Στις 29/4/2011 η ιστορία ξεκινάει με τις απρόσμενες προσαγωγές μας, τη δικιά μου και άλλων 2 συντρόφων. Απρόσμενες γιατί δεν βασίζονταν σε στοιχεία ή καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων αλλά σε «ανώνυμο σημείωμα» που τόσο «βολικά» έφτασε στα χέρια της αστυνομίας και μας κατονόμαζε εμένα και άλλους 2 συντρόφους, δίνοντας αριθμούς τηλεφώνων και διευθύνσεις.
Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας από την Κρατική Ασφάλεια και τα Μ.Μ.Ε. προσαγόμαστε, λοιπόν, ενώ ακολουθούν έρευνες σε σπίτια για δήθεν «ευρήματα» και η πολύωρη απομόνωση μου στη Γ.Α.Δ.Α. με χειροπέδες. Ταυτόχρονα άρχισε να πέφτει τόνους η λάσπη εναντίον μας επί δυο μέρες από τα Μ.Μ.Ε. φερέφωνα της Ασφάλειας, που ψευδόμενα μιλούσαν για τη «σύλληψη των εμπρηστών της Μαρφίν». Στη συνέχεια, μου επεφύλαξαν «ξενάγηση» στους ορόφους της Γ.Α.Δ.Α. με προορισμό έναν διαμορφωμένο χώρο αναγνώρισης, απ' όπου διάφοροι «μάρτυρες» πέρασαν ώστε δήθεν να με αναγνωρίσουν. Ύστερα το βράδυ εκείνης της μέρας μας δόθηκε κλήση για κατάθεση (ανωμοτί) στην Ασφάλεια (όλως τυχαίως για την 5/5/2011!) που αφορούσε το τραγικό γεγονός στην τράπεζα Μαρφίν και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, που συνέβησαν 1 χρόνο πριν, στην απεργιακή κινητοποίηση της 5/5/2010.
Στις καταθέσεις που δίνουμε αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες και για τις δύο παραπάνω υποθέσεις. Από τα στοιχεία της δικογραφίας αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι κατηγορίες είναι εμφανώς κατασκευασμένες και αστήρικτες. Για ένα περίπου χρόνο η υπόθεση παραμένει ανοιχτή και ενώ πλησιάζει ο Μάιος του 2012 μας γνωστοποιείται ότι αναμένεται η κλήση μας για κατάθεση στον Ανακριτή. Εκείνη την περίοδο πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης από συντρόφους και συντρόφισσες. Τελικά, κλήση για κατάθεση σχετικά με την υπόθεση της Μαρφίν στέλνεται μόνο σε εμένα, για την 1η Φεβρουαρίου του 2013.
Μέσα σε κλίμα τρομολαγνείας αρνούμαι όλες τις κατηγορίες δίνοντας κατάθεση, ενώ τα χείλη πολλών επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά τις λέξεις αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι αφού αυτοί αναφέρονταν στην υπόθεση, μέσα από δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, διαστρεβλώνοντας τη δικογραφία με τις εμετικές "αναλύσεις" τους, παίζοντας επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω στους τάφους των τριών νεκρών της Μαρφίν και στοχοποιώντας με ως ένοχο!…
Παρά την προφανή απουσία στοιχείων εναντίον μου, υπήρξε διχογνωμία μεταξύ ανακριτή και εισαγγελέα (έχοντας ο δεύτερος άγνοια σημαντικού μέρους της δικογραφίας) για το ζήτημα της προφυλάκισής μου, οπότε παρέμεινα προσωρινά κρατούμενος στα δικαστήρια της Ευελπίδων περιμένοντας την απόφαση του συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Μετά από πολύωρη αναμονή, αφέθηκα ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Οι όροι αυτοί συνεχίζουν να ισχύουν μέχρι σήμερα και έτσι βρίσκομαι σε ένα άτυπο «καθεστώς ομηρίας».
Στα μέσα Μαΐου έπεσε σαν κερασάκι στην τούρτα η απόφαση του Βουλεύματος που με παραπέμπει σε δίκη για την υπόθεση (ενώ οι σύντροφοι Ν.Λ. και Γ.Π., διωκόμενοι για τις υποθέσεις Ιανού και Μαρφίν αντίστοιχα, απαλλάσσονται από τις κατηγορίες) του εμπρησμού της τράπεζας Μαρφίν και το τραγικό αποτέλεσμα που αυτός είχε, τον θάνατο των τριών υπαλλήλων που βρίσκονταν εντός του καταστήματος.
Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί εγώ ειδικά παραπέμπομαι σε δίκη και με ποια στοιχεία… Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας, όπως έχω αναφέρει παλιότερα μέσα από τα γραφόμενα μου. Στην επιμονή τους η Ασφάλεια και οι δικαστικές αρχές να δείξουν αποτέλεσμα, εστιάζουν σε μένα λόγω ενός εξωτερικού χαρακτηριστικού, κοινού με τον υποτιθέμενο δράστη, που προφανώς είχαν χιλιάδες άλλοι διαδηλωτές εκείνη τη μέρα. Ο δεύτερος λόγος είναι το ότι ανήκω στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό). Σύμφωνα με το παρανοϊκό τους σκεπτικό: «αφού υπάρχει ομοιότητα σε αυτό το χαρακτηριστικό και είναι αντιεξουσιαστής, τον καθιστούμε ύποπτο». Όπως τα άδεια μπουκάλια μπύρας, όταν βρίσκονται στην κατοχή αντεξουσιαστών, όπως στην περίπτωση της Villa Amalias, είναι υλικά κατασκευής μολότοφ. Προσπαθώντας να κλείσουν όπως-όπως μια σοβαρή υπόθεση, θέλοντας να δείξουν αποτελεσματικότητα στον τομέα της ασφάλειας στοχοποιούν πια οποιονδήποτε συμμετέχει σε διαδηλώσεις και αντιστέκεται στο κράτος έκτακτης ανάγκης…
Παρόλο που είμαι πεπεισμένος ότι σε ένα αμερόληπτο δικαστήριο δεν θα δυσκολευόμουν να αποδείξω την αθωότητά μου, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ήσυχος, γιατί το κράτος έχει δείξει ότι δεν σέβεται τους νόμους που υποτίθεται ότι προασπίζει προκειμένου να ικανοποιήσει το συντηρητικό της κοινό. Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο ο αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται σε απεργίας πείνας από τις 4/6, ζητώντας την άμεση αποφυλάκισή του. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Κώστας Σακκάς είναι στη φυλακή 3 χρόνια χωρίς να έχει δικαστεί. Το όριο της προφυλάκισης στην Ελλάδα είναι οι 18 μήνες. Για τους αναρχικούς, όμως, φαίνεται ότι ισχύει ένα άτυπο Γκουαντανάμο. Οι νόμοι και οι «τύποι» δεν είναι εμπόδια για τη νεοφασιστική συμμορία που μας κυβερνά. Τρανό παράδειγμα η Villa Amalias που εκκενώθηκε με αστείες κατηγορίες ή και η αδιαφορία της κυβέρνησης για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.
Όπως ανέφερα και παραπάνω, ανήκω στον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους.
Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου.
Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται τώρα, η τελευταία μάχη θα δοθεί τώρα, λόγω της παραπομπής μου σε δίκη… Και από αυτή την τελική μάχη νικητές θα είναι οι αντιστεκόμενοι, οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές, όλοι εμείς, οι οποίοι σπιλώθηκαν και ένιωσαν τη σκευωρία, τη σαπίλα κράτους και ΜΜΕ να τους κυκλώνει, αφού στοχοποιώντας εμένα και τους άλλους δυο συντρόφους ως "ύποπτους" μέσα στα τελευταία 3 χρόνια, φωτογράφιζαν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο ως υπεύθυνο για το τραγικό αποτέλεσμα που είχε ο εμπρησμός της Μαρφίν…
– ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ!
– ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ!
Θ.Σ.
Ιούνης 2013
Athènes : Texte du compagnon Th.S. sur ses poursuites judiciaires pour les événements du 5 mai 2010 et son renvoi en procès
L'histoire commence le 29 avril 2011 avec nos arrestations inattendues, la mienne et celles de deux autres compagnons. Inattendues parce qu'elles ne se basaient pas sur des preuves ou des témoignages oculaires mais sur des "signalements anonymes" qui furent si "commodément" remis entre les mains de la police grecque et qui me nommaient moi et deux compagnons, donnant numéros de téléphone et adresses.
Nous sommes donc arrêtés dans un climat de terreur crée par la Sûreté d'État [1] et les médias, tandis que s'ensuivent des fouilles dans les maisons pour de prétendues "preuves" et mon isolement à GADA [2] menottes aux poings. Simultanément et sur deux jours, nous avons été traînés dans la boue par les médias, porte-paroles de la Sûreté d'État, qui ont menti sur les "arrestations des incendiaires de Marfin". Par la suite, ils se sont arrangés pour me faire faire une "visite touristique" des étages de GADA avec pour destination une pièce destinée à l'identification des suspects où différents "témoins" sont passés l'un après l'autre afin de me reconnaître. Après cette nuit, nous avons été appelés à comparaître (sans prêter serment) à la Sûreté d'État (accidentellement le 5 mai 2011 !) en ce qui concerne l'événement tragique de la banque Marfin et l'attaque contre la librairie Ianos [3] qui s'étaient déroulées un an plus tôt lors de la mobilisation pour la grève du 5 mai 2010.
Nous avons nié dans les déclarations que nous avons faites toutes les accusations dans les deux affaires susmentionnées. D'après les documents des dossiers, il apparaît clairement que les accusations ont apparemment été fabriquées et dénuées de fondement. L'affaire est restée ouverte pendant environ un an et tandis que mai 2012 approchait, nous avons été notifiés que nous allions sous peu être appelés à comparaître devant un juge d'instruction. Des gestes de solidarité de la part de compagnon-ne-s se sont tenus pendant la même période. Finalement, la comparution pour l'affaire de Marfin n'a été envoyé qu'à moi, pour le 1er février 2012.
Au sein d'un climat de frénésie alarmiste, je nie toutes les accusations portées contre moi tandis que les lèvres de beaucoup répètent une fois de plus les mots salauds-balances-journalistes, puisque ces derniers mentionnent l'affaire dans des bulletins d'informations et des journaux, déformant le dossier avec leurs "analyses" émétiques, faisant un jeu de passe-passe sur les tombes des trois morts de la banque Marfin et me ciblant comme coupable !…
Malgré l'absence manifeste de preuves contre moi, une polémique a éclaté entre le juge d'instruction et le procureur (le dernier ignorait une partie importante du dossier) sur la question de ma détention préventive et j'ai donc dû rester en détention provisoire au tribunal d'Evelpidon, attendant la décision du conseil des magistrats. Après une longue attente, j'ai été relâché sous conditions restrictives dans lesquelles est inclus l'interdiction de participer à n'importe quelle manifestation ou marche. Ces conditions [4] continuent d'être valident jusqu'aujourd'hui et je me retrouve ainsi dans une "condition d'otage".
À la mi-mai 2013, la décision de ma mise en accusation pour le procès est arrivé comme la cerise sur le gâteau (alors que les compagnons N.L. and G.P. accusés respectivement dans les affaires de Ianos et Marfin ont été acquittés) pour l'affaire de l'incendie de la banque Marfin et sa conséquence tragique, la mort de trois employés qui se trouvaient dans la succursale [5].
Beaucoup peuvent se demander pourquoi j'ai été moi inculpé et sur quelles preuves… Le dossier prouve clairement à travers des témoignages oculaires, des photos et des vidéos de caméras de surveillance que je n'ai rien à voir avec aucune attaque et à aucun moment dans le centre d'Athènes ce jour-là, tel que je le l'ai mentionné par le passé dans mes écrits. Dans leur aspiration à produire des résultats, les agents de la Sûreté d'État et les autorités judiciaires se sont concentrés sur moi en raison de et par le biais d'une caractéristique extérieure que j'avais en commun avec l'auteur supposé, que des milliers de protestataires avaient évidemment ce jour-là. La deuxième raison est que je fait parti de ce milieu politique précis (anarchiste/antiautoritaire). En accord avec leur raisonnement paranoïaque : "puisque qu'il existe une similitude avec cette caractéristique et qu'il est antiautoritaire, nous le considérons comme suspect". Telles les bouteilles de bières vides qui sont des matériaux pour la fabrication de molotovs quand possédées par des antiautoritaires, comme dans le cas de Villa Amalias. Ils ciblent désormais n'importe quelle personne qui participe à des manifestations et résiste à l'état d'urgence en tentant de clore un dossier du mieux qu'ils le peuvent et en voulant démontrer leur efficacité dans le domaine de la sécurité
Bien que je sois confiant dans le fait qu'il ne me sera pas difficile de prouver mon innocence devant une cour impartiale, je ne peux cependant pas dire que je sois tranquille. Parce que l'État a montré qu'il ne respecte pas les lois qu'il est censé défendre pour satisfaire son public conservateur. Au moment où j'écris ce texte, l'anarchiste Kostas Sakkas est en grève de la faim depuis le 4 juin, demandant sa remise en liberté immédiate. Pour ceux qui ne le savent pas, Kostas Sakkas est en prison depuis 3 ans sans avoir eu de procès. La limite de détention préventive en Grèce est de 18 mois. Mais il semble que pour les anarchistes il existe un Guantanamo informel. Les lois et les "prétextes" ne sont pas des obstacles pour la bande néo-fasciste qui nous gouverne. Un exemple frappant est Villa Amalias qui a été expulsé sur des accusations risibles ou l'indifférence du gouvernement pour la décision du Conseil d'État pour le remise en fonction d'ERT.
Comme je l'ai mentionné ci-dessus, j'appartiens au milieu anarchiste/antiautoritaire et je me bat dans la direction de la libération sociale par le biais de projets collectifs ouverts. Je lutte pour une société libre, sans classes, sans autorité, exploitation ou oppression. En tant que travailleur, je vis dans ma chair l'esclavage salarié, je participe aux luttes de classes sociales, au côté des opprimés.
Basé sur tout cela, il est clair pour moi que j'aille prendre part dans une des manifestations de grève les plus grandes dans les annales du 5 mai 2010 contre la signature du 1er mémorandum et avec la participation d'environ 200 000 personnes, assiégeants le parlement avec un esprit combatif pendant des heures et tentant de l'envahir pour invalider le vote du mémorandum.
Le dernier acte de la pièce se joue maintenant, la dernière bataille sera donné maintenant, à cause de mon renvoi en procès… Et dans cette bataille finale les gagnants seront ceux qui résistent, les anarchistes et les antiautoritaires, nous tous qui avons été calomnié et ressenti les mensonges, la pourriture de l'État et des médias les entourant, car en me prenant pour cible moi et les deux autres compagnons comme "suspects" les trois dernières années, ils ont indiqué un milieu politique entier comme responsable de la conséquence tragique de l'incendie de Marfin…
ÉCRASONS CHAQUE MACHINATION ÉTATIQUE !
LES POURSUITES NE NOUS EFFRAYENT PAS, ELLES NOUS ENRAGENT !
Th.S.
juin 2013
Source : https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1480059
En anglais : http://en.contrainfo.espiv.net/2013/07/08/athens-text-of-a-comrade-indicted-for-the-incidents-on-may-5-2010/
Notes :
[1] Équivalent de la DCRI.
[2] Quartier général de la police d'Athènes.
[3] Toutes les deux dans la rue Stadiou dans le centre d'Athènes.
[4] Ces conditions sont : interdiction de quitter le territoire ; obligation de pointer deux fois par mois au commissariat ; interdiction de participer à n'importe quelle manifestation ou marche.
[5] Un procès contre les chefs de la banque Marfin – qui avaient enfermés les employés ce jour-là dans la banque, fermant les portes à clé – a débuté en avril 2013.