Αλληλεγγύη στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα

Ξημερώματα Τρίτης 28/12/2010, συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας προβαίνει στην εκκένωση της κατάληψης Μαραγκοπούλειο, στην Πάτρα. Μέσα στο κτήριο βρίσκονται εκείνη τη στιγμή 11 σύντροφοι και συντρόφισσες που προσάγονται και στους 9 από αυτούς/ες ασκείται η κατηγορία περί διατάραξης οικιακής ειρήνης. Στη συνέχεια, και με τη δυναμική παρουσία αλληλέγγυων έξω από το αστυνομικό μέγαρο, αφήνονται ελεύθεροι. Στη δίνη της κρίσης, το κράτος εφαρμόζει προς κάθε κατεύθυνση το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει, την καταστολή. Η επανοικιοποίηση και το άνοιγμα στην κοινωνία εγκαταλελειμμένων και ρημαγμένων κτηρίων ως εστίες αντίστασης και σφυρηλάτησης αδιαμεσολάβητων σχέσεων ανάγεται στο γνωστό κατασκεύασμα του εσωτερικού εχθρού και υπό το δόγμα της μηδενικής ανοχής καταστέλεται.

Η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλληλεγγύη και τη συνέχιση του αγώνα με τους δικούς μας όρους μέχρι την τελική νίκη

Ανακοίνωση του Περάσματος για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…

Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ’ όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ. Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση.

Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:

ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ, ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ 10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»

perasma.espiv.net

Για την Κυριακή 26/12 στο Σύνταγμα

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΟΙ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!

Την Κυριακή 26/12, η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση και αλληλέγγυοι/ες βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων που παίρνει φωτιά μπροστά στα μάτια όλων μας. Θύματα της εκμετάλλευσης σε αυτήν την περίπτωση, είναι τα πόνυ και τα άλογα δουλεμπόρων που έχουν χωριστεί σε ομάδες και καλύπτουν όλη την περιοχή του ”εορταστικού” κέντρου, από Ερμού και Σύνταγμα μέχρι Ζάππειο.  Σκοπός των εκμεταλλευτών, το άμεσο και εύκολο χρήμα, προσφέροντας στον κόσμο μια φωτογραφία στις πλάτες του ζώου.

Με την εμφάνιση μας αρχίζουν τα αίματα να βράζουν. Ξεκινούν με δικαιολογίες τύπου ”αφήστε μας να βγάλουμε το μεροκάματο”, ”αν τα αφήσουμε θα πεθάνουν” και το ευφάνταστο ”τα ζώα αυτά μας ανήκουν” και συνεχίζουν με βρισιές και σπρωξιές. Οι προπηλακισμοί δίνουν και παίρνουν ενώ μπάτσοι διαφόρων ειδών (μπλέδες,  δημοτόμπατσοι,  ασφαλίτες) προσπαθούν να μας μετακινήσουν χωρίς επιτυχία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετακινήσουν τα ζώα μέσα σε ένα παρτέρι, γεγονός που εξοργίζει τους δουλέμπορους γιατί σαφώς και έχει πέσει κατακόρυφα η πελατεία τους.

Το μοίρασμα συνεχίζεται κοντά τους, το πανό μας παραμένει και κάθε φορά που πλησιάζει κάποια οικογένεια τα ζώα, γίνεται δυναμικότατη παρέμβαση από συντρόφισσα. Χάνουν συνεχώς πελάτες και αυτό τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα ένας από τους τραμπούκους των δουλεμπόρων να της επιτεθεί με απανωτά χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, την ώρα που ακολουθεί ένα πόνυ φορτωμένο με ένα πιτσιρίκι. Η αντίδραση μας είναι άμεση, κατευθυνόμαστε όλοι προς τα εκεί και η ένταση κλιμακώνεται με μπουνιές και κλοτσιές παντού, ενώ με το που μας χωρίζουν, τα λαμόγια που μας επιτέθηκαν έχουν εξαφανιστεί. Παράλληλα, ένας νεαρός σύντροφος καταλήγει με χτυπημένο όλο του το πρόσωπο.

Αποδεικνύεται στην πράξη πως οι βασανιστές δεν κάνουν διαχωρισμό στην κακοποίηση ζώου ή ανθρώπου.  Η τακτική τους θυμίζει ”νταβάδες” της νύχτας που προσπαθούν να περισώσουν την ”πραμάτεια” τους ενώ στην θέση του κορμιού της πόρνης βρίσκεται το σώμα ενός αλόγου ή ενός πόνυ. Λίγο αργότερα, ένας ”πατριώτης” από την μεριά των δουλεμπόρων με ελληνική αθλητική ενδυμασία μας τραβάει βίντεο συνεχίζοντας την γνωστή τακτική των απανταχού πατριωτών και υπενθυμίζοντας μας το τσάκισμα που πρέπει και  αυτοί  να υφίστανται.

Τα ζώα βρίσκονται δεμένα, χωρίς νερό και φαΐ ενώ παράλληλα τα έχουν προηγουμένως χαπακώσει ώστε να είναι πειθήνια και ”ήρεμα” όλη την ημέρα καθώς με τέτοια παρουσία κόσμου υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν φρικάρει. Το μεροκάματο για αυτά είναι τουλάχιστον ένα 12ωρο στο πόδι. Όπως ανέφερε νωρίτερα ένας από αυτούς, ”πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν το φαΐ τους”. Μετά θα μεταφερθούν στο επόμενο πανηγύρι αφού δεν τα έχουν μόνο για τις ”γιορτές”. Το ζώο για αυτούς τους ηλίθιους αποτελεί αντικείμενο και ιδιοκτησία, ένα εργαλείο κοπής χρήματος.

Εμείς  δεν κάνουμε πίσω ούτε στο ελάχιστο. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από τη σύγκρουση. Αυτό ζητάνε, αυτό θα έχουν!
Η αστυνομία, κρατική και δημοτική, κάνει πλάτες σε νταβατζήδες/δουλέμπορους τέτοιου επιπέδου, ενώ παράλληλα συνεχίζει να επιδίδεται σε κυνήγι μαγισσών, προπηλακίζοντας και συλλαμβάνοντας τον εκάστοτε μετανάστη μικροπωλητή. Εδώ, εκεί και παντού θα εμφανιζόμαστε μπροστά τους και θα τους χαλάμε τη γιορτή.

Καλούμε και πάλι διαμαρτυρία ενάντια στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτών των ζώων, το Σάββατο 1/1/2011, στην πλατεία Συντάγματος, στις 13.30.

Για την ολική απελευθέρωση.

Γιατί κανένα ζώο δεν είναι εμπόρευμα.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Επιπλέον το κείμενο της προκήρυξης που μοιράστηκε στην παρέμβαση:

Κανένα ζώο δεν είναι εμπόρευμα

Τα Χριστούγεννα μας λένε ότι είναι είναι “γιορτή χαράς και  αγαλλίασης”. Κάποιοι όμως δεν χαίρονται και τόσο. Και δεν είναι μόνο οι φτωχοί, τα ορφανά και τα παιδιά στον τρίτο κόσμο που οι ”φιλανθρωπικές” οργανώσεις των πλουσίων, που ευθύνονται για τη φτώχια και τους πολέμους, θέλουν να μας θυμίζουν μια φορά το χρόνο.

Είναι τα δισεκατομμύρια ζώα που βιώνουν καθημερινά και αδιάκοπα τον εγκλεισμό, τη φυλάκιση, την εκμετάλλευση ακόμα και τη σφαγή για να
συμπληρώσουν την ευτυχία της ”οικογενειακής γιορτής”. Από τη γαλοπούλα και το γουρούνι στο τραπέζι της αστικής οικογένειας, μέχρι τα γούνινα παλτά και τα κατοικίδια ως δώρα, κάθε ανθρώπινη χαρά συνυφασμένη με την καταναλωτική ολοκλήρωση κρύβει πίσω της αίμα και πόνο.
Η φρίκη δεν τελειώνει όμως στα προφανή, υπάρχουν ζώα που φυλακίζονται όλο το χρόνο για να βγουν στους δρόμους τώρα στις γιορτές και να φωτογραφίζονται τα παιδιά.

Είναι τα πόνυ που αντί να ζουν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλουν, στην Ελλάδα στη Σκύρο και αλλού, ταλαιπωρούνται ώρες στο κρύο και το χιονιά στερούμενα την ελευθερία τους και την κοινωνικοποίηση με τα άλλα ζώα της φυλής τους απλά και μόνο για μια φωτογραφία. Παραμένουν για περίπου ένα μήνα μέσα σε βανάκια και τρέηλερ.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο δουλεμπόριο συνεχιστή της παράδοσης του ”αρκουδιάρη” η οποία ευθύνεται εν μέρει για την εξαφάνιση των αρκούδων. Για να γίνουν έτσι νωθρά και ”φιλικά” κακοποιούνται συστηματικά με μαστίγια και παίρνουν με το ζόρι διαφόρων ειδών κατασταλτικά φάρμακα. Την ώρα που το παιδί σου φωτογραφίζεται το πόνυ υποφέρει. Μην ενισχύεις αυτή τη καταπίεση. Τα ζώα δεν είναι θέαμα.

Ας σκεφτούμε τι πολιτισμός είναι αυτός που θέλει τα ζώα εξαθλιωμένα με τέτοιο τρόπο για να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά. Είναι ο πολιτισμός του θεάματος και του κέρδους που για χάρη του εμπορευματοποιεί ότι μπορεί, εμάς τους ίδιους μέσα από τη μισθωτή σκλαβιά, τα συναισθήματά μας, τη φύση ακόμα και τα ζώα.

Ας αγωνιστούμε λοιπόν όλοι ενάντια στο σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης μέχρι να σπάσουμε κάθε κλουβί ορατό και μη.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα!

Το κείμενο αυτό μοιράστηκε στην απεργία στις 15 Δεκεμβρίου 2010, σε 2000 αντίτυπα.


 

Τσαρλατάνοι, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, δημοσιογράφοι, χειρομάντες και επιστήμονες ζητωκραυγάζουν Υπεύθυνα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» λύση. Μονόδρομος. «Eδώ όπου φθάσαμε, οι “βάρβαροι” του ΔΝΤ δεν είναι “μια κάποια λύσις” είναι η μόνη που υπάρχει στον ορίζοντα», επομένως ή θα «αλλάξουμε» ή θα «βουλιάξουμε». Έτσι «το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι αν θα πάμε πίσω σε όσα μας οδήγησαν εδώ ή αν θα δημιουργήσουμε μια Ελλάδα διαφορετική, καλύτερη, δικαιότερη και βιώσιμη, αφήνοντας πίσω τα σφάλματα της περιόδου της μεταπολίτευσης». Και επειδή «οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν» πρέπει πάνω και πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε «μια άλλη κουλτούρα», συμφιλίωσης και εθνικής ενότητας. «Για το κοινό μας όφελος» ενημερωνόμαστε ότι δεν πρέπει να «μαχόμαστε εναντίον του Γιατρού» μας.

Για να τεκμηριώσει η κάστα των Ειδικών τη θέση του Μονόδρομου, της Μιας και Μοναδικής λύσης, με ένα στόμα και μια λαλιά διατυμπανίζει: Συνέχεια ανάγνωσης Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τελείωσε τίποτα!

Παρέμβαση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Την Παρασκευή 10/12, μεταξύ 12.30 – 2.30 μμ, στο πλαίσιο της μέρας συντονισμένων δράσεων στα ΜΜΜ, πραγματοποιήθηκε από 25 περίπου συντρόφους/ισσες μαζικό μοίρασμα κειμένων σε οδηγούς και επιβάτες στα ελληνικά καθώς και 2 μεταφρασμένα στα αγγλικά και στα γαλλικά απευθυνόμενα στους μετανάστες, στα δύο ρεύματα της Πατησίων (ύψος ΑΣΟΕΕ). Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα, κολλήθηκε πλήθος αυτοκόλλητων μέσα και έξω από τα οχήματα, χτυπήθηκαν stencil πάνω τους που έγραφαν ”Ελεύθερες μεταφορές για όλους” και ”Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΜ,  ρουφιάνοι ελεγκτές ” και μπλοκαρίστηκαν τα ακυρωτικά μηχανήματα. Η αναπόκριση οδηγών, επιβατών και διερχόμενων ήταν θετική, ανταλλάχτηκαν βιαστικές κουβέντες και άνοιξαν συζητήσεις στις στάσεις με ντόπιους και μετανάστες.

Το κείμενο που μοιράστηκε…

Είναι αλήθεια ότι οι αστικές συγκοινωνίες έχουν τα χάλια τους και αυτό επιβαρύνει μια εκ των προτέρων δυσβάσταχτη ζωή σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Τα εισιτήρια είναι ήδη ακριβά και η ταλαιπωρία συνιστά ρουτίνα. Οι αναμονές, ο συνωστισμός, η γκρίνια και οι ρατσιστικές συμπεριφορές μεταξύ των επιβατών, πλουτίζουν την καθημερινή εμπειρία, ενώ η προσέγγιση σε ορισμένες περιοχές αποδεικνύεται αληθινή περιπέτεια. Όλα αυτά τα υπέροχα, συνιστούν αποτελέσματα των πολιτικών για τις αστικές συγκοινωνίες όπως εφαρμόζονται όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάθε σχεδιασμό, η εξυπηρέτηση των ανθρώπων που είτε θέλουν είτε είναι αναγκασμένοι (λόγω εργασίας) να μετακινούνται στην πόλη δεν αποτελούσε ποτέ το πρώτο κριτήριο. Αντίθετα, πάντοτε υπερίσχυε η προώθηση της χρήσης του ΙΧ εις βάρος των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ), η εξυπηρέτηση των πιο εύπορων περιοχών εις βάρος των ταξικά “υποδεέστερων”, η πρόσβαση στους χώρους μαζικής διασκέδασης και κατανάλωσης, η κερδοφορία των δρομολογίων και προσφάτως η “ασφάλεια”.

Στον ηλεκτρικό και το μετρό, πέρα από τα παραπάνω, ο επιβάτης-εμπόρευμα μεταφέρεται διαρκώς επιτηρούμενος από κάμερες, σεκιουριτάδες και ειδικούς φρουρούς μέσα σ’ ένα υποχόνδριο αποστειρωμένο περιβάλλον. Εκεί βρίσκουν καθολική εφαρμογή ορισμένες από τις πιο σύγχρονες τεχνικές καθυπόταξης: τα δόγματα της ασφάλειας, της μηδενικής ανοχής και της καθαριότητας. Και πίσω από τη γυαλιστερή βιτρίνα της τάξης και της ασφάλειας βρίσκονται καλά κρυμμένα τα εργασιακά κάτεργα των υπηρεσιών καθαριότητας, που ήρθαν για λίγο στο προσκήνιο με το γεγονός της επίθεσης με οξύ στο πρόσωπο της μαχητικής καθαρίστριας συνδικαλίστριας Κ. Κούνεβα και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν γύρω από την υπόθεση.

Όμως, είναι εξίσου αλήθεια ότι η προγραμματισμένη για αυτό το Δεκέμβρη αναδιάρθρωση των ΜΜΜ θα κάνει όλα τα παραπάνω πολύ χειρότερα, τόσο για τους επιβάτες όσο και για την πλειονότητα των εργαζομένων.

• Τα εισιτήρια θα ακριβύνουν 30-50% και οι μισθοί θα μειωθούν 20-40%.

• Το 1/5 των εργαζομένων θα πρέπει να δεχθεί αναγκαστική μετάταξη σε άλλη υπηρεσία ή θα πρέπει να βγει (εθελούσια φυσικά) σε πρόωρη και μειωμένη σύνταξη- και αν αυτό δεν κριθεί αρκετό θα υπάρξουν και απολύσεις.

• Οι γραμμές που θα αξιολογηθούν ως μη κερδοφόρες θα κλείσουν ανεξάρτητα αν εξυπηρετούν ή όχι χιλιάδες επιβάτες.

• Τέλος, ένα νέο σώμα ελεγκτών (πιθανών από ιδιωτική εταιρία security) θα περιπολεί στάσεις και λεωφορεία στο κυνήγι των εγκλημάτων της λαθρεπιβίβασης και της φιλικής απόδοσης ενός χρησιμοποιημένου και σε ισχύ εισιτηρίου σε κάποιον άγνωστο.

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας παίρνουν και τα μισά

 

Όλα όσα είναι προγραμματισμένα να συμβούν (εάν δεν τα εμποδίσουμε) αυτόν τον καιρό στις αστικές συγκοινωνίες συνιστούν ένα ακόμη κομμάτι στο εφιαλτικό πάζλ της γενικότερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο στους «από τα κάτω». Μιας επίθεσης που απειλεί να εξανεμίσει θεμελιώδεις εργατικές/κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών και στοχεύει να αναμορφώσει ριζικά το κοινωνικό τοπίο στις νέες συνθήκες του άγριου καπιταλισμού και της ολοκληρωτικής δημοκρατίας. Τα γενικά της χαρακτηριστικά μπορούν να συμπυκνωθούν σε 4 βασικά σημεία:

• περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας

• διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών

• προσήλωση στις πολιτικές κοινωνικού ελέγχου και καταστολής

• επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που νομιμοποιεί το κράτος να παραβλέπει όλα τα προσχήματα εγκαθιδρύοντας μια ολοκληρωτική συνθήκη στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας

Όλα αυτά μεθοδεύονται εδώ και αρκετά χρόνια και κορυφώνονται με πρωτοφανή ένταση και βιαιότητα τους τελευταίους 10 μήνες, από τότε δηλαδή που αναγγέλθηκε και επισήμως ότι βρισκόμαστε καταμεσής μιας βαθειάς κρίσης που απειλεί με άμεση χρεοκοπία το ελληνικό κράτος και με βαθειά ύφεση τον ελληνικό καπιταλισμό. Η παρουσίαση της κρίσης σαν μια επείγουσα κατάσταση για την οποία ευθυνόμαστε όλοι (και για την οποία θα πρέπει να πληρώσουμε όλοι) αποτέλεσε το ιδανικό πρόσχημα για την κορύφωση της επίθεσης που περιγράψαμε παραπάνω. Σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν και που τέθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό το δίλλημα: «καταστροφή (χρεοκοπία) ή σωτηρία (αναδιάρθρωση)» ώστε τελικά να νομιμοποιηθούν οι επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις. Αν αυτές βαφτίστηκαν «έκτακτα μέτρα σωτηρίας» στην πραγματικότητα στοχεύουν μόνο στην τόνωση της κερδοφορίας των αφεντικών και στην επαναθεμελίωση της (κλονισμένης) κοινωνικής πίστης στην κρατική ισχύ.

Τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την αναδιάρθρωση των ΜΜΜ έχουν τον ίδιο ακριβώς πυρήνα μ’ αυτά που χρησιμοποιούνται αυτόν τον καιρό σε μια σειρά ανάλογων περιπτώσεων, από τον ΟΣΕ και τα νοσοκομεία μέχρι τις ΔΕΚΟ και τα ασφαλιστικά ταμεία. Διαφθορά, κακοδιαχείριση, ανομία συνιστούν τις βασικές έννοιες που συμπυκνώνουν όλες τις παθογένειες του τόπου, η οποίες σύμφωνα με τον κυρίαρχο λόγο μας έχουν φέρει στο «χείλος της καταστροφής». Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση μας λένε ότι οι αστικές συγκοινωνίες νοσούν, ότι είναι υπερχρεωμένες και έρμαια της κακοδιαχείρισης δεκαετιών, ότι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν παχυλούς μισθούς και οι επιβάτες πληρώνουν υπερβολικά λίγα ή και καθόλου. Με λίγα λόγια παρουσιάζουν μια εικόνα διάλυσης που απαιτεί την άμεση παρέμβαση του κράτους, αυτού του μεγάλου ρυθμιστή-πατέρα-σωτήρα-θεραπευτή να εξυγιάνει τον «ετοιμοθάνατο οργανισμό». Αν όμως αυτή η εικόνα διάλυσης ανταποκρίνεται σ’ ένα βαθμό στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κρατικής στρατηγικής, όχι μόνο για τις αστικές συγκοινωνίες, αλλά και για τον ΟΣΕ, τα νοσοκομεία και γενικά τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ονομάζουμε αυτή τη στρατηγική «δημιουργική απορύθμιση» και βασικό της χαρακτηριστικό είναι η στοχευμένη δημιουργία μιας κατάστασης αποσύνθεσης η οποία καθώς φτάνει σ’ ένα οριακό σημείο, εμφανίζεται ως δια μαγείας η λύση. Η αναδιάρθρωση δηλαδή με τους επαχθείς όρους που περιγράψαμε παραπάνω και η απόδοση ενός οργανισμού “στα πρόθυρα της καταστροφής” στο “σωτήριο” ιδιωτικό κεφάλαιο.

Κάπως έτσι εξηγούνται και τα τεράστια χρέη των αστικών συγκοινωνιών. Δημιουργήθηκαν επειδή εδώ και μια δεκαετία το ελληνικό κράτος έχει σταματήσει να χρηματοδοτεί ένα σημαντικό μέρος των λειτουργικών εξόδων (μέχρι και το 50%) των αστικών συγκοινωνιών και ταυτόχρονα ενθάρρυνε τη σύναψη δανείων με ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια. Σημειώνουμε ότι η χρηματοδότηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας ήταν μια υποχρέωση που ανέλαβαν τα κράτη στα πλαίσια του συστήματος κοινωνικών παροχών. Και αυτή η χρηματοδότηση δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ανταποδοτικό όφελος (μια μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα θα λέγαμε εμείς) προς τους εργαζομένους για τη φορολογία και τις κρατήσεις στους μισθούς. Τελικά οι λεγόμενες κοινωνικές παροχές (από την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο σύστημα υγείας) δεν υπήρξαν ποτέ ως παραχωρήσεις που προήλθαν από μεγαλοψυχία των κυριάρχων -αυτοί άλλωστε υπολογίζουν μόνο στα κέρδη και τη ισχύ- αντίθετα, κερδήθηκαν έπειτα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Αγώνες που δόθηκαν στο παρελθόν όταν ακόμη αξίες όπως η κοινωνική/ ταξική αλληλεγγύη βρισκόταν στο προσκήνιο πριν απαξιωθούν πλήρως από τις ψευδαισθήσεις της ατομικής επιτυχίας και της καταναλωτικής ευδαιμονίας.

Αν λοιπόν σήμερα οι κυρίαρχοι μπορούν να επιβάλλουν σ’ ένα τόσο μικρό διάστημα τέτοιες έκτασης σαρωτικές αλλαγές είναι γιατί υπολογίζουν στην αδυναμία μας να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Και είναι αλήθεια ότι όλα όσα επιβλήθηκαν τον τελευταίο καιρό, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η εγκαθίδρυση καθεστώτος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους εργασίας, η επέλαση της ακρίβειας και της ανεργίας, η διάλυση του συστήματος κοινωνικών παροχών, η πλημμυρίδα των νέων μπάτσων και τόσα άλλα δεν βρήκαν παρά ελάχιστη και σπασμωδική αντίσταση.

Αν μέχρι πριν ένα χρόνο το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπορούσε ακόμα να πλέει στις αυταπάτες μιας (δανεικής) πρωτοκοσμικής αφθονίας, σήμερα που το παραμύθι τελείωσε και όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να δούμε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τους όρους ώστε να ορθώσουμε αποφασιστικές γραμμές άμυνας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Γι’ αυτό ακριβώς είναι αναγκαίο να ανακτήσουμε και να προσδώσουμε νέο νόημα σε ότι ακριβώς θυσιάστηκε τα τελευταία 30 χρόνια στο βωμό του προσωπικού βολέματος, της επιτυχίας, της κοινωνικής ανέλιξης και μιας κίβδηλης καταναλωτικής ευδαιμονίας. Αυτό που μας λείπει τελικά είναι σχέσεις, σχέσεις κοινότητας και αλληλεγγύης και μια στοιχειώδης κοινωνική/ ταξική συνείδηση ότι τα προβλήματα των καταπιεσμένων είναι κοινά, όπως κοινοί είναι και οι εχθροί τους. Όμως, όσο ακόμη ο καθένας επιμένει να μην νοιάζεται για τίποτα πέρα από τον μικρόκοσμό του, όσο επιμένουμε στην απάθεια και τον πεσιμισμό, η κατρακύλα δεν πρόκειται να σταματήσει. Και καθώς ο πάτος του βαρελιού διευρύνεται δραματικά θα γίνουμε όλοι μάρτυρες μιας κοινωνικής βαρβαρότητας της οποίας τα σημάδια είναι ήδη εδώ. Αν λοιπόν οι καταπιεσμένοι φτάσουν στο σημείο να κανιβαλλίζουν τις σάρκες τους το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα γνωστά καθάρματα της εμπροσθοφυλακής της καπιταλιστικής επίθεσης στους από τα κάτω: οι μπάτσοι, οι κάθε λογής μαφίες και οι φασίστες.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

• Γιατί δεν τους χρωστάμε, μας χρωστάνε.

• Γιατί τα πήγαιν’ έλα από τη δουλειά είναι χρόνος ήδη κλεμμένος και σπαταλημένος.

• Γιατή σε τελική ανάλυση μας τα παίρνουν από παντού και ζητάνε και άλλα κερατιάτικα.

• Γιατί η στιγμή της άρνησης είναι δημιουργική, ανοίγει χώρους και κερδίζει το χρόνο να μιλήσουμε, να στηρίξουμε ο ενας τον άλλο, να επικοινωνήσουμε.

ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, διεκδικούμε τα πάντα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

• Επειδή ακριβώς είναι οι σχέσεις αλληλεγγύης που μας λείπουν και όχι η καταναλωτική ευδαιμονία.

• Επειδή τα ΜΜΜ θα χάσουν τον όποιο κοινωνικό προσανατολισμό τους και θα λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο με όρους κέρδους και αυτό θα πλήξει εξίσου επιβάτες και εργαζομένους.

• Επειδή σε αυτή την πόλη όπου η αποξένωση πηγαίνει χέρι χέρι με την πολυκοσμία μια φιλική χειρονομία ή μια φιλική συζήτηση μοιάζουν πράγματα σπάνια και πολύτιμα.

Γι’ αυτούς τους λόγους:

στηρίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων,

χαρίζουμε τα χρησιμοποιημένα και σε ισχύ εισιτήρια σε κάποιον άλλο/η,

στηρίζουμε ο ένας τον άλλη απέναντι στους ελεγκτές.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

(διόδια, εισιτήρια νοσοκομείων, λογαριασμούς, δάνεια, κτλ)

σαν μια πρώτη μικρή επιστροφή από τα κλεμμένα μιας ζωής

αναγκαία υποσημείωση

Όμως αν εξ’ αρχής συμπαραστεκόμαστε στους εργαζομένους που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και καλύτερους όρους δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ένα ζήτημα, τους ελεγκτές. Γιατί είναι αυτοί που πρώτοι σπάνε την κοινωνική αλληλεγγύη βάζοντας το προσωπικό όφελος (τα bonus που κερδίζουν, δηλαδή το 50% επί του κάθε προστίμου) πάνω και ενάντια στο συλλογικό καλό. Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να απασχολήσει τους ίδιους τους εργαζομένους όσο και τους επιβάτες οι οποίοι καλούνται τόσο να αντισταθούν όσο και να απονομιμοποιήσουν τους έμμισθους ρουφιάνους των ΜΜΜ

 

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

 

το κείμενο σε μορφή pdf

…και το αυτοκόλλητο που κολλήθηκε.

Το πρόγραμμα του “What Queer Fest?”

Παρασκευή 26/11

Στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Εθνικισμοί

 

18.00 -19.00 Προβολές

PINK CAMOUFLAGE

Σκηνοθεσία : Sarah Bracke 2009 Διάρκεια : 60′

Κάθε πόλεμος χρειάζεται ιστορίες να τον καμουφλάρουν. Η ομοφυλοφιλία αποτελεί για τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», έναν από τους πυλώνες της «σύγκρουσης των πολιτισμών»: τα δικαιώματα ομοφυλόφιλων και λεσβιών ανήκουν υποθετικά στη δύση και καταπιέζονται στην παρουσία του Ισλάμ. Σε αυτό το βίντεο-δοκίμιο,  LGBTQ ακτιβιστές από το Λίβανο και το Βέλγιο, παρουσιάζουν τις σκέψεις τους για τους τρόπους που διασταυρώνεται η σεξουαλικότητα, η γεωπολιτική και ο πόλεμος

19.00 – 22.00 Συζήτηση

Έθνος, φύλο, σεξουαλικότητα: Τα όρια της ταυτότητας και η διαπλοκή των συστημάτων εξουσίας [μπροσούρα]

22.00 Performances

Dr. D: Είμαστε όλοι μετανάστες. A lecture performance

Άκου είμαστε όλοι μετανάστες. Aπό που κι ως που είμαι εγώ μετανάστης; Αλλά γιατί ρε γαμώτο συχνά αισθάνομαι μετανάστης; Το ίδιο αισθάνονται όλοι; Θα το πιάσω από την ιστορία, από τη θεωρία και ακόμα κι από την εμπειρία και θα ισχυριστώ ότι… παίζει

tranny Blues: a leather tribute to venus in furs

Τραύμα. Σοκ + Ουλή. Το πέρασμα από τη μια κατάσταση στην άλλη, η επούλωση. Μια διαδικασία αργή.

Εκδίκηση. Διαχείριση του τραύματος με την πρόκληση ενός νέου.

Αυτό το πρότζεκτ επιθυμεί να μας τραυματίσει. Εκδικητικά μεν αφού σκοπός είναι να πληγώσει, αλλά με κίνητρα αγάπης κι όχι μίσους.

Το σοκ είναι το αρχικό σημείο 0 εντός του τραύματος, η πρόκληση  του, ορισμένα απαραίτητο για να περά-σουμε στο στάδιο της επούλωσης.

Μόνο όταν διασχίσουμε μέσα από τη διαδικασία της επούλωσης μπορούμε να καταλάβουμε τη ζημιά του τραύματος.

Χρειάζεται ένα ελεγχόμενο τραύμα για να θυμηθούμε [όσες έχουμε ξε-χάσει] τη βαρύτητα του τραύματος.

Ακριβώς γι αυτό το λόγο το πρότζεκτ περιέχει κάποια ακραία στοιχεία.

Ας το λάβουμε υπόψη μας πριν ανοίξουμε την πόρτα στον κόσμο του..

υ.γ. ο έρωτας είναι τραύμα?

PERFORMANCE BY Nesrin DraGuerilla (Istanbul)

 

 

Σάββατο 27/11

Στο κοινωνικό κέντρο Τσαμαδού 15

Επιστημονισμοί

 

12.00 – 14.00 Παρουσίαση | Συζήτηση

Παρουσίαση από το Μωβ Καφενείο της μπροσούρας “Γυναίκες στην Πυρά. Το κυνήγι των μαγισσών στην ευρώπη, οι περιφράξεις και η ανάδυση του καπιταλισμού” της Lady Stardust [μπροσούρα].

14.00 – 16.00 Εργαστήρι Αυτοεξέτασης

Birdwatching: Εργαστήρι Αυτοεξέτασης [μπροσούρα]

Birdwatching με κολπο…σκόπιο.

Εκεί που χαζεύαμε το πρόγραμμα του What Queer Fest και διερωτόμασταν τι είναι όλα αυτά τα παράξενα και κουίαρ πράγματα που θα γίνουν αυτό το Σαββατοκύριακο με ένα τρελό πηγαινέλα στα διάφορα στέκια, είδαμε και το απίστευτο: Birdwatching, λέει.

Ωραία, βρε παιδιά, αλλά η Αθήνα εκτός από τα κακόμοιρα περιστέρια στη βουλή τι άλλο έχει;

Ας βάλουμε λοιπόν το εργαστήρι στο μικρο…σκόπιο.

Πού;

Μαζευόμαστε στις 14.00 (αυστηρά) στο Κοινωνικό Κέντρο της Τσαμαδού στον πάνω όροφο ο οποίος θα είναι αποκλειστικά στη διάθεσή μας και θα τον έχουμε διαμορφώσει ειδικά για το εργαστήρι. Οι πόρτες θα κλείσουν στις 14.15.

Τι και πώς…

Όταν μαζευτούμε όλες/οι θα κάνουμε μια κουβέντα γνωριμίας και εξοικείωσης μεταξύ μας παίρνοντας τσάι, καφέ και κανένα μπισκοτάκι! Σε αυτή την κουβέντα θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας το γιατί μας ενδιαφέρει αυτό το εγχείρημα και να ακούσουμε και τις δικές σας σκέψεις.

Μετά θα κάνουμε μια σύντομη «πρόβα τζενεράλε» (εμείς που το διοργανώνουμε εννοείται! Τι νομίζετε ότι κάναμε τον ελεύθερό μας χρόνο πριν το φεστ;) για το πώς γίνεται η αυτοεξέταση του αιδοίου με τη βοήθεια και την υποστήριξη του ζευγαριού μας. Μετά θα έχετε το χρόνο να το δοκιμάσετε κι εσείς με το ζευγάρι σας. Για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα στο μουνί μας θα χρειαστούμε ένα κολποσκόπιο, ένα φακουδάκι και ένα καθρεφτάκι (αυτά θα τα φέρουμε εμείς). Στο εργαστήρι λοιπόν θα εξοικειωθούμε με την εικόνα του τραχήλου, τα διαφορετικά υγρά μας και το τι σημαίνουν όλα αυτά για τον κύκλο.

Συμμετοχή

Έχουμε βάλει τα δυνατά μας ώστε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές και οικείο περιβάλλον. Για το λόγο αυτό στο εργαστήρι μπορούν να συμμετέχουν μόνο άτομα με αιδοίο. Επίσης ζητάμε από σας να έρθετε παρέα με ένα άτομο που ήδη το νιώθετε οικείο. Κάθε ζευγάρι θα έχει προσωπικό χώρο και βέβαια ό,τι υποστήριξη χρειαστεί.

Σας περιμένουμε να κάνουμε παρέα αυτή την περιήγηση στα άδυτα.

15.00 – 17.00 Συλλογική Χορτοφαγική Κουζίνα

17.00 – 20.00 Συζήτηση

Ιστορίες έρωτα και τρέλας: περί επιστημονικού κύρους και ψυχιατρικής [μπροσούρα]

Ανιχνεύουμε τις διαδρομές μέσω των οποίων η επιστήμη της ψυχιατρικής διαπλέκεται με τις σεξουαλικότητες και τις έμφυλες ταυτότητες μέσα στον χρόνο. Βρισκόμαστε στον δυτικό κόσμο, έναν κόσμο οι αλήθειες του οποίου καλούνται επιστημονικές καιορθολογικές. Πώς αυτές οι Αλήθειες συγκροτούνται και τι αντίκτυπο έχει στα ίδια τα υποκείμενα που καλούνται να ενταχθούν στις ψυχιατρικές -εδώ- κατηγοριοποιήσεις; Κάνοντας φόκους στο βασικό ψυχιατρικό εγχειρίδιο από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και μετά, τοDSM, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τη δημιουργία και εμπέδωση αυτού του κυρίαρχου λόγου που μας διαφοροποιεί ιεραρχικά σε φυσιολογικές και μη, παθολογικές και υγιείς.

20.00 – 22.00 Προβολές

TRANSVESTITES

Σκηνοθεσία:  Aykut Atasay 2008 Διάρκεια:  12′

Το transvestites ανήκει στο είδος των mockumentaries, που θα πει ότι είναι μια παρωδία ντοκιμαντέρ, στην οποία φανταστικά γεγονότα παρουσιάζονται ως γεγονότα. Το Transvestites, παρακολουθεί τις τρανς που ζούνε στην περιοχή Beyoglu, και σχολιάζει τον υστερικό καθωσπρεπισμό που θέλει τις πόλεις καθαρές από τα μιάσματα

BORN QUEER, DEAR DOCTORS

Σκηνοθεσία: Shorona se Mbessakwini 2003 Διάρκεια: 5′

Το born queer, dear doctors είναι ένας μικρός αυτοβιογραφικός μονόλογος της Mbessakwini. Σκέψεις για την ταυτότητα, την επιβίωση, την αναπαράσταση του εαυτού, το σώμα, την επιθυμία, τους καταναγκασμούς των γιατρών, δένονται με μονταρισμένες εικόνες όπου τα γυμνά σώματα και η καύλα είναι σε πρώτο πλάνο και έχουν τον πρώτο λόγο

L’ORDRE DES MOTS

Σκηνοθεσία: Cynthia Arra & Melissa Arra 2007 Διάρκεια: 75′ * trailer

Μακριά από μια συνηθισμένη διαπραγμάτευση τρανσέξουαλ, διαφυλικών, διεμφυλικών και ανάμεσα-στα-φύλα ζητημάτων, η ταινία αυτή, μέσα από την επιλογή πορτραίτων ατόμων που εμπλέκονται ενεργά στο τρανς κίνημα στη Γαλλία, θίγει χωρίς περιστολές ζητήματα γύρω από την έμφυλη ταυτότητα. Την εξετάζει ως μια κοινωνική νόρμα, μια κατασκευή που σπάνια αμφισβητείται, μια κεντρική προβληματική δομή από την οποία απορρέει η παθολογικοποίηση της τρανς κοινότητας

παράλληλα Έκθεση: “Ιστορία της υστερικοποίησης του γυναικείου σώματος”

22.00 Party

 

 

Κυριακή 28/11

Στο Αυτόνομο Στέκι Ζωδόχου Πηγής 95-97  & Ισαύρων

Κινήματα | Κοινότητες

 

12.00 – 16.00 Εργαστήρι

We Are Born Naked – The Rest Is Drag

Εργαστήρι Παρενδυσίας

Έμφυλη σύμβαση νο1: υπάρχουν 2 ρόλοι που αντιστοιχούν σε 2 σώματα

Έμφυλη σύμβαση νο2: ο κάθε ρόλος είναι διαφορετικός από τον άλλο

Έμφυλη σύμβαση νο3: πρέπει κανείς να παίζει/επιτελεί, σίγου ρα και συγκεκριμένα, ένα και μόνο ρόλο.

Θέλοντας να αναδείξουμε αυτές τις συμβάσεις ως τέτοιες, αποφασίζουμε να παίξουμε με αυτές και να τις μπαχαλέψουμε. Μέσα από αυτό το εργαστήρι, διαδικασία αναπόφευκτα διαδραστική, επικοινωνιακή, διερευνούμε την ελευθερία του σώματος, το πώς εκφραζόμαστε, μέσα από αυτό και πώς το παιχνίδι και το πείραμα ανατρέπουν κυρίαρχες συμβάσεις, που συνειδητά ή όχι ενσ αρκώνουμε.

Λέμε πως οι ταυτότητες, έμφυλες, ταξικές, φυλετικές, συγκροτούνται ως θεατρικές πράξεις, όχι ως ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, περισσότερο βάση ενός σφιχτοδεμένου σεναρίου με αυστηρούς σκηνοθέτες, και πολλές ρωγμές κατά τη διάρκεια της παράστασης, λάθη, επαναλήψεις, αφηρημάδες, ποινές για τους απρόσεκτους ηθοποιούς και επιβραβεύσεις για τους διαβασμένους.

Στο εργαστήρι αυτό προτείνουμε να ξεχάσουμε αυτό που μάθαμε πως “είναι η φύση μας” και να εστιάσουμε στα θραύσματα, τις ρωγμές και τα λάθη, αυτά που, κρυφά ή φανερά, αγαπάμε, αυτά που φαντασιωνόμαστε ή που δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ. Αλλάζοντας ρούχα, βάδισμα, στυλ φτιάχνουμε το φύλο, όχι απαραίτητα εντός των τειχών του διπόλου αρσενικό- θηλυκό, προς όποια κατεύθυνση αγαπάμε. Επανανοηματοδοτούμε σωματικές επιφάνειες, ανταλλάζουμε ρόλους.

Με αφετηρία το παιχνίδι, την περιέργεια ή και πιο ενδόμυχες σκέψεις, δοκιμάζουμε το σώμα μας, την (επ)ένδυσή του (ρούχα, αξεσουάρ, δωδεκάποντο που ψηλώνει!), τη μορφή του (κουρέματα, χτενίσματα, μουστάκια, νύχια, μακιγιάζ, αλλά και επιδέσμους, γεμίσματα…), τον τρόπο που το διαχειριζόμαστε (στεκόμαστε, χειρονομούμε, μιλάμε, περπατάμε). Σε αυτό το παιχνίδι θα μας εμπνεύσουν και θα μας βοηθήσουν οι συμπαίχτες μας, τα ρούχα που βρίσκονται σπαρμένα στο χώρο, από τα πριν αλλά και ό,τι “ξεφορτώνονται” οι υπόλοιποι, αξεσουάρ και μακιγιάζ, τρίχες και κόλλα και πάνω από όλα οι επιθυμίες μας!

Βόλτα Στη Πόλη

Πικνίκ

17.00 – 19.00 Προβολές

TRAVEL QUEERIES

Σκηνοθεσία: ELLIAT GRANEY – SAUCKE 2009 Διάρκεια: 60′ * trailer

Είναι ένα ντοκιμαντέρ που εξετάζει τον πολιτισμό, την τέχνη και τον ακτιβισμό της ριζοσπαστικής queer σκηνής στη σύγχρονη Ευρώπη. Με προσωπικές συνεντεύξεις και αποσπάσματα από περφορμανς, φεστιβάλ, queer χώρους, κ.α. η ταινία  προσπαθεί να καταλάβει πως η queer κουλτούρα έχει βγάλει ρίζες σε διαφορετικές χώρες της περιοχής. Το Travel Queeries ταξίδεψε ανάμεσα σε Ισπανία, Αγγλία, Σερβία, Πολωνία, Γερμανία και Δανία, κατέγραψε σκέψεις και εμπειρίες ανθρώπων ερευνώντας τις περιπλοκότητες, τις καινοτόμες αξίες και το αλλόκοτο πνεύμα, όπως αυτά σχετίζονται με το ανταγωνιστικό κίνημα

QUEER BEOGRAD Διάρκεια: 30′

Η ενότητα των βίντεο για το φεστιβάλ queer beograd, παρουσιάζει τρεις στιγμές στην ιστορία του φεστιβάλ

στιγμή πριν: ακριβώς πριν την απόφαση της ομάδας queer beograd να οργανώσει ένα queer φεστιβάλ στο Βελιγράδι
την πρώτη στιγμή: το πρώτο φεστιβάλ τον μάιο του 2005
την τελευταία (μέχρι στιγμής) στιγμή: το πέμπτο φεστιβάλ, τον σεπτέμβρη το 2008

Το πρώτο βίντεο, γυρισμένο από την βιντεοκολεκτίβα AK KRAAK, παρουσιάζει την κατάσταση στο lgbt κίνημα στο Βελιγράδι το 2004, τρία χρόνια μετά την απόπειρα να οργανωθεί gay pride, η οποία δέχτηκε βίαιη επίθεση από φασιστικές ομάδες και ένα χρόνο πριν την οργάνωση του πρώτου φεστιβάλ queer beograd, που σήμανε την δημόσια επαναδιεκδίκηση της lgbt ορατότητας. Το δεύτερο βίντεο, παρουσιάζει το πρώτο φεστιβάλ, με όλη τον ενθουσιασμό και την χαρά, του να καταφέρνεις να πάρεις πίσω κομμάτια του χώρου που σου έχουν στερήσει. Το τελευταίο βίντεο είναι ένα αυτοσχέδιο βίντεο που φτιάξαμε εμείς, για τα όσα ζήσαμε στο πέμπτο κατά σειρά φεστιβάλ, τον σεπτέμβρη του 2008.

19.00 – 21.00 Συζήτηση

Φτιάχνοντας κινήματα, οργανώνοντας κοινότητες: Φύλο ↔ Σεξουαλικότητα ↔ Πρακτικές ↔ Θεωρίες ↔ Στρατηγικές & Συλλογικά Εγχειρήματα [μπροσούρα]

Θα συζητήσουμε με τις ομάδες :

Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, Terminal119, QueerTrans Forum, Glory Hopes, Queericulum Vitae(QV), Antifa Str, και Μωβ Καφενείο, για το πως κάνουμε πολιτική σχετικά με το φύλο και τη σεξουαλικότητα και για το πώς κάνουμε πολιτική γενικώς, για τα αναλυτικά μας εργαλεία, για τις στρατηγικές και τις πρακτικές. Θα σκεφτούμε πανω στις συνάφειες, τις συμμαχίες και τη σημασια της αυτομόρφωσης και θα ξεδιπλώσουμε τους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους που έχουμε για να οργανώνουμε κοινότητες και να φτιάχνουμε κινήματα που μπορούν να διεκδικήσουν και να αντισταθούν.

παράλληλα χώρος με υλικό ομάδων που έχουν κάνει πολιτική τα τελευταία χρόνια με άξονα το φύλο & τη σεξουαλικότητα

21.00 Συναυλίες | Performances

Στη Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

La Libela

Ms Ratter

A Neuroleptic is my Boyfriend“ by Alex C and Who Fucks the Others

Σχετικά με το εγχείρημα ενός queer φεστιβάλ

Τον Νοέμβρη του 2009 μετά από πρωτοβουλία κάποιων μελών της ομάδας “Στην Πρίζα”, καλέστηκε μια συνάντηση σε μονοκατοικία των Πετραλώνων όπου συμμετείχε κόσμος από συλλογικότητες που δουλεύουν με αφετηρία το φύλο και την σεξουαλικότητα στα πλαίσια του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Θέμα της συνάντησης η συζήτηση για την πιθανότητα διοργάνωσης ενός queer φεστιβάλ στην Αθήνα. Αυτή η πρώτη αναγνωριστική κουβέντα εξελίχθηκε σε μια σταθερή συνέλευση που κλείνει πλέον ένα χρόνο δουλειάς. Αρχικά οι συνελεύσεις μας γίνονταν στο Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας και στη συνέχεια στην κατάληψη της Σκαραμαγκά.

Αν και αυτές τις μέρες γίνεται πια πολύς λόγος για το “queer” σε κινηματικούς και όχι μόνο κύκλους, μπορεί και εξαιτίας της μετάφρασης στα ελληνικά του έργου της δημοφιλούς, στα όρια του pop-icon, αμερικανίδας φιλοσόφου Τζούντιθ Μπάτλερ, η έννοια και το πολιτικό της περιεχόμενο παραμένει κατά τη γνώμη μας σε μεγάλο βαθμό ασαφής και αδιευκρίνιστη. Ακόμη περισσότερο θεωρούμε ότι τείνει να εγκλωβιστεί σε διάφορες ερμηνείες χοντροκομμένες και εκλαϊκευτικές με την κακή την έννοια, και να σηματοδοτήσει κάτι δήθεν “προχώ” το πολιτικό βάθος όμως του οποίου μένει “χαμένο στη μετάφραση”.

Έτσι παρόλο που εδώ παρουσιάζουμε ένα queer φεστιβάλ, και που κάποιοι και κάποιες από την συνέλευσή μας αυτοπροσδιορίζονται ως queers, ελπίζουμε να μπορέσουμε επί της ουσίας να επικοινωνήσουμε την πολιτική μας αντίληψη πέρα από το queer ως ταμπέλα. Στόχος μας δεν είναι να απαντήσουμε στην ερώτηση “τι είναι το κουίαρ”, αλλά ούτε και “να φέρουμε το queer εδώ”. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ελπίζουμε να δίνει από μόνο του μια σχετικά καθαρή εικόνα τόσο για το πολιτικό σύμπαν το οποίο θέλουμε να χτίσουμε, όσο και για τις πολιτικές διαδρομές που προσπαθούμε να περπατήσουμε.

Οι πολιτικές -θεωρητικές και πρακτικές- αναφορές μας, συναντιούνται σε μεγάλο βαθμό στους διάφορους φεμινισμούς των τελευταίων δεκαετιών, κυρίως αυτούς που οργανώνονται γύρω από την κριτική της ουσιοκρατίας, στην πρακτική και στο λόγο του ριζοσπαστικού κινήματος που θέτει το ζήτημα του φύλου και της σεξουαλικότητας ως ζήτημα εξουσίας και κυριαρχίας και στις βασικές αρχές της αυτοργάνωσης, της ομοφωνίας, της αντιιεραρχίας. Κάποιοι/ες από εμάς συμμετέχουν στο αναρχικό κίνημα, άλλοι σε ή/και δίπλα από χώρους αυτονομίας, ή χώρους που οργανώνονται γύρω από τα ίχνη της παράδοσης του ελευθεριακού κομμουνισμού -κάποιες πάλι με μεθοδικότητα περιδιαβαίνουμε ελεύθερα, αν και όχι πάντα χωρίς ενοχές, τα σύνορα όλου αυτού του πολιτικού μωσαϊκού.

Αυτές μας οι επιλογές κάνουν πραγματικά δύσκολο, ίσως ανέφικτο, να ορίσουμε μια, κάποια, σταθερή ταυτότητα μέσω της οποίας να συστηθούμε –ταυτόχρονα όμως το γεγονός αυτό αποτελεί και μια από τις βασικές μας αφετηρίες: οι ταυτότητες, πολιτικές, σεξουαλικές, φύλου, εθνικές και άλλες είναι το έδαφος της εμπειρίας μας, την ίδια στιγμή που τις αναγνωρίζουμε ως προϊόν της εξουσίας των κυρίαρχων λόγων και ταυτόχρονα τις χρησιμοποιούμε ως μια συνθήκη προσωρινή, καταστασιακή, στην οποία συναντιόμαστε. Για αυτό και θα μπορούσε απλώς να πούμε ότι η συνέλευση αποτελείται από όσες και όσους την ίδια στιγμή που στριμώχνονται μέσα στο δίπολο του γραμματικού γένους (βλ. όσοι και όσες) παλεύουν να το διαρρήξουν, ή ζουν ήδη μέσα και πάνω στις αναμφισβήτητες ρωγμές του: αλλόκοτες ετερο, τρανς, λεσβίες (και) φεμινίστριες, αδερφές, πούστηδες, υποκείμενα και σώματα που εν γένει η κυριαρχία σπρώχνει εκτός του ομαλού και χρησιμοποιεί για να συγκροτήσει την εξουσιαστική ιδέα του “φυσικού/φυσιολογικού”, της νόρμας. Η πολιτική μας πράξη εν μέρει στοχεύει στο να αναδείξει αυτές τις διεργασίες της εξουσίας, να δημιουργήσει συλλογικές προϋποθέσεις τόσο για την άρνηση τους όσο και για την υπέρβασή τους, και να υπονομεύσει το σύστημα της αναπαραγωγής της κυριαρχίας που στηρίζεται στην κανονικοποίηση της επιθυμίας, στον ντεντερμινισμό του δίπολου αρσενικό-θηλυκό, και τις δικαιϊκές πράξεις νομιμοποίησης των σεξουαλικών ταυτοτήτων (βλ. γάμος, στρέιτ ή γκέι). Παράλληλα προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μια πρακτική και θεώρηση του πολιτικού που να μας επιτρέπει να χτίσουμε κοινότητες μέσα στις οποίες να φροντίζουμε τα σώματα και τις επιθυμίες μας στο εδώ και τώρα, να γιορτάζουμε τις ανάγκες και τα θέλω τους -κοινότητες οι οποίες μπορούν να μεταβάλλονται και να μετασχηματίζονται την ίδια στιγμή που λειτουργούν υποστηρικτικά, τροφοδοτώντας και πραγματώνοντας την ουσιαστική αλληλεγγύη.

Σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό μας πρόγραμμα ως “θεματικό”, όπως συχνά αποκαλείται στους πολιτικούς χώρους που συναντιόμαστε. Το φύλο και η σεξουαλικότητα δεν είναι “θέματα”, παρά μόνο με την έννοια πώς όλα τα κομμάτια της ζωής μας είναι “θέματα” προς διαπραγμάτευση και τόποι από τους οποίους μπορεί να στηθεί η δημιουργική αποδιοργάνωση των εξουσιαστικών σχέσεων. Αμφισβητούμε επίσης πως μπορεί να υπάρξει ένα μοναδικό νήμα το οποίο να συνδέσει τις πολιτικές αντιστάσεις απέναντι στην κυριαρχία. Και φυσικά δεν νομιμοποιούμε σε καμία περίπτωση έναν κινηματικό θεωρητικό λόγο που στηρίζεται σε εργαλεία πλήρως απαρχαιωμένα και αναφέρεται σε “κύριες” και “δευτερεύουσες” αντιθέσεις. Ως εκ τούτου ένα πρώτο πεδίο δράσης είναι για εμάς τα ίδια τα ριζοσπαστικά κινήματα μέσα στα οποία ζούμε και τα οποία θρέφουν τις τρανσφοβικές, μισογύνικες, σεξιστικές και ομοφοβικές αντιλήψεις και πρακτικές του κυρίαρχου. Αντιλήψεις και πρακτικές από τις οποίες κανείς και καμιά μας δεν έχει ανοσία. Ούτε και εμείς, αν αναρωτιέστε.

Μαζί με όλα τα παραπάνω και παρόλο που πιστεύουμε πως δεν υπάρχει μία πολιτική δομή/θεωρία αντίστασης που να εκπροσωπήσει την “επανάσταση” ή κάποιο πρόγραμμα καθολικής πολιτικής ανατροπής, θεωρούμε πως έχοντας ως αφετηρία το δίπολο των φύλων και την κατηγορία της σεξουαλικότητας χρειάζεται οπωσδήποτε να εξερευνήσουμε το πως αυτά διαρθρώνονται σε πλέγματα με άλλες εξουσιαστικές δομές ή κατηγορίες παράγοντας τα υποκείμενα και τις διάφορες μορφές υποτέλειας στην κοινωνία που ζούμε. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ μέσα από τους άξονες έθνος και φύλο, Ψ-λόγος, επιστήμη, σώματα που αντιστέκονται και κινήματα/κοινότητες, κάνουμε μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Αποτελούμε εν τέλει εκτός από μια συνέλευση και μια κοινότητα που νιώθει κυριολεκτικά στο πετσί της την εξουσία του καταναγκασμού “των δύο φύλων και της μίας σεξουαλικότητας”.  Με αυτό το τριήμερο φεστιβάλ δεν στοχεύουμε απλώς στο να σπάσουμε τα στερεότυπα αλλά  να δείξουμε πώς αυτά σπάνε καθημερινά πάνω στο κοινωνικό μας σώμα. Θα θέλαμε, ιδανικά, πέρα από τα όρια των συμβατικών ταυτοτήτων να διαπραγματευτούμε από κοινού τα σώματα και τις επιθυμίες μας όπως τα βιώνουμε σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικών, πατριαρχικών σχέσεων και κυρίαρχων εθνικών αφηγήσεων. Να δούμε πέρα από και κριτικά ένα φορμαλιστικό λόγο περί “δικαιωμάτων των μειονοτήτων” αλλά και πέρα από κενά σχήματα γενικής και αόριστης αλληλεγγύης προς κάποιους “άλλους” καταπιεσμένους. Και να προάγουμε πολιτικές που αντιμετωπίζουν τα ίδια μας τα σώματα ως φορείς εξουσίας και καθιστούν έτσι την ανάλυση της εμπειρίας και του βιώματος αναγκαία προϋπόθεση για να ανιχνεύσουμε και να κατανοήσουμε τις εξουσίες εντός μας.

Τέλος, επειδή η χωροταξία είναι πολύ σημαντική, αποφασίσαμε ότι η ιδέα “τρεις μέρες σε τρεις χώρους” καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τόσο την ποικιλία των πολιτικών μας διαδρομών αλλά και ταιριάζει με το πώς θα θέλαμε ως συνέλευση να αποδιοργανώνονται ενίοτε τα όρια/σύνορα ανάμεσα στους κινηματικούς χώρους δημιουργώντας νέες, περιστασιακές γεωγραφίες που θα επιτρέπουν τη συνάντηση διαφόρων υποκειμένων και διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων και πρακτικών. Η κατάληψη της Σκαραμαγκά, το κατειλημμένο κτίριο της Τσαμαδού 15 του Στεκιού Μεταναστών και το Αυτόνομο Στέκι είναι οι τρεις πολιτικοί χώροι που θα αποτελέσουν τους τόπους δημιουργίας του φεστιβάλ.

η συνέλευση του What Queer Fest?

http://whatqueerfest.espivblogs.net/

Μας θέλουν φοβισμένους, μόνους και γονατιστούς

Σε μια έκθεση προορισμένη για κυβερνητικά στελέχη, ο Christian Morrisson, αξιωματούχος του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), επιχειρεί να φτιάξει έναν μπούσουλα για κυβερνήσεις σε κρίση, που θέλουν να περάσουν σκληρά μέτρα: «Στρατηγική για περικοπές μισθών: μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δε συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον και ακόμα και να τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα» (οδηγίες ΔΝΤ).

ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΜΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΥΣ

Το τελευταίο διάστημα, ταυτόχρονα με τα μνημόνια κοινωνικής υποδούλωσης και λεηλασίας, που ξεθεμελιώνουν τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα κοινωνικών-ταξικών αγώνων και εξεγέρσεων (πολλές φορές αιματηρών), είμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη όξυνση της καταστολής.

Η ιδεολογική και κατασταλτική αντι-εξεγερτική εκστρατεία κράτους, ΜΜΕ και καθεστωτικών διανοούμενων, που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, αποτέλεσε την εισαγωγή σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», στο οποίο κρατική τρομοκρατία, καπιταλιστική ερημοποίηση και μηχανισμοί προπαγάνδας βαδίζουν χέρι-χέρι.

Όπως υπέδειξε η τεράστια αποχή στις πρόσφατες «αυτο»διοικητικές εκλογές, οι δυνατότητες του καθεστώτος για την απόσπαση συναινέσεων στερεύουν. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες (οι ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι εργατοπατέρες) έχουν ξεφτίσει στην κοινωνική συνείδηση. Τα κόμματα εξουσίας (οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση δυνάστες και άρπαγες της ζωής μας) καταρρέουν, ενώ τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας δικαίως δυσκολεύονται να πείσουν. Το θεσμικό πλέγμα χειραγώγησης της δυσφορίας και ενσωμάτωσης-παροπλισμού των κοινωνικών αντιδράσεων έχει διαρραγεί.

Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα πλέον να «υποσχεθεί» στους υπηκόους του πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), κοινωνική ισοπέδωση, ανθρώπινα ερείπια, φοβικά σύνδρομα, επιτήρηση και καταστολή. Γνωρίζει ότι η βαθύτατη κρίση του και η ολομέτωπη επίθεσή του κατά της κοινωνίας, με την εφαρμογή πολιτικών-σοκ, θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.

Η βαρβαρότητα δεν μπορεί πλέον να εξωραϊστεί. H πολιτική και οικονομική εξουσία -εγχώρια και υπερεθνική- απαιτεί υποτέλεια και υπακοή χωρίς καλλωπισμούς και ανταλλάγματα. Μέσα από τα συντρίμμια του «κοινωνικού συμβολαίου» των μεταπολιτευτικών δεκαετιών ξεπροβάλλουν οι διμοιρίες, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, οι «αντι»τρομοκρατικές υπηρεσίες, οι μηχανοκίνητες ομάδες και τα περίστροφα των ένστολων συμμοριών αποκατάστασης της Τάξης. Ξεπροβάλλουν η τήβεννος του δικαστή, τα κάγκελα του κρατητηρίου, κάποιες φορές και τα συρματοπλέγματα των φυλακών. Η καταστολή, από «σιδερένια φτέρνα» του καθεστώτος εκεί που τελειώνει η «επιστήμη» της συναίνεσης, μετατρέπεται στον βασικό πυλώνα διασφάλισης και διαιώνισης των κυριαρχικών προνομίων και συμφερόντων. Στο πλάι της στέκονται επάξια οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ΜΜΕ. Η ασφυξία της κρατικής μέγγενης εξαπλώνεται μαζί με τη δυσωδία του δημοσιογραφικού οχετού.

ΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Ένας αστυνομικός στρατός κατοχής έχει απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε κάθε γωνιά της πόλης μαζί με ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης προσώπων, τηλεφώνων και ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Τα δελτία ειδήσεων έχουν μετατραπεί σε γραφείο τύπου της κυβερνητικής εξουσίας. Τα δημοσιογραφικά φερέφωνα αναμασούν ασταμάτητα τα «επιχειρήματα» των αφεντικών τους και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Φωτογραφίες «καταζητούμενων» αντικαθεστωτικών περιφέρονται στις τηλεοπτικές οθόνες σε ένα σύγχρονο κυνήγι κεφαλών και σε μια προσπάθεια εμπέδωσης της κοινωνικής ρουφιανιάς.

Κάθε ακηδεμόνευτος αγώνας κυνηγιέται λυσσαλέα. Όπως οι πρόσφατες μαθητικές καταλήψεις, με τους μπάτσους να πιέζουν διευθυντές σχολείων και καθηγητές να καταδώσουν τους «πρωταίτιους» καταληψίες. Κάθε κινητοποίηση ποινικοποιείται και καταστέλλεται. Όπως η νομοθετική αναβάθμιση -σε μια νύχτα- του αδικήματος της παρακώλυσης συγκοινωνιών από πλημμέλημα σε κακούργημα για τον εκβιασμό των μεταφορέων που απέκλειαν τις εθνικές οδούς. Όπως οι αστυνομικές «περιποιήσεις» κατά των συμβασιούχων του υπουργείου πολιτισμού στην ακρόπολη και των συμβασιούχων δασοπυροσβεστών στο σύνταγμα. Κάθε διαδήλωση χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής και δεκάδες διαδηλωτές σέρνονται στα κρατητήρια και στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες. Όπως στη φετινή πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με τους δεκάδες προσαχθέντες και τους 22 συλληφθέντες, εκ των οποίων οι 15 παραπέμφθηκαν με τον κουκουλονόμο (που υποτίθεται ότι θα είχε καταργηθεί εδώ και 1 χρόνο βάσει κυβερνητικής εξαγγελίας). Τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις συνεχίζουν να είναι στοχοποιημένα, με πιο πρόσφατη την κατασταλτική επιχείρηση λίγες ώρες μετά την κατάληψη χώρου στα πρώην «ψαράδικα» στο Περιστέρι (απέναντι από το νέο δημαρχείο) από ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία κατοίκων, σε συνέχεια των αστυνομικών εισβολών στις 5 & 6 Δεκέμβρη 2009 στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι και στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο στα Γιάννενα και το βράδυ της 5ης Μάη στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και στον κατειλημμένο χώρο για την πολύμορφη αναρχική δράση στην οδό Ζαΐμη, στα Εξάρχεια. Στο κέντρο της μητρόπολης, στο πλαίσιο του κρατικού σχεδίου «καθαρή Αθήνα», τα αστυνομικά πογκρόμ κατά των φτωχοδιάβολων μεταναστών (με τη συνδρομή παρακρατικών συμμοριών) συνιστούν καθημερινό φαινόμενο, συμπληρωματικά στην εφιαλτική επαναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Κορωνίδα των κατασταλτικών μεθοδεύσεων αποτελεί μια πραγματική βιομηχανία διώξεων, που έχει στηθεί για τον εκφοβισμό και την υποχώρηση των αντιστεκόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών. Εκατοντάδες αγωνιζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας και δεκάδες φυλακισμένοι αγωνιστές κρατούνται αιχμάλωτοι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου στις φυλακές της δημοκρατίας, προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Την ίδια στιγμή, οι ανακριτικές κλητεύσεις για απολογίες ή «μαρτυρικές» καταθέσεις πολλαπλασιάζονται, σε μια σαφή ποινικοποίηση των φιλικών, συντροφικών ή συγγενικών σχέσεων.

Ο φόβος του κράτους και των αφεντικών για γενικευμένο ξεσηκωμό και εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις αποτυπώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στην πρόσφατη ψήφιση του τρομονόμου Νο.3 (εντελώς στα κρυφά, στις 26 Αυγούστου, στο θερινό τμήμα της βουλής). Με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση, πρακτικές πλήθους που σχετίζονται με διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, εντάσσονται πλέον (ως κακούργημα) στη «σύσταση τρομοκρατικής ομάδας». Το κατασταλτικό δόγμα διευρύνεται από τον «εσωτερικό εχθρό» στις «επικίνδυνες τάξεις» για να «αγκαλιάσει» κάθε πτυχή της κοινωνικής αντίστασης. Το καθεστώς μας ενημερώνει: «είσαστε όλοι ίσοι απέναντι στον τρομονόμο».

ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την παντελή απουσία «προσωπικοτήτων» και ηγετών. Με την έμπρακτη αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού διαχωρισμού στη βάση του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους. Με τις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, κρατικά κτίρια, στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις αντιιεραρχικές συνελεύσεις κατοίκων και τις καταλήψεις δημαρχείων και άλλων δημοτικών κτιρίων. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων πανεπιστημίων. Με την πολυήμερη κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από τη Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.

Έτσι και σήμερα, η εξέγερση ενάντια στον ζυγό της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής τυραννίας και η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την αναχαίτιση της κυριαρχικής επέλασης, για το σπάσιμο του απομονωτισμού και την ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, για το άνοιγμα περασμάτων προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της εξατομίκευσης, των κοινωνικών διακρίσεων και της υποταγής. Εξέγερση ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτοοργάνωση των αγώνων, των εγχειρημάτων μας και της καθημερινής μας ζωής. Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω». Για έναν κόσμο ελεύθερο, χωρίς εξουσία. Κανένας μόνος, ποτέ και πουθενά.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ


Νοέμβρης 2010

αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά

το κείμενο σε μορφή pdf

Εκδήλωση με συντρόφους/ισσες από Ελβετία & Βέλγιο

Εμπειρίες αγώνα: Ενάντια στη μεταναστευτική πολιτική και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Εκδήλωση | Συζήτηση με συντρόφους/ισσες από την Ελβετία και το Βέλγιο

Δευτέρα 8 Νοέμβρη στις 19.30

Η μπροσούρα της εκδήλωσης

Μήνυμα από την “Ομάδα Σώματος” της κατάληψης

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» της κατάληψης “Σκαραμαγκά”, ξεκινούν τη λειτουργία τους για την περίοδο 2010-2011 από τις αρχές Νοέμβρη. Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα “ανοιχτών μαθημάτων χορού” θα προστίθενται στο εξής νέοι κύκλοι εργαστηρίων σύμφωνα πάντα με τις διαθεσιμότητες στην πραγμάτωσή τους.

Για αρχή, τα εργαστήρια περιλαμβάνουν εβδομαδιαία συνάντηση/μάθημα tango κάθε Τρίτη στις 20:30, ενώ η συνέλευση της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» θα πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα (ή κάθε δύο Δευτέρες) στις 20:00.

Κείμενο της ομάδας χορού σχετικά με τη φυσιογνωμία της, τα χαρακτηριστικά της αλλά και σχετικά με τα ζητήματα που έως τώρα έχει καταπιαστεί παρατίθεται παρακάτω:

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική…

Από τις αρχές του Σεπτέμβρη του 2009, στην κατάληψη «Πατησίων και Σκαραμαγκά», προέκυψε η επιθυμία αλλά κι η αναγκαιότητα για επέκταση των συλλογικών μας αρνήσεων απέναντι στις προεκτάσεις του Υπάρχοντος στα σώματά μας. Αρνήσεις οι οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις αρνήσεις μας απέναντι στον αστικό Πολιτισμό και την κυρίαρχη παραγωγή της αστικής Τέχνης. Σε άμεση διασύνδεση με τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες της κατάληψης στις οποίες και συμμετέχουμε, ξεκινήσαμε την οργάνωση αυτοοργανωμένων εργαστηρίων χορού, κίνησης, σωματικής έκφρασης. Σε αυτήν την κατεύθυνση συστήθηκε κι η «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης», η οποία ως αναπόσπαστο κι οργανικό κομμάτι της «κατάληψης Σκαραμαγκά», επιδιώκει να πειραματιστεί στο πεδίο της αυτομόρφωσης, και της δημιουργίας.

Είναι γεγονός πως τα αυτοοργανωμένα εργαστήρια προκύπτουν αφενός από την επιθυμία μας να διερευνήσουμε τις κινητικές αλλά κι εκφραστικές δυνατότητές μας αλλά κι από τη βούλησή μας να καταθέσουμε την έμπρακτη άρνησή μας στην «αυθεντία» των αστικών εκπαιδευτηρίων αλλά και των διαχωρισμένων σχέσεων ή των καθιερωμένων ρόλων που τα τελευταία παράγουν κι αναπαράγουν.

Δεν είναι πλέον μια απόκρυφη παραδοχή πως ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε και ζούμε είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις κυρίαρχες αντιλήψεις, τα κυρίαρχα πρότυπα και στερεότυπα, τους αλλότριους ρυθμούς αλλά και την «αισθητική των αποκλεισμών». Ένα πλέγμα συστημικών μηχανισμών και θεσμών υποτάσσει, χειραγωγεί κι αλλοτριώνει τα σώματα και τη δημιουργικότητά μας. Το σύστημα διδασκαλίας, η οικογένεια, οι νόρμες των εμπορευματικών σχέσεων κι η βιομηχανία του θεάματος, συγκροτούν δομές που καθυποτάσσουν κι ελέγχουν τα σώματα και τις προεκτάσεις τους. Η εκπαίδευση, η οικογένεια, το θέαμα και το εμπόρευμα, δεν αποτελούν τίποτε άλλο πέρα από τους ιδανικούς μηχανισμούς -για την κυριαρχία- με τους οποίους  η σχέση του ατόμου με το σώμα του, την κίνηση και τη δημιουργικότητά του, μετασχηματίζεται σε μια διαμεσολαβημένη και φυσικά χειραγωγημένη σχέση. Οι κυρίαρχες επιταγές εμφυτεύονται στο άτομο με αποτέλεσμα κάθε δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού κι αυτοκαθορισμού του να εξορίζεται από την «πραγματικότητα». Αυτό το οποίο λοιπόν η κυριαρχία θέλει να παρουσιάσει ως τη «μοναδική αλήθεια» για το σώμα και τον χορό, είναι πως, ή θα μιμείσαι τους δασκάλους ή θα αναπαράγεις τα πρότυπα του θεάματος ή θα γίνεσαι ένας ωφέλιμος καταναλωτής του. Γι’ αυτό κι έχει επενδύσει αλόγιστα στην προώθηση της μαζικής κουλτούρας με αμέτρητα παρεχόμενα θεάματα -από τη μια- κι εκατοντάδες εκπαιδευτήρια χορού -από την άλλη. Από τα «τηλεοπτικά εξεταστήρια» του “so you can thing you can dance” μέχρι τις επιχορηγούμενες «σχολές μπαλέτου», από τα φαντασμαγορικά show που συνοδεύουν κάθε «κοινωνική συνεστίαση» μέχρι τα παγκόσμια φεστιβάλ χορού… Και φυσικά όλα αυτά τα «ιδανικά» του χορού και της μαζικής κουλτούρας, η κυριαρχία έχει βρει τον κατάλληλο τρόπο για να τα μεταφυτεύει προς τους υπηκόους της. Το «ταλέντο» κι οι «χορευτικές-σωματικές δεξιότητες» είναι τα απαραίτητα αναγνωρίσιμα στοιχεία του θεάματος που κάποιος-α  είτε θα επιλέξει να τα κυνηγήσει μέσα στις σχολές χορού και τα ωρολόγια προγράμματα είτε θα αποδεχτεί το ρόλο του θεατή-καταναλωτή του ταλέντου και των δεξιοτήτων των «άλλων» και των «ειδικών».

Εκτός από τους παραπάνω διαχωρισμούς, αυτό που διαπιστώνουμε στις περισσότερες εκφάνσεις του «αστικού» χορού και των παραγώγων του, είναι και η συνειδητή ή ασυνείδητη παραγωγή διαχωρισμών στη βάση του φύλου. Οι έμφυλες κατηγοριοποιήσεις των σωμάτων προβάλλονται σε όλο το φάσμα του «αστικού χορού». Από την αντίληψη πως ο «χορός» αποτελεί «προνομιακό πεδίο εξάσκησης» των γυναικών (και γενικότερα των γυναικείων σωμάτων) μέχρι την επιβεβαίωση των έμφυλων κατηγοριοποιήσεων-ρόλων σε διάφορα είδη χορού (όταν π.χ. ο καβαλιέρος αποτελεί έναν «αντρικό ρόλο» και η ντάμα έναν «γυναικείο ρόλο»), αυτό που μένει ακέραιο στον «αστικό χορό» είναι οι διαφοροποιήσεις και οι ιεραρχήσεις στη βάση του φύλου. Και όταν φυσικά αυτή η έμφυλη κανονικότητα επιχειρείται να αντιστραφεί, αυτό γίνεται απλά και μόνο στο επίπεδο του συμβολισμού και μιας επικερδούς κι ωφέλιμης προς το κοινό «προοδευτικότητας». Κατά τα άλλα οι έμφυλοι διαχωρισμοί συνεχίζονται να παράγονται στις αίθουσες και στις σκηνές χορού…
Απέναντι σε αυτήν την «κανονικότητα» στεκόμαστε εχθρικοί. Στη δική μας προσπάθεια για την ανακάλυψη κι απελευθέρωση των σωματικών δυνατοτήτων επιχειρούμε να αποδομήσουμε τους έμφυλους ρόλους και διαχωρισμούς, χωρίς κολλήματα κι αγκυλώσεις, αμφισβητώντας το πεδίο των έμφυλων εγγραφών στα σώματά μας αλλά και τις έμφυλες ειδικεύσεις στο χορό.

Παρ’ όλες τις κυρίαρχες επιδιώξεις για την προώθηση όλων των παραπάνω διαχωρισμών, για εμάς αποτελεί κοινή παραδοχή και δεδομένο πως όλα ανεξαιρέτως τα σώματα έχουν ανεξερεύνητες δυνατότητες. Αυτές οι απεριόριστες δυνατότητες (κίνησης, χορού, έκφρασης) των σωμάτων παραμένουν τις περισσότερες φορές αφανείς, καθώς τα σώματα εξαναγκάζονται να προσαρμοστούν -άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εκβιαστικά- στο μοντέλο μιας καταπιεστικής, δύσκαμπτης κι ασφυκτικής καθημερινότητας. Από τη σφαίρα της εργασίας μέχρι τη σφαίρα της κατανάλωσης του ελεύθερου χρόνου, τα σώματα αποκτούν συνήθειες που τα συστέλλουν αλλά και τα υποτάσσουν στον κόσμο των αντικειμένων αλλά και των εξουσιαστικών σχέσεων. Η διαπίστωση πως «είμαστε σωματικά και διανοητικά ανίκανοι» ή «δημιουργικά περιορισμένοι» δεν αποτελεί τίποτε άλλο πέρα από έναν κατασκευασμένο αστικό μύθο που θέλει να δικαιώνει τους ρόλους και τους ειδικούς, και να παράγει διαχωρισμούς σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας: από τους «πρωταθλητές» γηπέδων και γυμναστηρίων, τους «μεγάλους χορευτές», τους «αισθητικούς» των κέντρων σωματικής ευεξίας μέχρι τους «καλλιτέχνες». Η αποδοχή αυτού του μύθου έχει σαν αποτέλεσμα την καθυπόταξη και την παθητικοποίηση των σωμάτων και κατ’ επέκταση συμβάλλει στη διαμόρφωση των υποταγμένων ανθρώπων αλλά και των υποταγμένων συνειδήσεων.

Απέναντι σε αυτές τις επιταγές του Υπάρχοντος, είναι στο χέρι μας να διερευνήσουμε κάθε ανεξερεύνητη σωματική δυνατότητα. Η κίνηση, η έκρηξη, η ροή, το κύλισμα, το δίπλωμα, η περιστροφή, η στήριξη, η ανατροπή της ισορροπίας, η αιώρηση, η έκφραση, η επικοινωνία των σωμάτων δεν είναι προνομιακό πεδίο κανενός «ειδικού». Οι δυνατότητες των σωμάτων μας είναι πραγματικά τεράστιες. Συλλογικοποιώντας λοιπόν την αναγκαιότητα για μοίρασμα της διερεύνησης αυτών των δυνατοτήτων, τα αυτοοργανωμένα εργαστήρια μας δίνουν την ευκαιρία να συναντήσουμε αυτές τις δυνατότητες των σωμάτων, όλοι μαζί αλλά κι ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Οι προσωπικές δυνατότητες συναντιούνται με τις ομαδικές, με στόχο να προσδιοριστούν τα αυθεντικά προσωπικά «νοήματα» του σώματος του καθενός σε συνδυασμό με των υπολοίπων. Τα σώματα μιλούν, τα σώματα χορεύουν, τα σώματα επικοινωνούν μέσα από μια ισότιμη διαδικασία αυτομόρφωσης η οποία αρνείται να τα χειραγωγήσει και να τα καθυποτάξει.

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης που λειτουργούν στην κατάληψη Σκαραμαγκά από την «ομάδα χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» έχουν στον πυρήνα τους τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες αλλά και τον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Με αφετηρία την εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας όπου μοιραζόμαστε την πολιτικότητα αλλά και την υλικότητα των επιλογών μας, τα εργαστήρια στέκονται εχθρικά απέναντι σε σχέσεις που αναπαράγουν δομές εξουσίας όπως η σχέση δασκάλου-μαθητή, αρχάριου-προχωρημένου, «καλλιτέχνη» και μη. Η άμεση διασύνδεση των εργαστηρίων της «ομάδας χορού, κίνησης και σωματικής έκφρασης» με τη συνέλευσή της, είναι και η διαδικασία η οποία «περιφρουρεί» εκείνον τον αξιακό χαρακτήρα των εργαστηρίων ο οποίος προτάσσει την κατάργηση των ρόλων στις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή η εβδομαδιαία συνέλευση της ομάδας είναι που χαράσσει τις αναγκαιότητες για αναθεώρηση κι εξέλιξη της λειτουργίας των εργαστηρίων αλλά και τη διαχείριση της «αίθουσας χορού» μέσα από διαδικασίες ισότιμης συμμετοχής αλλά και μέσα από την κοινή επεξεργασία των στοχεύσεων (της γενικής συνέλευσης) της κατάληψης.

Τα εργαστήρια αυτομόρφωσης δεν μπορεί παρά να είναι ένα πεδίο ανοιχτό, όπου η πρόσβαση στον καθένα και την καθεμιά είναι ελεύθερη και δεν ανταλλάσσεται με κανενός είδους αντίτιμο, δεν χορηγείται ούτε προσφέρεται με ανταλλάγματα, δεν είναι τζάμπα αλλά ούτε και μια «δωρεάν» ευκαιρία εκγύμνασης ή χορού ανάμεσα στις άλλες. Αποτελούν ένα πεδίο στο οποίο αναζητούνται να διασταυρωθούν ζωντανά και δρώντα υποκείμενα, χωρίς την πρωτοκαθεδρία των ειδικών και την παθητικότητα των συμμετεχόντων, χωρίς δασκάλους, χορογράφους, φιλότεχνους, γυμνασμένους, χωρίς μαθητές, χορευτές, άτεχνους, αγύμναστους, χωρίς ειδικούς και μη. Το ξεπέρασμα των ρόλων προϋποθέτει τη μοναδικότητα του καθενός ενεργή απέναντι στη μοναδικότητα των άλλων. Ο πειραματισμός μας πάνω στις δυνατότητες των σωμάτων μας αλλά και στα εκφραστικά μας μέσα δεν πραγματώνεται ως αυτοσκοπός, ούτε ως ένας τρόπος για να διεκδικήσουμε τον τίτλο μιας δημιουργικής ή καλλιτεχνικής αυθεντίας, αλλά πραγματώνεται ως ένα από τα κομμάτια των απελευθερωτικών προταγμάτων. Με βάση αυτήν την παραδοχή επιχειρούμε να μεταδώσουμε (ο ένας στην άλλη κι η μία στον άλλον) γνώσεις οι οποίες θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε τον δικό μας και μοναδικό τρόπο χορού, τη δική μας ιδιαίτερη κίνηση, το δικό μας χρώμα σωματικής έκφρασης. Διερευνούμε συνεχώς τρόπους με τους οποίους  η «τεχνική» δε θα αποτελεί τον αυτοσκοπό του χορού αλλά το εργαλείο εκείνο το οποίο -μαζί με άλλα τόσα- θα συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικής υπόθεσης του καθενός. Ο εξορισμός των ρόλων από κάθε πεδίο ελεύθερης δραστηριότητας αποτελεί πάντοτε ένα ανοιχτό στοίχημα που προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλων των εμπλεκόμενων υποκειμένων.

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική…

Περί Σωτηρίας του Πλανήτη, Ανθρώπινης Υγείας & Πράσινης Κατανάλωσης

Στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων πολύ συχνά μια επιμέρους νίκη δύναται να προβεί πιο καταστροφική από μια ολοκληρωτική ήττα. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε αναρίθμητα «επιμέρους» κινήματα από το ΄60 και μετά. μέρος των αιτημάτων τους υλοποιήθηκαν και ενσωματώθηκαν στη λειτουργία του συστήματος. Με αποτέλεσμα, η ολοκληρωτικότητα της ήττας που δεν ήρθε να μετουσιώνεται σε ολοκληρωτικότητα απουσίας. Ελπίδας και διεξόδου.

Κάτι ανάλογο μπορεί να ειπωθεί για το οικολογικό κίνημα και τις διάφορες συνιστώσες του. Η μερική του νίκη, που το έχει φέρει σε περίοπτη θέση κάθε πολιτικής ατζέντας της κυριαρχίας, αντανακλά την ίδια του την ήττα. Σαν αιχμάλωτος πολέμου, που έσωσε τη ζωή του καταδίδοντας ασυστόλως, η οικολογική ευαισθησία ντύνει κάθε σχεδόν πράξη λεηλασίας και καταστροφής του φυσικού κόσμου.

Τα βιολογικά προϊόντα και η οργανική καλλιέργεια αποτελούν μια από τις πλέον διάσημες συνιστώσες της στροφής προς την οικολογία. Σε επίπεδο ορισμών, βιολογικά είναι τα προϊόντα της βιολογικής ή οργανικής γεωργίας. Η βιολογική ή οργανική γεωργία είναι χοντρικά η μέθοδος καλλιέργειας χωρίς τη χρήση χημικών λιπασμάτων και χημικών εντομοκτόνων. Σε επίπεδο ουσίας τα βιολογικά προϊόντα συμπυκνώνουν δυο πανίσχυρα σύγχρονα ιδεολογήματα της κυριαρχίας: αυτό της ανάγκης σωτηρίας του πλανήτη και αυτό του υγιεινισμού.

Σ΄ ότι αφορά το πρώτο, η κατάσταση έχει λίγο πολύ ως εξής: ο πλανήτης μας –μητέρα γη για τους πλέον ξεδιάντροπους- νοσεί. Σ΄ αυτό το σημείο δεν έχει τόσο σημασία αν η αιτία της νόσου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που τον λυμαίνεται ή όχι. Ο λόγος της κυριαρχίας –επιστήμονες, πολιτικοί και θινκ τάνκερς- φροντίζει να παρουσιάζει το όλο θέμα κάπως μεταφυσικά, ήτοι, τα δάση δε φροντίζονται και πεθαίνουν, δε νοιαζόμαστε για τα νερά και αυτά στερεύουν και ούτω καθεξής, αφήνοντας άλυτη την απορία του πως όλες αυτές οι θνησιγενείς οντότητες κατάφερναν και την έβγαλαν καθαρή για τόσα εκατομμύρια χρόνια πριν την έλευση του καπιταλισμού. Ο λόγος της αριστεράς , της οικολογίας και της προόδου συμφωνεί για τον επικείμενο θάνατο του φυσικού κόσμου, μόνο που κατηγορεί τον καπιταλισμό γι΄ αυτό. Ας είναι. το σημαντικό όπως είπαμε είναι ότι αμφότεροι συναινούν στην ανάγκη σωτηρίας του πλανήτη. Τα διαρκώς αποψιλούμενα τροπικά δάση προσομοιάζονται –και σε περισσότερα των απλώς συμβολικώνεπίπέδων- με τα λιμοκτονούντα παιδάκια της μπιάφρα και της αιθιοπίας. Η κοινή τους μιζέρια εγκαλεί την ανθρωπότητα σε –εθελοντική- δράση, για τη σωτηρία τους.

Από ότι φαίνεται οι μαρτυρίες, τα μαρτύρια αν το προτιμάτε σε ουδέτερο τόνο, των ιθαγενών της αμερικής, αυστραλίας και αφρικής, δια το ποιον και τη φύση της σωτηρίας δε δύνανται να αναχαιτίσουν την καταστροφική λαίλαπα του ανθρωπισμού και της οικολογικής ευαισθησίας. Απλά χάριν ιστορικής αλήθειας να αναφέρουμε ότι ελάχιστοι στο πρόσφατο παρελθόν δήλωσαν ξεκάθαρα: «να μια νέα γη και χιλιάδες μελλοντικοί εργάτες της, πάμε να τους ρουφήξουμε πόρους και υπεραξία», αντ΄ αυτού όλοι συναίνεσαν στην εικόνα ενός πεινασμένου/δυστυχή/απολίτιστου/ξεθεωμένου στη δουλειά/καταδικασμένου στην κόλαση ιθαγενή και έτρεξαν να τον σώσουν. Με άλλα λόγια, σαφώς η σωτηρία είναι ούτως ή άλλως μια μορφή κυριαρχίας, αλλά στον συγκεκριμένο κόσμο μας όπου περιφέρεται ως λάβαρο, το ισοδύναμο της είναι στυγνή εκμετάλλευση και αφανισμός.

Ο υγιεινισμός ενώ στηρίζεται σε ένα πάνω κάτω λογικό αίτημα –αυτό της ευεξίας σε σωματικό επίπεδο- χρησιμοποιεί τα ίδια τεχνάσματα με την «ανάγκη σωτηρίας του πλανήτη», σε μια ιδεολογική κατασκευή πλήρους παραλογισμών, μυθευμάτων και μωρολογιών. Ο πλανήτης που νοσεί, γίνεται σώμα που νοσεί και ακόμη περισσότερο: ζωή που δείχνει να καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας της ζωικότητας της. Το ανθρώπινο σώμα παρουσιάζεται έρμαιο των σύγχρονων συνθηκών ζωής, με αναρίθμητα μικρόβια και ιούς να καραδοκούν για να διαρρήξουν την ακεραιότητά του, τροφές, ουσίες και καθημερινές συνήθειες που θα το πλήξουν ανεπανόρθωτα. Η τυραννία της υγείας, πατάει πάνω στην κατασκευή του εξατομικευμένου υγιειούς σώματος και δημιουργεί το μύθο ενός σώματος υπό κατάρρευση. Απαιτείται μόνιμη ιατρική παρακολούθηση, διαρκής επαγρύπνηση, εμβόλια και τεστ παπ, αποχή από τσιγάρα, ποτά, ψυχότροπα, πειθαρχία και καθημερινή άσκηση, αέναα ψυχαναλυτικά σέσσιονς και κυρίως παράδοση του σώματος στους ειδικούς: γιατρούς ή για τους πιο ψαγμένους, θεραπευτές.

Παρόλο που το σύγχρονο προσδόκιμο ζωής είναι υψηλότερο από κάθε άλλη γνωστή ιστορική εποχή, η τυραννία της υγείας, επιμένει στην κατασκευή νοσογόνων συνθηκών και συνηθειών, φυλακίζοντας το σώμα σε ένα σωρό παράλογες απαγορεύσεις και καταναγκασμούς. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκουν το θάνατο ετησίως παγιδευμένοι στα οχήματά τους κι ωστόσο η αγορά νέων αυτοκινήτων επιδοτείται. για μια στατιστική εκτίμηση πιθανούς βλάβης στην υγεία ωστόσο, άνθρωποι φυλακίζονται ή δέχονται πρόστιμα για το τι καπνίζουν, ρουφάνε ή καταπίνουν. Παράλληλα το ιδεολόγημα του υγιεινισμού, δανείζεται στοιχεία από αυτό της καθαρ(ι)ότητας κατασκευάζοντας ένα αποτρόπαιο και έσχατα εξατομικευμένο ανθρώπινο ον: τρεφόμενο με καθαρές τροφές, με τις υγιεινότερες των συνηθειών και ξοδεύοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη θεραπεία:ψυχανάλυση, βελονισμό, αρωματοθεραπεία, αγιοουβέρδα. Με το ρέσκιου ρέμεντυ πάντα ανά χείρας, το υγιές ανθρωπάριο, αυτοϊκανοποιείται με την αφήγηση της ατομικής του υγείας, στα πρότυπα της, ναζιστικών καταβολών, ιδεολογίας της υγείας.

Λίγο πολύ, μέχρι κ το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η γεωργία ως επί το πλείστων ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα, βιολογική. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία και στη χημεία –εν μέρει και ως άμεση συνέπεια του 2ου παγκόσμιου μακελειού και των τεχνολογικών καινοτομιών του- καθώς επίσης και μια νέου τύπου πίστη στην επιστήμη και τις υποσχέσεις της, λείαναν το έδαφος για την πράσινη επανάσταση. Την επιτάχυνση και μεγιστοποίηση της γεωργικής παραγωγής δηλαδή με τη βοήθεια της επιστήμης. Και επί το προκείμενο της χημικής βιομηχανίας, που μετέτρεψε όπλα μαζικής καταστροφής σε αζωτούχα λιπάσματα και εξόπλισε τον αγρότη με ένα ολόκληρο χημικό οπλοστάσιο για την καταπολέμηση των ζιζανίων και των εντόμων.

Δε χρειάστηκαν παρά λίγες δεκαετίες για να γίνουν εμφανή τα καταστροφικά αποτελέσματα του νέου θαυμαστού κόσμου. Τα εκατομμύρια αγροτών με καρκίνους, τα ολοένα και αυξανόμενα δείγματα ραγδαίας πτώχευσης του εδάφους, η καινοτομική έννοια της μόλυνσης που εξαπλωνόταν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε ύδατα, έδαφος, αέρα και τροφική αλυσίδα, συνέπεσαν με την άνοδο του οικολογικού κινήματος. Έτσι, η επιστροφή κατά κάποιο τρόπο, στις παλιότερες μεθόδους καλλιέργειας, βαφτίστηκε -σε αντιδιαστολή με την καινούργια μέθοδο- βιολογική γεωργία.

Στη βιολογική γεωργία, δίνεται έμφαση στον εμπλουτισμό του χώματος με οργανικές ουσίες (χούμο) και στην καταπολέμηση των ασθενειών με φυσικά ή οργανικά σκευάσματα. Παράλληλα, οι καλλιεργήσιμες ποικιλίες οφείλουν να είναι μη-γεννετικά τροποποιημένες. Με λίγα λόγια, η ουσιαστική διαφορά της βιολογικής γεωργίας, από τη συμβατική είναι η έλλειψη χημικών πρόσθετων τόσο στο έδαφος όσο και στο τελικό προϊόν

Όλα όμως τα υπόλοιπα παραμένουν σχεδόν ίδια. Οι μονοκαλλιέργειες, η εξάρτηση από εταιρείες πιστοποίησης σπόρων και καλλιέργειας, η εξόντωση των φυσικών, άγριων ποικιλιών από τις εξημερωμένες, η διάβρωση και υποβάθμιση του εδάφους, ο μετασχηματισμός της αγροτικής παραγωγής σε μια σειρά από εργοστάσια που ανήκουν σε λίγους μεγαλοτσιφλικάδες ή εταιρείες, η εναρμόνιση με τα κεντρικά πλάνα παραγωγής, η καταστροφή δασών και φυσικού κόσμου για τη δημιουργία χωραφιών, αποτελούν κοινή πραγματικότητα τόσο για τη βιολογική, όσο και για τη συμβατική γεωργία. Γι’ αυτό ίσως και τα βιολογικά προϊόντα που κατακλύζουν τα σουπερμάρκετ του αναπτυγμένου κόσμου, δείχνουν όλο και περισσότερο σαν τα συμβατικά. Και έχουν και την ίδια ανούσια γεύση

Η διάβρωση του εδάφους ως αποτέλεσμα της καλλιέργειας υπάρχει πολύ πριν την εμφάνιση των χημικών, ενώ ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθούν οι αρχικές, φυσικές ποικιλίες των κυριότερων καλλιεργήσιμων ειδών –καλαμπόκι, στάρι ή σόγια π.χ. Η μονοκαλλιέργεια φτωχαίνει το ίδιο το έδαφος είτε χρησιμοποιούνται χημικά είτε όχι και η ανάγκη για μεγάλες παραγωγές σε τυποποιημένα προϊόντα με μεγάλο περιθώριο κέρδους, ελαχιστοποιεί την ποιότητα, ανεξαρτήτως της τεχνολογίας παραγωγής. Πράγματι, η βιολογική γεωργία δεν επιβαρύνει το περιβάλλον με χημικά, απαιτεί όμως εξίσου δρόμους, αποψίλωση δασών, εξάλειψη των υδάτων, μηχανήματα, συσκευασίες και ούτω καθεξής.

Παράλληλα, η πιστοποίηση των προϊόντων ως βιολογικά δημιουργεί μια νέα εξάρτηση των αγροτών από τις εταιρείες. Στο επίπεδο των σπόρων π.χ., ο αγρότης οφείλει να χρησιμοποιήσει πιστοποιημένους από συνήθως εργαστηριακά αναπαραγόμενα φυτά- σπόρους ή φυτώρια, καθώς πολύ συχνά οι παραδοσιακές, φυσικές ή από χρόνια προσαρμοσμένες ποικιλίες δε θα πάρουν την πολυπόθητη πιστοποίηση. Έτσι μειώνεται η βιοποικιλότητα, ενώ παράλληλα αυξάνεται η εξάρτηση του αγρότη και κατ’ επέκταση της γεωργίας, από τις εταιρείες.

Ωστόσο η ταμπέλα «βιολογικό» παράγει αυτόματα ένα φαντασιακό, εναρμόνισης με τη φύση και υγείας. Και ο καταναλωτής δεν ψάχνει πλέον για μικρούς ή ποιοτικούς παραγωγούς, που εξ΄ ορισμού παράγουν καλύτερη ποιότητα με πολύ μικρότερη περιβαλλοντική όχληση ή καταστροφή, αλλά για την ένδειξη «βιολογικό». Ο κτηνοτρόφος για παράδειγμα που μαντρώνει τα ζώα του σε κλουβιά και τα ταΐζει με πιστοποιημένες, εργοστασιακά παραγμένες, βιολογικές τροφές, θεωρείται –εντελώς παράλογα- ότι παράγει καλύτερο προϊόν και είναι και πιο κοντά στη φύση από αυτόν που παραδοσιακά αφήνει τα ζώα του να βοσκάνε από τα γύρω δάση και που αδυνατεί να πάρει πιστοποίηση, καθότι το δάσος δεν είναι βιολογικά πιστοποιημένο.

Μ΄ άλλα λόγια, η παθητική εμπιστοσύνη στις ευεργετικές δυνατότητες της χημικής βιομηχανίας, αντικαθίσταται αυτούσια από την παθητική εμπιστοσύνη στους ειδικούς της υγείας. Ο άνθρωπος συνεχίζει να καταναλώνει κάτι για το οποίο δεν έχει ιδέα του πως, που και από ποιους παράχθηκε, μόνο που πλέον το πληρώνει και λίγο ακριβότερα.

Η βιολογικότητα των προϊόντων τροφής χρησιμεύει ως παραπέτασμα καπνού για την απόκρυψη του βασικού προβλήματος της γεωργίας: αυτό δηλαδή της μαζικοποίησης και εκβιομηχάνισής της. Το γεγονός ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα γης ανήκουν σε μια σειρά από πολυεθνικές και άρα η ποιότητα, οι τιμές και η ίδια η φύση της τροφής είναι άμεση συνάρτηση ενός –παραδοσιακά ανηλεούς- ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, καθώς και συγκεκριμένων βιοπολιτικών συμφερόντων, αποτελεί το βασικό πρόβλημα της γεωργίας. Έτσι το ζητούμενο δε θα έπρεπε να είναι η βιολογικότητα της καλλιέργειας γενικά και αφηρημένα, αλλά η αλλαγή των σχέσεων στη γεωργική διαδικασία. Από αυτή την άποψη, η ύπαρξη δικτύων μικρών παραγωγών, έστω και χωρίς πιστοποίηση βιολογικής καλλιέργειας, είναι σαφώς πιο ελπιδοφόρα ως προοπτική από τη αντιμετώπιση της τροφής ως ένα οποιοδήποτε προϊόν: μαζικά παραγόμενο και πλήρως εναρμονισμένο στις –συχνά απάνθρωπες- απαιτήσεις της αγοράς. Ομοίως, σ’ ότι αφορά τους καταναλωτές, η προσπάθεια επαφής με τους μικρούς παραγωγούς και η σχημάτιση δικτύων τροφής, όπου κανείς μπορεί να έρθει σε επαφή τόσο με τους παραγωγούς όσο και με τον τρόπο παραγωγής, θα έχει σαφώς πιο θετικά αποτελέσματα στην καλυτέρευση της ποιότητας της διατροφικής σχέσης, από ότι το κυνήγι των βιολογικών προϊόντων.

Χρειάζεται να επικεντρώσουμε την κριτική μας στο προφανές: τη βιομηχανία τροφής και όχι στην πρόκριση άλλης μιας «καινοτόμας» τεχνολογίας της όπως η βιολογική καλλιέργεια. Σαφώς και η μη-χρήση χημικών δε μπορεί παρά να αποτελεί σημαντικό ζήτημα, εντούτοις φαντάζει εξαιρετικά μικρό μπροστά στο σημαντικότερο: την αέναη επέκταση της εκβιομηχανοποίησης κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η δημιουργία άμεσων σχέσεων και δικτυώσεων μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών και η προσπάθεια ει δυνατόν αποδόμησης αυτού του δίπολου, φαντάζει ως μόνη αξιοπρεπή και λογική κίνηση σε μια χρονική συγκυρία που το ίδιο σύστημα που παρήγαγε τις διατροφικές και οικολογικές κρίσεις του τελευταίων χρόνων, επιχειρεί να τις παρακάμψει βάφοντας τες πράσινες.

 

Συλλογική Κουζίνα