Καιρό τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα “άκρα” θα πρέπει να καταδικαστούν. Να καταδικαστούν μιας και παράγουν βια, και η βια από όπου και αν προέρχεται πρέπει να είναι καταδικαστέα.

Το ένα άκρο περιλαμβάνει τους φασίστες που έρχονται να σπείρουν το σκοταδισμό, τα μαχαιρώματα και τις επιθέσεις σε μετανάστες, το ρατσισμό και να προωθήσουν σε βάθος όλους τους διαχωρισμούς που η κυριαρχία παράγει για να εκμεταλλεύεται αυτούς που βρίσκονται πιο χαμηλά στο κοινωνικό στάτους. Τους φασίστες που σπέρνουν τη μυρωδιά του θανάτου και του στρατοπέδου στις γειτονίες της Αθήνας.

Στο άλλο άκρο συνωστίζονται όλοι εκείνοι που διεκδικούν τα αυτονόητα στους εργασιακούς χώρους, που οργανώνονται στις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, που με τον ένα η τον άλλο τρόπο εν τέλει συλλογικοποιούνται δημιουργώντας πεδία άμυνας και αντεπίθεσης στην εξαθλίωση που μας επιβάλλουν.

Στο “κέντρο”, ανάθεμα και αν είναι κέντρο αυτό, το υπόδειγμα του πολίτη που προτάσσουν δεν είναι άλλο από αυτό του μπάτσου. Εν μέρει φασίστας, εθνικιστής, πατριώτης και άλλα ποταπά και εν μέρει “εργαζόμενος” από τη φύση του υποταγμένος στις ορέξεις τους. Το υπόδειγμα της εξουσίας, επίσης, του “κέντρου” δεν είναι άλλο από αυτό του αυταρχισμού, του ολοκληρωτισμού οπού επιβάλουν με τη βια μνημόνια, φτώχεια, εξαθλίωση, κοινωνικούς διαχωρισμούς, μια εξτρεμιστικού τύπου κοινωνικό-οικονομική πολιτική, νεοφιλελευθερισμό, για να “σωθούμε”, όπως σώνεται νερό που βράζει ώρα σε μια κατσαρόλα.