Πολιτικοί, διανοούμενοι, ειδικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι κραυγάζουν: “η Οικονομία βρίσκεται σε Μεγάλη Ύφεση”, “διερχόμαστε περίοδο Κρίσης”. Όμως, η κρίση, εγγενές στοιχείο του καπιταλισμού, δεν είναι μόνο οικονομική. Την ίδια στιγμή ναρκοθετείται η συγκρότηση της κοινωνικής συναίνεσης, η πίστη στη Δημοκρατία και τους θεσμούς, διακυβεύονται οι όροι συνοχής των κοινωνικών σχηματισμών. Είναι Κρίση συστημική.

Με σπαρμένο ήδη από την εξέγερση του Δεκέμβρη τον σπόρο της αμφισβήτησης του κοινωνικού συμβολαίου, που διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη, το κυριαρχικό πλέγμα, εν μέσω σκανδάλων διαφθοράς και πλουτισμού, που προκαλούν απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα, διαβλέπει έναν υπαρκτό κίνδυνο: αυτόν της σύγκρουσης και της ανατροπής.

Μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους απαξίωσής της από την κοινωνία, η Δημοκρατία έρχεται να περισώσει τον εαυτό της, επιστρατεύοντας το βαρύ της πυροβολικό: τις εκλογές. Ως βαλβίδα αποσυμπίεσης και εκτόνωσης, ως απόπειρα κατευνασμού των υφιστάμενων και επερχόμενων αντιδράσεων και εντάσεων. Επιδίωξη των κυρίαρχων δεν αποτελεί απλώς η εκμαίευση της συναίνεσης στην αφαίμαξη των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων “για να αντιμετωπιστεί η κρίση”. Οι εκλογές συνιστούν, απ’ τη μια, τη μέθοδο διαπραγμάτευσης για μια νέα κοινωνικό-ταξική συμφωνία, με ακόμη δυσμενέστερους όρους για τους καταπιεσμένους, ενώ, απ’ την άλλη, ορίζουν το δημοκρατικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα απορροφηθούν οι κοινωνικές εντάσεις.

Καμιά ανακωχή με τη Δημοκρατία. Αποχή από τις εκλογές. Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς, με αντιιεραρχικές διαδικασίες και άμεση, αδιαμεσολάβητη δράση. Για το σμπαράλιασμα αυτού του κόσμου που γεννά ανισότητα! Για την κοινωνική απελευθέρωση!