Εκτός των άλλων διασκεδαστικών που μας στόλισε ο στρατηγός Δένδιας στις δηλώσεις του μετά την έφοδό του στο κτίριο της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά ανέφερε και το ότι η κατάληψή μας… «συνιστούσε μία διαρκή προσβολή στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, όπως και μία διαρκή πρόκληση εις βάρος του ελληνικού πολιτιστικού προτύπου*»
Όχι δεν πρόκειται για αυτοσχεδιασμούς μπροστά στις κάμερες ενός τυχάρπαστου (ακρο)δεξιού. Πρόκειται για δηλώσεις ενός υπουργού που προφανώς ήταν έτοιμες και επεξεργασμένες για να κατατεθούν την κατάλληλη στιγμή. Αλήθεια, ποιος είναι αυτός ο κύριος που θεωρεί πως υπάρχει ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο σε μία κοινωνία; Αλήθεια ποιος είναι αυτός που υλοποιεί την κάθαρση των «άλλων» πολιτιστικών αναφορών μέσα σε μια κοινωνία; Ποιος είναι αυτός που θέλει να αφαιρέσει τον πλούτο και την πολυμορφία σ την αισθητική μιας κοινωνίας; Ποιος είναι αυτός που μας μιλά για πρότυπα στους τρόπους έκφρασης και δημιουργίας; Ποιος είναι αυτός που θα μας επιβάλλει τον δικό του εθνικό πολιτισμό και την δική του εθνική αφήγηση για την τέχνη και την ιστορία; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει και διατάζει για το τι είναι και τι δεν είναι πρότυπο πολιτισμού;
Όχι δεν μας εκπλήσσουν οι ακροδεξιές, συντηρητικές και φασιστικές ιαχές του στρατηγού Δένδια. Ούτε η τοποθέτησή του στη θέση του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ σε μια περίοδο όπου το σύστημα κινείται προς έναν νέο ολοκληρωτισμό που απαιτεί ΕΝΑ πρότυπο και ΜΙΑ αλήθεια: αυτή της φασιστικής ρητορείας κι επιβολής.
Αντιθέτως, θαυμάζουμε (!) τον πολιτισμό που έχουν διαμορφώσει όλοι αυτοί οι ιθύνοντες νόες του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης με βάση το ιστορικό ελληνικό πρότυπο. Θαυμάζουμε λοιπόν την αισθητική των αστέγων στους δρόμους, συγκινούμαστε από την αισθητική της φιλανθρωπίας των δήμων και των κομμάτων, μένουμε άφωνοι μπροστά στους (από)ηχους των καθημερινών αυτοκτονιών, εντυπωσιαζόμαστε με την μεγαλοψυχία των εκλεκτών της ελληνικής αστικής τάξης να προσφέρουν τον οβολό τους στους καταραμένους έξω από το Μέγαρο Μουσικής και τη Λυρική Σκηνή, τρίβουμε τα μάτια μας μπροστά σ τις μακέτες του ιδρύματος Νιάρχου για τους πολυχώρους εμπορίου και θεάματος στο δέλτα Φαλήρου, νιώθουμε ασφαλείς στις γειτονιές μας όταν ακούμε για ανάπτυξη κι ανάπλαση ακόμη κι αν αυτό σημαίνει η γειτονιά μας να γίνει νεκροταφείο, σοκαριζόμαστε μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεών μας όταν βλέπουμε αιμόφυρτους τους απεργούς, τους διαδηλωτές και τους καταληψίες από τη λυσσαλέα βία των αστυνομικών, αναζωογονούμαστε όταν εισπνέουμε την μυρωδιά της αιθαλομίχλης, νιώθουμε ευτυχείς -εμείς και τα παιδιά μας- για τις καρκινογόνες επενδύσεις εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική, αισθανόμαστε τυχεροί που ο πρόεδρος Φωτίου έχει ρημάξει τα ασφαλιστικά μας ταμεία και ευελπιστεί πως θα τα ξαναγεμίσει …εις υγείαν της Μαρίας Κάλλας.
Κι όμως, εκεί που κανείς έως τώρα δεν ήξερε τίποτα για το κτίριο Παπαλεονάρδου (ένας από τους πρώτους μεγάλους ιδιοκτήτες ατμοπλοϊκής εταιρείας στη ελληνική ναυτική οικονομία), οι στρατηγοί Δένδιας και Φωτίου θυμήθηκαν πως κάποτε από αυτό το κτίριο πέρασε ως φιλοξενούμενη και η Μ. Κάλλας. Θυμήθηκαν τον «πρότυπο ελληνικό πολιτισμό» και τον έκαναν μπαϊράκι. Βάφτησαν το κτίριο «Villa Μαρία Κάλλας» σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι στο οποίο από τη μια εγκαλούν την κοινωνική μνήμη (Κάλλας) και από την άλλη διατηρούν ζεστά τα συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά που γέννησαν τις τελευταίες ημέρες με την προπαγάνδα περί ανομίας σε ένα άλλο αυτοοργανωμένο εγχείρημα της γειτονιάς μας. Λες και οι στρατιές των ανέργων και των λεηλατημέων της κοινωνίας ξυπνούν κάθε μέρα με όπερα ή αναπολούν τις εμφανίσεις της ντίβας στη Σκάλα του Μιλάνου και στην Όπερα των Παρισίων…
Το κτίριο Παπαλεονάρδου δεν προξένησε ποτέ έως τις μέρες μας τέτοιο ενδιαφέρον αφού η «ιστορία» του δεν ενδιέφερε κανέναν (το ίδιο το ΝΑΤ το έχει εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες). Το ελληνικό πολιτιστικό πρότυπο δεν «πωλούσε» ή δεν απέφερε κέρδη. Περιέργως όμως στις ημέρες μας, το «πρότυπο» απέκτησε χρηματική και κατασταλτική αξία. Η αξιοποίησή του σημαίνει χρήμα, κέρδος, εισιτήρια, καταστολή. Και με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε τι εννοεί ο στρατηγός Δένδιας όταν μιλάει για πολιτισμό. Τον πολιτισμό του χρήματος, του εμπορεύματος και της καταστολής.
Απέναντι σε αυτόν τον νεκρό πολιτισμό εμείς παραμένουμε συνειδητά εχθρικοί, στήνοντας τον δικό μας πολιτισμό, δοκιμάζοντας τη δική μας αισθητική, τις δικές μας προσωπικές ιστορίες, την ίδια μας την γνώση, τα δικά μας πρότυπα (απαλλαγμένα από κατασκευασμένες ιστορικές αλήθειες, εθνικές αυθεντίες κι άλλους ευφάνταστους μύθους). Η «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» της κατάληψης Σκαραμαγκά αποτελεί κομμάτι αυτού του πολιτισμού που λειτούργησε στο κτίριο μετά την κατάληψή του. Προ(σ)καλούμε λοιπόν αυτούς που μιλάνε για εμάς δίχως εμάς να κάνουν πρώτα μια μικρή ανασκόπηση των δημοσιεύσεων στο blog της κατάληψης. Εκεί θα διαπιστώσουν πως ο πολιτισμός της ελευθερίας υπήρχε μέσα στο κτίριο πριν έρθουν αυτοί να μας μιλήσουν για τον πολιτισμό της εξουσίας. Από τον Μάρτη του 2009, στο κτίριο της οδού Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά υπήρχε ο πολιτισμός της αυτοοργάνωσης, της αλληλοκατανόησης, της ισοτιμίας, του μοιράσματος, της χαριστικότητας, της συνδιαμόρφωσης, της προσωπικής και ομαδικής έκφρασης με τα σώματά μας, τα κείμενά μας, τις παραστάσεις μας, τους αυτοσχεδιασμούς μας, τις συνελεύσεις μας και κάθε τι που απαρτίζει την ολότητα ενός απελευθερωμένου χώρου.
Ως μέρος λοιπόν της κατάληψης, η «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» ανέλαβε την πλήρη αναμόρφωση μέρος του τρίτου ορόφου της Σκαραμαγκά μετατρέποντάς το με πολύ κόπο και μεράκι από μια εγκαταλειμμένη και μουχλιασμένη ζώνη σε μια ζεστή και ζωντανή σάλα δημιουργίας, χορού και άθλησης. Εκεί στεγάσαμε και στεγάζουμε ακόμα τα όνειρά μας και το δημιουργικό κομμάτι των υπάρξεών μας: μαθήματα και παραστάσεις χορού και θεάτρου, μαθήματα σωματικής έκφρασης και σωματικής άσκησης, δίχως χρηματικές προϋποθέσεις και οικονομικά ανταλλάγματα. Πλάι μας έδεσε η πίστα αναρρίχησης και το εργαστήρι ραπτικής με αποτέλεσμα να γίνουμε ένας όροφος άνομης τέχνης, άθλησης και πολιτισμού, ένας όροφος με αδιαχώριστες λειτουργίες από τις υπόλοιπες άνομες δραστηριότητες της κατάληψης.
Ο στρατηγός Δένδιας δεν είναι αδιάβαστος, είναι ένας απλός συκοφάντης που υλοποιεί κρατικές κατασταλτικές στρατηγικές. Πήρε πολυβόλο και νομίζει πως θα παρελαύνει στις ζωές μας.
Αλληλεγγύη σε όλους τους άνομους αγωνιστές της ελευθερίας
ένας σύντροφος από την ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης
*Αντιγράφουμε από το wikipedia σχετικά με το κτίριο της κατάληψης Σκαραμαγκά και επισημαίνουμε -για αρχή- την «άγνοια» του υπουργού σχετικά με την αρχιτεκτονική ιστορία του κτιρίου και τις ευρωπαϊκές επιρροές του (ναι ξέρουμε το Art Nouveau αποτελεί κι αυτό ελληνικό πολιτιστικό πρότυπο!):
Η επιβλητική Πολυκατοικία Παπαλεονάρδου, όπου έζησε τα νεανικά της χρόνια η Μαρία Κάλλας, οικοδομήθηκε γύρω στο 1925, με μορφολογικές επιρροές του ευρωπαϊκού ρυθμού Αρ Νουβό (γερμ. Jugendstil) της εποχής εκείνης, σε σχέδια του αρχιτέκτονα καθηγητή του ΕΜΠ Κωνσταντίνου Κιτσίκη (1893 – 1969).