αλληλεγγύη στον αγώνα των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας από 25 Γενάρη

Από τις 25 Γενάρη, 287 μετανάστες εργάτες (237 στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη) έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο: νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις τόσο των ίδιων όσο και όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στον ελλαδικό χώρο, ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους ντόπιους εργαζόμενους. Μια επιλογή ενάντια στην εξαπάτηση και την κοροϊδία, την αφάνεια και τη σιωπή, που κάνει ορατούς τόσο τους ίδιους όσο και την αδικία εναντίον τους και ορθώνει το ανάστημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση και τους διωγμούς. Το κείμενο της συνέλευσης των ίδιων των απεργών πείνας είναι ιδιαίτερα εύγλωττο και κατατοπιστικό.

ανακοίνωση των απεργών πείνας

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας, Ιανουάριος 2011

θάνατος στο φασισμό

Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή η απεργία πείνας «αγκαλιάστηκε με θέρμη» από όλο τον θεσμικό συρφετό και ξεδιπλώθηκε μια πρωτοφανής εκστρατεία συκοφάντησης και υπονόμευσης του αγώνα, που θέλησε να μεταθέσει το ζήτημα στο άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων. Ένας ασταμάτητος τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, έντυπος και ηλεκτρονικός οχετός, υπουργών και πρυτάνεων, κυβερνητικών στελεχών και δημοσιοκάφρων, εκπροσώπων των κομμάτων και κάθε λογής φασιστοειδών, που κατέληγε διαρκώς στο «αδιανόητο» (?!) της πραγματοποίησης της απεργίας πείνας στο υπό ανακαίνιση και εδώ και 10 χρόνια ανενεργό παλαιό κτίριο της Νομικής Σχολής Αθηνών (ούτε μαθήματα γίνονται εκεί ούτε παρεμποδιζόταν στο ελάχιστο η λειτουργία της σχολής). Τελικά, όλοι μαζί με μια φωνή, μας υπενθύμισαν για άλλη μια φορά κουνώντας το δάχτυλο πως οι έννοιες της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας δεν χωράνε στο λεξικό ζωής των υπηκόων τους. Πόσο μάλλον όταν οι υποταγμένοι αποφασίζουν να αντισταθούν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται γι’ αυτούς που η μόνη θέση που τους υποδεικνύουν είναι αυτή του σύγχρονου δούλου,  οι “αόρατοι”, οι -μέχρι χθες- “χωρίς φωνή” μετανάστες. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι μετανάστες παλεύουν συλλογικά και ακηδεμόνευτα.

Μέσα σε 3 μέρες η προπαγάνδα κορυφώθηκε και η Δημοκρατία προχώρησε σε άλλο ένα πραξικόπημα, από αυτά που συνηθίζει το τελευταίο διάστημα (έτσι είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, μια διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου η εξαίρεση έχει μετατραπεί σε καθεστωτικό κανόνα και εκδηλώνεται με μικρές κυλιόμενες -χωρικά και χρονικά οριοθετημένες- χούντες όπου κριθεί απαραίτητο για την επιβολή της κυρίαρχης προσταγής). Έχοντας εξασφαλίσει την άρση του ασύλου από το πρυτανικό συμβούλιο, το απόγευμα της Πέμπτης 27 Γενάρη, ο αστυνομικός στρατός κατοχής περικύκλωσε σε μεγάλη ακτίνα τη νομική σχολή, απαγόρευσε την πρόσβαση στο κτίριο και την κυκλοφορία ανθρώπων και οχημάτων εντός της περιμέτρου αποκλεισμού και ο εισαγγελέας μήνυσε στους απεργούς πείνας και τους αλληλέγγυους να αποχωρήσουν από τον χώρο του πανεπιστήμιου γιατί διαφορετικά επίκειται αστυνομική εισβολή και βίαιη εκκένωση.

Τη Νομική επιτράπηκε να πλησιάσουν μόνο κάποιοι εκπρόσωποι της αριστεράς του κράτους (Αλαβάνος, Δρίτσας, Λαφαζάνης), οι οποίοι ανέλαβαν το ρόλο του διαπραγματευτή με τον εισαγγελέα και κατ’ επέκταση με την κυβερνητική παράταξη του κράτους (ΠΑΣΟΚ). Η κατάληξη των «διαπραγματεύσεων» βέβαια ήταν προδιαγεγραμμένη όταν την προηγούμενη μέρα τόσο ο ίδιος ο Αλαβάνος όσο και ο πρόεδρος του Συνασπισμού και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είχαν χαρακτηρίσει εσφαλμένη την επιλογή της Νομικής και απαραίτητη τη μεταφορά των απεργών πείνας σε άλλο κτίριο. Το τελεσίγραφο δεν άργησε να διατυπωθεί: οι απεργοί πείνας θα έπρεπε να δεχτούν την οικιοθελήαποχώρηση τους ή διαφορετικά θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν σε διάφορους χώρους κράτησης. Μπρος στον εξόφθαλμο αυτό εκβιασμό οι απεργοί πείνας συμφώνησαν με τη «λύση» που τους προτάθηκε, ένα «παλατάκι» στη συμβολή των οδών Πατησίων και Ηπείρου (όπως το παρουσίασαν όλα τα ΜΜΕ), στο εσωτερικό του οποίου έχουν στοιβαχθεί οι μισοί, ενώ οι υπόλοιποι κοιμούνται σε σκηνές στην αυλή του κτιρίου κάτω από τη δυνατή βροχή και το τσουχτερό κρύο των ημερών. Εκεί και παραμένουν… (οι 50 απεργοί πείνας στη Θεσσαλονίκη, από την πρώτη στιγμή έχουν εγκατασταθεί μαζί με αλληλέγγυους στον 7ο όροφο του εργατικού κέντρου της πόλης).

για να ορθωθούν οι φράχτες

πρέπει πρώτα να εδραιωθούν στα μυαλά των υπηκόων

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν εγκαταλείπουν τους τόπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και συνδέθηκαν με ανθρώπους για τουριστικούς λόγους. Η μετανάστευση αποτελεί μια ανθρώπινη μετακίνηση προσδιορισμένη από τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις περιβαλλοντικές καταστροφές ή τους πολιτικούς διωγμούς τυραννικών καθεστώτων.

Ανθρώπινες μετακινήσεις στην αναζήτηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης-διαβίωσης έχουμε σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους. Η διαφορά έγκειται στο ότι για χιλιετηρίδες αυτές οι μετακινήσεις βασίζονταν σε φυσικούς λόγους (στην αναζήτηση καλύτερων κλιματολογικών συνθηκών και επαρκών διατροφικών πόρων) ενώ στις μέρες μας -και εδώ και κάποιους αιώνες- οι μετακινήσεις ολόκληρων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού οφείλονται σε κοινωνικούς -κατά βάση- λόγους.

Αυτοί ακριβώς οι κοινωνικοί λόγοι είναι που δίνουν υπόσταση στην έννοια της μετανάστευσης: πολεμικές επιχειρήσεις στο όνομα της Δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οικονομική αφαίμαξη της καπιταλιστικής περιφέρειας από την «ανεπτυγμένη» αποικιοκρατική δύση, δικτατορίες υποστηριγμένες πάντα από κάποια «μεγάλη δύναμη», φυσικές καταστροφές με ταξικές και φυλετικές προεκτάσεις (όπως ο σεισμός στην Αϊτή, το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, ο τυφώνας Κατρίνα στη «μαύρη» και φτωχή Νέα Ορλεάνη).

Ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται σε φυγή στην προσπάθεια να γλιτώσουν από την ανέχεια, τις βόμβες, τοπικούς σατράπηδες ή κάποια φυσική καταστροφή. Μια μοναδικού μεγέθους στην ιστορία ανθρώπινη μετακίνηση προς τα καπιταλιστικά κέντρα της Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς), της Αυστραλίας, της Ευρώπης. Σε μια διαδρομή από κίνδυνο σε κίνδυνο και πολλές φορές από θάνατο σε θάνατο. Διασχίζοντας σύνορα, αμφισβητώντας «κρατικές κυριαρχίες» και «εθνικές επικράτειες», ανάμεσα σε ναρκοπέδια, πάνω σε κάποιο φουσκωτό. Μια φωτογραφία των οικείων στην τσέπη μαζί με τα λεφτά για τα δουλεμπορικά κυκλώματα κι ένας αριθμός τηλεφώνου για να πάρω τους δικούς μου πίσω όταν καταφέρω να φτάσω… Αλήθεια πως ορίζεται η έννοια «λαθραίος» όταν χαροπαλεύεις στα παγωμένα νερά του Αιγαίου ή τρέμεις μήπως δεν δεις μέσα στη νύχτα τη σήμανση των ναρκοπεδίων στον Έβρο;

Στην ουσία οι μετανάστες και οι μετανάστριες βιώνουν μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης, η οποία στα σύνορα αποτυπώνεται ως αορίστου διάρκειας -και χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου αδικήματος- φυλάκιση και στην ενδοχώρα ως απουσία οποιουδήποτε κοινωνικού, πολιτικού ή εργασιακού «δικαιώματος» (θεσμική αορατότητα, ανελέητο αστυνομικό κυνηγητό, μιντιακή στοχοποίηση, εντατική εκμετάλλευση, διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός).

Και η αντι-μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ένωσης σκληραίνει: πολυεθνικές ευρωπαϊκές μονάδες συνοριακής φύλαξης (FRONTEX), περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτης στον Έβρο, πλοία-φυλακές για το Αιγαίο. Παράλληλα τα νομοσχέδια για την ιθαγένεια (που όρισε ποια παιδιά μεταναστών έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι), για τις αιτήσεις ασύλου (που απλά θα απορρίπτονται ταχύτερα από ότι σήμερα) και για τις διαδικασίες «νομιμοποίησης» (προσωρινές άδειες παραμονής-εργασίας) προωθούν -μέσα από τον διαχωρισμό σε «νόμιμους» και «παράνομους»- ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και παράλληλα την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν την αποδοχή της υποταγής τους (διαρκής ανασφάλεια και άγχος για τη συγκέντρωση των απαραίτητων ενσήμων και δικαιολογητικών, αποφυγή αγωνιστικής εμπλοκής και αξιόποινων πράξεων μπρος στην απειλή της απέλασης).

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Οι μετανάστες κι οι μετανάστριες, ως το πλέον υποτιμημένο, φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι, δέχονται την αγριότερη επίθεση: δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, επιθέσεις φασιστοειδών. Στο εργασιακό κομμάτι, αυτό που τους επιφυλάσσεται είναι οι βαρύτερες και πλέον απαξιωμένες δουλειές σε καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης από τα αφεντικά και τις μαφίες: στα χωράφια (εργάτες γης), στις τράτες (αλιεργάτες), στα γιαπιά και στα εργοτάξια των μεγάλων έργων (οικοδόμοι), στα χειρότερα πόστα στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες (ανειδίκευτοι βιομηχανικοί εργάτες), στη «λάντζα» της τουριστικής βιομηχανίας, στις υπηρεσίες καθαριότητας σπιτιών, εταιρειών, δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών (καθαριστές/καθαρίστριες), στις οικιακές εργασίες και στη φύλαξη ηλικιωμένων προσώπων (υπηρετικό και εσώκλειστο οικιακό προσωπικό), στη βιομηχανία του σεξ (πολλές φορές υπό καθεστώς εξαναγκασμένης πορνείας).

Αυτό δε σημαίνει ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα, υπομένοντας αγόγγυστα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μια σειρά αγώνων τούς έφεραν στο προσκήνιο βγάζοντάς τους από τα σκοτάδια που τους θέλει η εξουσία. Από την απεργία των εκατοντάδων εργατών γης για την αύξηση του μεροκάματου στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, τις συγκρούσεις αφρικανών μεταναστών με μπάτσους στη Θεσσαλονίκη μετά τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνυ Όνουα κατά την καταδίωξη του από ασφαλίτες και τη δίμηνη απεργία των αιγύπτιων αλιεργατών στη Νέα Μηχανιώνα ενάντια στη μείωση του μισθού τους μέχρι την απεργία πείνας 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά πριν 2 χρόνια, τους αποκλεισμούς δρόμων και τις πορείες των «χωρίς χαρτιά» έξω από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη ενάντια στην κοροϊδία και την αστυνομική βία, τη μαχητική στάση της Κωνσταντίνας Κούνεβα στις υπεργολαβίες καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ και τις συνεχείς πρόσφατες απεργίες πείνας προσφύγων για να τους δοθεί πολιτικό άσυλο.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «περισσευούμενους» ή ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την ακόμα μεγαλύτερη απομόνωσή τους και να επιχειρήσει να εκμαιεύσει συναινέσεις με ό,τι πιο ταπεινό του έχει απομείνει: με επικλήσεις γύρω από την «εθνική ενότητα» και την «εθνική ταυτότητα» (την «εντοπιότητα», την «ελληνικότητα» κλπ) ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο (και πιο συγκεκριμένα ενάντια στους πιο ευάλωτους) και όχι ενάντια στους πραγματικούς τους δυνάστες. Όμως περισσευούμενοι είναι οι κυβερνήτες, οι υπουργοί, οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη, είναι οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι στρατιωτικοί και τα μιλιούνια των μπάτσων που ως στρατός κατοχής πλημμυρίζουν την πόλη, είναι οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, είναι οι managers, τα goldenboys, οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ και οι εργατοπατέρες, είναι οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές και οι αστέρες του θεάματος. Όλη αυτή η παρασιτική τάξη πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και οι λακέδες της, που προστάζει και μας ξεζουμίζει καθημερινά και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η διασφάλιση των προνομίων της.

Με μια τέτοια ανάγνωση της πραγματικότητας, η απεργία πείνας των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας, που προέρχονται από τις αραβόφωνες χώρες της βόρειας Αφρικής (Μαγκρέμπ) και οι περισσότεροι ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στα Χανιά, έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Γιατί δεν είναι μόνο ο αυτονόητος και δίκαιος χαρακτήρας των ζητημάτων και των αιτημάτων που θέτουν αλλά με αυτή τους την αγωνιστική επιλογή διαμορφώνουν ταυτόχρονα και ένα κοινωνικό πεδίο σύγκρουσης όπου αντιπαρατίθενται και αναμετρούνται οι διασπαστικές τακτικές των εξουσιαστών στις γραμμές των καταπιεσμένων από τη μία με την προσπάθεια ενοποίησης των αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα από την άλλη.

Για τους λόγους αυτούς αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου είμαστε στο πλευρό των απεργών πείνας…

κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων

ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση

να γκρεμίσουμε τα σύνορα, τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

ΡΕΣΑΛΤΟ (Κερατσίνι), ΘΕΡΣΙΤΗΣ (Ίλιον), ΣΙΝΙΑΛΟ (Αιγάλεω)

το κείμενο σε μορφή pdf

Από τις 25 Ιανουαρίου βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Με «όπλο» το ίδιο τους το σώμα, 237 μετανάστες στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη αγωνίζονται για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, να μπορούν δηλαδή να ζουν, να κινούνται και να εργάζονται χωρίς τη λαιμητόμο της φυλάκισης και της απέλασης.

Από την πρώτη στιγμή, ο αγώνας των 300 απεργών πείνας δέχθηκε μια συντονισμένη, λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, με την πρώτη γραμμή κρούσης να αποτελούν τα ΜΜΕ και οι πρυτανικές αρχές του παν/μίου Αθηνών σε συνεργασία με την Κοσμητεία της σχολής της Νομικής, στην οποία κατέλυσαν αρχικά οι μετανάστες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν την απεργία πείνας. Η συντεχνία κράτους-πρυτανείας-ΜΜΕ κατόρθωσε να εκδιώξει τους μετανάστες από το άσυλο της  Νομικής, με τις αστυνομικές δυνάμεις να αποκλείουν για 12 ώρες την Πέμπτη 27 Γενάρη το πανεπιστημιακό κτήριο απαγορεύοντας κάθε πρόσβαση. Είχε προηγηθεί η εντολή του Πρύτανη του παν/μίου Αθηνών Θεοδ. Πελεγρίνη να αρθεί το άσυλο, συρρικνώνοντας το πραγματικό του περιεχόμενο από την κοινωνική του διάσταση ως ένα πεδίο αγώνων και αντίστασης, ως ένα καταφύγιο αγωνιστών απέναντι στην κρατική καταστολή, σε έναν αποστειρωμένο χώρο ακαδημαϊκής έρευνας, που μετράται σε τετραγωνικά.  Ενέργεια που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το «τελεσίγραφο» προς μετανάστες και αλληλέγγυους να φύγουν από τη Νομική διαφορετικά η αστυνομία θα λάμβανε δράση.Οι μετανάστες δέχθηκαν τελικά να μεταφερθούν στο καθ’ υπόδειξη του Πρύτανη κτήριο της Πατησίων και Ηπείρου, όπου διεξάγουν μέχρι σήμερα την απεργία πείνας, κάτω από άθλιες συνθήκες και με την απειλή για νέα εκκένωση να επικρέμαται στα κεφάλια τους, μετά το τέλος της χρονικής διορίας για την παραμονή τους από τον ιδιοκτήτη Κ. Ρουτζώνη. Ωστόσο, συνεχίζουν τον αγώνα τους δηλώνοντας πως δεν θα υποχωρήσουν μέχρι να δικαιωθούν.

Η άμεση καταστολή που επιφύλαξε το κράτος στους 300 δεν είναι αποκομμένη από τη συνολική κρατική διαχείριση του “μεταναστευτικού”. Οι φράχτες στον Έβρο, οι πλωτές φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που κομψά βαφτίζονται «screening centers» (κέντρα διαχωρισμού των οικονομικών μεταναστών από τους πρόσφυγες), οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις-σκούπα για ένα «καθαρό κέντρο», οι ξυλοδαρμοί, οι απελάσεις, η ομηρία των ενσήμων για να διατηρείται ενεργό ένα φθηνό και ευάλωτο εργατικό δυναμικό, συνθέτουν την εικόνα της «ζεστής φιλοξενίας» του ελληνικού κράτους προς τους μετανάστες.

Εκείνοι εξ αυτών, μάλιστα, που ζουν στη χώρα χωρίς χαρτιά βρίσκονται στο κέντρο της φτωχοποίησης, με τις διακηρύξεις των υπουργών του ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται άτεγκτες: «όλοι οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν». Ειδικά, μετά τη νομοθέτηση για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, οι οποίοι ζουν νόμιμα στην Ελλάδα,  η σοσιαλιστική διαχείριση, επαιρόμενη για «μία από τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες στην Ευρώπη», θεωρεί ότι έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση για την εκκαθάριση εκείνων χωρίς χαρτιά. Τη συναίνεση όχι μόνο των παραδοσιακών αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας, αλλά και των αριστερών δεκανικιών του συστήματος, που αναγνώρισαν την «προοδευτική τομή» μετατόπισης από το «δίκαιο του αίματος». Οι δε συντηρητικές και ακροδεξιές αντιδράσεις στο ζήτημα της ιθαγένειας αποτελούν έναν πρώτης τάξεως άξονα συσπείρωσης των «δημοκρατικών δυνάμεων», πάνω στον οποίο η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ οικοδομεί το προφίλ του «μοντέρνου και ανεκτικού κράτους» εκμαιεύοντας την πολυπόθητη συναίνεση για να δρα με «πυγμή», χωρίς αντιστάσεις, απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι το ζήτημα του «κέντρου της Αθήνας» έχει αναδειχθεί σε μείζονα κρατική προτεραιότητα, με διυπουργικές επιτροπές, σχέδια για «καθαρό κέντρο» και διαδοχικές συναντήσεις υπουργών με τον δήμαρχο της Αθήνας. Η υποβάθμιση των γειτονιών του κέντρου συνδέθηκε περίτεχνα από την πρώτη στιγμή με την παρουσία φτωχών μεταναστευτικών πληθυσμών στις περιοχές αυτές, ενώ η ρητορική αυτή βρίσκει έρεισμα στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν η οικονομική ύφεση, η χρονίζουσα κρατική αμέλεια και ο συνωστισμός με βάση ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια σε γειτονιές με χαμηλά ενοίκια, που παραμένουν ακόμη ανέγγιχτες από την επέλαση του κεφαλαίου. Για την ενεργοποίηση του τελευταίου προλειαίνει ήδη το έδαφος η κρατική διαχείριση με διακηρυγμένες «αναπλάσεις πλατειών» στα πρότυπα εκείνων στο Γκάζι και το Μεταξουργείο, με υποσχέσεις για την αναζωογόνηση της εμπορικής δραστηριότητας μέσω της «πάταξης του παραεμπορίου» των μεταναστών μικροπωλητών, οι οποίοι «βολικά» στοχοποιούνται  ως υπαίτιοι για την οικονομική δυσμένεια επαγγελματικών ομάδων, αποκρύπτοντας τις πραγματικά υπεύθυνες κρατικές πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης.

Στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, το ανάθεμα αυτό προς τους μετανάστες δεν συνιστά μόνο βαλβίδα εκτόνωσης της οργής και αγανάκτησης, που θα έπρεπε να κατευθύνεται προς τους διαχειριστές της πολιτικής και του κεφαλαίου. Το κυριότερο είναι ότι διασπά και διαχωρίζει την εργατική τάξη, την τάξη των πληττόμενων και καταπιεσμένων, στην οποία ανήκουμε ντόπιοι και μετανάστες, αποδυναμώνοντας την ταξική μας ισχύ να στήσουμε αναχώματα στην υποτίμηση και υποβάθμιση των ζωών μας

Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, της εγκατάστασης των 300 απεργών στη Νομική στόχος των ιδεολογικών μηχανισμών ήταν η ενεργοποίηση των συντηρητικών αντανακλαστικών της κοινωνίας, προκειμένου η εκκένωση να παρουσιαστεί ως κοινωνική επιταγή. Ο ρόλος των ΜΜΕ για τον πολλαπλασιασμό και τη διόγκωση μιας υπαρκτής συντήρησης στην ελληνική κοινωνία που στοχοποιεί τους μετανάστες είτε ως μέσο εκτόνωσης είτε ως μέσο πολιτικής έλξης οπαδών και ψηφοφόρων, ήταν και είναι κρίσιμος. Κρισιμότερος όμως είναι ο ρόλος των ιδεολογικών μηχανισμών προκειμένου να σκεπάσουν βαθιά μέσα στο χώμα της λήθης το γεγονός ότι οι έλληνες υπήκοοι υπήρξαν για πάνω από 30 χρόνια κομμάτι του μεταναστευτικού προλεταριάτου στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Ευρώπη, και ίσως σύντομα να ξαναγίνουν υπό τη σπάθη του ΔΝΤ και του μνημονίου.

“Λησμονούν” ότι οι έλληνες υπήρξαν «λαθρεπιβάτες» στις βάρκες των καραβιών για Αυστραλία, όπως οι Αφγανοί πρόσφυγες σαλτάρουν και κρύβονται στις νταλίκες με προορισμό την Ιταλία. Ότι υφίσταντο την εξευτελιστική μεταχείριση στο λοιμοκαθαρτήριο-κέντρο υποδοχής των μεταναστών στο νησάκι του Ellis island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, όπως συμβαίνει σήμερα στα κέντρα-κολαστήρια του Μερσινιδίου στη Χίο, του Φυλακίου στον Έβρο ή στο Βαθύ της Σάμου.   Ότι ζούσαν μαζί 10 και 12 άτομα σε υπόγεια δωμάτια του Αμβούργου, όπως στοιβάζονται οι μετανάστες σε περιοχές του κέντρου. Ότι εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες στις φάμπρικες της Νυρεμβέργης και της Στουτγκάρδης, όπως εργάζονται οι πακιστανοί εργάτες στα φραουλοχώραφα της Ηλείας υπό δυσμενείς συνθήκες και πενιχρά μεροκάματα, ζώντας σε παραπήγματα με τοίχους από νάιλον. Πάνω απ’ όλα, έχουν “ξεχάσει” ότι υπήρξαν τα αντικείμενα του χλευασμού και της ξενοφοβίας με υβριστικά, ρατσιστικά σχόλια ως «ξένοι σε μια ξένη χώρα», ως «μαυροκέφαλοι» στη Σουηδία, ως WOGS  (σκουρόχρωμοι) στην Αυστραλία, ως «Katzelmacher (υβριστικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες της Νότιας Ευρώπης) στη βαυαρική Γερμανία.

Η σύγκριση αυτή δεν αφορά κανέναν εθνικό διαχωρισμό και καμία φαντασιακή αφήγηση για τους «καλούς Έλληνες μετανάστες που πρόκοψαν» και «όλους τους άλλους κακούς μετανάστες που εγκληματούν». Αντιθέτως, στοχεύει να επαναφέρει στην ταξική μνήμη τις παραστάσεις των προλετάριων και καταπιεσμένων όλου του κόσμου, να καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, να ενισχύσει τη θέση ότι ανήκουμε στην ίδια τάξη!

Σε αυτή που ανήκουν και οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, που αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους.  Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι και η προσπάθεια έμπρακτης στήριξης και διάχυσης του λόγου και του αγώνα τους στην υπόλοιπη κοινωνία. Στόχος μας είναι η διάρρηξη του μηντιακού κελύφους συκοφάντησης της απεργίας, η συντριβή των ρατσιστικών «τειχών» εντός των πόλεων και στα σύνορα, η ζύμωση και επαφή με τις μεταναστευτικές κοινότητες ότι αυτός είναι και δικός τους αγώνας, η ζύμωση και επαφή με τους ντόπιους κατοίκους ότι αυτός είναι και δικός μας αγώνας.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

χορός της καρμανιόλας

Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου, 287 μετανάστες εργάτες από τις αραβόφωνες χώρες Β. Αφρικής έρχονται από τα Χανιά και ξεκινάνε  μία σκληρή και αποφασιστική απεργία πείνας με στόχο τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών· 237 στην Νομική Αθηνών και 50 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης. 287 άτομα που αποφασίζουν απεργία διαρκείας, διεκδικώντας πρόσωπο, όνομα και υλική υπόσταση, ως «αόρατοι» και «μαύροι εργάτες»  προκαλώντας κύματα αντιδράσεων.  Βουλευτές, δημοσιογράφοι, ειδικοί επί του θέματος και αρπακτικά όλων των ειδών βγήκαν στα media να υποδαυλίσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, δίνοντας πάτημα και στις πιο ακροδεξιές απολήξεις τους. Ήδη από την πρώτη μέρα αρχίζει η μετάθεση ευθυνών μεταξύ κράτους και πανεπιστημίου για το ποιος θα αναλάβει την λύση του «προβλήματος». Και η μοναδική λύση που βρέθηκε να εμπεριέχει και τους δυο ήταν αυτή της καταστολής και της άρσης του ασύλου.  Το απόγευμα της πέμπτης 27/1, σε ένα παιχνίδι επίδειξης δύναμης, κλούβες μαζί με εκατοντάδες μπάτσους περικυκλώνουν τη νομική και κλείνουν όλους τους δρόμους τριγύρω, δημιουργώντας μια ζώνη που απέκλειε την προσέγγιση κάθε αλληλέγγυου.  Οι διαπραγματεύσεις διαμεσολαβούνται από όλα εκείνα τα «προοδευτικά» κομμάτια του κοινοβουλευτισμού που παραδοσιακά επιδίδονται σε τέτοιους χειρισμούς και ο διάλογος που στήνεται είναι ανάμεσα στο σκληρό αλλά δίκαιο κράτος και την ανθρωπιστική αριστερά.  Και μάλιστα σε ένα πλαίσιο αρκούντως δημοκρατικό, ώστε να συμπεριλαμβάνει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ΜΚΟ και ένα ιδιώτη. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο με το αρχικό τελεσίγραφο: «ή βγαίνετε ή μπαίνουμε», με την απειλή της μεταφοράς τους σε διαφορετικά κέντρα κράτησης και διάσπασης του αγώνα τους. Και εν τέλει οι μετανάστες «βγαίνουν» και το άσυλο καταλύεται «χωρίς τη χρήση βίας», δια της αποχώρησής τους, δίνοντας την εντύπωση πως η λύση βρέθηκε και είναι ιδανική …

Ένα διατηρητέο, στη συμβολή Ηπείρου και Πατησίων, ένα αρχοντικό που ο ίδιος ο πρύτανης, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα,  «θα ντρεπόταν να βαδίσει» εντός του, ένας μη δημόσιος χώρος που νοικιάστηκε από το κράτος, υπό την επίβλεψη ενός ιδιώτη και με τον εκβιασμό της διασφάλισης των δικαιωμάτων του δεν θα μπορούσε να ήταν παρά μια εκδοχή μιας προβληματικής λύσης. Μόνο που στο «παλατάκι» απεργοί και αλληλέγγυοι βρέθηκαν μπροστά σε μια ακόμη κατάσταση απαγορευτική για τον αγώνα τους. Οι χώροι που παραχωρούνται είναι το υπόγειο και ένα μικρό κομμάτι του ισογείου και του πρώτου, ενώ ο δεύτερος όροφος παραμένει κλειστός, όπου αναπαύονται ελάχιστες πολύτιμες πολυθρόνες και φωτιστικά. Υπό συνθήκες κρύου και βροχής ένα τμήμα των εξαντλημένων απεργών στρώνει να κοιμηθεί στο λασπωμένο γκαζόν που ως ύψιστο σημάδι πολιτισμού περιβάλλει το «παλατάκι». Η απαράδεκτη αυτή συνθήκη για 108 από τους απεργούς, οδήγησε στην αντανακλαστική απόφαση να φιλοξενηθούν στο κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά για 2 μέρες μέχρι να στηθούν σκηνές που θα τους στεγάσουν όλους αν και η κατάληψη δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις που οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν θέσει εξ’ αρχής για τον αγώνα  τους. Αρχικά λόγω του γεγονότος ότι έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και οι απεργοί πείνας δεν θέλουν να ταυτιστούν με κανένα πολιτικό χώρο και επίσης διότι δεν ανταποκρινόταν στο αίτημά τους για τη μη διάσπαση της ενότητάς τους. Τέλος, αν και οι υποδομές της κατάληψης δεν επαρκούν για τη στέγαση τόσων ατόμων, παρόλα αυτά με αυτό τον τρόπο ικανοποιήσαμε μια φασίζουσα μερίδα της κοινής γνώμης και τους πήραμε σπίτι μας δηλώνοντας και με αυτό τον τρόπο την αλληλεγγύη μας σε ένα αγώνα που μας αφορά όλους.

Ενάντια στον κατακερματισμό των αγώνων, είμαστε δίπλα στους 287 απεργούς πείνας  γιατί για μας δεν είναι ξένοι, αλλά κομμάτι των καταπιεσμένων όπως και εμείς.

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Την Τρίτη 28 Δεκέμβρη, στις 7.30 το πρωί, δεκάδες μπάτσοι εισέβαλλαν και εκκένωσαν την κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα προσαγάγοντας 11 συντρόφους και συντρόφισσες που περιφρουρούσαν εκείνη την ώρα το χώρο, σε 9 από τους οποίους απαγγέλθηκε η κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης. Η κατάληψη στο εγκαταλελειμμένο εδώ και είκοσι χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιήθηκε πριν από 2_1/2 περίπου μήνες από το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης το «Πέρασμα». Το κτίριο ανήκει στο Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχει υποβάλλει εδώ και καιρό σχετική μήνυση, γεγονός που αποτέλεσε σύμφωνα με τον εισαγγελέα την αφορμή για την εκκένωση του χώρου. Το κράτος επέλεξε να εκκενώσει το χώρο της κατάληψης, εν μέσω των διακοπών των Χριστουγέννων εκτιμώντας ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να απαλλαγεί από ένα ακόμη «ενοχλητικό» απελευθερωμένο έδαφος στο κέντρο της Πάτρας. Θεωρώντας ότι είναι η κατάλληλη συγκυρία ώστε η επιχείρηση εκκένωσης να πραγματοποιηθεί «αναίμακτα» με την ελάχιστη δυνατή αντίδραση από τη μεριά του κινήματος, αλλά και τον περιορισμό των διαστάσεων που θα μπορούσε να λάβει ευρύτερα κοινωνικά. Κι όμως όλα συνεχίζονται…. Την Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν το Μαραγκοπούλειο προβαίνοντας παράλληλα σε μαζικά μοιράσματα και αφισοκολλήσεις, κίνηση που αγκαλιάστηκε εκ νέου θερμά από τη γειτονιά. Η επιλογή της ανακατάληψης είναι η έμπρακτη επιμονή των συντρόφων/ισσών να οργανώσουν σε ένα απελευθερωμένο έδαφος την καθημερινότητα και τη συλλογική τους αντίσταση.

Aπό την «τοπική»….

Η Πάτρα έχει αποτελέσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 πεδίο όξυνσης των ταξικών και κοινωνικών διεργασιών, αλλά και σημείο εφαρμογής τόσο κατασταλτικών όσο και ριζικών αναδιαρθρωτικών αλλαγών, που αντανακλούν σε κεντρικές πολιτικές επιλογές της κυριαρχίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Απεργιακές συγκρούσεις στα εργοστάσια την περίοδο ’89 – ’90, δολοφονία του Τεμπονέρα από κρατικό – παρακρατικό μηχανισμό κατά τη διάρκεια του μαθητικού – φοιτητικού κινήματος το ’90 – ’91. Συγκρούσεις και συλλήψεις στο Λάγκουρα ενάντια στον ΑΣΕΠ το ’98, καταστολή και συλλήψεις στις διαδηλώσεις στα πλαίσια των μαθητικών – φοιτητικών καταλήψεων του ’98 – ’99. Ενεργοποίηση του δολοφονικού κρατικού –παρακρατικού μηχανισμού, αποτελούμενου από μπράβους, φασίστες, ασφαλίτες, το Δεκέμβρη του ’08, όταν το κράτος αδυνατούσε να αντιμετωπίσει στο δρόμο τους εξεγερμένους. «Διαχείριση», με δολοφονίες και βασανιστήρια, των μεταναστευτικών ροών στο λιμάνι με αποκορύφωμα την πυρπόληση του καταυλισμού των μεταναστών τον Ιούλη του ’09. Το τελευταίο διάστημα το κράτος επέλεξε να χτυπήσει τη διαδήλωση της 17 Νοέμβρη με χημικά, μετέφερε το κλίμα τρομολαγνείας με εισβολές και ψαξίματα σε σπίτια συντρόφων, ενώ αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να ενεργοποιήσει χρυσαυγίτες (απωθήθηκαν βίαια από συντρόφους) στην περιοχή του Aγ. Διονυσίου με αφορμή τις συμπλοκές και εθνοτικές διαμάχες μεταξύ των μεταναστών στην περιοχή.

…στη «γενική» συνθήκη

Οι αναταράξεις που επέφερε ο σεισμός του Δεκέμβρη του ’08 σε όλη την ελλαδική περιφέρεια είχαν σαν αποτέλεσμα την ριζοσπαστικοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών κομματιών, την ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού λόγου και πρακτικών, τη δημιουργία και ενδυνάμωση δομών και σημείων ρήξης με την κανονικότητα (καταλήψεις, στέκια, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα). Είναι πλέον σαφές ότι η εξάπλωση των κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων στην περιφέρεια παίρνει σάρκα και οστά αποτελώντας ένα από τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, σημείο εμπλουτισμού του αγώνα πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, οι περιοχές εκτός Αθηνών πλέον λαμβάνουν και το κομμάτι που τους αναλογεί στην «πίτα» της κατασταλτικής μεθόδευσης, ως στρατηγική επιλογή της κρατικής – καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, εν μέσω κρίσης. Η ενίσχυση του στρατού κατοχής στην περιφέρεια (μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ), οι διώξεις με τον τρομονόμο και για απαλλοτρίωση σε σουπερμαρκετ στη Λάρισα, τα μαθητοδικεία στην Ορεστιάδα, οι επιθέσεις των μπάτσων στις τελευταίες πορείες της 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη σε αρκετές πόλεις, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός συλλήψεων και διώξεων είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης μόνο σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να ιδωθεί και να ερμηνευθεί.

Kατάληψη για πάντα, εξέγερση παντού

Η περίοδος της συστημικής κρίσης που διανύουμε χαρακτηρίζεται από τη συνολική απόπειρα μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων, την επίθεση της κρατικής – καπιταλιστικής μηχανής σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Η μόνη υπόσχεση από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών είναι αυτή της περαιτέρω υποτίμησης και λεηλασίας των ζωών μας, της γενικευμένης υποταγής, της οικονομικής, πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης. Η διάχυση του φόβου στο κοινωνικό σώμα και η καταστολή αποτελούν τον κύριο (αν όχι το μόνο) τρόπο για την πραγμάτωση αυτών των επιλογών. Άλλωστε η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η σαπίλα των θεσμών έχουν ήδη αναδυθεί. Εστίες αντίστασης γεννιούνται ή ενδυναμώνονται στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στο δρόμο, αποτελώντας την απαρχή μιας διαδικασίας αγώνα που απαιτεί υπομονή, επιμονή και σταθερή επικοινωνία με τις κοινωνικές διεργασίες που ψάχνει να βρει απαντήσεις και μονοπάτια για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Επιλέγουμε την κατάληψη ως ένα από τα μέσα για την οργάνωση της καθημερινότητας και του αγώνα έξω από εμπορευματικές και εξουσιαστικές σχέσεις, επιτιθέμενοι στην ατομική ιδιοκτησία, την παραίτηση, την ανάθεση και τη διαμεσολάβηση, προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Οι καταλήψεις αποτελούν από τη μία εστίες αντίστασης, ανάχωμα στην επέλαση της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από την άλλη ψήγμα αντιπρότασης για την οικοδόμηση μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο ως ένα από τα πολυάριθμα τμήματα του δικτύου στεκιών, καταλήψεων, συλλογικοτήτων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που διαρκώς διευρύνεται και απλώνεται από τις γειτονιές στο κέντρο, από τη μητρόπολη στη περιφέρεια, προωθώντας τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής συνθήκης. Που τοποθετείται στον ορίζοντα της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, για το γκρέμισμα αυτού του κόσμου μέχρι την αταξική κοινωνία.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ

10,100 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας. Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ”εορταστικού” κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο.  Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.

Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ”αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο”, ”αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν” και το ευφάνταστο ”τα ζώα αυτά μας ανήκουν” και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες,  δημοτόμπατσοι,  ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.

Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.

Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου.  Η τακτική τους θυμίζει ”νταβάδες” της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ”πραμάτεια” τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ”πατριώτης” από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και  αυτοί  να υφίστανται.

Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ”ήρεμα” όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ”πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους”. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ”γιορτές”. Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.

Εμείς  δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή. Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.

Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων, το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.

Επιπλέον το κείμενο της προκήρυξης που μοιράστηκε στην παρέμβαση:

Τα Χριστούγεννα μας λένε ότι είναι είναι “γιορτή χαράς και  αγαλλίασης”. Κάποιοι όμως δεν χαίρονται και τόσο. Και δεν είναι μόνο οι φτωχοί, τα ορφανά και τα παιδιά στον τρίτο κόσμο που οι ”φιλανθρωπικές” οργανώσεις των πλουσίων, που ευθύνονται για τη φτώχια και τους πολέμους, θέλουν να μας θυμίζουν μια φορά το χρόνο.

Είναι τα δισεκατομμύρια ζώα που βιώνουν καθημερινά και αδιάκοπα τον εγκλεισμό, τη φυλάκιση, την εκμετάλλευση ακόμα και τη σφαγή για να
συμπληρώσουν την ευτυχία της ”οικογενειακής γιορτής”. Από τη γαλοπούλα και το γουρούνι στο τραπέζι της αστικής οικογένειας, μέχρι τα γούνινα παλτά και τα κατοικίδια ως δώρα, κάθε ανθρώπινη χαρά συνυφασμένη με την καταναλωτική ολοκλήρωση κρύβει πίσω της αίμα και πόνο.
Η φρίκη δεν τελειώνει όμως στα προφανή, υπάρχουν ζώα που φυλακίζονται όλο το χρόνο για να βγουν στους δρόμους τώρα στις γιορτές και να φωτογραφίζονται τα παιδιά.

Είναι τα πόνυ που αντί να ζουν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλουν, στην Ελλάδα στη Σκύρο και αλλού, ταλαιπωρούνται ώρες στο κρύο και το χιονιά στερούμενα την ελευθερία τους και την κοινωνικοποίηση με τα άλλα ζώα της φυλής τους απλά και μόνο για μια φωτογραφία. Παραμένουν για περίπου ένα μήνα μέσα σε βανάκια και τρέηλερ.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο δουλεμπόριο συνεχιστή της παράδοσης του ”αρκουδιάρη” η οποία ευθύνεται εν μέρει για την εξαφάνιση των αρκούδων. Για να γίνουν έτσι νωθρά και ”φιλικά” κακοποιούνται συστηματικά με μαστίγια και παίρνουν με το ζόρι διαφόρων ειδών κατασταλτικά φάρμακα. Την ώρα που το παιδί σου φωτογραφίζεται το πόνυ υποφέρει. Μην ενισχύεις αυτή τη καταπίεση. Τα ζώα δεν είναι θέαμα.

Ας σκεφτούμε τι πολιτισμός είναι αυτός που θέλει τα ζώα εξαθλιωμένα με τέτοιο τρόπο για να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά. Είναι ο πολιτισμός του θεάματος και του κέρδους που για χάρη του εμπορευματοποιεί ότι μπορεί, εμάς τους ίδιους μέσα από τη μισθωτή σκλαβιά, τα συναισθήματά μας, τη φύση ακόμα και τα ζώα.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν όλοι ενάντια στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης μέχρι να σπάσουμε κάθε κλουβί ορατό και μη.