Στο ενημερωτικό δελτίο για το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής ο υπουργός Οικονομικών αναφέρει ότι η ψήφισή του «αποτελεί τη δική μας δέσμευση για τη συνέχιση του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας, την οριστική βιώσιμη επίλυση του δημοσιονομικού μας προβλήματος και τη σταδιακή ανάταξη και ανάπτυξη της οικονομίας μας». Όπως το Μνημόνιο έτσι και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο σηματοδοτούν, από κοινού, «την ριζική αλλαγή σε ένα πρότυπο ανάπτυξης καινούριο και ελπιδοφόρο».
Η «πολυπόθητη αναθεμελίωση» του ελληνικού καπιταλισμού όμως πραγματοποιείται ήδη σε σαθρό έδαφος. Η εμφανής κρίση συναίνεσης κάνει επιτακτικό πρώτα από τα πολιτικά κόμματα να «επιδείξουν θάρρος και να πουν την αλήθεια» γιατί είναι «περιττή πολυτέλεια τα πολιτικά παιχνίδια όταν διακυβεύονται τόσα πολλά». Δηλώνει λοιπόν μεγαλόφωνα η Ιερή Φάλαγγα της Τάξης ότι «λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος επέβαλλαν τη λήψη των κυβερνητικών μέτρων για τις περικοπές» (απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας).
Αλλά και εμείς οφείλουμε —όπως ενημερωνόμαστε από τους έμμισθους καλαμαράδες του συστήματος— να επιδείξουμε «Υπομονή», «Ψυχραιμία», «Ωριμότητα» και «Εθνική Ομοψυχία». «Πού πάμε με τέτοια μυαλά;». Ως εδώ! Οι «παλαβές συμπεριφορές» δεν χωράνε γιατί μόνο νέα διχόνοια θα προκαλέσουν φέρνοντάς μας στο σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο «καταστροφικό και στο μοιραίο».
«Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα»… για να μην αλλάξει τίποτα
Ωστόσο, η αναγκαιότητα του Μεσοπρόθεσμου προφανώς και δεν συνδέεται ούτε με την επίλυση του δημόσιου χρέους αλλά ούτε και με την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, όπως ευαγγελίζεται η χορωδία των πραματευτάδων στο παζάρι. Είναι απλώς μια προσπάθεια απάντησης, με μνημόνια δίχως τέλος, στα μόνιμα και μη αναστρέψιμα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Προβλήματα τα οποία έχουν να κάνουν αφενός με τις αντιφάσεις που προκύπτουν από την δόμηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, αφετέρου από τις αντιθέσεις που υπάρχουν στους ευρύτερους καπιταλιστικούς σχηματισμούς (ΕΕ) που αυτή συμμετέχει. Και η λύση σε αυτά τα προβλήματα εκφράζεται με όρους «εσωτερικής υποτίμησης» ή πιο ξεκάθαρα με όρους ταξικής επίθεσης.
Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα – χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης – στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους – ευρώ ή δραχμή – εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός – αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για μια διαφορά χωρίς διαφορά. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του κάνοντας την όποια μελλοντική προοπτική χειραφέτησης μη δυνατή ή απίθανη. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.
Η δύναμη βγαίνει απ` τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!
Στην διασφάλιση της αταραξίας του Κεφαλαίου όλοι οι «καλοί» χωράνε. Όλοι όσοι ζητάνε να φύγουν οι Κλέφτες. Όλοι όσοι πιστεύουν ότι «ενωμένοι οι Έλληνες μπορούν». Όλοι όσοι ζητάνε περισσότερη ή λιγότερη δημοκρατία. Όλοι όσοι ζητάνε να διαγραφεί όλο ή ένα μέρος του χρέους. Όλοι όσοι ζητάνε να μείνει η Ελλάδα εντός ή να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι όσοι αποδέχονται την ταυτότητα του «αγανακτισμένου» απορρίπτοντας την ίδια στιγμή «παλιές», «φθαρμένες», «ξύλινες» ταυτότητες όπως του απεργού, κομμουνιστή ή αναρχικού. Όλοι όσοι μιλάνε για μεταρρύθμιση και όχι για ανατροπή του καπιταλισμού.
Σε συνθήκες οξυμένου κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, όπως αυτές που ζούμε, η αιχμή της κριτικής δεν μπορεί να είναι άλλη από τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει. Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται.
Για το λόγο αυτό επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε, να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις ανάγκες μας οριζόντια, αυτό-οργανωμένα και αντι-ιεραρχικά. Επιλέγουμε το μετερίζι πίσω από τα οδοφράγματα των καταπιεσμένων μετατρέποντας τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σε ταξική οργή και επαναστατική συνείδηση.
Για την αναρχία και τον κομμουνισμό