Κανένας εργαζόμενος-η δεν είναι μόνος – Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο Καρέζος καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…
Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.
Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI (Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός Καρέζος κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Καρέζος επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.
Προφανώς δεν υπάρχουν ούτε παρεξηγήσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα, η μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, οι απολύσεις, η μείωση μισθών, η μαύρη εργασία είναι πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Όποιος τολμήσει να μιλήσει γι αυτά και να ορθώσει το ανάστημά του, έρχεται αντιμέτωπος από την μια με την εργοδοτική τρομοκρατία που περιλαμβάνει όπλα, απειλές, μπράβους, βιτριόλι και από την άλλη με την τρομοκρατία της ανεργίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το κράτος, αυτή τη φορά με αφορμή την οικονομική κρίση, επαναπροσδιορίζει τους όρους της μισθωτής εργασίας, προς όφελος των αφεντικών, θεσμοθετώντας την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων και ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Σε αυτή τους την προσπάθεια κράτος και αφεντικά για την επίτευξη των σχεδιασμών τους, βρήκαν πρόθυμο σύμμαχό τους επαγγελματίες εργατοπατέρες, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μελλοντικά κρατικά και κομματικά πόστα. Σε αυτή την κατεύθυνση υπογράφουν οι τελευταίοι συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες προβλέπουν πάγωμα ή μείωση μισθών, κάνουν γαργάρα τις δολοφονίες και τα σακατέματα δεκάδων εργαζομένων, συγκαλύπτουν τις μπίζνες μεγαλοεργολάβων και δεν κατεβάζουν απεργίες. Όταν κάποτε καλούν σε απεργία υπό την πίεση των εργαζομένων, τις σαμποτάρουν οι ίδιοι και τις καταστέλλουν. Χαρακτηριστική η στάση της ΓΣΕΕ στην απεργία στις 11 Μάρτη, όπου σε συνεργασία με την αστυνομία διαχώρισε την θέση της από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αποτέλεσμα τα τελευταία να δεχτούν επίθεση των ΜΑΤ.
Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα τα ΜΜΕ σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται για το δικό μας καλό σύμφωνα με το οποίο «όλοι οφείλουμε να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η οικονομία και η χώρα». Ως είναι γνωστό όπου δεν φτάνει το κλομπ του μπάτσου φτάνει το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Έτσι από τη μία τα ΜΜΕ ως γνήσια παπαγαλάκια της ασφάλειας δημοσιεύουν τα στοιχεία και το όνομα μέλους του σωματείου, καταδεικνύοντας το ως υπεύθυνο για το «εργατικό ατύχημα» του αλήτη-λέρα-εργατοπατέρα Παναγόπουλου, στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μάρτη και από την άλλη μυρίζοντας πιασάρικο θέμα (ως γνήσια κοράκια) κόπτονται να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση με το VIA VAI αποσκοπώντας να αναδείξουν την μερικότητα και τον μεμονωμένο χαρακτήρα του γεγονότος. Είμαστε αρνητικοί με τα ΜΜΕ διότι για μας η πληροφόρηση είναι δράση που συνδέεται με το μέσο και γι αυτό δράση που μας φέρνει, ως σώματα, στον φυσικό χώρο της εκμετάλλευσης και των αγώνων. Δεν γίνεται λοιπόν στα γεγονότα των 8 αλλά στα γεγονότα του δρόμου. Έτσι το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν οι δικές μας υποδομές εργατικής αντιπληροφόρησης κι ο αγώνας τούτος ενέχει αυτή την προοπτική.

Από την δική μας εμπειρία στην εργασία θεωρούμε ότι πρέπει να πάρουμε ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για:
-την Δημιουργία Σωματείων Βάσης απαρχής, σε όσους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν
-την Ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων Σωματείων Βάσης
-την Ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων των εργαζομένων
-το ξεπέρασμα των Διοικητικών Συμβουλίων και όλων των μηχανισμών διαμεσολάβησης
-την ζωή μας και όσα μας αφορούν

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας

Συγκέντρωση-πορεία
Τρίτη 30 Μάρτη – 6μμ Προπύλαια

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού
Λόντου 6 και Μεσολογγίου, 2ος όροφος, στα Εξάρχεια / 210- 3820537 / 6998-051810
ssm.info@gmail.com ή στο protovouliaergazomenon@yahoo.com

Πρόσφατα, συναδέλφισσα, μέλος του σωματείου που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας καφετεριών VΙΑ VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση από τον Καρέζο (ο οποίος περίμενε απ’ έξω) κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο. Ο Καρέζος καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθυνόταν στο σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.

Την κυβερνητική τρομοκρατία των οικονομικών μέτρων και της αστυνομικής καταστολής ακολουθεί χαμογελαστά η εργοδοτική τρομοκρατία της μείωσης μισθών, της ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της τραμπούκικης συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον/α επιλέγει να παλέψει συλλογικά για τα αυτονόητα (πλήρη ασφάλιση, ένσημα, αποζημιώσεις, αξιοπρέπεια). Το παραπάνω γεγονός έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας απέναντι σε συνδικαλιστές βάσης το τελευταίο διάστημα και στους αναρίθμητους εργαζομένους που βιώνουν τέτοιες συνθήκες καθημερινά, τη στιγμή που οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές με τους παχυλούς μισθούς διοργανώνουν συνέδρια-φιέστες, προβάροντας το υπουργικό τους κοστούμι.

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο.

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού

Σαν μια πρώτη άμεση απάντηση στο γεγονός της τραμπούκικης εργοδοτικής συμπεριφοράς, σήμερα το πρωί πάνω από 50 άτομα (αριθμός που σταδιακά αυξανόταν και έφτασε μέχρι και τους 100 αλληλέγυους) έχουν προχωρήσει σε αποκλεισμό, από τις 10 το πρωί, του καταστήματος της Via Vai στο Σύνταγμα. Ένα μεγάλο πανό πήρε θέση προς το δρόμο, ενημερωτικές αφίσσες κολλήθηκαν στους γύρω τοίχους ενώ ταυτόχρονα μοιραζόταν και εκατοντάδες κείμενα.

Η κίνηση έτυχε θερμής υποδοχής από τους περισσότερους περαστικούς ενώ το αφεντικό άρχισε να ψελλίζει οτιδήποτε ακατάληπτο του ερχόταν στον εγκέφαλο, προσπαθώντας να βγει και από πάνω. Προσπάθησε να βγάλει ψεύτες τα μέλη του Σωματείου λέγοντας ότι ποτέ δεν έγιναν όσα περιγράφονται στο κείμενο ενώ παράλληλα δεν σταμάτησε λεπτό να εκφράζει την άποψή του για το γεγονός. Οι συγκεντωμένοι απαντούσαν συνεχώς με συνθήματα ενάντια στα αφεντικά, παράλληλα προέτρεπαν τους υπόλοιπους εργαζομένους να συμπαρασταθούν στον αγώνα και τέλος, υπήρχαν και στιγμές “διαλόγου” με τον εργοδότη.

Ύστερα από λίγη ώρα, το αφεντικό αποχώρησε προς τα ενδότερα (στο υπόγειο του μαγαζιού), όπου παραμένει μέχρι αυτήν την ώρα.

Κίνησεις όπως η σημερινή δείχνουν πως πρέπει να απαντάμε στις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Η άμεση δράση είναι ένα πολύτιμο όπλο στα χέρια μας και οφείλουμε να το αξιοποιούμε σε κάθε ευκαιρία. Έχουμε χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια από ανακοινώσεις “που καταδικάζουν το γεγονός”. Πλέον, όταν παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας, συλλογικά και δυναμικά, αυτόνομα και ταξικά, δίνουμε τις απαντήσεις που πρέπει και κάθε επίδοξος Καρέζος θα μας βρίσκει μπροστά του.

ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

(αναδημοσίευση από  katalipsiesiea.blogspot.com)

Συνέλευση Κυριακή 28 Μάρτη, 18:00, Πολυτεχνείο

Σε κείμενό μας για την απεργία της Τετάρτης 24/2 κάναμε μια “εξέχουσα” αναφορά στη στάση κάποιων διανοούμενων που πήραν τη θέση της εργοδοσίας/εκδόσεων ΑΓΡΑ όσον αφορά την υπόθεση της απόλυσης ενός υπαλλήλου της και των αντιδράσεων που προκλήθηκαν. Στο ίδιο πλαίσιο δημοσιεύουμε ένα σχετικό μέιλ που κυκλοφορεί για να αναφανεί το μέγεθος των “διαπλεκόμενων” της αριστερής διανόησης με κομμάτι της καθεστωτικής αριστεράς. Ας έχουμε υπόψη μας ότι η εφημερίδα ΑΥΓΗ, ευθύς εξαρχής της δημοσιοποίησης της απόλυσης και του αγώνα για την ανάκλησή της, τήρησε και τηρεί μια εκνευριστική στάση (“ας δημοσιεύσουμε όλες τις απόψεις”) με την πλάστιγγα να γέρνει σαφώς προς την υπεράσπιση της ΑΓΡΑΣ-επιχειρηματολογίας …

Οι 49 διανοούμενοι και ο απολυμένος Ντίνος Παλαιστίδης

Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντοτε βρίσκονται – δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Στις 17 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (και δύο μέρες μετά αναδημοσιεύτηκε στην Αυγή) ένα «Κείμενο υποστήριξης των εκδόσεων Άγρα» υπογεγραμμένο από 49 διανοούμενους (πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Βλέποντας κανείς τον τίτλο του κειμένου, θα υπέθετε εύλογα ότι οι εκδόσεις Άγρα και ο Σταύρος Πετσόπουλος διώκονται για κάποιο βιβλίο που εξέδωσαν, κινδυνεύουν με δίκες και καταδίκες, και –όπως θα ήταν αναμενόμενο σε μια τέτοια περίπτωση- οι διανοούμενοι του τόπου συσπειρώνονται στο πλευρό του εκδότη. Διαβάζοντας όμως το μικρό κείμενο που προηγείται των υπογραφών, διαπιστώνει κανείς ότι η αφορμή είναι άλλη (η απόλυση του βιβλιοϋπαλλήλου των εκδόσεων Άγρα Ντίνου Παλαιστίδη και οι συνακόλουθες κινητοποιήσεις συναδέλφων του για την ανάκληση της απόλυσής του).

Αν μη τι άλλο προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση η κινητοποίηση 49 γνωστών διανοουμένων για μια εργασιακής φύσης διαφορά σε μια επιχείρηση, και προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ότι η κινητοποίηση αυτή δεν γίνεται υπέρ του… αντικειμενικά αδυνάτου, του υπαλλήλου, αλλά υπέρ αυτού που απ’ τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες βρίσκεται στη θέση του ισχυρού, υπέρ αυτού δηλαδή που την επομένη της απόλυσης η ζωή του συνεχίζεται κανονικά και δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας και το χειροπιαστό και διόλου «θεωρητικό» ζήτημα της επιβίωσης.

Ο γράφων δεν μπορεί φυσικά να μπει στην ουσία της εργασιακής διαφοράς, μιας και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα διαδραματισθέντα στην επιχείρηση, από θέση αρχής όμως, φαντάζομαι, κάθε άνθρωπος που δεν είναι θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ βρίσκεται στο πλευρό του εργαζόμενου και όχι του εργοδότη.

Το κείμενο όμως των 49 διανοουμένων, πέρα από την αρχική έκπληξη, σε μια δεύτερη ανάγνωση προκαλεί το λιγότερο οργή ακόμα και σε έναν «ουδέτερο παρατηρητή», βρίθει λογικών αλμάτων και γεννά ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους και μερικά, ρητορικά μάλλον, ερωτήματα. Λένε, για παράδειγμα, οι 49 στο κείμενό τους (ολόκληρο υπάρχει πλέον και στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Άγρα και εύκολα μπορεί να το βρει κανείς): Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο έχουμε επί χρόνια συνεργασία με τον Σταύρο Πετσόπουλο και τις Εκδόσεις Άγρα και γνωρίζουμε όχι μόνο τη σπουδαία συμμετοχή τους στα γράμματα αλλά και τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν.

Πρώτον, πώς είναι δυνατόν να ξέρει ένας συγγραφέας ένας μεταφραστής ή ένας καθηγητής Πανεπιστημίου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι πωλητές, οι αποθηκάριοι και οι κούριερ οποιουδήποτε εκδοτικού οίκου; Κατ’ αντιστοιχία, όταν παίρνουμε στα χέρια μας ένα καλοτυπωμένο βιβλίο, οποιουδήποτε εκδότη, ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες δουλεύουν οι γραφίστες στα ατελιέ, οι πιεστές στα τυπογραφεία και οι υπάλληλοι των βιβλιοδετείων; Κατά δεύτερο, τι σχέση έχει η ποιότητα του εκδοτικού προϊόντος με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου; Με αυτή την «λογική», θα ήταν αυτονόητο ότι οι υπάλληλοι της αυτοκινοτοβιομηχανίας Πόρσε, για παράδειγμα, δουλεύουν σε έναν επαγγελματικό παράδεισο και ουδεμία συνδικαλιστική διεκδίκηση εκ μέρους τους θα ήταν επιτρεπτή, εφόσον το προϊόν της εταιρείας τους είναι το καλύτερο της αγοράς. Στην προκειμένη περίπτωση, το κείμενο στήριξης των συναδέλφων του Παλαιστίδη στην Άγρα και η απεργία στην οποία έχουν προχωρήσει με αφορμή την απόλυσή του θα έπρεπε να κάνουν τους υπογράφοντες περισσότερο επιφυλακτικούς.

Συνεχίζουν οι 49 διανοούμενοι στο κείμενό τους: Τις τελευταίες μέρες με οργή και θλίψη διαπιστώνουμε ότι με αφορμή την απόλυση εργαζομένου από τον εκδοτικό οίκο, υπό συνθήκες που ασφαλώς θα κριθούν από τα δικαστήρια, ο εκδοτικός οίκος επιχειρείται να εμφανιστεί ως διώκτης των συνδικαλιστικών ελευθεριών που εκφοβίζει και απολύει εργαζόμενους. Τίποτα δεν είναι αναληθέστερο από τους παραπάνω ισχυρισμούς και γι’ αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να προβούμε σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουμε τις Εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Καταρχάς γιατί αποτελεί «συκοφάντηση και διασυρμό» η όλη κινητοποίηση, τη στιγμή που η επιθεώρηση εργασίας σε πρώτη φάση γνωμοδότησε υπέρ του εργαζομένου. Επιπλέον, από πότε το κατοχυρωμένο δικαίωμα στη απεργία συνιστά σπίλωση για το κύρος μιας επιχείρησης; Άραγε οι υπογράφοντες δεν διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα στην απεργία ή στην προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας; Όσοι απ’ τους υπογράφοντες είναι εκλεγμένοι σε συνδικαλιστικά όργανα του επαγγελματικού τους κλάδου, θεωρούν ότι η απεργία συκοφαντεί και διασύρει τον εκάστοτε εργοδότη; Δέχονται μήπως οι, στην πλειονότητά τους, δημόσιοι υπάλληλοι που υπογράφουν να παραχωρήσουν τη μόνιμη και εξασφαλισμένη από το κράτος εργασιακή τους θέση; (Εργασιακή θέση που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι εξασφαλισμένη ακόμα και όταν κάποιος παραμένει επί 30 χρόνια καθηγητής πανεπιστημίου δίχως να έχει δημοσιεύσει ούτε ένα επιστημονικό έργο).

Δεν θα επεκταθώ σε άλλα «προβληματικά», τουλάχιστον, σημεία της επιστολής (μερικά θέτουν εξόφθαλμα υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια ορισμένων εκ των συντακτών και προσβάλουν τη νοημοσύνη μας· πώς μπορεί, για παράδειγμα να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στον εκδοτικό οίκο από την ίδρυσή του, το 1979, όταν τότε ήταν μαθητής. Ή πώς μπορεί να ξέρει κάποιος τι συνέβαινε στα 30 χρόνια λειτουργίας του οίκου όταν έχει γνωρίσει τον εκδότη μόλις πρόπερσι; Για να μην αναφερθώ και σ’ αυτούς που ζουν 500 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα των εκδόσεων…) και θα αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα πνευματικού ήθους που ανακύπτουν από την ασυνήθιστη αυτή κίνηση των 49.

Ιστορικά, η συλλογή υπογραφών έχει χρησιμοποιηθεί ως μια συμβολική κίνηση υποστήριξης κάποιου αδυνάτου, κάποιου διωκόμενου ή κάποιου που βρίσκεται στην φυλακή ή γενικότερα κινδυνεύει. Η χρησιμοποίηση του μέσου αυτού για την υπεράσπιση ενός εργοδότη αν μη τι άλλο το ακυρώνει και διαστρεβλώνει την ιστορικότητα αυτής της πρακτικής. Επιπλέον, η κίνηση αυτή των 49 έρχεται να προστεθεί σε πρόσφατες συλλογικές τοποθετήσεις διανοουμένων κατά τον περσινό Δεκέμβρη που όλες είχαν αντιδραστικό πρόσημο, για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ. Κάποτε αναφερόμασταν με θλίψη στη σιωπή των διανοουμένων. Φοβάμαι ότι ο καιρός που θα παρακαλάμε να μην πάρουν θέση δεν είναι μακριά.

Σε ιστορικές στιγμές κρίσης και κοινωνικής έντασης όπως αυτή που διανύουμε η θέση που παίρνει ο καθένας είναι κρίσιμη και ενδεικτική. Από την εποχή του Σωκράτη έχει οριστεί με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ο ρόλος του καλώς εννοούμενου διανοούμενου. Είναι αυτός που σαν την αλογόμυγα ξυπνά το ράθυμο άλογο της Πόλης και για «ανταμοιβή» τον ποτίζουν κώνειο ή τον ρίχνουν στην πυρά. Δυστυχώς, εδώ και καιρό βλέπαμε διανοούμενους να διαγκωνίζονται ποιος θα πρωτομπεί σε κρατικές επιτροπές και think tanks, ποιος θα ελιχθεί με ρασπουτινική δεξιοτεχνία στο ακαδημαϊκό κατεστημένο και ποιος θα εξασφαλίσει από νωρίς την κρατικοδίαιτη σταδιοδρομία του, προωθώντας ταυτόχρονα όσους περισσότερους μπορεί από το περιβάλλον του. Η επιστολή που υπογράφουν οι 49 διανοούμενοι υπέρ των εκδόσεων Άγρα, φοβάμαι ότι εγκαινιάζει μια νέα εποχή κατά την οποία οι «άνθρωποι του πνεύματος» αυτοπρόσφερτοι θα τάσσονται εναντίον του κάθε αδυνάτου με εξευτελιστικό αντίτιμο μια επιμελημένη και καλαίσθητη έκδοση.

Κώστας Δεσποινιάδης

Υ.Γ. Το κείμενο δόθηκε για δημοσίευση στα «Ενθέματα» της Αυγής –από όπου είχα στο παρελθόν ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας- στις 22-2-2010. Δύο ημέρες μετά με ενημέρωσαν ευγενικά ότι δεν μπορούν να το δημοσιεύσουν. Καλό είναι, στις αρχές του 21^ου αιώνα, να θυμόμαστε όλοι ότι ο σταλινισμός είναι κυρίως νοοτροπία και λιγότερο ιδεολογία…(η υπογράμμιση δική μας)

Ενόψει της αντιρατσιστικής – αντιφασιστικής συγκέντρωσης που καλείται για τις 24 Φλεβάρη στην πλατεία Αμερικής, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή συζήτηση-ενημέρωση την Τρίτη 23 Φλεβάρη, στις 8 μμ. στο Πολυτεχνείο. Το κείμενο-κάλεσμα για τη συγκέντρωση στην πλατεία Αμερικής: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Μετά την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου Απαρχάιντ στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από μια φασιστο-«επιτροπή κατοίκων», αποτελούμενη από μερικούς ακροδεξιούς νοικοκυραίους, «αγανακτισμένους πολίτες» και παρακρατικούς ναζιστές, και με βασικό πρωταγωνιστή στα πογκρόμ την ελληνική αστυνομία, ένα νέο «πείραμα» επιχειρείται να εφαρμοστεί στην πλατεία Αμερικής. Σε μια γειτονιά όπου υπάρχει χρόνια συνύπαρξη ντόπιων και μεταναστών στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, δοκιμάζεται να στηθεί τεχνητά ένα σκηνικό ρατσιστικής βίας και αστυνομοκρατίας.  Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά εξαπολύουν μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση.   Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως το πιο φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι αυτοί που δέχονται την αγριότερη επίθεση: Δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμοί στα αστυνομικά τμήματα. Αντιμετωπίζουν τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Βρίσκονται όμηροι της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής που τους χωρίζει σε «νόμιμους» και «λαθραίους», όπως με το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που ορίζει ποια παιδιά έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι, προωθώντας ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών χωρίς χαρτιά και από την άλλη μεριά την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν να σκύψουν το κεφάλι.   Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, την ταξική διαίρεση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να εκβιάσει την εθνική ενότητα στο πλαίσιο της «διάσωσης της εθνικής οικονομίας» ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στους πιο αδύναμους και όχι απέναντι στους πραγματικούς τους δυνάστες. Για να ενισχύει την αστυνομική καταστολή και να επιβάλει τους αντικοινωνικούς του σχεδιασμούς, ιδίως μετά την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του ’08, στην οποία ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα δίνοντας μια εικόνα από το μέλλον που επιφυλάσσουν στα αφεντικά.  Το ίδιο το κράτος εκκολάπτει μέσα από την πολιτική του και στηρίζει με τους μηχανισμούς του τη δράση ρατσιστικών ομάδων, όπως συνέβη στον Άγιο Παντελεήμονα με το κλείσιμο της παιδικής χαράς, με τους εμπρησμούς τζαμιών,με τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα μεταναστών να γίνονταν από παρακρατικούς με την κάλυψη της αστυνομίας. Χρησιμοποιεί τέτοιες ομάδες που εμφανίζονται ως «τοπικές επιτροπές» ώστε η αστυνομική κτηνωδία απέναντι στους μετανάστες να εμφανίζεται ως «λαϊκό αίτημα». Και χρησιμοποιεί τις παρακρατικές συμμορίες οι οποίες επιτίθενται επίσης σε αγωνιστές και χώρους κοινωνικής αντίστασης που προτάσσουν την αλληλεγγύη και αντιπαλεύουν τον κοινωνικό εκφασισμό.  Στα μέσα Δεκέμβρη του ’09 εμφανίστηκε στην πλατεία Αμερικής μια δράκα «αγανακτισμένων κατοίκων», κυρίως οπαδών του ΛΑΟΣ, ζητώντας «να καθαρίσει ο χώρος και να φύγουν οι θαμώνες». Η συγκέντρωσή τους έληξε άδοξα, με τον βουλευτή Θ. Πλεύρη να αποχωρεί βιαστικά, όταν δεκάδες κάτοικοι της περιοχής πήγαν στην πλατεία δηλώνοντας ξεκάθαρα πως οι ρατσιστές μισάνθρωποι είναι ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Η προσπάθειά τους να στήσουν νέα επιτροπή μίσους βρήκε κάλυψη από την «προοδευτική» εφημερίδα Ελευθεροτυπία, που με άρθρο της στις 31 Δεκέμβρη ‘09 αποκαλεί την πλατεία «βόμβα έτοιμη να εκραγεί» παρουσιάζοντας μια πλαστή εικόνα, και δίνει κοινωνική υπόσταση σε μια χούφτα ακροδεξιών, συσκοτίζοντας τα ρατσιστικά κίνητρά τους και μιλώντας περί προβλημάτων καθαριότητας και υποβάθμισης της περιοχής.   Ακροδεξιοί και νεοναζί, με τις ευλογίες της αστυνομίας, φαντάζονται ότι μπορούν να μετατρέψουν μια πολυφυλετική γειτονιά της Αθήνας, με παράδοση συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών, σε πεδίο μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού μίσους, βάζοντας στο στόχαστρό τους τους μετανάστες και χώρους αυτοοργάνωσης και κοινωνικού αγώνα (στέκια νεολαίας, καταλήψεις στέγης, πάρκα).  Ποτέ! Στην Κυψέλη, όπως και σε κάθε γειτονιά, ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι και άνεργοι ζούμε μαζί, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες. Μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα (ανεργία, εργασιακή εκμετάλλευση, ασφυκτικές συνθήκες ζωής στην πόλη-φυλακή, έλλειψη πράσινων ελεύθερων χώρων, έλεγχο και καταστολή) που πηγάζουν από τη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και τα αφεντικά. Και μαζί θα αγωνιστούμε για μια κοινωνία ισότητας, με όπλο μας την αλληλεγγύη και με μόνους εχθρούς μας τους εχθρούς της ελευθερίας.

–Κανένας ρατσιστής και φασίστας δεν θα ορίσει ποιοι άνθρωποι θα ζουν μαζί στις γειτονιές της πόλης, ποιοι θα συχνάζουν στις πλατείες και ποιοι θα περπατούν στους δρόμους

– Καμία συναίνεση στη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους

– Καμία ανοχή στις φασιστικές συμμορίες

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ – ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Τετάρτη 24 Φλεβάρη, 6 μ.μ.

Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες, Αντιρατσιστές/τριες, Αντιφασίστες/τριες
από τις γειτονιές της Αθήνας

1π.μ. Πριν από λίγη ώρα δέχτηκε επίθεση από ομάδα φασιστών η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησαν να κάψουν κάποιους χώρους, επιτέθηκαν στην τακτική συνέλευση της κατάληψης, απωθήθηκαν με επιτυχία από συντρόφους και συντρόφισσες που στη συνέχεια βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις σοσιαλδημοκρατικές διμοιρίες των ΜΑΤ. Ο τρόπος με τον οποίο οι φασίστες ενεργοποιούνται διακριτά σε σχέση με τα κρατικά τους αδέλφια αλλά και η πύκνωση της επιθετικότητας τους έχει να κάνει τόσο με την επίταση της κατασταλτικής στρατηγικής (που διαστέλλει την θεσμική αδιαλλαξία) όσο και με την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Από τη μια γίνεται μια προσπάθεια διεύρυνσης του δεξιόστροφου κοινωνικού μετώπου μέσα από τη θεσμική νομιμότητα και από την άλλη συμμορίες των ελληνόψυχων ερπετών επιτείνουν την παραβατική τους δράση και την τακτική των δολιοφθορών ενάντια σε εστίες συγκρότησης αντικαθεστωτικής δράσης.

Πήραν και πάλι τις άμεσες απαντήσεις τους. Υπήρξαν αντανακλαστικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Υφανέτ που ξεπέρασαν γρήγορα τον πρώτο αιφνιδιασμό για να αντιστρέψουν την συνθήκη στη συνέχεια και να αναχαιτιστούν από την αστυνομία. Μια αστυνομία που υπερασπίστηκε τους φασίστες καλύπτοντας την φυγή τους, χωρίς να “συλλάβει” κανέναν, στήνοντας έναν κλοιό γύρω από την κατάληψη με σκοπό να περιορίσει την εστία των αντιδράσεων. Αυτή τη στιγμή ο κλοιός έχει σπάσει και δεκάδες αλληλέγγυοι ετοιμάζονται για μια συνέλευση αποτίμησης, εκτίμησης της κατάστασης και οργάνωσης των επόμενων κινήσεων.

Εμείς από την κατάληψη Σκαραμαγκά στέλνουμε δύναμη και αγάπη, μια μεγάλη αγκαλιά στη Υφανέτ

και σφίγγουμε την γροθιά μας ψυθιρίζοντας: αλίμονο στους υπερασπιστές αυτού του γερασμένου κόσμου!

Η βάρδια της Τρίτης