Τα τελευταία 2 χρόνια μία φράση τριγυρνά από τα κοινοβουλευτικά μέχρι τα εξαρχειώτικα καφενεία διεγείροντας έντονες συζητήσεις: «το τέλος της μεταπολίτευσης»…
Μετά τη μεταπολίτευση, τι;
(ιστορίες περί ασύλου και άλλων δαιμονίων)
Όπως ισχύει για τα περισσότερα πράγματα, έτσι και το πέρασμα στη μεταπολίτευση το 1974 πραγματοποιήθηκε δια της άρνησης της προηγούμενης κατάστασης. Το τέλος της χούντας αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου το γεγονός που σφράγισε το τέλος της δικτατορίας. Με την πτώση της χούντας, το νέο πλαίσιο εκμετάλλευσης που διαμορφωνόταν χρειαζόταν επιτακτικά ένα νέο συμβόλαιο και ένα νέο σύμβολο. Κυρίως όμως χρειαζόταν μία ιστορία που θα εξιστορούσε το ίδιο το Κράτος περιγράφοντας τον εαυτό του. Όχι ότι δεν είχε, αλλά χρειαζόταν επικαιροποίηση υπό το βάρος της ριζοσπαστικοποίησης που η εξέγερση του ’73 είχε γεννήσει. Άλλωστε το αίτημα για «εκσυγχρονισμό» του ελληνικού καπιταλισμού ήταν διακαές τόσο για τα ελληνικά όσο και για την ευρωπαϊκά αφεντικά… τα «πουλιά», οι «κορώνες» και οι «γκλίτσες» ήταν πλέον πασέ και αναποτελεσματικές. Χρειαζόταν «Αλλαγή» στους θεσμούς ενσωμάτωσης και μεσολάβησης.
Η μεταπολίτευση συγκροτήθηκε στην βάση ενός «μύθου». Όχι, δεν εννοούμε τον «μύθο του Πολυτεχνείου» όπως τον διακηρύσσουν οι χουντόγεροι και οι νεοναζί. Ο «μύθος», όπως τον εννοούμε εμείς, είναι αυτή ακριβώς η «ιστορία» που διηγήθηκε το κράτος για τον εαυτό του με συμπρωταγωνιστή το Πολυτεχνείο. Η ιδεαλιστική σύλληψη ότι ο ελληνικός «Λαός», ως ενιαίο και αδιαίρετο σώμα, είναι a priori κυρίαρχος, αντιφασίστας και αντιχουντικός δημιούργησε μία ολόκληρη σειρά πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και θεσμικών δομών που συγκρότησαν το μεταπολιτευτικό «μυθικό» Κράτος. Έχει κανείς αμφιβολίες για του λόγου το αληθές βλέποντας το σημερινό πολιτικό σκηνικό;!
Η ταύτιση της Αριστεράς με το Πολυτεχνείο και τους ταξικούς/κοινωνικούς αγώνες έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ενσωμάτωση των ιδεών της στις νέες δομές: κρατικός συνδικαλισμός, ιδιότυπος κρατικός κορπορατισμός, μεγάλα μαζικά κόμματα, εθνική ανάπτυξη, αναγνώριση της εαμικής (εθνικής) αντίστασης, άσυλο κα. Η θεσμοποίηση του πανεπιστημιακού ασύλου νοηματοδοτεί, όμως, κάτι παραπάνω από την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών»… που τόσο "μετά πόνου" υπερασπίζεται ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι χρυσαυγίτες και οι λοιποί ακροδεξιοί! Όταν το πανεπιστημιακό άσυλο έγινε στοιχείο νόμου, ουσιαστικά το μεταπολιτευτικό κράτος αξίωσε δύο πράγματα: (α) ότι το Πανεπιστήμιο (βλ. εξέγερση του Πολυτεχνείου) θα αποτελούσε το βασικό συγκροτητικό στοιχείο της μεταπολιτευτικής κοινωνίας και (β) ότι το ίδιο το Κράτος δεν είναι και τόσο καλό πράγμα, τουτέστιν, η κοινωνία χρειάζεται ένα χώρο όπου η κρατική εξουσία να μην μπορεί να επιβάλλει άμεσα και με τη βία τα "δικά" της.
Εε, λοιπόν αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε. Το λεγόμενο «τέλος της μεταπολίτευσης» σημαίνει ρητά ένα πράγμα: το τέλος της σχέσης Αριστεράς και Κράτους… με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και η έφοδος της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ και στα φοιτητικά στέκια με τη γελοία αφορμή του εμπορίου μιας χούφτας μπαταριών, φακών και ομπρελών από τους μετανάστες μικροπωλητές σημαίνει ακόμη ένα.
Πως τα όρια του απαραβίαστου, τα όρια που δεν μπορεί να επεμβαίνει η αστυνομία, η υπεράσπιση των δικών μας «ασύλων» δεν είναι θέμα θεσμικής κατοχύρωσης, κρατικής συναίνεσης ή πολιτικού κόστους.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες και ας μην κατασκευάζουμε, με τη σειρά μας, νέους «μύθους» για τους εαυτούς μας.
Η υπεράσπιση των αγώνων και των ζωτικών μας χώρων από το κεφάλαιο, την καπιταλιστική ανάπτυξη και τη κρατική/παρακρατική βία είναι θέμα που περνά μονάχα από τα χέρια μας.
Οι επιθέσεις των μπάτσων θα αποτελούν από δω και στο εξής
…casus belli
σ. από την κατάληψη Σκαραμαγκά
ΣΣ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πριν την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά και την επανεκκένωση της Villa Amalias στις 9/1. Στόχος της προκήρυξης ήταν να μοιραστεί στην πορεία των καταλήψεων στις 12/1/13. Αν και δε συνυπολογίζονται σημαντικά γεγονότα, παρόλα αυτά θεωρούμε πως το κεντρικό επιχείρημα παραμένει.