Τσαρλατάνοι, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, δημοσιογράφοι, χειρομάντες και επιστήμονες ζητωκραυγάζουν Υπεύθυνα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» λύση. Μονόδρομος. «Eδώ όπου φθάσαμε, οι “βάρβαροι” του ΔΝΤ δεν είναι “μια κάποια λύσις” είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα», επομένως ή θα «αλλάξουμε» ή θα «βουλιάξουμε». Έτσι «το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε πίσω σε όσα μας οδήγησαν εδώ ή αν θα δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική, καλύτερη, δικαιότερη και βιώσιμη, αφήνοντας πίσω τα σφάλματα της περιόδου της μεταπολίτευσης». Και επειδή «οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν» πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε «μια άλλη κουλτούρα», συμφιλίωσης και εθνικής ενότητας. «Για το κοινό μας όφελος» ενημερωνόμαστε ότι δεν πρέπει να «μαχόμαστε εναντίον του Γιατρού» μας.
Για να τεκμηριώσει η κάστα των Ειδικών τη θέση του Μονόδρομου, της Μιας και Μοναδικής λύσης, με ένα στόμα και μια λαλιά διατυμπανίζει: στο δημοσιονομικό έλλειμμα η «λογική» αιτία είναι το υπερσπάταλο και υπερτροφικό κράτος (χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στα ελλιπή έσοδα λόγω της φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου), στο έλλειμμα ανάπτυξης η «λογική» αιτία είναι το ακατάλληλο επενδυτικό κλίμα και ο υπερβολικός κρατικός παρεμβατισμός (αυτός ο οποίος πριμοδοτούσε εδώ και 60 χρόνια τις ιδιωτικές επενδύσεις), στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας η «λογική» αιτία είναι η άκαμπτη αγορά εργασίας (έχοντας τα χαμηλότερα μεροκάματα της ευρωπαϊκής ένωσης), στο αυξημένο εμπορικό έλλειμμα η «λογική» αιτία είναι ο υπερκαταναλωτισμός των νοικοκυριών (και όχι οι εγγενείς δομικές αντιφάσεις των υπερεθνικών οικονομικών σχηματισμών που συμμετέχει η Ελλάδα), στο έλλειμμα πολιτικής αντιπροσώπευσης η «λογική» αιτία είναι το αναξιοκρατικό – κομματικό – πελατειακό κράτος ως αποτέλεσμα της μεταπολίτευσης (ξεχνώντας ότι έτσι εξασφαλιζόταν η κοινωνική συναίνεση και η κοινωνική ειρήνη).
Η Αλήθεια των Ειδικών με αυτό τον τρόπο καθορίζει τόσο το περιεχόμενο όσο και τα όρια ανάγνωσης της πραγματικότητας. Και θέτοντας το ερώτημα «Τί να κάνουμε;» ουσιαστικά ανοίγει ένα διάλογο κουφών…Διάλογο κουφών επειδή κινείται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αλήθειας, αναζητώντας Υπεύθυνες Πρακτικές λύσεις, χωρίς να αφήνει το οποιοδήποτε περιθώριο σκέψης και έκφρασης κάποιας εναλλακτικής/ανατρεπτικής πρότασης. «Πρακτικές προτάσεις ζητάμε, ρεαλιστικές, για την αντιμετώπιση της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας». Οτιδήποτε διαφορετικό είναι μη-ρεαλιστικό και συνεπώς ανάξιο λόγου.
Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ως προϊόν της φύσης, ως κάτι το αναπόφευκτο και όχι ως αποτέλεσμα της ιστορίας που μπορεί να ανατραπεί. Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει τις σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει και αναπαράγει, ως «φυσικές» σχέσεις και «φυσικούς» νόμους. Είναι αυτή η Αλήθεια που παρουσιάζει υπό το ένδυμα της επιστημονικής «ουδετερότητας», το συγκεκριμένο ταξικό συμφέρον των καπιταλιστών ως κοινό, ως εθνικό.
Αν δεν τολμάμε…δεν είναι επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα.
Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή δεν τολμάμε…
Ωστόσο οι διαρκείς επικλήσεις για εθνική ενότητα και εθνική συμφιλίωση δεν μπορούν να συνεχίζουν να συσκοτίζουν τις ταξικές διαιρέσεις και τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς που υπάρχουν και οξύνονται. Οι κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αποτέλεσμα του διαρκούς ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Στην προσπάθεια αναζήτησης διεξόδου από την κρίση το κεφάλαιο επιτάσσει την αύξηση της υπεραξίας και της υπερ-εργασίας, προκειμένου να επανακτήσει το τη δυνατότητα συσσώρευσης και επέκτασής του, κάνοντας ξεκάθαρο ότι: έχουμε Πόλεμο.
Ας τελειώνουμε λοιπόν!