[Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται σε παρεμβάσεις στις γειτονιές του 6ου διαμερίσματος.]

Στις αρχές Νοεμβρίου, οργανωμένοι χρυσαυγίτες μαζί με ρατσιστές κατοίκους της περιοχής ξαμολήθηκαν στους δρόμους της Αχαρνών και της Μ.Βόδα όπου τραμπούκισαν, κυνήγησαν, χτύπησαν σοβαρά μετανάστες και κατέστρεψαν  αρκετά από τα μαγαζιά τους.  Αφορμή για αυτό το ξέσπασμα μίσους ήταν ο τραυματισμός με μαχαίρι ενός καταστηματάρχη της περιοχής, δίχως να αφαιρεθούν χρήματα ή αντικείμενα, όπου σύμφωνα με το θύμα δράστης της επίθεσης ήταν κάποιος… «σκουρόχρωμος». Το γεγονός ότι ποτέ και κανένας δεν έμαθε τελικά αν ο δράστης ήταν μετανάστης ή όχι, δε λειτούργησε αποτρεπτικά στο να επιδοθεί σ’ ένα άγριο πογκρόμ στις γειτονιές των Πατησίων μία δράκα «αγανακτισμένων» ελλήνων ρατσιστών. Δεν χρειάζονταν διαπιστευτήρια, το «πλήθος» ούτως ή άλλως ζητούσε αίμα…

Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να αναζητήσουμε εάν ο δράστης ήταν αρκετά ανοιχτόχρωμος, επαρκώς έλληνας, χριστιανός ή σατανιστής. Γιατί για όλους αυτούς τους κατοίκους που συμμετείχαν στο πογκρόμ ή έκαναν «πλάτες» στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, δεν είχε κανένα νόημα αν ήταν μετανάστης! Ο ελληνικός εθνικός κορμός, άλλωστε, έχει θραφεί εδώ και δεκαετίες με ισχυρές δόσεις ξενοφοβίας, «ελληνικής περηφάνιας» και «ρατσιστικής λεβεντοσύνης». Τελικά, το μίσος ενάντια σε καθετί διαφορετικό, φαίνεται σα να μην χρειάζεται τίποτε άλλο από αφορμές για να εκδηλωθεί… και μερικές δεκάδες χρυσαυγιτών για να οργανωθεί. Άλλωστε, το πολιτικό έδαφος είναι πλήρως διαμορφωμένο. Η επίθεση στον άτυχο κουρέα ακόμα κι αν δεν είχε συμβεί, θα έπρεπε να κατασκευαστεί!

Ο ελληνικός ρατσισμός διυλίζεται εδώ και δεκαετίες στο καζάνι που λέγεται «πατριωτισμός». Προσφάτως, στις τελευταίες εκλογές, πήρε τη μορφή του 7% και μετονομάστηκε σε «εθνικισμός». Σιγά το νέο.

 

«Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι»

Ο εθνικισμός είναι η οργάνωση του ρατσισμού και θεμελιώνεται στη διαφορά και την ανωτερότητα ενός έθνους έναντι των άλλων. Είναι μια θεωρία μίσους που τους τελευταίους δύο αιώνες αποτέλεσε το κατάλληλο ιδεολόγημα για να δικαιολογήσει την ιμπεριαλιστική στρατηγική του κεφαλαίου, να παράξει τους εκατοντάδες αποικιοκρατικούς πολέμους, να καταλήξει σε δύο παγκόσμιους και να στείλει στα θυμαράκια εκατομμύρια ανθρώπους. Και το πιο αστείο απ’ όλα: ο εθνικισμός δεν αποτελεί έμπνευση των φασιστικών και ναζιστικών καθεστώτων του 20^ου αιώνα, αλλά των φιλελεύθερων αστικών δημοκρατιών των προηγούμενων.

Επομένως, αν και δε θέλουν να το παραδεχτούν οι σημερινοί νοσταλγοί του Χίτλερ, οι ιστορικές καταβολές του φασισμού/ναζισμού ανήκουν στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Καθόλου τυχαίο μιας και οι δύο μορφές οργάνωσης του κράτους μοιράζονται τελικά περισσότερα απ’ όσα μερικοί νομίζουν. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί ας δούμε τι συμβαίνει στις πολύπαθες γειτονιές του κέντρου της Αθήνας.

 

Πίσω στις γειτονιές της Αθήνας

Προηγουμένως ισχυριστήκαμε ότι η επίθεση στον κουρέα ακόμη κι αν δεν είχε συμβεί, θα έπρεπε να κατασκευαστεί. Πρόκειται για πεποίθησή μας που εμπνέεται από την ακαριαία αντίδραση της Χρυσής Αυγής να βρεθεί στο σημείο της επίθεσης και να επιδίδεται σε επαναλαμβανόμενα πογκρόμ με την παρουσία και την ανοχή της αστυνομίας σχεδόν κάθε βράδυ σε μία προσπάθεια να τα κεφαλαιοποιήσει κομματικά με την παρουσία κορυφαίων στελεχών της. Θεωρώντας με έναν άτυπο τρόπο πως «όλα εδώ παίζονται».

Μα τι «παίζεται» τελικά στις γειτονιές του κέντρου;

Στην ευρύτερη ζώνη του 6^ου δημοτικού διαμερίσματος της Αθήνας εμφανίζονται συμπυκνωμένα τα βασικά φαινόμενα που γεννά η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού: καθίζηση της αγοράς, μαζικό κλείσιμο μαγαζιών, ανεργία, φτώχεια, παραβατικότητα, τοξικοεξάρτηση, κρατική καταστολή, κοινωνικός κανιβαλισμός, φασίστες. Στοιχεία μίας κοινωνίας που αιμορραγεί ακατάπαυστα… Ντόπιοι και μετανάστες βιώνουν τις ίδιες άθλιες συνέπειες ενός συστήματος που όταν καταρρέει γεννά ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση, ακόμη περισσότερη καταπίεση.

Μέσα σε αυτόν ακριβώς τον ορυμαγδό, έρχεται κράτος και ΧΑ, όχι να «λύσουν κάποιο πρόβλημα», αλλά το ακριβώς αντίθετο: να διαχειριστούν μία κατάσταση κατά το δοκούν και προς όφελός τους. Και όλα αυτά σε ένα κλίμα απόλυτης ιδεολογικής και πρακτικής σύμπλευσης που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο: από τη μία οι νεοναζί πιέζουν το πολιτικό φάσμα προς την εμπέδωση της ατζέντας τους, και από την άλλη μετατοπίζεται συνεχώς η κεντρική πολιτική ατζέντα (κυβέρνηση, ΜΜΕ, αστυνομία κλπ.) προς ακροδεξιές θέσεις και πρακτικές ενσωματώνοντας/νομιμοποιώντας τους νεοναζί. Σε γενικές γραμμές το πολιτικό σύστημα ζέχνει εθνικισμό, ρατσισμό, ομοφοβία, συνωμοσιολογία, νεοφιλελευθερισμό, ολοκληρωτισμό. Ο ναζισμός έχει έρθει για να μείνει;

 

μπάτσοι-χρυσαυγίτες-διπλοθεσίτες

Η φασιστική βία των «αγανακτισμένων κατοίκων» και των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ δεν οδηγεί στην αναίρεση του μονοπωλίου της κρατικής βίας, αλλά στην επικύρωσή της. Δε χτυπά το κράτος αλλά την ίδια την κοινωνία και στοχεύει πρώτα και κυρίαρχα στο να προκαλέσει την παρέμβαση του κράτους και τη σκλήρυνση αυτού[1]. Έτσι επικαλούμενη μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εφαρμόζει την κρατική πολιτική του «Ξένιου Δία» δίχως να χρειάζεται να τηρεί κάποιες θεσμικές προϋποθέσεις, νόμους δικαίου κλπ. Το πρωί η αστυνομία συλλαμβάνει και ξυλοκοπεί, το βράδυ οι χρυσαυγίτες μαχαιρώνουν. μπάτσοι-χρυσαυγίτες-διπλοθεσίτες. Από την άλλη κατασκευάζονται οι όροι εφαρμογής ενός άτυπου στρατιωτικού νόμου στην περιοχή όπου την αστυνόμευση αναλαμβάνουν πλέον οι τραμπούκοι χρυσαυγίτες, εκκενώνοντας το κράτος από τη παραδοσιακή κατασταλτική λειτουργία του: «αφού μπορούν να φαγωθούν μεταξύ τους, δεν χρειάζεται να τους ελέγχω».  Το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα είναι η πλήρης εφαρμογή αυτής της πολιτικής στρατηγικής.

 

«Κουτσοί, στραβοί…»

Η περιφερόμενη καράφλα του Παναγιώταρου, οι συγκεντρώσεις της ΧΑ στη Νιόβης[2], το ρατσιστικό συσσίτιο στην πλ. Αττικής κλπ. αποτελούν προσπάθειες διεύρυνσης του μοντέλου του Αγ. Παντελεήμονα σε ευρύτερες ζώνες του κέντρου. Αποτελούν όμως και κάτι ακόμα σημαντικότερο.   

Η πολιτική των φασιστών, των επιφορτισμένων με τα καθήκοντα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, δεν είναι απλά «έξω όλοι οι ξένοι». Η ΧΑ επικαλείται συνεχώς τον λεγόμενο «αφελληνισμό» των περιοχών αυτών για να δικαιολογήσει τα πογκρόμ και τις καταδρομικές επιθέσεις σε σπίτια και στέκια μεταναστών. Ποιος όμως πραγματικά πιστεύει πως οι «Έλληνες» θα επιστρέψουν σε αυτές τις περιοχές; Αυτό δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος![3] Αποτελεί, απλά, μία ουτοπική διακήρυξη της ακροδεξιάς προσπαθώντας να «ξεχειλώσει» την πολιτική ατζέντα της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ. Το ζήτημα δεν είναι η λύση κάποιου προβλήματος, αλλά η κατασκευή μίας νέας χωροθέτησης, η κατασκευή νέων ειδικών ζωνών όπου οι πληθυσμοί (ασχέτως αλλοδαπής ή ημεδαπής καταγωγής) θα επιβιώνουν περιθωροποιημένοι υπό ένα καθεστώς πλήρους κοινωνικής εξαίρεσης. Οι μετανάστες είναι η αρχή και ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση: δίχως χαρτιά, δίχως εργασιακά δικαιώματα, σε απόλυτη εργασιακή επισφάλεια, τρομοκρατία στο δρόμο, στη γειτονιά, στο σπίτι… Οι ζωές τους συγκροτούνται στη βάση ενός «ορίου» που ξεπερνά τα συνήθη «κοινωνικά περιθώρια». Οι ζωές τους βρίσκονται στην «κόψη του ξυραφιού»· μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Είναι οι μοντέρνες φυλακές που μας έχουν ετοιμάσει για τις γειτονιές μας. Είναι οι «μικρές» χούντες με συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, είναι τα άτυπα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» στο κέντρο της Αθήνας με ανθρωποφύλακες τους χρυσαυγίτες. Και σε αυτές τις ζώνες, ο «ξένος» δε θα είναι μονάχα ο εθνοτικά διαφορετικός, ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας. Θα είναι επίσης ο άστεγος, η τοξικοεξαρτημένη, η εκδιδόμενη, ο άνεργος, η κομμουνίστρια, ο αναρχικός, ο ομοφιλόφιλος, η λεσβία… Όποιος δε θα είναι με το μέρος του τραμπούκου Παναγιώταρου και τη δολοφονική συμμορία του, θα βαφτίζεται «αλβανική κωλοτρυπίδα» και θα οδηγείται στο Άουσβιτζ. Όποιος δε θα χωράει στο νέο εθνικό «εμείς», όποιος δε θα ταυτίζει το συμφέρον του με το εθνικό συμφέρον του λευκού-έλληνα-άντρα θα «εξοστρακίζεται» και θα εκτίθεται άμεσα στον κίνδυνο του  θανάτου. Όπως τότε.

 

Ζούμε σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης με τη χρεωκοπία να τίθεται συνέχεια ως ο κυρίαρχος εκβιασμός. Μία έκτακτη ανάγκη που καλείται να δικαιολογήσει κάθε απόφαση – οικονομική ή κοινωνική – όσο σκληρή και απάνθρωπη κι αν ακούγεται. Το στρατιωτικό καθεστώς που οραματίζονται οι αυστραλοπίθηκοι ναζιστές αποτελεί την επέκταση των «ζωνών εξαίρεσης» σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Ένα απέραντο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

 

Περί «αντισυστημικότητας»…

Υποσχεθήκαμε και αφήσαμε, όμως, για το τέλος κάτι. Ανάμεσα σε Χρυσή Αυγή και Δημοκρατία υπάρχει ένα σημείο συνάντησης. Την εκλεκτική συγγένεια του φασισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας μπορούμε να την αναζητήσουμε στην ιδεολογία της καπιταλιστικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί το «νόθο παιδί» του (νέο)φιλελευθερισμού: όλοι εναντίον όλων, ανταγωνισμοί σε κάθε κοινωνικό πεδίο, διάκριση ανάμεσα σε επιτυχημένους και αποτυχημένους, ανάμεσα σε άξιες και περιττές. Ελιτισμός, ατομισμός, κατακερματισμός, αποξένωση. Απόλυτη ιεραρχία και «στρατιωτική» πειθαρχία. Τεχνοκρατισμός και εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής. Όσα δηλαδή, τόσα χρόνια μας πάσαραν από την τηλεόραση και τα περιοδικά. Όσα μας μάθαιναν να είμαστε και να κάνουμε στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά, στην οικογένεια, στη διασκέδαση, στο κρεβάτι.

Δε θέλουμε να μιλήσουμε για το τι κάνει η Χρυσή Αυγή, αλλά για το τι είναι.

Είναι κοσμοαντίληψη, είναι το νόθο παιδί του Συστήματος, η «ολοκλήρωση» του Κράτους και του καπιταλισμού.

Η κρίση και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποτελεί την πρόφαση για την μετάβαση στον απολυταρχικό Ολοκληρωτισμό, στην πλήρωση των εξουσιών, στην άμεσα πραγματοποιημένη απόπειρα ολικής κυριαρχίας επί του ανθρώπου. Τότε και σήμερα.

 

…και «δημοκρατίας»

Από τους δημοκράτες του κοινοβουλίου δεν περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μετριοπαθή νερόβραστα θρασίμια σε συσκευασία δουλοπάροικου που ο αντιφασισμός τους αρχίζει και τελειώνει το πολύ σε ανέξοδες δηλώσεις. Τα χρυσαυγιτάκια, τα μπάσταρδα του Κράτους θα είναι πάντα υπό τη σκέπη των Βενιζέλων, των Παπαδρέηδων, του Σαμαρά, του Δένδια και του Βορίδη. Και όταν θα ξεμένουν από μπάτσους και νόμους θα στέλνουν – όπως πάντα – τους παρακρατικούς μπάτσους-χρυσαυγίτες-«αγανακτισμένους πολίτες» να εφαρμόζουν τους έκτακτους στρατιωτικούς νόμους επικυρωμένους με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Η Δημοκρατία, όντως, δεν έχει αδιέξοδα!

 

Η άρση των κοινωνικών προνομίων θα γίνει μονάχα με τη διεύρυνσή τους

Ο κόσμος της αυτοοργάνωσης δεν έχει να μοιραστεί τίποτα με τον κόσμο του φασισμού. Οι Λαϊκές Συνελεύσεις δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τη ρατσιστική επιτροπή κατοίκων του Άγιου Παντελεήμονα. Δεν είναι η ταυτότητα του κατοίκου που τις συνδέει, αλλά η αντίληψη για την ισότητα και την ελευθερία που τις διαχωρίζει. Η αντίληψη ότι όλοι… ΟΛΟΙ μαζί, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, εθνικότητας, ηλικίας, νοητικής κατάστασης, μόρφωσης, ικανοτήτων κοκ. πρέπει να πολεμήσουμε για να καταστρέψουμε τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Για να στείλουμε στα βάθη της ιστορίας την εξουσία.

Να αντισταθούμε στην επέλαση της βαρβαρότητας με όπλα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Να ενδυναμώσουμε και να δημιουργήσουμε νεές αντιιεραρχικές και αυτοοργανωμένες δομές: λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, εργατικές κολλεκτίβες, καταλήψεις σε σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους.

Ούτε σπιθαμή γης για τους ρατσιστές και τους φασίστες!

 

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Δεκέμβριος 2012