τρώω γιατί κάτι πρέπει να φάω.
τρώω γιατί πεινάω.
τρώω για να δω τηλεόραση.
τρώω γιατί πήγε δέκα η ώρα.
τρώω. τι; να μη φάω;
Ακόμα και σε περιόδους σπάνης, η τροφή δε θεωρούταν ποτέ ως βιολογική ανάγκη και μόνο. Σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα, η κατανάλωση τροφής γίνονταν συλλογικά: τα γεύματα ήταν πρωτίστως ένα κοινωνικό γεγονός και δευτερευόντως η πλήρωση μιας ανάγκης. Αντίθετα στην εποχή μας, εποχή υποτιθέμενης αφθονίας και ευμάρειας για το δυτικό κόσμο, η τροφή έχει εκπέσει στο επίπεδο του αναγκαίου. Ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλώνει την τροφή του πιο μοναχικά από ποτέ και σε καθεστώς πλήρους αποξένωσης από αυτή. Γκουρμέ ή σαβούρα, βιολογική ή junk, η τροφή καταναλώνεται όπως κάθε άλλο προιόν: φετιχοποιημένα και αλλοτριωμένα.
Παράλληλα, η τροφή γίνεται ξεκάθαρα το πεδίο ενός πολέμου. Τεράστιες εκτάσεις γης σε αφρική και ασία αγοράζονται από άλλα κράτη ή και πολυεθνικές, ενώ σε ευρώπη και αμερική το μεγαλύτερο κομμάτι της καλλιεργήσιμης γης περνά στον έλεγχο ελάχιστων εταιρειών. Η ποιότητα και το είδος της τροφής μας καθορίζεται όλο και λιγότερο από το τι έχει να μας προσφέρει ο τόπος στον οποίο ζούμε και όλο και περισσότερο από το τι αποφασίζουν οι εταιρείες και οι παγκόσμιοι οργανισμοί τους ότι είναι συμφέρον να πουλήσουν, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία ελέγχου αλλά και γνώσης πάνω στην τροφή μας. Όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ζωικού, οι επιλογές μας στην τροφή θυμίζουν όλο και περισσότερο multiple choice. Ό,τι και να επιλεχθεί από τη γκάμα που μας προσφέρει η αγορά, θα καταναλωθεί μοναχικά, παθητικά και σε πλήρη άγνοια για την ποιοτητά του.
Η παρούσα παγκόσμια διατροφική κρίση παράγει διαφορετικές εκδοχές πείνας για όλους μας. Και ακόμα και ο δυτικός άνθρωπος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι μπορεί μια χαρά να πεινάει ακόμα και με γεμάτο στομάχι. Σ΄αυτή την έρημο λοιπόν που καλύπτει το πεδίο της κατανάλωσης τροφής, όπως και κάθε άλλης κοινωνικής σχέσης, επιθυμούμε τη δημιουργία οάσεων με σκοπό να τους την ξαναπρασινήσουμε τη γαμημένη. Τα συλλογικά γεύματα επανανοηματοδοτούν την τροφή ως μια κοινωνική διαδικασία συνεύρεσης, επικοινωνίας και γιορτής ενώ ταυτόχρονα τα συλλογικά μαγειρέματα δεν απελευθερώνουν μόνο τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του κάθε συμμετέχοντα, αλλά δίνουν επίσης τη δυνατότητα αδιαμεσολάβητης σχέσης με μικρούς παραγωγούς, καθώς επίσης και για την ίδια την παραγωγή ή συλλογή τροφής. Πίσω από κάθε «ανάγκη΄ βρίσκεται μια κοινωνική σχέση πλήρη νοήματος: ας την επανανακαλύψουμε. Αυτοδιάθεση των επιθυμιών μας, αυτοδιάθεση της ζωής μας.
πάντως, δεν τρώω για να γνωρίσω κάποιον.
δεν τρώω για να πω μια γαμωκουβέντα.
δεν τρώω γιατί είμαστε παρέα.
δεν τρώω γιατί είναι μέρος αυτό εδώ για να φας;
Συλλογική Κουζίνα Σκαραμαγκά