Αφίσα – κάλεσμα στην πορεία αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Κ. Σακκα απο την ομάδα "Αναρχικοί – ες απο τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά"

Εκδήλωση Παρασκευής 8/6: από την ψήφο «τιμωρίας» ή «διαμαρτυρίας» στην «υπεύθυνη» ψήφο για την ανάδειξη κυβέρνησης / ο νέος διπολισμός / τα εκβιαστικά διλήμματα και η αναστήλωση των ψευδαισθήσεων / ο ρόλος της φασιστικής παραμέτρου / μετά τις εκλογές τι;

Περιεχόμενα μπροσούρας:

• Διαμαρτυρία VS Αντίσταση
• Δημοκρατία VS Αυτοοργάνωση
• Εναλλακτισμός VS Αντιδομές
• Επίμετρο: από εκλογές σε εκλογές 'Η το πιο ισχυρό ναρκωτικό μετά τον φόβο είναι η ελπίδα (διασυλλογικό κείμενο από Ρεσάλτο, Σινιάλο, Θερσίτη, αναρχικές-ους από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά)

Για να διαβάσετε την μπροσούρα online πατήστε εδώ: 

Συνέχεια ανάγνωσης Αντιεκλογική εκδήλωση εκτίμησης της συγκυρίας, Παρασκευή 8/6, 8.00μμ, στο Ρεσάλτο (Κερατσίνι) →

Διασυλλογικό κείμενο από Ρεσάλτο, Σινιάλο, Θερσίτη, Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, που μοιράζεται σε χιλιάδες αντίτυπα στις αντίστοιχες περιοχές.

Ούτε με το κόμμα της Τάξης

ούτε με το κόμμα της Ενσωμάτωσης

Σε μια περίοδο έντονης ρευστότητας και πόλωσης, τα πολιτικά και κοινωνικά διακυβεύματα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Το πρόβλημα, λοιπόν, για τους «από πάνω» δε θα μπορούσε παρά να είναι η λεγόμενη «ακυβερνησία». Ακυβερνησία, όχι με τη μορφή αδυναμίας συγκρότησης μονοκομματικού κυβερνητικού σχήματος αλλά με τη μορφή αδυναμίας άντλησης κοινωνικής νομιμοποίησης της Εξουσίας και των επιλογών της στο πεδίο της πολιτικής-οικονομικής διαχείρισης. Η αποτροπή ανεξέλεγκτων κοινωνικών μεταβλητών που θα μπορούσαν να ρηγματώσουν καταλυτικά την αστική κανονικότητα, οδήγησε το πολιτικό σύστημα στην επιλογή των εκλογών στις 6 Μάη (γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν προμηνύονται εύκολες αυτοδυναμίες ή συμπράξεις). Ο ίδιος λόγος μετά τις εκλογές, το κάνει να «αφουγκράζεται» την «λαϊκή εντολή», και να σπεύδει να ψελλίσει περί επαναδιαπραγμάτευσης των «επαχθών οικονομικών όρων των μνημονίων». Οι εκλογές, με το «μαγικό» ραβδάκι της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης, μπορούν να κάνουν έναν «ακυβέρνητο λαό», «κυρίαρχο λαό»…

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου, πέρα από τις δημοσιογραφικές κοινοτοπίες, δεν ανέδειξαν νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους ναζί της Χρυσής Αυγής, ούτε κατέστησαν «τραγικά ηττημένο» τον δικομματισμό. Συνέχεια ανάγνωσης Από εκλογές σε εκλογές ή το πιο ισχυρό ναρκωτικό μετά τον φόβο είναι η ελπίδα →

 Σάββατο 17 Μάρτη, 7.00μμ

ΠΡΟΒΟΛΗ VIDEO:
«Οι καιροί της οργής» (2001) για την δράση των Επαναστατικών Πυρήνων στη Γερμανία, στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας αλληλεγγύης για την 79χρονη Sonja Suder και τον 70χρονο Christian Grauger που φυλακίστηκαν μετά από 33 χρόνια φυγοδικίας και εξορίας.

Κοντά χρόνια 20 από τη διάλυσή τους, οι Επαναστατικοί Πυρήνες και η Rote Zora, βρίσκονται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο της καταστολής. Το γερμανικό κράτος, θέλοντας αφενός να δείξει ότι δεν ξεχνάει ποτέ τους λογαριασμούς του με τους αρνητές της «παντοδυναμίας» του, αφετέρου να παραδειγματίσει μέσω της δίωξης των πάλαι ποτέ εσωτερικών του εχθρών, εξαντλεί σήμερα την εκδικητικότητά του στο πρόσωπο της 79χρονης Sonja Suder και του 70χρονου Christian Gauger. Οι δύο μετά από 33 ολόκληρα χρόνια φυγοδικίας και εξορίας, συνελήφθησαν στη Γαλλία στις 14 Σεπτέμβρη 2011 και εκδόθηκαν στη Γερμανία, προκειμένου να δικαστούν για επιθέσεις που πραγματοποίησαν οι Επαναστατικοί Πυρήνες στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, κατηγορούμενοι με βάση τις διαβόητες «καταθέσεις» του βαριά τραυματισμένου, ακρωτηριασμένου μετά από έκρηξη και υπό την επήρεια ισχυρών φαρμάκων Herman F., επίσης μέλους της οργάνωσης, οι οποίες εκβιάστηκαν το 1978.

Το video που θα προβληθεί αποτελεί τη βιντεοσκόπηση μιας δημόσιας συζήτησης κριτικής-αυτοκριτικής αποτίμησης, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2001 στο Βερολίνο, με ομιλητές μέλη του Κινήματος 2 Ιούνη και της RAF καθώς και κάποια συνοδευτικά video με συνεντεύξεις μελών των Επαναστατικών Πυρήνων.

Συνοδευτικά, θα υπάρχει σε 100 αντίτυπα, μια μπροσούρα που αποτελεί μετάφραση σχετικού εντύπου που εκδόθηκε το 1999 από έναν ισπανό σύντροφο. Το ισπανικό κείμενο είναι μετάφραση από το βιβλιαράκι Η ιστορία των Επαναστατικών Πυρήνων και της Rote Zora: Ένοπλη αντίσταση στη Δυτική Γερμανία (που εκδόθηκε από την Pirate Press Sheffield), εμπλουτισμένο με στοιχεία από το βιβλίο Ο ένοπλος αγώνας στην Ευρώπη του Peio Aierbe. Περιλαμβάνει, επίσης, τη μετάφραση τμήματος της συνέντευξης που έδωσαν το 1984 δύο μέλη της Rote Zora (ένοπλη γυναικεία οργάνωση που προέκυψε μέσα από τους Επαναστατικούς Πυρήνες αλλά συγκροτήθηκε αυτόνομα, με κάποιες ωστόσο αγωνίστριες να συμμετέχουν παράλληλα και στις δύο οργανώσεις). Τέλος, εμπεριέχεται ένας μικρός «οδηγός» για πρόσωπα και γεγονότα της περιόδου, ο οποίος διευκολύνει την παρακολούθηση όσων περιγράφονται στο video.

Το video και η μπροσούρα είναι το υλικό της παρουσίασης-ενημέρωσης που θα γίνει το απόγευμα της 17^ης Μάρτη, στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά (στην οποία συμμετέχουμε ως συλλογικότητα), στο πλαίσιο του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου της κατάληψης κάθε Σάββατο από τις 7.00μμ.

Μάρτης 2012

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά

[scribd id=86446901 key=key-1ok2ka43u0oih853olr7 mode=list]

Download pdf

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στις 5 Οκτώβρη, στην ειδική αίθουσα δικαστηρίου στις φυλακές Κορυδαλλού, ξεκινά η δίκη της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα. Δικάζονται οι αγωνιστές Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς (οι οποίοι έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση) και οι Σαράντος Νικητόπουλος, Βαγγέλης Σταθόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης (που αρνούνται τις κατηγορίες, προφυλακίστηκαν για 12 μήνες και αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι με βούλευμα και διώκονται εξαιτίας των συντροφικών τους σχέσεων και της μακροχρόνιας αναρχικής τους δράσης). Μαζί τους δικάζονται, επίσης, η Μαρί Μπεραχά σύντροφος του Κώστα Γουρνά και ο καταζητούμενος Κώστας Κάτσενος.

Συνέχεια ανάγνωσης Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα →

αλληλεγγύη στον αγώνα των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας από 25 Γενάρη

Από τις 25 Γενάρη, 287 μετανάστες εργάτες (237 στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη) έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο: νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις τόσο των ίδιων όσο και όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στον ελλαδικό χώρο, ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους ντόπιους εργαζόμενους. Μια επιλογή ενάντια στην εξαπάτηση και την κοροϊδία, την αφάνεια και τη σιωπή, που κάνει ορατούς τόσο τους ίδιους όσο και την αδικία εναντίον τους και ορθώνει το ανάστημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση και τους διωγμούς. Το κείμενο της συνέλευσης των ίδιων των απεργών πείνας είναι ιδιαίτερα εύγλωττο και κατατοπιστικό.

ανακοίνωση των απεργών πείνας

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

η συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας, Ιανουάριος 2011

θάνατος στο φασισμό

Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή η απεργία πείνας «αγκαλιάστηκε με θέρμη» από όλο τον θεσμικό συρφετό και ξεδιπλώθηκε μια πρωτοφανής εκστρατεία συκοφάντησης και υπονόμευσης του αγώνα, που θέλησε να μεταθέσει το ζήτημα στο άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων. Ένας ασταμάτητος τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, έντυπος και ηλεκτρονικός οχετός, υπουργών και πρυτάνεων, κυβερνητικών στελεχών και δημοσιοκάφρων, εκπροσώπων των κομμάτων και κάθε λογής φασιστοειδών, που κατέληγε διαρκώς στο «αδιανόητο» (?!) της πραγματοποίησης της απεργίας πείνας στο υπό ανακαίνιση και εδώ και 10 χρόνια ανενεργό παλαιό κτίριο της Νομικής Σχολής Αθηνών (ούτε μαθήματα γίνονται εκεί ούτε παρεμποδιζόταν στο ελάχιστο η λειτουργία της σχολής). Τελικά, όλοι μαζί με μια φωνή, μας υπενθύμισαν για άλλη μια φορά κουνώντας το δάχτυλο πως οι έννοιες της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας δεν χωράνε στο λεξικό ζωής των υπηκόων τους. Πόσο μάλλον όταν οι υποταγμένοι αποφασίζουν να αντισταθούν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται γι’ αυτούς που η μόνη θέση που τους υποδεικνύουν είναι αυτή του σύγχρονου δούλου,  οι “αόρατοι”, οι -μέχρι χθες- “χωρίς φωνή” μετανάστες. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι μετανάστες παλεύουν συλλογικά και ακηδεμόνευτα.

Μέσα σε 3 μέρες η προπαγάνδα κορυφώθηκε και η Δημοκρατία προχώρησε σε άλλο ένα πραξικόπημα, από αυτά που συνηθίζει το τελευταίο διάστημα (έτσι είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, μια διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου η εξαίρεση έχει μετατραπεί σε καθεστωτικό κανόνα και εκδηλώνεται με μικρές κυλιόμενες -χωρικά και χρονικά οριοθετημένες- χούντες όπου κριθεί απαραίτητο για την επιβολή της κυρίαρχης προσταγής). Έχοντας εξασφαλίσει την άρση του ασύλου από το πρυτανικό συμβούλιο, το απόγευμα της Πέμπτης 27 Γενάρη, ο αστυνομικός στρατός κατοχής περικύκλωσε σε μεγάλη ακτίνα τη νομική σχολή, απαγόρευσε την πρόσβαση στο κτίριο και την κυκλοφορία ανθρώπων και οχημάτων εντός της περιμέτρου αποκλεισμού και ο εισαγγελέας μήνυσε στους απεργούς πείνας και τους αλληλέγγυους να αποχωρήσουν από τον χώρο του πανεπιστήμιου γιατί διαφορετικά επίκειται αστυνομική εισβολή και βίαιη εκκένωση.

Τη Νομική επιτράπηκε να πλησιάσουν μόνο κάποιοι εκπρόσωποι της αριστεράς του κράτους (Αλαβάνος, Δρίτσας, Λαφαζάνης), οι οποίοι ανέλαβαν το ρόλο του διαπραγματευτή με τον εισαγγελέα και κατ’ επέκταση με την κυβερνητική παράταξη του κράτους (ΠΑΣΟΚ). Η κατάληξη των «διαπραγματεύσεων» βέβαια ήταν προδιαγεγραμμένη όταν την προηγούμενη μέρα τόσο ο ίδιος ο Αλαβάνος όσο και ο πρόεδρος του Συνασπισμού και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είχαν χαρακτηρίσει εσφαλμένη την επιλογή της Νομικής και απαραίτητη τη μεταφορά των απεργών πείνας σε άλλο κτίριο. Το τελεσίγραφο δεν άργησε να διατυπωθεί: οι απεργοί πείνας θα έπρεπε να δεχτούν την οικιοθελήαποχώρηση τους ή διαφορετικά θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν σε διάφορους χώρους κράτησης. Μπρος στον εξόφθαλμο αυτό εκβιασμό οι απεργοί πείνας συμφώνησαν με τη «λύση» που τους προτάθηκε, ένα «παλατάκι» στη συμβολή των οδών Πατησίων και Ηπείρου (όπως το παρουσίασαν όλα τα ΜΜΕ), στο εσωτερικό του οποίου έχουν στοιβαχθεί οι μισοί, ενώ οι υπόλοιποι κοιμούνται σε σκηνές στην αυλή του κτιρίου κάτω από τη δυνατή βροχή και το τσουχτερό κρύο των ημερών. Εκεί και παραμένουν… (οι 50 απεργοί πείνας στη Θεσσαλονίκη, από την πρώτη στιγμή έχουν εγκατασταθεί μαζί με αλληλέγγυους στον 7ο όροφο του εργατικού κέντρου της πόλης).

για να ορθωθούν οι φράχτες

πρέπει πρώτα να εδραιωθούν στα μυαλά των υπηκόων

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν εγκαταλείπουν τους τόπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και συνδέθηκαν με ανθρώπους για τουριστικούς λόγους. Η μετανάστευση αποτελεί μια ανθρώπινη μετακίνηση προσδιορισμένη από τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις περιβαλλοντικές καταστροφές ή τους πολιτικούς διωγμούς τυραννικών καθεστώτων.

Ανθρώπινες μετακινήσεις στην αναζήτηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης-διαβίωσης έχουμε σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους. Η διαφορά έγκειται στο ότι για χιλιετηρίδες αυτές οι μετακινήσεις βασίζονταν σε φυσικούς λόγους (στην αναζήτηση καλύτερων κλιματολογικών συνθηκών και επαρκών διατροφικών πόρων) ενώ στις μέρες μας -και εδώ και κάποιους αιώνες- οι μετακινήσεις ολόκληρων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού οφείλονται σε κοινωνικούς -κατά βάση- λόγους.

Αυτοί ακριβώς οι κοινωνικοί λόγοι είναι που δίνουν υπόσταση στην έννοια της μετανάστευσης: πολεμικές επιχειρήσεις στο όνομα της Δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οικονομική αφαίμαξη της καπιταλιστικής περιφέρειας από την «ανεπτυγμένη» αποικιοκρατική δύση, δικτατορίες υποστηριγμένες πάντα από κάποια «μεγάλη δύναμη», φυσικές καταστροφές με ταξικές και φυλετικές προεκτάσεις (όπως ο σεισμός στην Αϊτή, το τσουνάμι στη Σρι Λάνκα, ο τυφώνας Κατρίνα στη «μαύρη» και φτωχή Νέα Ορλεάνη).

Ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται σε φυγή στην προσπάθεια να γλιτώσουν από την ανέχεια, τις βόμβες, τοπικούς σατράπηδες ή κάποια φυσική καταστροφή. Μια μοναδικού μεγέθους στην ιστορία ανθρώπινη μετακίνηση προς τα καπιταλιστικά κέντρα της Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς), της Αυστραλίας, της Ευρώπης. Σε μια διαδρομή από κίνδυνο σε κίνδυνο και πολλές φορές από θάνατο σε θάνατο. Διασχίζοντας σύνορα, αμφισβητώντας «κρατικές κυριαρχίες» και «εθνικές επικράτειες», ανάμεσα σε ναρκοπέδια, πάνω σε κάποιο φουσκωτό. Μια φωτογραφία των οικείων στην τσέπη μαζί με τα λεφτά για τα δουλεμπορικά κυκλώματα κι ένας αριθμός τηλεφώνου για να πάρω τους δικούς μου πίσω όταν καταφέρω να φτάσω… Αλήθεια πως ορίζεται η έννοια «λαθραίος» όταν χαροπαλεύεις στα παγωμένα νερά του Αιγαίου ή τρέμεις μήπως δεν δεις μέσα στη νύχτα τη σήμανση των ναρκοπεδίων στον Έβρο;

Στην ουσία οι μετανάστες και οι μετανάστριες βιώνουν μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης, η οποία στα σύνορα αποτυπώνεται ως αορίστου διάρκειας -και χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου αδικήματος- φυλάκιση και στην ενδοχώρα ως απουσία οποιουδήποτε κοινωνικού, πολιτικού ή εργασιακού «δικαιώματος» (θεσμική αορατότητα, ανελέητο αστυνομικό κυνηγητό, μιντιακή στοχοποίηση, εντατική εκμετάλλευση, διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός).

Και η αντι-μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ένωσης σκληραίνει: πολυεθνικές ευρωπαϊκές μονάδες συνοριακής φύλαξης (FRONTEX), περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτης στον Έβρο, πλοία-φυλακές για το Αιγαίο. Παράλληλα τα νομοσχέδια για την ιθαγένεια (που όρισε ποια παιδιά μεταναστών έχουν «δικαιώματα» και ποια όχι), για τις αιτήσεις ασύλου (που απλά θα απορρίπτονται ταχύτερα από ότι σήμερα) και για τις διαδικασίες «νομιμοποίησης» (προσωρινές άδειες παραμονής-εργασίας) προωθούν -μέσα από τον διαχωρισμό σε «νόμιμους» και «παράνομους»- ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνηγητό των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και παράλληλα την ενσωμάτωση ενός μικρού αριθμού μεταναστών με προϋποθέσεις που σημαίνουν την αποδοχή της υποταγής τους (διαρκής ανασφάλεια και άγχος για τη συγκέντρωση των απαραίτητων ενσήμων και δικαιολογητικών, αποφυγή αγωνιστικής εμπλοκής και αξιόποινων πράξεων μπρος στην απειλή της απέλασης).

Μέσα σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το κράτος και τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει μια γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία, εντείνοντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Οι μετανάστες κι οι μετανάστριες, ως το πλέον υποτιμημένο, φτωχό και αποκλεισμένο κομμάτι, δέχονται την αγριότερη επίθεση: δολοφονίες στα σύνορα, εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανισμούς στα αστυνομικά τμήματα, επιθέσεις φασιστοειδών. Στο εργασιακό κομμάτι, αυτό που τους επιφυλάσσεται είναι οι βαρύτερες και πλέον απαξιωμένες δουλειές σε καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης από τα αφεντικά και τις μαφίες: στα χωράφια (εργάτες γης), στις τράτες (αλιεργάτες), στα γιαπιά και στα εργοτάξια των μεγάλων έργων (οικοδόμοι), στα χειρότερα πόστα στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες (ανειδίκευτοι βιομηχανικοί εργάτες), στη «λάντζα» της τουριστικής βιομηχανίας, στις υπηρεσίες καθαριότητας σπιτιών, εταιρειών, δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών (καθαριστές/καθαρίστριες), στις οικιακές εργασίες και στη φύλαξη ηλικιωμένων προσώπων (υπηρετικό και εσώκλειστο οικιακό προσωπικό), στη βιομηχανία του σεξ (πολλές φορές υπό καθεστώς εξαναγκασμένης πορνείας).

Αυτό δε σημαίνει ότι οι μετανάστες και οι μετανάστριες κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα, υπομένοντας αγόγγυστα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μια σειρά αγώνων τούς έφεραν στο προσκήνιο βγάζοντάς τους από τα σκοτάδια που τους θέλει η εξουσία. Από την απεργία των εκατοντάδων εργατών γης για την αύξηση του μεροκάματου στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, τις συγκρούσεις αφρικανών μεταναστών με μπάτσους στη Θεσσαλονίκη μετά τη δολοφονία του μικροπωλητή Τόνυ Όνουα κατά την καταδίωξη του από ασφαλίτες και τη δίμηνη απεργία των αιγύπτιων αλιεργατών στη Νέα Μηχανιώνα ενάντια στη μείωση του μισθού τους μέχρι την απεργία πείνας 15 μεταναστών εργατών στα Χανιά πριν 2 χρόνια, τους αποκλεισμούς δρόμων και τις πορείες των «χωρίς χαρτιά» έξω από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη ενάντια στην κοροϊδία και την αστυνομική βία, τη μαχητική στάση της Κωνσταντίνας Κούνεβα στις υπεργολαβίες καθαρισμού των σταθμών του ΗΣΑΠ και τις συνεχείς πρόσφατες απεργίες πείνας προσφύγων για να τους δοθεί πολιτικό άσυλο.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, το κράτος έχει κάθε συμφέρον από τη διάχυση του ρατσισμού μέσα στην κοινωνία. Σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στοχοποιεί τους μετανάστες ως «περισσευούμενους» ή ως «απειλή για τη σταθερότητα και την ασφάλεια» για να καλλιεργήσει το φόβο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την ακόμα μεγαλύτερη απομόνωσή τους και να επιχειρήσει να εκμαιεύσει συναινέσεις με ό,τι πιο ταπεινό του έχει απομείνει: με επικλήσεις γύρω από την «εθνική ενότητα» και την «εθνική ταυτότητα» (την «εντοπιότητα», την «ελληνικότητα» κλπ) ώστε μέσα σε συνθήκες ανέχειας οι καταπιεσμένοι να στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο (και πιο συγκεκριμένα ενάντια στους πιο ευάλωτους) και όχι ενάντια στους πραγματικούς τους δυνάστες. Όμως περισσευούμενοι είναι οι κυβερνήτες, οι υπουργοί, οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη, είναι οι κρατικοί αξιωματούχοι, οι στρατιωτικοί και τα μιλιούνια των μπάτσων που ως στρατός κατοχής πλημμυρίζουν την πόλη, είναι οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, είναι οι managers, τα goldenboys, οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ και οι εργατοπατέρες, είναι οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές και οι αστέρες του θεάματος. Όλη αυτή η παρασιτική τάξη πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και οι λακέδες της, που προστάζει και μας ξεζουμίζει καθημερινά και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η διασφάλιση των προνομίων της.

Με μια τέτοια ανάγνωση της πραγματικότητας, η απεργία πείνας των 287 μεταναστών εργατών απεργών πείνας, που προέρχονται από τις αραβόφωνες χώρες της βόρειας Αφρικής (Μαγκρέμπ) και οι περισσότεροι ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στα Χανιά, έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Γιατί δεν είναι μόνο ο αυτονόητος και δίκαιος χαρακτήρας των ζητημάτων και των αιτημάτων που θέτουν αλλά με αυτή τους την αγωνιστική επιλογή διαμορφώνουν ταυτόχρονα και ένα κοινωνικό πεδίο σύγκρουσης όπου αντιπαρατίθενται και αναμετρούνται οι διασπαστικές τακτικές των εξουσιαστών στις γραμμές των καταπιεσμένων από τη μία με την προσπάθεια ενοποίησης των αγώνων ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα από την άλλη.

Για τους λόγους αυτούς αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου είμαστε στο πλευρό των απεργών πείνας…

κοινοί αγώνες όλων των καταπιεσμένων

ενάντια στο ρατσισμό και την εκμετάλλευση

να γκρεμίσουμε τα σύνορα, τους φράχτες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

ΡΕΣΑΛΤΟ (Κερατσίνι), ΘΕΡΣΙΤΗΣ (Ίλιον), ΣΙΝΙΑΛΟ (Αιγάλεω)

το κείμενο σε μορφή pdf

Σε μια έκθεση προορισμένη για κυβερνητικά στελέχη, ο Christian Morrisson, αξιωματούχος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), επιχειρεί να φτιάξει έναν μπούσουλα για κυβερνήσεις σε κρίση, που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα: «Στρατηγική για περικοπές μισθών: μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δε συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον και ακόμα και να τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα» (οδηγίες ΔΝΤ).

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΥΣ

Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με τα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, που ξεθεμελιώνουν τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών-ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων (πολλές φορές αιματηρών), είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη όξυνση της καταστολής.

Η ιδεολογική και κατασταλτική αντι-εξεγερτική εκστρατεία κράτους, ΜΜΕ και καθεστωτικών διανοούμενων, που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, αποτέλεσε την εισαγωγή σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», στο οποίο κρατική τρομοκρατία, καπιταλιστική ερημοποίηση και μηχανισμοί προπαγάνδας βαδίζουν χέρι-χέρι.

Όπως υπέδειξε η τεράστια αποχή στις πρόσφατες «αυτο»διοικητικές εκλογές, οι δυνατότητες του καθεστώτος για την απόσπαση συναινέσεων στερεύουν. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (οι ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι εργατοπατέρες) έχουν ξεφτίσει στην κοινωνική συνείδηση. Τα κόμματα εξουσίας (οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση δυνάστες και άρπαγες της ζωής μας) καταρρέουν, ενώ τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας δικαίως δυσκολεύονται να πείσουν. Το θεσμικό πλέγμα χειραγώγησης της δυσφορίας και ενσωμάτωσης-παροπλισμού των κοινωνικών αντιδράσεων έχει διαρραγεί.

Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πλέον να «υποσχεθεί» στους υπηκόους του πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), κοινωνική ισοπέδωση, ανθρώπινα ερείπια, φοβικά σύνδρομα, επιτήρηση και καταστολή. Γνωρίζει ότι η βαθύτατη κρίση του και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κοινωνίας, με την εφαρμογή πολιτικών-σοκ, θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.

Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πλέον να εξωραϊστεί. H πολιτική και οικονομική εξουσία -εγχώρια και υπερεθνική- απαιτεί υποτέλεια και υπακοή χωρίς καλλωπισμούς και ανταλλάγματα. Μέσα από τα συντρίμμια του «κοινωνικού συμβολαίου» των μεταπολιτευτικών δεκαετιών ξεπροβάλλουν οι διμοιρίες, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, οι «αντι»τρομοκρατικές υπηρεσίες, οι μηχανοκίνητες ομάδες και τα περίστροφα των ένστολων συμμοριών αποκατάστασης της Τάξης. Ξεπροβάλλουν η τήβεννος του δικαστή, τα κάγκελα του κρατητηρίου, κάποιες φορές και τα συρματοπλέγματα των φυλακών. Η καταστολή, από «σιδερένια φτέρνα» του καθεστώτος εκεί που τελειώνει η «επιστήμη» της συναίνεσης, μετατρέπεται στον βασικό πυλώνα διασφάλισης και διαιώνισης των κυριαρχικών προνομίων και συμφερόντων. Στο πλάι της στέκονται επάξια οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η ασφυξία της κρατικής μέγγενης εξαπλώνεται μαζί με τη δυσωδία του δημοσιογραφικού οχετού.

ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε κάθε γωνιά της πόλης μαζί με ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης προσώπων, τηλεφώνων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε γραφείο τύπου της κυβερνητικής εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα αναμασούν ασταμάτητα τα «επιχειρήματα» των αφεντικών τους και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Φωτογραφίες «καταζητούμενων» αντικαθεστωτικών περιφέρονται στις τηλεοπτικές οθόνες σε ένα σύγχρονο κυνήγι κεφαλών και σε μια προσπάθεια εμπέδωσης της κοινωνικής ρουφιανιάς.

Κάθε ακηδεμόνευτος αγώνας κυνηγιέται λυσσαλέα. Όπως οι πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις, με τους μπάτσους να πιέζουν διευθυντές σχολείων και καθηγητές να καταδώσουν τους «πρωταίτιους» καταληψίες. Κάθε κινητοποίηση ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Όπως η νομοθετική αναβάθμιση -σε μια νύχτα- του αδικήματος της παρακώλυσης συγκοινωνιών από πλημμέλημα σε κακούργημα για τον εκβιασμό των μεταφορέων που απέκλειαν τις εθνικές οδούς. Όπως οι αστυνομικές «περιποιήσεις» κατά των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού στην ακρόπολη και των συμβασιούχων δασοπυροσβεστών στο σύνταγμα. Κάθε διαδήλωση χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής και δεκάδες διαδηλωτές σέρνονται στα κρατητήρια και στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες. Όπως στη φετινή πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τους δεκάδες προσαχθέντες και τους 22 συλληφθέντες, εκ των οποίων οι 15 παραπέμφθηκαν με τον κουκουλονόμο (που υποτίθεται ότι θα είχε καταργηθεί εδώ και 1 χρόνο βάσει κυβερνητικής εξαγγελίας). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις συνεχίζουν να είναι στοχοποιημένα, με πιο πρόσφατη την κατασταλτική επιχείρηση λίγες ώρες μετά την κατάληψη χώρου στα πρώην «ψαράδικα» στο Περιστέρι (απέναντι από το νέο δημαρχείο) από ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία κατοίκων, σε συνέχεια των αστυνομικών εισβολών στις 5 & 6 Δεκέμβρη 2009 στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο στα Γιάννενα και το βράδυ της 5ης Μάη στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και στον κατειλημμένο χώρο για την πολύμορφη αναρχική δράση στην οδό Ζαΐμη, στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της μητρόπολης, στο πλαίσιο του κρατικού σχεδίου «καθαρή Αθήνα», τα αστυνομικά πογκρόμ κατά των φτωχοδιάβολων μεταναστών (με τη συνδρομή παρακρατικών συμμοριών) συνιστούν καθημερινό φαινόμενο, συμπληρωματικά στην εφιαλτική επαναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Κορωνίδα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αποτελεί μια πραγματική βιομηχανία διώξεων, που έχει στηθεί για τον εκφοβισμό και την υποχώρηση των αντιστεκόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών. Εκατοντάδες αγωνιζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και δεκάδες φυλακισμένοι αγωνιστές κρατούνται αιχμάλωτοι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου στις φυλακές της δημοκρατίας, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή, οι ανακριτικές κλητεύσεις για απολογίες ή «μαρτυρικές» καταθέσεις πολλαπλασιάζονται, σε μια σαφή ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών ή συγγενικών σχέσεων.

Ο φόβος του κράτους και των αφεντικών για γενικευμένο ξεσηκωμό και εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις αποτυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στην πρόσφατη ψήφιση του τρομονόμου Νο.3 (εντελώς στα κρυφά, στις 26 Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της βουλής). Με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, πρακτικές πλήθους που σχετίζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, εντάσσονται πλέον (ως κακούργημα) στη «σύσταση τρομοκρατικής ομάδας». Το κατασταλτικό δόγμα διευρύνεται από τον «εσωτερικό εχθρό» στις «επικίνδυνες τάξεις» για να «αγκαλιάσει» κάθε πτυχή της κοινωνικής αντίστασης. Το καθεστώς μας ενημερώνει: «είσαστε όλοι ίσοι απέναντι στον τρομονόμο».

ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την παντελή απουσία «προσωπικοτήτων» και ηγετών. Με την έμπρακτη αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού διαχωρισμού στη βάση του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους. Με τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικά κτίρια, στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις αντιιεραρχικές συνελεύσεις κατοίκων και τις καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημοτικών κτιρίων. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων πανεπιστημίων. Με την πολυήμερη κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από τη Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.

Έτσι και σήμερα, η εξέγερση ενάντια στον ζυγό της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τυραννίας και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την αναχαίτιση της κυριαρχικής επέλασης, για το σπάσιμο του απομονωτισμού και την ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για το άνοιγμα περασμάτων προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της εξατομίκευσης, των κοινωνικών διακρίσεων και της υποταγής. Εξέγερση ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτοοργάνωση των αγώνων, των εγχειρημάτων μας και της καθημερινής μας ζωής. Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω». Για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς εξουσία. Κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

Νοέμβρης 2010

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά

το κείμενο σε μορφή pdf

Για την απεργία της 5ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…

5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.

5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.

Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;

Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…

11 Μάη 2010

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά
Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον
Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι
Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά

το κείμενο σε μορφή pdf