Τρίτη 21 Ιουλίου, και η επί εβδομάδων επιχείρηση εκκένωσης του εφετείου, με στόχο εκατοντάδες μετανάστες που εδώ και μήνες είχαν αναζητήσει εκεί στέγη, έφτασε στο τέλος της. Το κτίριο του πρώην Εφετείου είναι πλέον κενό, στη διάθεση των αρχών και των αρχόντων της Αθήνας.
Παρόλη την κρατική και μιντιακή υστερία των τελευταίων μηνών, προκειμένου να αναδείξουν μία αυθόρμητη κατάληψη άστεγων, εξαθλιωμένων, πεινασμένων και κυνηγημένων ανθρώπων ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα μίας στο σύνολό της ασφυκτικής πρωτεύουσας, κατά την εκκένωση επικράτησε μία σχετική και αναντίστοιχη ησυχία από τους κυρίαρχους.
Μία σιωπή όμως που όσο ειδεχθής κι αν είναι, δε θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν και καμία. Μια σιωπή που αναλογεί σε μία βαρβαρότητα που δεν έχει κανένα πρόσχημα και καμία δικαιολογία για να κρυφτεί. Μετά τις χαρακτηριστικές δηλώσεις και τις κορώνες για τον σεβασμό που θα δείξει η δημοκρατία στα “ανθρώπινα δικαιώματα” που πλασάρει και στον πόνο των μεταναστών, μετά τις υποκριτικές κραυγές υπουργών, κρατικών-δημοτικών και υγειονομικών φορέων περί ευαισθητοποιημένης διαχείρισης του ζητήματος, όλοι σίγησαν. Κι αυτό διότι η εξέλιξη της επιχείρησης φανέρωσε για ακόμη μία φορά τις διαθέσεις της δημοκρατίας και τη συναίνεση/συμμετοχή των “ευαισθητοποιημένων” ανθρώπων της σε ένα διαρκές έγκλημα.
Το σχέδιο, απλό. Ασφυκτικός κλοιός γύρω από την περιοχή του Εφετείου και περιπολίες ένστολων και μη φασιστοειδών που τρομοκρατούσαν τους μετανάστες. Προσαγωγές, έλεγχοι και τραμπουκισμοί σε μία περιοχή (δίπλα από το ένδοξο Α.Τ. της Ομόνοιας του μισανθρωπισμού, που έχει αποδείξει επανειλλημένως τη “φροντίδα” που παρέχει σε μετανάστες) που σιγά σιγά έγινε απαγορευτική. Έτσι, πολύ απλά, το κτίριο του εφετείου άδειαζε. Η “πρόνοια” που επέδειξε η δημοκρατία για τους μετανάστες δεν ήταν τίποτα άλλο από μία εξοντωτική και σχεδιασμένη περικύκλωση, που αργά η γρήγορα θα γινόταν αφόρητη για τον οποιοδήποτε μετανάστη, που θα αναγκαζόταν πολύ απλά -εάν γλίτωνε τις προσαγωγές- να συνεχίσει την οδύσσειά του κάπου αλλού. Σε συντονισμό, τα ΜΜΕ και οι απανταχού φιλάνθρωποι σίγησαν και κάλυψαν την επιχείρηση.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τη σιωπή θα διαδεχθεί μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η επαναφορά του ζητήματος. Αφενός για τη διαστρέβλωση των προαναφερθέντων γεγονότων και την “παρασημοφόρηση” των δραστών και αφετέρου για τη συνέχιση και ανανεωμένη προπαγάνδιση ενός νέου εφετείου που θα στοχοποιήσουν.
Είναι πασιφανές όμως ότι ο στόχος είναι οι μετανάστες αυτοί καθεαυτοί. Για να πάρουν σειρά ύστερα και άλλες κοινωνικές ομάδες. Στόχος είναι ο διαρκής και ενισχυόμενος κοινωνικός έλεγχος. Στόχος είναι η καταστολή κάθε δυνατής αντίστασης. Στόχος τους είναι να μπορούν να στοχεύουν και να περικυκλώνουν όποιον θελήσουν.
Σαν τις νυφίτσες…
