O αναρχικός Κώστας Σακκάς συνελήφθη στις 04/12/10 στα πλαίσια μιας ακόμα θεαματικής και πολυδιαφημισμένης από το καθεστώς αντι-”τρομοκρατικής” επιχείρησης και φυλακίστηκε με τις κατηγορίες της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και της διακεκριμένης οπλοκατοχής. Στο επόμενο διάστημα η ένταξη σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση μετατρέπεται σε συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς, κατηγορία την οποία ο Κ. Σακκάς αρνείται. Λίγο πριν εκπνεύσει το δεκαοχτάμηνο προσωρινής κράτησης του απαγγέλονται νέες κατηγορίες για ενέργειες, των οποίων την ευθύνη είχε αναλάβει η ΣΠΦ και η προφυλάκισή του παρατείνεται διαδοχικά για άλλους 18 μήνες.
Στις αρχές Ιούνη, συμπλήρωσε 2,5 χρόνια προφυλάκισης, χρόνος που αποτελεί το μέγιστο χρόνο “προσωρινής κράτησης”. Η παράτασή της συνιστά σοβαρή αυθαιρεσία πραξικοπηματικού τύπου ακόμα και για τον ισχύοντα “νομικό πολιτισμό” της εκμετάλευσης και της καταπίεσης. Από την Τρίτη 4/6/2013, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο, δηλαδή την παύση της φυλάκισης – αιχμαλωσίας του. Λόγω της επιδείνωσης της υγείας του από τις 17/06 έχει μεταφερθεί στο γενικό κρατικό νοσοκομείο της Νίκαιας. Όπως αναφέρει και ο ίδιος στην επιστολή του:
“Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική- συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας• ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης…”
Η επιλογή του κράτους και του νομικού συστήματος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά τις προφυλακίσεις αγωνιστών, αποτελεί για εμάς μια τακτική αφαίμαξης και εκδικητικού μένους απέναντι σε οτιδήποτε θεωρείται εχθρικό προς την κυριαρχία του. Στα πλαίσια του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί συνολικά στην κοινωνία, o σύγχρονος “Λεβιάθαν” ενσωματώνει τη δικαστική εξουσία προκρίνοντας τη φυλακή -χρονικά και ουσιαστικά- ένα βήμα πριν τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Η τακτική αυτή δε περιορίζεται μόνο σε αναρχικούς/ αντιεξουσιαστές, αλλά αγγίζει πλέον και κάθε αντιστεκόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Η επιλογή των φυλακίσεων των δυο κατηγορουμένων για τον εμπρησμό στις Σκουριές Χαλκιδικής, αποδεικνύει περίτρανα ένα καινούριο καθεστώς, όχι τόσο άγνωστο, αλλά πλέον θεμελιωμένο και σηματοδοτημένο, στη λογική της απρόσκοπτης συνέχειας του καπιταλιστικού μοντέλου. Οτιδήποτε κινείται απέναντι σε αυτή τη κρατική ισοπεδωτική μηχανή, θεωρείται επικίνδυνο, εχθρικό και υποψήφιο προφυλάκισης.
Το ζήτημα για εμάς, δεν είναι το κατά πόσο το νομικό σύστημα λειτουργεί παράνομα στην παράταση της κράτησης, ούτε θέλουμε να αναδείξουμε μια νομική αλήθεια, την οποία μπορούμε να επικαλεστούμε. Αντιθέτως, αναγνωρίζοντας τους βαθύτερους λόγους και τα πολιτικά σημεία της νομικής “παρατυπίας”, θεωρούμε ότι η ίδια αυτή «αλήθεια» είναι αυτή που συνέχει της αντιφάσεις του σύγχρονου συστήματος. Είναι αυτή η “αλήθεια” που ονομάζει “άνομες” ή παράνομες τις κοινωνικές αντιστάσεις, είναι αυτή που κατασκευάζει τις κινηματικές πρακτικές ως επικίνδυνες προς το σύνολο, είναι αυτή που για το “καλό του συνόλου” φυλακίζει, αιχμαλωτίζει και στερεί ζωές ανθρώπων.
Θεωρώντας πως η απεργία πείνας είναι η συνέχιση ενός αγώνα για την ελευθερία και πιστεύοντας πως ο αγώνας της ζωής είναι πιο ισχυρός από οποιαδήποτε κυρίαρχη “αλήθεια”, στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στον αγώνα του Κ. Σακκά.
Άμεση απελευθέρωση του αναρχικού Κ. Σακκά
χορός της καρμανιόλας
xorostiskarmaniolas.espivblogs.net
το κείμενο σε pdf