Τόλμες είναι τα μέταλλα
που γίνονται χρυσάφι
με τη λίθο της ψυχής.
Πόσο ψηλά φτερουγίζει ο μάγος
δεν το ξέρουν οι εξουσίες.
Ν.Κ.
Το τελευταίο διάστημα ένα σχέδιο ξεδιπλώνεται σε αυτήν την πόλη: ένα σχέδιο επίθεσης στους κατειλημμένους χώρους της. Από ό,τι διέρρευσε μετά την εκκένωση της κατάληψης ΔέΛΤΑ, το κράτος προετοιμάζει πλέον και την εκκένωση της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ.
Στις 20 Μάρτη του 2004 καταλάβαμε το παλιό, εγκαταλελειμμένο από τη δεκαετία του ’60, υφαντουργείο της ΥΦΑΝΕΤ, στην Κάτω Τούμπα. Με λέξεις και έννοιες καρφωμένες στο μυαλό μας όπως: κατάληψη, χώρος αντίστασης, δημιουργία και ελευθερία, απελευθέρωση του κλεμμένου χρόνου και χώρου, αγώνας ενάντια στις καπιταλιστικές και εξουσιαστικές σχέσεις. Με εργαλεία την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία, την αλληλεγγύη και την ισότιμη συνδιαμόρφωση κοινών ιδεών και πρακτικών. Μπήκαμε σε αυτό το –ερειπωμένο από την προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αλλά γεμάτο μνήμες εργατικών αγώνων– βιομηχανικό κτίριο και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να επαναφέρουμε το επαναστατικό πρόταγμα στην καθημερινή ζωή.
Όλα αυτά τα χρόνια σμίξαμε με πολύ κόσμο τόσο μέσα στο χώρο της κατάληψης όσο και σε αγώνες έξω από τα τείχη της. Αμέτρητες εκδηλώσεις, αυτοοργανωμένα καφενεία και συντροφικές κουζίνες ενάντια στη λογική του χρήματος, συναυλίες, διαδηλώσεις ενάντια στα εθνικιστικά πογκρόμ, καμπάνιες ενάντια στον πατριωτικό εσμό της πόλης, δράσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μας σημάδεψε η συνάντηση και η συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες για το περιβάλλον, την εργασιακή εκμετάλλευση και τις απολύσεις, την έμφυλη καταπίεση και το κυνήγι των μεταναστών, τους φοιτητικούς αγώνες και την αντίσταση στην υποτίμηση της ζωής μας.
Παράλληλα, δίπλα μας στήθηκαν και άλλες ομάδες και διαδικασίες από ανθρώπους που μοιράστηκαν τις ίδιες σκέψεις με εμάς. Το Μωβ Καφενείο και η αμφισβήτηση των έμφυλων διαχωρισμών, οι Μπάσταρδες με Μνήμη και η επίθεση στον εθνικό κορμό, το Φεστιβάλ-Συνέδριο Communismos και η κυκλοφορία των αγώνων, αποτελούν κομμάτια της εναντίωσής μας σε αυτόν το γερασμένο κόσμο.
Πολλά, είναι η αλήθεια, έχουν αλλάξει από εκείνο το Μάρτη του 2004. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, ένας νέος κύκλος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης περνάει από πάνω μας. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι πια τόσο απροκάλυπτη που οδηγεί τμήματα της κοινωνίας σε εξόντωση. Ο ρυθμός και η ένταση της βαρβαρότητας είναι πρωτόγνωρες. Οι ουρές στον ΟΑΕΔ αυξάνονται εκθετικά καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πετιούνται εκτός εργασίας, πολλά σπίτια απειλούνται με διακοπή ηλεκτροδότησης λόγω της τιμής του ρεύματος, η πρόσβαση σε μια ούτως ή άλλως προβληματική περίθαλψη περιφράσσεται ενώ όσοι εργάζονται βιώνουν μια χωρίς προηγούμενο εκμετάλλευση, με τον καθημερινό φόβο της απόλυσης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Όλα αυτά μαζί με την επίθεση στα πιο υποτιμημένα κοινωνικά κομμάτια, όπως κατεξοχήν είναι οι μετανάστες, είναι η καθημερινότητα της κρίσης. Είναι η λογική του καπιταλισμού που απαιτεί να συναινέσουμε στη βίαιη προσπάθειά του να αποκαταστήσει την κυριαρχία του σε βάρος των ζωών μας. Να το βουλώσουμε μπροστά σε μια δυναμική θανάτου που παρασέρνει όλο και περισσότερους από εμάς στη δίνη της. Στη δίνη που δεν υπόσχεται τίποτε παρά περισσότερη κατάθλιψη και καταστροφή.
Απέναντι στη βαρβαρότητα της κρίσης, υπάρχει μια σειρά από μικρές και μεγάλες στιγμές ανυπακοής που ξεπηδούν άλλοτε οργανωμένα και συλλογικά, άλλοτε διάσπαρτα και μοριακά. Αυτοί που αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο, όσοι επανασυνδέουν το ρεύμα, οι συνελεύσεις στις γειτονιές, η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και η κόντρα με τους φασίστες. Η δημιουργία κοινών πάρκων, οι συλλογικές κουζίνες, το οργισμένο κατέβασμα στη γενική απεργία. Όλα αυτά αποτελούν μια εκτεταμένη και βαθύτερη διαδικασία, απόπειρες μπλοκαρίσματος της δριμύτητας της κρίσης.
Τους τελευταίους μήνες η καπιταλιστική βαρβαρότητα συνοδεύεται από μια ολοένα και πιο εντατική προσπάθεια εμπέδωσης του φόβου στην πλευρά των αγωνιζόμενων. Από την εισβολή των ΜΑΤ στην κατάληψη της χαλυβουργίας, μέχρι την ανοιχτά ρατσιστική επιχείρηση “Ξένιος Ζευς” και το στρατιωτικό καθεστώς στα βουνά της Χαλκιδικής, μια νέα φάση επίθεσης είναι σε εξέλιξη: όπου δεν πίπτει φόβος, θα πίπτει ράβδος. Όσοι δεν ακινητοποιούνται από το φόβο, θα ακινητοποιούνται από τα σώματα ασφαλείας, κρατικά και παρακρατικά. Σώματα που το ένα είναι απαραίτητο για να υπάρχει το άλλο. Οι φασίστες επιτίθενται στους μικροπωλητές και από κοντά το κράτος που ξεκινάει έναν αγώνα ενάντια στο παρεμπόριο. Ακριβώς αυτή η συμπληρωματικότητα στη συγκεκριμένη περίοδο είναι άκρως λειτουργική για την πειθάρχηση των περισσευούμενων. Ο φασισμός δεν είναι παρά άλλη μια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού σε κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο, η θεωρία των ακροκινούμενων ομάδων που πλασάρεται προσπαθεί να συσκοτίσει των κοινό στόχο κράτους και ακροδεξιάς, την εμπέδωση της πειθάρχησης.
Απώτερος στόχος είναι να σχηματιστεί ένα κλίμα φόβου που θα αποτρέψει απόπειρες αντίστασης στη βαναυσότητα του κεφαλαίου. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουμε και την επίθεση σε κατειλημμένους χώρους ανα την ελλάδα, με πιο πρόσφατη την εκκένωση την κατάληψης ΔέΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη, με θεαματική επίδειξη αστυνομικής ισχύος.
Τις τελευταίες μέρες ενημερωθήκαμε ότι και η κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ απειλείται με εκκένωση εντός του Οκτωβρίου, με πρόσχημα τη στέγαση υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού, που είναι και ο ιδιοκτήτης του κτιρίου. Ούτε εργολάβοι , ούτε μίζες, ούτε οικονομικά συμφέροντα υπάρχουν πίσω από αυτή την κίνηση του κράτους, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Υπάρχει μόνο η ξεκάθαρη πρόθεση να ξεμπερδεύουν με καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους που συντονίζονται με τον παλμό των κοινωνικών αγώνων. Θέλουν να γκρεμίσουν κάθε πιθανό εμπόδιο στην καθημερινή βαρβαρότητα της κρίσης και της υποτίμησης των ζωών μας. Γι’ αυτό και η επίθεση στις καταλήψεις είναι παραδειγματική και σωφρονιστική για το σύνολο του κινήματος. Γι’ αυτό και όλοι πρέπει να συμβάλουν ώστε να αποτινάξουμε τη συμμόρφωση, την υποταγή και το φόβο.
Για εμάς, ως κοινότητα των ανθρώπων της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ, ξεκινάει το επόμενο διάστημα ένας αγώνας για το μπλοκάρισμα μιας ακόμη πτυχής της καπιταλιστικής κρίσης, το μπλοκάρισμα του σχεδίου για μια πόλη με πειθήνιους εξαθλιωμένους. Σε αυτήν την πόλη που δρούμε και υπάρχουμε τα τελευταία οκτώ χρόνια, ο αγώνας γύρω από τις καταλήψεις και την Υφανέτ μπορεί να στήσει ένα ακόμα ανάχωμα, να συνδεθεί και με άλλους αγώνες και υποκείμενα, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα: η βαρβαρότητα δε θα περάσει.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις