«Κανένα εμπόδιο δεν μας σταματά, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη» διατυμπάνιζε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, απευθυνόμενος «στη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας…τους νοικοκυραίους». Με την επισήμανση, προφανώς, ότι «δεν θα σταματήσουμε αν δεν τελειώσουμε αυτά που αρχίσαμε». Ένα μήνυμα σαφές με παραλήπτες όλους όσοι δεν συστρατεύονται στην «εθνική προσπάθεια», δε βάζουν πλάτη για να «βγει η Ελλάδα από την κρίση», δεν πείθονται από τα κούφια λόγια του «οι Έλληνες ενωμένοι μπορούν». Ένα μήνυμα σαφές με παραλήπτες όλους όσοι προσπαθούν να «ανακόψουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη» όπως δήλωσε ο υπουργός δημόσιας τάξης Δένδιας μετά την εκκένωση της Villa Amalias. Ένα μήνυμα σαφές με παραλήπτες όλους όσοι διασαλεύουν την κοινωνική συνοχή που τεχνουργεί, υπό το δόγμα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», η ιερή φάλαγγα του Νόμου και της Τάξης.
Αυτό που έχει τροχιοδρομηθεί από τα ιερατεία του νεοφιλελευθερισμού και τα οποία φωνασκούν ότι τίποτα δεν τους σταματά, δεν είναι άλλο από την «κάθαρση», προκειμένου να ξεκινήσει απρόσκοπτα ο καινούριος κύκλος της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Μια «κάθαρση» που έρχεται ως επιμύθιο, ως ο επίλογος στο μύθο που έχει παρουσιαστεί από την κυριαρχία αναφορικά με τα αίτια της πολυεπίπεδης κρίσης που διατρέχει τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Ο στόχος της «κάθαρσης» διττός. Αφενός με υλικούς όρους, μέσα από το ξεσκαρτάρισμα του πλεονάζοντος εργατικού πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, κατά το σχέδιο «εκκαθάρισης» μεταναστών Ξένιος Ζεύς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εν συνεχεία, σε επίπεδο συμπεριφορών, νοοτροπιών και λογικών που είτε αποκλίνουν είτε παρεκκλίνουν από αυτό που επιτάσσει «η κρίσιμη συγκυρία στην οποία βρίσκεται η χώρα».
Σε αυτό το σημείο είναι που έρχεται και εφάπτεται, σε έναν πρώτο χρόνο, η χρησιμοποίηση της λέξης «ανομία». Στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε, όποιος παρεκκλίνει από το μονόδρομο που έχει χαραχτεί εις βάρος των ζωών μας εδώ και τρία χρόνια, όποιος αμφισβητεί, όποιος αντιστέκεται στη Μια και Μοναδική Αλήθεια του κράτους και του κεφαλαίου, θα αντιμετωπίζεται ως εκτός νόμου, ως ά-νομος, δεχόμενος την άγρια καταστολή από τους -ένστολους και μη- φρουρούς του νόμου και της τάξης.
Από τις δηλώσεις του, τότε υπουργού υποδομών, Ρέππα για «χώρα με ταυτότητα ανομίας» σχετικά με την άρνηση πληρωμών διοδίων και εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Από το σπάσιμο της απεργίας στη Χαλυβουργία μέχρι την αντίσταση των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και τις δηλώσεις του υπουργού δημόσιας τάξης Δένδια ότι «όπως και στη Χαλυβουργία, έτσι και σε κάθε άλλη υπόθεση η νομιμότητα θα επιβληθεί» καθώς «η χώρα έχει αρχίσει να διολισθαίνει σε καθεστώς πλήρους ανομίας». Από το σπάσιμο της κατάληψης των εργολαβικών υπαλλήλων στο ΑΠΘ και τις «σκηνές ανομίας και χουλιγκανισμού» που είχαν παρατηρηθεί. Από την εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias, την κατάλυση του ασύλου του Οικονομικού Πανεπιστημίου και την επιδρομή των μπάτσων σε στέκια αριστερών παρατάξεων, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ και τον ραδιοφωνικό σταθμό 98FM, την εκκένωση της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά μέχρι την εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη. Τα γνωστά σε όλους μας πλέον ως «εργαστήρια ανομίας». Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι στην υπόθεση του κυκλώματος για την οργάνωση και διακίνηση ναρκωτικών στο Βόλο, ο Δένδιας μιλούσε για παρανομία και όχι ανομία;
«Θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού! Γιατί βρισκόμαστε όλοι σήμερα σε πόλεμο επιβίωσης. Κι όπως ξέρετε, στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι. Όλοι προσεύχονται!»
Α. Σαμαράς, Δ.Ε.Θ. 2011
Πέραν αυτού, η ταύτιση της «ανομίας» με το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, σε έναν δεύτερο χρόνο, έρχεται να επιτελέσει και την άλλη λειτουργία της. Ανομία αυτή τη φορά όχι αναφορικά με την απουσία του νόμου, αλλά ανομία ως σύγκρουση αξιών και αρχών. Ο λόγος περί «δυνάμεων ανομίας και χάους» παρουσιάζει τις καταλήψεις ως Κυκλώπεια Γη χωρίς ίχνος κοινωνικής οργάνωσης και τους αναρχικούς/αντιεξουσιαστές ως άγριους, μωρούς, παιδιά, άμυαλους, μαλακισμένα, και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του καθενός. Η αλληλεγγύη, η ισότητα, η αυτοοργάνωση, η συλλογική διαχείριση αναγκών και επιθυμιών, ως βασικές αξίες που διαπερνούν το εν λόγω κίνημα παραγκωνίζονται σκοπίμως από τον κυρίαρχο λόγο.
Και πως να μην παραγκωνίζονται οι συγκεκριμένες αξίες, όταν η νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα, λειτουργώντας με όρους πολιτικής αλήθειας, εξυμνεί ως καταστατική αρχή κίνησης της κοινωνίας τον ανταγωνισμό. Όταν στο πλαίσιο της ικανοποίησης των ατομικών συμφερόντων, ο πόλεμος εναντίον όλων γίνεται καθεστώς. Όταν η κοινωνική ανισότητα παρουσιάζεται ως έμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και όχι ως απότοκο ενός συστήματος βασισμένου στην εκμετάλλευση. Όταν η «αλληλεγγύη» εντός του καπιταλισμού λογίζεται ως οίκτος ή ως φιλανθρωπικό έργο «σημαινόντων» κυρίων και «σημαινουσών» κυριών. Όταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παρουσιάζεται ως το ιστορικό και αναπόδραστο παρόν μας.
Η ομογενοποίηση διαφορετικών χαρακτηριστικών και κοινωνικών ομάδων (οροθετικές/παρεμπόριο/μετανάστες/εργαζόμενοι/κάτοικοι/καταλήψεις/αναρχικοί-αντιεξουσιαστές) υπό τον ασαφή τίτλο ανομία, αποσκοπεί προφανώς στην απονοηματοδότηση των περιεχομένων των διαφόρων αγώνων και των αιχμών που ο καθένας από αυτούς θέτει. Συντελεί ωστόσο και σε μια άλλη ταυτόχρονη διαδικασία.
Στην ολοκλήρωση της «κάθαρσης» των παθημάτων μας, αυτών των φοβερών, μιαρών και ελεεινών συμπεριφορών, των μικροσυμφερόντων και των συντεχνιακών διεκδικήσεων –κόντρα προφανώς στο «γενικό/εθνικό» καλό- «που μας έφεραν ως εδώ». Σε μια συγκυρία που μυρίζει μπαρούτι, όπου τα πάντα μπορούν να κινηθούν από το αδύνατο στο αναπόφευκτο χωρίς καν να σταματούν στο απίθανο, το κράτος μας εγκαλεί σε ομολογία νομιμοφροσύνης απέναντί του. Εγκαλούμαστε να αναγνωρίσουμε τα ανεκτά -και διαρκώς μεταβαλλόμενα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης- δημοκρατικά όρια των μελλοντικών μας αντιδράσεων από τη μια, και το κράτος ως τον μοναδικό εγγυητή της νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης από την άλλη.
"ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή…"
Στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού, το κυνήγι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου συνιστά δίωξη πολιτικών θέσεων και πεποιθήσεων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η δίωξη δεν περιορίζεται επ' ουδενί μόνο στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά κλείνει το μάτι σε όλους όσοι παρεκκλίνουν από τη κυρίαρχη λογική.
Σε αυτή τη συνθήκη, της σαρωτικής και πολυδιάστατης επέλασης του κεφαλαίου, δεν έχουμε παρά να εντείνουμε την πάλη μας ενάντια στην εξατομίκευση, στην εκμετάλλευση, στην εξαθλίωση και στη μιζέρια που αυτός ο γαμημένος κόσμος παράγει και αναπαράγει. Μέσα από αυτή τη διαρκή πάλη δομούνται οι σχέσεις ισότητας, οι σχέσεις αλληλεγγύης, οι σχέσεις κοινοκτημοσύνης. Μέσα από αυτή τη διαρκή πάλη οι αξίες της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της συλλογικοποίησης των αναγκών μας αποτελούν τους συντακτικούς κανόνες πάνω στους οποίους δομείται η πρότασή μας για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας. Στο δρόμο για την κοινωνική και ταξική επανάσταση, φωνάζουμε δυνατά:
Τα πάντα μας ανήκουν.
Τα θέλουμε όλα και για όλους
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Αλληλεγγύη στον κόσμο του αγώνα.
Χορός της Καρμανιόλας
Γενάρης 2013