Στο ενημερωτικό δελτίο για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι η ψήφισή του «αποτελεί τη δική μας δέσμευση για τη συνέχιση του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, την οριστική βιώσιμη επίλυση του δημοσιονομικού μας προβλήματος και τη σταδιακή ανάταξη και ανάπτυξη της οικονομίας μας». Όπως το Μνημόνιο έτσι και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο σηματοδοτούν, από κοινού, «την ριζική αλλαγή σε ένα πρότυπο ανάπτυξης καινούριο και ελπιδοφόρο».

Η «πολυπόθητη αναθεμελίωση» του ελληνικού καπιταλισμού όμως πραγματοποιείται ήδη σε σαθρό έδαφος. Η εμφανής κρίση συναίνεσης κάνει επιτακτικό πρώτα από τα πολιτικά κόμματα να «επιδείξουν θάρρος και να πουν την αλήθεια» γιατί είναι «περιττή πολυτέλεια τα πολιτικά παιχνίδια όταν διακυβεύονται τόσα πολλά». Δηλώνει λοιπόν μεγαλόφωνα η Ιερή Φάλαγγα της Τάξης ότι «λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος επέβαλλαν τη λήψη των κυβερνητικών μέτρων για τις περικοπές» (απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας).

Αλλά και εμείς οφείλουμε —όπως ενημερωνόμαστε από τους έμμισθους καλαμαράδες του συστήματος— να επιδείξουμε «Υπομονή», «Ψυχραιμία», «Ωριμότητα» και «Εθνική Ομοψυχία».  «Πού πάμε με τέτοια μυαλά;». Ως εδώ! Οι «παλαβές συμπεριφορές» δεν χωράνε γιατί μόνο νέα διχόνοια θα προκαλέσουν φέρνοντάς μας στο σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο «καταστροφικό και στο μοιραίο».

«Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα»… για να μην αλλάξει τίποτα

Ωστόσο, η αναγκαιότητα του Μεσοπρόθεσμου προφανώς και δεν συνδέεται ούτε με την επίλυση του δημόσιου χρέους αλλά ούτε και με την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, όπως ευαγγελίζεται η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι. Είναι απλώς μια προσπάθεια απάντησης, με μνημόνια δίχως τέλος, στα μόνιμα και μη αναστρέψιμα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν αφενός με τις αντιφάσεις που προκύπτουν από την δόμηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αφετέρου από τις αντιθέσεις που υπάρχουν στους ευρύτερους καπιταλιστικούς σχηματισμούς (ΕΕ) που αυτή συμμετέχει. Και η λύση σε αυτά τα προβλήματα εκφράζεται με όρους «εσωτερικής υποτίμησης» ή πιο ξεκάθαρα με όρους ταξικής επίθεσης.

Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα – χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης – στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους –  ευρώ ή δραχμή – εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός – αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για μια διαφορά χωρίς διαφορά. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του κάνοντας την όποια μελλοντική προοπτική χειραφέτησης μη δυνατή ή απίθανη. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.

Η δύναμη βγαίνει απ` τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!

Στην διασφάλιση της αταραξίας του Κεφαλαίου όλοι οι «καλοί» χωράνε. Όλοι όσοι ζητάνε να φύγουν οι Κλέφτες. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι «ενωμένοι οι Έλληνες μπορούν». Όλοι όσοι ζητάνε περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία. Όλοι όσοι ζητάνε να διαγραφεί όλο ή ένα μέρος του χρέους. Όλοι όσοι ζητάνε να μείνει η Ελλάδα εντός ή να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι όσοι αποδέχονται την ταυτότητα του «αγανακτισμένου» απορρίπτοντας την ίδια στιγμή «παλιές», «φθαρμένες», «ξύλινες» ταυτότητες όπως του απεργού, κομμουνιστή ή αναρχικού. Όλοι όσοι μιλάνε για μεταρρύθμιση και όχι για ανατροπή του καπιταλισμού.

Σε συνθήκες οξυμένου κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, όπως αυτές που ζούμε, η αιχμή της κριτικής δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει. Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται.

Για το λόγο αυτό επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε, να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις ανάγκες μας οριζόντια, αυτό-οργανωμένα και αντι-ιεραρχικά. Επιλέγουμε το μετερίζι πίσω από τα οδοφράγματα των καταπιεσμένων μετατρέποντας τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σε ταξική οργή και επαναστατική συνείδηση.

Για την αναρχία και τον κομμουνισμό

χορός της καρμανιόλας

Θέλουμε τα πάντα για όλους και τα θέλουμε τώρα… κι αυτό δεν αποτελεί αίτημα, αλλά το σημείο συνάντησης ολόκληρης της τάξης των καταπιεσμένων, το ιστορικό μας ραντεβού.

Την ώρα που η πολιτική εξουσία διαπραγματεύεται στα έγκατα της Δημοκρατίας τον νέο τρόπο που θα αφαιμάξει ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους, ξεπουλώντας όσο-όσο τη δημόσια περιουσία και καταστρατηγώντας τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, υπό τη δαμόκλεια σπάθη μίας «εθνικής» χρεοκοπίας, μας εγκαλεί σε συμμόρφωση και συναίνεση. Ε όχι λοιπόν!

Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπεγράφη τα τελευταία τριάντα χρόνια, πάνω στις πλάτες μας, με την αβανταδόρικη λογική των κομματικών επιτελείων, της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της καταναλωτικής ευδαιμονίας και της πρωτοκοσμικής ονείρωξης, αναγκάζεται τώρα να ξαπλώσει στην προκρούστεια κλίνη της βίαιης αναδιάρθρωσης των όρων της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μορφής του κράτους. Καθώς όμως το βλέμμα πλανάται στα «περασμένα μεγαλεία» ενός «κράτους Πρόνοιας» – μιας δημοκρατικής τυραννίας, που κατεξοχήν κατέχει την δυνατότητα να θέτει εαυτόν σε εξαίρεση ώστε να αυτό-θεραπεύεται με στρατηγικές «σοκ» – μία ανυπόφορη αποφορά λαϊκισμού και πέραν του δέοντος πατριωτισμού καλύπτει την ατμόσφαιρα. Ευτυχώς όμως φοράμε μάσκες!

Στις τάξεις των διαδηλωτών και των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται η παρουσία στοιχείων που ανήκουν σε ολόκληρο το φάσμα της άκρας δεξιάς, του λεγόμενου «πατριωτικού και εθνικιστικού χώρου», αναπαράγοντας τις ρατσιστικές, φασιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις που χρόνια τώρα καλλιεργεί το κράτος και τα ΜΜΕ. Είναι τα «παιδιά» των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων του πολέμου, των «πατριωτών» του εμφυλίου πολέμου και των κυνηγών κεφαλών των κομμουνιστών τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Εκείνοι που στη χούντα «έδιναν» εξετάσεις… είναι εκείνοι που στη χούντα έδιναν αγωνιστές στην ΕΣΑ. Είναι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της δεκαετίας του ‘80, που κυνηγούσαν διαδηλωτές και νεολαίους με τσεκούρια (βλ. Μ. Βορίδης και Εθνικό Μέτωπο). Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι πολίτες» των φασιστικών επιτροπών του Άγιου Παντελεήμονα, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα ρατσιστικά-δολοφονικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και εκείνοι που τους χειροκροτούν. Οι  νοσταλγοί των ναζιστικών χαιρετισμών του Μεταξά, του βασιλιά, της χούντας, της «τάξης και της ασφάλειας», της υπεροπλίας των σωμάτων ασφαλείας. Αυτοί που ζητούν από την αστυνομία και το στρατό να γυρίσουν τα όπλα τους προς τη βουλή. Οι εν-δυνάμει πραξικοπηματίες. Αυτοί που αποκαλούν τους πολιτικούς «προδότες της εθνικής ιδέας», και τους συνέχουν τα «κόκκαλα των ελλήνων τα ιερά». Αυτοί που παλεύουν για λιγότερη ελευθερία. Οι εχθροί της ελευθερίας.

Και όμως είμαστε κι εμείς εδώ. Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες και πολεμάμε για την ελευθερία. Διότι αυτό που μας συνέχει δεν είναι μία απροσδιόριστη «αγανάκτηση», εν είδει κρυψίνοιας, που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως την πρακτική ενός συνόλου φιλελεύθερων ατομικοτήτων στη βάση ενός θυμικού συναισθήματος. Αυτό είναι ζούγκλα. Και δε θέλουμε να γίνουμε κανίβαλοι. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα που αυτοοργανωνόμαστε μέσα από συλλογικές και αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές, στην εργασία, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.ο.κ. Συναποφασίζουμε ακούγοντας τα προβλήματα και τις προτάσεις όλων μας δίχως να περιμένουμε την Απόλυτη αλήθεια του κόμματος ή του Ενός Δόγματος, ή αναθέτοντάς τες σε κάποιους «ειδικούς της πολιτικής». Και κρατάμε μία πισινή, από όσους θα προσπαθήσουν να μας καπηλευτούν μέσα από τα κομματικά τους διευθυντήρια, ώστε στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ενδυναμωμένοι για να δημιουργήσουν νέα «εναλλακτικά» μπλοκ εξουσίας και διαχείρισής μας. Στρατηγική που φαίνεται να ακολουθούν ήδη διάσημοι τεχνοκράτες (τραπεζίτες, οικονομολόγοι κλπ.) και νέες ή παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις: η Σπίθα με την πατριωτική-αριστερίστικη ρητορεία περί εθνικής προδοσίας, οι οικολόγοι της πράσινης ανάπτυξης (από πότε η «ανταγωνιστικότητα» και η επιχειρηματική «αποδοτικότητα» έγιναν αυταξίες;), οι τεχνοκράτες «πασόκοι» της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Σύριζα της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), το σταλινικό ΚΚΕ και τα υπόλοιπα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Όλοι όσοι μιλάνε δηλαδή για λογιστικό έλεγχο του χρέους, συνδιαχείρησή του (από ποιους;) και λοιπές φανφαρολογίες που φανερώνουν την διάθεσή τους να συνδιαλαγούν με την εξουσία μπας και φάνε κάνα κομμάτι από την πίτα που τόσα χρόνια έβλεπαν από μακριά. «Η κρίση θα γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά» είχε δηλώσει εμφατικά ο ΓΑΠ τον Μάρτη του 2010 και… πατέρας με νύφη άνοιξαν τον χορό του γάμου σε ένα γλέντι εκατομμυρίων που άφησε ιστορία! Ενός γάμου που  επιχειρεί αφενός τη διάσωση του κύρους του κράτους (και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), ως του μοναδικού εγγυητή της σωτηρίας-από-την-καταστροφή και αφετέρου τη διατήρηση ενός γενικευμένου φοβικού συνδρόμου που επαναφέρει συνεχώς την κρατική εξουσία ως «φυσική» αξία με πανανθρώπινα, οικουμενικά χαρακτηριστικά, φορέα ενός μελλοντικού μεσσία-ηγέτη.

Κι όμως, δεν είμαστε αντιπολίτευση, ούτε κάνουμε αντιπολίτευση. Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε τα διλήμματα που θέτει η πολιτική εξουσία υπό τη καθοδήγηση του κεφαλαίου; Ως πότε θα ανεχόμαστε να νιώθουμε υπόλογοι για την δυσλειτουργία του κεφαλαίου; Δεν θα κάτσουμε να βρούμε καμία λύση για το πώς θα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά αποδοτικότερα τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα κάνουμε υποδείξεις για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος τους. Ήρθε η ώρα να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Αρνούμαστε να μιλήσουμε τη γλώσσα των θεσμών, θέλουμε να μιλήσουμε τη δική μας γλώσσα. Αυτήν της αυτοθέσμισης και της αυτοδιαχείρισης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ας μην περιμένουμε το κεφάλαιο και το κράτος να παραδώσει τους καρπούς της ληστείας του αμαχητί. Σε αυτό το περιβάλλον όξυνσης των κοινωνικών αγώνων, το κράτος οικοδομεί τον νέο «εσωτερικό εχθρό» που πάνω του θα αποκρυσταλλωθούν οι νέες κατασταλτικές πολιτικές. Οποιοσδήποτε δε χωράει στο «εθνικό ιδεώδες» της σωτηρίας της χώρας, όπως το φαντάζονται οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, καταστέλλεται άγρια και οι χιλιάδες των διαδηλωτών που συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, από την Κερατέα μέχρι το Σύνταγμα, σύμφωνα με το νέο τρομο-νομικό πλαίσιο (βλ. καλοκαίρι 2010) εμπίπτουν στην κατηγορία του εν-δυνάμει τρομοκράτη. Παράλληλα, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ειρηνικούς και βίαιους διαδηλωτές και ο χαρακτηρισμός των δεύτερων ως κουκουλοφόρων προβοκατόρων, ως «ξένων στοιχείων» που παρεισφρύουν, αποτελεί τμήμα μιας επιχειρηματολογίας που αναπαράγεται εδώ και πολλά-πολλά χρόνια από ολόκληρο το φάσμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, και της οποίας κάποια αποτελέσματα είδαμε στην απεργιακή πορεία στις 15/6. Η συσπείρωση των λαοσυναχθέντων νοικοκυραίων με τις ελληνικές σημαίες πίσω από τις μικρές ομάδες ακροδεξιών και η επίθεσή τους εναντίον αναρχικών που μόλις είχαν συγκρουστεί με τους φασίστες, ήταν το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αυτοματισμού που χρόνια τώρα καλλιεργείται από τα ΜΜΕ και που υπάγεται στη λογική του «διαίρει & βασίλευε» σε μία προσπάθεια οι διαμαρτυρίες να εξαντλούνται σε ειρηνικές και συναινετικές πορείες-κηδείες ή σε τεθλιμμένες προσευχές σε εξωτικά ξωκλήσια.

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που βιώνουμε καθημερινά μέσα από την εκμετάλλευση, αντιτάσσουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Στον πόλεμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, οι καταλήψεις κτιρίων και πλατειών, τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους είναι τα όπλα μας στις κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε. Στην Κερατέα, στην Πανεπιστημίου ή στην Οαχάκα, τα μαντήλια και οι μάσκες δεν είναι κάποια πολιτική ταυτότητα, είναι τα μέσα αυτοπροστασίας για τη δίκαιη διατήρησή μας στο δρόμο, συλλογικά, αποφασιστικά και αλληλέγγυα. Ενάντια στην εξατομίκευση, προτάσσουμε την συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στεκόμαστε δίπλα στην γειτόνισσα μας, στον συνάδελφο ή στον άνεργο, στη συντρόφισσα, στον μετανάστη και πολεμάμε όλοι μαζί την εκμετάλλευση και την καταπίεση «από όπου κι αν προέρχεται»: του αφεντικού που μας κλέβει τη ζωή, της δασκάλας στο σχολείο, του πατέρα στο σπίτι, του ομοφοβικού, του μπάτσου και του νεοναζί. Έτσι και τις επόμενες κρίσιμες μέρες της γενικής απεργίας κατεβαίνουμε όλοι στους δρόμους και τις πλατείες, επιλέγουμε τα μέσα που συγκρουόμαστε με αποφασιστικότητα και προστατεύουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας από τις ορδές των μπάτσων και των ακροδεξιών. Να γίνει η κρίση ευκαιρία για να οξύνουμε την ταξική και κοινωνική σύγκρουση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Συνεχίζουμε αδιαμεσολάβητα και ακηδεμόνευτα στο δρόμο του αγώνα για την κοινωνική και ταξική επανάσταση.

Δημιουργούμε περάσματα στο μέλλον… καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

Το πρωί της 16/06 αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στην κατάληψη «Ορφανοτροφείο», στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης. Αφού απέκλεισαν τη γύρω περιοχή ώστε να αποτρέψουν αλληλέγγυους/ες και κόσμο της γειτονιάς να πλησιάσουν, εισέβαλλαν στο κτίριο όπου βρισκόντουσαν πέντε σύντροφοι. Αν και οι πρώτες πληροφορίες που άφησαν να διαρρεύσουν ήταν συγκεχυμένες και ανέφεραν πως η εισαγγελική εντολή για έρευνα αφορούσε ανώνυμες καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών, ως αναγκαία αιτιολογία ικανής να στηρίξει την κατά τα άλλα χωρίς προφανή λόγο εισβολή, ο πρώτος στόχος της αστυνομικής επιχείρησης φαινόταν πως είχε ήδη επιτευχτεί: η δημιουργία σύγχυσης, η συκοφάντηση του εγχειρήματος και των συντρόφων/ισσών που το απαρτίζουν στη γειτονιά και εν τέλει η προσπάθεια αποσύνδεσης του εγχειρήματος από το κοινωνικό πεδίο που εδράζεται, νομιμοποιείται και αναπνέει.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας “ξεσκόνισαν” και χαρτογράφησαν κάθε σπιθαμή της κατάληψης εισβάλλοντας στον προσωπικό χώρο των ανθρώπων που κατοικούν εκεί, κατέσχεσαν προσωπικά αντικείμενα και τους Η/Υ, αφήνοντας πίσω τους την κατάληψη σε χαώδη κατάσταση. Οι πέντε σύντροφοι που ήταν μέσα, οδηγήθηκαν στη Γ.Α.Δ.Θ., αποδόθηκαν πλημμεληματικές κατηγορίες στους τέσσερις από αυτούς, ορίζοντας τους δικάσιμους για τις 28/06/11, και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι. Ταυτόχρονα, οι ίδιες κατηγορίες απαγγέλθηκαν σε ακόμη δύο συντρόφους που τη στιγμή εκείνη απουσίαζαν. Κατά την αποχώρησή τους οι αστυνομικές δυνάμεις επιφύλαξαν ένα βάρβαρο κατευόδιο και για τους 200 αλληλέγγυους που είχαν συγκεντρωθεί πέριξ του ορφανοτροφείου, όταν στο τέλος της επιχείρησης τους, τους ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν πέντε από αυτούς.

Στη συγκεκριμένη πολιτική-κοινωνική-οικονομική συγκυρία, κι ενώ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται υπό αμφισβήτηση και σχεδόν σε αποσάθρωση, στην προσπάθειά του να αναδιαρθρωθεί και να αυτοπεριφρουρηθεί, δίνει ολοένα και πιο αναβαθμισμένο ρόλο στην καταστολή. Σε πλήρη συστοιχία, η Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης, το τελευταίο διάστημα έχει αποφασίσει να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στους συντρόφους/ισσες με τρόπους που για ακόμη μία φορά ξεπερνούν τα όρια της αστικής νομιμότητας. Η εισβολή στην κατάληψη «Ορφανοτροφείο» υπάγεται σε μια λογική ¨αντίποινων¨ και συμμορίτικου τσογλανισμού που έχει υιοθετηθεί τελευταία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των συντρόφων/ισσών  ήταν “απάντηση” σε επίθεση με γκαζάκια που δέχτηκαν κάποια γραφεία του πασοκ τις προηγούμενες μέρες κι αποτελεί συνέχεια σε μια σειρά περιστατικών: η ανάλογη εισβολή σε κατοικίες συντρόφων/ισσών πριν κάποιους μήνες (μετά από εμπρηστική επίθεση και πάλι) χωρίς στοιχεία που να συνδέουν τις επιθέσεις με τους “ερευνηθέντες”, οι νυχτερινές “επισκέψεις” σε σπίτια συντρόφων/ισσών, οι δολιοφθορές στα οχήματά τους, με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό του ενός στην αυλή του σπιτιού του από κρανοφόρους τραμπούκους της, αποτελούν επεισόδια μιας άθλιας ακολουθίας κατασταλτικής πολιτικής.

Η κατάληψη στέγης του ορφανοτροφείου (κτίριο που ανήκει στο υπουργείο Υγείας) λειτουργεί από τον Οκτώβρη του 2006. Οι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετέχουν χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες, κατοικούν σ’ αυτό, προτάσσουν και πραγματώνουν την αυτοοργάνωση της καθημερινότητας και των αναγκών τους ζώντας συλλογικά, εναντιόμενοι σε σχέσεις κυριότητας, εξατομίκευσης και εξουσίας. Με αυτόν τον τρόπο η στεγαστική κατάληψη αποτελεί ένα ¨απελευθερωμένο έδαφος¨ και ένα πεδίο πολιτικών ζυμώσεων και διεργασιών για πολλούς ανθρώπους. Η λογική των “αντιποίνων”, η στοχοποίηση αγωνιστών και του φιλικού τους περιβάλλοντος, η διαπόμπευσή και η κοινωνική απομόνωση είναι πάγιες τακτικές του κράτους και της ασφάλειας. Έτσι, η επιλογή εισβολής σε μία κατάληψη αυτήν τη χρονική συγκυρία προφανώς και δεν μας δημιουργεί έκπληξη. Μας φέρνει όμως προ των «ευθυνών» μας. Των επιλογών μας δηλαδή να στεκόμαστε ενάντια στο Υπάρχον, στην κυριαρχία, και στις σχέσεις που αυτή παράγει: τη διαμεσολάβηση, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Των επιλογών μας να φανταζόμαστε και να δημιουργούμε νέα σχήματα, πραγματώνοντας κοινότητες που απεμπολούν τις σχέσεις εξουσίας που αναπαράγονται καθημερινά. Των επιλογών μας να δημιουργούμε τους τόπους του αγώνα και της ελευθερίας. Αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα. Και φυσικά αλληλέγγυα.

Καμία κρατική μεθόδευση δε θα μείνει αναπάντητη

Αλληλεγγύη στους συντρόφους που διώκονται

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

Ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ

Είναι αδιανόητο να φεύγεις κυνηγημένος από το τόπο σου, να σε πυροβολούνε και να σε κυνηγάνε στα σύνορα χωρών που σε υποδέχονται με ρατσισμό, να αναγκάζεσαι να ζεις σε άθλια υπόγεια, να δουλεύεις στις χειρό-τερες δουλειές για εξευτελιστικά μεροκάματα, να σε αναγκάζουν να στέκεσαι για ώρες στην ουρά για να αποκτήσεις κάρτα παραμονής, να σε φυλακίζουν σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, με πρόσχημα και αφορμή μια στυγερή δολοφονία, οι ρατσιστικές συμμορίες με την εξόφθαλμη υποστήριξη της αστυνομίας, σε κυνηγάνε στο δρόμο με μαχαίρια, σε κατεβάζουν από τα λεωφορεία, εισβάλουν στο μαγαζί και στο σπίτι σου, σε ξυλοκοπούν και σε μαχαιρώνουν μέχρι θανάτου. Μόνο και μόνο επειδή οι δολοφόνοι μπορεί και να μιλάν την ίδια γλώσσα με σένα. Αρκετά.

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες σε αυτή τη πόλη δεν είναι μόνοι και μόνες. Υπάρχουμε κι εμείς, που ξέρουμε καλά πως ο πόλεμος που διεξάγεται από τους ρατσιστές και την αστυνομία σ’ αυτό το τόπο είναι η άλλη όψη του οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου που βιώσατε στο τόπο σας. Υπάρχουμε εμείς που ξέρουμε καλά, πως ο ρατσισμός που βιώνετε κάθε μέρα, καλλιεργείται γιατί σας θέλουν να υπάρχετε μόνο ως φθηνό εργατικό δυναμικό, ως διαρκής εσωτερική απειλή που ‘’εγγυάται’’ τη κοινωνική συνοχή, γιατί σας θέλουν διαχωρισμένους και απομονωμένους από όλους και όλες εμάς.Όλους και όλες εμάς που πιστεύουμε πως όσο μας χωρίζουν σύνορα, έθνη, φύλα και θρησκείες θα είμαστε αδύναμοι/ες και εύκολος στόχος για όποιον επιλέξει να μας χτυπήσει και να μας κυνηγήσει.

Όλοι και όλες μαζί, μπορούμε να συνεργαστούμε για τη δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα για μια καλύτερη ζωή, να αντισταθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στους ρατσιστές και την αστυνομία. Να αντιπαλέψουμε το φόβο και τη βαρβαρότητα, με την ευγένεια και την αλληλεγγύη, πριν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, του μίσους και του ρατσισμού μας κατασπαράξουν όλους και όλες.

Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων

[Text .PDF]

[More in english, française, shqiptar]

Συνέχεια ανάγνωσης Πολύγλωσσο κείμενο που μοιράζεται στις γειτονιές της Αθήνας →

Η βαρβαρότητα εξαπλώνεται

Τα ξημερώματα της Τρίτης 10 Μάη ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στη συμβολή Ηπείρου και Γ’ Σεπτεμβρίου. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας συγκεντρώνονται στο σημείο της δολοφονίας κάτοικοι της περιοχής, συγκλονισμένοι από το βίαιο αυτό περιστατικό. Στο ίδιο σημείο συγκεντρώνονται επίσης εθνικόφρονες, ακροδεξιοί, οργανωμένα μέλη της χρυσής αυγής και άλλων φασιστικών, παρακρατικών οργανώσεων θέλοντας να εκμεταλλευτούν πολιτικά το τραγικό γεγονός. Από το απόγευμα της Τρίτης και για τρεις μέρες εξαπολύεται ρατσιστικό πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας, με επιθέσεις σε σπίτια και μαγαζιά μεταναστών, ανθρωποκυνηγητό και τραυματισμούς με μαχαίρια, κατσαβίδια και ρόπαλα εναντίον όσων κινούνται στην περιοχή, εισβολές σε διερχόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα και ξυλοδαρμούς των επιβαινόντων σε αυτά μεταναστών. Οικογένειες μεταναστών με τα μικρά τους παιδιά αναγκάστηκαν να κρυφτούν σε μαγαζιά στη Βαρβάκειο για να γλιτώσουν από τη ρατσιστική μανία των ακροδεξιών οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να επιτεθούν ακόμη και στο συσσίτιο των αστέγων πίσω από το δημαρχείο. Παράλληλα, εκδηλώνονται απόπειρες επίθεσης από οργανωμένα φασιστοειδή και την αστυνομία στις γειτονικές καταλήψεις της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και στη Villa Amalias, που αναχαιτίζονται επιτυχώς από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των καταλήψεων και αλληλέγγυους/ες.
Την ίδια στιγμή που οι παρακρατικοί δολοφόνοι στέλνουν δεκάδες μετανάστες/στριες σε νοσοκομεία με σοβαρά τραύματα και ο 21χρονος Μπαγκλαντεσιανός Αλίμ Αμπντούλ Μάναν μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου στα Κάτω Πατήσια, οι κρατικοί δολοφόνοι των ΜΑΤ καταστέλλουν βίαια την απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του Γιάννη Καυκά (ο οποίος νοσηλεύεται ακόμα σε σοβαρή κατάσταση στο Γενικό κρατικό Νικαίας) και δεκάδων άλλων διαδηλωτών.

Ο καπιταλισμός φέρει την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα όπως το σύννεφο την καταιγίδα. Οι δεδομένες συνθήκες κρίσης και αδυναμίας των κοινωνικών/ταξικών αγώνων να ορθώσουν τα απαραίτητα αναχώματα, συνθήκες δηλαδή σαν τις σημερινές, σημαίνουν την ένταση της εκμετάλλευσης, την απαξίωση της ζωής (μέχρι το βαθμό εξόντωσης) για ολοένα μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, την εξαθλίωση και τον θάνατο. Μιλάμε τελικά για ένα πόλεμο ενάντια στους καταπιεσμένους, και ως τέτοιος μας αφορά εξίσου όλους και όλες πέρα από εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά κριτήρια είτε ζούμε στο κέντρο της Αθήνας, είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη.
Στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε, στο ανηλεές κυνηγητό των μεταναστών, στην κατασκευή μιας πραγματικότητας τρόμου, η συμμετοχή της αστυνομίας υπήρξε καταλυτική. Όχι μόνο όλα έγιναν δίπλα της, αλλά ακόμη περισσότερο με την ενεργό συμμετοχή και συνηγορία της. Ο αστυνομικός στρατός κατοχής στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας των μαινόμενων φασιστών, εγγυήτρια δύναμη ότι οι φασίστες θα παρέμεναν απερίσπαστοι από την πιθανότητα μιας δυναμικής απάντησης εναντίον τους. Είναι ενδεικτικό ότι την Τρίτη 17 Μάη, όταν δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι προσέγγισαν το σημείο της δολοφονίας για να παρέμβουν μοιράζοντας κείμενα και αφισοκολλώντας, προσήχθησαν μαζικά από δυνάμεις ΜΑΤ και ΔΙΑΣ. Συνολικά, το κράτος για 3 μέρες επέλεξε να αφήσει στην άκρη τον πολυδιαφημισμένο ρόλο του «εγγυητή της κοινωνικής ειρήνης» και τα φληναφήματα περί «δημοκρατίας» που «στέκεται ανάμεσα στα δύο άκρα». Έτσι, μετά από μια βδομάδα επαναλαμβανόμενων πογκρόμ από τους φασίστες, οι κάτοικοι των περιοχών του κέντρου νιώθουν ακόμη πιο σφιχτά τη μέγγενη του φόβου, της ανασφάλειας και της βίας στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινή τους πραγματικότητα. Μια επιλογή που μόνο τυχαία δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Τα νέα τάγματα ασφαλείας των χρυσαυγιτών και οι συνοδοιπόροι τους μετέτρεψαν τις γειτονιές του κέντρου σε πεδία κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτό άλλωστε που προτείνουν ως λύση. Η ιδεολογία του μίσους και του φόβου πραγματώνεται από γνωστούς μπράβους της νύχτας, μαχαιροβγάλτες και μαφιόζους. Ο Χρήστος Ρήγας είναι χαρακτηριστική περίπτωση: υποψήφιος περιφερειάρχης της Χρυσής Αυγής στη Δυτική Ελλάδα, καθώς και ιδιοκτήτης του καφέ “Πύλες” που αποτελεί ορμητήριο των νεοναζί τραμπούκων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, συνελήφθη πριν ένα μήνα για διπλή δολοφονία έπειτα από συμβόλαιο θανάτου. Αυτή είναι η χρυσή αυγή. Και η μισθοδοσία του φύρερ Μιχαλολιάκου από τις μυστικές υπηρεσίες (ΚΥΠ) είναι γνωστή από τη δεκαετία του ‘80, όπως γνωστές είναι οι διασυνδέσεις του με την αστυνομία.
Τα πογκρόμ, που εξαπολύθηκαν από την ακροδεξιά και την αστυνομία, έγιναν και υπό την ανοχή και στήριξη μιας μερίδας κόσμου που είδε στο πρόσωπο των μεταναστών την πηγή όλων των δεινών της ζωής του. Η κατασκευή της εγκληματικής φιγούρας του μετανάστη είναι προϊόν μιας συστηματικής προπαγάνδας με ιστορία τουλάχιστον 20 ετών που δυστυχώς έχει οικοδομήσει ένα υπόστρωμα ρατσιστικών στερεοτύπων σε κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Και ενώ τα μμε έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη κατασκευή αυτή, εξισώνουν τώρα τη ναζιστική βία με την κοινωνική αντιβία που εκδηλώνεται από απεργούς διαδηλωτές, αντιστεκόμενους στα σχέδια και την ιδεολογία της κυριαρχίας.
Το γεγονός του πογκρόμ από τη μία, αποτελεί προέκταση της επίσημης αντιμεταναστευτικής πολιτικής, με δολοφονίες στα ελληνικά σύνορα, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιχειρήσεις «σκούπα», εξευτελισμούς και βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα της επικράτειας. Από την άλλη, πρέπει να αναγνωσθεί υπό το πρίσμα της συνολικότερης όξυνσης της καταστολής, σε παραλληλία με την προώθηση του συντηρητισμού και του εκφασισμού της κοινωνίας, τη διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας, τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων». Ο βαρύτατος τραυματισμός του Γ. Καυκά από τα ΜΑΤ στην απεργιακή διαδήλωση της 11ης Μάη, οι φασιστικές επιθέσεις σε καταλήψεις υπό την ανοχή και τη συνέργια της αστυνομίας, η αύξηση της αστυνόμευσης (βλ. μέτρα Παπουτσή, 17 Μάη) και η αλλαγή στο πλαίσιο των διαδηλώσεων και των συναθροίσεων (σύσκεψη Καμίνη με τον συνταγματολόγο Αλιβιζάτο, 19 Μάη) συνιστούν εκφάνσεις αυτής της πολιτικής που μέσα από το φόβο, θέλει να παράξει τον κατακερματισμό, το μίσος και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Ένα πογκρόμ δεν αφήνει πίσω του μόνο νεκρούς και τραυματισμένους μετανάστες, αλλά και μια παρακαταθήκη μίσους και βίας, μια κοινωνική πόλωση την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι. Γι’ αυτό το ζήτημα του εδάφους (στα μυαλά και τις γειτονιές) που με την ενεργή υποστήριξη του κράτους διεκδικούν τα τελευταία χρόνια τα ακροδεξιά καθάρματα, μας αφορά εξίσου όλους, ντόπιους και μετανάστες. Στον βαθμό που η κοινωνία επιτρέπει τον γενικευμένο κανιβαλισμό να λειτουργεί ως κοινωνική όσμωση, φιλτράροντας κάθε προοπτική συνύπαρξης και ξερνώντας μόνο μίσος, θα καλείται ξανά και ξανά να αντιμετωπίζει και να αναπαράγει μίσος και βία μεταξύ των καταπιεσμένων.
Σήμερα, στο πεδίο της κρίσης, των μνημονίων και της κοινωνικής λεηλασίας, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να ενισχύσουμε την κοινωνική/ταξική αλληλεγγύη, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, την κοινότητα των καταπιεσμένων. Για να αποτινάξουμε από τις ζωές μας το βραχνά της εξουσίας.

Αλληλεγγύη ή φόβος

[Το κείμενο σε μορφή .pdf]

Είναι αδιανόητο να κρατάς την αναπνοή σου βγαίνοντας από την εξώπορτα σου, να κοιτάς πίσω από τη πλάτη σου διασχίζοντας τη γειτονιά σου και να σε σφάζουν κάτω από το σπίτι σου για μια κάμερα. Είναι αδιανόητη η εξαθλίωση που έχει συσσωρευτεί σε μια στάλα τόπο. Είναι αδιανόητο να σε λυντσάρουν, να σε μαχαιρώνουν, να εισβάλουν στο σπίτι σου, να σε δολοφονούν επειδή έτυχε να έχεις μελαψό δέρμα και γεννήθηκες μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από εδώ. Είναι αδιανόητο κι όμως πραγματικό.

Το ρατσιστικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε με πρόσχημα τη στυγερή δολοφονία του 44χρονου, εκτελέστηκε με την αγαστή συνεργασία αστυνομίας και των γνωστών παρακρατικών της χρυσής αυγής, με την ανοχή μερίδας των ντόπιων κατοίκων της περιοχής. Όσο ακραίο και να μοιάζει, στην ουσία του συμπυκνώνει τη μεταναστευτική πολιτική της τελευταίας εικοσαετίας με τους χιλιάδες δολοφονημένους στα σύνορα, τις επιχειρήσεις σκούπα, τις ταπεινώσεις και τους βιασμούς στα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα φιλοξενίας» και στα αστυνομικά τμήματα, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη Μανωλάδα και αλλού, αλλά και τον κοινωνικό ρατσισμό με τα υποτιμητικά βλέμματα στο δρόμο, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα μαχαίρια των φασιστών.

Τα προβλήματα που βιώνουν ντόπιοι και μετανάστες έχουν για κοινή μήτρα την στρατηγική του κράτους και των αφεντικών που οργανώνει την υποτίμηση της ζωής και της εργασίας όλων, που εντείνει την εκμετάλλευση και τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, που σπέρνει την διαίρεση και τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των καταπιεσμένων.

Όσο δεν αναγνωρίζουμε το κοινό ιστορικό και ταξικό νήμα που ενώνει ντόπιους και μετανάστες, όσο αποστρέφουμε τα μάτια από το κοινό μας παρόν και μέλλον, όσο οι επίπλαστοι διαχωρισμοί δεν αντικαθίστανται από την αλληλεγγύη, την ευγένεια, την κατανόηση, την κουβέντα, τις σχέσεις κοινότητας, τους κοινούς αγώνες, όσο δεν αναγνωρίζουμε ότι αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η επίθεση που έχει ξεκινήσει τρίζει τα δόντια σε όλους και όλες, όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι η υποτίμηση του διπλανού δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί αλλά θα πέσει πάνω μας με όλη της δύναμη, η βαρβαρότητα και ο κανιβαλισμός θα περνιούνται για ζωή.