Συνεχίζοντας…

Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.

Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.

συνεχίζοντας,

η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύπο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.

Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.

συνεχίζοντας,

στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις σιαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όποι αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…

 

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

———————————————————————————————————————

Keeping on…

Met on the streets and squats during the riot days of December, we find our starting points in historical, social, class, even temperamental causes and of course in the murder of Alexis from the cap Korkoneas.  A peak incident, a spark in the powder keg where social peace and consent reside, an acceleration factor of an unprecedented social explosion. An explosion which smashed in multiple levels the suffocating regularity of our life. The feast of December blew up the barren individuality, the insulated private. A collective, wild “WE” rushed in the streets to attack Democracy and its guardians, together with the imagination context it accompanies. Neither demanding nor requesting but self organizing its reality inside the occupied buildings. Placed a sharp criticism upon the soliloquy of commodity destroying and profanating its temples, redelivering the social wealth and paralyzing consummation in the city’s centre. Denied the ambitions of the conceited leftist mediators, leaving them murmuring sociological bullshit in the TV frames. Cancelled the spasmodic cries of the journalists making crystal clear that who he/she wants to understand what’s going on, has no other choice than getting out of home. Temporarily it demolished the spectacular and gender roles, since thousands of people managed to function as one body, through incidents where the importance was on the incident itself and not on the individual who provoked it.

From the other side, the state , the bosses and all this rabble whose interests are in line with stagnancy, did not remain spectators, from the moment they began to reorganize themselves. Reclaimed the return to normality, activating all they had in hand. From M.A.T. and para-govermentals to sociologists and sensitive artists. From the regimental advocates about extremists, gangs, under miners, Greek-enemies, until the peaceful citizen’s arrogation for their right to celebrate Christmas. From the hypocritical self criticism of the elders in front their children until the arrest of 265 rioters and the detention of 65.  Indeed, whatever they had in hand, in order to turn December into a “sullen parenthesis” in the end of which the extremists are punished and the drifted belectured.

Keeping on,

the insurrection of December is still inspiring the social reality in a decisive way. The situation conserves its polarizing and intensive character producing incidents from both the sides. Only in the framework of the contents that December offered can some facts be clearly understood. These include the attack with acid on the face of the syndicalist K.Kouneva, the mass killing attempt at the immigrants’ place, the reorganization of the military and juridical arsenal of the state, and the reactivation of the mere conservative social reflexives that is on process the last days.

At the same time, extended social bodies constantly produce ideas, activities and strategies with December, the obvious starting point. From metro stations, to bureaucratic, syndicalistic centres, from labour areas to hospitals’ offices, from parks and neighbourhoods to temples of the spectacle, the self organization undertakings are spreading, getting socialized and enriched, to become the means, the tools and the methods for reformulation of the every day routine, for attacking capitalistic relations and the democracy regime. They appear to be some of the essential constituents of a total radicalization process, which seem to have duration and depth.

Keeping on,

to the point we are products and productive components of the new social condition, we decided to squat the abandoned building in Patission 61 and Skaramagka, in order to realize on this place many of our desires and dreams, in order to turn it to a rushing point for the life we want. To turn it to an open, social place where collectively, fellowly, and in a self organization culture we’ll become a part of a wider conspiracy for the destruction of this world. Against every kind of hierarchy and authority. Against every political and commercial mediation. Against every spectacular role and gender separation. On this attempt, we’re looking for collaborators…

THE UPCOMING INSURRECTION IS EVERYWHERE

SOLIDARITY TO KONSTANTINA KOUNEVA

IMMEDIATE FREEDOM TO ALL PRISONERS OF DECEMBER’S RIOT

———————————————————————————————————————

Il faut continuer…

…Pour des raisons historiques, sociales voire personnelles, pour la lutte des classes, et bien sûr du fait de  l’assassinat d’Alexis par le flic Korkoneas, nous sommes de ceux-elles qui se sont rencontré-e-s dans les rues et les occupations d’un décembre en révolte. Un événement majeur, une étincelle qui a enflammé paix sociale et consensus, un début d’explosion sociale sans précédent. Une explosion qui a remis en cause à tant de niveaux l’étouffante normalité de nos vies. Ce décembre en fête a tout chamboulé : ignorance et solitude se sont transformées en un « nous » gai, sauvage et collectif qui a conquis les rues. Ce décembre a attaqué la démocratie, ses fantasmes et les gardiens qui l’accompagnent ; il n’avait aucune revendication, ne priait pour rien ni personne, il autogérait son quotidien dans les bâtiments occupés. Cette fête de décembre a engendré une critique acerbe du soliloque marchand en détruisant et en pillant les lieux sacrés de la consommation, en redistribuant les richesses, en paralysant le centre-ville. Décembre a ignoré les gauchisantes trahisons qui voulaient jouer le rôle d’intermédiaires, les laissant bégayer leurs âneries sociologiques dans les écrans de télé. Décembre a fait taire les cris d’orfraie des journalistes en montrant de manière manifeste que celui qui veut comprendre ce qui se passe n’a qu’à sortir de chez lui. Même si ce ne fut que provisoire, ce décembre en révolte a supprimé le rôle du Spectacle et la distinction entre les sexes : dans les situations où le plus important n’est pas celui-celle qui fait mais ce qui se passe, des milliers de personnes opèrent comme un corps uni.

D’un autre côté, ils se sont mis en branle dés qu’ils ont su se réorganiser, l’État, les patrons et toutes les autres canailles qui ont toujours eu intérêt à ce que rien ne change. Ils se sont prévalus du retour à la normale pour mettre au travail toutes les forces disponibles : les flics et les milices paramilitaires, bien sûr, mais aussi les sociologues et les artistes engagés. Les autres, ils disent que ce ne sont là qu’extrémistes, gangs, anti-grecs, provocateurs… Et que ces gens-là , les extrémistes, les anti-grecs iraient même jusqu’à remettre en cause le droit des autres à fêter paisiblement Noël. La pseudo-autocrtique de ces adultes envers leurs enfants a amené l’arrestation de 265 révolté-e-s et la détention préventive de 65 d’entre eux-elles. Ces autres ont tout fait pour transformer les événements de décembre en une « triste parenthèse » de sorte qu’à la fin, les extrémistes et les anti-grecs soient puni-e-s, et que ceux-elles qui se soient laissé  entraîneraient aient bien retenu la leçon…

Il faut continuer…

…une forme de réalité continue à se nourrir de la révolte de décembre. Dans ce conflit, chaque camp reste en lutte. Ce n’est qu’à travers le prisme de décembre qu’on peut comprendre des événements tels que l’attaque à l’acide contre la syndicaliste Konstantina Kouneva, la tentative d’attentat à la grenade contre le centre social d’aide aux immigrants, mais aussi les déclarations sur la restructuration de l’arsenal militaire et législatif de l’état, ainsi que la volonté affichée de réveiller les réflexes les plus réactionnaires de la société.

Mais, dans le même temps, des larges pans de la société développent constamment discours, actions, et pratiques subversives qui ont comme point de référence les événements de décembre. Que ce soit dans les stations de métro, les gares, les centres de la bureaucratie syndicale, les bureaux, les secrétariats des hôpitaux, les parcs et jardins publics, dans les quartiers et jusqu’aux lieux con-sacrés du Spectacle et de la marchandise, les initiatives autogérées se diffusent, s’enrichissent, deviennent des outils, des méthodes, des inventions du quotidien et des moyens d’attaque contre le Capital et la démocratie, deviennent des éléments constitutifs d’une vaste procédure de radicalisation qui, de par sa durée, son intensité et sa qualité, devient une nouvelle forme de société.

Il faut continuer…

…de tout ce qui précède, d’où que nous soyons, nous avons collectivement décidé la réappropriation du bâtiment abandonné du 61, rue Patission. Que cet espace soit le point de départ de la vie que nous voulons construire. Qu’il devienne un espace autogéré ouvert à tou-te-s à partir duquel nous allons prendre part à la conspiration pour la destruction de ce monde. Qu’il soit contre toute forme de hiérarchie et de pouvoir, contre toute médiation politique et commerciale, contre tout rôle spectaculaire et toute distinction entre les sexes. Et puissent, dans cet effort, des complices nous rejoindre…

LA RÉVOLTE À VENIR EST DÉJÀ PARTOUT

SOLIDARITÉ AVEC KONSTANTINA KOUNEVA

LIBÉRATION IMMÉDIATE DE TOUS LES EMPRISONNÉS DE LA RÉVOLTE DE DÉCEMBRE