Ενημέρωση από την πορεία ενάντια στη βιομηχανία γούνας

Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας συγκέντρωση και πορεία ενάντια στη βιομηχανία γούνας. Η πορεία άρχισε από το Σύνταγμα, κατέβηκε την οδό Μητροπόλεως, έφτασε μέχρι Μοναστηράκι κι επέστρεψε στο Σύνταγμα από την οδό Ερμού. Καθ’ όλη τη διάρκεια φωνάζονταν συνθήματα, πετάχτηκαν μπογιές στις τζαμαρίες των γουναράδικων και γράφονταν συνθήματα στους τοίχους. Η πορεία είχε παλμό και δυναμική, ξεκίνησε με περίπου 70 άτομα και κατά τη διάρκεια της έφτασε περίπου τα 100. Κάποια από τα συνθήματα που φωνάχτηκαν ήταν «Λευτεριά σ’ όσους είναι στα κλουβιά», «Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει», «Φωτιά, φουρνέλο σε τούτο το μπουρδέλο» (έξω από τα γουναράδικα) κ.α.

 

 

Εργαστήρι ραπτικής και (συν)δημιουργίας

Εργαστήρι συνδημιουργίας κάθε Σάββατο στις 12.00… για το συλλογικό σαμποτάζ στη μόδα.

Φαντασιωνόμαστε το εργαστήρι ως σημείο συνάντησης και συν-δημιουργίας. Ανταλλαγής γνώσεων και δημιουργικότητας παρά εξαιρετικών ταλέντων ή αυστηρής εκπαίδευσης και ανάπτυξης. Δημιουργίας προσωπικών αντικειμένων έξω από ένα εμπορευματικό, ατομικιστικό πλαίσιο που μας θέλει απλοϊκά καταναλώτριες και καταναλωτές μαζικών αγαθών, αναπαράγοντας ξανά και ξανά έμφυλες, ταξικές και εθνοτικές ανισότητες.

Βλέποντας την ανταγωνιστική πολιτική ως πρακτικές εντασσόμενες στην καθημερινότητα μας πλέκουμε, ράβουμε, δημιουργούμε. Παίζουμε, επειδή το παιχνίδι μας φέρνει κοντά και αντλώντας από τον αυθορμητισμό και την φαντασία των συλλογικών παιχνιδιών ελπίζουμε κι εμείς να επανεφεύρουμε και οικιοποιηθούμε τρόπους άλλους ύπαρξης και συνύπαρξης.

Έχουμε συνείδηση της έμφυλης διάστασης των ασχολιών αυτών και είναι και αυτή κομμάτι των προταγμάτων μας. Η συνεργατικότητα, η δημιουργία κοινότητας και η αυτοοργάνωση δεν μπορούν παρά να είναι και φεμινιστικά προτάγματα. Και όχι μόνο. «Παραδοσιακά» ασχολίες όπως το πλέξιμο και το ράψιμο τις έχουμε μάθει ως «γυναικείες» και μέσα σε μια κοινωνία όπου το «αντρικό» συνδέεται με το ενεργητικό, το δημόσιο, το συλλογικό, το έχων κύρος μαθαίνουμε πως η επανάσταση δεν είναι πλέξιμο… Αυτές τις σπιτικές, ιδιωτικές, συνοδευόμενες από μια αίσθηση φροντίδας και εγγύτητας ιδιότητες, τις επονομαζόμενες «θηλυκές», βγάζουμε έξω από τα στενά όρια των έμφυλων ταυτοτήτων και δημιουργούμε ένα χώρο για την καθεμία και τον καθένα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ηλικίας με μια χειρονομία απολαυστικής επαναοικιοποίησης άλλων τρόπων ύπαρξης.

Συγκέντρωση – Πορεία ενάντια στη βιομηχανία γούνας

Συγκέντρωση – πορεία ενάντια στη βιομηχανία γούνας

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011
11:30, Σύνταγμα

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΓΙΑ ΖΩΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΜΠΟΥΡΛOΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ – ΚΛΟΥΒΙ

Το Fur Free Friday είναι ένα παγκόσμιο κάλεσμα διαμαρτυρίας ενάντια στη βιομηχανία γούνας με τις ρίζες του στη δεκαετία του ’90, στο οποίο συμμετέχουν πάνω από 150 πόλεις.

Κάθε χρόνο σαράντα εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα δολοφονούνται, με 30 από αυτά να έχουν ζήσει όλη τη ζωή τους σε συνθήκες εγκλεισμού και αιχμαλωσίας. Οι πιο συχνές μέθοδοι θανάτωσης είναι το σπάσιμο του λαιμού, τα δηλητηριώδη αέρια και το πρωκτικό ηλεκτροσόκ και μάλιστα σε βίντεο που έχουν τραβήξει undercover ακτιβιστές από εκτροφείο στην Κίνα, φαίνονται αλεπούδες, ρακούν, γάτες και σκύλοι να γδέρνονται ζωντανά. Όλοι αυτοί οι τρόποι προτιμούνται ώστε να μη χαλάσει η γούνα στη διαδικασία.

Τα τελευταία χρόνια τα μαγαζιά προωθούν ρούχα με γιακάδες ή τελειώματα από γούνα, δημιουργώντας την εντύπωση στους καταναλωτές ότι πρόκειται για περισσεύματα. Η αλήθεια είναι πως ο αριθμός των μη ανθρώπινων ζώων που πεθαίνουν σε αιχμαλωσία για την παραγωγή αυτών των γούνινων λεπτομερειών σε ρούχα αναμένεται να ξεπεράσει αυτόν για την παραγωγή γούνινων παλτό.

Όλα αυτά είναι βασισμένα στην αυθαίρετη και ανυπόστατη αυταπάτη του ανθρώπινου είδους για ανωτερότητα και την τάση του για κυριαρχία που πηγάζει από μια κοινωνία καταπίεσης και βίας.

Τα ανθρώπινα ζώα αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως με το σπισισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, τον ηλικισμό και το σεξισμό απλά αναπαράγουν τις συμπεριφορές που κρατούν και τους ίδιους αιχμάλωτους. Βγάζουν τα απωθημένα που τους δημιουργεί η ζωή μέσα στο σύστημα, ασκώντας εξουσία σε αυτούς που η κοινωνία ορίζει ως κατώτερους και αδύναμους για να αμυνθούν.

Μόνο όταν σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος της καταπίεσης, και αποφασίσουμε όλοι να σπάσουμε τα δεσμά της κυριαρχίας, μόνο τότε θα μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι για να δομήσουμε μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης στην οποία αυτές οι νοοτροπίες δεν θα έχουν καμία θέση.

Μέχρι την καταστροφή κάθε μορφής φυλακής και εξουσίας…

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Η μπροσούρα & και το video της σημερινής εκδήλωσης για το κίνημα Occupy

[scribd id=73725253 key=key-22oxd7933po0w6p3j88 mode=list]

Κατεβάστε τη μπροσούρα πατώντας εδώ 

 

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=32qcFeuzK5Y[/youtube]

Για να δειτε το video υποτιτλισμένο, επιλέξτε “ελληνικά” πατώντας το cc στο κάτω-δεξί μέρος του παραθύρου

Event for the Occupy Movement (USA)

what’s next?

Event on Friday, 25th  of November at 18.30 pm

An assessment of the Occupy movement: Two ‘American’ comrades will present an analysis of the US movement over the course of the last few months, its brief history and shortcomings, suggesting that in order to build up potential, it should entirely abandon the claim of ‘democracy’ and look for a strategic of action that will break this totalitarian paradigm.

 

 

Occupy: Oakland Foreclosed Home « Photo Galleries « CBS San Francisco.

Εκδήλωση για το κίνημα Οccupy στις ΗΠΑ

what’s next?

 Εκδήλωση | Συζήτηση: Παρασκευή 25 Νοέμβρη στις 18.30

Μια αποτίμηση του κινήματος Occupy από 2 αμερικανούς συντρόφους. Θα παρουσιάσουν μια ανάλυση της πορείας, της ιστορίας και των ελλείψεων του κινήματος, προτείνοντας ότι, προκειμένου αυτό το κίνημα να αξιοποιήσει τις δυναμικές του, πρέπει να εγκαταλήψει εξολοκλήρου το αίτημα για «δημοκρατία» και να ψάξει μια στρατηγική δράσης που θα διασπάσει αυτό το ολοκληρωτικό παράδειγμα.

 

Μαθήματα αυτομόρφωσης “Καρλ Μαρξ: Το Κεφάλαιο”

Κάθε Τετάρτη στις 8.15 στον 2ο όροφο της κατάληψης πραγματοποιούνται μαθήματα αυτομόρφωσης με θέμα την ανάδυση και εδραίωση του καπιταλισμού, της μισθωτής εργασίας, του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας και της σύγχρονης τεχνολογίας.

Επίσης στο blog της βιβλιοθήκης της κατάληψης έχει αναρτηθεί η προτεινόμενη βιβλιογραφία και οι σημειώσεις όλων των μαθημάτων που έχει πραγματοποιήσει η ομάδα.

 

ΓENIKO ΣXEΔIAΓPAMMA MAΘHMATΩN

Tα τελευταία χρόνια όλοι μας έχουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλακεί σε ένα πλήθος δραστηριοτήτων που αμφισβητούν την ατομική, κρατική και δημοτική ιδιοκτησία, την εμπορευματική χρήση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, τις κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Θέλοντας να δώσουμε στον αγώνα μας ενάντια στον καπιταλισμό ένα θεωρητικό και ιστορικό βάθος, αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια σειρά μαθημάτων αυτομόρφωσης με θέμα την ανάδυση, επέκταση και εδραίωση της καπιταλιστικής σχέσης και το διαρκή αγώνα εναντίον της. Tα μαθήματα θα βασιστούν στην ανάγνωση και κριτική συζήτηση ενός κλασσικού βιβλίου που έθεσε τις βάσεις της κριτικής της καπιταλιστικής οικονομίας: το Kεφάλαιο του Mαρξ. Oι συζητήσεις που θα διοργανώσουμε είτε αφορούν τις περιφράξεις είτε την εργάσιμη μέρα είτε την έννοια της αξίας δεν έχουν για μας ένα ακαδημαϊκό ενδιαφέρον γιατί αφορούν άμεσα τις περιφράξεις που γκρεμίζουμε, την εργάσιμη μέρα που εμείς οι ίδιοι υφιστάμεθα και την αλλοτριωμένη μορφή της καθημερινής μας ζωής. 

Ξεκινώντας και τελειώνοντας με την ανάλυση της πρωταρχικής συσσώρευσης, θέλουμε να γίνει κατανοητό πως με την εκδίωξη των αγροτών από τη γη τους, τις περιφράξεις των κοινών γαιών, την απαλλοτρίωση των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής τους, την καταστροφή των προκαπιταλιστικών σχέσεων και πολιτισμών δημιουργείται η σύγχρονη εργατική τάξη που για να ζήσει αναγκάζεται να διαθέσει όχι μόνο την εργατική της δύναμη αλλά και τον ίδιο της το χρόνο στο κεφάλαιο. Στην πορεία θα καταστεί ευκολότερο να καταλάβουμε γιατί ο Mαρξ επεξεργάστηκε μια εργασιακή και χρηματική θεωρία της αξίας, γιατί έβαλε στο επίκεντρο της κριτικής του τη μορφή εμπόρευμα και γιατί, εν τέλει, η θεωρία του είναι μια θεωρία της αλλοτρίωσης, που μας μιλάει για το πως το δημιούργημα καταλήγει να επιβάλλεται πάνω στον ίδιο το δημιουργό του.

Tα μαθήματα προτείνεται να οργανωθούν σε 40 ενότητες:

  1. Η μέθοδος της πολιτικής οικονομίας και η μαρξική κριτική της: η κοινωνία και το άτομο 
  2. O Xέγκελ και η συστηματική διαλεκτική του «Κεφαλαίου»
  3. Το ιστορικό υλικό: η μορφή εμπόρευμα υπό το φως της ανάλυσης για την πρωταρχική συσσώρευση και την αύξηση της παραγωγικότητας
  4. Το κεφάλαιο ως ταξική πάλη και ως σχέση εξουσίας. Η ταξική συνείδηση, η συνδικαλιστική συνείδηση και οι διαστάσεις του ταξικού αγώνα
  5. Η ουσία και το μέγεθος της αξίας
  6. Ο διπλός χαρακτήρας της εργασίας
  7. Η μορφή της αξίας
  8. Ο φετιχιστικός χαρακτήρας του εμπορεύματος και το θέαμα
  9. Η διαδικασία της ανταλλαγής και η εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής
  10. Το χρήμα ως μέτρο των αξιών και ως μέσο κυκλοφορίας
  11. Το χρήμα ως αυτοσκοπός: θησαυρισμός, πιστωτικό χρήμα, παγκόσμιο χρήμα
  12. Ο γενικός τύπος του κεφαλαίου και οι αντιφάσεις του
  13. Αγορά και πώληση της εργατικής δύναμης
  14. Φύλο και αναπαραγωγική εργασία
  15. Η εργασιακή διαδικασία και η διαδικασία αξιοποίησης
  16. Σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο
  17. Το ποσοστό της υπεραξίας
  18. Η εργάσιμη μέρα Α: τα όρια της εργάσιμης μέρας και η βουλιμία για υπερεργασία
  19. Η εργάσιμη μέρα Β: αγώνες για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου
  20. Το ποσοστό και η μάζα της υπεραξίας
  21. Η έννοια της σχετικής υπεραξίας
  22. Καπιταλιστική μορφή της συνεργασίας και συνεργατικές ουτοπίες
  23. Ο καταμερισμός της εργασίας στη βιοτεχνία, την κοινωνία και την παγκόσμια αγορά
  24. Οι  μηχανές και η σύγχρονη βιομηχανία Α: η ανάπτυξη των μηχανών
  25. Οι μηχανές και η σύγχρονη βιομηχανία Β: η πάλη ανάμεσα στους εργάτες και τις μηχανές
  26. Το εκπαιδευτικό σύστημα ως πειθάρχηση, ειδίκευση και κατανομή της εργατικής δύναμης
  27. Ο μεταβολισμός φύσης και κοινωνίας: καπιταλιστική τεχνολογία και διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας
  28. Η παραγωγή της απόλυτης και της σχετικής υπεραξίας. Παραγωγική και μη παραγωγική εργασία 
  29. Τυπική και πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο
  30. Μετασχηματισμός της αξίας της εργατικής δύναμης σε μισθό
  31. Το χρονομίσθιο και ο μισθός με το κομμάτι
  32. Εθνικές διαφορές στους μισθούς, άνιση ανάπτυξη και γεωγραφία των ταξικών αγώνων
  33. Απλή αναπαραγωγή και παραγωγική κατανάλωση
  34. Ο μετασχηματισμός της υπεραξίας σε κεφάλαιο
  35. Ο γενικός νόμος της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οι κρίσεις
  36. Ο σχετικός υπερπληθυσμός
  37. Η αστεοποίηση του κόσμου και η χωρο-χρονική δυναμική του καπιταλισμού
  38. Η πρωταρχική συσσώρευση: βία και κράτος
  39. Αντίσταση στην προλεταριοποίηση, έγκλημα και φυλακή
  40. Αποικιοκρατία και μετασχηματισμός των γυναικών σε νοικοκυρές
  41. Η ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η άρνηση της άρνησης: ο κομουνισμός ως ένας νέος συνεργατικός (και ερωτικός) κόσμος

Για τα μαθήματα θα χρησιμοποιηθούν οι σχετικές παραδόσεις των καθηγητών Xάρρυ Kλήβερ,  Nτέηβιντ Xάρβευ, Kρις Άρθουρ και Aναστάσιου Kαρδαμοστόλη

  • ο πρώτος τόμος του Kεφαλαίου
  • σύγχρονα κείμενα και άρθρα εφημερίδων, περιοδικών κλπ, που επικαιροποιούν την ανάλυση του Mαρξ ή την κριτικάρουν
  • τραγούδια, ποιήματα και αποσπάσματα μυθιστορημάτων που προέρχονται είτε από τη «λαϊκή» είτε από την «υψηλή» κουλτούρα
  • σλάιντς, φωτογραφίες και ταινίες. Tα μαθήματα αναμένεται να οργανωθούν συνεργατικά, στο μέτρο βέβαια του δυνατού, ώστε να αμφισβητηθεί έμπρακτα η μονόπλευρη σχέση διδάσκοντα-διδασκόμενου και να διερευνηθούν οι δυνατότητες και τα όρια της αυτομόρφωσης. 

Μικρό εγχειρίδιο για τη νομική αντιμετώπιση καυτών ενεργειακών ζητημάτων

Αναδημοσίεση από το site της ομάδας MHXANH. Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf από εδώ.

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Για να μην παρεξηγιόμαστε

2. Απαντώντας σε βασικά ερωτήματα:

α. Ποια είναι η σχέση μας με τη ΔΕΗ και τι δικαιώματα έχει απέναντί μας;

β. Μπορώ να εμποδίσω τον ΔΕΗτζή που έρχεται να πάρει την ένδειξη του μετρητή ή να κόψει το ρεύμα;

γ. Τι ισχύει για το ειδικό τέλος ακινήτων;

δ. Μπορώ να πάω στη ΔΕΗ και να ζητήσω να πληρώσω μόνο την αξία του ρεύματος ή να καταβάλω κάποιο ποσό με επιφύλαξη;

ε. Ισχύει ότι αν πληρώσω το λογαριασμό μέσω τραπεζικού ΑΤΜ, μπορώ να μην καταβάλω το ποσό που αντιστοιχεί στο χαράτσι και στα υπόλοιπα τέλη;

στ. Είναι αλήθεια ότι όσο η οφειλή μου προς της ΔΕΗ είναι κάτω από 5.000 ευρώ, δεν έχω κίνδυνο ποινικής δίωξης;

3. Αναζητώντας την ελεύθερη πρόσβαση στο ρεύμα

α. Μπαλαντέζα: Η πρώτη κίνηση αλληλεγγύης

β. Η επανασύνδεση του μετρητή

γ. Η απευθείας σύνδεση στο δίκτυο

δ. Το “πείραγμα” του μετρητή

ε. Σημειώσεις για το άνοιγμα της “χελώνας”

4. Κατακλείδα

 —————————————————————————————————————-

 1. Για να μην παρεξηγιόμαστε

 

Στις γραμμές που ακολουθούν μην περιμένετε να βρείτε κάποιο έξυπνο τερτίπι για να ξεγελάσετε τη ΔΕΗ, ούτε κάποιο μαγικό κόλπο που θα σας απαλλάξει από την υποχρέωση πληρωμής χωρίς συνέπειες. Τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν, παρά μόνο σε γνωστά παραμύθια ύποπτης πολιτικής προέλευσης, με πριγκιπόπουλα που αγαπάνε το λαό τους και μαγικές φασολιές που καθαρίζουν για πάρτη μας ενώ εμείς αράζουμε στον καναπέ μας.

Αντιθέτως, αυτό που θα βρείτε στο φυλλάδιο αυτό είναι κάποιες (χρήσιμες ελπίζουμε) πληροφορίες για το νομικό καθεστώς που διέπει τη σχέση μας με τη ΔΕΗ και για το πώς αντιμετωπίζεται μέχρι σήμερα από το νομικό οπλοστάσιο του κράτους το ζήτημα της “αυθαίρετης” επανασύνδεσης του ρεύματος. Πληροφορίες δηλαδή που ενδεχομένως να σας βοηθήσουν στην οργάνωση του αγώνα για την πρόσβαση στην ενέργεια στην πολυκατοικία σας ή στη γειτονιά σας. Ενός αγώνα που στις μέρες μας γίνεται όλο και πιο επιτακτικός, καθώς το απίστευτα υψηλό κόστος της ενέργειας σε συνδυασμό με τον εκβιαστικό μηχανισμό είσπραξης νέων φόρων μέσω της ΔΕΗ, απειλεί να βυθίσει χιλιάδες κατοικίες στο σκοτάδι.

 

Σημείωση: Καθώς το θέμα είναι καυτό και οι εξελίξεις καταιγιστικές, τα νομικά δεδομένα μεταβάλλονται πολύ γρήγορα. Θα προσπαθούμε κατά το δυνατό να κρατάμε αυτόν τον οδηγό ενημερωμένο από τη σελίδα mhxanh.org/reyma (ήδη η τελευταία απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που εμποδίζει την κατάθεση στο Παρακαταθηκών και Δανείων, μας οδήγησε στην έκδοση 1.0.1)

 

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

 

ΜΗΧΑΝΗ

για την επανασύνδεση των ενεργειακών μας αναγκών

www.mhxanh.org

Συνέχεια ανάγνωσης Μικρό εγχειρίδιο για τη νομική αντιμετώπιση καυτών ενεργειακών ζητημάτων

38 χρόνια δημοκρατία

Ένα ιδιότυπο καθεστώς φαίνεται να καθιερώνεται. Μία νέα συνθήκη που μας θυμίζει έντονα το παρελθόν. Τότε, το 1967, ήταν η «Επανάστασις τη 21ης Απριλίου» που ήθελε να σώσει το έθνος από την κομμουνιστική απειλή θέτοντας την βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στρατιωτικά αγήματα στους δρόμους, απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συγκεντρώσεων, προληπτικές φυλακίσεις, εξορία και βασανιστήρια των αγωνιστών. Σήμερα είναι η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που θέλει να σώσει την εθνική οικονομία και τις τράπεζες από την καταστροφή θέτοντας την προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αστυνομικά αγήματα στους δρόμους, απαγόρευση της κυκλοφορίας και των συγκεντρώσεων, προληπτικές προσαγωγές, φυλακίσεις και βασανισμοί των αγωνιστών.

Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» αποτελεί την πρόφαση για την μετάβαση στον απολυταρχικό ολοκληρωτισμό. Και ενώ πριν από 44 χρόνια η απόφαση για την μετάβαση στη συνταγματική δικτατορία πάρθηκε από τους χουντικούς συνταγματάρχες, σήμερα, το 2011, την ίδια απόφαση έλαβαν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι από το λαό βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΛΑΟΣ. 

Διότι δεν μας χρειάζεται μια Χούντα, η Δημοκρατία μπορεί από μόνη της.

Μπορεί από μόνη της η Δημοκρατία να προσλαμβάνει τεχνοκράτες για νέους πρωθυπουργούς και να συνομιλεί με τους φασίστες/νεοναζί του ΛΑΟΣ και της χρυσής αυγής.

Μπορεί από μόνη της η Δημοκρατία να αναστέλλει άρθρα του Συντάγματος και να εφαρμόζει ιδιότυπους στρατιωτικούς νόμους.

Μπορεί από μόνη της η Δημοκρατία να ψηφίζει νόμους ώστε να μας πίνουν το αίμα κράτος και κεφάλαιο και να μας εξωθούν στην ανεργία, τη φτώχεια και το θάνατο.

Μπορεί από μόνη της η Δημοκρατία να κατεβάζει στους δρόμους 7000 πάνοπλους μπάτσους και ρουφιάνους ασφαλίτες, να δημιουργεί  υγειονομικές ζώνες καθαρές από διαδηλωτές, να προσαγάγει για προληπτικούς λόγους εκατοντάδες και να γεμίζει τα κρατητήρια και τις φυλακές.

Μπορεί να κάνει όσα έκανε η Χούντα και να παραμένει Δημοκρατία.

Να στήνει μία κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» και να τη μετατρέπει σε τεχνική διακυβέρνησης με άγνωστο χρονικό ορίζοντα. Μέχρι να γίνουν οι επόμενες εκλογές; Όχι, δεν θα περιμένουμε ως τότε. 

Αντίσταση, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη σε κάθε γειτονιά, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους. Κατάληψη παντού και για πάντα.

Γιατί φέτος δεν θα τους αφήσουμε να γιορτάσουν την νίκη της Δημοκρατίας τους

Θα γιορτάσουμε τη χαρά της εξέγερσης

 

Ένα νήμα ενώνει τις αντιλήψεις και τις πράξεις των εξεγερμένων τότε και σήμερα. Η υπονόμευση του κόσμου της υποταγής και της εξαθλίωσης και ο αγώνας για την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας ελευθερίας και αλληλεγγύης

 

Όλοι στους δρόμους για την κοινωνική επανάσταση

Κωνσταντίνος Κωσταντόπουλος: “Ηθο-ποιία” και ξυλοδαρμοί

Την Τετάρτη 9-11 στις 7.30 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο Ιανός παρέμβαση στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου “είς το όνομα της μητρός και του υιού”. Πενήντα περίπου άτομα διακόψανε την εκδήλωση και προλογίσανε οι ίδιοι τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ο οποίος τον περασμένο Ιούλιο εισέβαλε σε γειτονικό του σπίτι, τραμπούκησε και χτύπησε μια γυναίκα η οποία είχε την ατυχία να διαμένει σε διαμέρισμα πάνω από το θέατρο “+κάτι”. Μοιράστηκαν κείμενα, έγινε ενημέρωση και πετάχτηκαν τρικάκια. Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο το οποίο μοιράστηκε.

Την Πέμπτη 7/7/2011 στη μία περίπου το βράδυ η Ρ.Γ. επέστρεψε σπίτι της στην οδό Μεθώνης στα Εξάρχεια βρίσκοντας την εξώπορτα ανοιχτή. Στην ίδια πολυκατοικία βρισκόταν και το θέατρο «συν+κάτι» του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου. Ενώ είχε ρητά συμφωνηθεί η πόρτα να παραμένει πάντοτε κλειστή, ο Κ. Κωνσταντόπουλος και οι συνεργάτες του επέμεναν να την αφήνουν ανοιχτή προς διευκόλυνση των θεατών τους. Μετά από μια σύντομη διένεξη γι’ αυτό το θέμα με τον Κ. Σαββιδάκη (μέλος του θιάσου) η Ρ.Γ. ανέβηκε στο διαμέρισμά της. Ελάχιστα λεπτά αργότερα ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος εισέβαλλε βίαια στο διαμέρισμά της, συνεπικουρούμενος από τον Κ. Σαββιδάκη, την έβρισε χυδαία και την έδειρε, προχωρώντας σε καταστροφές εντός του σπιτιού της. Ο Κ. Σαββιδάκης αρκέστηκε απλά στο να την βρίζει. Στη συνέχεια αποχωρήσαν σαν να μην έτρεχε τίποτα. Όταν, μετά από τηλεφώνημα της Ρ.Γ., οι φίλοι της κατέφθασαν στο διαμέρισμα της απειλήθηκαν από τον Κ. Σαββιδάκη και αυτοί με ξυλοδαρμό. Στο αστυνομικό τμήμα ο εν λόγω ηθοποιός παραδέχτηκε (ενώ πριν αρνιότανε κατηγορηματικά οτιδήποτε) τις κατηγορίες περί εξύβρισης και απλής σωματικής βλάβης, προχώρησε όμως σε «συμπληρωματική κατάθεση» τις επόμενες ημέρες -προφανώς μετά από την συμβουλή δικηγόρων.

Η Ρ.Γ. έχοντας στα χέρια της την δική της μαρτυρία, την πρώτη κατάθεση του Κ. Κωνσταντόπουλου αλλά και των ανθρώπων οι οποίοι αντίκρισαν την καταστροφή του σπιτιού της, δεν αποσιώπησε το θέμα. Το δημοσιοποίησε επώνυμα θεωρώντας ότι μόνο αυτός ο δρόμος θα οδηγούσε πραγματικά στη δημόσια έκθεση του αλλά και στη καταγγελία αυτής της βίαιης και σεξιστικής συμπεριφοράς (διακινδυνεύοντας μια πιθανή νέα επίθεση).

Στους καλλιτεχνικούς κύκλους στους οποίους συχνάζει ο συγκεκριμένος «μάτσο» άντρας δυστυχώς δεν λείπουν τέτοια περιστατικά βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, τα οποία όχι μόνο δεν καταγγέλλονται αλλά αποσιωπούνται ενόψει της επαγγελματικής ανόδου. Η καταγγελία τους -όχι βέβαια μόνο στον συγκεκριμένο χώρο αλλά και γενικότερα- σημαίνει συχνά αμφισβήτηση της ψυχικής υγείας του θύματος, της κοινωνικής του υπόστασης και τελικά οδηγεί σε διασυρμό. Στα καλλιτεχνικά κυκλώματα βέβαια κάτι τέτοιο μπορεί να λάβει ακόμα πιο παρανοϊκές διαστάσεις, μιας και ο «καλλιτέχνης», λόγω ιδιάζουσας «ευαισθησίας», «τρέλας», «ιδιοφυΐας» ή εκκεντρικής προσωπικότητας, συχνά δικαιολογείται όταν καταφεύγει σε τέτοιου είδους μέσα, μπερδεύοντας μάλλον τον τραγικό του χαρακτήρα στο σανίδι με την τραγική του συμπεριφορά στην αληθινή ζωή. Το σωματείο ελλήνων ηθοποιών αρνήθηκε ακόμα και να ακούσει την καταγγελία της Ρ.Γ, ενώ κάποιοι από τους μαθητές του, χωρίς να είναι μπροστά στο περιστατικό ή να γνωρίζουνε την γυναίκα που έκανε την καταγγελία έσπευσαν να υπερασπιστούν τον «δάσκαλό» τους διασύροντάς την στο διαδίκτυο.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί συχνά να δίνει συνεντεύξεις δεξιά και αριστερά δηλώνοντας την κοινωνική του ευαισθησία ή να προτάσσει την «αγάπη» του για το γυναικείο φύλο, είναι προφανές όμως ότι καλυπτόμενος πίσω από την «τραγική» του καλλιτεχνική ταυτότητα και το δημόσιο προσωπείο του, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τη βία για την επίλυση απλών καθημερινών διενέξεων -πάντοτε βέβαια εκτός σκηνής και κάμερας.Τέτοια συμβάντα όμως δεν αφορούν μόνο τους εμπλεκόμενους. Η αποδοχή ή μη της σεξιστικής βίας αποτελεί πολιτική θέση υπαγορεύοντας τον τρόπο χειρισμού τέτοιων περιστατικών, ξεφεύγει δηλαδή από τα χέρια των άμεσα εμπλεκομένων και ανάγεται στη σφαίρα του δημοσίου, το οποίο είναι και το κατεξοχήν πεδίο επίλυσης τους.

 

Κάποιες-κάποιοι ενάντια στις μάτσο συμπεριφορές.

Αντιφασιστική διαδήλωση στη Νίκαια

ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
Σάββατο 12 Νοέμβρη, 12:00, Περιβολάκι (Πλ. Δαβάκη) Νίκαια

Τους τελευταίους μήνες παρακρατικοί νεοναζί μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην περιοχή της Νίκαιας, επιχειρώντας να διαχύσουν το φασιστικό, εθνικιστικό, ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Η φασιστική ιδεολογία και οι δολοφονικές-αντικοινωνικές της πρακτικές είναι ευθεία προέκταση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας και ιστορικά πριμοδοτείται, σε συνθήκες συστημικής κρίσης και όξυνσης του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού, από την πολιτική και οικονομική εξουσία.
Στη Νίκαια της προσφυγιάς, των αγώνων, του μπλόκου της Κοκκινιάς από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής και τους ντόπιους δοσίλογους συνεργάτες τους, οι πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών δεν είναι απλά ανεπιθύμητοι είναι εχθροί.

Αντιφασίστες/στριες από τις περιοχές του Πειραιά

 

-Η συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ευαισθητοποιημένων και αγωνιζόμενων ανθρώπων έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Ο κόσμος του αγώνα, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας στους δρόμους και τις πλατείες. Τα φασιστοειδή πίσω στις τρύπες τους.

Τρόπος πρόσβασης από Αθήνα (στάση περιβολάκι, επί της Πέτρου Ράλλη)
Λεωφορείο B18 από Μενάνδρου-Ομόνοια
Λεωφορείο 820 & 851 από μετρό Αιγάλεω
Τρόλεϊ 21 από Ομόνοια

Θέσεις πάνω στην 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση στις 19-20/10

[Η προκύρηξη σε pdf]

Θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας στο απεργιακό διήμερο 19-20/10 με τη θέση μας ότι θα το αντιμετωπίσουμε ως ένα ενιαίο γεγονός και όχι ως δύο διακριτές μέρες, αν και κάθε μία ενέχει τις ιδιαιτερότητες της. Παρόλα αυτά, η μαζικότητα, η συγκρουσιακή διάθεση των διαδηλωτών και ο ρόλος του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ και τις δύο αυτές κρίσιμες μέρες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων.

Αρχικά να θυμίσουμε τους λόγους που κατέβασαν αυτόν τον πρωτοφανή όγκο διαδηλωτών και τις δύο μέρες στο Σύνταγμα. Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για το νέο πακέτο στήριξης του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου έρχεται να αλώσει σε πρώτο χρόνο κεκτημένα δικαιώματα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως να καταστρέψει τους δεδομένους κοινωνικούς συσχετισμούς προς όφελος των αφεντικών, αλλάζοντας τις εργασιακές σχέσεις. Η πολιτική που εφαρμόζεται και αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, αποτελεί μια ευκαιρία για την όξυνση της εκμετάλλευσης και τη διάρρηξη των σχέσεων που συγκροτούσαν τον κοινωνικό ιστό και αναπαρήγαγαν την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δηλαδή το κοινωνικό συμβόλαιο όπως αυτό υπεγράφη στη μεταπολίτευση και κυρίως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το ’81. Με τις μισθολογικές αλλαγές, τις νέες ρυθμίσεις περί των συλλογικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία ­­στον δημόσιο τομέα, τα αφεντικά αποσκοπούν στη βαθιά υποτίμηση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, αυτών που αποτελούσαν τους συναινετικούς πυλώνες του μεταπολιτευτικού πεδίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, εξηγείται η πρωτοφανής προσέλευση διαδηλωτών και ο γιγαντιαίος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων της πρώτης μέρας. Εργαζόμενοι που πλήττονται άμεσα από τα νέα μέτρα, αλλά κυρίως που νιώθουν πως η παρούσα πολιτική και οικονομική κατάσταση τους τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Και τους υπενθυμίζει διαρκώς πως το παράδειγμα «Γιαννίτση»[1] έχει τελέψει… Αυτό το κλίμα αμηχανίας και έλλειψης αυτοπεποίθησης αποκρυσταλλώθηκε στις συγκρούσεις. Αν και η παρουσία τόσων διαδηλωτών σε αυτήν τη συγκυρία θα αποτελούσε στοίχημα για το «πόσο γρήγορα θα μπουν οι εξεγερμένοι στη βουλή»[2], παρόλα αυτά οι συγκρούσεις δεν γενικεύτηκαν ώστε να αποκτήσουν εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Η πλειοψηφία του κόσμου στεκόταν κοντά στο χώρο των συγκρούσεων, ενίοτε επικροτώντας με  χειροκροτήματα[3], δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα τεράστιο «μαξιλάρι» στο Σύνταγμα και κάνοντας αδύνατο για τις αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν δίχως να αποφευχθεί ένα μακελειό. Άλλωστε τόσο η πρωτόγνωρη εικόνα της τριπλής πορείας να ανεβαίνει προς το Σύνταγμα (Σταδίου, Πανεπιστημίου και Ακαδημίας), όσο η μεγάλη πυκνότητα του κόσμου σε σημεία, δεν άφηνε  τις πρώτες ώρες τουλάχιστον, πολλά περιθώρια στις αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν, όπως γνωρίζουν καλά να κάνουν σε αυτό το μητροπολιτικό πεδίο, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Αλλά και όταν οι συγκρούσεις ξεδιπλώθηκαν, το επιτελικό σχέδιο της αστυνομίας φαινόταν να ήταν η ομαλή διαχείριση του πλήθους, δηλαδή η χειρουργικού τύπου αποκλιμάκωση των εντάσεων, η διάσπαση/απομόνωση των εστιών σύγκρουσης και αναχαίτιση αυτών. Μία απόφαση που στηριζόταν στο δεδομένο ότι την επόμενη «κρίσιμη» μέρα τα δεκανίκια του συστήματος θα κρατούσαν τον μπαλαντέρ…

Η 1η μέρα χαρακτηρίστηκε από ένα επιπλέον γεγονός που έδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη του 48ωρου. Το ΠΑΜΕ τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να πορεύεται μόνο του ώστε να μπορεί να μην εμπλέκεται σε καταστάσεις που δεν επιλέγει να διαχειριστεί, να ορίζει τις πολιτικές και οργανωτικές συνθήκες και να αυτοπαρουσιάζεται ως ο αποκλειστικός εκφραστής του «μαζικού-λαϊκού-κινήματος»[4], ένα πολιτικό αντίπαλο δέος απέναντι στις «ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες». Η διασταύρωση του ΚΚΕ με τους αγώνες που διεξάγονται κοινωνικά είναι κάτι το οποίο επιλέγεται με κριτήριο την πολιτική σπέκουλα. Η πρόβα τζενεράλε για τη 2η μέρα, η τοποθέτηση δηλαδή των μπλοκ του ΠΑΜΕ επί των οδών Αμαλίας και Όθωνος, με την περιφρούρηση να έχει γυρίσει την πλάτη σε Βουλή/μπάτσους και οι μικροσυμπλοκές με διαδηλωτές που προσπαθούσαν να φτάσουν μπροστά[5], ήταν μία κίνηση που είχαμε να δούμε, με μια μικρή παραλλαγή, από την 8η Μάρτη του 2007.[6] Το μέγεθος όμως της χυδαιότητας δεν το έφτανε. Και η ευθύνη των όσων συνέβησαν τη 2η μέρα βαρύνει αποκλειστικά το ΚΚΕ.

Αρχικά, η κρισιμότητα της πολιτικής κατάστασης, με το πλήθος των επίδικων που  διακυβεύονταν εκείνη την ημέρα εντός κοινοβουλίου, ήρθε ως συνέχεια δύο εβδομάδων έντονων κινηματικών διεργασιών και καταλήψεων δημοσίων κτηρίων. Σε αυτό το κλίμα επομένως αποφάσισε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ-ΜΑΣ να διαφυλάξει την αστική νομιμότητα και να τοποθετηθεί στο κέντρο του χάρτη των αγώνων ώστε να καρπωθεί πολιτική υπεραξία και να δώσει ένα διπλό μήνυμα δύναμης και πολιτικής σταθερότητας. Δηλαδή στο Σύνταγμα, μπροστά από την πόρτα του κοινοβουλίου. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί επίσης το γεγονός πως η βάση του κόμματος πιέζει για την απουσία του ΚΚΕ από τις κεντρικές διαμαρτυρίες (βλ. Σύνταγμα και «πλατείες», καλοκαίρι 2011) και τις μαζικές διαδηλώσεις αυτής της περιόδου, κλονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το εσωτερικό του. Έτσι το κάλεσμα για τον «αποκλεισμό» της βουλής έπρεπε να μπορεί να  αντεπεξέλθει στα «κρίσιμα» διλήμματα που τίθενται: Διαχωρισμός και υποβίβαση των «πλατειών» αλλά ταυτόχρονα διατήρηση της πρόσβασης σε δεξαμενές ψηφοφόρων· υπεράσπιση των κεκτημένων με αγωνιστικά χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα διασφάλιση της αστικής νομιμότητας ως κοινοβουλευτικό κόμμα· κόμμα «ανατροπής» αλλά ταυτόχρονα κόμμα της αστικής δημοκρατίας (που μπορεί να διαπραγματεύεται, ιδιαίτερα μετά τις επερχόμενες εκλογές)[7]· κόμμα κατάργησης της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής αλλά ταυτόχρονα κόμμα-ιδιοκτήτης καπιταλιστικών επιχειρήσεων όπως ο Ριζοσπάστης, ο 902 και η Τυποεκδοτική – με δεκάδες απολύσεις σε αυτές. 

Ξύλο με ζήλο περισσό…

Αλλά πέραν τούτου, η στρατιωτικού τύπου επίδειξη δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά έχει μία μακρά ιστορία στη μνήμη των κοινωνικών αγώνων και αφορά τον ηγεμονικό χαρακτήρα που θέλει να διαδραματίζει το ΚΚΕ μέσα σε αυτούς. Έναν κυριαρχικό ρόλο που επιχειρεί να τον διασφαλίζει διεμβολίζοντας κάθε πόλο αντιστεκόμενων που ξεφεύγει από το μαντρί του, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο  όρια και ένα ολόκληρο πεδίο εξαιρουμένων. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας… θα λοιδορείται και θα ξυλοφορτώνεται. Αυτή είναι μια εμπειρία χρόνων στα κεφάλια και στα μυαλά μας. Και τα παραδείγματα αμέτρητα[8]: οι «350 οργανωμένοι πράκτορες της ΚΥΠ των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου»», όπως χαρακτηρίστηκαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου του ’73 από την Πανσπουδαστική Νο. 8· η σπίλωση των μεταπολιτευτικών εργατικών αγώνων και των αγωνιζόμενων ως προβοκάτορες και φιλοχουντικοί[9]· το ξύλο και τα βασανιστήρια[10] από τις «ταξιαρχίες» των Μαλάμη-Μαρούκη στο Χημείο του ’79· η ματαίωση της πορείας της ΕΦΕΕ δύο μέρες μετά την δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά στο Πολυτεχνείο του ‘85 λόγω των «προβοκατόρων»· η συντονισμένη επίθεση ΜΑΤ/ΚΝΑΤ εναντίον μπλοκ αναρχικών στο Πολυτεχνείο του ‘98· ο Δεκέμβρης του ’08 και «τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας»… Πρακτικές που δεν θα μπορούσαν να μην απολήξουν και στο «κρίσιμο» σήμερα.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=GTiOb35SSs0&feature=related[/youtube]

Χιουμοριστική προκύρηξη της περιόδου

Η έννομη ένταξη του ΚΚΕ στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία έρχεται με τη δήλωση νομιμοφροσύνης στον Καραμανλή το ‘74[11] και τη στήριξη του καθεστώτος στις δύσκολες στιγμές του, μία επιλογή που έχει αποδειχθεί ιστορικά: συγκυβέρνηση το ‘89-’90, συκοφάντηση της εξέγερσης του ’08, αποκλεισμός και προστασία της Βουλής το ‘11. Και αυτή η επιλογή του ΚΚΕ να αυτοπαρουσιάζεται ως εγγυητής της έννομης τάξης και ως αστυνόμος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» επιτυγχάνεται διότι το ΚΚΕ δεν αντλεί την νομιμοποίησή του από το κίνημα εν γένει, αλλά από τους μηχανισμούς που εμπλέκεται: το «μαζικό-λαϊκό-κίνημα»[12] και το Κράτος. Έτσι κάθε πρόβατο που βγαίνει από το μαντρί της Απόλυτης Αλήθειας του Κόμματος θα διώκεται ως προβοκάτορας, γνωστός-άγνωστος, πράκτορας της ΕΥΠ, παρακρατικός, μέλος σκοτεινών κύκλων, UFO, ΕΛ[13], κλπ. Ο «κουκουλοφορισμός» ως σκοτεινό σημείο στο πολιτικό πεδίο έχει ένα στόχο: να χτυπήσει την εξεγερτικότητα και το όραμα της συνολικής ανατροπής. Ό,τι δηλαδή δεν σκοπεύει να πράξει το ΚΚΕ. Και ταυτόχρονα να στρέψει τα φώτα στο κέντρο του αγώνα, στον «ηγεμόνα» του κινήματος, ο οποίος με νόμιμο πλέον τρόπο, όχι μόνο συνεργάζεται με την αστυνομία, αλλά καταφέρνει να την υποκαθιστά ενσωματώνοντας με αυτόν τον τρόπο δύο διαδοχικές φάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κράτους ως ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων: του παρεμβατικού κράτους πρόνοιας και του αυταρχικού κράτους ασφάλειας. Μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια!

Μέρες εξέγερσης και τα δεξιά κελεύσματα της Αυριανής (19/12/08)

 

Αντιμονοπωλιακοί αγωνιστές δοκιμάζουν τα νέα τους κοστούμια

 

Η στάση της αριστεράς

Στη γραμμή αυτή συνέπλευσαν τόσο τα ΜΜΕ, όσο και μεγάλα κομμάτια της αριστεράς. Για τα ΜΜΕ δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε το γεγονός ότι συντάχθηκαν με τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ και τα συμπεράσματά του, ούτε ότι έτρεξαν να το συγχαρούν για την αποτελεσματικότητά των πράξεών του. Εντύπωση, αλλά όχι έκπληξη, μας δημιούργησε η στάση της υπόλοιπης αριστεράς. Όλων αυτών που έχουν εξαιρεθεί από το ΚΚΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΕ, κλπ) και έχουν ξυλοφορτωθεί από τα ΚΝΑΤ ουκ ολίγες φορές. Όλων αυτών των απολιθωμάτων που δεν κατάφεραν, ούτε την “κρίσιμη” αυτή στιγμή, να κρατήσουν αποστάσεις από τη μαμά ΚΚΕ, καταδεικνύοντας έτσι το πραγματικό τους προφίλ. Όλων αυτών που φαντασιώνονται τον “ενιαίο αριστερό πόλο” για να μαζέψουν ψηφαλάκια και να οριοθετήσουν το πεδίο της πολιτικής τους παρέμβασης με κριτήριο τον απολύτως ελεγχόμενο από τους ίδιους χαρακτήρα των αντιστάσεων. Με αυτή τη γραμμή, πάντως, δεν συμπορεύτηκαν όλες οι συνιστώσες της αριστεράς. Υπήρξαν και συλλογικότητες, που δεν αναπαρήγαν τα παραληρήματα του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό του ρόλο. Αποκλίνουσες από τις ηγεσίες τους θέσεις εξέφρασαν και κομμάτια εντός των παραπάνω κατάπτυστων γκρουπών, γεγονός που επιβάλλει και στην υπόλοιπη αριστερή βάση να τοποθετηθεί απέναντι στη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, τους οποίους συναντούν και θα συνεχίσουν να συναντούν σε κοινωνικούς αγώνες.

Σπάζοντας τις γραμμές… 

Όσοι από τους διαδηλωτές επιχείρησαν να προσεγγίσουν το κτίριο της Βουλής ουσιαστικά συγκρούστηκαν με την αντίληψη της πρωτοπορίας και των πεφωτισμένων ηγετών. Των ιεραρχικών μηχανισμών που αποφασίζουν, οργανώνουν τις μάζες και αντιλαμβάνονται το κίνημα ως  προέκταση του κόμματος. Όλων αυτών που μπορούν να αποφασίζουν στο όνομα άλλων για το πότε είναι «ώριμες οι συνθήκες». Οι χιλιάδες του κόσμου που εκείνη την ημέρα φώναζε «ΚΚΕ το κόμμα σου χαφιέ» είναι αυτοί που τόσα χρόνια έχουν αντιληφθεί τις λασπολογίες και τα ψέματα του Ριζοσπάστη και του κάθε  κουκουέ ή κνίτη. Η επιλογή των διαδηλωτών να επιτεθούν ενάντια στα ΚΝΑΤ δεν ήταν προαποφασισμένη, όπως προαποφασισμένη δεν ήταν και η επιλογή των μέσων. Εν αντιθέσει, με την επιλογή των ομάδων περιφρούρησης και εφόρμησης των ΚΝΑΤ να τοποθετηθούν μπροστά από τη βουλή και τα ΜΑΤ. Η επιθετική στάση της περιφρούρησης απέναντι σε όποιον ήθελε να μπει στα μπλοκ του ΠΑΜΕ-ΜΑΣ ώστε να πλησιάσει τις τελευταίες γραμμές πριν τα ΜΑΤ ήταν ενδεικτική: έλεγχος τσαντών, ταυτοτήτων, τραμπουκισμοί κα. Η μία αστυνομία υποκαθιστά την άλλη.

Είμαστε από αυτούς που βρεθήκαμε εκεί για να υπερασπιστούμε την παρουσία μας στο δρόμο απέναντι στο κράτος και το κόμμα. Βρεθήκαμε μέσα στην αμφίδρομη αγριότητα της σύγκρουσης, μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης που επέφερε σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν ιεροποιούμε τη βία και τα μέσα. Η κοινωνική αντιβία δεν είναι ούτε αγαθή ούτε κακή. Είναι μεταβλητή του κοινωνικού ανταγωνισμού. Και ως τέτοια κάθε φορά που εκδηλώνεται θα πρέπει να εμπεριέχει τις έννοιες της επιλογής , της ευθύνης της πράξης και του ενδυνάμει αποτελέσματός της. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, να αναγνωρίζεται το γεγονός ότι τα μέσα της κινηματικής αντιβίας είναι και όπλα, τα οποία, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να τραυματίσουν  πολύ σοβαρά κάποιον που δεν «επιλέγουμε» , ο οποίος δε μπορεί  να λογίζεται ως «παράπλευρη απώλεια». Όπως, επίσης, ότι το να εκτοξεύονται πέτρες σε κόσμο που δεν συγκρούεται, ακόμα και αν στέκει πίσω από τις λυσσασμένες ορδές της κόκκινης περιφρούρησης, είναι απόδοση συλλογικής ευθύνης. Διότι όπως κανείς δεν ήθελε (για τον εαυτό του) να φύγει εκείνη την άγρια μέρα ξαπλωτός, έτσι και κανείς δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι με το βάρος ενός νεκρού διαδηλωτή.

Ένα νεκρό διαδηλωτή τον οποίο το ΚΚΕ και η πλειοψηφία της Αριστεράς προσπάθησαν να χρεώσουν στις συγκρούσεις με τα ΚΝΑΤ. Η χυδαία διαχείριση του θανάτου του 53χρονου Δημήτρη Κοτσαρίδη, γραμματέα του παραρτήματος του συνδικάτου οικοδόμων του Βύρωνα και μέλος του ΠΑΜΕ αποκρυσταλλώνει μία χυδαία πολιτισμική αντίληψη. Το να σκυλεύεις ένα νεκρό για μικροπολιτικά συμφέροντα αποτελεί το απαύγασμα μίας κυνικής πολιτικής κουλτούρας, του σταλινισμού. Και το να στέκεσαι μπροστά σε ένα νεκρό με τρόπο λιτό, με σύνεση και σεβασμό, είναι μία απόπειρα να μην απομονωθεί ο θάνατος από τη ζωή, ως κάτι ξένο προς αυτήν.

Διότι οι αγώνες συνεχίζονται.

Για την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνική απελευθέρωση

Για τον κόσμο της αυτοοργάνωσης και των ακηδεμόνευτων αγώνων, τα γεγονότα του διημέρου ανέδειξαν το σημασία των ερωτημάτων που καλούμαστε να απαντήσουμε. Στο περιβάλλον της κοινωνικής πόλωσης, όξυνσης της κρίσης και της ολομέτωπης επίθεσης κράτους και αφεντικών, δεν χωράνε μισόλογα. Αν δεν περάσουμε στην αντεπίθεση ο κόσμος της διαμεσολάβησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης θα νικήσει. Αν δεν ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στους απανταχού θεματοφύλακες των αγώνων και του συστήματος, αν δεν σταθούμε με εργαλεία την αλληλεγγύη, την αντιθεσμική και αδιαμεσολάβητη δράση οι αγώνες δεν θα περάσουν ποτέ πραγματικά στα χέρια μας. Στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια η κατάληψη δεν είναι απλά μέσο αγώνα. Είναι το περιεχόμενό του. Είναι η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χώρου και χρόνου . Και οι οριζόντιες-αντιιεραρχικές συνελεύσεις τους δεν είναι απλά μέσο λήψης αποφάσεων. Είναι το περιεχόμενο της αυτοδιαχείρισης. Είναι οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν, όσα δεν ελέχθησαν και περιμένουν να ειπωθούν. 

Γιατί η κοινωνική απελευθέρωση ή θα γίνει «από τα κάτω» ή δεν θα γίνει ποτέ.

Αφεντικά, κράτος και εθελόδουλοι προστάτες

Μακριά τα χέρια σας από τους αγώνες

 

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

 


[1] Οι μαζικές διαδηλώσεις του 2001 είχαν αναγκάζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να αποσύρει το νομοσχέδιο Γιαννίτση για την αλλαγή του ασφαλιστικού, πριν καν προλάβει να το καταθέσει στη Βουλή.

[2] Το χρησιμοποιούμε κυρίως ως σχήμα λόγου αν και φαίνεται (ιδιαίτερα μετά την 5/5/10) πως για πολλούς, από την αστυνομία (αναλογιζόμενοι τις ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ για τις κινητοποιήσεις στις 28-29/6) μέχρι τους ίδιους τους βουλευτές αποτελεί τον αλγεινό φόβο.

[3] Δίχως να λείψουν και αψιμαχίες με διαδηλωτές οι οποίοι πορεύονταν έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους.

[4] Όπου αναφέρεται ο όρος μαζικό-λαϊκό-κίνημα θα εννοούμε τους χώρους που ελέγχει το ΚΚΕ μέσω των οργάνων του: ΠΑΜΕ-ΜΑΣ-ΣΑΣΑ.

[5] Μέχρι τις 2.15 μμ. όπου ξεκίνησε η αποχώρησή τους και η έναρξη των συγκρούσεων.

[6] Κατά τη διάρκεια των πανεκπαιδευτικών-πανελλαδικών διαδηλώσεων ενάντια στον νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου το 2007, η ΚΝΕ πορευόταν (με τα μπλοκ που έλεγχε στις σχολές) μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους. Στις 8/3, μέρα ψήφισης του νόμου, και ενώ μπροστά από το κοινοβούλιο διεξάγονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, τα μπλοκ τις ΚΝΕ που ήταν τοποθετημένα επί της Αμαλίας κρατούσαν τις αλυσίδες του κλειστές για τους διαδηλωτές και άφηναν χώρο για τις διμοιρίες να τις διασχίζουν με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένα «μακελειό» άγριου ξύλου και 61 συλλήψεων.

[7] Δεν είναι άλλωστε τυχαία η αριστερή αντιπολίτευση που έκανε τηλεοπτικά το ΛΑΟΣ (βλ. Άδωνις) στο ΚΚΕ, ευχαριστώντας το για την περιφρούρηση της βουλής, κίνηση που έγειρε αντιδράσεις από τα στελέχη του ΚΚΕ. Η κοινή απεύθυνση και των δύο κομμάτων στα λαϊκά μικροαστικά στρώματα με υψηλό το εθνικό/πατριωτικό αίσθημα θα αποτελέσει πολιτικό διακύβευμα στις επόμενες εκλογές.

[8] Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με τους αντιδικτατορικούς και μεταπολιτευτικούς αγώνες μεταξύ ’72 – ‘81 διαβάστε: «Νοέμβρης 73, αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται: 10 χρόνια ντοκουμέντα», Αθήνα, 1983.

[9] Οικοδόμοι:’75 – ’76, Μάντεμ Λάκκο: ’76, Μαντούδι: ’76.

[10] Στα σταλινικά πρότυπα των γκουλάγκ, ο αρχι-κνίτης Μαλάμης σβήνει τσιγάρο στο μάτι ενός καταληψία, στο πλαίσιο ανάκρισής του για την αποκάλυψη των «διασυνδέσεών» [sic] του με τους «αναρχικούς των Εξαρχείων».

[11] Ήδη από το ‘58, με την διάλυση των παράνομων οργανώσεων και τη στήριξη της νόμιμης  ΕΔΑ, το ΚΚΕ ακολουθώντας την ρεβιζιονιστική γραμμή του ΚΚΣΕ (1956), επιχειρεί να βρει τη διέξοδο για την νόμιμη συμμετοχή στα αστικοδημοκρατικά δρώμενα.

[12] Βλ. παραπομπή 4.

[13] Είναι άλλωστε εκπληκτική η ομοιότητα αυτής της στρατηγικής του ΚΚΕ, να εξαιρείς δηλαδή τους πολιτικούς αντιπάλους από την πολιτική σφαίρα, με την αντίστοιχη της άκρας δεξιάς. Οι θεωρίες συνομωσίας περί μυστικών ελίτ,  κατακομβών κινεζομασώνων και μογγολοεβραίων βρίσκονται κατά κόρον στην πολιτική ατζέντα της άκρας δεξιάς σε μία προσπάθεια να καταλήγει σε συμπεράσματα δίχως την ορθολογική τεκμηρίωσή.

O στρατός, η συγκυρία, η ολική άρνηση στράτευσης και οι κοινωνικές αντιστάσεις

Η κρίση τους ετοιμάζει να βγάλει το στρατό στους δρόμους…

…είναι στην κρίση μας να αρνηθούμε το στρατό και να βγούμε στους δρόμους

Όσο βαθαίνει η πολιτική και οικονομική κρίση, οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις διογκώνονται, τα εθνικά ιδεολογήματα κατασκευάζουν νέες πατριωτικές σανίδες σωτηρίας, τα κράτη τοποθετούν ακόμη πιο επιθετικά τους μηχανισμούς τους απέναντι στην κοινωνία, τα πολεμικά δόγματα στοχεύουν κάθε αντίσταση με ακόμη περισσότερα κανόνια, οι εθνικοί και υπερεθνικοί χωροφύλακες ορθώνουν νέους φράχτες στα σύνορα και τις γειτονιές, η αστυνομία θα μοιάζει με στρατό κι ο στρατός με αστυνομία…

Εκδήλωση | Συζήτηση "O στρατός, η συγκυρία, η ολική άρνηση στράτευσης και οι κοινωνικές αντιστάσεις"

Η εισήγηση περιλαμβάνει προβολές ολιγόλεπτων video, θεατρικό δρώμενο, βιωματικές εμπειρίες και παρουσίαση σχετικής μπροσούρας

Παρασκευή 11/11 στις 19:00 στην κατάληψη

 

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

 Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης, συντρόφισσες/σύντροφοι

 

[scribd id=72112291 key=key-2nurdeszyw0j3uu2rz0g mode=list]

Η μπροσούρα της εκδήλωσης

Για τα γεγονότα του απεργιακού διημέρου στις 19-20/10 (Χορός της Καρμανιόλας)

Η διήμερη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου ενάντια στο πολυνομοσχέδιο ήταν για πολλούς λόγους ιστορική. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μετά από πολλά χρόνια πραγματικά μεγάλη, ενώ η απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης 19/10 υπήρξε κατά γενική ομολογία μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πορείες, με μεγάλη συμμετοχή των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και με ογκώδη μετά από δεκαετίες συμμετοχή των εργαζόμενων στο Δημόσιο.

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ως αποκορύφωμα της σειράς ισοπεδωτικών μέτρων από την υπογραφή του Μνημονίου, κινητοποίησε πλατιές μάζες εργαζομένων, των οποίων οι υλικοί όροι ζωής υποτιμούνται διαρκώς στο πλαίσιο της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και της συνακόλουθης εξαθλίωσης κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη και μεσαία και μικρά στρώματα, που τα τελευταία χρόνια είχαν εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, βλέπουν κατακτήσεις και δικαιώματα να χάνονται με εξωφρενικό ρυθμό. Έναν ρυθμό που τον συμπυκνώνει θεσμικά και νομικά το νέο πολυνομοσχέδιο, στο οποίο περιλαμβάνεται από τους νέους φόρους στα κεφάλια μας μέχρι την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την εργασιακή εφεδρεία.

Η δυναμική των αντιστάσεων απέναντι στα νέα μέτρα είχε φανεί εδώ και αρκετό διάστημα, με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους να αντιδρούν, όχι μόνο με απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά και με δυναμικά μέσα, όπως οι καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και σε πολλές περιπτώσεις η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και το σαμποτάζ των απεργοσπαστικών μηχανισμών (εργαζόμενοι στους δήμους και ειδικά εκείνοι στον τομέα της καθαριότητας, μελλοντικοί απολυμένοι σε δημόσιους φορείς και υπουργεία, εργαζόμενοι στην υγεία και την εκπαίδευση, ταξιτζήδες).

Το ΚΚΕ κατά του οράματος της κοινωνικής ανατροπής

Όλη αυτή η δυναμική όμως που προοιωνιζόταν μια αντιπαράθεση με ανεξέλεγκτες διαστάσεις για την κυριαρχία στο απεργιακό διήμερο της 19ης και 20ης Οκτωβρίου, βρήκε μπροστά της, πέρα από τους παραδοσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, το κόκκινο κιγκλίδωμα του ΠΑΜΕ μπροστά από τη Βουλή, αφήνοντας, κατά δήλωσή του, μόνο τους βουλευτές (και δη εκείνους του ΠΑΣΟΚ) να περάσουν, προκειμένου να ψηφίσουν «όχι» στο πολυνομοσχέδιο!! Το ΚΚΕ μετατρέποντας σε τσιφλίκι του το πεδίο του Συντάγματος και της Βουλής, διέλυσε εξ αρχής τις «εφηβικές ονειρώξεις για έφοδο στο κοινοβούλιο». Την πρώτη μέρα η επί ώρες παρουσία του ΠΑΜΕ στο σημείο, όχι μόνο καθυστέρησε την προσέγγιση και από άλλα μπλοκ διαδηλωτών σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος διαδήλωση, αλλά παρείχε και το προστατευτικό δίχτυ, φυσικό αλλά και ψυχολογικό, απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση των πληττόμενων προς την πολιτική διαχείριση. Αυτή η στάση του ΚΚΕ οδήγησε και στις συγκρούσεις της δεύτερης μέρας στο Σύνταγμα, όπου ο κόκκινος στρατός των ΚΝΑΤ, με γυρισμένη την πλάτη στα ΜΑΤ και μέτωπο κατά της διαδήλωσης, εφόρμησε προς το μη συγκροτημένο κομμάτι του κόσμου σε όλο το μήκος της Γεωργίου Α’, αποτελούμενο από διαδηλωτές με ή χωρίς κουκούλα, αναρχικούς, αριστερούς, ανένταχτους, μέλη του «Δεν Πληρώνω» ή ό,τι άλλο. Οι λεπτομέρειες για το ποιο μπλοκ ή ποιοι διαδηλωτές ξεκίνησαν την αντιπαράθεση λίγη σημασία έχει, καθώς οποιοσδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει πραγματικά την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΜΕ, θα πυροδοτούσε τα ίδια γεγονότα.

Η πολιτική επιλογή του ΚΚΕ στο απεργιακό διήμερο δεν ερμηνεύεται απλώς ως η επιβολή της «ηγεμονίας» του στο κίνημα ή ως η προβολή της πεποίθησής του ότι είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της εργατικής τάξης και της λαϊκής πάλης.

Σε μια ιστορικά οξυμένη ταξική αντιπαράθεση ελέω κρίσης και της μετατροπής των εργατών στην ελληνική επικράτεια σε πειραματόζωα επιβίωσης του καπιταλισμού, το ΚΚΕ επιβεβαίωσε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη διαχρονική θέση του ΚΑΤΑ του οράματος της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Τη στιγμή δηλαδή που ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος με τις αντιφάσεις του, κλυδωνίζεται η συναίνεση/νομιμοποίηση του κράτους και της πολιτικής διαχείρισης, το ΚΚΕ ως αντιδραστική συστημική δύναμη το καθιστά ξεκάθαρο: εμείς θα εγγυηθούμε τη νομιμότητα και θα ορίζουμε εφεξής τους όρους αγώνα και αντιστάσεων, που απέχουν παρασάγγας από τη σύγκρουση και φυσικά την ανατροπή. Και αυτή η εγγύηση θα συνιστά και το εχέγγυο της ανακήρυξής του ως του μοναδικού συνομιλητή με το κράτος και την αστική τάξη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εξ αρχής η ρητορική του ΚΚΕ επικεντρώθηκε στους μπαχαλάκηδες, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, χουλιγκάνια, αναρχοφασίστες, κλπ, χαρακτηρισμοί τους οποίους χρησιμοποιεί συστηματικά και η κυριαρχία περιγράφοντας πρακτικές που ξεπερνούν τα όρια της νομιμότητας στις διαδηλώσεις και όχι μόνο. Πρακτικές οι οποίες αποτελούν ένα κομμάτι της δράσης των αναρχικών, χωρίς όμως να είναι οι αποκλειστικοί φορείς αυτών. Ο ασκός με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και η εξάντληση του «κουκουλοφορισμού» (αγαπημένη λέξη στις σελίδες του Ριζοσπάστη) δεν έχει άλλο σκοπό από το να απονοηματοδοτήσει και να εξοβελίσει σε μια απροσδιόριστη, σκοτεινή σφαίρα την κοινωνική αντιβία και να επαναφέρει τους «αποκλίνοντες» στον ίσιο δρόμο των ειρηνικών μεταρρυθμίσεων.

Προφανώς, η στάση του ΚΚΕ υπαγορεύθηκε και από τις βλέψεις του για το μερίδιο που θα λάβει στο μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας στις μελλοντικές εκλογές ή κυβερνητικές συνεργασίες, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε συντηρητικά, μικροαστικά κομμάτια εντός του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Όμως, η εκπλήρωση αυτού του σκοπού προϋποθέτει και την εσωτερική συσπείρωση του κόμματος, καθώς ως βασικός πυλώνας του συστήματος διέρχεται κρίση μαζί μ’ αυτό. Μια εσωτερική συσπείρωση, η οποία αρχικά εξασφαλίστηκε με τις ίδιες του τις αλυσίδες, που έχοντας στραμμένα τα βλέμματά του όχι μόνο απέναντι στους άλλους, εκτός ΚΚΕ διαδηλωτές, αλλά και στους εντός του μπλοκ του, εξασφάλιζε ότι δεν πρόκειται να δράσει αυτοβούλως ουδείς. Επιπρόσθετα, οι εσωτερικές εκκαθαρίσεις φυγόκεντρων τάσεων, ειδικά στη νεολαία του, οι τελετουργικές αποκαταστάσεις κατασυκοφαντημένων από το ίδιο μελών του, η απόπειρα επανεμφάνισης στην κεντρική σκηνή των κοινωνικών αγώνων, από τους οποίους απουσίαζε την τελευταία δεκαετία, συνιστούν μια σειρά συσπειρωτικών προσπαθειών, που ολοκληρώθηκαν με τη φαντασιακή εικόνα της άμυνας απέναντι στη «σχεδιασμένη επίθεση παρακρατικών, προβοκατόρων κουκουλοφόρων». Ακόμη και ο νεκρός εργάτης του ΠΑΜΕ Δ. Κοτζαρίδης επιχειρήθηκε εξ αρχής να εμφανιστεί ως θύμα αυτών των συγκρούσεων.

Μία ακόμη διάσταση της στάσης του είναι, και στην πράξη πλέον, ο βίαιος διεμβολισμός του πολύμορφου μετώπου αντιστάσεων, που γεννήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη ’08 και οι οποίες μετά την υπογραφή του Μνημονίου έχουν διογκωθεί και εμπλουτιστεί. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο πρόταγμα της αυτο-οργάνωσης, το οποίο έχει κερδίσει έδαφος στον ταξικό ανταγωνισμό, όπως φαίνεται πασίδηλα από την εξάπλωση των λαϊκών συνελεύσεων σε γειτονιές, την εδώ και χρόνια παρουσία αυτο-οργανωμένων εγχειρημάτων στα πανεπιστήμια, αλλά εσχάτως, έστω και σε εμβρυακό ακόμη στάδιο, στην εργασία, με σωματεία και εργατικές συνελεύσεις βάσης. Αναφερόμαστε σε όλο εκείνο το φάσμα αγωνιζόμενων, που παρά την επίδειξη ισχύος των κατασταλτικών μηχανισμών σε όλες τις προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, δεν «γύρισαν σπίτια τους», αντίθετα έχουν βγει ακόμη πιο δυναμικά σήμερα, όπως απέδειξαν οι 400.000 διαδηλωτές/απεργοί της Τετάρτης. Σε όλο αυτό το διάστημα, η υπόθεση της αντίστασης έγινε υπόθεση διεργασιών στη βάση της κοινωνίας, είτε λέγονταν «οργισμένοι» απεργοί, είτε «αγανακτισμένοι» των πλατειών, είτε «σαλταρισμένοι» άνεργοι ή μελλοντικά απολυμένοι, είτε «άγριοι» νεολαίοι, για τους οποίους το άσμα του «no future» έχει πάρει σάρκα και οστά (η ισχνή μειοψηφία των οργανωμένων ακροδεξιών εκδιώχθηκε παντοιοτρόπως). Και προφανώς αυτά τα υποκείμενα, με όλες τις αντιφάσεις τους, και όχι κάποιο κόμμα, επέλεξαν τα μέσα, τον βίαιο ή ειρηνικό τρόπο της αντίστασής τους, τρόποι οι οποίοι και φυσικά δεν μπορεί να φετιχοποιούνται, ούτε να αποτιμώνται εκτός των κινηματικών διαδικασιών.

Αυτές οι μορφές αντίστασης, ανεξαρτήτως των αξιολογικών κρίσεων γι’ αυτές ή την κριτική για τη ρευστότητα των φορέων τους, στρέφονταν κατά της πολιτικής εξουσίας, του κράτος και του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ λοιπόν ήρθε να αλλάξει τη «φορά» και σε μια ιστορική 48ωρη απεργία να στρέψει το βελάκι στο σώμα των αντιστεκόμενων και ειδικότερα προς εκείνους που επιλέγουν τη σύγκρουση.

Για τη χρήση των μέσων

Αναφορικά τώρα με τη χρήση των μέσων στις συγκρούσεις της Πέμπτης, η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντλείται στις μολότωφ και τις πέτρες ως μέσα καθαυτά. Καταρχάς, η χρήση του οποιουδήποτε μέσου οφείλει να είναι «εμποτισμένη» με τη ευθύνη των συνεπειών, που φέρει. Τα μέσα οφείλουμε να τα ορίζουμε πάντα σε διαλεκτική σχέση με το σκοπό, ανεξάρτητα από τη μέγιστη αποτελεσματικότητα ή μη. Αυτό που πρέπει να στιγματιστεί είναι η χρήση αυτών των μέσων ως απόρροια της πρόθεσης να αποδοθεί συλλογική ευθύνη σε ένα ευρύτερο κομμάτι, εν προκειμένω των διαδηλωτών που κατέβηκαν με το ΠΑΜΕ, που παρότι δεν είναι αμέτοχοι ευθυνών, δεν ανέλαβαν την επιλογή να είναι στις αλυσίδες περιφρούρησης με κράνη και παλούκια. Όσον αφορά, όμως, στα μέλη των ΚΝΑΤ, έδρασαν ως αστυνομικός σχηματισμός και ως τέτοιος αντιμετωπίστηκε με τα μέσα που προορίζονταν για τις κατασταλτικές δυνάμεις. Αντιμετώπιση, που σε αρκετές περιπτώσεις αναχαίτισε την επίθεση των κόκκινων ορδών σε διαδηλωτές που δεν ήταν προετοιμασμένοι να δώσουν αυτή τη μάχη. Πραγματικά, όμως, το αίμα που χύθηκε εκατέρωθεν, όσο κυνικό και αν ακούγεται, είναι «ψιλά γράμματα» μπροστά στην ιστορική πολιτική επιλογή του ΚΚΕ να αυτοχρηστεί, εν μέσω της βαθιάς συστημικής κρίσης, ως περιφρουρητής του καθεστώτος.

Σχετικά με τις συγκουσιακές διαθέσεις των διαδηλωτών

Μια μικρή παρένθεση είναι απαραίτητη σχετικά με τη συγκρουσιακή ή μη διάθεση των διαδηλωτών του διημέρου. Δεν διεκδικούμε την κατοχή κάποιου θερμόμετρου των συγκρουσιακών διαθέσεων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, ωστόσο είμαστε πεπεισμένοι πως δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα ότι «ο κόσμος δεν είχε διάθεση να συγκρουστεί». Απ’ τη στιγμή που ένας όγκος διαδηλωτών με τη στρατιωτική του περιφρούρηση στέκεται μπροστά από το πεδίο (συμβολικό ως έναν βαθμό λόγω των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του τελευταίου χρόνου) του Συντάγματος, αυτομάτως προστίθεται στον κατασταλτικό μηχανισμό ένα δίχτυ, το οποίο ακριβώς λόγω της προέλευσής του, έφερε σε αμηχανία ακόμη και πολιτικά οργανωμένα κομμάτια, της αναρχίας συμπεριλαμβανομένης. Την Τετάρτη, εξάλλου, οριακά δεν εκτυλίχθηκε σε εκρηκτικό το κλίμα μεταξύ των ΚΚΕδων και διαδηλωτών της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μόνο με την παρέμβαση των συνδικαλιστών του κλάδου, αμφότερων αναγνωρίσιμων, απεφεύχθη η συμπλοκή.

Επιπλέον, η ηγεμονική θέση του ΚΚΕ δεν επέτρεψε στην πορεία να έχει τη ροή που θα επέτρεπε εκτεταμένες συγκρούσεις, ενώ συγχρόνως έδωσε τη δυνατότητα στις αστυνομικές δυνάμεις να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση έχοντας «ασφαλισμένη» την κόκκινη ζώνη της Βουλής και ως εκ τούτου να κατέχουν μεγαλύτερο πλεονέκτημα, ώστε να σπάσουν χειρουργικά τη διαδήλωση στο κομμάτι Πανεπιστημίου/Σταδίου. Επιπρόσθετα, αυτός ο γεωγραφικός καταμερισμός ελέω ΚΚΕ απέκλεισε κομμάτια, όπως οι ταξιτζήδες, στην Ακαδημίας, όπου οι συγκρούσεις δεν μπορούσαν παρά να διαρκέσουν ελάχιστα, λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης οργάνωσης της ομάδας αυτής.
Οπωσδήποτε, πιο ασφαλής πυξίδα ήταν οι δυναμικές κινητοποιήσεις, λίγες μόνο μέρες πριν το απεργιακό διήμερο, κοινωνικών ομάδων (πχ, ενάντια στους νέους φόρους) καθώς και επαγγελματικών κλάδων, ακόμη και του Δημοσίου, στις γραμμές του οποίου μεταπολιτευτικά βρίσκεται ο πυρήνας των μηχανισμών συγκρότησης της συναίνεσης των δύο μεγάλων κομμάτων και ειδικά του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση αυτή, που εν πολλοίς μπορεί να περιγραφεί ως κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής διαχείρισης, έδινε τον τόνο της αντισυναινετικής στάσης, η οποία έχει ωστόσο τα όριά της ελλείψει ανταγωνιστικών ταξικών προταγμάτων μπροστά σε ένα συμπαγές, οργανωμένο μπλοκ με πολιτικά χαρακτηριστικά και την έξωθεν μαρτυρία της «αγωνιζόμενης αριστερής δύναμης». Η ιστορία όμως έχει ήδη γραφτεί. Ένα απεργιακό 48ωρο που θα μπορούσε να εγγραφεί κοινωνικά ως η συμπύκνωση της οργής και των συγκρουσιακών διαθέσεων, που είχαν επιδείξει όλοι σχεδόν οι κλάδοι το προηγούμενο διάστημα, αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη ως το πεδίο των βίαιων αντιπαραθέσεων μεταξύ διαδηλωτών. Και γι’ αυτό είναι αποκλειστικά υπεύθυνο το ΚΚΕ.

Η στάση της υπόλοιπης αριστεράς

Φυσικά, πίσω από το ΚΚΕ έτρεξαν να συνταχθούν και άλλες αριστερές γκρούπες, αρπάζοντας την ευκαιρία να βγάλουν χολή κατά του συγκρουσιακού και ρηξιακού χαρακτήρα των αντιστάσεων. Όλες εκείνες οι αριστερές ηγεσίες που νεφελοβατούν πάνω στο σύννεφο του «ενωμένου αριστερού πόλου», λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να τους παραχωρήσουν σπιθαμή ηγεμονίας οι σταλινικοί του ΚΚΕ. Οι κατάπτυστες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΚΟΕ και άλλων οργανώσεων αναπαρήγαγαν σχεδόν αυτούσια τα περί «οργανωμένου σχεδίου παρακρατικών μηχανισμών», «εγκληματικών στοιχείων», «κουκουλοφόρων που στράφηκαν κατά του κινήματος», κάνοντας αβάντα στην επιλογή του ΚΚΕ, παρότι είχε αποκλείσει και στους ίδιους την πρόσβαση στη Βουλή. Φυσικά, υπήρχαν και αριστερές δυνάμεις, που δεν χόρεψαν στο σταλινικό τέμπο της προβοκατορολογίας, αλλά αντίθετα ανέδειξαν τον αισχρό ρόλο του ΚΚΕ και στιγμάτισαν την επιλογή της περιφρούρησης του αστικού κοινοβουλίου και τη μεσσιανική αντίληψη του κόμματος εντός της εργατικής τάξης. Αποκλίνουσες θέσεις σε σχέση με τις ηγεσίες τους ανέπτυξαν και ορισμένα αριστερά κομμάτια εντός των παραπάνω σχηματισμών, καθιστώντας ακόμη πιο επιτακτικό προς την υπόλοιπη βάση να πάρει θέση για τη συκοφαντία σε βάρος αγωνιζόμενων, που δεν θα μπορούν να «αγνοήσουν» όταν διασταυρώνονται σε τοπικούς ή εργατικούς αγώνες.

Η επόμενη μέρα

Η φυσική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ για εμάς τελείωσε στο Σύνταγμα. Η απάντηση που δόθηκε στην επιλογή του ΠΑΜΕ την ημέρα εκείνη ήταν επαρκής και θα ήταν αυτοαναφορικό και ναρκισσιστικό να σταθούμε εκεί. Η πραγματική απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και η όποια πολεμική εφεξής θα είναι αυτιστική αν δεν εντάσσεται στην πολεμική ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να σημάνει την όξυνση του αγώνα για τη διάχυση και κοινωνικοποίηση των αξιών της αυτο-οργάνωσης, της αντίστασης, της σύγκρουσης και της αλληλεγγύης. Τη συνέχιση του αγώνα στις γειτονιές, τα σχολεία, τα παν/μια, την εργασία και την “πρόσωπο με πρόσωπο” αντιπαράθεσή μας στους χώρους αυτούς με τους εκπροσώπους του συστήματος και τα δεκανίκιά του.

Όμως, ο δρόμος αυτός δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από τις δικές μας αδυναμίες, τόσο στην πολιτική μας συγκρότηση, όσο και στην οργάνωση στον δρόμο, που είναι άμεση αντανάκλαση της πρώτης. Διαπιστώνοντας τη νέα κοινωνική κατάσταση εντός της οποίας η σφοδρότητα των συγκρούσεων είναι πρωτοφανής λόγω της διαρκούς υποτίμησης των συνθηκών ζωής και της αναβάθμισης της κατασταλτικής βίας, οφείλουμε να συμμετέχουμε οργανωμένα στις διαδηλώσεις, μέσα από συλλογικές διαδικασίες σχημάτων και μορφωμάτων με στόχο τη διάχυση των πολιτικών μας σκεπτικών. Δεν αρκεί η αυτοϊκανοποίηση ότι κοινωνικά κομμάτια υιοθετούν πρακτικές άμεσης δράσης, τις οποίες εγκολπώνει εδώ και δεκαετίες ο αναρχικός χώρος. Η ρευστότητα των υποκείμενων που αντιδρούν, οργίζονται ή και συγκρούονται δεν μπορεί να παραμένει στο ίδιο σημείο “τήξης”, εκτοπίζοντας την ταξική συνείδηση και αναπαράγοντας την οικεία αφήγηση των καταπιεσμένων που απαντούν στην καθημερινή βία του καθεστώτος, όσο και αν έχει ερείσματα στην πραγματικότητα. Πρέπει να πάμε παρακάτω.

Η δημιουργία νέων πυρήνων άμεσης και αδιαμεσολάβητης δράσης και παραγωγής λόγου με κοινωνική διεισδυτικότητα αποτελεί προφανή στόχο για την ενίσχυση των αντιστάσεων. Όπως και η δικτύωση, η επικοινωνία και ο συντονισμός των υπαρχουσών διαδικασιών/δομών στη βάση των καθημερινών μας αναγκών και προβλημάτων στη γειτονιά που ζούμε, στην εργασία που μας απομυζούν. Να απλώσουμε το περιεχόμενο της αυτο-οργάνωσης κοινωνικά όχι ως έτοιμη λύση κάποιων ειδικών, αλλά ως εμπερικό απόσταγμα μέσα από διαδικασίες αγώνα, που διαμορφώνουν-το σημαντικότερο-εχθρικές προς τον καπιταλισμό σχέσεις. Το ξεδίπλωμα ενός αυτο-οργανωμένου, ακηδεμόνευτου κινήματος με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά αποτελεί τον εφιάλτη της κάθε παραφυάδας του συστήματος και με αυτόν τον εφιάλτη να επιδιώξουμε να στοιχειώσουμε τα όνειρα των στυλοβατών της κυριαρχίας, δεξιών και αριστερών.

 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Παρέμβαση στη ΔΟΥ Αιγάλεω για τα χαράτσια προς τους ανυπότακτους

[Αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Σινιάλο]

 

Σήμερα το πρωί στις 8 σύντροφοι/ισσες από το Σινιάλο, ολικοί αρνητές στράτευσης και αλληλέγγυοι/ες προχωρήσαμε σε παρέμβαση στην ΔΟΥ Αιγάλεω σχετικά τόσο με το πρόστιμο των 6.000 ευρώ που επιβάλλεται στους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού όσο και με τα υπόλοιπα χαράτσια. Σε καιρούς που πολλά ακούγονται για την παρεμβατικότητα του στρατού εν μέσω κρίσης όλα επιβεβαιώνουν την στενή αλυσιδωτή τους σχέση.  Μοιράσαμε ένα κείμενο-εκτροπή των εντολών πληρωμής στο Δημόσιο (συμβολική επιστροφή του προστίμου προς κάθε αρμόδιο) και μιλήσαμε με τους εργαζόμενους στην κατεύθυνση της ενεργοποίησης της ταξικής και κοινωνικής τους ευαισθησίας.

 Οι αντιδράσεις των εργαζομένων ήταν ανάλογες των θέσεων στην εργασιακή ιεραρχία. Οι του ΑΣΕΠ ήταν δεκτικοί και, όπως είναι φυσικό, οι «αξιωματούχοι» από αδιάφοροι έως αρνητικοί. Η διευθύντρια μάλιστα της ΔΟΥ μας είπε ότι δεν έχει υπογράψει ποτέ πρόστιμο που αφορά ανυπότακτους παρά το ότι η υπογραφή της  είναι φαρδιά πλατιά πάνω στο έντυπο εντολής πληρωμής προς τον σύντροφό μας. Ή λοιπόν πρόκειται για κλασσική δημοσιοϋπαλληλική αποποίηση ευθύνης ή για τυπική γραφειοκρατική διεκπεραίωση της υπογραφής από υφιστάμενο. Όπως και να’ χει υπενθυμίσαμε την ευθύνη της υπογραφής. Επιπλέον αυτή η άμεση επίκληση της αδυναμίας «άρνησης άνωθεν εντολών» από μεριάς μερικών εργαζομένων που θυμίζει επιχειρήματα των ναζί έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο εκνευριστική. Σ’ αυτή μας την αντιστοίχιση μια εργαζόμενη μας είπε «εμείς δεν σκοτώσαμε κανέναν»… ξεχνώντας ότι τα χαράτσια εξαθλιώνουν συναθρώπους μας και καταστρέφουν ζωές.

Οι οικονομικές εφορίες αποτελούν σημεία τριβής που θα παράξουν «υψηλές θερμοκρασίες» ευθέως ανάλογες της αθροιστικής επιβολής των κάθε είδους χαρατσιών. Και, όπως είναι φυσικό,  σε αυτές τις καταστάσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι θα πάρουν θέση. Ο εμφύλιος γίνεται ακόμη και στη βάση του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας. Αυτοί που τον υπερασπίζονται συνειδητά θα μας βρίσκουν απέναντί τους.  Αυτό θέλαμε απλά να υπενθυμίσουμε προς κάθε κατεύθυνση.

Κι είμαστε ακόμη στην αρχή…


Ήρθε ο καιρός να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις

Η Δημοκρατία ρωτά
Αλλά «μονολογική» ως είναι μπορεί να απαντά. Ακόμη και αν οι καταφάσεις της είναι οι αρνήσεις μας. Δεν θα της απαντήσουμε.
Να ερωτηθεί εκείνη

Στα διλήμματα που θέτει η κυριαρχία δεν δίνουμε απαντήσεις. Αρμοδιότητά μας δεν είναι να προτείνουμε στα αφεντικά πως θα διαχειριστούν το δημόσιο χρέος ώστε να σωθεί η χώρα από μία καταστροφή της εθνικής οικονομίας. Δεν είναι ούτε το χρέος, ούτε η οικονομία δικά μας. Είναι του κράτους και του κεφαλαίου. Όπως δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να προτείνουμε λύση για το πως θα μας εκμεταλλεύονται αποτελεσματικότερα τα αφεντικά τα επόμενα 10 χρόνια. Αρμοδιότητά μας είναι η καταστροφή κάθε εκμεταλλευτικής και εμπορευματικής σχέσης.

Ήρθε ο καιρός να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις.
Στα δημοψηφίσματα απαντάμε με λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, με καταλήψεις σε εργασιακούς χώρους, στα σχολεία, στις σχολές, στις πλατείες και τα πάρκα.
Αποφασίζουμε εμείς για εμάς μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες.
Χτίζουμε σχέσεις με γνώμονα τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη
Για την κοινωνική επανάσταση