Πολύγλωσσο κείμενο που μοιράστηκε στις εκδηλώσεις της Τετάρτης 12/10 στη Βικτώρια από τη συνέλευση πλατείας Βικτωρίας.
Ζητείται ελπίδα
Καθημερινά, ο κόσμος που ζούμε και εργαζόμαστε στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πραγματικότητα σκληρή και απάνθρωπη να μας φέρνει όλο και πιο κοντά στα όριά μας ως ανθρώπους.
Μια βόλτα στις γειτονιές αυτές, όπως για παράδειγμα στην πλατεία Βικτωρίας, δεν είναι ένας απλός περίπατος. Είναι μια διαδρομή ανάμεσα, σε ανθρώπους ξεριζωμένους από τον τόπο τους που προσπαθούν να χωρέσουν όλοι σε ελάχιστα τετραγωνικά πλατείας, ανάμεσα σε κάθε είδους αστυνομικές δυνάμεις (πεζές περιπολίες, περιπολικά, μηχανές) με πρόφαση την ασφάλεια και σε ανθρώπους με γρήγορο βάδισμα και το φόβο μήπως κάποιος τους περιμένει στη γωνία.
Η εικόνα της σχεδιασμένης υπερσυσσώρευσης των μεταναστών, είναι αυτή που προκαλεί σε όλους μας τη μεγαλύτερη ανησυχία. Ανησυχία που έχουν φροντίσει επιμελώς να καλλιεργήσουν στις συνειδήσεις μας όλοι αυτοί που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Μέσα δηλαδή στην ανεργία, τους πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις, τους εκατοντάδες ανασφάλιστων και την απροκάλυπτη κλοπή του κοινωνικού πλούτου. Ο κόσμος αναζητάει τους φταίχτες σε αυτούς που ουσιαστικά είναι στο τέλος της διαδρομής που μας επιφυλάσσουν και εμάς. Γιατί ακόμα είμαστε στην αρχή, μιάς βαθιάς κρίσης που ακόμα δε βλέπουμε το τέρμα της. Τα βιώματα όμως όσων αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από την Ελλάδα για διάφορους προορισμούς (Αμερική, Αυστραλία κτλ) καθρεφτίζονται στο σήμερα. Όπως και τότε έτσι και τώρα οι μετανάστες από όπου κι αν προέρχονται είναι οι βρώμικοι, οι εγκληματίες, αυτοί που δέχονται επιθέσεις ακόμα και στα σπίτια τους και βιώνουν ένα αδιάκοπο ανθρωποκυνηγητό. Και ενώ μας κλέβουν τις ζωές, οι καταπιεσμένοι στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους, ο λευκός γείτονας ενάντια στο μελαμψό, ο έλληνας ενάντια στον ξένο. Τα πρώτα σημάδια εκφασισμού μιας κοινωνίας. Οι από πάνω, μας θέλουν μόνους, μακριά από τις πλατείες, κλεισμένους στο σπίτι, να μην αντιδρούμε, να θεωρούμε το γείτονα εχθρό και το μετανάστη υπεύθυνο για όλα μας τα προβλήματα.
Ειδικά η Βικτώρια, εδώ και χρόνια δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε φιλήσυχη γειτονιά. Χρόνια πριν έρθει το μεγάλο κύμα μεταναστών από την Ασία δεν κυκλοφορούσες και ακριβώς ανέμελα τη στιγμή που η διακίνηση ναρκωτικών και γυναικείων σωμάτων έδινε κι έπαιρνε. Μια κατάσταση που προυπήρχε και χρόνια κρατούσε τη γειτονιά υποβαθμισμένη, ήρθε και γιγαντώθηκε όταν σε ένα τόσο μικρό κομμάτι σπρώχνεται κόσμος απελπισμένος που οι φασιστικές επιθέσεις, σε συνεργασία με την αστυνομία, δεν του επιτρέπουν να υπάρχει πουθενά αλλού. Η αστυνομία που έχει πολλαπλασιαστεί, υποτίθεται για ασφάλεια, όταν δεν κατευθύνει τα μαχαιρώματα σε μετανάστες από φασιστοειδή ή τη διακίνηση ναρκωτικών, είναι πάντα παρούσα να καταπνίξει κάθε είδους κοινωνική αντίσταση.
Και εκεί που τα ταμεία είναι άδεια, αναγγέλονται έργα και αναπλάσεις δημόσιων χώρων. Το κοντινό μας Πεδίο του Άρεως έχει πνιγεί σε ακόμα περισσότερο τσιμέντο και τεράστια ποσά έχουν σπαταληθεί σε μεγαλοεργολάβους όταν δεν έχουν φροντίσει τα βασικά όπως το να ποτίζονται τα δέντρα. Έχει σχεδιαστεί ανάπλαση με επίκεντρο την οδό Φυλής και τους γύρω δρόμους με υποτιθέμενες δεντροφυτεύσεις και διαπλατύνσεις πεζοδρομίων. Όλα φυσικά για να έρθουν στη γειτονιά μας επενδυτές να την αναβαθμίσουν, επιχειρήσεις και εμπορικά κέντρα όπως το πρόσφατο Capitol. Γιατί είναι κακό αυτό θα πει κάποιος; Γιατί να μην είναι η γειτονιά μας γυαλιστερή;
Γιατί οι γειτονιές δεν αναβαθμίζονται με γυαλιστερές βιτρίνες και μεγαθήρια σχεδιασμένα να μπαίνεις μέσα και να μη βλέπεις τι γίνεται έξω. Οι γειτονιές αναβαθμίζονται όταν αναβαθμίζεται η ζωή των ανθρώπων που τις κατοικούν. Όταν μπορούν τα παιδιά να βγαίνουν και να παίζουν σε πλατείες που δε χρειάζεται να πληρώσουν για να βρίσκονται εκεί, όταν τα μικρομάγαζα δεν κλείνουν το ένα μετά το άλλο, όταν οι κάτοικοι από όποια χώρα και αν προέρχονται μπορούν να απολαμβάνουν εξίσου το δημόσιο χώρο.
Στο κέντρο της Αθήνας συμπυκνώνεται ολόκληρη η πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική που θέλει τους μετανάστες χωρίς κανένα δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, την εργασία και μετά τους βαφτίζει εξ ορισμού εγκληματίες και στρέφει το λαό εναντίον τους. Το ίδιο λαό που καθημερινά καταληστεύει μέσα από τα εισιτήρια για τη μετακίνησή του, μέσα από τα ‘φακελάκια’ που πρέπει να πληρώσει στη δημόσια υγεία, μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά του προσφέρει άφθονο τσιμέντο και τεράστια εμπορικά κέντρα να βλέπει αλλά να μη μπορεί να αγγίξει.
Η μόνη μας ελπίδα είναι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να βγούμε από την απομόνωση και την απάθεια. Να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο δημιουργώντας μέσα στις γειτονιές μας κοινότητες αντίστασης στην καταπίεση και γέφυρες αλληλεγγύης. Να συναντιόμαστε και να μοιραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να τις κάνουμε πράξη συλλογικά. Χωρίς ιεραρχίες και ψεύτικους διαχωρισμούς να χτίσουμε μια κοινότητα αλληλοβοήθειας και αμοιβαιότητας.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΌΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Συνέλευση πλατείας Βικτωρίας
Η συνέλευση πραγματοποιείται κάθε Τετάρτη στις 18.00 στην πλατεία Βικτωρίας.
Το κείμενο σε μορφή pdf
[More in english, française]
Συνέχεια ανάγνωσης Η απάντηση στην κρίση δεν είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός
Ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό και στη λεηλασία της ζωής μας
Τετάρτη 12/10 στη πλ. Βικτωρίας
Στις 6.00 μμ: μικροφωνική αντιπληροφόρησης
Στις 8.00 μμ: θεατρική παράσταση "στα βαθιά" από την ομάδα buffonata
Η λύση στη κρίση δεν είναι ο κανιβαλισμός
Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
Ένα κεραμίδι πάνω από την κούτρα μας. Μια κουζίνα για να μαγειρεύουμε με τους φίλους μας κι ένα γερό τραπέζι για να αντέχει τα μεθύσια μας. Τι άλλο να χρειαζόμαστε; Ένα κρεβάτι να φιλοξενεί τα όνειρά μας και ένα μπάνιο να ξεπλένει τους εφιάλτες μας. Και αυτά δεν μπορεί να μας τα στερήσει ΚΑΝΕΝΑΣ. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Από το Πέραμα μέχρι τη Σκαραμαγκά…
«Ο αγώνας» για το δικαίωμα στην κατοικία στο Πέραμα: Μια ταινία των έξι
[vimeo]http://vimeo.com/28957054[/vimeo]
[Η παρακάτω περιγραφή αποτελεί αναδημοσίευση από το περιοδικό κομπρεσέρ]
«Αυτό το ντοκιμαντέρ θαμμένο για αρκετά χρόνια, ξαναπροβλήθηκε με την άδεια των δημιουργών του το Μάιο του 2005 στο Εργατικό κέντρο Πειραιά, από την Πρωτοβουλία Αναρχικών Εργαζόμενων με αφορμή την εκδήλωση «30 χρόνια από το ξέσπασμα των αυτόνομων εργατικών και κοινωνικών αγώνων». Έκτοτε έχει διαμοιραστεί σε αρκετές κόπιες από τη «Λέσχη των Ισοπεδωτών».
Το απόσπασμα που δημοσιεύουμε εδώ αναφέρεται στον αγώνα των εργατών του Περάματος για το «δικαίωμα στη στέγη». Ενδεικτικό παράδειγμα για το πώς γινόταν η λαϊκή αυτοστέγαση ακόμα και μέχρι μετά τη χούντα και την πλήρη επικράτηση της αντιπαροχής.
Όπως δείχνει το ντοκιμαντέρ, κάποια αυθαίρετα στην Ελλάδα γκρεμίστηκαν, δεν νομιμοποιήθηκαν. Ή μονιμοποιήθηκαν μετά από αγώνες.
Ο αγώνας των εργατών στο Πέραμα όταν γυριζόταν το ντοκυμαντέρ είχε καταλήξει σε νίκη τους. Οι παράγκες έμειναν χάρη στην επιμονή των εργατών, στην αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά και την αλληλεγγύη του φοιτητικού κινήματος της εποχής.
Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το βρείτε σε torrent εδώ. Πραγματικά αξίζει τον κόπο…
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 19.00
Παρουσίαση και συζήτηση από ένα συντάκτη του περιοδικού Earth First! (U.S.)
Εικόνες και ιστορίες από την άμεση δράση του οικολογικού κινήματος σε όλο τον κόσμο
Συζήτηση της στρατηγικής για την ολοένα και μεγαλύτερη υποστήριξη της διεθνούς οικολογικής αντίστασης και του αντι-βιομηχανικού κινήματος
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Στις 5 Οκτώβρη, στην ειδική αίθουσα δικαστηρίου στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεκινά η δίκη της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα. Δικάζονται οι αγωνιστές Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς (οι οποίοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση) και οι Σαράντος Νικητόπουλος, Βαγγέλης Σταθόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης (που αρνούνται τις κατηγορίες, προφυλακίστηκαν για 12 μήνες και αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι με βούλευμα και διώκονται εξαιτίας των συντροφικών τους σχέσεων και της μακροχρόνιας αναρχικής τους δράσης). Μαζί τους δικάζονται, επίσης, η Μαρί Μπεραχά σύντροφος του Κώστα Γουρνά και ο καταζητούμενος Κώστας Κάτσενος.
Συνέχεια ανάγνωσης Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα
Τον Απρίλιο που μας πέρασε, το παρακράτος προσπάθησε να κάψει την Κατάληψη Ελαία.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε (19.09.2011), το κράτος διέρρηξε την Κατάληψη Ελαία.
Είναι ολοφάνερο πια ότι το κράτος και το παρακράτος αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο εμπρησμός του Απριλίου από “αγνώστους” του παρακράτους δεν είχε το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, αφού η κατάληψη επιδιορθώθηκε και συνέχισε να λειτουργεί. Γι’ αυτό, το επίσημο αυτή τη φορά κράτος αποφάσισε να συνεχίσει το έργο από εκεί που είχε μείνει, στέλνοντας την αστυνομία να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αυτή τη φορά δεν έβαλαν φωτιά, αλλά διέρρηξαν το χώρο, αναποδογύρισαν σακκούλες με ρούχα και παιδικά παιχνίδια και συρτάρια με γραφική ύλη. Αφού δεν βρήκαν… ναρκωτικά, εκρηκτικά, όπλα, λαθραία τσιγάρα και αλκοόλ, βρήκαν τα εξής συγκλονιστικά πειστήρια, τα οποία και κατασχέθηκαν προς περαιτέρω ανάλυση: ένα βιβλίο πρακτικών της συνέλευσης και ένα μικρό φουρνάκι με ύποπτο χρονοδιακόπτη…(;!) Επίσης αφαίρεσαν σαν διαρρήκτες μία επικίνδυνη τηλεόραση και ένα σκληρό δίσκο με τραγούδια ! !
Η τακτική αυτή της αστυνομίας εφαρμόζεται τελευταία όλο και συχνότερα σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις. Οι καταλήψεις “Libertatia”, το “Σχολείο” και το “Ορφανοτροφείο” στη Θεσσαλονίκη και η “Πατησίων & Σκαραμαγκά” στην Αθήνα, δοκίμασαν φέτος την ίδια τακτική εισβολής. Πάντα με “ανώνυμες καταγγελίες” για δήθεν ναρκωτικά ή διαμονή μεταναστών, οι μπάτσοι έχουν ανακαλύψει τη νέα μόδα στην καταστολή αγωνιζόμενων κοινωνικών ομάδων. Στα δύο χρόνια της ύπαρξής της, η Κατάληψη Ελαία έχει καλέσει σε πάρα πολλές απεργίες και πορείες, έχει διοργανώσει πολιτικές συζητήσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, έχει δημιουργήσει αγροκολλεκτίβα για την από κοινού καλλιέργεια της γης, χαριστικό παζάρι, δωρεάν μαθήματα, όπως αυτά των ελληνικών για μετανάστες, θεάτρου, φωτογραφίας, χορού, καποέιρα, ενώ μέχρι και οι θεατρικές παραστάσεις, οι συναυλίες της, τα γλέντια και τα πάρτυ της κινούνται μακριά από την κυρίαρχη λογική της εμπορευματοποίησης και του κέρδους. Φαίνεται ότι στον καιρό της τραπεζόφιλης νεοφιλελεύθερης χούντας οι χώροι που ενοχλούν την εξουσία πρέπει να τρομοκρατούνται και να φιμώνονται. Όπως άλλωστε οφείλουν να φοβούνται και να υπακούουν και όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας.
Εμείς από την πλευρά μας καλούμε σε συνέλευση την Πέμπτη 22.9.2011 ώρα 18.00, στο καφενείο την Παρασκευή στις 21.00 και σε αυτοοργανωμένο γλέντι με φαγοπότι την Κυριακή 25.9.2011, στις 14:00.
Η κατάληψη συνεχίζει τη λειτουργία της και εντείνει τη δράση της. Η τρομοκρατία τους δεν θα βρει έδαφος στην Ελαία.
ΔΑΙΡΠΦΕΛΔ & ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ
Ξημερώματα Πέμπτης 15/09/2011 και ώρα 3:30π.μ η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Διονύσου & Σόλωνος στο Μαρούσι, δέχεται εμπρηστική επίθεση. Αποτέλεσμα της πυρκαγιάς είναι να καταρρεύσει η στέγη και να καούν 4 δωμάτια του κτιρίου. Η Έπαυλη Κουβέλου, που τελεί υπό κατάληψη από τις 7 Απριλίου του 2010, αποτελεί για εμάς στέγη των πολιτικών μας ιδεών και ορμητήριο των πολιτικών μας δράσεων ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα με πρόταγμα μας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, λειτουργώντας με αντιιεραρχικές δομές καταφέραμε να καθαρίσουμε το χώρο και να τον καταστήσουμε λειτουργικό, να πραγματοποιήσουμε εκδηλώσεις πολιτικού περιεχομένου, καθώς και να παρέμβουμε στην τοπική κοινωνία με δράσεις αντιπληροφόρησης.
Σε περίοδο συστημικής κρίσης, (πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, θεσμικής) και ενώ παρατηρούνται φαινόμενα κοινωνικής όξυνσης και κοινωνικού αναβρασμού, το κράτος επιλέγει να θωρακιστεί εντείνοντας το βαθμό καταστολής για να διατηρήσει τη θέση ισχύος του. Στόχος του είναι να «χτυπήσει» κάθε κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που αντιστέκεται στους σχεδιασμούς του. Τα πολιτικά στέκια και οι καταλήψεις αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα βρίσκονται στο στόχαστρο του κατασταλτικού μηχανισμού, ο οποίος δρα εναντίον τους με εκκενώσεις, έρευνες και αποδόσεις κατηγοριών που πολλές φορές συνοδεύονται από υπέρογκες εγγυήσεις. Κι αυτό διότι αποτελούν εστίες πολιτικών ζυμώσεων, συσπείρωσης των αγωνιζόμενων και συλλογικοποίησης της δράσης τους.
Η πολιτική δράση τέτοιων εγχειρημάτων, που αυξάνονται τον τελευταίο καιρό στον ελλαδικό χώρο, είναι φυσικό να βρίσκει απέναντί της και διάφορες νεοφασιστικές ομάδες. Ομάδες που ενοχλούνται άμεσα από τα προτάγματα που προβάλλονται από αυτούς τους χώρους, όπως αυτά της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των κοινωνικών υποκειμένων χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς. Οι εμπρηστικές επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους και στέκια αποτελούν συνηθισμένη τους τακτική, καθώς έχουν σημειωθεί επίσης και κάποιοι τραυματισμοί συντρόφων που συμμετέχουν σ’ αυτούς. Επιπλέον δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τη σύμπραξη κράτους και παρακράτους σε συμμορίτικα χτυπήματα, όχι μόνο ενάντια σε πολιτικούς χώρους αλλά και σε πογκρόμ μεταναστών, πορείες κλπ.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την εμπρηστική επίθεση που έγινε στην κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου ως αναμενόμενη στάση του πολιτικού μας εχθρού, που πιστεύει ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να μας φοβίσει και να αποδυναμώσει την πολιτική μας συλλογικότητα. Όμως η φωτιά, μπορει να προκάλεσε υλικές φθορές αλλά δυνάμωσε τη θέλησή μας και την αποφασιστικότητά μας για συνέχιση του αγώνα μας ως πολιτική οντότητα. Τέλος ως κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, θεωρούμε ότι ένα τέτοιο χτύπημα δεν αποτελεί χτύπημα σε μια μεμονωμένη ομάδα αλλά σε έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο. Έναν χώρο που βασισμένο στις αρχές της αλληλεγγύης συσπειρώνεται και αντιστέκεται δυναμικά σε τέτοιου είδους φασιστικές επιθέσεις.
10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ
Διονύσου & Σόλωνος, Μαρούσι
Μην υπολογίζετε σε εμάς!
Μας είπανε: «Πρέπει να εξακολουθήσουμε τον πόλεμο έως το τέλος, για να είναι αύριο η ειρήνη μας διαρκής». Ε, καλά, δεχόμαστε τα λόγια τους για δικά μας. Θα εξακολουθήσουμε τον κοινωνικό πόλεμο έως το τέλος, για να ‘ναι διαρκής η τελική ειρήνη, η συγχώνευση των τάξεων, η αληθινή ειρήνη ανάμεσα στον κόσμο.»
Ερρίκος Μπάρμπυς
Εναρκτήριος λόγος στο Διεθνές Συνέδριο των Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού
Γενεύη 3 Απριλίου και 1 και 2 Μαΐου 1920*
Ήρθαν στα σπίτια μας και μάς αναζητούσαν. Μάς φέρανε και χαρτί επίσημο, με διαταγές μέσα. Με σφραγίδες, σήματα του στρατού, κωδικές ονομασίες, γεμάτο υπογραφές καραβανάδων. Μας ανακοίνωσαν πως έχουμε χρέος απέναντι στην πατρίδα, το έθνος, τη φυλή. Καθήκον να υπερασπιστούμε τα ιερά και τα όσια ετούτου του τόπου. Χωρίς πολλές χρονοτριβές, να ντυθούμε στο χακί, να γίνουμε επιτέλους άντρες, να γίνουμε επιτέλους στρατιώτες.
Στην αρχαία πόλη-κράτος ο πόλεμος δεν ήταν δουλειά των σκλάβων. Ουδείς διανοείτο να αναθέσει την προστασία και την εξάπλωση των συμφερόντων της πόλης-κράτους στους σκλάβους. Ήταν κοινός τόπος πως οι σκλάβοι δεν είχαν κανένα λόγο να πολεμάνε για τα συμφέροντα των δυναστών τους. Απεναντίας, είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να ξεσηκωθούν ενάντια τους. Σοφά λοιπόν, τότε, κανείς δεν εμπιστευότανε το δόρυ στα χέρια τους. Όμως εσείς τα φέρατε όλα αυτά τούμπα. Μας έχετε μεταδώσει την υποχρέωση να πολεμάμε για λογαριασμό σας. Να σκοτωνόμαστε αναμεταξύ μας, οι σύγχρονοι σκλάβοι όπου γης, και εσείς να απολαμβάνετε τους καρπούς του αίματός μας. Θαυμάσια αντιστροφή. Σας αξίζουν συγχαρητήρια. Αλλά θα πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλα αυτά.
Εμείς, που υπογράφουμε αυτή τη δήλωση, έχουμε από καιρό αντιληφθεί τη θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, τον οποίο εσείς επιμένετε να αποκαλείτε πολιτισμένο και εμείς επιμένουμε να αγωνιζόμαστε για να τον ανατρέψουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ευνομία και η ευταξία που προστατεύει ο μηχανισμός που ονομάζεται στρατός, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διασφάλιση της άριστης λειτουργίας ενός πλέγματος σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας, το οποίο παράγει εκμετάλλευση, καταπίεση, θάνατο, πόνο για εμάς τους «από κάτω» και πλούτη, προνόμια, απολαύσεις για όλους τους «από πάνω». Ξέρουμε επίσης αρκούντως καλά, πως για τη νομή του πλούτου που εμείς παράγουμε, ανταγωνίζεστε μεταξύ σας, όπως οι ύαινες πάνω από ένα κουφάρι. Και πως για να πετάξετε έξω από το παιχνίδι της νομής τους ανταγωνιστές σας, φτάνετε σε σημείο να αλληλοσπαράζεστε, διατάσσοντας ο ένας απέναντι στον άλλο τους στρατούς σας. Το εξοργιστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι έχετε την απαίτηση να σκοτωθούμε, όντας ο στρατός σας, για να εξασφαλίσετε την απεριόριστη νομή στον πλούτο που εμείς παράξαμε. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείτε τη ζωή μας για τα πλούτη σας, ξεγελώντας μας με πολύχρωμες καταναλωτικές χάντρες.
Εσείς, τα αφεντικά αυτού του κόσμου, μαζί με τους κοινωνικούς σας συμμάχους, έχετε περιουσίες και ιδιοκτησίες να υπερασπιστείτε, συμφέροντα και σφαίρες επιρροής να επεκτείνετε, επιχειρηματικές ευκαιρίες να αρπάξετε, πλουτοπαραγωγικές πηγές να κατακτήσετε, εθνική, περιφερειακή ή υπερεθνική κυριαρχία να διατηρήσετε, business και τράπεζες να επεκτείνετε, ανθρώπινη εργασία να εκμεταλλευτείτε, ανθρώπινη ζωή να θερίσετε. Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου, τι από όλα αυτά έχουμε να κάνουμε; Τι από όλα αυτά μας ενώνει στο στρατόπεδο σας; Ποια συμφέροντα θα μας βάλουν δίπλα δίπλα για να τα υπερασπιστούμε; Τι από όλα αυτά θα μας φέρει πιο κοντά στην απόλυτη ισότητα, την ελευθερία και την παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;
Τι περιμένατε δηλαδή; Να πιστέψουμε πως είμαστε σύμμαχοι, επειδή έτυχε να γεννηθούμε στο ίδιο κομμάτι γης με εσάς; Να πιστέψουμε πως είναι εχθρικό, κάθε τι έξω από το χωράφι που διαφεντεύετε; Να ξεράσουμε μίσος για ό,τι μας πλασάρατε ως ξένο; Να σας προστατέψουμε από τους εχθρούς σας, στα πεδία του ενδοκαπιταλιστικού σας ανταγωνισμού; Περιμένατε να σας περνάμε για «δικούς μας», «συνέλληνες με κοινή μοίρα», «συμπολεμιστές που θα υπερασπίσουμε το ανάδελφο έθνος μας», επειδή με το ζόρι μας βαφτίσατε στη θρησκεία σας, μας ευνουχίσατε στα σχολεία σας, μας αποκοιμίσατε στις τηλεοράσεις σας, μας πετσοκόψατε στις πυρηνικές ελληνορθόδοξες οικογένειές σας, μας καλουπώσατε στους έμφυλους ή/ και φυλετικούς σας διαχωρισμούς, μας εμψυχώσατε εθνικά στις παρελάσεις σας, μας μπουκώσατε με τη δήθεν ανωτερότητα του πολιτισμού σας, μας αποκοιμίσατε στις κάλπες σας; Αν περιμένατε να γίνουμε σαν τα μούτρα σας, να αιματοκυλούμε κάθε γωνιά της γης για τα συμφέροντα σας, να ξέρετε ότι αποτύχατε. Αποτύχατε, γιατί αποκτήσαμε κοινωνικό αισθητήριο και ταξικό κριτήριο. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους γδάρτες των ζωών και των ονείρων μας, εντός και εκτός συνόρων. Τίποτα κοινό με εσάς.
Αντιθέτως, έχουμε κοινά με τους εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου, αυτούς που προσπαθείτε να μας μάθετε να μισούμε, επειδή έχουν διαφορετική καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κτλ. Απέναντι στο εθνικιστικό δηλητήριο προτάσσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγυή, τους κοινούς αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Το σαμποτάρισμα της ντόπιας μιλιταριστικής μηχανής, αποτελεί τη δική μας συνεισφορά σε αυτό το διεθνιστικό αγώνα.
Αρνούμαστε να επανδρώσουμε τη δολοφονική σας μηχανή, που φροντίζει για τη διατήρηση των συμφερόντων σας εντός και εκτός του χωραφιού που λέγεται ελληνικό κράτος.
Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας για οβίδες.
Αρνούμαστε να γίνουμε αριθμοί για τις γεωστρατηγικές μοιρασιές κατά την υπογραφή των συνθηκών «ειρήνης» ή «πολέμου».
Αρνούμαστε να επανδρώσουμε έναν από τους θεμελιώδεις μηχανισμούς του κράτους για την αναπαραγωγή και εδραίωση των υφιστάμενων σχέσεων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.
Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε τη βαρβαρότητα και την περαιτέρω αποκτήνωση αυτού του κόσμου, είτε με την διογκούμενη στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής σε καιρούς «ειρήνης», είτε με τη συμμετοχή μας σε εκστρατείες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, βιασμούς, καταστροφές, δολοφονίες σε καιρούς «πολέμου».
Αρνούμαστε να συνεισφέρουμε σε ένα ζοφερό μέλλον, για τα ταξικά μας αδέλφια, που έτυχε να γεννηθούνε έξω από το χωράφι που διαφεντεύουν οι ντόπιοι ταξικοί μας εχθροί.
Αρνούμαστε να φυλάξουμε σύνορα και πατρίδες, που το μόνο που κάνουν είναι να χωρίζουν τους ανθρώπους.
Ενώνουμε τη φωνή μας με τους χιλιάδες συντρόφους αρνητές στράτευσης, εντός και εκτός Ελλάδας, που έδωσαν και δίνουν τη μάχη ενάντια στη βαρβαρότητα του μιλιταρισμού, ακόμα και σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από αυτές που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα.
Μην υπολογίζετε σε εμάς λοιπόν.
Ή καλύτερα, αν υπάρχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε να μας υπολογίζετε είναι μόνο αυτό:
Υπολογίστε μας για κοινωνικούς-ταξικούς σας εχθρούς.
Αλέξης Κοσμάς / Βαγγέλης Ζήκος / Μιχάλης Τόλης / Χρύσανθος Σταθάς
Θεσσαλονίκη – Γιάννινα / Σεπτέμβρης 2011
* «Πόλεμος κατά του Πολέμου», Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1975, Αθήνα
Ενημερωτικό κείμενο της κατάληψης Libertatia για τα γεγονότα της Παρασκευής 9/9 στη Θεσσαλονίκη:
Σήμερα Παρασκευή 9/9/11 μία μέρα πριν τα εγκαίνια της δεθ στις 12:00 το μεσημέρι σταμάτησαν έξω από την κατάληψη 30 με 50 μηχανές διας. Ασφαλίτες που παρακολουθούσαν την κατάληψη από το πρωί αμέσως προσέγγισαν την εξωτερική πόρτα και ζήτησαν από τα άτομα που βρισκόταν μέσα στο κτίριο να ανοίξουν την πόρτα για να προσαχθούν. Στο σύντομο διάλογο που ακολούθησε δηλώσαμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να ακολουθήσουμε τις εντολές τους. Ο αποκλεισμός έληξε μετά από 1 περίπου ώρα και αφού έγινε ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να παραδοθούμε. Στο διάστημα αυτό αλληλέγγυοι προσπάθησαν να προσεγγίσουν το κτίριο το οποίο ήταν περικυκλωμένο σε απόσταση πολλών οικοδομικών τετραγώνων. Σε όλη την περιοχή πραγματοποιούνταν έλεγχοι σε περαστικούς.
Εντάσσουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια στα πλαίσια της τρομοκράτησης και της διάχυσης κλίματος φόβου εν όψει της δεθ. Η επίδειξη δύναμης από το κράτος κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη περίοδο μόνο ως τέτοια μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Εμείς από τη πλευρά μας δηλώνουμε πως τέτοιες «θεαματικές» ενέργειες προφανώς και δεν αρκούν για να επηρεάσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις θέσεις και τις πρακτικές μας, που συνειδητά έχουμε επιλέξει και θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους.
Ευχαριστούμε όλες τις συντρόφισες-ους, αλληλέγγυες-ους, φίλες-ους, που με όποιον τρόπο ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
Κατάληψη Libertatia
Λ. Στρατού 19 & Σαρανταπόρου
Κείμενο της κατάληψης Δέλτα σχετικά με την απόπειρα εκμίσθωσης του κτιρίου από το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης:
Η ΔΕΛΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΔΕΝ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ
Στα τέλη Ιουλίου ανακοινώνεται δημόσια η πρόθεση του Α.Τ.Ε.Ι.Θ. να μισθωθεί το επί τέσσερα χρόνια κατειλημμένο κτίριο στην οδό Εγνατίας.
Ο εν λόγω χώρος μετά από χρόνια εγκατάλειψης μετατράπηκε, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, από ερειπωμένο κι απρόσιτο κτίριο σε ελεύθερο και κοινωνικό εγχείρημα , ανοιχτό για όλους. Η λειτουργία του βασίζεται στην ισότητα και την αλληλεγγύη, μακριά και ενάντια σε κάθε μορφή κρατικής ή ιδιωτικής διαχείρισης. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά και οριζόντια, βάση των αναγκών, των επιθυμιών και των δυνατοτήτων μας.
Οι απελευθερωμένοι χώροι και οι καταλήψεις είναι η λύση.
Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός.
Διανύουμε μια χρονική περίοδο άγριας αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, όπου οι πλούσιοι γίνονται λιγότεροι και πλουσιότεροι και οι φτωχοί περισσότεροι και φτωχότεροι. Θέλοντας να πραγματοποιήσουν τα ειδεχθή τους σχέδια, συνεχίζουν να αναβαθμίζουν το νομικό και υλικοτεχνικό τους οπλοστάσιο, στα πλαίσια του διεθνούς σχεδιασμού των αφεντικών. Το κράτος, λειτουργώντας με τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, προσπαθεί να απομονώσει όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται στιγματίζοντας τους για να μπορέσει να τους αντιμετωπίσει ευκολότερα.
Όταν χτυπιούνται οι καταλήψεις, τα ανατρεπτικά κομμάτια της κοινωνίας και όσοι αγωνίζονται, είναι σαν να μας χτυπούν όλους.
Η καταστολή πέρα από τα άμεσα αποτελέσματα έχει και «παραδειγματικό» χαρακτήρα. Έχει σκοπό να αποθαρρύνει οποιονδήποτε προσπαθεί να αντισταθεί και να αναζητήσει ριζοσπαστικές-ρεαλιστικές λύσεις για τη ζωή του. Για τους λόγους αυτούς είναι αναγκαία η ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Στα συλλογικά προβλήματα, δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις αλλά συλλογική δράση.
Αν δεν ενωθούμε σε ένα κοινό αγώνα ενάντια στην καταπίεση, τότε θα μοιραστούμε μια κοινή ήττα.
Κατάληψη Δέλτα
Εγνατίας 13
Eνημέρωση σχετικά με την παρέμβαση κατά της εκμίσθωσης
Εκδήλωση | Συζήτηση ενάντια στα πειράματα σε ζώα και στη ζωοτομία
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου, 20:00
Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
Συγκέντρωση ενάντια στο 5ο Διεθνές Συνέδριο στην επιστήμη των ζώων εργαστηρίου
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, 12:00
Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών Αλέξανδρος Φλέμινγκ
Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 34, Βάρη (λεωφορείο Ε22)
Προσυγκέντρωση 10:30, Σύνταγμα
Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση
Dayereh του Jafar Panahi (Ιράν, 2000, 90′)
Μια σπονδυλωτή ρεαλιστική ταινία για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο Ιράν. Μερικές γυναίκες που μόλις έχουν αφήσει πίσω τους τη φυλακή αγωνίζονται μόνες σε μια μεγαλύτερη φυλακή που τους περιμένει.
[youtube width=”400″ height=”324″]http://www.youtube.com/watch?v=M6FahWs_ctg[/youtube]
Τετάρτη 31 Αυγούστου, 8:00 μμ
Προβολή της ταινίας “Το μεγάλο μυστικό του κόμματος”
Ο Alessio, νεαρός σκηνοθέτης και μέλος της Πανσπουδαστικής, αναγκάζεται να συνεργαστεί με έναν επιφανή διανοούμενο της Αριστεράς προκειμένου το Κόμμα να χρηματοδοτήσει τις ταινίες του. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, και ένα μεγάλο μυστικό θα ταράξει τις αγνές προλεταριακές του πεποιθήσεις.
Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη, 8:00 μμ
Προβολή της ταινίας Dayereh (2000, του Jafar Panahi, 85′)
Μια σπονδυλωτή ρεαλιστική ταινία για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο Ιράν. Μερικές γυναίκες που μόλις έχουν αφήσει πίσω τους τη φυλακή αγωνίζονται μόνες σε μια μεγαλύτερη φυλακή που τους περιμένει.
Σάββατο 3 Σεπτέμβρη, 6:00 μμ
Συλλογικό φαγοπότι
Τετάρτη 24 Αυγούστου, 8:00 μμ
Προβολή της ταινίας Zazie dans le métro (1960, του Louis Malle, 89′)
Mια μητέρα, πηγαίνει στο Παρίσι να συναντήσει τον φίλο της και αφήνει την κόρη της, Ζαζί, στα χέρια του θείου της Gabriel. Η ζωηρή όμως Ζαζί το σκάει από το διαμέρισμα του θείου της και αποφασίζει να γνωρίσει το Παρίσι με το μετρό.
Πέμπτη 25 Αυγούστου, 8:00 μμ
Προβολή του animation Tekkonkinkreet (2006, του Michael Arias, 103′)
Στη Θησαυρούπολη η ζωή είναι άλλοτε ήσυχη και άλλοτε σκληρή. Ο Λευκός και Μαύρος, δύο παιδιά του δρόμου, έχουν αναλάβει να προστατέψουν την πόλη τους από την παλιά συμμορία Yakuza, αλλά και εξωγήινους δολοφόνους που απειλούν να την καταστρέψουν ολοσχερώς!
Παρασκευή 26 Αυγούστου, 8:00 μμ
Εκδήλωση | Συζήτηση για το κίνημα του αντισπισισμού
Φιλοσοφία και ιστορικό πλαίσιο | απελευθέρωση των ανθρώπινων ζώων, των μη ανθρώπινων ζώων και φύσης | ιστορικές διαδρομές του κινήματος | βεγγανισμός, ακτιβισμός και καταστολή.
Σάββατο 27 Αυγούστου, 8:00 μμ
Προβολή του animation Kung Fu Panda 2 (2011, της Jennifer Yuh, 91′)
Αυτήν τη φορά ο χνουδωτός, στρουμπουλός Πο κι οι υπέροχοι Πέντε έχουν να αντιμετωπίσουν έναν άκρως επικίνδυνο αντίπαλο, το Λόρδο Σέιν, που μοιάζει ανίκητος αφού φαίνεται να έχει ανακαλύψει ένα μυστικό όπλο που είναι ικανό να αφανίσει την τέχνη του Κουνγκ Φου.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
Το πρωί της Τετάρτης 17 Αυγούστου, με ευθύνη του Δήμου και της ΕΥΔΑΠ, διακόπηκε η παροχή του νερού στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Είναι η τέταρτη φορά που ο Δήμος προχωρά σε μια τέτοια εγκληματική ενέργεια, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ποτίσουμε τα δέντρα σε εποχή ξηρασίας και υψηλών θερμοκρασιών.
Να θυμίσουμε ότι όλο το σύστημα ύδρευσης καταστράφηκε για πρώτη φορά από τον ίδιο το Δήμο στις 26 Γενάρη 2009, όταν συνεργεία του έκοψαν 44 δέντρα του πάρκου (εκ των οποίων τα 12 αιωνόβια) με σκοπό την μετατροπή του σε πάρκινγκ. Από τότε ξέσπασε ένας μακροχρόνιος αυτοοργανωμένος και αδιαμεσολάβητος κοινωνικός αγώνας, από κατοίκους της περιοχής και αλληλέγγυους, που εμπόδισε την κατασκευή πάρκινγκ, κατάφερε να αναδιαμορφώσει το πάρκο – με δέντρα, νερό, παιδική χαρά, παγκάκια κ.λπ. – και να το καταστήσει έναν ελεύθερο δημόσιο χώρο πρασίνου, επικοινωνίας και αντίστασης.
Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, εξακολουθούμε να δραστηριοποιούμαστε σταθερά στο χώρο του πάρκου φροντίζοντας τα δέντρα του και ταυτόχρονα υπερασπίζοντας τον ανοιχτό, κοινωνικό χαρακτήρα του ως εστία αγώνα και αντιπληροφόρησης μέσα από τις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές δραστηριότητες που φιλοξενεί και τη λειτουργία της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων. Αγωνιζόμαστε συλλογικά ενάντια στη φτώχεια, το φόβο, την εκμετάλλευση και το ρατσισμό συμμετέχοντας σε τοπικούς και ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Κατά συνέπεια η διακοπή νερού από το Δήμο δεν μπορεί να ειδωθεί σαν μια ενέργεια που στοχεύει απλά και μόνο στην ξηρασία του πάρκου, αλλά αποτελεί ξεκάθαρα μια κατασταλτική μεθόδευση που επιχειρεί να κάμψει την ίδια την αντίσταση των αγωνιζόμενων ανθρώπων και να μας αναγκάσει εκβιαστικά να εγκαταλείψουμε το συγκεκριμένο χώρο αγώνα.
Και αυτό συμβαίνει σε μια χρονική στιγμή που βρισκόμαστε συνεχώς σε αντιπαράθεση με συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών που με τις πλάτες της αστυνομίας επιχειρούν να μετατρέψουν το πάρκο σε “πιάτσα”, καθιστώντας το απρόσιτο για όποιον δεν εμπλέκεται στην μπίζνα των ναρκωτικών. Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο πάρκο οφείλεται από τη μία σε μια συνθήκη γενικότερης εξαθλίωσης που επιφέρουν στην πόλη οι αντικοινωνικές πολιτικές του κράτους και από την άλλη σε μια ειδική συνθήκη κατασταλτικής σκοπιμότητας από την πλευρά των Αρχών για την υπονόμευση, τη δυσφήμιση και τη διάλυση του κοινωνικού αγώνα που εστιάζεται στο πάρκο.
Να θυμίσουμε ότι μια βδομάδα πριν τη διακοπή του νερού, σε μια ακόμα προσπάθειά μας να διαφυλάξουμε τον ανοικτό χαρακτήρα του πάρκου, δεχτήκαμε αγριότατη επίθεση από συμμορία διακινητών η οποία αποκρούστηκε από την πλευρά μας και παραμείναμε στο χώρο, τρέποντας αυτούς σε φυγή.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι κατασταλτικές απόπειρες στο πάρκο συμβαίνουν σε μια περίοδο που το σύστημα, στην προσπάθειά του να επιβάλει άγρια αντιεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα, εντείνει την καταστολή απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις όπου αυτές εκδηλώνονται αδιαμεσολάβητα και αντισυναινετικά, σε γειτονιές και χώρους δουλειάς. Σε επίπεδο δημοτικής εξουσίας το δόγμα της μηδενικής ανοχής συμπυκνώνεται σήμερα στο πρόσωπο του Καμίνη, ο οποίος με την πρόσφατη βίαιη εκκένωση της πλατείας Συντάγματος ξεκίνησε να κάνει πράξη τις εξαγγελίες του για καταστολή των καταλήψεων σε κτίρια, πάρκα και πλατείες της πόλης.
Από την πλευρά μας δεν θα επιτρέψουμε ούτε αυτή τη φορά στο Δήμο, που ευθύνεται για την καταστροφή του πάρκου και το κόψιμο των δέντρων του, να μας εκβιάζει με τη διακοπή του νερού και να αντιμετωπίζει ένα δημόσιο κομμάτι γης σαν τσιφλίκι του δίνοντας εντολές για την τύχη του.
Καταγγέλλουμε τη βάρβαρη πράξη διακοπής του νερού και απαιτούμε την άμεση επανασύνδεσή του.
Θα συνεχίσουμε να φροντίζουμε, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, τα δέντρα του πάρκου, να αγωνιζόμαστε για τον ανοικτό κοινωνικό χαρακτήρα του ενάντια στην τσιμεντοποίηση, την εμπορευματοποίηση, την εμπορία και διακίνηση ουσιών, την απαξίωση και την εγκατάλειψή του.
Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στις ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις μαζί με τοπικές πρωτοβουλίες, συνελεύσεις γειτονιάς και με όλους όσοι αγωνίζονται στους δρόμους για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΝΤΟΥ!
Συγκέντρωση – Παρέμβαση, την Πέμπτη 25/8, στις 6 μ.μ., στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων
Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων
21 Αυγούστου 2011
Vier Minuten του Chris Kraus (Γερμανία, 2006, 112′)
Δύο γυναικείοι χαρακτήρες εντελώς αντιπαθητικοί, αυτοκαταστροφικοί και σχεδόν επικίνδυνοι, συγκρούονται με τον κόσμο που τις έχει κακοποιήσει, με τις επίσημες αρχές, με τα φαντάσματα του παρελθόντος, συγκρούονται μεταξύ τους και πάνω από όλα συγκρούονται με τα ένστικτά τους. Δύο γυναίκες που συμβολίζουν δύο γενιές στέκονται αντιμέτωπες και η νέα με αγωνία εκφράζει την ανάγκη των νεαρών Γερμανών να αποτινάξουν τα βάρη του παρελθόντος και να αρνηθούν την κουλτούρα της ενοχής, απόρροια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που τους κληρονομούν οι προηγούμενες γενιές. Μπροστά σ’ αυτήν την σαρωτική ανάγκη στέκεται σαστισμένη, σχεδόν φοβισμένη, η προηγούμενη γενιά με το πρόσωπο μίας επίμονης δασκάλας πιάνου.
[youtube width=”400″ height=”324″]http://www.youtube.com/watch?v=Ej24OZE8ivE[/youtube]
Waltz with Bashir του Ari Folman (Animation, 2008, 90′)
Ένα παιχνίδι μνήμης και ιστορίας, ένα ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο και την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο σκηνοθέτης γυρίζει το χρόνο πίσω στη διάρκεια της θητείας του στον ισραηλινό στρατό και μας αφηγείται με ωμό ρεαλισμό, τα γεγονότα που έζησε, τους φόβους και τις τύψεις του στον πόλεμο του Ισραήλ με το Λίβανο στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
[youtube width=”400″ height=”324″]http://www.youtube.com/watch?v=_J9uoLMhMhs[/youtube]
