“Πραγματικά, ο λεγόμενος Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε ένας άνθρωπος μικρός πλην με συγκροτημένη τη δύναμη της μικρότητάς του κι από την άποψη τούτη σπουδαίος. Υπήρξε ταυτόχρονα ένας τραγικός τύπος -είχε συνείδηση της μικρότητάς του, χτυπήθηκε ανήλεα με τη μοίρα του χωρίς να μπορεί να την καταβάλει. Η αντίθεσή του στον κοινοβουλευτισμό (όπου επανειλημμένα δοκίμασε, χωρίς επιτυχία, να σταδιοδρομήσει) είχε μανιακό χαρακτήρα. Όταν στα 1928 βούλιαξε στις βουλευτικές εκλογές, τηλεγράφησε στη γυναίκα του “τώρα θα ζήσουμε σαν άνθρωποι”! Μια νοσηρή οικογενειακοή του καταβολή βάραινε ανεπανόρθωτα στην ψυχοφδιανοητική του οντότητα. Η κεφαλλονίτικη καταγωγή του χρωμάτισε την αδίστακτη δράση του.

Από καθαρά ανθρώπινη άποψη, που είναι το υπέρτατο κριτήριο στη ζωή, υπήρξε ένας άνθρωπος δυστυχής. Τίποτε δεν υπήρχε μέσα του που θα μπορούσε να τον έκανε διαφορετικό απ΄ ό,τι ήταν, μια ιδιοφυία κοινωνικού παιδονόμου. Η ζωή του πέρασε να καραδοκεί. Η καρδιά του ποτέ δεν τραγούδησε, για να μην τον ακούσει ο εχθρός…

Στην Ελλάδα όπου κάθε αναχρονιστικό παραλήρημα θεωρείται πατριωτισμός, έγινε πολιτικό πρόσωπο κι έπαιξε επαίσχυντο ρόλο.

Τίποτε δεν εμποδίζει ένα γελοίο να κάνει κάτι σημαντικό. Ούτε κι έναν άνθρωπο σοβαρό να κάνει πράξεις γελοίες, όταν μάλιστα μπει μέσα του ο διάολος να κυβερνήσει τους άλλους. Κι ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού”

Ασημάκης Πανσέληνος, “τότε που ζούσαμε“, σελ. 246

Ο τύραννος είναι γελοίος εξ ορισμού.. Οι γελοιότητές του; Τον καιρό του επελαύνοντος κοινωνικού εκφασισμού με τη δημοκρατία να γεμίζει τις πόλεις μας αστυνομικούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, βάρβαρη λιτότητα και κοινωνικούς αποκλεισμούς είναι υποκρισία να μιλάμε για θεσμικό αντιφασισμό… Δημοκρατικά ταρατατζούμ, παράτες στις θλιβερές εξέδρες, παρελάσεις στιγνή διαφήμιση του φασισμού… κατεχόμενες οι μέρες μας, θλιμένη η αργία…

Λευτεριά σε όλους!