Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις φασιστοειδών χτες και προχτές στις καταλήψεις Βίλα Αμαλίας και Λ. Καραγιάννη φαίνεται ότι οι –κατειλημμένοι- αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι τοποθετούνται στο στόχαστρο της καταστολής με νέα δεδομένα. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση προσεγγίζει το δόγμα της ασφάλειας με την ίδια νεοφιλελεύθερη ένταση και με τη διαφορά ότι διαστέλλει την θεσμική παρουσία. Η αστυνομοκρατία απλώνεται σε κάθε εκατοστό της πόλης και η κοινωνία ελέγχου διευρύνει το βεληνεκές της. Η ακρολαϊκοδεξιά χειροκροτεί την σοσιαλδημοκρατική επιβεβαίωση των δικών της επιλογών. Έτσι, ο λειτουργικός χώρος που απομένει στις παρακρατικές συμμορίες δεν είναι άλλος από τις «παραδοσιακές» νυχτερινές εμπρηστικές επιθέσεις σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που αποτελούν προπύργια αδιαπραγμάτευτης και ακηδεμόνευτης κοινωνικής αντίστασης. Αναμοχλεύεται η κοινωνική πρόσληψη μιας καθαρά πολιτικής αντίθεσης ως πόλεμος συμμοριών έτσι ώστε να θεωρείται λυτρωτική η έγκληση της Δημοκρατίας για αποκατάσταση της τάξης. Οι μολότωφ των φασιστοειδών λειτουργούν ως τροχιοδεικτικά της κρατικής καταστολής.

Την ίδια στιγμή το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα μεταρσιώνεται σε κυβερνητική άσκηση πολιτικής των ίσων αποστάσεων με νομιμοποίηση τόσο της «αντιρατσιστικής» παρουσίας στην πλατεία όσο και της «επιτροπής κατοίκων». Οι αριστερές οργανώσεις είχαν «συνεννοηθεί» με την αστυνομία σε μια θεσμική διευθέτηση των ορίων της παρουσίας τους. Τα φασιστοειδή της «επιτροπής κατοίκων» περιορίστηκαν «διακριτικά» από την αστυνομία σε μερικές χειρονομίες ανάμεσα στις κούνιες και τις τραμπάλες της παιδικής τους χαράς, αυτό το νέο ιερό γκράαλ των πιπίκιων της περιοχής.

Έχει δηλωθεί τόσο επίσημα («εστίες ανομίας») όσο και ανεπίσημα (ξεθεμελίωμα των καταλήψεων) ότι η υπόθεση των κατειλημμένων χώρων βρίσκεται στο άμεσο ενδιαφέρον της κατασταλτικής στρατηγικής. Στο βαθμό που οι καταλήψεις αποτελούν εχθρό κάθε τυραννίας θα ήταν περίεργο να μην στοχοποιούνται από αυτήν. Καμία έκπληξη λοιπόν…

Έχουμε κάνει τις επιλογές μας, τις χαιρόμαστε, οι μικρές μας κομμούνες αποτελούν τα κύτταρα της κοινωνίας που πρεσβεύουμε, είναι οι ψηφίδες ενός ατίθασου και ελεύθερου σύμπαντος που όσο περισσότερο λατρεύει τη ζωή και την ελευθερία άλλο τόσο μισεί τους μισάνθρωπους εχθρούς της ελευθερίας.

Μια ψηφίδα από τη μικρή μας κομμούνα