Ο Χίτλερ δεν ήρθε από τον Άρη
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ζούμε την πιο ρευστή πολιτικά εποχή των τελευταίων δεκαετιών. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει και οι επίδοξοι μνηστήρες της εξουσίας αρχίζουν να διαμορφώνουν προγράμματα, συμμαχίες και συγκλίσεις. Το κενό πολιτικής εξουσίας που αφήνουν πίσω τους τα δύο μεγάλα κόμματα που χάνουν τεράστιο ποσοστό της δυναμής τους αποτελεί το πεδίο μάχης ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα και εκλογικούς – ή μη – σχηματισμούς που προσπαθούν να απορροφήσουν τους μετανιωμένους Πασόκους και Νεοδημοκράτες. Για τους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας είναι η εποχή της ‘‘σοβαρότητας’’, της ρεαλιστικών προτάσεων και της εναλλακτικής καπιταλιστικής διαχείρισης. Αυτή την ιστορική στιγμή όλοι πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ακραίοι. Από τον Σύριζα και την Ανταρσύα μέχρι τους χιτλερικούς της Χρυσής Αυγής ξαφνικά όλοι αλλάζουν το παρελθόν τους, αμβλύνουν τις αντιθέσεις τους με τους μέχρι τώρα οπαδούς του δικομματισμού και οξύνουν την εύπεπτη συνθηματολογία. Οι πρώην ψηφοφόροι του Πασόκ και της Ν.Δ δεν έκαναν ποτέ λάθος, ήταν απλά μπερδεμένοι και εγκλωβισμένοι και συνεπώς πρέπει να ακούσουν αυτά που θέλουν να ακούνε. Κυρίως δεν πρέπει να ακούσουν κάτι καινούργιο. Όλα θα πήγαιναν καλά εάν οι προδότες δεν τρώγαν τα λεφτά και δεν ξεπουλάγαν την πατρίδα μας.
Ο Χίτλερ στην Γερμανία του ΄30 δεν ήταν εξωγήινος και δεν ήρθε από τον Άρη. Επίσης ούτε ο γερμανικός λαός έπαθε ξαφνικά μαζική μαλάκυνση και εκεί που ήταν όλοι άνθρωποι μετατράπηκαν σε κτήνη με ξυρισμένα κεφάλια. Η άνοδος του ναζισμού ήταν η εκδίκηση της πληγωμένης εθνικής περηφάνιας των Γερμανών. Κατ’ αρχήν ο Χίτλερ τους είπε αυτά που ήταν έτοιμοι να ακούσουν και κέρδισε την εμπιστοσύνη τους. Μέτα όλα είναι θέμα ψυχολογίας του πλήθους. Όταν το πλήθος συμφωνήσει σε δυο- τρία βασικά πράγματα και αποτελέσει ένα σώμα μετά μπορεί να κατευθυνθεί προς οπουδήποτε και συνήθως προτιμάει τις πιο απλές και ευκολοκατανόητες λύσεις. Ο ναζισμός στηρίχτηκε στα ζωώδη ένστικτα του πλήθους που είχε συμφωνήσει ότι κάποιοι φταίνε και πρέπει να πληρώσουν, ότι τους ενώνει η αξία της φυλής και ότι μπορούν ενωμένοι να κάνουν τα πάντα. Ο εξαιρετικά αποτελεσματικός μηχανισμός προπαγάνδας έδρασε απλά επικουρικά, η πρώτη ύλη υπήρχε ήδη.
Εν ‘ όψει των επικείμενων εκλογών τείθεται τόσο από την αριστερά όσο και από το καθεστώς το δίπολο μνημονιακών – αντιμνημονιακών. Οι μνημονιακοί είναι συμπαγές μπλοκ και εκπροσωπούν το παλαιό καθεστώς, τους λαομίσητους, τα λαμόγια και τους προδότες, αυτούς που αναμφίβολα πρέπει να φύγουν από την πολιτική εξουσία. Οι αντιμνημονιακοί όμως δεν είναι καθόλου ομοιογενής ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά. Αριστεροί πατριώτες, δημοκράτες αστοί, φασίστες, ανασφαλείς νοικοκυραίοι, ανεξάρτητοι Καμμένοι, σταλινικά κομματίδια, απόστρατοι στρατιωτικοί και μπάτσοι, πρώην πασόκοι συνδικαλιστές, ναζί, οπαδοί της δραχμής, φανατικοί χριστιανοί, Θεοδωράκηδες και Γλέζοι, σοσιαλδημοκράτες με ρεαλιστικές αντιμνημονιακές προτάσεις και καταδρομείς που ονειρεύονται πραξικοπήματα, όλοι μα όλοι αποτελούν διαφορετικές τάσεις του ίδιου μπλοκ. Αυτό που τους ενώνει είναι η κοινή συνθηματολογία. Εθνική Ανεξαρτησία – Κάτω η Χούντα – Θάνατος στους Προδότες – Κλέφτες, Κλέφτες – Ελλάς – Κάτω η Μέρκελ και οι Γερμανοτσολιάδες. Προφανώς και από εκεί και πέρα όλοι έχουν εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, το οποίο και φροντίζουν να μην απασχολήσει ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους – αυτό που προέχει είναι κατ’ αρχήν η μάζα να έρθει με το μέρος τους. Το πρόβλημα είναι ποιος ακριβώς από όλους αυτούς θα κληθεί να το υλοποιήσει.
Το ψάρεμα στα θολά νερά του πατριωτισμού είναι άκρως επικίνδυνο. Μέχρι στιγμής τα πλήθη κινητοποιούνται στο μεγαλύτερο βαθμό τους με οικονομικά κίνητρα. Με πιο απλά λόγια μέχρι τώρα αυτό που ενδιαφέρει το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό όσων κινητοποιούνται είναι η επιβίωση – την ‘‘πατρίδα’’ εάν δεν την γράφουν στ’ αρχίδια τους, τουλάχιστον την έχουν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει μια τεράστια προσπάθεια οικοδόμησης συλλογικής εθνικής ταυτότητας που θα στέλνει σε δεύτερη μοίρα το οικονομικό – ακριβώς για να χωράνε όλοι. Δεν είμαστε όλοι φτωχοί – Είμαστε όλοι Έλληνες φτωχοί (ακόμα και οι αντιμνημονιακοί πλούσιοι), δεν μας έκλεψσν το μισθό,την παιδεία και την υγεία αλλά τον πατρίδα και μέσω αυτής τον μισθό , την παιδεία και την υγεία. Η δεξιά πλευρά των αντιμνημονιακών δεν το κάνει απλά γιατί το πιστεύει, το κάνει και γιατί μια πιθανή έκρηξη σε Ιταλία και Ισπανία και η λογική σύνδεση των κοινωνικών αγώνων της δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Το κράτος προμοτάρει αυτήν την προσπάθεια με όλα του τα μέσα, εκεί βλέπει μια τεράστια ευκαιρία είτε να συγκρουστεί με ευνοικούς όρους με το εξεγερμένο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο μεγαλώνει επικίνδυνα, είτε να το αφομοιώσει σε πατριωτικά σχήματα. Σε αυτή την προσπάθεια η αριστερά δεν συμμετέχει απλά. Πρωταγωνιστεί για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.
Όταν η αριστερά υποστέλει τις οποιεσδήποτε ταξικές αναφορές της και προττάσσει την ελληνική σημαία, όταν ξαφνικά σταματάει να ασχολείται με το μεταναστευτικό γιατί θα στεναχωρήσει τους μικροστούς στους οποίους απευθύνεται, όταν βαφτίζει την επίπλαστη ευημερία του παρελθόντος, εθνική ανεξαρτησία, όταν προσπαθεί να χειραγωγήσει τα ζωώδη ένστικτα διαφόρων ηλιθίων που βλέπουν παντού συνομωσίες και ανθέλληνες, παίζει πολύ επικίνδυνο παιχνίδι και μάλιστα εκτός έδρας. Εντός έδρας παίζει το βαθύ κράτος που ετοιμάζεται να κινητοποιηθεί. Το παράδειγμα της Αργεντινής και της Τουρκίας λέει το εξής: κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας άσπιλος και αμόλυντος νέος πολιτικός που δίνει ψωμί στον λαό και σπαθί στους προδότες, τα πλήθη κλαίνει από χαρά και τα επόμενα χρόνια βασιλεύει η Τάξη, μέχρι την επόμενη έκρηξη των κοινωνικών αντιθέσεων. Ταυτόχρονα γίνεται το απαραίτητο ξεκαθάρισμα από διαφωνούντες, αντιφρονούντες και αμετανόητους αντικαθεστωτικούς.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι νεο – πατριώτες αριστεροί είναι ότι ζούμε στην εποχή των άκρων. Όταν οι μάζες τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο και οι αριστεροί ηγετίσκοι χαίρονται που υπάρχει κόσμος στους δρόμους, δεν αργούν οι μέρες που και η βάση της αριστεράς τον εθνικό ύμνο θα τραγουδάει. Η πλειδοσία σε πατριωτισμό είναι η φύση του εθνικισμού. Τα πλήθη θέλουν ριζοσπαστικές λύσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση του πατριωτισμού σίγουρα δεν είναι κάλο πράγμα. Ούτε για τους διεθνιστές, ούτε για τους αριστεροπατριώτες.