“Την ημέρα του ποδοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας – Γερμανίας, η Ανγκελίνα Λ., ελληνογερμανίδα, ετών 19, είχε πάει να παρακολουθήσει τον αγώνα στην κεντρική γιγαντοοθόνη στην πύλη του Βρανδεμβούργου, κρατώντας μια ελληνική και μια γερμανική σημαία. Ήδη από το τρένο είχε δεχτεί φραστικές επιθέσεις από «περήφανους» Γερμανούς, αντίστοιχους ελληνάρες που επιτίθενται τα βράδια με μαχαίρια σε μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Μόλις έγινε το 4-2 και οι φίλοι της Ανγκελίνας είχαν πάει να φέρουν μπίρα, εμφανίζεται κάποιος άγνωστος και της ρίχνει μία πολύ δυνατή μπουνιά στο μάτι, με αποτέλεσμα η κοπέλα να λιποθυμήσει. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου η διάγνωση έδειξε ότι τα οστά γύρω από το μάτι της είχαν γίνει θρύψαλα. Στο χειρουργείο της έβαλαν μεταλλική λάμα γύρω από το μάτι, την οποία θα κρατήσει για όλη της τη ζωή.”
Πριν λίγα χρόνια, την νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου 2004 και μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Αλβανίας – Ελλάδας (με τελικό σκορ 2-1) ακολούθησε ένα μεγάλης έκτασης ρατσιστικό πογκρόμ ελλήνων εναντίον αλβανών σε όλη την επικράτεια. Η “νύχτα των κρυστάλλων” της 4ης Σεπτέμβρη, που χαρακτηρίστηκε από δεκάδες ξυλοδαρμούς και μαχαιρώματα αλβανών μεταναστών στην Αθήνα (Ομόνοια) και σε άλλες πόλεις, είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του Γκράμος Παλούσι από μαχαίρι έλληνα στη Ζάκυνθο.
Από τότε (αλλά και νωρίτερα) κάθε “εθνική χαρά” (από τη eurovision μέχρι τους ποδοσφαιρικούς αγώνες) έχει να αφήνει πίσω της δεκάδες μετανάστες χτυπημένους ή μαχαιρωμένους. Αιματοβαμμένους πανηγυρισμούς ενός έθνους γεμάτου “ανώτερους άνδρες” που τη βρίσκουν όταν οι σημαίες που κραδαίνουν ποτίζονται από το αίμα των απανταχού της γης κολασμένων και αφελείς υπήκοους που αρνούνται να δουν ότι, πίσω από κάθε “ύμνο εις την ελευθερίαν” στην Ομόνοια, ακούγονται τα πνιχτά ουρλιαχτά βασανισμένων μεταναστών στα γύρω στενά.
Στην περίπτωση της Ανγκελίνας, βέβαια, τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Έχουμε μια γυναίκα ελληνικής καταγωγής που γίνεται η ίδια θύμα των εθνικών πανηγυρισμών ζώντας ως μετανάστρια σε μια ξένη χώρα. Και μπορεί η καταγωγή του θύτη και του θύματος να αλλάζει, ωστόσο το κίνητρο τέτοιων επιθέσεων παραμένει ίδιο: το μίσος απέναντι στον Άλλον…
…που εφορμά από την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας και καθαρότητας ενός Έθνους έναντι άλλων λαών… που εμποτίζεται με εθνικούς μύθους καταφέρνοντας να μονιάσει αφεντικά και καταπιεσμένους κάτω από την εθνική συμμαχία του τίποτα… που οπλίζεται με εθνικούς ύμνους, σημαίες, μαχαίρια, λοστούς… που εξαπολύει πογκρόμ εθνικής υπερηφάνειας και μισανθρωπισμού εναντίον μεταναστών… τη στιγμή που κάποιοι πανηγυρίζουν και κλείνουν το μάτι λέγοντας “καλά τους κάναν”…
[Αναδημοσίευση από το blog του Σινιάλου]