Όταν επιτίθενται στο σάπιο σκηνικό της καπιταλιστικής ομαλότητας είναι βάνδαλοι. Όταν καταστρέφουν τις προσόψεις ενός κόσμου που δεν τους χωρά είναι χουλιγκάνοι. Όταν καταστρέφουν τις τράπεζες, που όλοι μισούν κατά τα άλλα, είναι παρακρατικοί. Όταν επιτίθενται στην αστυνομία, είναι προβοκάτορες. Όταν αποκτούν με τη βια τα εμπορεύματα που τους έχουν αρπάξει από τη γενίκευση της φτώχιας, είναι πλιατσικολόγοι. Όταν καίνε τους εργασιακούς χώρους που εκβιάζονται να ξοδεύουν μια ζωή χωρίς νόημα, εντείνουν την οικονομική κρίση καθώς χάνονται θέσεις εργασίας. Όταν ισοπεδώνουν τα αποστειρωμένα μαυσωλεία του θεάματος, είναι βέβηλοι. Όταν φτύνουν την καραμέλα του εθνικού συμφέροντος στα μούτρα των αφεντικών, είναι εχθροί της κοινωνίας. Όταν αρνούνται το στημένο παιχνίδι της δημοκρατικής διαπραγμάτευσης, είναι απολίτικοι. Όταν φτιάχνουν έμπρακτες σχέσεις αλληλεγγύης στον δρόμο, είναι συμμορίες.