[Το παρακάτω κείμενο μας ήρθε με mail στις 15/2/13 και το δημοσιεύουμε]

Σας αποστέλλω τούτη την σύντομη ανώνυμη επιστολή με την επιθυμία να δημοσιευτεί στον ιστότοπό σας pat61.squat.gr καίτοι ενδέχεται να διαφυλάξετε τις αντιρρήσεις σας προς την αναπτυχθείσα προσέγγιση. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων διά την ανάγνωση. Η παρατιθέμενη ηλεκτρονική διεύθυνση δεν θα μού χρησιμεύσει σε άλλην περίσταση -απεναντίας παύει τούδε να υπάρχει.

* * *

“Πολυκατοικία Παπαλεονάρδου
Περιοχή : οδός Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
Έτος : 1925
Περιγραφή : Η πολυκατοικία Παπαλεονάρδου, στην γωνία των οδών Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, οικοδομήθηκε το έτος 1925, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη (1892-1969), αποφοίτου της γερμανικής σχολής του Berlin-Charlottenburg, εκπροσώπου ενός ιδιόρρυθμου δυναμικού νεοακαδημαϊσμού, που προωθεί μια σύνδεση παλαιοτέρων και νεοτέρων μορφών, με παλινδρομήσεις ανάμεσα στο μοντέρνο και το κλασικό.”

Ερωτώ ίσως στο κενό : Ποιες είναι οι αιφνίδιες σκοπιμότητες ‘χειροτόνησης’ ενός κτηρίου ωσάν ‘βίλα Μαρίας Κάλλας’ εφ’ όσον το κτίσμα τούτο τελεί αναδιεκδικούμενο (reclaimed επί το αγγλικότερον) από ελευθεριακές προσωπικότητες, και ποιός είναι κείνος ή κείνη που θα περισώσει τον βίο της ίδιας της υψιφώνου την οποίαν κ’ εμπλέκουν στους τρέχοντες σχεδιασμούς αστικής πολιορκίας του κτίσματος και τής αναπόφευκτης επανεγκατάλειψής του;

Κατ’ αρχάς επιτρέψτε μου να τονίσω ότι τρέφω ακατανίκητο πάθος γιά ό, τι μπορεί ευθύς να ονομαστεί Όπερα. Αχ οι λάτρεις της όπερας ! Πόσο κατεψυγμένοι πρέπει να φαινόμαστε στα μάτια των νεοτέρων … Εμείς, και τα γραμμόφωνα του παρελθόντος, σαν να ακούω κάποιους να λένε. Κ’ όμως πρόκειται (ή ίσως και να επρόκειτο, σε παρελθόντα χρόνο) γιά μιαν τέχνη σαγηνευτική, καίτοι εγκλεισμένη στην αστική τάξη -ομιλούσα σε άπαντες την γλώσσα του αστείρευτου θερμού πάθους.

Και χωρίς να έχω καμμία διάθεση να ιεραρχώ την σπουδαιότητα κάποιων ερμηνευτών ωσάν δήθεν ανωτέρα έναντι ετέρων λοιπών, ασφαλώς διαβλέπω όπως και τόσο πολλοί στον κόσμο, πως η Μαρία Κάλλας συνεισέφερε τα μάλα στην ερμηνεία ενός σημαντικού οπερατικού ρεπερτορίου. Την έκαμνε καλά την δουλειά της. Και διά τούτο αξίζει να την ακούσουν οι νεότεροι.

Το όνομα Κάλλας όχι, δεν είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, αντιθέτως υπήρξε μετατροπή τού αρχικού επωνύμου από τον ίδιο τόν πατέρα της Γιώργο το 1929, ο οποίος διατηρούσε φαρμακείο εις την Νέα Υόρκη και θέλησε να συντομεύσει το Καλογερόπουλος (αλήθεια : να έχει αναχθεί το φαρμακείο κείνο σε ‘αφιερωματικό μουσείο’ μέσ’ στο δημοφιλές Μανχάταν, μια και το περιεδιάβη η Ντιβίνα κατά τα παιδικά της χρόνια; αστεία πράγματα). Το 1937 η Ευαγγελία η μάννα δηλ., παίρνει των ομματίων της και γυρνά άρον άρον στην Ελλάδα, γινόμενη ξανά Καλογεροπούλου. Λίγο μετά την διαφαινόμενη διακοπή της Κατοχής (διότι ουδέποτε εξηφανίσθη στ’ αλήθεια η κατοχική τάξη στον τόπο όπου έτυχε να γεννηθούμε κάποιοι) η ανερχόμενη και φιλόδοξη πάντοτε νεαρή υψίφωνος (σοπράνο, καταπώς λέμε) εν μέσω ομολογούμενης υπονόμευσής της εις την λεγόμενη σήμερα ‘Εθνική’ Λυρική Σκηνή κ’ έχοντας δεχθεί τα πυρά ομοτέχνων της -όσων δηλ. την έλουζαν με τον ατιμωτικό τίτλο της συνεργάτιδος των δυνάμεων του Άξονος – πήρε των ομματίων της κ’ έγινε και πάλι Κάλλας μεταβαίνοντας πίσω στην γενέτειρά της, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκτοτε, η σταδιοδρομία της υπήρξε ολοένα πιο ανοδική, ολοένα πιο λαμπρή, και όχι αδικαιολόγητα εφ’ όσον η ίδια πάλεψε στον μέγιστο βαθμό να αναρριχηθεί στο καλλιτεχνικό τούτο στερέωμα με πολλή και πλούσια μελέτη και συνάψεις κορυφαίων γνωριμιών.

Σήμερα, ή μάλλον εδώ κ’ αρκετά έτη, η καμώμενη την ‘προασπίστρια’ της κληρονομιάς της διάσημης υψιφώνου ‘Εταιρεία γιά το κτήριο της όπερας &της ακαδημίας λυρικής τέχνης…’ είναι ανάμεσα στους παράγοντες οι οποίοι διατείνονται την πρόθεση να εφ-εύρουν μιαν στέγη γιά τις διακηρυσσόμενες προσδοκίες τους, διακηρύξεις οι οποίες τους κρατάνε βεβαίως χρηματοδοτουμένους εκ του μηδενός κόπου και τους συντηρούν επιπλέοντες εις τον αφρό μιάς αστικής αφρόκρεμας, δίχως να προασπίζονται τίποτε άλλο πέραν των φίλαυτων επιδιώξεών τους.

Μα ας υποθέσουμε ότι έχω υποπέσει σε ατόπημα, και αντιθέτως θα λάμψει εκ του αποτελέσματος (ή διά της απουσίας της;) η διακηρυγμένη τους λατρεία της Τέχνης (αστεία πράγματα ενόσω όμοιες βλέψεις λιγουρεύονται την άντληση κεφαλαίων και μόνον).

Διάβασα προσεκτικά πρό ημερών ένα ελευθεριακό ανακοινωθέν σας (τό λοιπόν, ανήκω στους ‘λοιπούς ενδιαφερομένους’), διά του οποίου προειδοποιούσατε με συνεκτικό ειρμό γιά τις εξαπολύσεις πληγμάτων που εφεξής δεχθήκατε εις βάρος της κοινότητάς σας. Ενδεικτικώς παραθέτω :

“Ο πιθανοί Ανάδοχοι της περιόδου αυτής (2010) σύμφωνα με την ίδια έκθεση ήταν: (α) η «Εταιρεία γιά το κτήριο της όπερας και της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης “Μαρία Κάλλας”» γιά την στέγαση του Μουσείου «Μαρία Κάλλας» και (β) η κατασκευαστική εταιρία «Γηγερτόν ΑΕ». Και οι δύο αποσύρθηκαν της προσφοράς την ίδια περίοδο, η πρώτη με δημόσια ανακοίνωση στις 26/02/10, έπειτα από παρέμβασή μας.”

Μολαταύτα, και μ’ όλο τον σεβασμό, επιτρέψτε μου να αντιπαραβάλω ότι στο ‘όραμα’ της ως άνω ‘Εταιρείας γιά το κτήριο της όπερας &της ακαδημίας λυρικής τέχνης…’ δεν παύει να συμπεριλαμβάνεται ένα κτίσμα φερόμενο ωσάν τούτο το οποίο εσείς αναδιεκδικήσατε. Ενδεικτικώς παραθέτω :

“Η Ακαδημία Λυρικής Τέχνης, δυστυχώς, διά λόγους καθαρά τεχνικούς, δεν μπορεί να γίνει δίπλα στην όπερα όπως το οραματισθήκαμε, γι’αυτό προσανατολιζόμαστε σε ένα κτήριο μεγάλης ιστορικής αξίας και άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή της Maria Callas.”

Είναι συνεπώς στην διακριτική μας ευχέρεια να συμπεράνουμε πως οι ιθύνοντες τού υπό ανέγερση συμπλέγματος αστικού πολιτισμού στο φαληρικό δέλτα γιά την νέα Λυρική Σκηνή, επί συνόλου δωρεών και νεόδμητων οικοδομημάτων του ιδρύματος ‘Σταύρος Νιάρχος’, απέρριψαν ευγενικά την ανάμειξη τής ως άνω Εταιρείας μέσ’ στα ίδια τους τα πόδια. Μα ας μην κρούω κανέναν κώδωνα, διότι ο κίνδυνος ήρθε κιόλας στο κατώφλι σας.

Απλώς και μόνον πιστεύω ότι οι παρεμβάσεις σας (φέρ’ ειπείν του ήθους που καταγράφηκε στο βιντεοσκοπημένο άτυπο διάβημά σας προς το Διοικητικό Συμβούλιο του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου) δεν θα πρέπει να εξαντλούνται μονάχα ενώπιον των επιφορτισμένων με το θεαθήναι της ‘προάσπισης’ κληροδοτημάτων του ως άνω πολυβασανισμένου Ταμείου, καίτοι ιδιοκτησιών εγκαταλελειμμένων στην φθορά της απραξίας των ίδιων των προασπιστών τους, μήτε μονάχα προς τους φορείς τού Δήμου Αθηναίων (όπου και ασφαλώς έχει τελεστεί μεγίστη καταλήστευση δημοσίων πόρων), αλλά απεναντίας να επαναπροσδιοριστούν οι παρεμβάσεις σας εξίσου ενώπιον όσων εποφθαλμιούν το κτίσμα στο οποίο δώσατε σώμα ελευθεριακό. Εκτός κι αν κρίνετε σεις πως ποικίλα αλλοτινά πρόσωπα δεν εποφθαλμιούν την στέγη σας. Τι ζητώ κ’ εγώ. Ναι, είναι ο δικός σας ό κόπος που τίθεται σε αυτενέργεια – όχι ο δικός μου. Αλλά μια κ’ οι αλλοτινοί ενοικιαζόμενοι τοίχοι ετεροβαπτίστηκαν ωσάν μιά ‘βίλα’ δεν είχα παρά να σχολιάσω το γιατί, από μιαν προσέγγιση μεμονωμένη κ’ ελπίζω ουχί άστοχη διά τις προσπάθειές σας.

Κ’ εάν εν τέλει η δική σας ή κοινότητα βαπτίζεται με κούφια λόγια τού αέρα εταίρα φθισική και παραστρατημένη (κ’ όλοι μας καταλαβαίνουμε από τί έχει παραστρατήσει, ή από ποίους αποκαλείται εταίρα), λέγω να μην επιτρέψουμε να θυσιαστεί ωσάν άλλη Τραβιάτα μα εντός του κτίσματος των οδών Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά να χτισθεί με την δική μας θερμή ευχή ένα τόλμημα που δεν θα μπορεί ποτέ να πληγεί από την φυματίωση της αστικής τάξης. Αχ η σύγχρονη Τραβιάτα ! Ποιά να είναι; Εφεξής τό να παραστρατούμε, αλλά να μην θυσιαστούμε.

SEMPRE LIBERA, και ‘η’ Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, μα πιότερο ‘η’ ζωή μας. Πάντα λεύτερη.

χ.τ. χ.χ.