό χώρο –και που η έκβασή του θα καθορίσει πολύ περισσότερα σε όλο τον πλανήτη.
Όμως στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επικεντρώσουμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή του αγώνα, ενδεικτική της απόπειρας της εξουσίας να εγγράψει τη δικιά της αφήγηση πάνω στο σώμα της ιστορίας. Είναι η περίπτωση του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη και θυμίζει έντονα τις νομικές και πραγματικές κατασκευές της καταστολής που επιχειρήθηκαν συνολικά στο επαναστατικό κίνημα της Ιταλίας και της Γερμανίας στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν και κάποιες φορές γίνεται δύσκολο να διακρίνεις τη φάρσα…
Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από το πρωινό της 16ης γενάρη του 2006, όταν ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου, μετά από μια ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της οδού Σόλωνος. Από την πρώτη στιγμή ξέσπασε μια καταιγίδα διασποράς κατασκευασμένων πληροφοριών, που τροφοδοτήθηκε συστηματικά από τα γραφεία της Ασφάλειας και διεκπεραιώθηκε πρόθυμα από τους παπαγάλους των ΜΜΕ.
Ο Γιάννης μεταφέρθηκε αμέσως σε μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου, όμως αυτό δεν τον προστάτεψε σε τίποτα από βασανιστήρια: αντιγράφοντας τις τακτικές της CIA, οι ανακριτές του τον υποβάλλουν σε ειδική χημική-φαρμακευτική αγωγή μέσα στο νοσοκομείο προκειμένου να τον οδηγήσουν σε έναν παραισθητικό κόσμο από τον οποίο θα επιχειρούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες (μικρή σημείωση: δεν ήταν η πρώτη φορά, το ίδιο συνέβη και το καλοκαίρι του 2002, μετά τη σύλληψη του βαριά τραυματισμένου Σάββα Ξηρού ως μέλους της ΕΟ 17Ν).
Όμως ο Γιάννης αντέχει, δεν ενδίδει και από κει και πέρα η Ασφάλεια ξεδιπλώνει τα δικά της παραισθητικά σενάρια: κατασκευάζεται η συμμορία των ληστών με τα μαύρα, στην οποία αποδίδεται σωρεία ληστειών αλλά και στενή διασύνδεση με ένοπλες επαναστατικές ομάδες. Τρεις ακόμη σύντροφοι κατονομάζονται ως μέλη της και επικηρύσσονται με 600.000 ευρώ. Σταδιακά η αφήγηση της εξουσίας θα επεκταθεί, διακηρύσσοντας τη στενή διασύνδεση του συνόλου του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου με το οργανωμένο έγκλημα (!) σε μια κατασκευή τρόμου που θυμίζει έντονα ανάλογες κατασκευασμένες υποθέσεις στο παρελθόν στην κεντρική και νότια Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στη Λατινική Αμερική. Ποιος υποστήριξε ποτέ ότι η εξουσία δεν έχει φαντασία;
Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία της εξουσίας ενισχύει εκθετικά την ανυποληψία της: στο κοινωνικό πεδίο οι αφηγήσεις του τρόμου δεν βρίσκουν έρεισμα και δεν γίνονται πιστευτές -τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τη διαφάνεια του λόγου, της στάσης και της πράξης εκείνου του ονείρου που αντιπαρατάσσεται στον εφιάλτη. Έτσι κι αλλιώς αυτού του είδους οι αφηγήσεις δεν είναι πρόσφατες, ιστορίες τόσο παλιές που μετράνε ήδη 1,5 αιώνα, τότε που όλα τα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης κυνηγούσαν με φανατισμό φανταστικά τρομοκρατικά δίκτυα που απειλούσαν την ηγεμονία του παλιού κόσμου. Οι κατασκευές του εσωτερικού εχθρού προβάλλονται με οξύτητα κάθε φορά που η ιστορική κίνηση μένει μετέωρη ανάμεσα σε αυτό που ψυχορραγεί και σε αυτό που παράγει την ελπίδα.
Όμως… Στη δίκη που γίνεται, όλα τα σενάρια καταρρέουν, οι φανταστικές συμμορίες, οι σωρείες ληστειών, η διασύνδεση με ένοπλες οργανώσεις δεν μπορούν να σταθούν με κανένα τρόπο στο δικαστήριο. Ο Γιάννης καταδικάζεται για τη ληστεία στην Εθνική Τράπεζα (την οποία υποστηρίζει, ως πράξη ενάντια στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης και τμήμα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου) στην εξοντωτική ποινή των 35 χρόνων και 6 μηνών. Ποινή που απλά δεν έχει προηγούμενο (ας σημειωθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πραξικοπηματιών που καταδικάστηκαν για την επιβολή χούντας στην Ελλάδα την περίοδο ’67-74 εισέπραξαν πολύ μικρότερες καταδίκες).
Τελικά, στο πρόσωπο του Γιάννη, η εξουσία κατασκευάζει ένα σύμβολο εγκλήματος επιχειρώντας εντατικά να το καταστήσει καθολικό για ολόκληρο το κίνημα και να απονοηματοδοτήσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Και αυτή της η κίνηση οφείλει να γίνει κατανοητή στο συνολικό πλαίσιο όχι μόνο της καταστολής, αλλά ολόκληρης της ιστορικής στιγμής που διανύουμε.
Αντί επιλόγου
Καθώς η δίκη σε δεύτερο –και τελευταίο βαθμό– του Γιάννη θα ξεκινήσει στις 28 Απρίλη, οι κινήσεις αλληλεγγύης στον Γιάννη θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων της περιόδου, τμήμα μιας συνολικότερης αντίστασης που εκδηλώνεται απέναντι σε ολόκληρο το πεδίο της κρατικής καταστολής ενάντια στην κοινωνία. Ο σύντροφος θα δικαστεί ακόμη μια φορά συνολικά γι’ αυτό που είναι –ένας αναρχικός– και σ’ αυτό το πλαίσιο κινδυνεύει σοβαρά με μια επιβεβαίωση της αρχικής βαρειάς καταδίκης του.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν πολλά που λείπουν, τόσο από τη συνολικότερη ανάλυση, όσο και από τις επιμέρους παραμέτρους. Ένα από τα πιο σημαντικά, η στάση του Γιάννη μέσα στις φυλακές, η ενεργός συμμετοχή του στην γενικευμένη εξέγερση των φυλακισμένων σε όλη τη χώρα τον Απρίλη του 07, όπως και στη μαζική απεργία πείνας χιλιάδων κρατούμενων τον Νοέμβρη του 08. Όμως αυτό είναι ένα κομμάτι του πρόσφατου παρελθόντος που μάλλον θα γίνει επιτακτικό στο άμεσο μέλλον. Γιατί οι αγώνες ήταν και είναι συνολικοί. Γιατί συνεχίζονται…
Μπάτσοι με αυτόματα στο χέρι, νυχτερινά μπλόκα και εξευτελιστικοί έλεγχοι σε κάθε γωνία, μυστικοί πράκτορες του καθεστώτος χτυπάνε τις πόρτες και απαιτούν από τον πληθυσμό να δώσει πληροφορίες, πρόθυμοι πληροφοριοδότες σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, φοβισμένα πρόσωπα περιδιαβαίνουν στους δρόμους προσπαθώντας «να κοιτάνε την δουλειά τους». Βερολίνο 1936 ή Ν. Φιλαδέλφεια 2010; Επιστροφή στο παρελθόν ή πείραμα για το μέλλον;
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει γίνει πραξικόπημα και ο παπανδρέου δεν αποφάσισε να ψαλιδίσει το μουστάκι του προς το στενότερο. Κι αν αυτό δε συμβαίνει είναι ακριβώς γιατί δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Οι δυτικές δημοκρατίες με τον ίδιο τρόπο που ενσωμάτωσαν τα χρήσιμα για αυτές στοιχεία του ναζισμού έμαθαν και από τα λάθη του. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή με πρόσχημα την εξάρθρωση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας» κάνει μια χαρά την δουλειά της, χωρίς να έχει ανάγκη αντιαισθητικά τανκς και παρωχημένες στρατιωτικές παρελάσεις, πόσο μάλλον στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αναστολή του συντάγματος.
Και αυτή η δουλειά δεν είναι άλλη από την μετατροπή μιας κατάστασης που προβάλλεται σαν να αφορά ελάχιστους σε όχημα για αλλαγές που αφορούν τους πάντες. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ν. Φιλαδέλφεια είναι η κατοχύρωση της λειτουργία της ως κανονικότητας, ως κάτι που μπορεί να συμβαίνει αρκεί το κράτος να λέει πως είναι απαραίτητο. Η ισχύς του κράτους δεν ασκείται ποτέ αποκλειστικά προς τον συγκυριακό στόχο της. Αντίθετα, κάθε φορά που ασκείται χωρίς να συναντά αντιστάσεις διαχέεται προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις κατοχυρώνοντας τον εαυτό της. Κατοχυρώνοντας την δυνατότητά της να ασκηθεί ξανά, οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε, με οποιαδήποτε αφορμή παρουσιαστεί ως «αναγκαιότητα». Η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας.
Όποιος λοιπόν νομίζει πως η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στην Ν. Φιλαδέλφεια δεν τον αφορά, κοιμάται έναν ύπνο του οποίου το ξύπνημα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο. Όποιος νομίζει πως τα νυχτερινά μπλόκα, τα ψαξίματα, οι πεζές περιπολίες και οι φιλικές ανακρίσεις της αντιτρομοκρατικής, είναι το λογικό παρεπόμενο μιας «απαραίτητης εξάρθρωσης», μιας ασφαλούς πληροφορίας ή έστω μιας βάσιμης υποψίας ενάντια σε κάποιους «που πήγαιναν γυρεύοντας» δεν κάνει άλλο από το να πριονίζει ανέμελα το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Όποιος παρακολουθεί ατάραχος αγωνιστές να διώκονται, να φυλακίζονται και να παρουσιάζονται σαν τέρατα στα τηλεοπτικά παράθυρα επειδή για την κυρίαρχη τάξη αποτελούν «τρομοκράτες», πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η εκλογίκευση είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής που ονομάζει τους πολιτικούς αθώους, τους εφοπλιστές φιλάνθρωπους, τους μπάτσους προστάτες του πολίτη, τους συνδικαλιστές προασπιστές των συμφερόντων των εργατών, τους μετανάστες εγκληματίες, τους απεργούς παράνομους. Πρέπει να καταλάβει πως η «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα» είναι επί της ουσίας εργαλείο για την εν δυνάμει εξάρθρωση κάθε κοινωνικής ανυποταξίας. Πράγμα που δεν αφορά απλώς το αντάρτικο πόλης ούτε φυσικά μόνο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά καθένα για τον οποίο τα άλλοθι του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.
Δεν χρειάζονται σπουδές κοινωνιολογίας για να καταλάβει κανείς πως η διάψευση της πρωτοκοσμικής καταναλωτικής ευδαιμονίας, τα έκτακτα οικονομικά μέτρα και η διαφαινόμενη υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ σε συνδυασμό με την ολοένα και ασφυκτικότερη καθημερινότητα ελέγχου και επιτήρησης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ανυποψίαστους. Δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για σιωπηλή ή φοβισμένη απραξία και σίγουρα δεν πρέπει να αφήνουν κανένα περιθώριο για την δημιουργία μιας εφεδρείας πρόθυμων υποτακτικών και συνεργατών των αρχών. Μια εφεδρεία η οποία να ενσαρκώνεται στο ένα ή το άλλο κάθαρμα που βρίσκει διέξοδο από την ιδιωτική του μιζέρια στην κοινωνική «καταξίωση» του καταδότη. Εκείνου που κάνει την βρώμικη δουλειά σε μια «κοινή υπόθεση» απέναντι στο «απόλυτο Κακό».
Όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να σχηματίσουν αυτό τον υπόγειο στρατό των αφεντικών πρέπει να απομονώνονται και να κατατροπώνονται άμεσα. Να επιδεικνύονται με διάθεση διαπόμπευσης η στάση και τα κίνητρά τους. Να αναχαιτίζεται δημόσια η ποταπότητα που εμφανίζουν ως προτέρημα. Κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του νόμου ας έχει το νου του.
Μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ
Άμεση απελευθέρωση σε όσους διώκονταιγια την υπόθεση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας»
Αναρχικοί / Αντιεξουσιαστές
Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της «κοινής γνώμης».
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.
Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα.
Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία;
Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση «πληρώνουν». Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου τις «εξάρθρωσης…» απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείριση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας;
Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια τη παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικηρύξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών… Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το «Άβατο των Εξαρχείων», το «πανεπιστημιακό άσυλο», «την επέτειο του Δεκέμβρη» φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη.
Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς…) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παράγουν και τις ζωές που ζουν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της.
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έχει το μάτι στραμμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει.
Υποθέτοντας ότι θα εκμεταλλευτούν την «παγωμάρα» του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια «περίοδο χάριτος» να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του «προοδευτικού επώνυμου κόσμου», προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος.
Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητα τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι «οι δικοί μας» και ποιοι είναι «οι άλλοι».
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο.
Όλοι αυτοί οι «άλλοι» καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι Χρυσοχοίδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί «λειτουργήματος» και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας.
Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανοούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας. Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα «στοιχεία» ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να είναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία…
Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι «αλήτες και ρουφιάνους», συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γιατό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην «κοινή γνώμη» και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους. Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν.
Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς.
Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 14&15 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ 6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15/4 7.00μμ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 27/4 6.00μμ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ
Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες
*Μια χρήσιμη αντιστοίχιση των γεγονότων από το Ρεσάλτο:
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html
Μηνύματα συντρόφων από το στόχαστρο της κρατική καταστολής:
Το λιμάνι των Χανίων είναι γνωστό για το ηλιοβασίλεμα του. Το σημείο από το οποίο φαίνεται καλύτερα είναι η κατάληψη roza nera, αυτοί που υψώνουν τείχη και το κρύβουν, δεν θα καταλάβουν…
Τι δυστυχία του ήλιου να ανατέλλει στον κόσμο τους…
Από τις 2/3/10 ξεκίνησε η διαδικασία δημοπράτησης του κτιρίου όπου στεγάζεται εδώ και 6 χρόνια η κατάληψη Rosa Nera που βρίσκεται στα Χανιά, προκειμένου να ανακατασκευαστεί και να μετατραπεί σε έναν χρήσιμο και άμεσα εκμεταλλεύσιμο χώρο για τα αφεντικά και τους θεσμικούς παράγοντες. Παρόλο που αποκρύφτηκε από τη δημοσιότητα για να αποφευχθούν οι δεδομένες κοινωνικές αντιδράσεις,η πρώτη διαδικασία της δημοπρασίας διεκόπη όταν καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους/ες την εμπόδισαν με παρέμβαση τους. Τελικά, η δημοπρασία ολοκληρώθηκε μια επόμενη μέρα άλλου, εκτός του χώρου πολυτεχνείου.
Ο πρύτανης δηλώνει ότι οι εργασίες θα ξεκινήσουν έως τέλος Μαρτίου και θα λήξει η κατάληψη. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η ενεργοποίηση όλου του θεσμικού συρφετού, των τοπικών παραγόντων της πόλης, το οποίο προσπαθεί με δηλώσεις και συσκέψεις, να βρει τον δρόμο προς την βίαιη εκκένωση των καταληψιών από τον ζωτικό και πολιτικό τους χώρο. Στην προσπάθεια αυτή μηχανεύονται τρόπους για να αποσπάσουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση που θα στρώσει τον δρόμο στις δυνάμεις καταστολής.
Όμως οι καταλήψεις είναι χώροι στους οποίους εδαφικοποιούνται οι επιθυμίες, η πορεία των οποίων δεν μπορεί να οριστεί από τους κυρίαρχους.
Σε ένα σύστημα που περνάει κρίση, οι καταλήψεις είναι οι χώροι που τους δημιουργούν πρόβλημα, οι χώροι στους οποίους γεννιούνται και ορθώνονται οι κοινωνικές αντιστάσεις, οι χώροι που φοβούνται. Είναι προπύργια αγώνα.
Μέσα στις καταλήψεις αλλά και έξω από αυτές δοκιμάζεται ο αγώνας συλλογικά και αμφισβητείται ο κόσμος της εξατομίκευσης. Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων που απλώνεται σαν ιστός σε όλες τις πόλεις τρομάζει τον κυρίαρχο κόσμο, αυτόν που σμιλεύεται από σχέσεις ιεραρχίας,καταπίεσης και της εκμετάλλευσης,καταστολής και συναίνεσης.
Όπως αναφέρεται σε κείμενο της κατάληψης:
Η υπεράσπιση της Rosa Nera και των καταλήψεων…δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι του αγώνα για αυτοκαθορισμό και ελευθερία. Αφορά στους κοινωνικούς χώρους γιατί όταν απειλείται ένας απειλούνται όλοι. Καθετί που χάνεται από απ’ τη μεριά των πολλών γίνεται όπλο αγριότερης εκμετάλλευσης στα χέρια των λίγων ισχυρών. Το δικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη. Αυτή μας κρατάει όρθιους απέναντι στην βαρβαρότητα και απελευθερώνει αστείρευτες δυνάμεις αντίστασης και ανατροπής των σχεδίων εναντίoν μας.
Στέλνουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς στην κατάληψη Roza Nera, μαζί με την αμέριστη συμπαράσταση μας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROZA NERA.
Πρόσφατα, συναδέλφισσα, μέλος του σωματείου που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας καφετεριών VΙΑ VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση από τον Καρέζο (ο οποίος περίμενε απ’ έξω) κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο. Ο Καρέζος καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…
Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.
Την κυβερνητική τρομοκρατία των οικονομικών μέτρων και της αστυνομικής καταστολής ακολουθεί χαμογελαστά η εργοδοτική τρομοκρατία της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της τραμπούκικης συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να παλέψει συλλογικά για τα αυτονόητα (πλήρη ασφάλιση, ένσημα, αποζημιώσεις, αξιοπρέπεια). Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας απέναντι σε συνδικαλιστές βάσης το τελευταίο διάστημα και στους αναρίθμητους εργαζομένους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες καθημερινά, τη στιγμή που οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές με τους παχυλούς μισθούς διοργανώνουν συνέδρια-φιέστες, προβάροντας το υπουργικό τους κοστούμι.
Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο.
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού
Σαν μια πρώτη άμεση απάντηση στο γεγονός της τραμπούκικης εργοδοτικής συμπεριφοράς, σήμερα το πρωί πάνω από 50 άτομα (αριθμός που σταδιακά αυξανόταν και έφτασε μέχρι και τους 100 αλληλέγυους) έχουν προχωρήσει σε αποκλεισμό, από τις 10 το πρωί, του καταστήματος της Via Vai στο Σύνταγμα. Ένα μεγάλο πανό πήρε θέση προς το δρόμο, ενημερωτικές αφίσσες κολλήθηκαν στους γύρω τοίχους ενώ ταυτόχρονα μοιραζόταν και εκατοντάδες κείμενα.
Η κίνηση έτυχε θερμής υποδοχής από τους περισσότερους περαστικούς ενώ το αφεντικό άρχισε να ψελλίζει οτιδήποτε ακατάληπτο του ερχόταν στον εγκέφαλο, προσπαθώντας να βγει και από πάνω. Προσπάθησε να βγάλει ψεύτες τα μέλη του Σωματείου λέγοντας ότι ποτέ δεν έγιναν όσα περιγράφονται στο κείμενο ενώ παράλληλα δεν σταμάτησε λεπτό να εκφράζει την άποψή του για το γεγονός. Οι συγκεντωμένοι απαντούσαν συνεχώς με συνθήματα ενάντια στα αφεντικά, παράλληλα προέτρεπαν τους υπόλοιπους εργαζομένους να συμπαρασταθούν στον αγώνα και τέλος, υπήρχαν και στιγμές “διαλόγου” με τον εργοδότη.
Ύστερα από λίγη ώρα, το αφεντικό αποχώρησε προς τα ενδότερα (στο υπόγειο του μαγαζιού), όπου παραμένει μέχρι αυτήν την ώρα.
Κίνησεις όπως η σημερινή δείχνουν πως πρέπει να απαντάμε στις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Η άμεση δράση είναι ένα πολύτιμο όπλο στα χέρια μας και οφείλουμε να το αξιοποιούμε σε κάθε ευκαιρία. Έχουμε χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια από ανακοινώσεις “που καταδικάζουν το γεγονός”. Πλέον, όταν παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας, συλλογικά και δυναμικά, αυτόνομα και ταξικά, δίνουμε τις απαντήσεις που πρέπει και κάθε επίδοξος Καρέζος θα μας βρίσκει μπροστά του.
ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
(αναδημοσίευση από katalipsiesiea.blogspot.com)
Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο
1π.μ. Πριν από λίγη ώρα δέχτηκε επίθεση από ομάδα φασιστών η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησαν να κάψουν κάποιους χώρους, επιτέθηκαν στην τακτική συνέλευση της κατάληψης, απωθήθηκαν με επιτυχία από συντρόφους και συντρόφισσες που στη συνέχεια βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις σοσιαλδημοκρατικές διμοιρίες των ΜΑΤ. Ο τρόπος με τον οποίο οι φασίστες ενεργοποιούνται διακριτά σε σχέση με τα κρατικά τους αδέλφια αλλά και η πύκνωση της επιθετικότητας τους έχει να κάνει τόσο με την επίταση της κατασταλτικής στρατηγικής (που διαστέλλει την θεσμική αδιαλλαξία) όσο και με την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Από τη μια γίνεται μια προσπάθεια διεύρυνσης του δεξιόστροφου κοινωνικού μετώπου μέσα από τη θεσμική νομιμότητα και από την άλλη συμμορίες των ελληνόψυχων ερπετών επιτείνουν την παραβατική τους δράση και την τακτική των δολιοφθορών ενάντια σε εστίες συγκρότησης αντικαθεστωτικής δράσης.
Πήραν και πάλι τις άμεσες απαντήσεις τους. Υπήρξαν αντανακλαστικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Υφανέτ που ξεπέρασαν γρήγορα τον πρώτο αιφνιδιασμό για να αντιστρέψουν την συνθήκη στη συνέχεια και να αναχαιτιστούν από την αστυνομία. Μια αστυνομία που υπερασπίστηκε τους φασίστες καλύπτοντας την φυγή τους, χωρίς να “συλλάβει” κανέναν, στήνοντας έναν κλοιό γύρω από την κατάληψη με σκοπό να περιορίσει την εστία των αντιδράσεων. Αυτή τη στιγμή ο κλοιός έχει σπάσει και δεκάδες αλληλέγγυοι ετοιμάζονται για μια συνέλευση αποτίμησης, εκτίμησης της κατάστασης και οργάνωσης των επόμενων κινήσεων.
Εμείς από την κατάληψη Σκαραμαγκά στέλνουμε δύναμη και αγάπη, μια μεγάλη αγκαλιά στη Υφανέτ
και σφίγγουμε την γροθιά μας ψυθιρίζοντας: αλίμονο στους υπερασπιστές αυτού του γερασμένου κόσμου!
Η βάρδια της Τρίτης
Σχετικά με την παρακολούθηση συντρόφου από πράκτορα της ΕΥΠ στην Αγία Παρασκευή
Την Τρίτη 5/1/2010, στις 19:30, καθώς ο σύντροφός μας Κ.Μ. επέστρεφε στο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή, αντιλήφτηκε ένα άτομο να «περιεργάζεται» το αυτοκίνητο της μητέρας του μέσα στη πυλωτή της πολυκατοικίας. Μετά από ερώτηση του έκπληκτου συντρόφου για το «ποιος είναι και τι κάνει εκεί;» ο άγνωστος προσπάθησε να ξεφύγει. Ο σύντροφος τον κυνήγησε και κατάφερε να τον σταματήσει σε μικρή απόσταση από το σπίτι. Επόμενο είναι ότι με το κυνηγητό και τις φωνές, η γειτονιά βγήκε στο δρόμο και μετά από την πίεση που δέχτηκε, ο άγνωστος αναγκάστηκε να επιδείξει την αστυνομική του ταυτότητα. Θαμώνες γειτονικού προποτζίδικου, τον είχαν άλλωστε ήδη αναγνωρίσει ως πελάτη των τελευταίων δύο ημερών. Αυτόν και άλλο ένα άτομο το οποίο ήταν ακόμα μέσα στο πρακτορείο, αλλά παρά την προσπάθεια των περιοίκων να τον σταματήσουν κατάφερε να διαφύγει με μηχανή μεγάλου κυβισμού χωρίς πινακίδες , εγκαταλείποντας στις «ανακριτικές μεθόδους» της γειτονιάς το συνάδελφό του. Ο αστυνομικός ο οποίος τελικά υπηρετεί στην ΕΥΠ, αρνήθηκε να δώσει οποιαδήποτε πειστική εξήγηση, επικαλούμενος διαρκώς «προσωπικούς και συναισθηματικούς λόγους». Μετά από λίγο, κατέφθασαν περιπολικά –τα οποία είχαν καλεστεί από περιοίκους- και ο αστυνομικός αποκτώντας την χαμένη του ευγλωττία δήλωσε ότι βρίσκεται σε «αποστολή», και ότι ο σύντροφός μας απειλούσε την σωματική του ακεραιότητα. Με δεδομένη τη μεταστροφή της στάσης του μπάτσου και μετά από επικοινωνία τόσο με εμάς όσο και με τη δικηγόρο του, ο σύντροφος αποφάσισε να προχωρήσει σε μήνυση και όλοι μαζί κατέληξαν στο τοπικό τμήμα για τα περαιτέρω. Κατά τη διάρκεια της μήνυσης οι τοπικοί ασφαλίτες φρόντισαν για το φιλικό κλίμα επιδεικνύοντας αφενός τις γνώσεις τους για την προσωπική ζωή του συντρόφου (τόπο εργασίας, φιλικό περιβάλλον κλπ) αλλά και ειρωνευόμενοι τις επιχειρησιακές ικανότητες του συναδέλφου τους.
Για την ιστορία η δικαιοσύνη μετά από παρέμβαση εισαγγελέα έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της και ο πράκτορας της ΕΥΠ δε πέρασε το βράδυ του στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής ούτε οδηγήθηκε την επομένη στο αυτόφωρο, αφού πήρε ρητή δικάσιμο.
Οι απειλές του Σανιδά για τους κατειλημμένους χώρους.
Οι συμμορίες που βαφτίστηκαν «επιτροπές κατοίκων».
Τα καθημερινά πογκρόμ, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα. (πχ ΑΤ Νίκαιας , ΑΤ Ακροπόλεως)
Η χολιγουντιανή υπόθεση των συλλήψεων στο Χαλάνδρι στην εκπνοή της προεκλογικής περιόδου. Η συνέχιση της υπερπαραγωγής, από τη νέα κυβέρνηση, με νέα εντάλματα, υπαγορευμένα δημοσιεύματα και συλλήψεις.
Η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων και του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας.
Η εφαρμογή του κουκουλονόμου στους συλληφθέντες της συγκρουσιακής πορείας στο ΑΤ Νίκαιας.
Η επικήρυξη των 3 καταζητούμενων αναρχικών λίγες βδομάδες πριν τη δίκη του συντρόφου μας Γιάννη Δημητράκη, που είχε διπλό στόχο: Αφενός να επηρεάσει την επερχόμενη δίκη και αφετέρου να συνεισφέρει στην εδραίωση του νέου κατασκευάσματος της σύνδεσης «οργανωμένου εγκλήματος-τρομοκρατίας-αναρχικού χώρου».
Η κατασταλτική στρατηγική των προληπτικών συλλήψεων και της μηδενικής ανοχής που εφαρμόστηκε στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Οι χίλιες προληπτικές προσαγωγές και η έφοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο «Ρεσάλτο» και στο Δημαρχείο Κερατσινίου μαζί με τα παραληρήματα περί γιάφκας και μεγάλης αστυνομικής επιτυχίας.
Η αστυνομική βία, η δολοφονική επίθεση των αστυνομικών της Ομάδας «Δ» στο σώμα των διαδηλωτών στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη που προκάλεσε –πέρα από όλα τα άλλα-και τον βαρύ τραυματισμό της αγωνίστριας του ΕΕΚ Αγγελικής Κουτσούμπου.
Οι προσαγωγές και οι καθημερινές παρακολουθήσεις συντρόφων.
Είναι σαφές ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τα διαφορετικά σημεία της ίδιας στρατηγικής. Της ιδεολογικής και κατασταλτικής αντεπίθεσης, της ανασύνταξης της δημοκρατίας μετά το Δεκέμβρη.
Ενημέρωση-Συζήτηση
Πολυτεχνείο Τετάρτη 13/1, 20:00
Αναρχικοί Σύντροφοι Συντρόφισσες
