Καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Θέλουμε τα πάντα για όλους και τα θέλουμε τώρα… κι αυτό δεν αποτελεί αίτημα, αλλά το σημείο συνάντησης ολόκληρης της τάξης των καταπιεσμένων, το ιστορικό μας ραντεβού.

Την ώρα που η πολιτική εξουσία διαπραγματεύεται στα έγκατα της Δημοκρατίας τον νέο τρόπο που θα αφαιμάξει ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους, ξεπουλώντας όσο-όσο τη δημόσια περιουσία και καταστρατηγώντας τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, υπό τη δαμόκλεια σπάθη μίας «εθνικής» χρεοκοπίας, μας εγκαλεί σε συμμόρφωση και συναίνεση. Ε όχι λοιπόν!

Το κοινωνικό συμβόλαιο που υπεγράφη τα τελευταία τριάντα χρόνια, πάνω στις πλάτες μας, με την αβανταδόρικη λογική των κομματικών επιτελείων, της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της καταναλωτικής ευδαιμονίας και της πρωτοκοσμικής ονείρωξης, αναγκάζεται τώρα να ξαπλώσει στην προκρούστεια κλίνη της βίαιης αναδιάρθρωσης των όρων της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μορφής του κράτους. Καθώς όμως το βλέμμα πλανάται στα «περασμένα μεγαλεία» ενός «κράτους Πρόνοιας» – μιας δημοκρατικής τυραννίας, που κατεξοχήν κατέχει την δυνατότητα να θέτει εαυτόν σε εξαίρεση ώστε να αυτό-θεραπεύεται με στρατηγικές «σοκ» – μία ανυπόφορη αποφορά λαϊκισμού και πέραν του δέοντος πατριωτισμού καλύπτει την ατμόσφαιρα. Ευτυχώς όμως φοράμε μάσκες!

Στις τάξεις των διαδηλωτών και των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται η παρουσία στοιχείων που ανήκουν σε ολόκληρο το φάσμα της άκρας δεξιάς, του λεγόμενου «πατριωτικού και εθνικιστικού χώρου», αναπαράγοντας τις ρατσιστικές, φασιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις που χρόνια τώρα καλλιεργεί το κράτος και τα ΜΜΕ. Είναι τα «παιδιά» των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων του πολέμου, των «πατριωτών» του εμφυλίου πολέμου και των κυνηγών κεφαλών των κομμουνιστών τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Εκείνοι που στη χούντα «έδιναν» εξετάσεις… είναι εκείνοι που στη χούντα έδιναν αγωνιστές στην ΕΣΑ. Είναι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της δεκαετίας του ‘80, που κυνηγούσαν διαδηλωτές και νεολαίους με τσεκούρια (βλ. Μ. Βορίδης και Εθνικό Μέτωπο). Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι πολίτες» των φασιστικών επιτροπών του Άγιου Παντελεήμονα, όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα ρατσιστικά-δολοφονικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και εκείνοι που τους χειροκροτούν. Οι  νοσταλγοί των ναζιστικών χαιρετισμών του Μεταξά, του βασιλιά, της χούντας, της «τάξης και της ασφάλειας», της υπεροπλίας των σωμάτων ασφαλείας. Αυτοί που ζητούν από την αστυνομία και το στρατό να γυρίσουν τα όπλα τους προς τη βουλή. Οι εν-δυνάμει πραξικοπηματίες. Αυτοί που αποκαλούν τους πολιτικούς «προδότες της εθνικής ιδέας», και τους συνέχουν τα «κόκκαλα των ελλήνων τα ιερά». Αυτοί που παλεύουν για λιγότερη ελευθερία. Οι εχθροί της ελευθερίας.

Και όμως είμαστε κι εμείς εδώ. Στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες και πολεμάμε για την ελευθερία. Διότι αυτό που μας συνέχει δεν είναι μία απροσδιόριστη «αγανάκτηση», εν είδει κρυψίνοιας, που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως την πρακτική ενός συνόλου φιλελεύθερων ατομικοτήτων στη βάση ενός θυμικού συναισθήματος. Αυτό είναι ζούγκλα. Και δε θέλουμε να γίνουμε κανίβαλοι. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα που αυτοοργανωνόμαστε μέσα από συλλογικές και αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές, στην εργασία, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία κ.ο.κ. Συναποφασίζουμε ακούγοντας τα προβλήματα και τις προτάσεις όλων μας δίχως να περιμένουμε την Απόλυτη αλήθεια του κόμματος ή του Ενός Δόγματος, ή αναθέτοντάς τες σε κάποιους «ειδικούς της πολιτικής». Και κρατάμε μία πισινή, από όσους θα προσπαθήσουν να μας καπηλευτούν μέσα από τα κομματικά τους διευθυντήρια, ώστε στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ενδυναμωμένοι για να δημιουργήσουν νέα «εναλλακτικά» μπλοκ εξουσίας και διαχείρισής μας. Στρατηγική που φαίνεται να ακολουθούν ήδη διάσημοι τεχνοκράτες (τραπεζίτες, οικονομολόγοι κλπ.) και νέες ή παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις: η Σπίθα με την πατριωτική-αριστερίστικη ρητορεία περί εθνικής προδοσίας, οι οικολόγοι της πράσινης ανάπτυξης (από πότε η «ανταγωνιστικότητα» και η επιχειρηματική «αποδοτικότητα» έγιναν αυταξίες;), οι τεχνοκράτες «πασόκοι» της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Σύριζα της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), το σταλινικό ΚΚΕ και τα υπόλοιπα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Όλοι όσοι μιλάνε δηλαδή για λογιστικό έλεγχο του χρέους, συνδιαχείρησή του (από ποιους;) και λοιπές φανφαρολογίες που φανερώνουν την διάθεσή τους να συνδιαλαγούν με την εξουσία μπας και φάνε κάνα κομμάτι από την πίτα που τόσα χρόνια έβλεπαν από μακριά. «Η κρίση θα γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αλλάξει η χώρα και να μην κινδυνεύσει ποτέ ξανά» είχε δηλώσει εμφατικά ο ΓΑΠ τον Μάρτη του 2010 και… πατέρας με νύφη άνοιξαν τον χορό του γάμου σε ένα γλέντι εκατομμυρίων που άφησε ιστορία! Ενός γάμου που  επιχειρεί αφενός τη διάσωση του κύρους του κράτους (και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), ως του μοναδικού εγγυητή της σωτηρίας-από-την-καταστροφή και αφετέρου τη διατήρηση ενός γενικευμένου φοβικού συνδρόμου που επαναφέρει συνεχώς την κρατική εξουσία ως «φυσική» αξία με πανανθρώπινα, οικουμενικά χαρακτηριστικά, φορέα ενός μελλοντικού μεσσία-ηγέτη.

Κι όμως, δεν είμαστε αντιπολίτευση, ούτε κάνουμε αντιπολίτευση. Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε τα διλήμματα που θέτει η πολιτική εξουσία υπό τη καθοδήγηση του κεφαλαίου; Ως πότε θα ανεχόμαστε να νιώθουμε υπόλογοι για την δυσλειτουργία του κεφαλαίου; Δεν θα κάτσουμε να βρούμε καμία λύση για το πώς θα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά αποδοτικότερα τα επόμενα τριάντα χρόνια. Ούτε θα κάνουμε υποδείξεις για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος τους. Ήρθε η ώρα να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Αρνούμαστε να μιλήσουμε τη γλώσσα των θεσμών, θέλουμε να μιλήσουμε τη δική μας γλώσσα. Αυτήν της αυτοθέσμισης και της αυτοδιαχείρισης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ας μην περιμένουμε το κεφάλαιο και το κράτος να παραδώσει τους καρπούς της ληστείας του αμαχητί. Σε αυτό το περιβάλλον όξυνσης των κοινωνικών αγώνων, το κράτος οικοδομεί τον νέο «εσωτερικό εχθρό» που πάνω του θα αποκρυσταλλωθούν οι νέες κατασταλτικές πολιτικές. Οποιοσδήποτε δε χωράει στο «εθνικό ιδεώδες» της σωτηρίας της χώρας, όπως το φαντάζονται οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, καταστέλλεται άγρια και οι χιλιάδες των διαδηλωτών που συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, από την Κερατέα μέχρι το Σύνταγμα, σύμφωνα με το νέο τρομο-νομικό πλαίσιο (βλ. καλοκαίρι 2010) εμπίπτουν στην κατηγορία του εν-δυνάμει τρομοκράτη. Παράλληλα, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ειρηνικούς και βίαιους διαδηλωτές και ο χαρακτηρισμός των δεύτερων ως κουκουλοφόρων προβοκατόρων, ως «ξένων στοιχείων» που παρεισφρύουν, αποτελεί τμήμα μιας επιχειρηματολογίας που αναπαράγεται εδώ και πολλά-πολλά χρόνια από ολόκληρο το φάσμα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, και της οποίας κάποια αποτελέσματα είδαμε στην απεργιακή πορεία στις 15/6. Η συσπείρωση των λαοσυναχθέντων νοικοκυραίων με τις ελληνικές σημαίες πίσω από τις μικρές ομάδες ακροδεξιών και η επίθεσή τους εναντίον αναρχικών που μόλις είχαν συγκρουστεί με τους φασίστες, ήταν το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού αυτοματισμού που χρόνια τώρα καλλιεργείται από τα ΜΜΕ και που υπάγεται στη λογική του «διαίρει & βασίλευε» σε μία προσπάθεια οι διαμαρτυρίες να εξαντλούνται σε ειρηνικές και συναινετικές πορείες-κηδείες ή σε τεθλιμμένες προσευχές σε εξωτικά ξωκλήσια.

Απέναντι στο μονοπώλιο της βίας που βιώνουμε καθημερινά μέσα από την εκμετάλλευση, αντιτάσσουμε την κοινωνική και ταξική αντιβία. Στον πόλεμο για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, οι καταλήψεις κτιρίων και πλατειών, τα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις για την υπεράσπισή τους είναι τα όπλα μας στις κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε. Στην Κερατέα, στην Πανεπιστημίου ή στην Οαχάκα, τα μαντήλια και οι μάσκες δεν είναι κάποια πολιτική ταυτότητα, είναι τα μέσα αυτοπροστασίας για τη δίκαιη διατήρησή μας στο δρόμο, συλλογικά, αποφασιστικά και αλληλέγγυα. Ενάντια στην εξατομίκευση, προτάσσουμε την συλλογική δράση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στεκόμαστε δίπλα στην γειτόνισσα μας, στον συνάδελφο ή στον άνεργο, στη συντρόφισσα, στον μετανάστη και πολεμάμε όλοι μαζί την εκμετάλλευση και την καταπίεση «από όπου κι αν προέρχεται»: του αφεντικού που μας κλέβει τη ζωή, της δασκάλας στο σχολείο, του πατέρα στο σπίτι, του ομοφοβικού, του μπάτσου και του νεοναζί. Έτσι και τις επόμενες κρίσιμες μέρες της γενικής απεργίας κατεβαίνουμε όλοι στους δρόμους και τις πλατείες, επιλέγουμε τα μέσα που συγκρουόμαστε με αποφασιστικότητα και προστατεύουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας από τις ορδές των μπάτσων και των ακροδεξιών. Να γίνει η κρίση ευκαιρία για να οξύνουμε την ταξική και κοινωνική σύγκρουση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Συνεχίζουμε αδιαμεσολάβητα και ακηδεμόνευτα στο δρόμο του αγώνα για την κοινωνική και ταξική επανάσταση.

 

Δημιουργούμε περάσματα στο μέλλον… καταλαμβάνουμε τα εσκαμμένα

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

 

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *