Κουζίνα στη Σκαραμαγκά ξανά
Κάθε Δευτέρα μαγειρεύουμε απ’ τις 2 και τρώμε στις 6
Όλα τα άρθρα του/της katalipsi
κάτω τα χέρια από τους μετανάστες/στριες
Η κρίση είναι ο καπιταλισμός
Το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα πρόθυρα της «χρεοκοπίας» και της «καταστροφής». Το διογκωμένο «έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών», «η ελλιπής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», «το υδροκέφαλο, υπερ-σπάταλο κράτος» και η «απαξίωση των θεσμών» παρουσιάζονται ως ανοιχτές πληγές οι οποίες πρέπει να θεραπευτούν άμεσα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελληνική οικονομία έχει διαρθρωτικά προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά από κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, όπου οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εντείνονται, η ελληνική οικονομία χρεοκόπει, όπως το 1893 και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη ή το 1932 και τη «μάχη της δραχμής» επί Ε. Βενιζέλου. Συνέχεια ανάγνωσης Η κρίση είναι ο καπιταλισμός
Και να μην ξεχάσουμε να δούμε μπάλα…
Ανακοίνωση της αναρχοκομμουνιστικής νοτιαφρικάνικης οργάνωσης ZACF για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010 στη Νότια Αφρική.
Το Αναρχικό Κομμουνιστικό Μέτωπο Ζαμπαλάζα είναι εναντίον της υποκρισίας της κυβέρνησης να παρουσιάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου FIFA 2010 ως ευκαιρία για να ανέβει το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο των κατοίκων της Νότιας Αφρικής και της ηπείρου γενικά. Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η “ευκαιρία” είναι το συμφέρον του παγκόσμιου και τοπικού κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης της Νοτίου Αφρικής. Το αθλητικό αυτό γεγονός θα έχει άσχημες επιπτώσεις για τους φτωχούς και την εργατική τάξη της Νοτίου Αφρικής, κάτι που έχει αρχίσει να φαίνεται ήδη.
Η κυβέρνηση ξόδεψε τεράστια χρηματικά ποσά σε υποδομές και στάδια που δεν θα ξαναγεμίσουν ποτέ, κι αυτό ενώ η ανεργία είναι στο 40% και υπάρχει απίστευτη φτώχεια. Τα τελευταία πέντε χρόνια οι εργαζόμενοι φτωχοί έχουν εκδηλώσει πολλές φορές το θυμό τους με πάνω απο 8.000 διαμαρτυρίες ζητώντας στέγαση και βασικές υπηρεσίες. Το γεγονός πως η κυβέρνηση προτιμά να ξοδεύει χρήματα για αθλητισμό δείχνει την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου και της οικονομολογικής ιδέας οτι “αν κερδίζουν πολλά οι πλούσιοι, κάτι θα πέσει και στους φτωχούς” (trickle-down economics) ενώ στη πραγματικότητα δε γίνεται τίποτε άλλο παρά να αυξάνει η φτώχεια παγκοσμίως. Παρόλο οτι έλεγε άλλα στο παρελθόν, τώρα η κυβέρνηση άλλαξε ρότα λέγοντας οτι το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι κερδοσκοπικό [1].
Η Νότια Αφρική χρειάζεται επειγόντως υποδομές, ειδικά για δημόσιες μεταφορές που σε ορισμένες πόλεις όπως το Johannesburg δεν υπάρχει καθόλου. Το τρένο Gautrain που ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 8 Ιουνίου (για το Παγκόσμιο Κύπελλο) είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία: σε μια χώρα που η πλειοψηφία χρησιμοποιεί καθημερινά ιδιωτικά μικρά λεωφορεία-ταξί σε άσχημη μηχανολογική κατάσταση για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων, το Gautrain προσφέρει γρήγορη σύνδεση του Johannesburg με τη Pretoria αρκεί να έχουν να πληρώσουν το ακριβό εισιτήριο. Η ιδιοκτήτρια εταιρία των αεροδρομίων της Νοτίου Αφρικής (ACSA) έχει ξοδέψει δισεκατομμύρια για αναβαθμίσεις των αεροδρομίων της, όπως έχει κάνει και η ιδιωτικοποιημένη εταιρία εθνικών οδών (SANRAL) για να εγκαταστήσει νέα δίκτυα διοδίων — όλα αυτά τα έργα δεν βοηθούν τους φτωχούς. Οι δήμοι προσπαθούν να ομορφύνουν τις πόλεις καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει τη πραγματικότητα. Πάνω απο 15.000 άστεγοι άνθρωποι και παιδιά του δρόμου έχουν κλειστεί σε ιδρύματα μόνο στο Johannesburg, και στο Cape Town ο δήμος έδιωξε χιλιάδες φτωχών απο καταλήψεις στέγης πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο δήμος του Cape Town προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκδιώξει 10.000 κατοίκους του Joe Slovo απο τα σπίτια τους για να τους κρύψει απο τουρίστες, και αλλού κάτοικοι εκδιώχθηκαν για να γίνει χώρος για στάδια και πάρκα αναψυχής ενώ δίπλα υπάρχουν σχολεία με σπασμένα παράθυρα και παλιά κτίρια.
Αν και πολλοί Νοτιοαφρικανοί δεν υποστηρίζουν το Παγκόσμιο Κύπελλο, άλλοι πέφτουν θύματα εθνικιστικής προπαγάνδας που κρύβει το πραγματικό πρόσωπο του τσίρκου που λέγεται Παγκόσμιο Κύπελλο. Κάθε Παρασκευή είναι η “αθλητική Παρασκευή” όπου το “έθνος” παροτρύνεται (και τα παιδιά στα σχολεία εξαναγκάζονται) να φοράνε μπλουζάκια Bafana-Bafana. Βλέπεις σημαίες στα αυτοκίνητα, ανθρώπους να μαθαίνουν το χορό Diski που χορεύεται στις εκδηλώσεις για τους τουρίστες, και καταναλωτές να αγοράζουν κουκλάκια με τη μασκότ Zakumi. Όποιος μένει σκεπτικιστής μπροστά σε αυτά ονομάζεται αντι-πατριωτικός, κάτι που το είδαμε όταν ζήτησαν απο τους απεργούς του σωματείου των Νοτιοαφρικανών εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς (SATAWU) να επιστρέψουν στη δουλειά τους “για λόγους εθνικού συμφέροντος” [3]. Ενώ ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας έχουν χαθεί το προηγούμενο έτος, οι φανφάρες της κυβέρνησης οτι το Παγκόσμιο Κύπελλο δημιούργησε 400.000 θέσεις εργασίας είναι θρασείς. Οι θέσεις που δημιουργήθηκαν είναι ως επι το πλείστον επισφαλείς καθώς γίνονται με Συμβόλαια Ορισμένου Χρόνου και με εργαζομένους που δεν είναι οργανωμένοι σε σωματεία και πληρώνονται λιγότερα απο τον ελάχιστο μισθό.
Πέρα απο τη καταστολή των σωματείων, τα κοινωνικά κινήματα επίσης έχουν δεχτεί την εχθρότητα του κράτους, καθώς έχει απαγορέψει ανεπίσημα όλες τις συγκεντρώσεις κατά τη διάρκεια των αθλητικών γεγονότων. Μάλιστα ίσως αυτή η απαγόρευση να υπάρχει ήδη απο τη 1η Μαρτίου. Σύμφωνα με τη Jane Duncan:
Μια γρήγορη έρευνα που έγινε τη τελευταία εβδομάδα στους δήμους που φιλοξενούν εκδηλώσεις του Παγκόσμιου Κυπέλλου δείχνει οτι έχουν απαγορευτεί οι συγκεντρώσεις. Σύμφωνα με το δήμο του Rustenberg “συγκεντρώσεις δεν γίνονται λόγω του Παγκόσμιου Κυπέλλου”. Το ίδιο είπε και ο δήμος της Mbombela. Το δημαρχείο του Cape Town λέει συνεχίζει να δέχεται αιτήσεις για συγκεντρώσεις αλλά αυτό “μπορεί να είναι πρόβλημα” κατά τη διάρκεια των αθλητικών εκδηλώσεων. Οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται απο την αστυνομία στους δήμους Nelson Mandela Bay και Ethekwini [4].
Παρόλο που το σύνταγμα βαφτίζεται “προοδευτικό” δεν προστατεύει την ελευθερία και την ισότητα, και αυτές οι απαγορεύσεις είναι εξόφθαλμα εναντίων του συνταγματικού δικαιώματος συνάθροισης και ελευθερίας του λόγου. Ωστόσο τα κοινωνικά κινήματα στο Johannesburg, μαζί με το Φόρουμ Εναντίων των Ιδιωτικοποιήσεων δεν το βάζουν κάτω τόσο εύκολα,και κατάφεραν να πάρουν την άδεια να διαδηλώσουν τη πρώτη ημέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου με τη βοήθεια του Ινστιτούτου Ελευθερίας του Λόγου. Δυστυχώς η διαδήλωση εξαναγκάστηκε να γίνει τρία χιλιόμετρα μακρυά απο το στάδιο όπου δεν θα λάβει τη προσοχή των ΜΜΕ που φοβάται η κυβέρνηση.
Όχι μόνο το κράτος καταπατά άγρια τους φτωχούς και κάθε εκδήλωση ενάντια στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ζωγραφίζοντας μια εικόνα της Νοτίου Αφρικής με τα χέρια της ανοιχτά σε όσους έρχονται στα ακριβά ξενοδοχεία της, αλλά το κάνει αυτό υπό τις οδηγίες της νόμιμης εγκληματικής αυτοκρατορίας του Sepp Blatter που ονομάζεται FIFA (και σωστά το Κοινωνικό Φόρουμ Durban την ονομάζει THIEFA, δηλαδή κλέφτρα). Όχι μόνο αναμένεται να κερδίσουν 1,2 δις Ευρώ μέσα στο 2010, αλλά έχουν ήδη κερδίσει πάνω απο 1 δις από τα δικαιώματα στα ΜΜΕ.
Στα στάδια και στις περιοχές γύρω απο αυτά που δόθηκαν στη FIFA για όσο διαρκούν τα αθλητικά γεγονότα (χωρίς φορολογία, ουσιαστικά δημιουργώντας περιοχές υπο τον έλεγχο της FIFA όπου οι φόροι και άλλοι νόμοι του κράτους δεν ισχύουν) αλλά και στους δρόμους προς τα στάδια έγιναν εκκαθαρίσεις όσων πουλούσαν προϊόντα που δεν έκδιδε η FIFA καθώς και όσοι κατοικούσαν σε καταλήψεις στέγης κοντά στους δρόμους που οδηγούν στα αεροδρόμια.
Η FIFA, ο ιδιοκτήτης του εμπορικού ονόματος του Παγκόσμιου Κυπέλλου και παρόμοιων προϊόντων έχει μια ομάδα 100 δικηγόρων που ψάχνουν σε όλη τη χώρα για μη-εξουσιοδοτημένα προϊόντα. Αυτά τα προϊόντα κατάσχονται και οι πωλητές τους συλλαμβάνονται παρόλο που οι περισσότεροι Νοτιοαφρικανοί (και γενικά σε όλη την ήπειρο) αγοράζουν ανεπίσημα προϊόντα καθώς πολύ λίγοι έχουν τα χρήματα που απαιτούνται για τα επίσημα μπλουζάκια. Επίσης η FIFA έχει κλείσει το στόμα των δημοσιογράφων αφού τους απαγορεύει να λένε αρνητικά πράγματα για αυτήν, κάτι που καταργεί την ελευθερία του τύπου [5].
Η μεγάλη ειρωνεία είναι πως κάποτε το ποδόσφαιρο ήταν το άθλημα της εργατικής τάξης. Η επίσκεψη στο στάδιο ήταν φτηνή και εύκολη για τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να ξεχάσουν τη μιζέρια της ζωής τους κάτω απο την εξουσία του αφεντικού και του Κράτους. Σήμερα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το Παγκόσμιο Κύπελλο δίνουν υπέρογκα κέρδη σε μια μικρή ελίτ (που ξοδεύει δισεκατομμύρια εν καιρό παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης) και απαιτούν πληρωμή για να βλέπουμε ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές. Το ποδόσφαιρο έτσι έχει χάσει τον εργατικό του χαρακτήρα και έχει εμπορικοποιηθεί.
Ο Μπακούνιν κάποτε είπε “οι άνθρωποι πάνε στην εκκλησία για τους ίδιους λόγους που πάνε στη ταβέρνα, για να ξεχάσουν τη μιζέρια τους, να φανταστούν για λίγα λεπτά οτι είναι ελεύθεροι και χαρούμενοι”. Ίσως μέσα σε αυτό το πανηγύρι με σημαίες και τυφλό εθνικισμό μπορούμε να προσθέσουμε το άθλημα αυτό ως μια παράμετρο της εξίσωσης που κάνει να φαίνεται ευκολότερο να ξεχνάς παρά να παίρνεις ενεργά μέρος στη μάχη ενάντια στην αδικία και την ανισότητα. Υπάρχουν όμως πολλοί που παίρνουν μέρος, και η εργατική τάξη, οι φτωχοί και οι οργανώσεις τους δεν είναι τόσο ευάλωτες στα ψέμματα όσο θα ήθελε η κυβέρνηση. Από τις προσωρινές καταλήψεις στέγης γύρω απο τα στάδια μέχρι τις μαζικές διαδηλώσεις και τις απεργίες, με άδεια ή χωρίς, παρά τις κατηγορίες “έλλειψης πατριωτισμού” και τις απαγορεύσεις της ελευθερίας του λόγου, εμείς με πείσμα θα κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν για να δείξουμε τις τρομακτικές ανισότητες της κοινωνίας μας και τα παιχνίδια που παίζονται παγκοσμίως εναντίων των ζωών αυτών πάνω στους οποίους χτίζονται και τελικά θα καταστραφούν.
Κάτω το Παγκόσμιο Κύπελλο!
Phansi state repression and divisive nationalism! (κάτω η κρατική καταστολή και ο εθνικισμός!)
Phambili the people’s struggle against exploitation and profiteering! (ζήτω ο αγώνας των ανθρώπων εναντίων την εκμετάλλευση και το κέρδος!)
Σημειώσεις:
1. Star Business Report, 7 Ιουνίου 2010
2. ttp://antieviction.org.za/2010/03/25/telling-the-world-that-neither-thi…
3. ttp://www.politicsweb.co.za/politicsweb/view/politicsweb/en/page71654?o…
4. ttp://www.sacsis.org.za/site/article/489.1
5. ttp://www.sportsjournalists.co.uk/blog/?p=2336
Η ανακοίνωση είναι της οργάνωσης Zabalaza Anarchist Communist Front (Αναρχικό Κομμουνιστικό Μέτωπο Ζαμπαλάζα)
Ιστοτόπος της ZACF:
ttp://www.zabalaza.net
ww.anarkismo.net/article/16812
Οι συλλογικές κουζίνες μαγειρεύουν συλλογικά
Από το “κράτος ελέγχου” στο “κράτος επιτήρησης”
Αν οι ολυμπιακοί αγώνες αποτέλεσαν την αφορμή για την εγκατάσταση των καμερών, ο δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε – με τις κοινωνικές ρηγματώσεις που προκλήθηκαν, την όξυνση των αντανακλαστικών των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας και τη προσπάθεια του κράτους να καλύψει το χαμένο του έδαφος θέλοντας να προλάβει επερχόμενες εξεγέρσεις – αφορμή για τη χρήση τους.
Η μαζική εγκατάσταση των καμερών ξεκίνησε λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες αφού προηγουμένως υπήρξε ευρεία προπαγάνδισή τους απ’ τα ΜΜΕ. Τηλεπαιχνίδια τύπου BigBrother ήταν η ευτελής ψυχαγωγία μας και η δημιουργία κλίματος φόβου και τρομοϋστερίας απ’ τα δελτία ειδήσεων ήταν, και συνεχίζει να είναι, η καθιερωμένη ‘’ενημέρωσή’’ μας. Η μαζική εγκατάσταση καμερών σε ιδιωτικούς χώρους αλλά και ο φόβος της διεθνούς τρομοκρατίας ενέτειναν αυτό το κλίμα. Οι όποιες αντιδράσεις προσέκρουσαν στην κοινωνική συναίνεση της εποχής εκείνης καθώς οι αγώνες αποτελούσαν εθνικό στοίχημα. Με την αφελή λογική που λέει “εγώ δεν έχω τίποτα να κρύψω”, “αυτοί που φοβούνται τις κάμερες είναι εγκληματίες”, ρίζωσε στην συνείδηση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας η ύπαρξη καμερών ως αναγκαία προϋπόθεση της ασφάλειάς τους.
Η συνέχεια γνωστή. Συνεχής άυξηση της αστυνομικής δύναμης, δημιουργία νέων σωμάτων (αν)ασφάλειας (Δ, Δίας, αστυνομικός της γειτονιάς), μαζικές προσαγωγές πριν την διεξαγωγή πορειών, παρακολουθήσεις ατόμων αλλά και ποινικοποίηση κοινωνικών σχέσεων που δημιουργούν κατηγορητήρια με δακτυλικά αποτυπώματα σε κινητά αντικείμενα, ύπαρξη τηλεφωνικών αριθμών για ανώνυμες ρουφιανιές, άρσεις τηλεφωνικού απορρήτου ολόκληρων περιοχών, έλεγχος του διαδικτύου και προσπάθεια λογοκρισίας των blogs και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…Κερασάκι στην τούρτα η γνωμοδότηση της ‘‘ανεξάρτητης’’ αρχής ‘‘προστασίας’’ προσωπικών δεδομένων υπέρ της λειτουργίας καμερών σε χώρους που ακόμη και ίδια αδυνατεί να τους προσδιορίσει ως ιδιωτικούς ή δημόσιους, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά την υποταγμένη ύπαρξή της. Προφανώς, δεν περιμένουμε από τέτοια θεσμικά όργανα να δρουν με κριτήρια πέραν από αυτά της εξυπηρέτησης του κράτους και των συμφερόντων του.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια εικόνα της μετάβασης από το «κράτος ελέγχου» στο «κράτος επιτήρησης», προϊδεάζοντας μας για το τι πρόκειται να ακολουθήσει σε επίπεδο ασφάλειας. Μια οργουελική κοινωνία όπου όλα θα καταγράφονται με τεχνολογίες επιτήρησης πραγματώνοντας στο ακέραιο τον πανοπτικό μοντέλο. Αυτό που θέλει την ανυπαρξία συνείδησης, την εγκεφαλική καταστολή και έλεγχο, την εγκαθίδρυση του φόβου και της αυτοεπιτήρησης. Άλλωστε περισσότερο σημασία έχει η δημιουργία κλίματος παρακολούθησης παρά η παρακολούθηση αυτή κάθε αυτή. Το κράτος με πρόσχημα τη δική μας ασφάλεια και το φόβο αμφισβήτησης της εξουσίας του, χτίζει τα δικά του τείχη ασφαλείας απέναντι στους αντιστεκόμενους και όσους επιζητούν την καταστροφή του. Ας μην αφήσουμε το μέλλον μας στην τύχη του, γκρεμίζοντας τα δικά τους τείχη.
Away From Keyboard
μάης 2010
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ: ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ
…και περνάμε στην αντεπίθεση
Για τα γεγονότα της 5ης Μάη
Για την απεργία της 5ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…
5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.
5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.
Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;
Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.
Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.
Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…
11 Μάη 2010
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά
Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον
Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι
Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά
το κείμενο σε μορφή pdf
οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους_deu _eng_spa
κείμενο που γράφτηκε το απόγευμα της Τετάρτης 5/5,
3 ώρες μετά το γεγονός, από την ανοιχτή συνέλευση που
σχηματίστηκε αντανακλαστικά στην κατάληψη
(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)
Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.
Αναμέσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.
Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποίησουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη συλλήψη των “δολοφόνων”.
Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.
Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ’ όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.
Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος…
Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος…
Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι…
Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους…
Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα, κατ’ εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών…
…είναι γιατί η εξουσία, ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.
…είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.
…είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.
Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ
από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010
στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
[continue in deutch, english, spanish]
Συνέχεια ανάγνωσης οι δολοφόνοι “θρηνούν” τα θύματά τους_deu _eng_spa
Σχετικά με εκείνο το πείραμα που προορίζεται να γίνει παγκόσμιο…
Τους τελευταίους μήνες η ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να βρίσκεται παντού: στην τηλεόραση, στις ιστοσελίδες και τα blog, στις πολιτικές και οικονομικές ειδήσεις των εφημερίδων σε όλο τον κόσμο. Αναφορές σε μια επικείμενη καταστροφή που ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα για να διεμβολίσει έναν ανήσυχο ύπνο, όλη εκείνη τη νάρκωση που επιβλήθηκε κοινωνικά επί δεκαετίες –και που αυτή τη στιγμή με έναν οδυνηρό τρόπο λαμβάνει τέλος.
Στο επίκεντρο δεν είναι η πιθανή ή επικείμενη χρεοκοπία μιας χώρας. Ό,τι καταρρέει είναι ένα ολόκληρο στάδιο του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, μια ιστορία που ξεκίνησε εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες με την ανάδυση του νεοφιλελευθερισμού ως οικονομικού μοντέλου από τη Σχολή του Σικάγου για να κατισχύσει πολιτικά με τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν. Δεκαετίες παγκοσμιοποίησης και ανελέητης επέκτασης της χρηματοπιστωτικής μηχανής και του πολυεθνικού κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνικής πραγματικότητας. Στον πυρήνα της, ένας εντατικός κοινωνικός και ταξικός πόλεμος που συγκέντρωσε τον παγκόσμιο πλούτο στα χέρια μιας κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας.
Καθώς ο νεοφιλελευθερισμός επεκτεινόταν, όφειλε να επιβάλλει την κοινωνική και ταξική ειρήνη για να διασφαλίσει την ηγεμονία του. Με οικονομικούς όρους, η αύξηση τόσο της παραγωγικότητας όσο και της παραγωγής συνοδεύτηκαν από καθήλωση των εισοδημάτων και την κατασκευή χρέους. Στον καινούριο θαυμαστό κόσμο υπήρχε καθήλωση της αμοιβής της εργασίας, επισφάλεια και ανεργία, όμως η υπόσχεση της κατανάλωσης παρέμενε ανέπαφη χάρη στις τραπεζικές πιστώσεις. Τα ποσά αμύθητα… Τόσο, που η φούσκα του συστήματος βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τα ιστορικά της όρια.
Είναι βέβαια ειρωνικό το γεγονός ότι συγκριτικά –και με μακροοικονομικούς όρους– η ελληνική οικονομία δεν φαίνεται να έχει τόσο σημαντικό πρόβλημα σχετικά με άλλες του “ανεπτυγμένου” κόσμου (δοκιμάστε να βρείτε στο internet –καθώς δεν θα τα δείτε εύκολα στις εφημερίδες– τα στοιχεία για το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, χρέος των βιομηχανικών οικονομιών). Δεν υπάρχει βέβαια καμία έκπληξη, ο καπιταλισμός ήταν πάντα ένα ανορθολογικό οικονομικό σύστημα [και ταυτόχρονα μια μηχανή παραγωγής καταστροφής].
Έτσι, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα παγκόσμιας κλίμακας: η κυριαρχία επιχειρεί την επιβολή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής μηχανικής προτάσσοντας ένα γιγαντιαίο σχέδιο λιτότητας και λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου. Οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται, και αν το πείραμα κριθεί επιτυχημένο, η εξαγωγή του σε όλο τον πλανήτη θα είναι άμεση.
Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο για την οικονομία (είναι όμως ένα κείμενο για την Ελλάδα -και όχι μόνο…).
Για την παραγωγή του εσωτερικού εχθρού: από την κοινωνική λεηλασία στην καταστολή
Οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες του Μίλτος Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγου χρειάζονταν αντιστάθμιση στο κοινωνικό πεδίο. Έτσι, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 τα αμερικάνικα (και όχι μόνο) πανεπιστήμια έγιναν ακόμη μια φορά οι στρατηγικές δεξαμενές σκέψης του κράτους και του κεφαλαίου. Αντικείμενό τους, η παραγωγή κοινωνικής συναίνεσης και επιβολής μιας εκτατικής κατασταλτικής πολιτικής. Το προϊόν τους το γνωρίζουμε όλοι σήμερα ως πολιτική μηδενικής ανοχής και το πρώτο πεδίο εφαρμογής της ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η πόλη της Νέας Υόρκης –για να εξαχθεί αργότερα σε όλο τον πλανήτη. Ουσιαστικά ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει επιβάλλει παράλληλα ένα παγκόσμιο αστυνομικό κράτος.
Σε αυτή τη διαδικασία πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού ήταν αναγκαία η κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού. Καταρχήν οι φτωχοί, οι άστεγοι και οι μετανάστες (ακριβώς δηλαδή τα στρώματα εκείνα με τόση επιτυχία παράγει σε μαζική κλίμακα ο παγκόσμιος νεοφιλελευθερισμός) ήταν οι πρώτοι που βρέθηκαν στο στόχαστρο του αναδυόμενου αστυνομικού κράτους. Στο αμέσως επόμενο στάδιο θα ακολουθούσε η εγκληματοποίηση κάθε φωνής και κάθε πράξης πολιτικής αντίστασης.
Στις αρχές αυτής της δεκαετίας, δύο γεγονότα επιτάχυναν δραματικά τις εξελίξεις. Αρχικά ήταν η εξέγερση της Αργεντινής, η αδιαμεσολάβητη και οργισμένη σύγκρουση εκατομμυρίων ανθρώπων που είδαν το νεοφιλελευθερισμό να συντρίβει τις ζωές τους. Και ελάχιστα αργότερα, το πλήγμα στους Δίδυμους Πύργους θα έκανε ορατή την ποσότητα της βίας που έχει επιβάλλει η Δύση στον υπόλοιπο κόσμο και που ένα μέρος της επέστρεφε πίσω με το σχήμα ενός θεοκρατικού φονταμενταλισμού. Ήταν βέβαια η Ιστορία που επέστρεφε θριαμβευτικά στην πραγματική ζωή, παρόλες τις διακηρύξεις για το οριστικό τέλος της.
Η αντίδραση της εξουσίας ήταν σχεδόν άμεση. Έτσι, στη διάσκεψη του ΟΗΕ στο Παλέρμο της Ιταλίας το 2003, μια παγκόσμια αντιτρομοκρατική νομοθεσία παίρνει τον χαρακτήρα διεθνούς συμφωνίας και εισάγεται στο ποινικό δίκαιο εκατοντάδων χωρών. Πρόσχημά της η καταπολέμηση των διεθνών εκληματικών δικτύων εμπορίας όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων. Φυσικά στα χρόνια που ακολούθησαν, η παγκόσμια μαφία συνέχισε ανενόχλητη το έργο της, έχοντας -όπως πάντα- εκτεταμένη διασύνδεση, διαπλοκή και κάλυψη με τις κρατικές δομές. Όμως –τί έκπληξη!– η αντιτρομοκρατική νομοθεσία ενεργοποιήθηκε αρκετές φορές ενάντια σε πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα, με ιδιαίτερη έμφαση στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Και σε χώρες καθόλου εξωτικές –ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Ελλάδα– η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα επιχειρήθηκε να περιγραφεί με όρους ποινικού δικαίου και εγκληματοτοποίησης.
Στην αφήγηση της εξουσίας, οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες μετατρέπονται σε ακατανόητες καρικατούρες -όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι τελικά μια επιλογή που αποδείχτηκε πολλές φορές επικίνδυνη για την ίδια την εξουσία…
Από την εξέγερση του Δεκέμβρη στη στρατιωτική κατοχή της πόλης
Τον Δεκέμβρη του 2008, στις φλόγες της ελληνικής εξέγερσης έγινε ορατή μια διαφορετική εκδοχή του μέλλοντος. Με αφορμή τη δολοφονία από μπάτσους του 15χρονου Αλέξη, οι συγκρούσεις δεκάδων –ή εκατοντάδων– χιλιάδων ανθρώπων από τον Βορρά ως τον Νότο της χώρας κατέδειξαν μια κρίση βαθιά συστημική, τις βεβαιότητες μιας κοινωνικής κατασκευής που αποδείχτηκαν πήλινες και εύθραστες. Ήταν μια εξέγερση της οργής, μαζί όμως και μια εξέγερση της επιθυμίας και της δημιουργικότητας, ένας κόσμος που φλέγεται αλλά και ένα πρόταγμα που πυρπολεί.
Στην περίοδο που ακολουθεί μετά την εξέγερση, τα πάντα είναι διαφορετικά. Αν από την μία το κίνημα –και ειδικά ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος– μετράει τα κέρδη του, από την άλλη η δημοκρατία παρατάσσει τον στρατό της. Απέναντι σε ένα κύμα ελευθερίας, λόγου, δράσης και σημαντικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η εξουσία οργανώνει καινούριες αστυνομικές δυνάμεις, διευρύνει το ποινικό της οπλοστάσιο και επιχειρεί την εκτεταμένη διασπορά κοινωνικού φόβου με την χρήση των ΜΜΕ. Οικοδομείται συστηματικά η εικόνα ενός δισυπόστατου εσωτερικού εχθρού, που περιλαμβάνει από τη μία τους μετανάστες και από την άλλη τον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο. Ο συνδυασμός τους είναι κάθε άλλο παρά άκυρος: είναι οι αναρχικοί που εντατικά με λόγο και πράξη θέτουν στο επίκεντρο της δράσης τους το ζήτημα των μεταναστών και επιχειρούν έμπρακτα να δημιουργήσουν αναχώματα στις επιθέσεις των κρατικών μηχανισμών και των φασιστών. Μια μάχη που ακόμη και σήμερα συνεχίζεται με οξύτητα στις γειτονιές της πόλης…
Ουσιαστικά, η εξουσία επιχειρεί να εγγράψει στην κοινωνική συνείδηση τη εικόνα μιας έμπρακτης απειλής όχι μόνο για την τάξη και την ασφάλεια, αλλά ιδιαίτερα για την κοινωνική συνοχή. Οι πόλεις γίνονται τόπος μιας αφήγησης για τη βία και το έγκλημα, εικονικές κατασκευές μιας καθημερινότητας που λεηλατείται από κάποιες χιλιάδες επικίνδυνους αναρχικούς και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Στην Ελλάδα, η ονομασία που δόθηκε στην κίνηση του κράτους είναι αντιεξέγερση. Στο επίκεντρο της ανάλυσής της βρίσκεται η απόπειρα του κράτους να ανακαταλάβει τον δημόσιο χώρο, να ελέγξει τις κοινωνικές ροές και τις ρηγματώσεις που προκαλεί η αντισυστημική δράση και να αποικίσει την πραγματικότητα με τα δικά του νοήματα μετά την εξέγερση.
Φυσικά στο επίκεντρο της αντιεξεγερτικής πολιτικής βρίσκεται η στρατιωτική κατοχή της πόλης. Καθώς στη συστημική κρίση που προκάλεσε η εξέγερση του 08 ήρθε να προστεθεί η οικονομική κρίση του 09, η εξουσία γέμισε τις πόλεις (ιδιαίτερα την Αθήνα, αλλά όχι μόνο) με στολές: χιλιάδες –μα χιλιάδες– μπάτσοι παντού, στο γκρίζο της πόλης ήρθε να εγκατασταθεί μόνιμα το μαύρο, μπλε και φαιό των ειδικών σωμάτων αστυνομικής βίας. Όχι μόνο μια εικόνα απειλητική, αλλά και μια απειλή ιδιαίτερα πραγματική για χιλιάδες μετανάστες που κυνηγιούνται, συλλαμβάνονται, βασανίζονται και στοιβάζονται επί μήνες στα κελλιά των αστυνομικών τμημάτων. Και η επικέντρωση στους μετανάστες είναι γιατί συνιστούν το πιο αδύναμο (και πιο κυνηγημένο και συκοφαντημένο) κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας –και έτσι αυτό στο οποίο οργανώνεται κυρίαρχα η παραγωγή της κρατικής βίας.
Για το επαναστατικό κίνημα, τα προβλήματα –σε σύγκριση με τους μετανάστες– είναι πολύ μικρότερης τάξης μεγέθους, υπάρχουν όχι μόνο οι εγγραφές στην κοινωνική ιστορία, οι δομές, η πολυπλοκότητα, το βάθος και το μέγεθος που απαιτούνται, αλλά και μια τεράστια εμπειρία και κληροδοτημένη μνήμη πάνω στην καταστολή. Όμως είναι ακριβώς η ανάκληση της μνήμης που επισημαίνει ότι η επιθετικότητα της εξουσίας δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: από την εισβολή της αντιτρομοκρατικής σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους μέχρι την κατασκευή κακουργηματικών κατηγοριών και τις προφυλακίσεις συντρόφων χωρίς κανένα απολύτως αποδεικτικό στοιχείο, όλα καταδεικνύουν τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Με κορυφαία του στιγμή την πρόσφατη δολοφονία εν ψυχρώ του αναρχικού Λάμπρου Φούντα.
Τόση δημοκρατία, ούτε στη χούντα (σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας).
Βρισκόμαστε στο έδαφος ενός πεδίου μάχης. Όμως η αντιπαράθεση δεν είναι προφανώς ανάμεσα στην εξουσία και την επανάσταση, η σύγκρουση αφορά το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο του μέλλοντος. Η κρίση –βαθειά συστημική και όχι μόνο οικονομική– θέτει κάθε κίνηση μέσα στο πλαίσιο της Ιστορίας και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων αυτή τη στιγμή συμβαίνουν πάρα πολλά από πάρα πολλούς. Και είναι αλήθεια ότι οι σιδερόφρακτες στρατιές της δημοκρατίας είναι πολύ μικρές απέναντι στο κύμα της πραγματικότητας που σαρώνει τον παλιό κόσμο.
Συμπυκνώσεις μιας αφήγησης στα συμβολικά και υλικά πεδία του πολέμου
Στις προηγούμενες ενότητες του κειμένου επιχειρήθηκε μια συμπυκνωμένη παρουσίαση της ιστορικής πραγματικότητας που αυτή τη στιγμή εκβάλλει στην ελληνική κοινωνία: η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, η οικονομική –και συνακόλουθα συστημική– κρίση του καπιταλισμού, οι ριζικοί πολιτικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί που βρίσκονται σε εξέλιξη, η ανάδυση ενός σκληρού κράτους ασφάλειας, η εγκληματοποίηση κοινωνικών –όπως οι μετανάστες και τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας– και πολιτικών –όπως ο αντιεξουσιαστικός/αναρχικός χώρος– υποκειμένων. Αναμφίβολα λείπουν πολλά για να συμπληρώσουν την εικόνα αυτού του ιστορικού πειράματος που πραγματοποιείται στον ελλαδικό χώρο –και που η έκβασή του θα καθορίσει πολύ περισσότερα σε όλο τον πλανήτη.
Όμως στο σημείο αυτό θα θέλαμε να επικεντρώσουμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή του αγώνα, ενδεικτική της απόπειρας της εξουσίας να εγγράψει τη δικιά της αφήγηση πάνω στο σώμα της ιστορίας. Είναι η περίπτωση του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη και θυμίζει έντονα τις νομικές και πραγματικές κατασκευές της καταστολής που επιχειρήθηκαν συνολικά στο επαναστατικό κίνημα της Ιταλίας και της Γερμανίας στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν και κάποιες φορές γίνεται δύσκολο να διακρίνεις τη φάρσα…
Έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια από το πρωινό της 16ης γενάρη του 2006, όταν ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος από τις σφαίρες των μπάτσων στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου, μετά από μια ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της οδού Σόλωνος. Από την πρώτη στιγμή ξέσπασε μια καταιγίδα διασποράς κατασκευασμένων πληροφοριών, που τροφοδοτήθηκε συστηματικά από τα γραφεία της Ασφάλειας και διεκπεραιώθηκε πρόθυμα από τους παπαγάλους των ΜΜΕ.
από την μπροσούρα Για την υπόθεση του Γιάννη Δημητράκη
Ο Γιάννης μεταφέρθηκε αμέσως σε μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου, όμως αυτό δεν τον προστάτεψε σε τίποτα από βασανιστήρια: αντιγράφοντας τις τακτικές της CIA, οι ανακριτές του τον υποβάλλουν σε ειδική χημική-φαρμακευτική αγωγή μέσα στο νοσοκομείο προκειμένου να τον οδηγήσουν σε έναν παραισθητικό κόσμο από τον οποίο θα επιχειρούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες (μικρή σημείωση: δεν ήταν η πρώτη φορά, το ίδιο συνέβη και το καλοκαίρι του 2002, μετά τη σύλληψη του βαριά τραυματισμένου Σάββα Ξηρού ως μέλους της ΕΟ 17Ν).
Όμως ο Γιάννης αντέχει, δεν ενδίδει και από κει και πέρα η Ασφάλεια ξεδιπλώνει τα δικά της παραισθητικά σενάρια: κατασκευάζεται η συμμορία των ληστών με τα μαύρα, στην οποία αποδίδεται σωρεία ληστειών αλλά και στενή διασύνδεση με ένοπλες επαναστατικές ομάδες. Τρεις ακόμη σύντροφοι κατονομάζονται ως μέλη της και επικηρύσσονται με 600.000 ευρώ. Σταδιακά η αφήγηση της εξουσίας θα επεκταθεί, διακηρύσσοντας τη στενή διασύνδεση του συνόλου του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου με το οργανωμένο έγκλημα (!) σε μια κατασκευή τρόμου που θυμίζει έντονα ανάλογες κατασκευασμένες υποθέσεις στο παρελθόν στην κεντρική και νότια Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στη Λατινική Αμερική. Ποιος υποστήριξε ποτέ ότι η εξουσία δεν έχει φαντασία;
Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία της εξουσίας ενισχύει εκθετικά την ανυποληψία της: στο κοινωνικό πεδίο οι αφηγήσεις του τρόμου δεν βρίσκουν έρεισμα και δεν γίνονται πιστευτές -τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τη διαφάνεια του λόγου, της στάσης και της πράξης εκείνου του ονείρου που αντιπαρατάσσεται στον εφιάλτη. Έτσι κι αλλιώς αυτού του είδους οι αφηγήσεις δεν είναι πρόσφατες, ιστορίες τόσο παλιές που μετράνε ήδη 1,5 αιώνα, τότε που όλα τα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης κυνηγούσαν με φανατισμό φανταστικά τρομοκρατικά δίκτυα που απειλούσαν την ηγεμονία του παλιού κόσμου. Οι κατασκευές του εσωτερικού εχθρού προβάλλονται με οξύτητα κάθε φορά που η ιστορική κίνηση μένει μετέωρη ανάμεσα σε αυτό που ψυχορραγεί και σε αυτό που παράγει την ελπίδα.
Όμως… Στη δίκη που γίνεται, όλα τα σενάρια καταρρέουν, οι φανταστικές συμμορίες, οι σωρείες ληστειών, η διασύνδεση με ένοπλες οργανώσεις δεν μπορούν να σταθούν με κανένα τρόπο στο δικαστήριο. Ο Γιάννης καταδικάζεται για τη ληστεία στην Εθνική Τράπεζα (την οποία υποστηρίζει, ως πράξη ενάντια στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης και τμήμα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου) στην εξοντωτική ποινή των 35 χρόνων και 6 μηνών. Ποινή που απλά δεν έχει προηγούμενο (ας σημειωθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πραξικοπηματιών που καταδικάστηκαν για την επιβολή χούντας στην Ελλάδα την περίοδο ’67-74 εισέπραξαν πολύ μικρότερες καταδίκες).
Τελικά, στο πρόσωπο του Γιάννη, η εξουσία κατασκευάζει ένα σύμβολο εγκλήματος επιχειρώντας εντατικά να το καταστήσει καθολικό για ολόκληρο το κίνημα και να απονοηματοδοτήσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Και αυτή της η κίνηση οφείλει να γίνει κατανοητή στο συνολικό πλαίσιο όχι μόνο της καταστολής, αλλά ολόκληρης της ιστορικής στιγμής που διανύουμε.
Αντί επιλόγου
Καθώς η δίκη σε δεύτερο –και τελευταίο βαθμό– του Γιάννη θα ξεκινήσει στις 28 Απρίλη, οι κινήσεις αλληλεγγύης στον Γιάννη θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων της περιόδου, τμήμα μιας συνολικότερης αντίστασης που εκδηλώνεται απέναντι σε ολόκληρο το πεδίο της κρατικής καταστολής ενάντια στην κοινωνία. Ο σύντροφος θα δικαστεί ακόμη μια φορά συνολικά γι’ αυτό που είναι –ένας αναρχικός– και σ’ αυτό το πλαίσιο κινδυνεύει σοβαρά με μια επιβεβαίωση της αρχικής βαρειάς καταδίκης του.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν πολλά που λείπουν, τόσο από τη συνολικότερη ανάλυση, όσο και από τις επιμέρους παραμέτρους. Ένα από τα πιο σημαντικά, η στάση του Γιάννη μέσα στις φυλακές, η ενεργός συμμετοχή του στην γενικευμένη εξέγερση των φυλακισμένων σε όλη τη χώρα τον Απρίλη του 07, όπως και στη μαζική απεργία πείνας χιλιάδων κρατούμενων τον Νοέμβρη του 08. Όμως αυτό είναι ένα κομμάτι του πρόσφατου παρελθόντος που μάλλον θα γίνει επιτακτικό στο άμεσο μέλλον. Γιατί οι αγώνες ήταν και είναι συνολικοί. Γιατί συνεχίζονται…
Περί Σπισισμού
Περί Σπισισμού
Ο αντισπισισμός ως έννοια
Ο όρος σπισισμός (speciesism στα αγγλικά, species=είδος) αναφέρεται στον διαχωρισμό όπου το ανθρώπινο είδος θεωρείται ανώτερο σε μία ιεραρχική κλίμακα από τα άλλα είδη. Ο σπισισμός ως διάκριση σε επίπεδο ειδών, δίνει περισσότερη ηθική σημαντικότητα στον άνθρωπο σε σχέση με τα μη-ανθρώπιναζώα, και ουσιαστικά επιτρέπει την επιβολή των ιεραρχικά ανώτερων στους κατώτερους, εμπνέοντας την ελεύθερη άσκηση εξουσίας.
Στην πράξη ο σπισισμός εκφράζεται με πολλαπλές μορφές εκμετάλλευσης των ζώων με τη θεώρησή τους ως ανθρώπινη ιδιοκτησία η οποία μπορεί να διατεθεί, να απορριφθεί και γενικότερα να χειραγωγηθεί κατά βούληση. Στην ανθρώπινη σπισιστική κοινωνία τα ζώα χρησιμοποιούνται με ποικίλους τρόπους ανάλογα με τα κατά περίπτωση συμφέροντα των εξουσιαστών ανθρώπων. Η χρησιμοποίηση αυτή μπορεί να αφορά στα ζώα τα ίδια – ζωντανά ή σκοτωμένα, ολόκληρα, ή μέρη του σώματός τους, παράγωγα οργάνων τους, εκκρίσεις τους, υπηρεσίες που αυτά παρέχουν ως αχθοφόροι, μέσα μεταφοράς, διασκεδαστές, πειραματόζωα, συντροφιά κλπ.
Βάσει των παραπάνω, ο αντισπισισμός είναι το ιδεολογικό ρεύμα που αντιτίθεται σε αυτό τον αυθαίρετο διαχωρισμό βάσει του είδους και κατ’ επέκταση απορρίπτει κάθε άποψη που θέτει τους ανθρώπους σε κυριαρχική θέση απέναντι στα άλλα ζώα. Αφετηρία του αντισπισισμού αποτελεί η εναντίωση στην εκμετάλλευση, τη χειραγώγηση και τη στέρηση ελευθερίας. Υπό αυτή την έννοια το αντισπισιστικό κίνημα είναι βαθιά ανατρεπτικό και επαναστατικό απέναντι σε ένα σύστημα που είναι δομημένο σε κυριαρχικές αλλά και ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις, επηρεασμένες από Ιουδαίο-Χριστιανικού τύπου δόγματα όπως «ο άνθρωπος έχει ψυχή ενώ τα ζώα όχι», «τα ζώα είναι πλασμένα για να υπηρετούν τον άνθρωπο» κλπ.
Το αντισπισιστικό κίνημα απευθύνεται τόσο σε ζητήματα σχετικά με την καταπίεση των ζώων, όσο και σε κάθε ζήτημα κοινωνικής ανισότητας κι εκμετάλλευσης. Όμοια με τα άλλα κινήματα κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως αυτά των μαύρων, των γυναικών, των γκέι και των λεσβιών, απορρίπτει εξίσου κάθε διάκριση βασισμένη στο χρώμα του δέρματος, το φύλο ή την σεξουαλική ταυτότητα και αγωνίζεται ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης. Ο σπισισμός όμως, αν και συνδέεται ως γνήσια εξουσιαστική συλλογιστική με το ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία, στην ουσία αποτελεί το πιο βαθιά ριζωμένο σύστημα διάκρισης και η πρακτική του την πιο εντατική και θεμελιωμένη μορφή καταπίεσης.
Σύγχρονες σπισιστικές πρακτικές
Τα σύγχρονα βιομηχανικά εκτροφεία μπορούν να παρομοιαστούν περισσότερο με στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρά με εργοστάσια. Το βιομηχανικό σύστημα εκτροφής μεταχειρίζεται τα ζώα σαν μηχανές παραγωγής κρέατος, γάλακτος, αυγών, γούνας κλπ εξοντώνοντας οτιδήποτε μη-παραγωγικό που δεν συνεισφέρει στο τελικό προϊόν (π.χ. μέγιστος περιορισμός κινήσεων ή εγκατάλειψη άρρωστων ζώων). Τα ζώα αρπάζονται νεογέννητα από τις μητέρες τους, καθηλώνονται σε ατομικά κελιά, υποβάλλονται συστηματικά σε ακρωτηριασμούς όπως το κόψιμο αυτιών ή όρχεων, γονιμοποιούνται δια της βίας, ταΐζονται δια της βίας, δολοφονούνται σε προεφηβική ηλικία. Ο βιασμός των σωμάτων και της φύσης τους είναι ανελέητος και εξακολουθεί να εξελίσσεται προς περαιτέρω «βελτιστοποίηση», με την ταυτόχρονη εφαρμογή βιοτεχνολογικών μεθόδων αναπαραγωγής και την γενετική μετάλλαξη πατενταρισμένων ζώων.
Επίσης μία από τις εκτενέστερες χρήσεις των ζώων στην καπιταλιστική σπισιστική κοινωνία είναι η χρήση τους ως πειραματόζωα. Τουλάχιστον 22 ζώα πεθαίνουν κάθε δευτερόλεπτο στις έρευνες της βιομηχανίας φαρμάκων, καλλυντικών, απορρυπαντικών και άλλων καταναλωτικών προϊόντων. Στα πειραματικά αυτά εργαστήρια τα ζώα γίνονται αποδέκτες της πιο ακραίας μορφής βίας, από ανθρώπους που έχουν κίνητρο το χρήμα, τη φιλοδοξία ή το σαδισμό. Οι πειραματισμοί σε ζώα αποτελούν επαναλαμβανόμενους βασανισμούς που συμπεριλαμβάνουν ηλεκτροσόκ, σπασίματα οστών, πρόκληση καρκίνων αλλά και νευρο-ψυχολογικού τύπου πειράματα όπως στέρηση ύπνου, υποβολή σε ακινησία, χρόνια απομόνωση και διάφορες άλλες “προοδευτικές” επινοήσεις.
Στη σημερινή σπισιστική καπιταλιστική πραγματικότητα τα ζώα θεωρούνται ανθρώπινη ιδιοκτησία ακόμη κι αν ζουν ελεύθερα στη φύση. Τα ζώα που δεν έχουν κυριαρχηθεί πλήρως και παραμένουν άγρια, νοούνται κι αυτά ως χρηστικά αντικείμενα που διατηρούνται για ψυχαγωγικού τύπου σφαγές, όπως το κυνήγι. Μετά από τη μανιώδη εξόντωση των άγριων ζώων από τον κατακτητή άνθρωπο, όσα είδη δεν αποδεκατίστηκαν από το κυνήγι, εξαφανίστηκαν λόγω της αρπαγής και της λεηλασίας του φυσικού τους περιβάλλοντος. Οι τελευταίοι επιζώντες των άλλοτε περήφανων κι ελεύθερων ειδών, γίνονται σήμερα θέαμα σε ζωολογικά πάρκα, κατάλοιπα της ίδιας αποικιακής νοοτροπίας που τα εξόντωσε σε πρώτη φάση. Συγχρόνως με την αποδοχή της παρούσας κατάστασης, οι άνθρωποι επιδίδονται σε τελετουργίες λατρείας ορισμένων ειδών ζώων και φυλών, τα οποία εξυμνούνται συνοδεία ευγονικού τύπου διασταυρώσεων. Ο παραλογισμός συνεχίζεται στη βιομηχανία της διασκέδασης με την αναπαραγωγή της βίας σε τσίρκο, ροντέο, ιπποδρόμους, ζωομαχίες κλπ σε ένα κατάλογο βιασμού και εξευτελισμού που δεν έχει τέλος.
Ο αντισπισισμός σε πολιτικό πλαίσιο
Μπορούμε ενδεχομένως να φανταστούμε ένα θεωρητικό μοντέλο καπιταλισμού το οποίο δεν εκμεταλλεύεται ζώα. Όμως, μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης έχει τις ρίζες του στην εκμετάλλευση των ζώων και η υπάρχουσα καπιταλιστική πραγματικότητα υπήρξε αποτέλεσμα πραγματικών ιστορικών διαδικασιών (ένα απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι τα σφαγεία και οι εταιρείες επεξεργασίας κρεάτων ήταν η πρώτη βιομηχανία που εφηύρε τον μεταφορικό ιμάντα, από όπου και προέρχεται η παραγωγή που βασίζεται στην γραμμή συναρμολόγησης).
Η εμφάνιση και η διατήρηση του καπιταλισμού ως σύστημα που εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους στηρίζεται κατά κάποιους τρόπους και στην εκμετάλλευση των ζώων. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός πως η μετάβαση από τις «πρωτόγονες κοινωνίες» όπου τα ζώα δεν ανήκαν σε κανέναν και ζούσαν άγρια κι ελεύθερα, στην κοινωνία της εξημέρωσης και της κυριαρχίας, τα ανέδειξε σε μία από τις πρωιμότερες μορφές ιδιωτικής περιουσίας. Από την στιγμή αυτή, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσα παραγωγής, εμπόρευμα για συναλλαγή και κέρδος, να συσσωρευθούν και να αποτελέσουν ένδειξη πλούτου ή ανώτερης κοινωνικής θέσης. Τα ζώα καθιερώθηκαν έτσι ως μία από τις πρώτες μορφές κεφαλαίου (και ουσιαστικά υποδουλώθηκαν). Η συμβολική σημασία της εξημέρωσης είναι μεγάλη καθώς αυτή αποτέλεσε ένα αρχέτυπο υπόδειγμα για άλλα είδη κοινωνικής υποταγής. Η εμφάνιση της πατριαρχίας, των κρατικών αρχών και των κοινωνικών τάξεων, είναι διαδικασίες παράλληλες με την εξημέρωση των ζώων, που συμπορεύθηκαν στην εξέλιξη των κοινωνιών. Όταν μιλάμε άλλωστε για την εκμετάλλευση και την καταπίεση των ζώων, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι και αυτοί ζώα. Η δεδομένη αντίληψη ότι τα ζώα υπάρχουν ως αντικείμενα στην υπηρεσία των αφεντικών τους επεκτάθηκε πολλές φορές σε καταπιεσμένες ομάδες ανθρώπων, για να νομιμοποιήσει την συγκριτικά με τα ζώα ευνοϊκότερη -ή ίση- εκμετάλλευσή τους (π.χ. δούλοι που προσδιορίζονταν περισσότερο ως ζώα παρά ως άνθρωποι). Παράλληλα οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για την καθυπόταξη των ζώων έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά για την καθυπόταξη και τον έλεγχο ανθρώπων (κλουβιά για τους τρελούς, μαστίγια για τους σκλάβους, αλυσίδες και κελιά για κάθε είδους ανυπόταχτο).
Στη σημερινή εποχή διάφορες τεχνικές κυριαρχίας πάνω σε ζώα που προκύπτουν από τα πειραματικά εργαστήρια εφαρμόζονται άμεσα και πάνω σε ανθρώπους, όπως γίνεται με τη στρατιωτική έρευνα. Τα ζώα χρησιμοποιούνται σε πειράματα του στρατού (δοκιμασίες πυροβολισμών, χρήση όπλων βιολογικού πολέμου κ.α.), ακριβώς επειδή είναι όμοια με τους ανθρώπους στις διάφορες λειτουργίες τους. Αυτά τα ζώα βασανίζονται μονάχα επειδή τοκεφάλαιο δεν μπορεί (ακόμα;) να πειραματιστεί πάνω στους ανθρώπους. Επιπλέον, η κοινωνική αποδοχή της επιστημονικής έρευνας των πειραμάτων σε ζώα (αν και εξαρχής προβληματική) έχει στηριχτεί στο ψέμα ότι οι εταιρείες φαρμάκων νοιάζονται για την ανθρώπινη υγεία. Καμία τέτοια έρευνα δεν αποσκοπεί στην επίλυση των προβλημάτων υγείας, αλλά στην εξασφάλιση των οικονομικών οφελών των φαρμακοβιομηχανιών.
Οι σημερινές βιομηχανικές κτηνοτροφικές μονάδες εκτός από την αφαίμαξη του “ζωικού κεφαλαίου” και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος με ένα ασήκωτο φορτίο μόλυνσης και ένα τεράστιο ενεργειακό κόστος, προωθούν προς κατανάλωση προϊόντα γεμάτα ορμόνες, αντιβιοτικά, πύον, κόπρανα, υπολείμματα παρασιτοκτόνων και μεταλλαγμένων οργανισμών, και η κατανάλωση τους είναι ένας πρωταρχικός παράγοντας για μία μειωμένης διάρκειας ανθρώπινη ζωή. Ταυτόχρονα παρέχουν κάποιες από τις πιο ακραίες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας για τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτές π.χ. εργασία σε σφαγεία, σε ψυγεία, σε γραμμές τεμαχισμού κλπ. Σε αυτό παγκόσμιο σύστημα εργοστασιακής κτηνοτροφίας που επιπλέον επιδεινώνει το πρόβλημα της παγκόσμιας πείνας, είναι ξεκάθαρη η σύνδεση μεταξύ του πως ο καπιταλισμός κακοποιεί ανελέητα τα ζώα, λεηλατεί τη φύση και εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους.
Κρατώντας όλα τα παραπάνω κατά νου, φτάνουμε στο σημείο όπου αναδύεται η σημασία της επανεξέτασης της σχέσης μας με τα μη-ανθρώπινα ζώα και η ανάγκη αυτή να τεθεί σε ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο. Ο φαύλος κύκλος της βίας και της καταστροφής θα τερματιστεί μόνον όταν οι άνθρωποι διαμορφώσουν μη-ιεραρχικές και μη-εκμεταλλευτικές σχέσεις με τα άλλα είδη ζώων και το φυσικό κόσμο. Η απελευθέρωση των ανθρώπων, των ζώων και της γης είναι αγώνας ενιαίος.
Βασισμένοι σε αυτή την ιδεολογική πλατφόρμα και θεωρώντας πως στο θέμα της ολικής απελευθέρωσης των ζώων υπάρχει απουσία λόγου στον εγχώριο αντιεξουσιαστικό χώρο, σύντροφοι και συντρόφισσες προχωρήσαμε στη δημιουργία μιας συνέλευσης με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και αυτοοργανωμένη λειτουργία, σκοπός της οποίας είναι η διάχυση της αντισπισιστικής θεωρίας και πράξης και η ανάδειξή τους ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Δεν αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα των ζώων ως θεωρητικό κατασκεύασμα αλλά ως συνειδητή στάση ζωής, πράγμα που μας οδηγεί και σε αντίστοιχες αδιαπραγμάτευτες πρακτικές τόσο στην πολιτική μας δράση όσο και στην καθημερινή μας ζωή.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΟΝΤΩΝ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΖΩΑ
Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση
Η πατριαρχία σε αυτή την κοινωνία
τελειώνει στα μπουρδέλα…
…αρχίζει στα σχολεία
Vegan καφενείο κάθε Παρασκευή
Vegan καφενείο κάθε Παρασκευή στις 7, στο χώρο της κατάληψης, από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση.
Κουβέντα, ενημέρωση, φαγητό, mini προβολές animation
Ο λόγος για την K.S…
Μια ανάρτηση για υπόθεση trafficking σε ένα blog είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κανείς, καθώς είναι πολλά αυτά που πρέπει γίνουν, και θα γίνουν…
Ο λόγος για την Κ.S, η υπόθεση της οποίας είδε το φως της δημοσιότητας όταν κατάφερε να ξεφύγει από κύκλωμα σωματεμπορίας, και βρήκε το θάρρος να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθήνας για όλα αυτά έζησε αφότου ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να εργαστεί και να καταφέρει να ζήσει το παιδί της και την άνεργη μητέρα της αξιοπρεπώς.
Η ανταπόκριση σε μια αγγελία για θέση σερβιτόρας είδαμε για άλλη μια φορά να καταλήγει σε ομηρία από κύκλωμα δουλεμπόρων. Μέλη του κυκλώματος κρατούσαν την K.S φυλακισμένη και την ανάγκαζαν με τη βία να παραμένει και να εκδίδεται σε διάφορα «σπίτια» και ξενοδοχεία της Καλλιθέας μαζί με άλλες κοπέλες.
Παράλληλα δεχόταν απειλές και εκβιασμούς για την μητέρα και το παιδί της σε περίπτωση που δεν συμβιβαζόταν με αυτή τη συνθήκη και άρχιζε να μιλάει για αυτό.
Και φυσικά πίσω από όλες αυτές τις βρομοδουλειές κρύβεται πάντα η ΕΛ.ΑΣ αφού και σε αυτήν την περίπτωση καταγγέλλεται ότι υπήρχε «προστασία» του κυκλώματος δουλεμπόρων από αστυνομικούς οι οποίοι ειδοποιούσαν για τις εφόδους.
Η συγκλονιστική μαρτυρία της K.S για την ομηρία και τα βασανιστήρια που έζησε, έρχεται από μια ιδιαίτερα επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία και απαιτεί μεγάλο σθένος από μεριάς της προκειμένου να αναδείξει υπόθεση trafficking ως προσωπικό βίωμα.
Είναι μια από τις υποθέσεις που έρχονται σπάνια στο φως , αφού τα θύματα είναι συνήθως φτωχές και ανήμπορες μετανάστριες χωρίς χαρτιά. Καλούνται,χωρίς “θεσμικές πλάτες” να αντιμετωπίσουν ανθρώπους της νύχτας, τους νταβάδες-δολοφόνους -βασανιστές-βιαστές μαζί με τα τσιράκια από τους θεσμικούς μηχανισμούς που τους προστατεύουν για τα δικά τους οικονομικά οφέλη, τους μπάτσους- δολοφόνους- βιαστές και το σάπιο δικαστικό σύστημα που τους αθωώνει.. Όμως το παζλ της πατριαρχικής και εξουσιαστικής κοινωνίας συμπληρώνουν οι «πελάτες- βασανιστές-βιαστές» οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται δεν είναι λίγοι.
Όπως αναφέρει στην κατάθεση της η ίδια η K.S… «μέσο Φρανκφούρτης μάς έφεραν με τη φίλη μου Ελ… στην Ελλάδα, όπου μας οδήγησαν σε ένα ξενοδοχείο στην Καλλιθέα. Η συμφωνία ήταν ότι θα πηγαίναμε στην Κρήτη για να δουλέψουμε σερβιτόρες σε καφέ (εργασία ημέρας). Μόλις φτάσαμε ήρθαν δύο άτομα “σαν ντουλάπες”, Πόντιοι, που μας πρότειναν να πιούμε ένα ποτό και μετά “να μας δοκιμάσουν”. “Τι εννοείτε να μας δοκιμάσετε;” τους είπα “πώς σερβίρουμε;”.
“Καλά, δεν ξέρεις γιατί είσαι εδώ;” απάντησαν, “ποια σερβιτόρα; Στην Αθήνα θα μείνετε και θα δουλέψετε πουτάνες σε μπαρ”».
Όταν η κοπέλα ζήτησε να φύγει «μου είπαν μην ξεχνάς ότι έχουμε διεύθυνση, έχεις μια κόρη κι έναν μικρό αδερφό κι αν θέλεις να ‘ναι καλά θα κάνεις ότι σου λέμε».
Κι αφού «μας μέτρησαν στήθος, περιφέρεια κ.λπ. για να μας φέρουν εσώρουχα» ξεκίνησαν «οι βίζιτες».
«Μ’ έστελναν ακόμη και σ’ ένα μαγαζί με είδη κουζίνας-νεροχύτες, όπου ο ιδιοκτήτης ήθελε να διακόπτει την πώληση με πελάτες του, να με έχει κλεισμένη στην τουαλέτα και να επιστρέφει μετά πέντε λέπτων συνουσίας σ’ αυτούς».
«Μας πούλησαν σε μια Κατερίνα, που είχε βίλα στον Αγ. Στέφανο, όπου στεγαζόταν η “οικογενειακή τους επιχείρηση”… όταν αντέδρασα έστειλαν κάποιους στο σπίτι της μητέρας μου στη Λετονία, έσπασαν την πόρτα και της είπαν “βάλε μυαλό στην κόρη σου γιατί την επόμενη φορά θα σας χαλάσουμε το πρόσωπο με βιτριόλι”».
Οι ρυθμοί «εργασίας» ήταν κάτι το αφόρητο. Υπήρχαν μέρες που δεν προλάβαινα ούτε να φαω ανάμεσα στις «συνεδρίες»…
«Στα ξενοδοχεία που μας πήγαιναν, δύο φορές την εβδομάδα, όταν ερχόταν η αστυνομία (για κάποιο λόγο το γνώριζαν από πριν) μας πήγαιναν στην ταράτσα».
Να υπενθυμίσουμε επίσης την υπόθεση trafficking του 2009 όπου τρεις Ναξιώτες κρατούσαν αιχμάλωτες τρεις μετανάστριες σε δωμάτιο ξενοδοχείου, το οποίο ήταν ασφαλισμένο με αλυσίδες. Μιλάμε για την εξάρθρωση ενός οργανωμένού κυκλώματος εμπορίας γυναικών από την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, με σκοπό την οικονομική και σεξουαλική εκμετάλλευση στο οποίο συμμετείχαν (ω του θαύματος!!!) τέσσερις αστυνομικοί, ένας ακόμα απότακτος αστυνομικός, ένας απόστρατος, ενώ εξετάζεται τυχόν συμμετοχή και σε βάρος ανώτατου αξιωματικού της ΕΛΑΣ, το όνομα του οποίου περιλαμβάνεται στη δικογραφία.
Οι συλληφθέντες αστυνομικοί είναι υπαρχιφύλακας που υπηρετεί στην Καλλιθέα, αστυφύλακας της Διεύθυνσης Αλλοδαπών και δυο αδέλφια, που υπηρετούν στη Νίκαια. O υπαρχιφύλακας της Καλλιθέας και ένα από τα αδέλφια στη Νίκαια έχουν κατηγορηθεί και στο παρελθόν για παρόμοια αδικήματα. Ο δεύτερος, είχε προφυλακιστεί, αλλά αθωώθηκε και επανήλθε στο Σώμα.
Βιασμός και Δημοκρατία, Αστυνομία και Προστασία, Οργή και Ψυχραιμία…
Το πείραμα της Φιλαδέλφειας
Μπάτσοι με αυτόματα στο χέρι, νυχτερινά μπλόκα και εξευτελιστικοί έλεγχοι σε κάθε γωνία, μυστικοί πράκτορες του καθεστώτος χτυπάνε τις πόρτες και απαιτούν από τον πληθυσμό να δώσει πληροφορίες, πρόθυμοι πληροφοριοδότες σπεύδουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, φοβισμένα πρόσωπα περιδιαβαίνουν στους δρόμους προσπαθώντας «να κοιτάνε την δουλειά τους». Βερολίνο 1936 ή Ν. Φιλαδέλφεια 2010; Επιστροφή στο παρελθόν ή πείραμα για το μέλλον;
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει γίνει πραξικόπημα και ο παπανδρέου δεν αποφάσισε να ψαλιδίσει το μουστάκι του προς το στενότερο. Κι αν αυτό δε συμβαίνει είναι ακριβώς γιατί δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Οι δυτικές δημοκρατίες με τον ίδιο τρόπο που ενσωμάτωσαν τα χρήσιμα για αυτές στοιχεία του ναζισμού έμαθαν και από τα λάθη του. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, η κατάσταση εξαίρεσης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή με πρόσχημα την εξάρθρωση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας» κάνει μια χαρά την δουλειά της, χωρίς να έχει ανάγκη αντιαισθητικά τανκς και παρωχημένες στρατιωτικές παρελάσεις, πόσο μάλλον στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αναστολή του συντάγματος.
Και αυτή η δουλειά δεν είναι άλλη από την μετατροπή μιας κατάστασης που προβάλλεται σαν να αφορά ελάχιστους σε όχημα για αλλαγές που αφορούν τους πάντες. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ν. Φιλαδέλφεια είναι η κατοχύρωση της λειτουργία της ως κανονικότητας, ως κάτι που μπορεί να συμβαίνει αρκεί το κράτος να λέει πως είναι απαραίτητο. Η ισχύς του κράτους δεν ασκείται ποτέ αποκλειστικά προς τον συγκυριακό στόχο της. Αντίθετα, κάθε φορά που ασκείται χωρίς να συναντά αντιστάσεις διαχέεται προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις κατοχυρώνοντας τον εαυτό της. Κατοχυρώνοντας την δυνατότητά της να ασκηθεί ξανά, οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε, με οποιαδήποτε αφορμή παρουσιαστεί ως «αναγκαιότητα». Η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας.
Όποιος λοιπόν νομίζει πως η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στην Ν. Φιλαδέλφεια δεν τον αφορά, κοιμάται έναν ύπνο του οποίου το ξύπνημα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο. Όποιος νομίζει πως τα νυχτερινά μπλόκα, τα ψαξίματα, οι πεζές περιπολίες και οι φιλικές ανακρίσεις της αντιτρομοκρατικής, είναι το λογικό παρεπόμενο μιας «απαραίτητης εξάρθρωσης», μιας ασφαλούς πληροφορίας ή έστω μιας βάσιμης υποψίας ενάντια σε κάποιους «που πήγαιναν γυρεύοντας» δεν κάνει άλλο από το να πριονίζει ανέμελα το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Όποιος παρακολουθεί ατάραχος αγωνιστές να διώκονται, να φυλακίζονται και να παρουσιάζονται σαν τέρατα στα τηλεοπτικά παράθυρα επειδή για την κυρίαρχη τάξη αποτελούν «τρομοκράτες», πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η εκλογίκευση είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής που ονομάζει τους πολιτικούς αθώους, τους εφοπλιστές φιλάνθρωπους, τους μπάτσους προστάτες του πολίτη, τους συνδικαλιστές προασπιστές των συμφερόντων των εργατών, τους μετανάστες εγκληματίες, τους απεργούς παράνομους. Πρέπει να καταλάβει πως η «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα» είναι επί της ουσίας εργαλείο για την εν δυνάμει εξάρθρωση κάθε κοινωνικής ανυποταξίας. Πράγμα που δεν αφορά απλώς το αντάρτικο πόλης ούτε φυσικά μόνο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά καθένα για τον οποίο τα άλλοθι του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.
Δεν χρειάζονται σπουδές κοινωνιολογίας για να καταλάβει κανείς πως η διάψευση της πρωτοκοσμικής καταναλωτικής ευδαιμονίας, τα έκτακτα οικονομικά μέτρα και η διαφαινόμενη υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ σε συνδυασμό με την ολοένα και ασφυκτικότερη καθημερινότητα ελέγχου και επιτήρησης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ανυποψίαστους. Δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για σιωπηλή ή φοβισμένη απραξία και σίγουρα δεν πρέπει να αφήνουν κανένα περιθώριο για την δημιουργία μιας εφεδρείας πρόθυμων υποτακτικών και συνεργατών των αρχών. Μια εφεδρεία η οποία να ενσαρκώνεται στο ένα ή το άλλο κάθαρμα που βρίσκει διέξοδο από την ιδιωτική του μιζέρια στην κοινωνική «καταξίωση» του καταδότη. Εκείνου που κάνει την βρώμικη δουλειά σε μια «κοινή υπόθεση» απέναντι στο «απόλυτο Κακό».
Όλοι όσοι είναι πρόθυμοι να σχηματίσουν αυτό τον υπόγειο στρατό των αφεντικών πρέπει να απομονώνονται και να κατατροπώνονται άμεσα. Να επιδεικνύονται με διάθεση διαπόμπευσης η στάση και τα κίνητρά τους. Να αναχαιτίζεται δημόσια η ποταπότητα που εμφανίζουν ως προτέρημα. Κάθε αυτόκλητος υπερασπιστής του νόμου ας έχει το νου του.
Μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ
Άμεση απελευθέρωση σε όσους διώκονταιγια την υπόθεση της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας»
Αναρχικοί / Αντιεξουσιαστές
Ούτε βήμα πίσω
Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της «κοινής γνώμης».
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.
Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα.
Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία;
Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση «πληρώνουν». Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου τις «εξάρθρωσης…» απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείριση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας;
Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια τη παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικηρύξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών… Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το «Άβατο των Εξαρχείων», το «πανεπιστημιακό άσυλο», «την επέτειο του Δεκέμβρη» φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη.
Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς…) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παράγουν και τις ζωές που ζουν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της.
Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έχει το μάτι στραμμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει.
Υποθέτοντας ότι θα εκμεταλλευτούν την «παγωμάρα» του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια «περίοδο χάριτος» να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του «προοδευτικού επώνυμου κόσμου», προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος.
Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητα τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι «οι δικοί μας» και ποιοι είναι «οι άλλοι».
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο.
Όλοι αυτοί οι «άλλοι» καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι Χρυσοχοίδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί «λειτουργήματος» και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας.
Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανοούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας. Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα «στοιχεία» ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να είναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία…
Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι «αλήτες και ρουφιάνους», συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γιατό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην «κοινή γνώμη» και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους. Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν.
Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς.
Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 14&15 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ 6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15/4 7.00μμ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 27/4 6.00μμ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ
Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες
*Μια χρήσιμη αντιστοίχιση των γεγονότων από το Ρεσάλτο:
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html
Μηνύματα συντρόφων από το στόχαστρο της κρατική καταστολής:
Από τη Ν. Φιλαδέλφεια
Κατάληψη στο Μαρούσι
Τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας αδιαφορεί για τα κοινωνικά δρώμενα, αναλώνοντας το χρόνο του σε κέντρα διασκέδασης και internetcafé, η δική μας ανάγκη και επιθυμία να αρθρώσουμε πολιτικό λογο μεσα από διάφορες πράξεις και κατ’επέκταση να αντισταθούμε σε ένα καταπίεσης, καταπάτησης και περιστολής των δικαιωμάτων μας και σε μια κοινωνία η οποία προβάλλει σαν μοναδικές αξίες τον πλουτισμό και τον ατομικισμό , μας ώθησε στην αναζήτηση ενός χώρου που μας δίνει τη δυνατότητα να αυτοοργανωθούμε δημιουργώντας έναν ελεύθερο χώρο. Η έπαυλη Κουβέλου στέκεται εδώ και 30 χρόνια εγκαταλειμμένη και παρατημένη στο έλεος του χρόνου και της φθοράς, περιμένοντας κάποιον να της δώσει ξανά ζωή και χρησιμότητα. Αφ’ότου παραχωρήθηκε στην εκκλησία με σκοπό την ίδρυση στέγης απόρων και ορφανών παιδιών εχει αφεθεί επιδεικτικά να ρημάξει και ο λόγος της εγκατάλειψης και της μη αξιοποίησης είναι προφανής. Για την εκκλησία, η οποία δε διαφέρει στη λειτουργία της απο άλλες εταιρίες, μια στέγη για άπορα παιδιά δε θα της επιφέρει κανένα οικονομικό όφελος.
Έτσι αποφασίσαμε, σαν ομάδα η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, στις 7 Απριλίου 2010 να καταλάβουμε αυτό το κτίριο δημιουργώντας έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο, που θα στεγάσει τις πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις μας και θα γίνει αφορμή για ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες, δρώντας αντιιεραρχικά. Μακριά από κομματικές επιρροές, με βασική αρχή την αυτοοργάνωση, προσδοκούμε να μετατρέψουμε αυτό το κτίριο σε εστία αντιπληροφόρησης, εκδηλώσεων, συζητήσεων και διαφόρων μορφών δράσης.
Μας αφήνει εντελώς αδιάφορους οποιαδήποτε οικονομική ή ιδιοκτησιακή εκμετάλλευση αυτού του χώρου. Αντιθέτως, σκοπός μας είναι να τον κάνουμε ένα ενεργό κομμάτι της πόλης για τον καθένα. Έτσι, προχωρήσαμε σε διάφορες εργασίες (καθαρισμός κήπου και σπιτιού, μάζεμα μπάζων κλπ.), γεγονός που ενεργοποίησε μετά απο 30 χρόνια τα υποκριτικά αντανακλαστικά του ιδρύματος «Στέγη Αχιλλέως και Ευδοκίας Κουβέλου», το οποίο άσκησε μήνυση κατ’αγνώστων με την κατηγορία της διαταραξης οικιακής ειρήνης, ενημερώνοντας παράλληλα για άμεση εκκένωση του κτιρίου. Θεωρούμε δικαίωμά μας να έχουμε ένα χώρο ώστε να μπορούμε να ξεδιπλώσουμε τις δράσεις μας. Πρόθεση μας είναι να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας στις κοινωνικές διεκδικήσεις και αγώνες ενάντια σε κάθε μορφήεξουσίας.
ΜΕ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11/04 ΣΤΙΣ 12μμ ΓΙΑ ΓΛΕΝΤΙ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΠΑΥΛΗΣ ΚΟΥΒΕΛΟΥ Διονύσου και Σόλωνος
(πίσω από το το ΙΚΑ Αμαρουσίου)
Από τη συλλογική κουζίνα Σκαραμαγκά
τρώω γιατί κάτι πρέπει να φάω.
τρώω γιατί πεινάω.
τρώω για να δω τηλεόραση.
τρώω γιατί πήγε δέκα η ώρα.
τρώω. τι; να μη φάω;
Ακόμα και σε περιόδους σπάνης, η τροφή δε θεωρούταν ποτέ ως βιολογική ανάγκη και μόνο. Σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα, η κατανάλωση τροφής γίνονταν συλλογικά: τα γεύματα ήταν πρωτίστως ένα κοινωνικό γεγονός και δευτερευόντως η πλήρωση μιας ανάγκης. Αντίθετα στην εποχή μας, εποχή υποτιθέμενης αφθονίας και ευμάρειας για το δυτικό κόσμο, η τροφή έχει εκπέσει στο επίπεδο του αναγκαίου. Ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλώνει την τροφή του πιο μοναχικά από ποτέ και σε καθεστώς πλήρους αποξένωσης από αυτή. Γκουρμέ ή σαβούρα, βιολογική ή junk, η τροφή καταναλώνεται όπως κάθε άλλο προιόν: φετιχοποιημένα και αλλοτριωμένα.
Παράλληλα, η τροφή γίνεται ξεκάθαρα το πεδίο ενός πολέμου. Τεράστιες εκτάσεις γης σε αφρική και ασία αγοράζονται από άλλα κράτη ή και πολυεθνικές, ενώ σε ευρώπη και αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι της καλλιεργήσιμης γης περνά στον έλεγχο ελάχιστων εταιρειών. Η ποιότητα και το είδος της τροφής μας καθορίζεται όλο και λιγότερο από το τι έχει να μας προσφέρει ο τόπος στον οποίο ζούμε και όλο και περισσότερο από το τι αποφασίζουν οι εταιρείες και οι παγκόσμιοι οργανισμοί τους ότι είναι συμφέρον να πουλήσουν, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία ελέγχου αλλά και γνώσης πάνω στην τροφή μας. Όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ζωικού, οι επιλογές μας στην τροφή θυμίζουν όλο και περισσότερο multiple choice. Ό,τι και να επιλεχθεί από τη γκάμα που μας προσφέρει η αγορά, θα καταναλωθεί μοναχικά, παθητικά και σε πλήρη άγνοια για την ποιοτητά του.
Η παρούσα παγκόσμια διατροφική κρίση παράγει διαφορετικές εκδοχές πείνας για όλους μας. Και ακόμα και ο δυτικός άνθρωπος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι μπορεί μια χαρά να πεινάει ακόμα και με γεμάτο στομάχι. Σ΄αυτή την έρημο λοιπόν που καλύπτει το πεδίο της κατανάλωσης τροφής, όπως και κάθε άλλης κοινωνικής σχέσης, επιθυμούμε τη δημιουργία οάσεων με σκοπό να τους την ξαναπρασινήσουμε τη γαμημένη. Τα συλλογικά γεύματα επανανοηματοδοτούν την τροφή ως μια κοινωνική διαδικασία συνεύρεσης, επικοινωνίας και γιορτής ενώ ταυτόχρονα τα συλλογικά μαγειρέματα δεν απελευθερώνουν μόνο τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του κάθε συμμετέχοντα, αλλά δίνουν επίσης τη δυνατότητα αδιαμεσολάβητης σχέσης με μικρούς παραγωγούς, καθώς επίσης και για την ίδια την παραγωγή ή συλλογή τροφής. Πίσω από κάθε «ανάγκη΄ βρίσκεται μια κοινωνική σχέση πλήρη νοήματος: ας την επανανακαλύψουμε. Αυτοδιάθεση των επιθυμιών μας, αυτοδιάθεση της ζωής μας.
πάντως, δεν τρώω για να γνωρίσω κάποιον.
δεν τρώω για να πω μια γαμωκουβέντα.
δεν τρώω γιατί είμαστε παρέα.
δεν τρώω γιατί είναι μέρος αυτό εδώ για να φας;
Συλλογική Κουζίνα Σκαραμαγκά