[Κείμενο της ομάδας αυτομόρφωσης "το Κεφάλαιο" που στεγάστηκε στην κατάληψη Σκαραμαγκά τα τελευταία 2 χρόνια (1, 2)].
ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ένας υπέροχος κόσμος καπιταλιστικής «νομιμότητας»…
Το σκυλολόι της δεξιάς βασιλεύει χωρίς να κυβερνά –γιατί κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε τα αδούλωτα πνεύματα ούτε ένα κωλοσύστημα, σαν το καπιταλιστικό, που κλονίζεται για άλλη μια φορά κάτω από το βάρος των αντιφάσεών του.
Είκοσι χρόνια τώρα το ελληνικό κράτος και το ελληνικό κεφάλαιο προσπαθούν,
- να μετατρέψουν όχι μόνο τον κατώτερο μισθό, αλλά όλους τους μισθούς και τις συντάξεις σε χαρτζηλίκι
- να συνδέσουν κάθε ελάχιστη αύξηση του μισθού με την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας
- να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο μέχρι τον θάνατο
- να αυξήσουν τον εφεδρικό στρατό των ανέργων και των μπες-βγες μαύρων ή προσωρινών εργαζόμενων σε ένα βαθμό ικανό να πιέζει προς τα κάτω τις απαιτήσεις της σταθερά απασχολούμενης εργασιακής δύναμης και να διαιρεί ολόκληρη την εργατική τάξη
- να προσδέσουν όλους τους εργάτες μέσω των ιδιωτικών χρεών στο άρμα του τραπεζικού κεφαλαίου
- ν’ αυξήσουν τους άμεσους φόρους για τους μισθωτούς και να τους μειώσουν για τα μεσαία και τα μεγάλα αφεντικά (αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα των μηχανορραφιών γύρω από την περίφημη «λίστα λαγκάρντ»;) –και πάνω απ’ όλα,
- να μετακυλήσουν το κόστος αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης στις πλάτες των «πελατών» των νοσοκομείων και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ένας διαρκής, ανοιχτός ή υπόγειος, ταξικός πόλεμος μαινόταν όλα αυτά τα χρόνια στις σχολές, στα νοσοκομεία, στους εργασιακούς χώρους εν γένει καθώς και στο μητροπολιτικό πεδίο της κατοικίας, είτε για να επιβάλλει (από τη μεριά των αφεντικών) είτε για να εμποδίσει (από τη δική μας πλευρά) την υποβάθμιση της ζωής μας.
Όσο το ευρωπαϊκό αναπτυξιακό καπιταλιστικό μοντέλο βασιζόταν στη μεταφορά κεφαλαίων από τις πλεονάζουσες αποταμιεύσεις του «κέντρου» προς την «περιφέρεια» και στα χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού των χωρών του «νότου» (πάνω σ’ αυτήν τη βάση χτίστηκε η αλήστου μνήμης μπούφλα της κυβέρνησης Σημίτη για «την ισχυρή €λλάδα» και οι φανφάρες των ολυμπιακών αγώνων του 2004), το σύστημα μπορούσε να δημιουργεί νέους και εξαρτημένους από τα δάνεια και το κράτος μικροεπιχειρηματίες και να διατηρεί το εισοδηματικό και καταναλωτικό χάσμα ανάμεσα στην «εξασφαλισμένη» εργατική τάξη και τους ντόπιους και αλλοδαπούς εργολάβους από τη μια και τους μαύρους ή προσωρινούς φτωχοδιάβολους από την άλλη. Τέτοια χάσματα είναι που νομιμοποιούν το σύστημα και λαδώνουν τη μηχανή της συσσώρευσης κεφαλαίου. Όταν η αποτυχία του συστήματος ν’ αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οδήγησε στην κρίση του 2008 και, ως συνέπεια αυτής της κρίσης, ο τρόπος που παίζεται το καπιταλιστικό παιχνίδι στην €€ άλλαξε και οι κάνουλες του «φτηνού και εύκολου» χρήματος στέρεψαν, το «νόμιμο» παιχνίδι των διαμεσολαβήσεων και των πελατειακών εξυπηρετήσεων που ξέραμε άλλαξε κι αυτό.
Από τη στιγμή που το κράτος έπρεπε να σώσει ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα που, στην αντίληψή του, μόνο αυτό εγγυάται την επιβολή κανόνων πειθάρχησης τόσο των εργατών όσο και των μεμονωμένων επιχειρήσεων, έπρεπε να μετατραπεί σ’ ένα σιδερόφραχτο, ισχυρό κράτος, ικανό να επιβάλλει τη «βούλησή» του, δηλ. την τρομοκρατία του χρέους. Μάζεψε λοιπόν όλο τον απόπατο της κοινωνίας από τα σκυλάδικα, τα προπατζίδικα και τα κρεοπωλεία της οικονομίας του εγκλήματος, τους φόρεσε στολές γαρνιρισμένες με σιρίτια κι έφτιαξε τις επίλεκτες μονάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, και γενικότερα αύξησε τη δύναμη της αστυνομίας, του μόνου κλάδου ο οποίος δεν πλήττεται από την ανεργία. Έτσι, χρησιμοποιώντας μια μπατσαρία που οι μισοί από δαύτους είναι οπαδοί και ψηφοφόροι της φασιστικής Φρυσής Αυγής, μπόρεσε να χτυπήσει κάθε απόπειρα εναντίωσης στα νέα μέτρα (ας θυμηθεί κανείς τις πνιγμένες στα χημικά διαδηλώσεις της πλατείας συντάγματος το καλοκαίρι του 2011) και να εμποδίσει ένα νέο Δεκέμβρη 2008 που, δεδομένης της αγανάκτησης του κόσμου, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για το σύστημα.
Αυτή η σιδερόφραχτη, αυταρχική μορφή του καπιταλιστικού κράτους έχει αποκληθεί λανθασμένα «χούντα» ή/και «φασισμός». Τέτοιου είδους εύκολες και ανέξοδες κατηγοριοποιήσεις και τεχνητά δίπολα τύπου «δημοκρατία» εναντίον «φασισμού» αποκρύπτουν το γεγονός ότι όλες οι μορφές του καπιταλιστικού κράτους (φασισμός, σταλινισμός, σοσιαλδημοκρατία, φιλελευθερισμός) μπορούν να είναι εξίσου αυταρχικές αφού είναι κομμάτια του ίδιου αντεπαναστατικού μετώπου που στόχο του έχει την πειθάρχηση και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Tο να αρνηθούμε τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις σημαίνει επίσης ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας σε ένα τεράστιας σημασίας ζήτημα: στο πως οι διανοούμενοι και οι μάνατζερ της εξουσίας μελετάνε με κάθε προσοχή και λεπτομέρεια τις αδυναμίες και τις μιζέριες του κινήματος που αναπτύσσεται εναντίον τους. Απ’ την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 ως τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις στις πλατείες το 2011, οι στρατηγοί του κωλοσυστήματος δεν έπαψαν ούτε στιγμή να σκύβουν πάνω σ’ αυτές τις αδυναμίες για να βρουν τους τρόπους να αφομοιώσουν, να εγκλωβίσουν και να καταστείλουν τις πολύμορφες αντιδράσεις. Δεν θα επεκταθούμε εδώ πάνω σε ένα ζήτημα που σηκώνει πολύ συζήτηση και έρευνα. Θα πούμε μόνο, στο σημείο που μας αφορά εδώ, ότι ο εγκλωβισμός του κινήματος στην εκλογική/πολιτική αρένα μέσα στο 2012, το τραγικά εθνικιστικό και νομιμόφρον πλαίσιο της αντίδρασης στα μνημόνια και η σχετική απενεργοποίηση των αντιεξουσιαστικών καταλήψεων έδωσε τη δυνατότητα στο κράτος να πάρει σήμερα κάποια από τα «σπίτια» μας, που για μας ήταν ένα ακόμα κέντρο αγώνα μέσα στην μητρόπολη –όπως ήταν και οι πλατείες πριν από ενάμιση χρόνο.
Και ένα εγχείρημα αυτομόρφωσης...
Τον Φεβρουάριο του 2011, αρχίσαμε στη κατάληψη της «Σκαραμαγκά» έναν κύκλο μαθημάτων αυτομόρφωσης με θέμα την ανάδυση, επέκταση και εδραίωση της καπιταλιστικής σχέσης και το διαρκή αγώνα εναντίον της, εστιάζοντας κυρίως στη μελέτη του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου του Mαρξ. Η ιδέα αυτή γεννήθηκε από συντρόφους που όλα αυτά τα χρόνια έχουμε συναντηθεί μέσα σε κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο. Η κοινή καταγωγή μας είναι μία κοινή κινηματική καταγωγή, και ο τόπος που επιλέξαμε να στεγάσουμε τα μαθήματα είναι ένας χώρος που γεννήθηκε μέσα από την εξέγερση του Δεκέμβρη με σκοπό να αντιμετωπίσει τις ανάγκες μας έξω από την καπιταλιστική σχέση και ενάντια σε αυτή.
Η ανάγκη για τη δημιουργία του κύκλου αυτομόρφωσης ξεκινάει από την πεποίθηση ότι για να αγωνιστείς ενάντια σε αυτόν τον κόσμο πρέπει πρώτα να τον κατανοήσεις. Και αντίστροφα, ότι η κατανόηση αυτού του κόσμου δεν είναι μία αποκομμένη θεωρητική δραστηριότητα, αλλά είναι εφικτή μόνο μέσω της δραστηριότητας για την αλλαγή του. Παρότι οι περισσότεροι από μας έχουμε περάσει από το πανεπιστήμιο, την κατανόηση αυτού του κόσμου δεν την αποκτήσαμε από τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, αλλά από το δρόμο, από το κίνημα ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο.
Όσα διδαχτήκαμε –και όσα διδάξαμε- με την απειλή και τον καταναγκασμό της βαθμοθηρίας θα μας μείνουν για πάντα εχθρικά και ξένα. Είναι μια γνώση στην υπηρεσία της εξεύρεσης ενός επαγγέλματος μέσω του οποίου, πολύ συχνά, επιβάλλουμε την τάξη αυτού του κόσμου πάνω στους άλλους: τους γιατρεύουμε για να ξαναγυρίσουν στο μαγγανοπήγαδο της μισθωτής εργασίας· κατασκευάζουμε τις μηχανές που θα ρουφήξουν τα δάχτυλα ενός άλλου εργάτη αύριο· τοποθετούμε τα ηλεκτρικά καλώδια που τη μέρα τροφοδοτούν με φως την εξοντωτική δουλειά μιας εργάτριας σ’ ένα κλειστό και υγρό δωμάτιο εργοστασίου, τη νύχτα εξασφαλίζουν την τηλεοπτική της αποχαύνωση και αύριο, επειδή δεν πλήρωσε το ρεύμα και τα χαράτσια της ΔΕΗ, κομμένα τη ρίχνουν στο μαύρο σκοτάδι. Ναι, είναι αλήθεια ότι εμείς οι προλετάριοι παράγουμε τον υλικό και διανοητικό πλούτο αυτού του κόσμου, αλλά είναι ένας πλούτος ξένος, αλλοτριωμένος, στη διάθεση μόνο της δυνάμενης-να-πληρώσει-ζήτησης.
…σε ένα παράλληλο κόσμο «ανομίας»
Ενάντια σ’ αυτήν την εμπορευματική λογική εναντιώνονται οι καταλήψεις: ενάντια στη λογική του «ο μη εργαζόμενος και ο-μη-δυνάμενος-να-πληρώσει μηδέ εσθιέτω και μηδαμού εστιάσεται». Οι καταλήψεις σπιτιών, και γενικότερα όλα τα εγχειρήματα απελευθέρωσης χώρων μέσα στην καπιταλιστική πόλη, ήταν και είναι συνειδητές «εστίες ανομίας». Έχει δίκιο ο υπουργός Αστυνομικής Προστασίας του Εμπορεύματος και πρώην μέλος του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος (ΕΝΕΚ), γνωστού νεοφασιστικού μεταπολιτευτικού υπόνομου, Δένδιας: οι καταλήψεις καταστρατηγούν τους νόμους του κεφαλαίου. Είναι πασίγνωστο στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της ροκ βιομηχανίας (κυριλοφανζινάδες, ιδιοκτήτες μπαρ, κλαμπ και δισκογραφικών εταιριών, καθώς και μουσικούς κάποιας ηλικίας) ότι η Βίλλα Αμαλίας τους είχε φτύσει στα μούτρα πριν από είκοσι χρόνια· ότι από τότε δεν είχε αφήσει να την κατακτήσουν το παγερό χέρι του εμπορεύματος και οι επί χρήμασι διασκεδάσεις της πλήξης· ότι είχε αρνηθεί ν’ αφήσει τη ζωή να κυλήσει στα αυλάκια του κέρδους και της εξουσίας. Επιπλέον, είχε το θράσος να βγει στον Άγιο Παντελεήμονα και να κυνηγήσει στους δρόμους τους δολοφόνους των μεταναστών χρυσαυγίτες, σε μια εποχή που αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα ήταν περιθωριακό και δεν θεωρούνταν ακόμα από το κράτος του κεφαλαίου ένα χρήσιμο και απαραίτητο εργαλείο στον αγώνα που διεξάγει ενάντια στους προλετάριους.
Και αξίζει εδώ παρενθετικά και εν συντομία να πούμε ότι δεν θεωρούνταν εκείνη την εποχή η Χρυσή Αυγή και ο Δένδιας απαραίτητα εργαλεία του συστήματος γιατί το κατεστημένο δίπολο εναλλακτικής διαχείρισης της εξουσίας (η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) στηριζόταν ακόμα πάνω σ’ ένα σύνταγμα ταξικού συμβιβασμού και σε μια στέρεη συμμαχία με τη μικροαστική τάξη. Αυτό το σύνταγμα είναι που και σήμερα ακόμα αποκαλούν «δημοκρατία» και «νομιμότητα»· μόνο που είναι οι ίδιοι αυτοί που κάποτε αναγκάστηκαν να το παραχωρήσουν που σήμερα έρχονται και το κουρελιάζουν -και αυτό είναι κάτι που ούτε στιγμή δεν θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε στους εθελοτυφλούντες. Δεν το χρειάζονται γιατί στον ορίζοντα δεν παίζει το παιχνίδι της «ανάπτυξης» και του «κοινωνικού κράτους» αλλά της συγκράτησης της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους.
Όσα ισχύουν για τη Βίλλα –για την οποία μαθαίνουμε ότι το κράτος ξόδεψε 44.000 € για την κατάσχεση και μεταφορά όλων των πραγμάτων της!- ισχύουν και για το σπίτι που μας φιλοξενούσε: τη «Σκαραμαγκά» στην Πατησίων 61. Κι αυτό μια «εστία ανομίας» ήταν, δηλ. μια εστία περιφρόνησης των νόμων της ανταλλακτικής αξίας. Δεν πούλαγε τίποτα (τι έγκλημα!): είχε δικό του ξυλουργείο και αποθήκη ξυλείας, συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, υπό κατασκευήν μουσικό στούντιο, καφενείο, αίθουσα προβολών, συλλογική κουζίνα, αίθουσα Η/Υ, δανειστική βιβλιοθήκη, αίθουσα μαθημάτων αυτομόρφωσης, δωμάτιο συλλογής μεταχειρισμένων ρούχων για κρατούμενους, αίθουσες χορού και άθλησης, πίστα αναρρίχησης, εργαστήριο ραπτικής, δωμάτια φιλοξενίας. Κι όλα αυτά –από τα οποία ό,τι ήταν κινητό έχει κλαπεί σήμερα από τους μπάτσους- ήταν ΔΩΡΕΑΝ, δηλ. στην ελεύθερη χρήση του οποιουδήποτε τα χρειαζόταν.
Και τώρα ακούστε το ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα της «Σκαραμαγκά»: δεν πλήρωνε ούτε τους λογαριασμούς ούτε τα χαράτσια της ΔΕΗ! Και επιπλέον είχε το θράσος ήδη από το 2010, όταν οι Παπανδρέου, οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες ξεκινούσαν τη χοντρή επίθεση εναντίον μας, να βγάλει αφίσα που καλούσε όλους μας να προχωρήσουμε σε ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ! Όχι δηλαδή κανένα κυριλέ αριστερο-δεξιό σύνθημα, όπως «να σταματήσει το ελληνικό κράτος να πληρώνει τους ξένους τραπεζίτες», που τότε ακόμα ορισμένα κομμάτια της αριστερο-δεξιάς το προωθούσαν πριν σοβαρευτούν και περιοριστούν στον εκλογικό αγώνα από τα τηλεπαράθυρα, αλλά το θρασύτατο «σταματήστε προλετάριοι να πληρώνετε το κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο». Αυτό κι αν είναι σκάνδαλο και ανομία πρώτου μεγέθους: να μην βρίζεις τη Μέρκελ και το ΔΝΤ, όπως είναι το αγαπημένο χόμπι των εθνικιστών στυλ Τράγκα, αλλά να την πέφτεις κατευθείαν στο βασικό υπεύθυνο της εξαθλίωσης μας, το ελληνικό κράτος και το ελληνικό κεφάλαιο.
Ε, αυτοί οι απαράδεκτοι «άνομοι» που έχουν το θράσος να λένε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, όταν το μόνο που επιτρέπεται σ’ αυτόν τον κόσμο είναι λες τον μπάτσο «παιδί του λαού», τους πολιτικούς από τη Χρυσή Αυγή ως την αριστερά του κεφαλαίου «εκπροσώπους του γενικού καλού» και τα σύκα μανταρίνια· αυτοί οι απαράδεκτοι «άνομοι» που έχουν το θράσος να ζητούν την αναβάθμιση της ζωής μας, όταν το μόνο που επιτρέπεται ν’ ακούγεται στη δημόσια σφαίρα είναι ο κωλοπαιδαρισμός του Καμπουράκη και του Οικονομέα και το πρόγραμμα των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου για 10 ευρώ μεροκάματο (από το οποίο θα πρέπει να πληρώσεις λογαριασμούς, νοίκια, εισητήρια συν τα προσωπικά κοσμικά έξοδα του Βγενόπουλου, του Κασιδιάρη και του Στουρνάρα)· αυτοί οι απαράδεκτοι «άνομοι» που έχουν το θράσος να φτύνουν στη μούρη τους καπιταλιστές και τα πολιτικά τσιράκια τους, όταν το μόνο που επιτρέπεται στους «νοικοκυραίους» είναι να μουτζώνουν τη βουλή κι αφού εκτονωθούν να πάνε να ψηφίσουν τον επόμενο απατεώνα που θα έρθει να τους κάτσει στο σβέρκο φορώντας το χαμόγελο του στοργικού πατριώτη· αυτοί λοιπόν οι τελευταίοι των μοϊκανών πρέπει να λυγίσουν, να εξευτελιστούν, να απομονωθούν, να συκοφαντηθούν για να μπορέσει ο βασιλιάς να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι κυβερνήτης, έστω και πάνω στα ερείπια που ο ίδιος δημιούργησε.
Δεν είμαστε το είδος των ανθρώπων που πιστεύει στον απόλυτο διαχωρισμό καλού και κακού. Όπως δεν πιστεύουμε ότι η κρίση είναι ένα καιρικό φαινόμενο και οι εξουσιαστές αθώοι μετεωρολόγοι που προσπαθούν να μας προστατέψουν από τις παρούσες και τις επερχόμενες καταιγίδες, έτσι δεν πιστεύουμε ότι τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα είναι η ενσάρκωση του παράδεισου στη γη. Σο κίνημά μας έχει μεγάλες αδυναμίες γιατί βγαίνει μέσα από τη μήτρα ενός κόσμου ξεφτίλας, εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης, σταρχιδισμού και κομπλεξικής μικρότητας και αναπόφευκτα αυτόν τον κόσμο, όπως όλοι, τον κουβαλάμε μέσα μας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε αλάθητοι. Σο αλάθητο το διεκδικούν μόνο ο Πάπας, ο Αρχιεπίσκοπος, τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου και οι απατεώνες που μας «κυβερνάνε». Λέμε απλώς, σε όλους τους τόνους, ότι δεν κάνουμε πίσω στον αγώνα μας να γίνουμε ελεύθεροι και άνθρωποι.
την καπιταλιστική κοινωνία τη ζυγίσαμε, την καταλάβαμε
και τη βρήκαμε λειψή
τις υποτιθέμενες χάρες και υποσχέσεις της τις κατουράνε οι σκύλοι
το παρόν και το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που θα έχουν το θάρρος να συγκρουστούν μαζί της
και σ’ αυτόν τον αγώνα ακόμα και το παρελθόν θα διορθωθεί!
Ομάδα αυτομόρφωσης μιας κατάληψης που δεν έχει πεθάνει