Έχουμε και λέμε..

Δευτέρα 19:30 αυτοσχεδιασμός

Τετάρτη 23:00 tango

Παρασκευή 17:30 σύγχρονος χορός

Σάββατο 17:30 salsa

και… συνέλευση κάθε Τετάρτη 21:30

Σχετικά με την παρακολούθηση συντρόφου από πράκτορα της ΕΥΠ στην Αγία Παρασκευή

Την Τρίτη 5/1/2010, στις 19:30, καθώς ο σύντροφός μας Κ.Μ. επέστρεφε στο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή, αντιλήφτηκε ένα άτομο να «περιεργάζεται» το αυτοκίνητο της μητέρας του μέσα στη πυλωτή της πολυκατοικίας. Μετά από ερώτηση του έκπληκτου συντρόφου για το «ποιος είναι και τι κάνει εκεί;» ο άγνωστος προσπάθησε να ξεφύγει. Ο σύντροφος τον κυνήγησε και κατάφερε να τον σταματήσει σε μικρή απόσταση από το σπίτι. Επόμενο είναι ότι με το κυνηγητό και τις φωνές, η γειτονιά βγήκε στο δρόμο και μετά από την πίεση που δέχτηκε, ο άγνωστος αναγκάστηκε να επιδείξει την αστυνομική του ταυτότητα. Θαμώνες γειτονικού προποτζίδικου, τον είχαν άλλωστε ήδη αναγνωρίσει ως πελάτη των τελευταίων δύο ημερών. Αυτόν και άλλο ένα άτομο το οποίο ήταν ακόμα μέσα στο πρακτορείο, αλλά παρά την προσπάθεια των περιοίκων να τον σταματήσουν κατάφερε να διαφύγει με μηχανή μεγάλου κυβισμού χωρίς πινακίδες , εγκαταλείποντας στις «ανακριτικές μεθόδους» της γειτονιάς το συνάδελφό του. Ο αστυνομικός ο οποίος τελικά υπηρετεί στην ΕΥΠ, αρνήθηκε να δώσει οποιαδήποτε πειστική εξήγηση, επικαλούμενος διαρκώς «προσωπικούς και συναισθηματικούς λόγους». Μετά από λίγο, κατέφθασαν περιπολικά –τα οποία είχαν καλεστεί από περιοίκους- και ο αστυνομικός αποκτώντας την χαμένη του ευγλωττία δήλωσε ότι βρίσκεται σε «αποστολή», και ότι ο σύντροφός μας απειλούσε την σωματική του ακεραιότητα. Με δεδομένη τη μεταστροφή της στάσης του μπάτσου και μετά από επικοινωνία τόσο με εμάς όσο και με τη δικηγόρο του, ο σύντροφος αποφάσισε να προχωρήσει σε μήνυση και όλοι μαζί κατέληξαν στο τοπικό τμήμα για τα περαιτέρω. Κατά τη διάρκεια της μήνυσης οι τοπικοί ασφαλίτες φρόντισαν για το φιλικό κλίμα επιδεικνύοντας αφενός τις γνώσεις τους για την προσωπική ζωή του συντρόφου (τόπο εργασίας, φιλικό περιβάλλον κλπ) αλλά και ειρωνευόμενοι τις επιχειρησιακές ικανότητες του συναδέλφου τους.

Για την ιστορία η δικαιοσύνη μετά από παρέμβαση εισαγγελέα έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της και ο πράκτορας της ΕΥΠ δε πέρασε το βράδυ του στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής ούτε οδηγήθηκε την επομένη στο αυτόφωρο, αφού πήρε ρητή δικάσιμο.

Οι απειλές του Σανιδά για τους κατειλημμένους χώρους.

Οι συμμορίες που βαφτίστηκαν «επιτροπές κατοίκων».

Τα καθημερινά πογκρόμ, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα. (πχ ΑΤ Νίκαιας , ΑΤ Ακροπόλεως)

Η χολιγουντιανή υπόθεση των συλλήψεων στο Χαλάνδρι στην εκπνοή της προεκλογικής περιόδου. Η συνέχιση της υπερπαραγωγής, από τη νέα κυβέρνηση, με νέα εντάλματα, υπαγορευμένα δημοσιεύματα και συλλήψεις.

Η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων και του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας.

Η εφαρμογή του κουκουλονόμου στους συλληφθέντες της συγκρουσιακής πορείας στο ΑΤ Νίκαιας.

Η επικήρυξη των 3 καταζητούμενων αναρχικών λίγες βδομάδες πριν τη δίκη του συντρόφου μας Γιάννη Δημητράκη, που είχε διπλό στόχο: Αφενός να επηρεάσει την επερχόμενη δίκη και αφετέρου να συνεισφέρει στην εδραίωση του νέου κατασκευάσματος της σύνδεσης «οργανωμένου εγκλήματος-τρομοκρατίας-αναρχικού χώρου».

Η κατασταλτική στρατηγική των προληπτικών συλλήψεων και της μηδενικής ανοχής που εφαρμόστηκε στην πορεία του Πολυτεχνείου.

Οι χίλιες προληπτικές προσαγωγές και η έφοδος των αστυνομικών δυνάμεων στο «Ρεσάλτο» και στο Δημαρχείο Κερατσινίου μαζί με τα παραληρήματα περί γιάφκας και μεγάλης αστυνομικής επιτυχίας.

Η αστυνομική βία, η δολοφονική επίθεση των αστυνομικών της Ομάδας «Δ» στο σώμα των διαδηλωτών στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη που προκάλεσε –πέρα από όλα τα άλλα-και  τον βαρύ τραυματισμό της αγωνίστριας του ΕΕΚ Αγγελικής Κουτσούμπου.

Οι προσαγωγές και οι καθημερινές παρακολουθήσεις συντρόφων.

Είναι σαφές ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τα διαφορετικά σημεία της ίδιας στρατηγικής. Της ιδεολογικής και κατασταλτικής αντεπίθεσης, της ανασύνταξης της δημοκρατίας μετά το Δεκέμβρη.

Ενημέρωση-Συζήτηση

Πολυτεχνείο Τετάρτη 13/1, 20:00

Αναρχικοί Σύντροφοι Συντρόφισσες

Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, άνθρωποι με ή χωρίς «χαρτιά»

σ’ αυτούς τους δρόμους, σ’ αυτές τις γειτονιές και τις πλατείες,

όπου κάθε μέρα συγκρούονται ο αγώνας για την επιβίωση με τις επιχειρήσεις-σκούπα και την εκμετάλλευση, η αξιοπρέπεια με το ρατσισμό και την ξενοφοβία,

η αλληλεγγύη με τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια και την τρομοκρατία

συναντιόμαστε ακόμα μια φορά, για να μοιραστούμε

στιγμές ελπίδας, χαράς και ελευθερίας

Μουσική-Φαγητό-Χορός

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010, 13:00 μμ, πλατεία Βικτωρίας

Μετανάστριες/ες, πρόσφυγες, αλληλέγγυες/οι

Fête de solidarité

immigré(e)s, réfugié(e)s, gens avec ou sans “papiers”

à ces rues, quartiers et places, où chaque jour se heurtent

la lutte pour la survie avec les “opérations-balayage” et l’exploitation,

la dignité avec le racisme et la xénophobie,

la solidarité avec les humiliations, les tortures et le terrorisme

nous nous rencontrons encore une fois, pour partager

quelques moments d’espoir, de joie et de liberté

cuisine collective, musique, danse

Dimanche 10 Janvier 2010, 13:00 h, place de Victoria

immigré(e)s, réfugié(e)s, solidaires

Solidarity feast

immigrants, refugees, people with or without “papers”

in these streets, neighbourhoods and squares,

where every day the struggle for survival clashes

with the “sweeping operations” and the exploitation,

the dignity with the racism and the xenophobia,

the solidarity with the humiliations, the tortures and the terrorism

we are getting together one more time, to share

a few moments of hope, joy and liberty

food, music, dance

Sunday the 10th of January 2010, 13:00 h, Victoria square

immigrants, refugees, people in solidarity

Festë Solidariteti

Emigrante , refugjat ,njerëz me ose pa ‘’letra’’

Nëpër këto rrugë,nëpër këto sheshe dhe lagje,ku çdo ditë

ndeshen lufta për ekzistencë me operacionet fshesa dhe shfrytëzimin,dinjiteti me racizmin dhe ksenofobinë.

Solidariteti me poshtërimin ,torturat dhe terrorizmin.

Gjendemi edhe një here tjetër për të përjetuar

momente gëzimi,shprese dhe lirie

Ditën e Dielë 10 Janar 2010

Në sheshin Viktoria ,ora 13:00

-me muzikë shumëkulturore

Emigrantë/te,refugjatë,solidarë/re

Σε άρθρο της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ στο φύλλο της 7 Μάη του 1957 αποτυπώνεται με σαφήνεια ένα δείγμα απομυθοποίησης ενός ακόμη “εθνικού συμβόλου”. Πρόκειται για εκείνα τα σύμβολα που ενδυναμώνουν τα περιεχόμενά τους όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την εποχή τους. Μια και η κατάληψή μας έχει απελευθερώσει ένα κτίριο από την κυριαρχική του πρόσληψη είπαμε να αρχίσουμε να απελευθερώνουμε και τα ταπεινά σαρκία των παλιών του ενοίκων από τους μύθους που έστησαν είτε τα ίδια μέσα στην ματαιοδοξία τους είτε οι εθνοκεντρικοί ανακατασκευαστές της ιστορίας. Για τα φράγκα λοιπόν αγαπητή Μαρία…

Την Πεμπτη 24/12 τα ξημερωματα, η αστυνομια εβαλε σε αεροπλανο με προορισμο την Αθηνα, τον Τουρκο πολιτικο προσφυγα Ridvan Celik (Rido) ,ο οποιος ζητα απο το 1991 πολιτικο ασυλο στην Ελλαδα.
Ο Rido ο οποιος ειναι ανυποτακτος απο τον Τουρκικο στρατο (αρνηθηκε να καταταγει για να μη πολεμησει τους Κουρδους ανταρτες) διεφυγε το 1991 στην Ελλαδα και απο τοτε ενω εχει κανει αιτηση δυο φορες για να του δωθει πολιτικο ασυλο μεχρι στιγμης δε του εχει δωθει.
Ο Rido συνελληφθει στις 6/12/2009 οταν τα ΜΑΤ επιτεθηκαν σε ομαδα 20 συντροφων που πηγαιναν στο σημειο συγκεκντρωσης της πορειας για τον ενα χρονο απο τη δολοφονια Αλεξανδρου Γρηγοροπουλου και την εξεγερση που ακολουθησε.
Κρατουνταν απο τις 6/12 μεχρι σημερα στην ΓΑΔ Ηρακλειου,ενω οσες κινησεις εγιναν για προσωρινη απελευθερωση του και εξεταση του αιτηματος του για πολιτικο ασυλο δεν καρποφορησαν με αποτελεσμα ο Rido να κινδυνευει με αμεση απελαση στο φασιστικο Τουρκικο κρατος.
Προφανως η εν κρυπτω μεταφορα του στην Αθηνα και η μερα που διαλεξε το ελληνικο κρατος να τον μεταφερει (24/12),δειχνει οτι θα τον απελασουν.

Ο Ριντο βρισκεται στο αλλοδαπων στη Πετρου Ραλλη.

Ακολουθει κειμενο αλληλεγγυης  που μοιραζεται στο Ηρακλειο:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

“Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.”

Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου, Σεπτέμβριος 1991

Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991,σε ηλικία 22 ετών..Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια ,τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”.Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα.Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη.

Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.

Καλούμε τους φορείς ,τους φοιτητικούς συλλόγους,τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)

αλληλεγγυοι/ες

“Από το Μάιο του 2009, μέσα στο πάρκο τρίτση, έχει «ξεφυτρώσει» και …ζει ο Αγρός. Μια κατάληψη γης, μια κίνηση επανοικειοποίησης ενός κομματιού του πάρκου, προκειμένου να το διαχειριστούμε σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες και παράλληλα ένα ανοιχτό κάλεσμα σε όσους και όσες επιθυμούν να πράξουν το ίδιο. Ο Αγρός είναι ένα εγχείρημα που εναντιώνεται στο ξεπούλημα του πάρκου για εμπορική εκμετάλλευση και στην περιστολή της ελεύθερης κοινωνικής του χρήσης. Προτάσσει την αυτοοργανωμένη συλλογική δράση για ό,τι αφορά στη ζωή μας“

Έτσι αυτοσυστήθηκαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Αγρού (http://eleftherosagros.blogspot.com)… Την Τετάρτη 23 Δεκέμβρη τα μεσάνυχτα δέχτηκαν εμπρηστική επίθεση από φασιστοειδή. Στην πρόσφατη ανακοίνωσή τους γράφουν:

Για την εμπρηστική επίθεση στον Αγρό

Την Τετάρτη το βράδυ 23/12 ο Αγρός, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση δέχτηκε εμπρηστική επίθεση –στις 23:45 καλέστηκε η πυροσβεστική και λίγο αργότερα οχήματά της έσβησαν τη φωτιά. Τα φασιστοειδή περίμεναν να φύγουμε από το χώρο και λίγο αργότερα μπήκαν στα σκοτεινά και μουλωχτά, όπως μαρτυράει το σπασμένο κάγκελο που βρήκαμε στο πίσω μέρος της κατάληψης. Οι σημαντικότερες υλικές ζημιές έγιναν στο χώρο αποθήκευσης των εργαλείων και της δεξαμενής νερού –όπου βρίσκεται και το διαρρηγμένο παράθυρο. Όπως όλα δείχνουν περιέλουσαν ό,τι μπορούσαν με εύφλεκτο υγρό, ενώ στο χώρο βρέθηκαν καμένα κομμάτια μιας τσάντας πλάτης, φιτίλια, εμποτισμένα πανιά με εύφλεκτο υγρό, φελιζόλ κ.α. τυλιγμένα σε πετσέτα. Το μικρό φυτώριο στα δεξιά της κατάληψης, όπου φιλοξενούνταν κάποια φυτάκια μέχρι να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε επίσης –χωρίς φωτιά! Οι ζημιές όπως είπαμε είναι μόνο υλικές, περιορισμένες και επισκευάσιμες.

Η επίθεση στον αγρό, συμπληρώνει μια σειρά άλλων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα σε στέκια και καταλήψεις, όπως στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη στις 2/11, η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias στις 3/11, η εμπρησμός στο σπίτι του αριστερού αγωνιστή Γ. Γιαννατσή στα Πετράλωνα στις 20/11, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη στις 24/11, στο στέκι μεταναστών στα Χανιά 16/12, στο στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη στις 18/12, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη στις 18/12.

Οι παρακρατικές επιθέσεις –ή ακροδεξιά τρομοκρατία όπως την αποκάλεσε πρόσφατα ο αρχηχός της κρατικής καταστολής Χρυσοχοΐδης καλώντας τη να ενεργοποιηθεί- δε μας τρομάζουν. Αντίθετα δυναμώνουν τη βούλησή μας να παραμείνουμε ακλόνητοι-ες στις επιλογές μας, σύμφωνα με τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα. Και αυτά δε χτυπιούνται, γιγαντώνονται.

Από το Σάββατο 26/12 στις 11.00 το πρωί, στον Αγρό αρχίζουν οι δουλειές αποκατάστασης του χώρου.”

Προσυπογράφοντας το σκεπτικό της ανακοίνωσης δρομολογούμε την αλληλεγγύη μας.

Πέμπτη 24/12/09 και ώρα 20:00

Ανθρώπινο Δυναμικό (Resources Humaines)
Λοράν Καντέ, 1999, Γαλλία
Ο Φρανκ γίνεται υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού στο εργοστάσιο που δουλεύει ο πατέρας του. ΄Όταν οι προτάσεις του για βελτίωση της παραγωγικότητας δίνουν αφορμή για απόλυση αρκετών από τους εργαζομένους, η σχέση με την οικογένειά του και την τοπική κοινωνία θα διαταραχθούν αμετάκλητα.

Σάββατο 26/12/09, και ώρα 20:00

“Ζακ Μεσρίν” , και τα 2 Μέρη της ταινίας του Ζαν Φρανσουά Ρισέ, 2008

Η πρώτη ταινία ΎΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ: ΜΕΡΟΣ 1ο΄ παρακολουθεί τη ζωή του Ζακ Μεσρίν από τα παιδικά του χρόνια, τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Αλγερίας και τα πρώτα του βήματα στο “έγκλημα” μέχρι τη δράση του στον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την επιστροφή του στη Γαλλία.

Στη δεύτερη ταινία ο Μεσρίν αυτοτροφοδοτεί το θρύλο του για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, κερδίζοντας την εύνοια των media αλλά και του κόσμου. Στη Γαλλία εκτιμούμε όσους λένε ‘όχι’ – η χώρα μας δημιουργήθηκε μέσα από τη διαμαρτυρία – και σε αυτό το περιβάλλον ο αναρχικός, αντιδραστικός Μεσρίν γίνεται αρεστός». Οι δύο ταινίες διαφοροποιούνται ως προς τη δομή τους: «στο πρώτο έργο βλέπουμε πώς στήνεται η στρατηγική ενός πολέμου, ενώ στο δεύτερο βλέπουμε τον ίδιο τον πόλεμο» λέει ο σκηνοθέτης.

αναδημοσίευση από http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Συντροφικά σας ενημερώνουμε ότι:

από τις οικονομικές συνεισφορές ατόμων, ομάδων, στεκιών, καταλήψεων και ταμείων αλληλεγγύης εσωτερικού και εξωτερικού το συνολικό ποσό των εγγυήσεων των συντροφων-ισσών έχει συγκεντρωθεί.

Από τα 51000 ευρώ, τα 18-20000 συλλέχθηκαν μετά από δυσθεώρητες συνεισφορές συντρόφων-ισσών, ομάδων, και ταμείων αλληλεγγύης από το εξωτερικό. Και τα οποία πρέπει να επιστραφούν το άμεσο χρονικό διάστημα.

Για το λόγο αυτό η συλλογή χρημάτων συνεχίζεται.

Για τις οικονομικές συνεισφορές επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με το e-mail:   tameio22@espiv.net

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!

Ύστερα από την αστυνομική έφοδο το απόγευμα του Σαββάτου 5 Δεκέμβρη στον χώρο του Ρεσάλτο, οι 22 σύντροφοι και συντρόφισσες αφέθηκαν ελεύθεροι από τα δικαστήρια του Πειραιά τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Δεκέμβρη.

Για την μη προφυλάκισή τους αλλά και για να αφεθούν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσης, τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι καθώς και υψηλές χρηματικές εγγυήσεις.

Το συνολικό χρηματικό ποσό των εγγυήσεων ανέρχεται στα 51.000 ευρό.

Πιο συγκεκριμένα: σε έναν από τους συλληφθέντες η εγγύηση είναι 15.000 ευρό, σε τρεις από 5.000 ευρό ο καθένας-καθεμία και σε άλλους-ες εφτά η εγγύηση είναι από 3.000 ευρό.

Το σύνολο των χρηματικών εγγυήσεων πρέπει να κατατεθεί έως την Πέμπτη 17 Δεκέμβρη αλλά για να αποφευχθούν τυχόν γραφειοκρατικές εμπλοκές τα χρήματα της οικονομικής ενίσχυσης είναι σκόπιμο να συγκεντρωθούν έως την Τρίτη 15 Δεκέμβρη.

Για την οικονομική ενίσχυση των 22 συλληφθέντων του Ρεσάλτο, λοιπόν, αλλά και για την έγκαιρη αποπληρωμή των χρηματικών τους εγγυήσεων, συγκροτήθηκε ταμείο αλληλεγγύης.

Η συνδρομή όλων μας σε αυτό κρίνεται απαραίτητη έτσι ώστε τις επόμενες ημέρες να μαζευτεί το συνολικό ποσό των υψηλών χρηματικών εγγυήσεων.

Για τον λόγο αυτό αλλά και για την αμεσότερη και βέβαιη συγκέντρωση των χρημάτων επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με την ηλεκτρονική διεύθυνση tameio22@espiv.net .

Λόγω των τρεχουσών εξελίξεων, το εργαστήρι αυτομόρφωσης για το ανοιχτό λογισμικό αναβάλλεται για την επόμενη Πέμπτη 17/12 την ίδια ώρα.

“I never felt this much alive”
the clash

Mπάσταρδοι, πώς και πώς την περίμενα αυτή τη στιγμή και την έζησα έτσι, με την δολοφονία ενός παιδιού. Από μικροί μεγαλώσαμε μελετώντας απαίσια σχέδια εναντίον της κοινωνίας… αλλά όχι έτσι.
Tηλεφωνημα στις 9 και κάτι, αυτά που μπόρεσα να συγκρατήσω στο μυαλό μου απο το σπίτι μέχρι την πλατεία ήταν μόνο οι λέξεις: πεζόδρομος, πυροβολισμοί, νεκρός, πλαστικές σφαίρες, έχει σφυγμό. Κι εγω δικάβαλο με το ¨γειτονα¨. Tρέμει και τρέμω και γω μαζί του και σκέφτομαι: “έχει σφυγμό, έχει σφυγμό, έχει σφυγμό… ας έχει σφυγμό”. Όταν είδα τις πρώτες φωτιές στους κάδους στον πεζόδρομο ήθελα να δαγκώσω τη γλώσσα μου από τη λύσσα στη σκέψη οτι μάλλον δεν ήταν πλαστικές οι σφαίρες. Η παγωμένη πραγματικότητα μας βρήκε κατάμουτρα έξω απο τα ίδια γαμημένα μπαρ που σπαταλάμε συνήθως τη ζωή μας. Ένα στενό πιο κάτω τα τόσο οικεία πρόσωπα ανθρώπων που γνωρίζω απο τα 16 ήταν στη πλατεία και δεν μου θύμιζαν τίποτα. Όλοι σε μια στιγμή ήμασταν άλλοι, στα πρόσωπα μας η κοινή έκφραση εκείνων που βουβοί μοιράζονται μια μεγάλη συμφορά και στο σώμα του καθένα μας μια βαθιά πληγή απο σφαίρα στην καρδιά.
Μαλιοκούβαρα μπήκαμε στο πολυτεχνείο οι πρώτοι 30-40, σπάμε με κλειστά μάτια τη στουρνάρη και αναποδογυρίζουμε αμάξια για να βρεθούμε σε 10 λεπτά κλεισμένοι μέσα με μια διμοιρία ματ στη τζωρτζ. “Δολοφόνοι γυρίστε σπίτι σας και πείτε στα παιδιά σας ότι απόψε δολοφονήσατε ένα 15χρονο, μπάσταρδοι” φωνάζει κάποιος δίπλα μου και συνειδητοποιώ: κλειστά τα φώτα στα παράθυρα – κρύος ιδρώτας, τα γουρούνια στα 10 μέτρα – καμικάζι,  50 άνθρωποι – δαγκώνω τη γλώσσα μου, νεκρό ενα παιδί στη μεσσολογίου – η κατάρρευση ολών των εκφράσεων απο το πρόσωπο μου, κλαίω… “βλέπετε τι ήρεμος που είμαι, σαν σφυγμός νεκρού”.

Βρεθήκαμε ξανά, φίλοι μου, με κόκκινα μάτια σε αλλόκοτα πρόσωπα, τρελλαμένοι απο το μίσος, για τους φίλους που χάσαμε. Συζητάμε χαμηλόφωνα τι θα κάνουμε, έχει γίνει μια δολοφονία και συζητάμε χαμηλόφωνα λες και είναι η ένταση της φωνής μας που θα επικύρωνε το τραγικό γεγονός και γω ανάμεσα σας στο αχνό φως του πολυτεχνείου να βλέπω τον Cool και να ταράζομαι ακόμα περισσότερο και τίποτε να μην φτάνει απ΄ όσα σχεδιάζουμε, ούτε οι καμμένες τράπεζες, τα μαγαζιά ή τα αμάξια, τίποτα μα τίποτα…

“Τρεχαλα φέυγουν και οι τελευταίες μεταμέλειές μου, ζήλεια των ζητιάνων, των ληστών, των νεκρόφιλων, των κάθε είδους αλλόκοτων. Καταραμένοι, τι θα γινόταν αν ζητούσα εκδίκηση”.

Μεγάλες μέρες μας χάρισες Αλέξη… αυτό που θα γίνει τώρα θα το θυμούνται οι μπάσταρδοι…
Στην Αλεξάνδρας το μίσος έγινε γιορτή! Μια θλίψη που δεν είχα ποτέ φανταστεί συναντήθηκε με μια παρηγοριά που δεν είχα ποτέ πραγματικά πιστέψει. Οι άγριοι ήταν όλοι στον δρόμο!!! Σήμερα θα βάλουμε φωτιά στη κόλαση! Ω τι ζήσαμε! Τα καθαρματα υποχωρούσαν σε όλη την αλεξάνδρας πίσω στο χειροστάσιό τους μέσα σε μια βροχή απο μολότοφ και πέτρες, και γω να θέλω να φιλήσω τους φίλους μου και να μην με αφήνει η λύσσα και ο πετροπόλεμος. Ένα ορμητικό κύμα απο αίμα μουγκρίζει στα αυτιά μου και τα μηλίγγια μου χτυπάνε ξέφρενα. Τι ωραία συντροφιά! Τι ωραίες φωτιές! Και τι ωραιοί οι μπάτσοι, κάτω απο έναν μαύρο ουρανό απο τους καπνούς και τις πέτρες με γυρισμένη τη πλάτη! Και τίποτα να μην είναι αρκετό, τίποτε να μην φτάνει, τίποτα μα τίποτα για τον χαμό σου… Ουτε οι καμμένες αντιπροσωπείες, ούτε οι καμμένες τράπεζες, ούτε οι καμμένοι μπάτσοι. “Όλο το νερό της θάλασσας δεν φτάνει για να ξεπλύνει μια κηλίδα αίματος”. Μου λείπεις ήδη και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω…
“Περίπατος” προς τη πλατεία με άλλους αγαπημένους φίλους, -στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή με τη κατάλληλη συντροφιά και γίνονται θάυματα- μπετόβεργες, σπασίματα, κρότου λάμψης, ντου στο πέμπτο και οι μαλάκες με τα κράνη του δευτέρου παγκοσμίου (“οι 70 όλοι και όλοι εκαμίτες που υπάρχουν σε όλη την ελλάδα -όπως είπε και ο καλά πληροφορημένος σύντροφος αργότερα στην ασοοε ) να μας ρίχνουν πλαστικές σφαίρες. Διάλυμα με αναψυκτικό απέναντι απο το σάκη, πρόσωπα που δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, το ζήσαμε όντως αυτό;
Πετροπόλεμος και λύσσα κακιά στη θέα των γουρουνιών στη σπύρου τρικούπη, μάχες σώμα με σώμα στα εξάρχεια και η καρδιά μου πηγαίνει να σπάσει. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”. ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Ένα ολοκάυτωμα στην καρδιά με κάνει όλο κόκκινο και οι σκέψεις μου τρέχουν σαν αίμα μέσα απο μια πέτρα, δεν μου μένει παρα μόνο μια ορμητική επιθυμία που ανεβαίνει απο τα γόνατα μου και μου σφίγγει το στομάχι κάνοντας με να θέλω να μπήξω τα δόντια μου πάνω στα γουρούνια, έτσι, χωρίς επιχειρήματα και πολλά πολλά…

“Η ανία δεν θα είναι πια ο έρωτας μου, λύσσες τρέλες και ασωτείες, εγνώρισα κάθε ακμή και παρακμή τους- ολάκερο το φορτίο μου αφήνω χάμω. Ας αναμετρήσουμε νηφάλιοι την έκταση της αθωότητας μας”

Χανόμαστε κάθε μέρα με μικρές δόσεις θανάτου, με μια ανεμελιά που ώρες ώρες σπάει κόκκαλα και μια αναβλητικότητα που βγάζει μάτι, κουτσοί και στραβοί συνθλιβόμαστε σε κρεβατοκάμαρες δίχως έρωτα, στην κωλοδουλεία, πλήτουμε σε θρανία δίχως ζωντάνια, σφαζόμαστε στα γήπεδα, χανόμαστε σε εμπορικά κέντρα, πεθαίνουμε σε αστυνομικα τμηματα, σε σύνορα, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία, σε, σε, σε… Αιχμάλωτοι της απογοήτευσης με υψηλούς κοινωνικούς σκοπούς αλλά ζωή χειρότερη και απο σκύλου.
Πριν παντού και πάντοτε αυτός ο κόσμος μας υποχρέωνε να υποφέρουμε ο ένας τον άλλο στην πιο επαίσχυντη και εξεφτιλιστική κατάσταση. Ο θάνατος, μια μπουνιά στα μούτρα μας και κάτι μετατοπίστηκε… Στην εποχή της εσχάτης προδοσίας που μας έχουν καταδικάσει να ζούμε, βρήκαμε ξανά τους φίλους μας. Απο σήμερα ό,τι αυτός ο κόσμος αρνείται είναι ζωή. Τέρμα οι μαλακίες, δεν υπάρχει επιστροφή…
θα ζήσουμε την ζωή μας κυριολεκτώντας με το αίμα μας ή όχι. Τώρα θα δούμε!

“και το πρωί οπλισμένοι με φλογερή υπομονή θα μπούμε σε ολόχρυσες πολίτειες”.

Δευτέρα και όλα είναι πιθανά, τίποτε δεν έχει τελειώσει, μάλιστα μόλις τώρα αρχίζουμε. Μετά απο δυο μέρες συγκρούσεων είμαστε στα προπύλαια και τρίβω τα μάτια μου με τον κόσμο που είναι στο δρόμο. Αυτή η πόλη που μας έχει λαχταρήσει τόσες φορές, αυτό το βράδυ θα λαχταρήσει απο εμάς, έχουμε πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς και σήμερα θα τους κλείσουμε έναν προς έναν. Για τις προσβολές που δεν πήραμε ποτέ εκδικηση τώρα είναι η ώρα, burning & looting, τα πάντα είναι στόχος. Αθήνα σε αγαπήσαμε οσο κανένας άλλος αυτή τη νύχτα και θα μας μείνεις πραγματικά αξέχαστη με τα μαγαζιά σου να καίγονται και να λεηλατούνται το ένα μετά το άλλο, μας πήρες στην πιο ζεστή αγκαλιά και εμείς σου το ανταποδώσαμε καίγοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με τη μουσική απο τζαμαρίες που πέφταν να μεθάνε την καρδιά μας, κάναμε την πιο ωραία βόλτα στους δρόμους σου που έχουμε κάνει ποτέ. “Θυμάστε! Χάθηκε η Πομπηία όταν προκάλεσε τον Βεζούβιο”.
Ένα γρήγορο πέρασμα μέσα σε ένα δρόμο σπαρμένο με σπασμένα τζάμια είναι για τις νέες καρδιές ένα μεθύσι που επισκιάζει τα προσωπικά αδιέξοδα, αυξάνει την συνείδηση των δυνάμεων, δίνει τέλος στην παθητικότητα. “Σήμερα πρέπει με σιδερογροθιά να μπήγεσαι στου κόσμου το κρανίο”, αυτό το ξέρανε καλά οι φίλοι μας. Δεν μπορώ να αποδώσω τα συναισθήματα που δοκίμασα ανάμεσα σε όλα αυτά τα γοητευτικά όντα που μου ήταν όλα μονάκριβα χωρίς να τα γνωρίζω, μια μεγάλη οικογένεια που τα γελαστά μάτια της έψαχνα τα δικά μου με μια γλυκιά συμπάθεια. Δώσαμε ένα καλό μάθημα σε όσους ξεπουλήσαν την αλληλεγγύη με αντάλαγμα ένα καινουργιο αυτοκίνητο, η ζωή είναι εδώ καριόληδες και σας ζητάει τα ρέστα.
Μια ακόμα νύχτα σαν και αυτή και η κόλαση θα φάνταζε με καταψύχτη μπροστα στην Αθήνα. Κατάρα σε όσους έχουν νέυρα χοντρά σαν καλώδια!!!

Σαν αυτό το κόσμο η ζωή μας συνθλίβεται κάθε μέρα και παντού, ουτε μια μικρή κόγχη δεν έχει μείνει να προφυλαχτούμε, το συναίσθημα που δοκιμάζω ώρες ώρες απο τα χαστούκια που τρώω είναι αυτό ενός ανθρώπου που πάνω σε στιγμές έντασης θέλει να τιναχτεί στον αέρα και όποιον πάρει ο χάρος, αλλά κάτι διαρκώς μιλάει μεσα μου λέγοντας μου κάνε υπομονή, ηρέμισε, θα κάνεις μαλακία… αυτή η φωνή με ηρεμεί μέχρι την επόμενη φορά που η πραγματικότητα θα με έχει πιάσει απο το λαιμό και πάλι απ’ την αρχή… Τώρα όμως όλα ηταν διαφορετικά, μέσα σε αυτή τη συνθήκη οπου όλη μου η ράτσα ήταν στο δρόμο μπορούσα να τα γαμήσω όλα και αυτό να μην έχει τίποτε το ηρωικό, τιποτε το εξαιρετικό, ανάμεσα σε τόσους καμικάζι της ζωής ήμουνα απλά ένας απο αυτούς και αυτό ήταν το πιο απελευθερωτικό συναισθημα που δοκίμασα. Τέρμα οι θυσίες, τέρμα και οι ήρωες.
Απο το βράδυ της δευτέρας και μετά μπλέξαμε τη ζωή με το όνειρο. Προσπαθώ να ξαναχαράξω την πορεία εκείνων των ημερών και δεν μπορω να θυμηθώ παρα διάσπαρτες και ασύνδετες σκήνες, την μια πάνω στην άλλη. Υπήρχε διαρκώς ένα φρενήρες σούρτα φέρτα. Μέρες σπουδαιών συναντήσεων, ένας αναβρασμός επαφών, συζητήσεων, σχεδίων που προαναγγέλανε νέες μέρες δονήσεων και συγκλονιστικών εξελίξεων. Καθόμασταν ένα γύρο όλοι και διασκεδάζαμε σχεδιάζοντας κάποια μεγάλη συμφορά. Πυρετώδεις προετοιμασίες, σχέδια που μπροστα σε έναν ασυγκράτητο ενθουσιασμό δεν κάναμε τον κόπο να δούμε τις λεπτομέρειες τους. Φανταζόμασταν οτι οι παράνομες επιθυμίες μας δεν θα μένανε για πολύ ακόμα στη σκιά του κόσμου της κυρίαρχης ηθικής. Τα πρόσωπα μας φλεγόταν, μιλάγαμε όλοι μαζί, ο ένας πάνω στη φωνή του άλλου με περισπούδαστο ύφος. Έπειτα πάλι ο δρόμος, οι μολότοφ, τα μπιτόνια, οι μπετόβεργες, όλα καλά… Συνεχίζουμε… Η φρόνηση δεν θα έρθει ποτέ. Φόβος και αγωνία για το μετά, ανάκατος με την ισχυρή αίσθηση ότι τώρα και για πρώτη φορά ζούμε τη ζωή μας, τη δικιά μας ζωή. Η εκδίκηση μας δεν επαρκεί, η ευτυχία θα είναι η εκδικησή μας. Κάθε μέρα μια νέα συναρπαστική περιπετεια όλο υποσχέσεις για την επόμενη. Τόσο καιρό γνωρίζαμε η επόμενη μέρα τι θα ξεράσει πάνω μας. Τώρα, νέα ερχόντουσαν απο παντου, στην πόλη γιόρταζε η επικοινωνία, ο έρωτας, το παιχνίδι, η δράση, η επιθυμία, γιόρταζαν και μας καλούσαν σε μια άλλη παιδικότητα που δεν γνωρίσαμε ποτέ.

Την τρίτη μια πραγματικά καινούργια μέρα ξημέρωσε: 25 αστυνομικά τμήματα πολιορκούνται απο μαθητές. Αγριοι υπάρχουν σε όλες τις γωνιές αυτής της πόλης. Υπέροχα νέα. Η ελλάδα σε κλοιό απο κουκουλοφόρους απο την αθήνα μέχρι την αμαλιάδα και απο την ρόδο μέχρι την κέρκυρα, άγριοι παντού, ΕΞΕΓΕΡΣΗ και το Bollero τα σπάει στο ζόφο και βάζει σε όλους τα γυαλιά!

Όλα τα επιχειρήματα που θέλησαν να μας επιβάλουν, δείχνουν όλα την ίδια ηθική κρίση που θέλει να βλέπει εδώ μια παράλογη και αναίτια βία και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχουν αναίτιες πράξεις σε αυτόν τον κόσμο: μερικές φορές πρέπει να το πληρώσουμε πολύ ακριβά, για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε αυτό. Οι εμπρησμοί, οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες είναι μια άμεση εκδήλωση μη ικανοποίησης που δεν έχει τίποτα το σοκαριστικό ούτε μπορεί να μας εκπλήξει έπειτα από μια βδομάδα βαρεμάρας και δουλειάς.

Αρχικά μόνο εκφράζοντας την έλλειψη ικανοποίησής τους μπορούν να ορίσουν την ταυτότητά τους όσοι ασφυκτιούν σε αυτόν το κόσμο. Οι άγριοι δεν γνωρίζονται, αναγνωρίζονται πίσω απο τα οδοφράγματα, στα ντου στους μπάτσους και στις ταράτσες των καταλήψεων. Tα γεγονότα μας δείξαν ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που σφίγουν μια πέτρα στο χέρι τους ή βεβαιώνοται πως έχουν μερικές πρόχειρες στην τσέπι τους για όταν χρειαστεί. Έτσι λοιπόν γίνεται η ανατροπή της κατάστασης και βρίσκονται ενωμένοι στην αντιμετώπιση του κοινού εχθρού. Η αλλαγή του κόσμου αυτές τις στιγμές δεν φαντάζει μακρυνή, ούτε απίθανη, το αντίθετο, βρίσκεται κατα κάποιο τρόπο ήδη εδώ, μέσα στη δυνητική ικανότητα μας να διαλύσουμε τους τροπους ζωής που δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε.

“Στο φλεγόμενο πρόσωπο απ τη σχισμάδα των χειλιών βγήκε ενα απανθρακωμένο φιλάκι που βιάζεται να μεγαλώσει”

Η εξέγερση είναι απροσδόκητη στο μέτρο που έρχεται πάντοτε να διακόψει τη μονότονη ροή των συμβάντων και να μας ωθήσει σε μια νέα περιπέτεια. Αν οι άνθρωποι δεν εξεγείρονταν οι στατιστικοί νόμοι θα είχαν θριαμβεύσει και το μέλλον θα ήταν το προβλέψιμο άθροισμα αυτόματων διαδικασιών. Η εξέγερση έρχετε πάντοτε για να διαταράξει ό,τι ξέραμε, είναι στη φύση της να ανατρέπει τα παραδεδεγμένα και να φτάνει στο εξαιρετικό

Τα μαθήματα του μοντάζ αλλά και του ανοιχτού λογισμικού που ήταν να γίνουν  σήμερα στην κατάληψη αναβάλλονται για την άλλη Πέμπτη 10 Δεκέμβρη τις ίδιες ώρες.

Λίγες ώρες πρίν απο την έναρξη του προκαθορισμένου διημέρου, που σαν σκοπό έχει την γνωριμία του εγχειρήματος της κατάληψης με τους γείτονες και την ευρύτερη κοινωνία της Κέρκυρας, οι δυνάμεις καταστολής αποφάσισαν να “χτυπήσουν”.. Μια διμοιρία πάνοπλων Ο.Π.Κ.Ετζήδων συνοδευόμενη απο 6 ασφαλήτες εισέβαλαν στον χώρο της κατάληψης, μετά απο εντολή του εισαγγελέα, για την εκκένωση της.

Καθ’όλη την διάρκεια της εβδομάδας ο παντελώς ερειπωμένος – παρατημένος για πάνω απο δύο δεκαετίες χώρος απέκτησε ζωή, θέρμανση, καθαρίστηκε και τελικά έγινε βιόσιμος. Έτσι λοιπόν ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, όπως τα παιδία της γειτονιάς αλλά και οι μεγαλύτεροι, αγκάλιασε το εγχείρημα συμμετέχοντας ενεργά στις καθημερινές συνελεύσεις αλλά και τις απαραίτητες εργασίες για την διαμόρφωση του χώρου.

Το πρόβλημα παρουσιάζεται ύστερα απο τις νομικές κινήσεις που έγιναν εκ μέρους του Ινστιτούτου ΕΛΑΙΑΣ, ενος οργανισμού χρόνια παρηκμασμένου που του έχει παραχωρηθεί η κυριότητα ενός μεγάλου δημόσιου κτήματος στο οποίο υπάρχει μια σειρά κτισμάτων που εδώ και πολύ καιρό ρημάζουν. Το μέλημα του Ινστιτούτου είναι να μας διώξει απο το κτήμα ένω αλλεπάληλες καταπατήσεις λαμβάνουν χώρο ¨κάτω απο την μύτη τους¨. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που περιγράφεται είναι η επίμονη παρουσία του κ. διαχειριστή – τσιφλικά του κτήματος, που ενώ ο ίδιος οικιοποιείται τον χώρο για τα δικά του προσωπικά συμφέροντα (τόπος βοσκής των ζώων του, μάζεμα ξυλείας για την εξασφάλιση της ζεστασιάς του), ταυτόχρονα αρνείται σε οποιονδήποτε άλλον να αξιοποιήσει τον χώρο.

Γιατί άραγε ο εν λόγο κύριος υπερβαίνει τα υπηρεσιακά του καθήκοντα και με απεριόριστο ζήλο διεκδικεί την κυριότητα του κτήματος;

Βέβαια απ’όλο αυτό το “πανηγύρι” δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα τοπικά καθεστωτικά Μ.Μ.Ε, με δύο δημοσιεύματα λασπολογικού χαρακτήρα και “Πουλημένων” συμφερόντων, ο τοπικός τύπος στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τις ενέργειες – δραστηριότητές μας, εκτήθεται κατα την γνώμη μας στα μάτια της κοινωνίας.

Όλα τα παραπάνω δεν μας πτοούν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι και συνεχίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη θέληση την προσπάθεια να παραμείνει  χώρος ανοιχτός, και να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο για την κοινωνία της Κέρκυρας. Γι’αυτό και σύσσωμη η συνέλευση της κατάληψης αποφάσισε την συνέχιση και κανονική λειτουργία της.

Δεν υποχωρούμε σπιθαμή μπροστά σε τέτοιου είδους τρομοκρατικές και κατασταλτικές τακτικές.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ

ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Κατάληψη ΕΛΑΙΑ

απελευθερωμένος κοινωνικός χώρος

28/11/2009

το πρώτο κείμενο της κατάληψης